ஐ.கென்னடியின் "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயம்" பற்றிய விமர்சனம்

ஐ.கென்னடியின் "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயம்" பற்றிய விமர்சனம்

***********

ஐ.கென்னடியின் ஜான்போஸ்கோவின் இன்னொரு அத்தியாயம் என்ற சிறுகதை தொகுப்பு யாவரும் வெளியீடாக வந்துள்ளது.இதில் பதினாறு கதைகள் உள்ளன்.அத்தனையும் யதார்த்த கதையின் வெளிப்பாடுகள்.தக்கலையை வட்டார மொழியை மிகத்துல்லியமாக பதிவு செய்த முதல் தொகுப்பு என்று தாராளமாக சொல்லலாம்.கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்களின் வாழ்வியலை கொண்ட கதைகளும்,நாவல்களும் புதிதில்லை ஆயினும் தக்கலை வட்டார மொழியில் அது புதியது தான்.தக்கலை வட்டார மொழியை ஐந்தாறு பேர் எழுதியுள்ளார்கள்.ஆனால் கென்னடியளவுக்கு மனதுக்கு நெருக்கமாக யாரும் எழுதவில்லை.இந்த தொகுப்பின் பல கதைகள் குறுநாவல்களானவை.சிறுகதை வடிவமும் சரிவர இல்லை.ஆனால் 70,80 களின் காலகட்டத்தை நம் கண்முன்னே கொண்டுவந்திருக்கிறார் கென்னடி.இந்த கதைகள் தமிழில் வெகுவாக கவனம் பெறும் என்று சொல்லலாம்.கத்தோலிக்க சமூகத்தை எந்த பெருமையும் இன்றி உள்ளதை உள்ளபடியே சொல்லியிருக்கிறார்.ஒவ்வொரு கதைகளும் தனித்தனி அனுபவத்தை தருகின்றன.வாசக அனுபவத்தை வைத்து இந்த கதைகளை தனித்தனியாக மதிப்பிடலாம்.அந்த அளவுக்கு அவை வித்தியாசமானவைகளாக இருக்கிறது.ஜான்போஸ்கோவை நானும் தக்கலையில் எங்காவது கண்டிருக்கலாம்.

ஏரோணிமூஸ்ஸை எனக்கு தெரியும்.இப்படி இதில் வரும் ஒவ்வொரு கதாப்பாத்திரமும் எனக்கு தெரிந்தவர்கள்.அதனால் தான் என்னவோ என்னை இக்கதைகள் கொடும்துயருக்கு ஆளாக்கியது.எப்போது எழுத்தாளர் தனது அனுபவத்தை வாசகனின் அனுபவமாக மாற்றிக்காட்டுகிறாரோ அப்போது அவர் வெற்றிப்பெற்று விட்டார் என்றே அர்த்தம்.குமரி மாவட்டத்து வட்டார மொழிகளில் எழுதி இதுவரை வெற்றிப்பெற்றவர்களின் வரிசையில் கென்னடியும் சேர்ந்து விட்டார்.இதில் உள்ள கதைகள் முறையே

1)வார்த்தப்பாடு(திருமண நிச்சயதார்த்தம்)

2)மோட்சவிளக்கு(சாவுவீடு)

3)ஜாண்போஸ்கோவும் லூசிபர் பிசாசும்(முற்போக்குவாதி பைத்தியமான போது சாமியார் பிசாசாக தெரிந்தான்)

4)ஜாண்போஸ்கோவின் இன்னொரு அத்தியாயம்(காதலால் பைத்தியமாகி போன ஓவியன் ஒருவனின் கதை)

5)இடவாடு(இஸ்ரேஸ் என்பன் பணம் கடனாக கொடுத்து வீட்டை எழுதிவாங்கும் அற்பன்)

6)கெட்ட குமாரத்திகள்(வீட்டையும் சொத்தையும் விற்றுவிட தகப்பனிடம் அறிவுறுத்தும் மகள்கள்)

7)ரோசம்மையின் பெடக்கோழி( கோழி காணாமல் போவதை வைத்து சமூக அவலங்களை பேசும் கதை)

8)வியாகுலங்கள்(துன்பங்கள்)

9)குருதி வழியும் பாடல்களும் மெசியாவின் முகமும், அப்புறம் சிமிக்கிக் கம்மலும்

10)பத்து கட்டளை எரோணிமூஸ்

11)இது கிண்ணாரம் ஸ்டீபன்

12)ஸ்டெல்லா மேரி அத்தியாயம்

13)சிலுவைமேரிக்கும் சீற்றமுண்டு

14)பொன்னும் - குருசும்

15)வருத்தப்பட்டு பாரம் சுமந்தவள்

16)கென்னடி மரித்து விட்டாள்

 ஐ. கென்னடியின் சமீபத்திய தொகுப்பு, "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயம்", பதினாறு சிறுகதைகளை ஒருங்கிணைக்கும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க தொகுப்பு ஆகும், ஒவ்வொன்றும் அதன் வட்டார மொழியின் மூலம் தக்கலையின் வாழ்க்கையின் தெளிவான பிரதிபலிப்பாகும்.  இத்தொகுப்பு தமிழ் இலக்கியத்திற்கு குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பாக விளங்குகிறது, குறிப்பாக இப்பகுதியில் உள்ள கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்களின் வாழ்க்கையை அதன் உண்மையான சித்தரிப்புக்காக தொகுப்பை வாசிக்க வேண்டும்.

 கென்னடியின் உள்ளூர் பேச்சுவழக்கு மற்றும் கலாச்சாரத்தின் சாரத்தை படம்பிடிக்கும் திறன் இந்த வேலையை ஒரு முன்னோடி முயற்சியாக ஆக்குகிறது.  கத்தோலிக்க வாழ்க்கையை மையமாகக் கொண்ட கதைகள் புதிதல்ல என்றாலும், அவற்றை தக்கலை பேச்சுவழக்கில் வழங்குவது சமூகத்துடன் ஆழமாக எதிரொலிக்கும் புதிய கண்ணோட்டத்தை சேர்க்கிறது.  இத்தொகுப்பு பிராந்தியத்தின் மொழியியல் பாரம்பரியத்தின் முக்கிய ஆவணமாக செயல்படுகிறது, உள்ளூர் மொழியின் அழகு மற்றும் செழுமையைக் காட்டுகிறது.

 கதைகள், அவற்றில் பல சிறு நாவல்கள் என வகைப்படுத்தலாம், 1970கள் மற்றும் 80களின் சமூக-கலாச்சார துணிப்பைப் பற்றிய ஒரு ஏக்கப் பார்வையை வழங்குகின்றன.  கென்னடி திறமையாக யதார்த்தவாதத்தின் கூறுகளை தொடர்புடைய பாத்திரங்கள் மற்றும் சூழ்நிலைகளுடன் நெசவு செய்கிறார், வாசகர்களை அவர்கள் நன்கு அறிந்த ஒரு உலகத்திற்கு இழுக்கிறார்.  ஒவ்வொரு கதையும் ஒரு தனித்துவமான அனுபவத்தை அளிக்கிறது, கதைகளுடன் ஈடுபடும்போது வாசகர்கள் தங்கள் சொந்த வாழ்க்கையைப் பிரதிபலிக்க அனுமதிக்கிறது.

 கென்னடியின் அடையாளம், சமூகம் மற்றும் வேகமாக மாறிவரும் உலகில் தனிநபர்கள் எதிர்கொள்ளும் போராட்டங்கள் போன்ற கருப்பொருள்கள் பற்றிய ஆய்வு ஆழமானது.  கத்தோலிக்க சமூகத்தின் சிக்கல்களை சித்தரிப்பதில் இருந்து ஆசிரியர் பின்வாங்கவில்லை, அவர்களின் மகிழ்ச்சிகளையும் சவால்களையும் நேர்மையுடனும் பச்சாதாபத்துடனும் முன்வைக்கிறார்.

தொகுப்பில் உள்ள தனித்துவமான கதைகள்:

 ஜான் போஸ்கோவின் இன்னொரு அத்தியாயம் - கதை சொல்லும் உலகிற்குள் வாசகனை இழுக்கும் ஒரு  கதை நல்லதொரு வாசக அனுபம் தரும் ஒன்று.

இழந்து போன செறுப்பகாலத்த பெருமூச்சு விட்டு கூக்குரல் எழுப்பி அலறி கூவி விளிக்கிறான்.. கல்லுவினை முக்கு ரோட்டின் நிழற்குடை இருக்கையில் சாஞ்சி கிடக்கும் கணங்களில் தன்னை துயரம் சுமக்க வைத்தவளை ஓர்மைக்குள் கொண்டு வருகிறான். அவனை கடந்து போகும் அவள் கள்ளத்தனம் பூட்டிய சிரிப்புடன் போவதை நோக்கும் பார்வைகள் அவளோடு மீண்டும் அவனை லயிக்க வச்சதுண்டு. ஆனால் எல்லாம் வெறுங்கனவும், கானலும் தோணலுமாய் கரையும் நெனப்புகளாகவே கரைஞ்சு போயின.

அவளோடு அவன் கொண்டிருந்த காதலின் காலத்தில் இனிமைகள் நிறைஞ்சி வழிஞ்சது மனக்குடம் முழுக்கவும் அவளுடைய சிரிப்புகளிலும், பார்வைகளிலும் விஷமிருந்ததை பின்னிரவு காலங்களில் உணர்ந்து கொண்ட போதெல்லாம். செறுப்பகால கவலையற்ற குழந்தை பருவத்தை கூப்பிட்டான். அவனது கூக்குரலானது கேட்போருக்கு பேய் பிடித்தவனாய் அவனைக் காட்டியது. உயிரோடு கலந்த பெண்ணுக்காய் மண்டை ஒடைபட்டு நிலைகுலைஞ்சி போனவனின் துயரத்தின் பாடல்கள், வியாகுலமாதா சப்பரபவனி சாமங்களிலும், அனக்கமற்ற கரைந்து போயின. இளமையின் காதலென்பது இவ்வை கொடூரமானது என்பது அப்போது அவனுக்கு தெரிய பொழுதுகளிலுமாய் வில்லை. கூடி களிச்சி காலம் போக்கிய இத்துபோன அந்நாட்களை பெருமூச்சோடு தேடினான். 

இடவாடு - சமூகம் மற்றும் தேவைப்படும் நேரங்களில் ஆதரவைப் பற்றிய இதயத்தைத் தூண்டும் கதை.

ஒனக்க கல்லியாணத்துக்கு எனக்க பங்கு சொத்தாட்டி வேணும்..என்னை ஆம்புள்ளைன்னு பாக்காம அடிச்சிட் டால்லியா... மொவளே.. ஒன்ன என்ன செய்றேன் பாரு..."

ஒரு மட்டைய எடுத்தான் மாக்கான் மத்தியாசு. மீட்டுக்குள் இருந்து லில்லியும் லீலியும் வெளியே ஓடிவந்தனர். அவனை மேரியை நெருங்க விடாமல் பிடிச்சி இறுக்கினர். முற்றத்து ஓரத்துல நின்ன செந்தெங்கு தென்னு மூட்டோடு இழுத்து வச்சி பின்னங்கையிரண் டையும் தோர்த்தால் கட்டினர்.

"இனி பேசுல... சொத்து கேக்க வந்தானாம் சொத்து. என்னத்தல சம்பாதிச்சி வச்சா..." - மேரி கடுப்பானாள். அவனுடைய அக்கிரமத்தனம் அடங்க மறுத்தது. வில்லியும், லீலீ யும் செம்பருத்தி பூவேலியின் மிசிறு கூட்டை கலைச்சி அவன் முகத்தில் வீசினர். அத்தனை மிசிறுகளும் அவனது தேகம் முழுவதும் பரவின. ஆங்காங்கே கடிச்சி அவுட்டுக்கிடையிலும் புகுந்தன. அவன் மேரியையும் ஓடப்பரந்தாள் மாரையும் கெண்டைக்கு மண்டைக்குன்னு அறுத்து கிழிச்சான்.. “தானக்கெடு போடாதல்ல.” அவன் வாயில் அடிச்சாள் மேரி.

 கெட்ட குமரத்திகள் - சமூக எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் தனிப்பட்ட அபிலாஷைகளின் விமர்சன ஆய்வு.

பப்பச்சி பழய கதயெல்லாம் பேசுற காலமா இது பல வருசமாட்டு எல்லாரும் வாழ்ந்து முடிஞ்ச வீடுதானே பப்பச்சிக்கு கெடக்கியதுக்கும் தின்னியதுக்கும் ஒரு முறி மாத்திரம் போதாதாக்கும். இத்தன வலிய வூட்டுல தனிச்சி கெடந்து என்னத்த இனி சாதிச்ச எண்ணமாக்கும்.' எலிசி பேயாட தொடங்கினாள்.

எனக்க மோனே நீ செறுப்பத்திலேயே இப்படித்தான். ஒரு காரியத்த நெனச்சா நடக்குற வரைக்கும் விடாவே மாட்டாட வந்த காரியம் எனக்கு மனசிலாயிபோச்சி மொகத்தில் வழிஞ்ச வெசர்ப்பு துளிகளை தோளில் கெடந்த நேரியலை எடுத்து தொடச்சார்.

மார்க்கிரட்டும் தனக்க ஓடப்பரந்தாள் எலிசிக்கு சாதகமாய் முகத்தை திருப்பி வச்சிருப்பதை அப்பச்சியின் பார்வையானது கவனிக்க தவறவில்லை. அருளப்பன் அப்பச்சி எல்லாருக்கும் சேர வேண்டிய வஸ்துவளை யெல்லாம் இன்னாருக்கு இதுன்னு உயிலு எழுதிட்டாரு. இப்ப இருக்கியது வீட்டடி அறுவத்தஞ்சி சென்ட்டும். நட்டாலத்துல கெடக்கிய வஸ்துவும் தான். அது கண்ணம் மைக்கு கெடச்ச கல்லியாண சீதனம். கண்ணம்மையின் கல்லறை அங்குதான் உள்ளது. அந்த கல்லறைக்குள்ளாடி தனக்க சரீரமும் விழணும்னுதான் அவரோட ஒருபாடு எதிர்பார்ப்பு.

ஆனால் இன்னைக்கு ரெண்டு மோளுவளும் ஜீவன பிடுங்கியதுக்குன்னே வந்து இருப்பதை உணர்ந்தார்.

பப்பச்சி இஷ்டப்பட்டு தின்னிய கெழங்கும் மீனும் இருக்கு தொட்டு பாக்காம அப்படியே வச்சிருக்கிதிய எடுத்து தின்னும் பப்பச்சி' அவருடய தோளின் கிட்ட போயி நின்னாள் எலிசி.

மார்க்கிரட்டு பாத்திரத்தின் மூடியை திறந்து வச்சான். மீனும். கெழங்கும் கண்டா அப்படியை திநாக்குல என்சிறு கிடந்தது நாக்கு ரெண்டுவரையும் அவருடைய கண்கள் ஊறுவதுண்டு. 

 ரோசம்மையின் பெடக்கோழி - குடும்ப இயக்கவியலில் நகைச்சுவையான ஆனால் நுண்ணறிவுப் பார்வை.

 'என்னல சூரியன் மறையாண்டாம் அதுக்குள்ள பாண்டாட்டிட்ட படுக்கணுமா? எங்கல அந்த நாற பய தனிஸ்லாக ஒருதெரியலிசு மீசையை முறுக்கியவாறு 'சார் தெரியாது' அலவு கிடுகிடுத்தது. 'லேய் என்னதெரியுமில்லியால தேவடியாளுக்கு பொறந்த கேட்டான். பயலே' என இன்னொரு போலீசுகாரன் அவனைப் பெறமண்டைல அடிச்சாதுங்க' அவன் ஒன்னு போட 'அய்யோ சார் கெஞ்சினான் அப்போது வூட்டுக்க பின்னால இருந்து ஒரு உருவம் சாடி ஓடியது. 'ஓய் யாட்டு அன்னா ஒருத்தன் ஓடியான் வாரும் ஒரு மீசை போலீசுகாரன் கம்பு தங்கப்பனை மிரட்டி கொண்டிருந்த யாட்டை நோக்கி படபடத்தான். 'லேய் கம்பு தங்கப்பனுக்கு ஓடாதல ஒரு சவுட்டு குடுத்திட்டு தனிஸ்லாசை வெடிக்க இருட்டி க்குள் மொத்தமாய் பாஞ்சோடினல் கை செல்ல மோனே தனிஸ்லாசு எங்காவது ஓடி போய்க்கடே சத்தம் போட்டு ஓலமிட்டாள் ரோசம்மை. இருட்டு மேலும் கறுத்து கொண்டேயிருந்தது. லேசான மழை கச்சம் வேறு ஞாறக்குழி குளத்து தண்ணீரில் விழத் தொடங்கியது.

மறுநாள் விடிஞ்சது

தக்கல கொவர்மெண்டு ஆஸ்பத்திரி படுக்கையில் கிடந்தான் தோமாயி கிழவன். மரும்மவள் பாயிகுட்டியும் மொவன் அம்புரோசு கெழவி ஞானத்தாயி எல்லோரும் கட்டிலைச் சுத்தி நின்றனர். தோமாயி கெழவனை பார்த்த மொவன் அம்புரோசு 'நீரு யான் ஓய் மாம்பட்ட அடிச்சிட்டு அவளுட்ட சண்டைக்கு போனீரு' செறஞ் சிட்டே கேட்டான். 'இல்ல மக்கா ஒரே அறுப்பு அந்த கிறுக்கி.. அவளுக்க வர்த்துவானம் தாங்க முடியாமத்தான் நானும் அறுப்புக் குடுத்தேன்'. செரிசெரி நெறுத்துங்க அவன நா ஒரு கை பாக்கியன் எத்தனை நாளக்கி ஒழிப்பான்னு பாப்போம்..' 'நீ சும்மா இருல போலீசு பாத்துகிடும்'. 

இத்தொகுப்பில் உள்ள ஒவ்வொரு கதையும் கென்னடியின் கதை சொல்லும் திறமைக்கு சான்றாக அமைகிறது, வாசகர்களை உரையுடன் ஆழமாக ஈடுபடுத்த அழைக்கிறது.  அவரது கதாபாத்திரங்கள் தெளிவான விவரங்களுடன் உயிர்ப்பிக்கப்படுகின்றன, பெரும்பாலும் வலுவான உணர்ச்சிகரமான பதில்களைத் தூண்டுகின்றன.  கென்னடி தனிப்பட்ட அனுபவங்களிலிருந்து பெறுகிறார் என்பது தெளிவாகிறது.

00000

கென்னடியின் "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயம்"  தக்கலையில் அதன் வட்டார மொழியின் பார்வை மூலம் வாழ்க்கையின் துணியை நுணுக்கமாக பின்னுகிறது.  இத்தொகுப்பு தமிழ் இலக்கியத்தில், குறிப்பாக உள்ளூர் கத்தோலிக்க சமூகத்தின் அனுபவங்களின் உண்மையான பிரதிநிதித்துவத்திற்காக ஒரு முக்கிய படைப்பாக தனித்து நிற்கிறது.  கென்னடியின் கதைசொல்லல் உள்ளூர் கலாச்சாரத்தை கௌரவிப்பதோடு மட்டுமல்லாமல் இப்பகுதியின் இலக்கிய நிலப்பரப்பையும் வளப்படுத்துகிறது.

 இந்தத் தொகுப்பின் மிக முக்கியமான அம்சங்களில் ஒன்று, தக்கலையின் கலாச்சார பாரம்பரியத்தைப் பாதுகாப்பதில் அதன் அர்ப்பணிப்பு ஆகும்.  உள்ளூர் பேச்சுவழக்கைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம், கென்னடி அன்றாட வாழ்க்கையின் நுணுக்கங்களையும் தாளங்களையும் கைப்பற்றுகிறார், கதாபாத்திரங்களையும் அவர்களின் அனுபவங்களையும் உடனடியாகவும் தொடர்புபடுத்தக்கூடியதாகவும் உணர்கிறார்.  இந்த முயற்சி குறிப்பாக முக்கியமானது, ஏனெனில் இது வாய்வழி மரபுகள் மற்றும் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களுக்கு இடையே ஒரு பாலத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது, எதிர்கால சந்ததியினர் தங்கள் வேர்களுடன் இணைக்க அனுமதிக்கிறது.  இக்கதைகள் அப்பகுதியின் துடிப்பான கலாச்சாரத்திற்கு சான்றாக செயல்படுகின்றன, அதன் பழக்கவழக்கங்கள், நம்பிக்கைகள் மற்றும் சமூக இயக்கவியல் ஆகியவற்றை சூழலுடன் நன்கு அறிந்த வாசகர்களுடன் ஆழமாக எதிரொலிக்கும் வகையில் காட்சிப்படுத்துகின்றன.

  கென்னடியின் கதைகளில் உள்ள கதாபாத்திரங்கள் பல பரிமாணங்கள் மற்றும் தெளிவாக உணரப்படுகின்றன, ஒவ்வொன்றும் தங்கள் சொந்த போராட்டங்கள், கனவுகள் மற்றும் உறவுகளுடன் போராடுகின்றன.  அவர்களின் பயணங்கள் மூலம், வாசகர்களுக்கு மனித இயல்பின் சிக்கல்கள் மற்றும் சமூக வாழ்க்கையின் நுணுக்கங்கள் பற்றிய நுண்ணறிவு வழங்கப்படுகிறது.  கென்னடி திறமையாக கதை திட்டத்திற்கான வாகனங்களாக கதைகளை படைக்கவில்லை, ஆனால்  உள்ளார்ந்த வாழ்க்கை கொண்ட நபர்களாக இருக்கும் கதாபாத்திரங்களை திறமையாக உருவாக்குகிறார்.

உதாரணமாக, "ரோசம்மையின் பெடக்கோழி"யில், கதாநாயகி தனது குடும்பத்துடனான தொடர்புகள் குடும்ப காதல் மற்றும் மோதலின் நுணுக்கங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன, அதன் சாரத்தை கைப்பற்றுகிறது.  அதேபோல, “வார்த்தப்பாடு” தகவல்தொடர்பு சக்தியை ஆராய்கிறது, நெருங்கிய உறவுகளுக்குள் எவ்வாறு தவறான புரிதல்கள் எழலாம் என்பதை எடுத்துக்காட்டுகிறது, இதனால் வாசகர்களிடையே பச்சாதாபத்தையும் புரிதலையும் வளர்க்கிறது.

 கென்னடியின் கதைகள் நம்பிக்கை, அடையாளம், சமூக நீதி மற்றும் நவீன வாழ்க்கையின் சிக்கல்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறு கருப்பொருள்களை ஆராய்கின்றன.  சமூக எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் விளிம்புநிலை தனிநபர்கள் எதிர்கொள்ளும் போராட்டங்கள் போன்ற கடினமான பாடங்களை எடுத்துரைப்பதில் இருந்து ஆசிரியர் பின்வாங்குவதில்லை.  “குருதி வாழியும் பாடல்களும், மேசியாவின் முகமும், அப்புறம் சிமிக்கிக் கமலும்” என்பதில் கென்னடி நம்பிக்கைக்கும் சந்தேகத்துக்கும் இடையே உள்ள பதற்றத்தை ஆராய்கிறார், வாசகர்கள் தங்கள் நம்பிக்கைகள் மற்றும் சமூக அழுத்தங்களைப் பற்றி சிந்திக்க ஊக்குவிக்கிறார்.

 மேலும், "பொன்னும் - குருசும்" கதை பாலின பாத்திரங்களைச் சமாளித்து, சமூகத்தில் பெண்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகளை நிவர்த்தி செய்யும் அதே வேளையில் அவர்களின் சுயாட்சி மற்றும் சுய வெளிப்பாட்டிற்கான உரிமைக்காக வாதிடுகிறது.  இந்த கருப்பொருள்களை கதைகளில் பின்னுவதன் மூலம், கென்னடி வாசகர்களுக்கு அவர்களின் சொந்த அனுமானங்கள் மற்றும் சார்புகளை எதிர்கொள்ள சவால் விடுகிறார், இது கதைகளை பொழுதுபோக்கு மட்டுமல்ல, சிந்தனையைத் தூண்டும்.

 கென்னடியின் எழுத்து அதன் தெளிவு மற்றும் பாடல் தரத்தால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, இது தொகுப்பை பரந்த பார்வையாளர்களுக்கு அணுகக்கூடியதாக ஆக்குகிறது.  கதைகள் நீளம் மற்றும் பாணியில் வேறுபடுகின்றன, சில சிறு நாவல்களை ஒத்திருக்கும், மற்றவை பாரம்பரிய சிறுகதைகளின் சுருக்கத்தை படம்பிடிக்கின்றன.  இந்த பன்முகத்தன்மை வாசகர்களை ஈடுபாட்டுடன் வைத்திருக்கிறது மற்றும் கென்னடி பலவிதமான உணர்ச்சிகள் மற்றும் சூழ்நிலைகளை திறம்பட ஆராய அனுமதிக்கிறது.

 கதைகளின் அமைப்பு நன்கு கருதப்பட்டது, பெரும்பாலும் ஃப்ளாஷ்பேக்குகள் அல்லது வாசிப்பு அனுபவத்தை வளப்படுத்தும் நேரியல் அல்லாத கதைசொல்லல் நுட்பங்களை உள்ளடக்கியது.  எடுத்துக்காட்டாக, "ஜான் போஸ்கோ மற்றும் லூசிஃபர் தி டெமான்" இல், கடந்த கால மற்றும் நிகழ்காலத்தின் இடைக்கணிப்பு பாத்திரங்கள் எதிர்கொள்ளும் தார்மீக சங்கடங்களுக்கு ஆழத்தை சேர்க்கிறது, மேலும் அவர்களின் போராட்டங்களை இன்னும் ஆழமான அளவில் எதிரொலிக்கிறது.

 கென்னடியின் பணியின் குறிப்பிடத்தக்க அம்சங்களில் ஒன்று, வலுவான உணர்ச்சிகரமான பதில்களைத் தூண்டும் திறன் ஆகும்.  கதைகள் வாசகர்களை தங்கள் சொந்த வாழ்க்கை மற்றும் அனுபவங்களைப் பிரதிபலிக்க அழைக்கின்றன, உரைக்கும் வாசகருக்கும் இடையே ஒரு தொடர்பை வளர்க்கின்றன.  காதல், இழப்பு, நம்பிக்கை மற்றும் பின்னடைவு ஆகியவற்றின் உலகளாவிய கருப்பொருள்களைப் படம்பிடிப்பதில் கென்னடியின் திறமையானது, பல்வேறு பின்னணியில் உள்ள வாசகர்கள் இந்தத் தொகுப்பின் பக்கங்களில் தொடர்புடைய ஒன்றைக் கண்டறிய முடியும் என்பதை உறுதி செய்கிறது.

.குறிப்பாக, "கென்னடி மரித்து விட்டல்" மரணம் மற்றும் மரபு என்ற கருப்பொருளைக் கையாள்வதால், நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.  நாம் நேசிப்பவர்களால் நாம் எவ்வாறு நினைவுகூரப்படுகிறோம் என்பதற்கான பிரதிபலிப்புகள் ஆழமாக எதிரொலிக்கின்றன, வாசகர்கள் தங்கள் சொந்த வாழ்க்கையையும் அவர்கள் விட்டுச்செல்லும் கால்தடங்களையும் கருத்தில் கொள்ள தூண்டுகிறது.

 கென்னடியின் நகைச்சுவையை கசப்பான சமூக வர்ணனையுடன் கலக்கும் திறன், அவரது திறமையான குணநலன் மேம்பாடு ஆகியவை இந்த தொகுப்பை படிக்க வைக்கிறது.  பல நிலைகளில் உள்ள கதைகளில் ஈடுபட வாசகர்களை அழைப்பதன் மூலம், கென்னடி மகிழ்விப்பது மட்டுமல்லாமல், வாழ்க்கையின் நுணுக்கங்களை ஆழமாகப் பாராட்டுவதை ஊக்குவிப்பதோடு கல்வியும் அளிக்கிறார்.

 இத்தொகுப்பு தமிழ் வாசகர்கள் மற்றும் இலக்கிய ஆர்வலர்களின் இதயங்களில் ஒரு நேசத்துக்குரிய இடத்தைப் பெறும் என்பதில் சந்தேகமில்லை, எதிர்கால எழுத்தாளர்கள் தங்கள் தனித்துவமான அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவர்களின் கலாச்சார பாரம்பரியத்திலிருந்து வரையத் தூண்டும்.  கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த வெற்றிகரமான எழுத்தாளர்களின் வரிசையில் ஐ.கென்னடியும் இணைந்துள்ள நிலையில், "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயம்" சமூகங்களை இணைக்கும் மற்றும் மனித அனுபவத்தின் பன்முகத்தன்மையைக் கொண்டாடும் கதை சொல்லலின் சக்திக்கு சான்றாக நிற்கிறது.

00000

வார்த்தப்பாடு (திருமண நிச்சயதார்த்தம்)என்ற சிறுகதை கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ சமூகத்தில் உள்ள திருமண ஏற்பாடுகளின் சிக்கலான மற்றும் அடிக்கடி கொந்தளிப்பான உலகத்தை "வார்த்தப்பாடு" இல் ஐ. கென்னடி ஆராய்கிறார், குடும்பங்களைப் பாதிக்கும், குறிப்பாக பொருளாதார ரீதியாக பின்தங்கிய பெண்களின் ஆழமான சமூகப் பிரச்சினைகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறார்.  வரதட்சணையின் சிக்கல்கள் மூலம் கதை வழிநடத்துகிறது, இது பலரைத் தொடர்ந்து வேட்டையாடும் ஒரு கலாச்சார நடைமுறையாகும், இது குடும்பங்கள் பாரம்பரியத்திற்கும் பொருளாதாரத் தேவைக்கும் இடையில் ஒரு ஆபத்தான சமநிலைக்கு தள்ளுகிறது.

 கதை ஒரு சிறிய நகரத்தில் விரிவடைகிறது, அங்கு காற்றில் மல்லிகை வாசனை மற்றும் தெருக்களில் விளையாடும் குழந்தைகளின் சத்தம்.  சூரியன் உதிக்கும்போது, ​​நிச்சயதார்த்தத்திற்கு தயாராகும் குடும்பங்களின் அபிலாஷைகளும் கவலைகளும் அதிகரிக்கும்.  இந்த அமைப்பில், கதாநாயகி, தெரசம்மை என்ற  பெண், அவரது குடும்பத்தின் நம்பிக்கைகள் மற்றும் கனவுகளின் மையப் புள்ளியாக மாறுகிறார்.  தெரசம்மையின் சமூகத்தில் உள்ள பல ஏழைப் பெண்களின் போராட்டங்களை உள்ளடக்கி, கலாச்சார எதிர்பார்ப்புகளின் இரட்டை அழுத்தங்களையும், காதல் மற்றும்  தனது சொந்த ஆசைகளையும் எதிர்கொள்கிறார்.

 திருமணத்திற்கு குடும்பத்தினர் தயாராகி வரும் நிலையில், வரதட்சணை பிரச்னையால் பதற்றம் தலைதூக்குகிறது.  வரதட்சணை, சட்டத்திற்கு புறம்பானது மற்றும் கண்டனம் செய்யப்பட்ட போதிலும், திருமண பேச்சுவார்த்தைகளில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க காரணியாக இருப்பது எப்படி என்பதை கதை அழகாக விளக்குகிறது.  தெரசம்மையின் கணவன், ஒரு தாழ்மையான மனிதன், தனது மகள் குளோரியின்  மீதான தனது அன்புக்கும் சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் கடுமையான உண்மைகளுக்கும் இடையில் கிழிந்திருப்பதைக் காண்கிறார்.  கணிசமான வரதட்சணை இல்லாமல், குளோரி தனது குணாதிசயம் அல்லது திறன்களைப் பொருட்படுத்தாமல், வருங்கால மாப்பிள்ளைகளிடமிருந்து நிராகரிப்பை எதிர்கொள்ள நேரிடும் என்பதை அவர் அறிவார்.

உறவினர்கள் மற்றும் அயலவர்களுடனான உரையாடல்களில், இந்த பாரம்பரியத்தின் எடை பெருகிய முறையில் தெளிவாகிறது.  குடும்பங்கள் வரதட்சணை விலை உயர்வு பற்றி இறுதிமுடிவு உணர்வுடன் விவாதிக்கின்றன, மேலும் சமூகத்தில் உள்ள மற்றவர்களுடன் தங்கள் சூழ்நிலைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது அழுத்தம் அதிகரிக்கிறது.  வரதட்சணை எவ்வாறு மதிப்பின் அளவுகோலாக மாறியது என்பதை விவரணை வெளிப்படுத்துகிறது, பெரும்பாலும் மணமகளின் உள்ளார்ந்த மதிப்பை மறைக்கிறது.

 இந்த வெளிப்புற அழுத்தங்களுக்கு மத்தியில், தெரசம்மை திருமணம் மற்றும் வரதட்சணை பற்றிய தனது சொந்த உணர்வுகளுடன் போராடுகிறார்.  அவள் மகளுக்காக காதல் நிரம்பிய உறவௌ கனவு காண்கிறாள், அது பொருள் கருத்தாக்கங்களை மீறுகிறது.  ஆனாலும், தன் குடும்பத்தின் எதிர்பார்ப்புகளின் கனம் தன் மீது அழுத்தி, அவளது அபிலாஷைகளை மூச்சுத் திணறச் செய்வதை அவள் உணர்கிறாள்.  கென்னடி தெரசம்மையின் உள் போராட்டத்தின் ஒரு கடுமையான படத்தை வரைகிறார், அவளுடைய குடும்பத்திற்கு ஒரு சுமையாகக் கருதப்படுவாரா என்ற அச்சத்தையும், சுயாட்சிக்கான அவளது ஏக்கத்தையும் படம்பிடித்தார்.

 குளோரி தனது நண்பர்களுக்கு சாட்சியாக இருப்பதால், அவர்கள் இதே போன்ற அழுத்தங்களுக்கு வழிவகுத்து வருகின்றனர், உணர்ச்சி நிலப்பரப்பு மிகவும் சிக்கலானதாகிறது.  அவர்களில் சிலர் தங்கள் விதியை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள், வரதட்சணை மூலம் தங்கள் மதிப்பை ஆணையிடும் சமூக விதிமுறைகளுக்கு இறுதிமுடிவு செய்தனர், மற்றவர்கள் இந்த எதிர்பார்ப்புகளுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்கிறார்கள்.  மரியா இந்த சூறாவளியில் சிக்கி, வித்தியாசமான உண்மைக்காக ஏங்குகிறார், ஆனால் சமூக அலைக்கு எதிராக சக்தியற்றவராக உணர்கிறார்.

  குளோரியின் வரவிருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் பற்றிய விவாதங்கள் ஒரு கொதிநிலையை எட்டும் ஒரு குடும்பக் கூட்டத்தின் போது கதையின் திருப்புமுனை ஏற்படுகிறது.  உறவினர்கள் கூடுவதால், வரதட்சணை தலைப்பு முக்கிய இடத்தைப் பெறுகிறது.  கென்னடி திறமையாக உரையாடலைப் படம்பிடித்து, சாதாரண உரையாடலில் பொதிந்துள்ள சமூக வர்ணனையின் அடுக்குகளை வெளிப்படுத்துகிறார்.  சில குடும்ப உறுப்பினர்கள் ஆடம்பரமான வரதட்சணைக்காக வாதிடுகின்றனர், இது ஒரு நல்ல பொருத்தத்தைப் பெறுவதற்கு அவசியம் என்று வாதிடுகின்றனர், மற்றவர்கள் பரஸ்பர அன்பு மற்றும் மரியாதையின் அடிப்படையில் ஒரு திருமணத்திற்கான நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்துகின்றனர்.

"சொசெரி கூடுத்லு பேசாண்டாம் எல்லாருந கெம்புக்கட"எஸ்தாக்கின் பிராண்டி வாய்கதள்ளிருந்து கட்டளையாய் குரல் சாடியதும் தொசம்மையின் புறப்பட்டனர். வூட்டுக்குள்ளிருந்து எல்லோரும்

“சாமி ஒண்ணு நில்லுங்க.”. தெரசம்மையின் குரல் கேட்டு சாமியார் உட்பட எல்லோரும் திகைத்து அவளைப் பார்த்தனர். "கோயிலுக்க வரி பொத்தகத்தில் இருந்து எங்குடும்பத்து பேரை நீக்கிடுங்க... இனும நாங்க ரெண்டா மிஷியன் தான்.. வார்த்தப்பாடு முடிஞ்சதே அரைக்கல்யாணம் போலதான். ஓரப்பிச்சது ஓரப்பிச்சது தான். மாப்பிள்ளைய பொண்ணுக்கு பிடிச்சி போச்சி, பையனுக்கும் எம்பிள்ளைய நல்லா பிடிச்சி போச்சி அதனால யாரும் குறுக்க வராண்டாம்"

அவளின் வாய்க்குள்ளிருந்து எழும்பிய இந்த வார்த்தைகள் எஸ்தாக்கின் மண்டைக்குள் குத்தீட்டியாய் பாஞ்சது. ஆனால் பேசமுடியவில்லை. முடுதம் அற்புதத்தின் தலை வெடிச்சி சிதறியது போலிருந்தது. சாமியாருக்கோ கள்ளுகுடிச்சவன் போல, தலச்சோறு கிறக்கம் கண்டது. ஏனோக்கு கொத்தன் பறிகொடுத்தவன போல பதறி நின்றான்.”

 குழப்பங்களுக்கு மத்தியில், தெரசம்மை பேசுகிறார், நிதி பரிவர்த்தனைகளை விட அன்பின் அடிப்படையிலான எதிர்காலத்திற்கான தனது பார்வையைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார்.  அவரது தைரியம் சில குடும்ப உறுப்பினர்களுடன் எதிரொலிக்கிறது, இது தற்போதைய நிலையை சவால் செய்யும் உரையாடலைத் தூண்டுகிறது.  இந்த தருணம் மாற்றத்திற்கான ஒரு வினையூக்கியாக செயல்படுகிறது, இது குடும்பத்தில் அலை அலையாக இருக்கும் முன்னோக்கில் ஒரு மாற்றத்தை தூண்டுகிறது.

 கதை விரிவடையும் போது, ​​கென்னடி பாரம்பரியத்தின் சிக்கல்களை வழிநடத்துகிறார், வரதட்சணை முறையுடன் போராடும் ஏழை கத்தோலிக்க குடும்பங்களின் போராட்டங்களை வெளிப்படுத்துகிறார்.  வெற்றிகரமான திருமணம் என்றால் என்ன என்பதை மறுவரையறை செய்ய மரியாவின் குடும்பத்தினர் ஒன்றிணைவதை தீர்மானம் காண்கிறது.  பொருள் செல்வத்தின் மீது உணர்ச்சிபூர்வமான தொடர்பின் முக்கியத்துவத்தை அவர்கள் கருத்தில் கொள்ளத் தொடங்குகிறார்கள், இது எதிர்காலத்தைப் பற்றிய நம்பிக்கையான கண்ணோட்டத்திற்கு வழிவகுக்கும்.

 இறுதிக் காட்சிகளில், குளோரி தனது புதிய வாழ்க்கையின் வாசலில் நிற்கிறார், ஏஜென்சி மற்றும் நம்பிக்கையின் உணர்வால் நிரப்பப்பட்டார்.  வரதட்சணையைச் சுற்றியுள்ள பிரச்சினைகள் பரந்த சமூக சூழலில் தீர்க்கப்படாமல் இருக்கும் அதே வேளையில், பாரம்பரியத்தை சவால் செய்ய அவரது குடும்பத்தின் விருப்பம் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றத்தை பிரதிபலிக்கிறது.  கென்னடி, மாற்றத்தை ஏற்படுத்த தனிப்பட்ட குரல்களின் ஆற்றலைப் பற்றி வாசகர்களை பிரதிபலிக்கிறார், திருமண பேச்சுவார்த்தைகளில் பெண்கள் எவ்வாறு மதிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதில் கலாச்சார மாற்றத்தின் அவசியத்தைப் பற்றிய உரையாடலை ஊக்குவிக்கிறார்.

 கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ சமூகத்தில் உள்ள ஏழைப் பெண்களுக்கு வரதட்சணை முறையின் தாக்கம் பற்றிய ஆழமான ஆய்வுதான் “வார்த்தப்பாடு”.  குளோரியின் கதையின் மூலம், கென்னடி, காதல், பாரம்பரியம் மற்றும் சமூக அழுத்தத்தின் குறுக்குவெட்டுகளை சிறப்பாக வழிநடத்துகிறார், வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்து வடிவமைக்கும் ஆழமான கலாச்சார நடைமுறைகளைப் பற்றி சிந்திக்க வாசகர்களைத் தூண்டுகிறார்.  சமூக நெறிமுறைகளை எவ்வாறு மறுவரையறை செய்ய முடியும் என்பதைப் பரிசீலிக்க இந்த கதை வாசகர்களுக்கு சவால் விடுகிறது, திருமணத்திற்கான அவர்களின் நிதிப் பங்களிப்பைக் காட்டிலும் பெண்கள் அவர்களின் உள்ளார்ந்த மதிப்புக்காக மதிக்கப்படும் எதிர்காலத்திற்காக வாதிடுகின்றனர்.

மோட்சவிளக்கு(சாவுவீடு) - நம்பிக்கையின் பிரதிபலிப்பு மற்றும் அன்றாட வாழ்வில் இரட்சிப்பின் தேடல்.இறந்து போன கிழவியின் பாம்படம் யாருக்கு என்ற விவாதம் சமூகப்பிரச்சனையை சித்திரமாக்கி இருக்கிறது.

 "மோட்சவிளக்கு" இல், ஐ. கென்னடி ஒரு இறுதிச் சடங்கின் சோகமான பின்னணியில் விரிவடையும் ஒரு கதையை திறமையாகப் பின்னுகிறார், அங்கு விட்டுச் சென்றவர்களின் வாழ்க்கையில் துக்கத்தின் எதிரொலிகள் எதிரொலிக்கின்றன.  ஒரு சமூகத்தை துக்கத்தில் ஆழ்த்தும் மரியாதைக்குரிய மூதாட்டியான சவரியாயியின் வாழ்க்கையை மையமாகக் கொண்டு, மரணத்துடன் பிணைக்கப்பட்ட சடங்குகள் மற்றும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்புகளை கதை நுணுக்கமாக ஆராய்கிறது.

 தூபம், பூக்களின் நறுமணம் மற்றும் ஒரு பாரம்பரிய இறுதி அஞ்சலியின் அமைதியான குறிப்புகள் ஆகியவற்றின் கலவையுடன் காற்று அடர்த்தியாக இருக்கும் ஒரு சிறிய கிராமத்தில் கதை தொடங்குகிறது.  கிராம மக்கள் கூடும் போது, ​​காட்சி மற்றும் செவிவழி விவரங்களுடன் காட்சி அமைக்கப்பட்டுள்ளது, இது கூட்டு சோக உணர்வைத் தூண்டுகிறது.  மனநிலை கனமானது;  கிசுகிசுக்கப்பட்ட இரங்கல்களின் கூச்சல், சடங்குகளின் தனித்தன்மையுடன் கலக்கிறது.  வாழ்வும் மரணமும் இணைந்திருக்கும் இடம், ஒவ்வொரு கணமும் துக்கத்தின் தாளங்களால் நிறுத்தப்படுகிறது.

  கதையின் மையத்தில் சவாரியாயி, ஒரு அன்பான தாய்மாமன், அவரது ஞானமும் கருணையும் கிராமம் முழுவதும் உறவுகளின் நாடாவை நெய்துள்ளன.  அவரது மறைவு அவரது குடும்பத்திற்கான ஒரு சகாப்தத்தின் முடிவைக் குறிப்பது மட்டுமல்லாமல், வழிகாட்டுதல் மற்றும் ஆதரவிற்காக அவரது இருப்பை நம்பியிருக்கும் சமூகத்திற்கு குறிப்பிடத்தக்க இழப்பைக் குறிக்கிறது.

சவரியாயியின் மரணத்தைச் சுற்றியுள்ள முக்கிய கதாபாத்திரங்கள் பின்வருமாறு:

 அமலோர் பவ்வம்: மூத்த மகன், இப்போது தன் மீது சுமத்தப்பட்டுள்ள பொறுப்பின் சுமையுடன் போராடுகிறான்.  சமகால உலகின் அழுத்தங்களை எதிர்கொள்ளும் போது தனது தாயின் போதனைகளை பிரதிபலிக்கும் அவர் பாரம்பரியத்திற்கும் நவீனத்துவத்திற்கும் இடையிலான மோதலை அவர் உள்ளடக்குகிறார்.

 செவித்தியன்: குடும்ப நண்பர் ஒருவர் சவரியாயியின் ஆலோசனையை அடிக்கடி நாடியவர்.  அவள் இல்லாததால் அவன் ஆழமாகப் பாதிக்கப்பட்டு, மரணத்திலும் நிலைத்து நிற்கும் நட்பின் பிணைப்புகளைப் பிரதிபலிக்கிறான்.

 அருளப்பன்: இறுதிச் சடங்கிற்கு வரும் தொலைதூர உறவினர், கடந்த காலக் கதைகளையும், அரவணைப்பையும் துக்கத்தையும் தூண்டும் நினைவுகளைக் கொண்டு வருகிறார்.  அவரது இருப்பு ஒரு சிறிய கிராமத்தில் ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்ட வாழ்க்கை என்பதை நினைவூட்டுகிறது.

 பெருவட்டார் மதலைமுத்து: இறுதி சடங்குகளை முன்னின்று நடத்தும் ஊர் பெரியவர்.  அவர் பாரம்பரியம் மற்றும் துக்கத்தைச் சுற்றியுள்ள கலாச்சார நடைமுறைகளை உள்ளடக்கி, குடும்பம் மற்றும் சமூகம் தங்கள் துயரத்தை வழிநடத்தும் ஒரு கட்டமைப்பை வழங்குகிறது.

 கதையின் மையக் கரு சவரியாயியின் காதணி, ஆழமான முக்கியத்துவத்தைக் கொண்ட ஒரு நுட்பமான நகை.  குடும்ப உறவுகள் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் தொடர்ச்சியைக் குறிக்கும் இந்த காதணி அவரது தாயாருக்கு சொந்தமானது, தலைமுறைகள் மூலம் அனுப்பப்பட்டது.  இறுதிச் சடங்குகள் முழுவதும், காதணியானது பாத்திரங்கள் மத்தியில் விவாதம் மற்றும் பிரதிபலிப்பின் மையப் புள்ளியாக செயல்படுகிறது.

 குடும்பத்தினர் இறுதிச் சடங்குகளைச் செய்யத் தயாராகும்போது, ​​அமலோர் பவ்வம் சவரியாயியின் உடைமைகளில் இருந்த காதணியைக் கண்டுபிடித்தார்.  அதன் கண்டுபிடிப்பு நினைவுகளின் அலைகளைத் தூண்டுகிறது, ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் அதனுடன் தொடர்புடைய கதைகளை பிரதிபலிக்கிறது.  காதணி கடந்த காலத்துடன் ஒரு உறுதியான இணைப்பாக மாறுகிறது, இது அவர்களின் வேர்கள் மற்றும் சவரியாயி விட்டுச் சென்ற பாரம்பரியத்தை அவர்களுக்கு நினைவூட்டுகிறது.

"ஜீவனோட இருக்கும் போதே நீங்க அவள பார்க்கல. இப்ப எதுக்குல சண்ட போடுதீய." சாவுக்கு ஆரும் நட்டபடாண்டா.. பேசாம அவளுக்க வித்து செலவ செரிபண்ணுங்க." அம்மாளு கெழவி சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்த செவத்தியாயின் மோனுவளின் வெகளத்தை செறுத்தாள்.

"அப்ப நாங்கல்லியா கெழவிய பாத்தோம். எங்களுக்கு குட்டிய இருக்கு..". செவத்தியானுக்க பெஞ்சாதி விட்டு குடுக்காமல் வாயாடினாள்..

"சும்மா கெடயுங்க... பாத்தேன் பாத்தேன்னு அழாதீங்க. அம்மைக்க வூட்டுல இருந்துட்டுதானே பாத்திய.. அம்மைக்க பாம்படம் அம்மைக்கே போட்டு.. மாமா ஒரு வெல போட்டு நீரே எடும்." - மதலைமுத்து பெருவட்டர் சுண்டுஒட்டு பிரியாமல் சிரிச்சார்.

அமலோற்பவம் தள்ளை சவரியாயின் பாம்படத்தை பெருவட்டர் மாமாகிட்டேயே எடுக்கச் சொன்னாள். சவரியாயி கிழவியின் நாறுகட்டிலில் பருத்த குண்டியுடன் ரெண்டு கையையும் ஊனிட்டு இருந்தவரின் முன்பு சவரியாயின் பிருதுகள் வளஞ்சி கூனிக் குறுகி நின்றனர். மதலைமுத்து பெருவட்டர் கண்ணுவ ரெண்டும் பழைய நாலுகட்டு ஓட்டு வீட்டையும், தனக்க முன்னாடி இருந்தவர்களையும் மேஞ்சது.”

 அமலோர் பவ்வம் தனது தாயார் சிறப்பு சந்தர்ப்பங்களில் காதணியை எவ்வாறு அணிவார் என்பதை நினைவு கூர்ந்தார், இது அவரது கருணை மற்றும் வலிமையின் அடையாளமாகும்.  இது குடும்பக் கூட்டங்கள், சிரிப்பு மற்றும் அந்த தருணங்களில் அவள் வழங்கிய ஞானத்தின் நினைவுகளைத் தூண்டுகிறது.

 காதணியை அணிந்து அரவணைப்புடனும் புரிந்துணர்வுடனும் பேசிய சவரியாயி தனிப்பட்ட விஷயங்களில் ஆலோசனை வழங்கிய காலங்களை செவித்தியன் நினைவு கூர்ந்தார்.  காதணி என்பது வெறும் அலங்காரத்தை மட்டும் குறிக்காமல், தன்னிடம் வந்த அனைவரையும் அரவணைத்த சவரியாயியின் வளர்ப்பு உணர்வையும் குறிக்கிறது.

 சவரியாயி அவர்களின் மூதாதையர்களின் கதைகளைச் சொல்லும் கதைகளை அருளப்பன் பகிர்ந்து கொள்கிறார், காதணியானது குடும்ப வரலாற்றின் உடைக்கப்படாத சங்கிலியைக் குறிக்கிறது.

 பெருவட்டார் மதலைமுத்து, சடங்குகளின் போது, ​​ஒருவரின் பாரம்பரியத்தை போற்றுவதன் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி பேசுகிறார்.  காதணி தொடர்ச்சியின் அடையாளமாக மாறுகிறது, சமூகத்திற்கு அவர்களின் பகிரப்பட்ட வரலாறு மற்றும் தலைமுறைகள் வழியாக அனுப்பப்பட்ட மதிப்புகளை நினைவூட்டுகிறது.

 இறுதி சடங்குகள் முன்னேறும்போது, ​​​​கென்னடி சமூகத்தில் மரணத்திற்கான மாறுபட்ட பதில்களை அழகாக படம்பிடித்தார்.  ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தங்கள் துயரத்தை வித்தியாசமாக வழிநடத்துகிறது, துக்கத்தின் பன்முகத்தன்மையை விளக்குகிறது:

 அமலோர் பவ்வம் முரண்படுகிறார், தனது தாயின் பாரம்பரியத்தின் எதிர்பார்ப்புகளை நிலைநிறுத்த போராடுகிறார், அதே நேரத்தில் தனது சொந்த ஆசைகள் மற்றும் தன்னைச் சுற்றியுள்ள உலகில் ஏற்படும் மாற்றங்களுடன் போராடுகிறார்.  அவரது உள் போராட்டம் பாரம்பரியத்தை மதிக்கும் மற்றும் நவீனத்துவத்திற்கு ஏற்றவாறு இடையே உள்ள பதற்றத்தை பிரதிபலிக்கிறது.

 செவித்தியன் சடங்குகளில் ஆறுதல் காண்கிறான், பிரார்த்தனைகள் மற்றும் கோஷங்களில் ஆழ்ந்து ஈடுபடுகிறான், அவை தன் நண்பனின் ஆத்மா சாந்தியடைய உதவும் என்று நம்புகிறான்.  அவரது அணுகுமுறை துக்கத்தின் வகுப்புவாத அம்சத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது, அங்கு பகிரப்பட்ட துக்கம் பின்தங்கியவர்களிடையே தொடர்புகளை வளர்க்கிறது.

 சவரியாயின் இனிய நினைவுகளை எடுத்துரைத்து, சோகத்தின் தருணங்களில் நகைச்சுவையைப் புகுத்தி அருளப்பன் ஒரு கதைசொல்லியாகிறார்.  இது ஒரு கலாச்சார நடைமுறையை பிரதிபலிக்கிறது, அங்கு கதைசொல்லல் இறந்தவரின் பாரம்பரியத்தை பாதுகாக்க உதவுகிறது, துக்கத்தில் இருப்பவர்களுக்கு ஆறுதல் அளிக்கிறது.

 பெருவட்டார் மதலைமுத்து, மரியாதை மற்றும் பாரம்பரியத்தை கடைபிடிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தி, அதிகார உணர்வுடன் சடங்குகளை வழிநடத்துகிறார்.  பகிரப்பட்ட நடைமுறைகள் மூலம் சமூகத்தின் பிணைப்பை வலுப்படுத்த, இறந்தவர்களைக் கௌரவிக்க வேண்டிய கடமையை கிராம மக்களுக்கு நினைவூட்டுகிறார்.

 இறுதிச் சடங்கின் மூலம், கதாபாத்திரங்கள் தங்கள் இழப்பில் அர்த்தத்தைக் கண்டுபிடிக்கத் தொடங்குகின்றன.  காதணி பிரதிபலிப்புக்கு ஒரு ஊக்கியாக செயல்படுகிறது, இது சவரியாயின் பாரம்பரியத்தை தொடர்வது என்பது பற்றிய விவாதங்களைத் தூண்டுகிறது.  அவர்களின் கண்ணீருக்கு மத்தியில் கதைகளையும் சிரிப்பையும் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது, ​​கூட்டு துக்கம் வாழ்க்கையின் கொண்டாட்டமாக மாறுகிறது.

 கென்னடியின் விவரிப்பு, மரணம், துக்கத்தின் ஆதாரமாக இருக்கும் அதே வேளையில், மக்களை எவ்வாறு ஒன்றிணைக்கிறது என்பதை வலியுறுத்துகிறது, அவர்களுக்கு உண்மையிலேயே முக்கியமான மதிப்புகள் மற்றும் உறவுகளை நினைவூட்டுகிறது.  சடங்குகள் இறந்தவர்களைக் கெளரவிப்பதற்கான வழிமுறையாக மட்டுமல்லாமல், வகுப்புவாத பிணைப்பை வலுப்படுத்துவதற்கும், அவர்களின் வாழ்க்கையின் ஒன்றோடொன்று இணைந்திருப்பதை ஒப்புக்கொள்வதற்கும் ஒரு வழியாகும்.

 "மோட்சவிளக்கு" இறுதிக் காட்சிகளில், சடங்குகள் முடிவடையும் போது, ​​கிராம மக்கள் சவரியாயியின் நினைவாக உணவைப் பகிர்ந்து கொள்ள கூடினர்.  காதணி ஒரு சிறப்பு இடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது, அவள் மறைந்தாலும், அவளுடைய ஆவி மற்றும் போதனைகள் அவர்களை வழிநடத்தும்.  நம்பிக்கையின் குறிப்பில் கதை முடிவடைகிறது, மரணம் ஒரு முடிவைக் குறிக்கும் அதே வேளையில், அது நினைவு மற்றும் மரபு பற்றிய புதிய அத்தியாயத்தையும் திறக்கிறது என்பதை விளக்குகிறது.

 மரணம், துக்கம் மற்றும் அவற்றைச் சுற்றியுள்ள கலாச்சார நடைமுறைகள் பற்றிய கென்னடியின் ஆவேசமான ஆய்வு வாசகர்களிடம் ஆழமாக எதிரொலிக்கிறது, அவர்கள் இல்லாவிட்டாலும், நாம் விரும்புகிறவர்களுடன் நாம் உருவாக்கும் நீடித்த தொடர்புகளை நினைவூட்டுகிறது.  "மோட்சவிளக்கு" மூலம் நம்பிக்கையின் ஒளி துக்கத்தின் நிழல்களுக்கு மத்தியில் பிரகாசமாக பிரகாசிக்கிறது, ஒரு நல்ல வாழ்க்கையின் ஆழமான தாக்கத்தையும், தலைமுறைகள் கடந்து நம்மை பிணைக்கும் கதைகளையும் விளக்குகிறது.

 "ஜாண்போஸ்கோவும் லூசிபர் பிசாசும் - நன்மைக்கும் தீமைக்கும் இடையிலான நித்திய போராட்டத்தை எடுத்துக்காட்டும் ஒரு கண்கவர் உருவகம். தனது நண்பனை காண்பதற்கு வரும் போது அவனுக்கு பைத்தியம் என்று அறிகிறான் இவன்.

"ஆர தேடுதிய பிள்ளே. அங்கையும் இங்கையுமாட்டு கெறக்கிட்டு திரியிறீய.."

 "ஒன்ணுமில்ல.. இந்த மேட்டுல ஜாண்போஸ்கோன்னு.."

"அந்த மரக்கழண்டவனையா? அவன் இப்ப இஞ்ச செமையாது- மெம்பருக்க சொந்தகார பயலுவ அடிச்சி பொட்டானுவ. அன்னு கண்டது. அதுக்க பெறவு எங்க

ஒழிஞ்சானோ"

அந்த கிழவன் கூட ஜாண்போஸ்கோவை எளக்காரமாய் நளியடிச்சான். மவுனமாகியது மனம்.

“என்னத்த பிள்ளே யோசிக்கிதிய.. அவன்தான் கிறுக்கு பயலாச்சே.. அவனஎல்லாம் ஒரு கூட்டுக்காரனாட்டு தேடி வந்திருக்கிதியளே."

"வாயை அடக்கும் ஓய் மண்ணாங்கட்டி! கிறுக்கு புறுக்குன்னு... ஒமக்குதான் கிறுக்கு பிடிச்சிருக்கு.... ஒரு ஆளப்பத்தி எப்படி பேசனும்னு தெரியணும் என்னா? வசம் உள்ளவனுட்ட சேர்ந்து சூப்பிட்டு திரிய படாது."

கொந்தளிச்சு போய் வார்த்தைகளை சூடாய் எடுத்தெறிஞ்சேன். கெழவன் வாயை பொத்திக் கொண்டான். ஒரு நிமிடம் கழிச்சி மீண்டும் தொறந்தான். அப்பவும் எளக்காரமான பேச்சு தான்.

நம்பிக்கை, பகுத்தறிவு மற்றும் பைத்தியக்காரத்தனம் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான நுட்பமான இடைவினையைக் கடந்து செல்லும் ஒரு கடுமையான உருவகத்தை ஐ. கென்னடி உருவாக்குகிறார்.  ஜான் போஸ்கோ, ஒரு முற்போக்கான மனிதனின் பயணத்தைப் பின்தொடர்கிறது, ரெஜினாவுடனான காதல் ஆழமான உள் மோதலாகச் சுழல்கிறது, இறுதியில் மதப் பிரமுகர்களை தனது சொந்த உளவியல் கொந்தளிப்பின் வெளிப்பாடுகளாக உணர வழிவகுத்தது.”

 பாரம்பரியத்தில் மூழ்கியிருக்கும் ஒரு விசித்திரமான கிராமத்தில் கதை விரிவடைகிறது, அங்கு தெருக்கள் துடிப்பான மலர்களால் வரிசையாக உள்ளன, மேலும் காற்று தினசரி வாழ்க்கையின் ஒலிகளுடன் ஒலிக்கிறது.  முதல் பார்வையில், இது ஒரு அழகிய அமைப்பாகும், ஆனால் மேற்பரப்பிற்கு அடியில் விறைப்பு மற்றும் எதிர்பார்ப்பு ஆகியவற்றின் அடிப்பகுதி உள்ளது, அங்கு பாரம்பரியத்தை பின்பற்றுவது பெரும்பாலும் தனிப்பட்ட ஆசைகளை மறைக்கிறது.  ஜான் போஸ்கோ, முற்போக்கு இலட்சியங்கள் கொண்ட ஒரு இளைஞனின் வருகை, சமூகத்திற்கு ஒரு புதிய கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டுவருகிறது, நம்பிக்கையையும் சர்ச்சையையும் தூண்டுகிறது.

  ஜான் போஸ்கோவின் ரெஜினா மீதான காதல், இளமை உணர்வு மற்றும் இலட்சியவாதத்தால் நிரம்பிய இந்தப் பின்னணியில் மலர்கிறது.  அவர்களின் காதல் இரகசியமாக வளர்கிறது, கிசுகிசுப்பான வாக்குறுதிகள் மற்றும் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளால் சுமக்கப்படாத எதிர்காலத்தைப் பற்றிய பகிரப்பட்ட கனவுகளால் குறிக்கப்படுகிறது.  இருப்பினும், அவர்களைச் சுற்றியுள்ள உலகம் மன்னிப்பதில்லை.  பாரம்பரிய விழுமியங்களில் மூழ்கியிருந்த ரெஜினாவின் குடும்பம், அவர்களது பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் நம்பிக்கைகளை அவமதிப்பதாகக் கருதி, அவர்களது உறவை ஏற்கவில்லை.

 கதையின் முதல் செயல் ஜான் போஸ்கோவின் தாயார் ஞானம்மாளை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறது, அவர் பாரம்பரியத்திற்கும் முன்னேற்றத்திற்கும் இடையிலான போராட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.  அவள் உறவைப் பற்றிய தனது அச்சத்தை வெளிப்படுத்துகிறாள், ரெஜினா மீதான அவனது காதல் அவரது வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுக்கும் என்று போஸ்கோவை எச்சரித்தாள்.  ஒரு கடுமையான உரையாடலில், அவள் சமூக எதிர்பார்ப்புகளுடன் தனது சொந்த அனுபவங்களை வெளிப்படுத்துகிறாள், அவனை கவனமாக நடக்குமாறு வலியுறுத்துகிறாள்.  அவளது கவலைகள் இருந்தபோதிலும், ஜான் போஸ்கோவின் இதயம் உறுதியாக உள்ளது, காதல் அவர்களின் சமூகத்தால் விதிக்கப்பட்ட வரம்புகளை மீறும் என்ற நம்பிக்கையால் உந்தப்படுகிறது.

 கதை முன்னேறும்போது, ​​​​வெளிப்புற அழுத்தங்கள் அதிகரிக்கின்றன, மேலும் ஜான் போஸ்கோ தன்னை ஒரு குறுக்கு வழியில் காண்கிறார்.  நிகழ்வுகளின் வியத்தகு திருப்பத்தில், ரெஜினா கிராமத்தை விட்டு அனுப்பப்பட்டார், அவர்களின் அன்பின் உடையக்கூடிய இழைகளை கிழித்து எறிந்தார்.  உணர்ச்சிகரமான வீழ்ச்சி ஜான் போஸ்கோவை விரக்தியில் ஆழ்த்துகிறது, இது அவரது நம்பிக்கையையும் அவர் ஒரு காலத்தில் அன்பாக வைத்திருந்த மதிப்புகளையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

 அவரது வளர்ந்து வரும் பைத்தியக்காரத்தனத்தில், ஜான் போஸ்கோ மத பிரமுகர்களை-ஒருமுறை ஆறுதல் மற்றும் வழிகாட்டுதலின் ஆதாரமாக-பேய் வெளிப்பாடுகளாக உணரத் தொடங்குகிறார்.  ஒரு காலத்தில் மதிக்கப்பட்ட நெவேசு, ஒரு உள்ளூர் பாதிரியார், போஸ்கோவின் கண்களில் ஏளனத்தின் உருவமாக மாறுகிறார், அவர் சிக்கியதாக உணரும் கடுமையான மரபுகளை உள்ளடக்கினார்.  நம்பிக்கைக்கும் பைத்தியக்காரத்தனத்துக்கும் இடையே உள்ள கோடுகளை மங்கலாக்கி, யதார்த்தத்தைப் பற்றிய போஸ்கோவின் உணர்திறன் மாறும்போது, ​​கற்பனையானது சர்ரியலாக மாறுகிறது.

 இந்த மாற்றத்தில் கென்னடியின் குறியீட்டு பயன்பாடு வியக்க வைக்கிறது.  ஆறுதலின் இடமான தேவாலயம், போஸ்கோவின் மனதில் எதிர்பார்ப்புகளின் சிறைச்சாலையாக மாறுகிறது.  அவர் பேய்களின் தரிசனங்களால் வேட்டையாடப்படுகிறார், அவரைக் கட்டுப்படுத்தும் கோட்பாட்டிற்கு எதிரான அவரது உள் போராட்டத்தைக் குறிக்கிறது.  பாரம்பரியத்தை உறுதியாகப் பின்பற்றுவது ஆன்மீக ரீதியில் அந்நியப்படுவதற்கு எப்படி வழிவகுக்கும் என்பதை இந்த உருவகம் புத்திசாலித்தனமாக விமர்சிக்கிறது, தனிநபர்கள் சமூக விதிமுறைகளால் மூச்சுத் திணறலை உணரும்போது எழக்கூடிய பைத்தியக்காரத்தனத்தை விளக்குகிறது.

 போஸ்கோவின் நண்பர் குருசப்பன் பல வருடங்கள் கழித்து கிராமத்திற்குத் திரும்பும்போது, ​​​​போஸ்கோ குழப்பமான நிலையில் இருப்பதைக் காணும்போது கதை ஒரு சோகமான திருப்பத்தை எடுக்கும்.  ரெஜினாவிடமிருந்து பிரிந்து தன் தோழிக்கு ஏற்பட்ட பாதிப்பைக் காணும் குருசப்பனின் இதயம் வலிக்கிறது.  இந்த சந்திப்பு, தனிமனித வாழ்வில் சமூக அழுத்தங்களின் சிற்றலை விளைவுகளை எடுத்துக்காட்டி, பிரதிபலிப்பின் தருணமாக செயல்படுகிறது.

கதை விரிவடையும் போது, ​​​​வாசகர் போஸ்கோவின் அவலத்தின் உணர்ச்சி ஆழங்களுக்குள் ஈர்க்கப்படுகிறார்.  அவர் கிராமத்தில் அலைந்து திரிகிறார், ஒரு காலத்தில் அவரது பிரகாசமான ஆவி அவரது அனுபவங்களின் எடையால் மந்தமானது.  ஒரு பேய் காட்சியில், அவர் ஒரு திருமண கொண்டாட்டத்தின் போது சந்தையில் ரெஜினாவை சந்திக்கிறார்.  அவள் பிரகாசமாகவும், நிதானமாகவும் இருக்கிறாள், நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினரால் சூழப்பட்டிருக்கிறாள், அவன் சுற்றளவில் நிற்கும்போது, ​​அவனது முன்னாள் சுயத்தின் நிழலாகும்.

 இந்த தருணம் நிறைவேறாத அன்பின் சோகத்தையும் தனிப்பட்ட மகிழ்ச்சியில் சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் தாக்கத்தையும் உள்ளடக்கியது.  போஸ்கோவின் விரக்திக்கு எதிராக ரெஜினாவின் மகிழ்ச்சியின் சுருக்கம் பாரம்பரியத்தின் வலையில் சிக்கியவர்கள் உணரும் ஆழமான இழப்பை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.  ஒருமுறை துடிப்பான காதல் கதையானது, கலாச்சார நெறிமுறைகளின் எடையால் கனவுகளை எவ்வளவு எளிதில் சிதைக்க முடியும் என்பதை நினைவூட்டுகிறது.

  கதையின் உச்சக்கட்ட தருணங்களில், ஜான் போஸ்கோ தனது பிசாசுகளை எதிர்கொள்கிறார் - உண்மையில் மற்றும் உருவகம்.  ஒரு காலத்தில் சரணாலயமாக இருந்த தேவாலயம், ஒரு போர்க்களமாக மாறுகிறது, அங்கு அவர் நம்பிக்கை மற்றும் பகுத்தறிவு என்ற இருவேறுபாடுகளுடன் போராடுகிறார்.  ஒரு சக்திவாய்ந்த உள் உரையாடலில், அவர் தனது நம்பிக்கைகளின் அடித்தளங்களையும், அவர் ஒருமுறை போற்றிய மத நபர்களின் தன்மையையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார்.

 கென்னடி இந்த கொந்தளிப்பை சாமர்த்தியமாக வழிநடத்துகிறார், போஸ்கோவின் விரக்தியின் ஆழத்தையும், அவரது பைத்தியக்காரத்தனத்திலிருந்து வெளிப்படும் தெளிவையும் வாசகர்கள் பார்க்க அனுமதிக்கிறார்.  உண்மையான அரக்கன் அதிகாரத்தின் புள்ளிவிவரங்களுக்குள் அல்ல, ஆனால் தன்னை இந்த நிலைக்குத் தள்ளிய சமூகக் கட்டுப்பாடுகளுக்குள் இருப்பதை அவன் உணரத் தொடங்குகிறான்.  இந்த உணர்தலில், அவர் குணப்படுத்துவதற்கான பாதையைத் தேடுகிறார், அவருடைய நம்பிக்கையை மீட்டெடுப்பது அவரது இலட்சியங்களை நிராகரிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறார்.

 "ஜாண்போஸ்கோவும் லூசிபர் பிசாசும்" ஆகியோரின் கண்டனத்தில், கதை மிகவும் நம்பிக்கையான தொனியைப் பெறுகிறது.  போஸ்கோவின் பயணம் வலியும் இழப்பும் நிறைந்ததாக இருந்தாலும், அவர் தன்னைப் பற்றியும் சமூகத்தில் தனது இடத்தைப் பற்றியும் ஒரு புதிய புரிதலுடன் வெளிப்படுகிறார்.  கதையின் உருவகக் கூறுகள் நம்பிக்கையும் பகுத்தறிவும் ஒன்றாக இருக்க முடியும் என்பதையும், பைத்தியக்காரத்தனம், பெரும்பாலும் எதிர்மறையாகப் பார்க்கப்படும்போது, ​​ஆழ்ந்த நுண்ணறிவு மற்றும் தனிப்பட்ட வளர்ச்சிக்கு வழிவகுக்கும் என்பதையும் வாசகர்களுக்கு நினைவூட்டுகிறது.

 கதை முடிவடையும் போது, ​​பாரம்பரியம் மற்றும் முன்னேற்றம் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான நுட்பமான சமநிலையையும், தனிநபர்கள் தங்கள் சொந்த பாதையில் செல்லக்கூடிய வழிகளையும், அடிக்கடி கட்டுப்படுத்துவதை உணரும் வகையில் வாசகன் சிந்திக்கிறார்.  ஜான் போஸ்கோவின் பயணம் தொலைந்து போன காதல் கதை மட்டுமல்ல;  இது துன்பங்களை எதிர்கொள்வதில் மனித ஆவியின் பின்னடைவு பற்றிய ஒரு சக்திவாய்ந்த ஆய்வு ஆகும், இறுதியில் நமது போராட்டங்களில், நமது உண்மையான சுயத்தை நாம் கண்டறியலாம் என்பதை நினைவூட்டுகிறது.

மேலும் தொகுப்பில் அழுத்தமான பல கதைகள் உள்ளன.

வியாகுலங்கள்(துன்பங்கள்)

 இது துக்கம் மற்றும் கஷ்டங்களைப் பற்றிய கதை, தனிநபர்கள் வாழ்க்கையின் சுமைகளை சமாளிக்கும் வழிகளில் கவனம் செலுத்துகிறது.  கென்னடி, பெரும் துன்பங்களை எதிர்கொள்வதற்கான மனித திறனை ஆராய்கிறார், நெகிழ்ச்சியை வலியுறுத்துகிறார் மற்றும் உணர்ச்சி வலியைச் சுமப்பவர்களின் அமைதியான வலிமையை வலியுறுத்துகிறார்.

 குருதி வழியும் பாடல்களும் மெசியாவின் முகமும், அப்புறம் சிமிக்கிக் கம்மலும்

 இது நம்பிக்கை, தியாகம் மற்றும் மதக் குறியீடு ஆகியவற்றின் கூறுகளைக் கலக்கும் ஒரு சிக்கலான, குறியீட்டு கதை.  சடங்குகள் மற்றும் அவற்றின் அர்த்தத்தை ஆராய்வதன் மூலம், கென்னடி பக்தியின் தன்மை, தியாகம் மற்றும் தனிநபர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையில் தெய்வீக சித்தத்தை எவ்வாறு விளக்குகிறார்கள் என்பதைப் பிரதிபலிக்கிறது.

 பத்து கட்டளை எரோணிமூஸ்

 இந்தக் கதையில், கென்னடி கடுமையான ஒழுக்கக் நெறிமுறைகளைப் பின்பற்றி வாழ்க்கையை வழிநடத்தும் எரோனிமஸ் என்ற பாத்திரத்தின் மூலம் ஒழுக்கம் மற்றும் நெறிமுறைகளை ஆராய்கிறார்.  கதையின் தலைப்பு பத்து கட்டளைகளைக் குறிக்கிறது, மேலும் இது ஒரு குறைபாடுள்ள, அபூரண உலகில் அவற்றைக் கடைப்பிடிப்பதில் உள்ள சவால்களை புத்திசாலித்தனமாக ஆராய்கிறது.

 இது கிண்ணாரம் ஸ்டீபன்

 இந்தக் கதையானது, சமூக எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் தனிப்பட்ட சங்கடங்களின் வலையில் சிக்கிய ஸ்டீபனின் வாழ்க்கையை ஆராய்வதற்கான ஒரு பாத்திரம் சார்ந்த ஆய்வு ஆகும்.  கென்னடி ஒரு மனிதனின் தெளிவான உருவப்படத்தை வரைகிறார், அவர் தனது விருப்பங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டும், அதே நேரத்தில் அவரது உள் சுயத்திற்கு உண்மையாக இருந்து, இணக்கத்தின் அழுத்தங்களை எடுத்துக்காட்டுகிறார்.

 ஸ்டெல்லா மேரி அத்தியாயம்

 "ஸ்டெல்லா மேரி அதியாயம்", ஸ்டெல்லா மேரியின் வாழ்க்கையை மையமாகக் கொண்டு, பெண் அடையாளம் மற்றும் சமூகப் பாத்திரங்களின் ஆழமான மற்றும் உணர்ச்சிகரமான ஆய்வை வழங்குகிறது.  ஆண் ஆதிக்க உலகில் ஏஜென்சி மற்றும் அங்கீகாரத்திற்காக ஒரு பெண்ணின் போராட்டத்தை சித்தரிப்பதில், பின்னடைவு மற்றும் சுய-கண்டுபிடிப்பு ஆகியவற்றின் கருப்பொருளைக் கலப்பதில் கதை கடுமையானது.

 சிலுவைமேரிக்கும் சீற்றமுண்டு

 இது உணர்வு மற்றும் தியாகத்தின் கதை, அங்கு தனிப்பட்ட மற்றும் மத கடமைகள் மோதுகின்றன.  தனிநபர்கள் நம்பிக்கை, குடும்பம் மற்றும் தங்களுக்கு தங்கள் கடமைகளை எவ்வாறு வழிநடத்துகிறார்கள், குறிப்பாக இந்தக் கடமைகள் முரண்படும்போது கென்னடி ஒரு நுணுக்கமான தோற்றத்தை முன்வைக்கிறார்.

 பொன்னும் - குருசும்

 தங்கம் (பொன்னு) மற்றும் சிலுவை (சிலுவை) ஆகியவற்றின் மூலம், இந்த கதை செல்வம் மற்றும் ஆன்மீகத்தின் கருப்பொருளைக் குறிக்கிறது.  நம்பிக்கையின் வலிமையுடன் ஒப்பிடும் போது பொருள் செல்வத்தின் உண்மையான மதிப்பைக் கேள்விக்குள்ளாக்கும் ஒரு கதையை கென்னடி திறமையாக நெசவு செய்கிறார், வாசகர்களுக்கு ஒரு பிரதிபலிப்பு மற்றும் தத்துவ பயணத்தை வழங்குகிறது.

 வருத்தப்பட்டு பாரம் சுமந்தவள்

 உணர்ச்சி மற்றும் சமூகப் பொறுப்புகளால் சுமக்கப்படும் ஒரு பெண்ணின் போராட்டங்களை ஆராய்கின்ற ஒரு கதை, இந்த கதை வாழ்க்கையில் பெரும் சுமைகளைச் சுமக்கும் பெண்களின் அமைதியான, சொல்லப்படாத வலிமையைப் பற்றி பேசுகிறது.  கென்னடியின் கதாநாயகன் சித்தரிப்பு உணர்வுபூர்வமானது மற்றும் அதிகாரமளிக்கிறது.

 கென்னடி மரித்து விட்டாள்

 ஒரு பிரதிபலிப்பு மற்றும் சுய-குறிப்பு துண்டு, இந்த கதை தொகுப்பின் உச்சத்தை குறிக்கிறது.  இது இறப்பு, மரபு மற்றும் பிறர் மீது ஒருவரின் வாழ்க்கையின் தாக்கம் ஆகியவற்றை தியானம் செய்கிறது, மனித நிலை மற்றும் நம் வாழ்க்கையை வடிவமைக்கும் சக்திகள் குறித்து ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்ட தொகுப்புக்கு பொருத்தமான முடிவை வழங்குகிறது.

 ஐ. கென்னடியின் சிறுகதைகள் சமூக யதார்த்தம், கலாச்சார வர்ணனை மற்றும் மனித உணர்வுகளின் குறிப்பிடத்தக்க கலவையாகும்.  தக்கலை பேச்சுவழக்கின் அவரது பயன்பாடு கதைகளுக்கு ஒரு தனித்துவமான நம்பகத்தன்மையைக் கொண்டுவருகிறது, அதே நேரத்தில் மனித இயல்பு பற்றிய உலகளாவிய நுண்ணறிவுகளை வழங்கும் அதே வேளையில் பிராந்தியத்தின் குறிப்பிட்ட கலாச்சார சூழலில் அவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது.  ஒவ்வொரு கதையும் தனிப்பட்டதாக இருந்தாலும், வாழ்க்கையின் சவால்கள், தார்மீக சங்கடங்கள் மற்றும் சமூக எதிர்பார்ப்புகளை வழிநடத்தும் தனிநபர்களின் பல்வேறு அனுபவங்களை பிரதிபலிக்கும் ஒரு பெரிய யதார்த்தின் பகுதியாகும்.

 இத்தொகுப்பு தமிழ் இலக்கியத்திற்கு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பாக மட்டுமல்லாமல், மனித வாழ்க்கையின் சிக்கலான தன்மையை அதன் அனைத்து அம்சங்களிலும் படம்பிடிக்கக்கூடிய ஒரு கதைசொல்லியாக கென்னடியின் திறமைக்கு ஒரு அழுத்தமான சான்றாகவும் உள்ளது.  "ஜான் போஸ்கோவின் மற்றொரு அத்தியாயத்தில்" உள்ள கதைகளால் வாசகர்கள் தங்களை நகர்த்தவும், சவால் விடவும், வளப்படுத்தவும் காணலாம்.

0000

கவிதைகளோடு சம்வாதம்

கவிதைகளோடு சம்வாதம்

நீங்கள் 

உங்களது அறையில்

படுக்கைக்குச் செல்லும்

ஒரு மாலையில்

திறந்து கிடக்கும்

சன்னல் வழியாக ஒரு பறவை

அது  உங்கள் கைகளில்

அமர விரும்புகிறது.

ம்..அமர்கிறது.

நீங்கள் பறவையை மறந்து

கொஞ்ச நேரம் தூங்கிவிட்டிர்கள்

பறவையோ

கொடூரமான அதன் சொண்டால்

உங்களை

தீராப் பசியுடன் பிய்த் தெறிகிறது

உடல்நோக

உங்களது ஆன்மா

உங்களிடம் இல்லை

இதோ

தலை இருந்த இடத்தில் 

அது இல்லை

ஒரு துப்பாக்கி இல்லை

ஒரு தோட்ட இல்லை

இப்போது

உங்ளது உயிரும் இல்லை

ஏனோ

இதனை சிலர்

கெட்ட கனவு என்கிறார்கள்

-------- ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்

ஏ. நஸ்புல்லாஹ்வின் கவிதை, வரவிருக்கும் அழிவின் வினோதமான உணர்வுடன் இயற்கையின் அழகைக் கலந்து, சர்ரியல் பயத்தின் ஒரு வேட்டையாடும் ஆய்வை வழங்குகிறது. கவிஞரின் கைகளில் ஒரு பறவை அமைதியாக இறங்கும் சித்திரம், பின்னர் வன்முறை சக்தியாக மாறியது, அமைதியிலிருந்து பயங்கரத்திற்கு கூர்மையான திருப்பத்தை பிரதிபலிக்கிறது.  ஆரம்பத்தில் ஒரு மென்மையான இருப்பைக் குறிக்கும் பறவை, அதன் "கொடூரமான கொக்குடன்" அழிவின் அடையாளமாக மாறுகிறது, ஏதோ இருண்ட ஒன்றை உள்ளடக்கியது-ஒருவேளை கவிஞர் தப்பிக்க முடியாத ஒரு தவிர்க்க முடியாத சக்தியாக இருக்கலாம்.

 அமைதியான உறக்கத்தில் இருந்து வேதனைக்கு இந்த திடீர் மாற்றம், வாழ்க்கையின் பலவீனத்தையும், பரிச்சயமான மற்றும் பாதிப்பில்லாதவற்றில் ஆபத்து மறைந்திருப்பதையும் உணர்த்துகிறது.  உடல் மற்றும் ஆன்மீக இருப்பு இல்லாதது, பேச்சாளரின் "தலை"யின் திசைதிருப்பல் இழப்பு மற்றும் அவர்களின் ஆன்மா இல்லாதது ஆகியவற்றால் வலியுறுத்தப்படுகிறது, சுயம் மற்றும் யதார்த்தத்திலிருந்து துண்டிக்கப்பட்ட உணர்வை அதிகரிக்கிறது.

 துப்பாக்கி போன்ற பாரம்பரிய ஆயுதம் இல்லாதது மற்றும் கவிஞரின் வாழ்க்கை இனி இல்லை என்ற அறிவிப்பு, உதவியற்ற தன்மையின் கருப்பொருளில் விளையாடுகிறது.  உள்ளுறுப்பு வன்முறை இருந்தபோதிலும், இந்த சந்திப்பில் ஒரு சர்ரியல் செயலற்ற தன்மை உள்ளது,  சுயத்தின் சொந்த மரணத்தை வெறுமனே கவனிப்பது போல.

 கவிதையின் இறுதி வரிகள் - மக்கள் நிகழ்வை "வெறும் ஒரு கெட்ட கனவு" என்று நிராகரிப்பது - மிக ஆழமான அனுபவங்கள், அதிர்ச்சிகரமான அனுபவங்கள் கூட, மற்றவர்களால் அற்பமானதாகவோ அல்லது தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படலாம் என்று கூறுகின்றன.  இது வாசகருக்கு பயம், வாழ்க்கை மற்றும் யதார்த்தத்திற்கும் கனவுக்கும் இடையிலான மெல்லிய கோட்டின் அர்த்தத்தை பிரதிபலிக்கிறது.

 ஏ. நஸ்புல்லாஹ்வின் தெளிவான, குறியீட்டு உருவம் மற்றும் குறைந்தபட்ச வெளிப்பாடு ஆகியவை ஒரு ஆழமான உணர்ச்சித் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது, இது இருப்பு மற்றும் உணர்தல் பற்றிய குழப்பமான அதேசமயம் சிந்தனையைத் தூண்டும் வர்ணனையை வழங்குகிறது.

அதிமழை காலத்தில்

ரொட்டிக்கு பதிலாக

கவிதையை தந்தேன்

உன் கவிதையை பசி தீர்ந்தபின்

எடுத்துக்கொள்கிறேன்

என்றவன் மீது எந்தக் குற்றமுமில்லை

நான் பசிக்கிறது

என்கிறேன்

நீ கவிதையை கொண்டு வருகிறாய்

அதுவும் காதல் கவிதை

அதுவும் காமத்தை

அவற்றைக் கூட விடுங்கள்

பசி 

என்ற தலைப்பெழுதி

பசியிலிருப்பவனுக்கே தருகிறாய்.

உன்னை கொல்லாமல் விட்டதற்கு நன்றி சொல்

இனிமேலேனும் கையிலொரு தேநீர் குவளையைக் கொடு

நீ கொஞ்சம்

சமைக்கப் பழகியிருந்தால்

இன்னும் நல்லது.

 ----  குமரன்விஜி விஜயகுமார் 

இந்த கவிதை பசி, கலை மற்றும் நிறைவேறாத எதிர்பார்ப்புகளின் குறுக்குவெட்டுகளை சக்திவாய்ந்த முறையில் வழிநடத்துகிறது.  அதன் மையத்தில், இது இரண்டு முதன்மையான தேவைகளை இணைத்து காட்டுகிறது: வாழ்வாதாரத்தின் தேவை மற்றும் கவிதையால் வழங்கப்படும் உணர்ச்சி அல்லது ஆக்கப்பூர்வமான ஊட்டச்சத்து.  பேச்சாளர் அவர்களின் பசியை உண்மையில் வெளிப்படுத்துகிறார், ஆனால் அவர்களின் துணை உணவுக்கு பதிலாக ஒரு கவிதையை வழங்குகிறது, இது உறுதியான மற்றும் அருவமானவற்றுக்கு இடையிலான பதட்டத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

 கவிதையின் உருவக அடுக்குகள் பசியை நிவர்த்தி செய்யும் விதத்தில் தெளிவாகத் தெரிகிறது - வெறும் உடல் தேவையாக அல்ல, ஆனால் நிரப்பப்படாமல் விடப்பட்ட ஒரு உணர்ச்சி வெற்றிடமாக.  பேச்சாளரின் குரல் பெருகிய முறையில் விரக்தியடைகிறது, இது ஒரு "காதல் கவிதை"யை விட உறுதியான ஒன்றிற்கான அவர்களின் ஏக்கத்தை பிரதிபலிக்கிறது, இது இந்த சூழலில் குறைகிறது.  பேச்சாளர் ஒரு கச்சா, பூர்த்தி செய்யப்படாத உடல் தேவையை எதிர்கொள்ளும் போது கவிதை வழங்குவது (உணர்ச்சி அல்லது அறிவுசார் நிறைவைக் குறிக்கும்) போதாது என்பது போலாகும்.

 "உன்னை கொல்லாமல் விட்டதற்கு நன்றி சொல்" என்ற ஸ்டிரைக்கிங் வரிகள் ஒரு இருண்ட நகைச்சுவையை அறிமுகப்படுத்துகின்றன, உணர்ச்சிப் பதற்றத்தை அதன் உச்சத்திற்குத் தள்ளுகின்றன.  பிரமாண்டமான காதல் சைகைகள் அல்லது கவிதை வசனங்களுக்குப் பதிலாக ஒரு எளிய தேநீர் கோப்பைக்கான தேவை, பேச்சாளரின் உண்மையான தேவைகளிலிருந்து தோழர் எவ்வளவு துண்டிக்கப்படுகிறார் என்பதைப் பற்றி பேசுகிறது.

 இறுதி வரி, "நீ கொஞ்சம் சமைக்கப் பழகியிருந்தால் இன்னும் நல்லது," ஒரு இறுதியான முரண்பாட்டை சேர்க்கிறது.  துணைக்கு சமையல் போன்ற நடைமுறைத் திறன்கள் இருந்தால், கலைக்கும் யதார்த்தத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியைக் குறைத்து, பேச்சாளரின் தேவைகளை அவர் சிறப்பாக நிவர்த்தி செய்திருக்க முடியும்.  இறுதியில், இக்கவிதை தவறான பிரசாதங்களின் விமர்சனம் மற்றும் பூர்த்தி செய்யப்படாத, அடிப்படை மனித ஆசைகளின் விரக்தியின் பிரதிபலிப்பாகும்.

பூட்டு விற்பவனுக்கு 

மழைநாளின் கடவுள் எனப் 

பெயர் சூட்டுகிறது குழந்தை.

அவன் மேலும் இரண்டு சாவிகளை

அந்தப் பிஞ்சுக்கரங்களில் திணிக்கிறான்.

யாரும் பார்த்துவிடும் முன்

அதை விடுமுறைக் கிணற்றில் 

தூக்கி வீசுகிறது.

பள்ளி திறக்கும் நாளில்

அதன் முதுகில் தொங்கும் புத்தகப்பை

பாதாள கரண்டியைப் போலவே இருப்பதாகச் சொல்கிறாள் அக்குழந்தையின் மூன்றாவது அக்கா.

முறுக்கேற்றப்பட்ட கயிறைப் போலப்

புத்தகப்பையின் நுனியில்

தன்னைப் பிணைத்துக் கொள்கிறது

மழை ஈரம் வடிந்த அந்த நாள்.

- மா. காளிதாஸ்

இந்த கவிதை மா.  சிறுவயது அப்பாவித்தனம், சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் சுமை , சிறையிலிருந்து தப்பிப்பதற்கான அடையாளங்கள் அனைத்தையும் ஒரு மழை நாளின் பின்னணியில் காளிதாஸ் நுணுக்கமாக ஆராய்கிறார்.  தெளிவான உருவகங்களும் அடுக்கு உருவகங்களும் மழை, பள்ளி , அவற்றைச் சுற்றியுள்ள பொருட்களை ஆச்சரியம் , நுட்பமான கிளர்ச்சியின் லென்ஸ் மூலம் அனுபவிக்கும் குழந்தையின் உலகத்திற்கு நம்மை அழைத்துச் செல்கின்றன.

    குழந்தை பூட்டு விற்பனையாளருக்கு "மழை நாளின் கடவுள்" என்று பெயரிடுகிறது - குழந்தையின் கற்பனையில் தெய்வீக உருவம், இது குழந்தைகள் அன்றாடப் பொருள்கள் , நிகழ்வுகளுக்கு எவ்வாறு அர்த்தம் கொடுக்கிறார்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது.  விற்பனையாளர் குழந்தைக்கு "மேலும் இரண்டு சாவிகள்" கொடுக்கும் செயல் ஆழமான முக்கியத்துவத்தைக் கொண்டுள்ளது.  விசைகள் பெரும்பாலும் சக்தி, கட்டுப்பாடு அல்லது எதையாவது திறப்பதற்கான வழிமுறையைக் குறிக்கின்றன, ஆனால் இந்த நிகழ்வில், குழந்தை அவற்றைப் பாராட்டுவதில்லை.  அதற்கு பதிலாக, சாவிகள் "விடுமுறைக் கிணற்றில்" வீசப்படுகின்றன - இது பொறுப்பு அல்லது கட்டுப்பாட்டின் அடையாள நிராகரிப்பு.  குழந்தை சுதந்திரத்தைத் தேர்வுசெய்கிறது, பூட்டுகள் , சாவிகளால் குறிப்பிடப்படும் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து தப்பிக்க முயல்கிறது, அந்தக் கட்டுப்பாடுகள் முழுமையாகப் பிடிக்கப்படுவதற்கு முன்பே.

    மூன்றாவது சரணம் குழந்தையின் மூத்த சகோதரியின் "அடியில்லா கொப்பரை"யுடன் ஒப்பிடும்போது பள்ளிப் பையின் படத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறது.  இந்த உருவகம் பள்ளி , கல்வியை ஒரு பெரும் சுமையாக முன்வைக்கிறது, குழந்தை சுமக்க வேண்டிய முடிவில்லாத எடை.  சகோதரியின் முன்னோக்கு, பள்ளி எவ்வாறு ஒளி , நம்பிக்கைக்குரிய ஒன்றிலிருந்து (குழந்தைப் பருவத்தில்) கனமான , தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாக (வயதானவுடன்) மாறுகிறது என்பதைப் பிரதிபலிக்கிறது.  பை என்பது புத்தகங்களை எடுத்துச் செல்வதற்கான ஒரு பொருளாக மட்டும் இல்லாமல், குழந்தையின் மீது வைக்கப்படும் சமூக , கல்வி அழுத்தங்களின் அடையாளமாக மாறுகிறது.

    குழந்தையின் உடல் சூழல் , உணர்ச்சி நிலை ஆகிய இரண்டையும் உள்ளடக்கி, மழையை ஒரு தொடர்ச்சியான மையக்கருவாக கவிதை திறமையாக உள்ளடக்கியது.  பையில் நனையும் மழைநீர், புறச் சூழ்நிலைகள் - இயற்கையோ அல்லது சமூக எதிர்பார்ப்புகளோ - குழந்தையின் அனுபவத்தில் எப்படி ஊடுருவி, அவர்களை இயலாமையின் உணர்வில் நனைக்கிறது.  மழை , பையால் குழந்தை எடைபோடுகிறது, சாவிகள் தூக்கி எறியப்பட்ட முந்தைய படத்தை எதிரொலிக்கிறது.  சாவியைத் தூக்கி எறிவது , பள்ளிப் பையால் சுமையாக இருப்பது போன்ற இரண்டு செயல்களும் சமூக விதிமுறைகளுக்கு எதிரான நுட்பமான எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துகின்றன.

    காளிதாஸ் குழந்தை உணரும் உளவியல் எடையை முன்னிலைப்படுத்த, "அடியில்லா கொப்பரை" , "முறுக்கப்பட்ட கயிறு" போன்ற காட்சி , தொட்டுணரக்கூடிய படங்களை சிறப்பாகப் பயன்படுத்துகிறார்.  இந்த படங்கள் போராட்டம் , பொறி உணர்வைத் தூண்டுகின்றன, சிறு வயதிலேயே, குழந்தைகள் தங்கள் மீது வைக்கப்பட்டுள்ள எதிர்பார்ப்புகளால் எவ்வாறு கட்டுப்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்பதை விளக்குகிறது.  படத்தொகுப்பு தெளிவானது மட்டுமல்ல, உணர்ச்சிகளின் ஆழமும் கொண்டது, அப்பாவித்தனம் , வரவிருக்கும் சுமைகளின் வளர்ந்து வரும் உணர்தல் இரண்டையும் பிரதிபலிக்கிறது.

    கவிதையின் தொனி அப்பாவித்தனத்திற்கும் அமைதியான கிளர்ச்சிக்கும் இடையில் ஊசலாடுகிறது.  சாவியை தூக்கி எறியும் குழந்தையின் செயல் , பள்ளி பையின் அடக்குமுறை எடை பற்றிய குறிப்பு, அவற்றை கட்டுப்படுத்த அல்லது வரையறுக்க முயலும் கட்டமைப்புகளுக்கு எதிராக ஒரு அமைதியான ஆனால் சக்திவாய்ந்த தள்ளுதலை வெளிப்படுத்துகிறது.  குழந்தை இன்னும் இளமையாகவும் விளையாட்டுத்தனமாகவும் இருக்கிறது, ஆனால் எதிர்ப்பின் விதைகள் ஏற்கனவே உள்ளன.

    காளிதாஸின் கவிதை குழந்தைப் பருவத்தின் அப்பாவித்தனத்திற்கும் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளை படிப்படியாக உணர்ந்து கொள்வதற்கும் இடையிலான நுட்பமான மாற்றத்தை படம்பிடிக்கிறது.  மழை, பூட்டுகள் , பள்ளிப் பைகள் ஆகியவற்றின் லென்ஸ் மூலம், வாழ்க்கை, பொறுப்புகள் , எதிர்பார்ப்புகள் ஒருவரை எவ்வாறு எடைபோடுகின்றன என்பதைப் புரிந்துகொள்ளும் வாசலில் ஒரு குழந்தையின் படத்தை வரைகிறார்.  இந்தக் கவிதை குழந்தைப் பருவத்தின் அழகையும் சுமையையும் பிரதிபலிக்கிறது, அர்த்தமும் உணர்ச்சியும் நிறைந்த சின்னங்களைப் பயன்படுத்தி, வளர்ச்சி, சுதந்திரம் , இளமையின் அமைதியான எதிர்ப்பு ஆகியவற்றின் மீது ஒரு தீவிரமான தியானத்தை உருவாக்குகிறது.

புரிதல்

=======

கழுகிடமிருந்து

பறவையைக் காப்பாற்றியவன்

இரக்கமுள்ளவனென்று போற்றப்படுகிறான் 

அவனை இரக்கமற்றவன் என்று

சொன்னவனுக்கு பாராட்டும்

மேடையில் பரிசும் வழங்கப்பட்டது 

அபாயச் சங்கிலியை இழுத்தவனை 

ரயில் பயணிகள்

காரணம் கேட்டுப்பார்க்கின்றனர்

கண்ணி அறுபடாது 

உணவுச்சங்கிலியை பாதுகாப்பதில்

இயற்கைக்கான அக்கறை நம்மால்

புரியப்படாமல் போவதும்  

எதிர்வினை நிகழ்த்தப்படுவதும் பகையாவதேதான் நமக்கு நாமே 

               -- சுப்பையா கந்தையா

சுப்பையா கந்தையாவின் "புரிதல்" கவிதை மனித புரிதலின் தன்மை , உணர்வின் முரண்பாடுகள் பற்றிய ஆழமான பிரதிபலிப்பை முன்வைக்கிறது.  அடுக்கு உருவகங்கள் , சக்திவாய்ந்த முரண்பாடுகள் மூலம், கவிஞர் தார்மீக தீர்ப்பு, தவறான விளக்கம் , இரக்கம் அல்லது அவசியத்தால் இயக்கப்படும் செயல்கள் எவ்வளவு அடிக்கடி தவறாக புரிந்து கொள்ளப்படுகின்றன அல்லது கண்டனம் செய்யப்படுகின்றன என்பதை ஆராய்கிறார்.

    முதல் இரண்டு வரிகள் கவிதையின் தொனியை ஒரு நேரடியான தார்மீக செயலை அறிமுகப்படுத்தி அமைத்தன: ஒரு பறவையை ஒரு கழுகிலிருந்து காப்பாற்றுதல்.  இந்தச் செயலைச் செய்பவர் "இரக்கமுள்ளவர்" எனப் பாராட்டப்படுகிறார், இது வழக்கமான தார்மீகக் கட்டமைப்புகளுடன் ஒத்துப்போகும் செயல்களுக்கு சமூகத்தின் வழக்கமான பதிலைப் பிரதிபலிக்கிறது.  பறவையின் மீட்பர் கொண்டாடப்படுகிறது, ஏனெனில் அவர்களின் செயல்கள் கருணை , பலவீனமானவர்களின் பாதுகாப்பு பற்றிய பழக்கமான கதையுடன் பொருந்துகின்றன.

    இருப்பினும், அடுத்த இரண்டு வரிகள் ஒரு திருப்பத்தை முன்வைக்கின்றன: மீட்பர் உண்மையில் "இரக்கமற்றவர்" என்று கூறும் ஒருவர் பாராட்டப்படுகிறார் , வெகுமதியும் கூட.  இந்த எதிர்பாராத திருப்பம், செயல்களுக்கு நாம் எவ்வாறு தார்மீக மதிப்பை வழங்குகிறோம் என்று கேள்வி எழுப்ப வாசகரை சவால் செய்கிறது.  ஆரம்பத்தில் தெளிவான சூழ்நிலையாகத் தோன்றுவது - நல்லது , கெட்டது - முன்னோக்கைப் பொறுத்து அகநிலை என்று வெளிப்படுத்தப்படுகிறது.  தார்மீக தீர்ப்புகள் பெரும்பாலும் சமூக கட்டமைப்புகள் அல்லது சூழலால் வடிவமைக்கப்படுகின்றன, ஒரு உள்ளார்ந்த உண்மையால் அல்ல என்று கவிதை நுட்பமாக அறிவுறுத்துகிறது.

  

    கவிதையின் பிற்பகுதியில் ரயில் , பாதுகாப்புச் சங்கிலியின் படிமங்கள் இந்த உணர்வின் ஆய்வை ஆழமாக்குகின்றன.  அவசரச் சங்கிலியை இழுக்கும் செயல், இடையூறு விளைவிக்கும் அல்லது தேவையற்ற செயலாகக் கருதப்படுவது, பயணிகளால் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகிறது.  சமூகம் உடனடியாக புரிந்து கொள்ளாத செயல்களை எவ்வாறு மதிப்பிடுகிறது என்பதை இது பிரதிபலிக்கிறது, குறிப்பாக அந்த செயல்கள் இயல்பான ஓட்டத்தை குறுக்கிடும்போது.  கவிஞர் இந்த இடையூறுகளை ஒரு பெரிய, சிக்கலான வலையில் ஒரு நூலை இழுப்பதுடன் ஒப்பிடுகிறார் - இது ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்ட நிகழ்வுகளின் வலை, இது எப்போதும் முதல் பார்வையில் தெளிவாகத் தெரியவில்லை.

    "கண்ணி அறுபடாது உணவுச்சங்கிலியை பாதுகாப்பதில்" (கண்ணியை துண்டிக்காமல் உணவுச் சங்கிலியைப் பாதுகாத்தல்) என்ற வரியானது இயற்கையில் மனிதனாக இருந்தாலும் சரி, மிருகமாக இருந்தாலும் சரி, பெரும்பாலும் தேவை , உயிர்வாழ்வதன் மூலம் இயக்கப்படுகிறது என்ற கருத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறது.  உணவுச் சங்கிலி என்பது ஒரு உயிரியல் செயல்முறை மட்டுமல்ல, வாழ்க்கையின் சிக்கலான தொடர்புகளுக்கான உருவகமாகும்.  இந்த தொடர்புகளைப் பாதுகாப்பது அல்லது சீர்குலைப்பது விளைவுகளுடன் வருகிறது, அவை எப்போதும் சம்பந்தப்பட்டவர்களால் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளப்படுவதில்லை.

 

    இயற்கையின் ஆழமான தொடர்புகளை நாம் அடிக்கடி புரிந்து கொள்ளத் தவறிவிடுகிறோம் என்று கவிஞர் அழுத்தமாக குறிப்பிடுகிறார்.  "உணவுச் சங்கிலி" என்பது உயிர்வாழ்வதை மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு செயலுக்கும் ஒரு எதிர்வினை இருக்கும் சிக்கலான வாழ்க்கை சமநிலையைக் குறிக்கிறது.  இந்த இயற்கைச் சுழற்சிக்கு மாறாக, பரந்த தாக்கங்களை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளாமல் எதிர்வினையாற்றும் மனிதப் போக்கு தவறான விளக்கம் , திட்டமிடப்படாத மோதலுக்கு வழிவகுக்கிறது.  இது "புரியப்படாமல் போவதும் எதிர்வினை நிகழ்த்தப்படுவதும்" என்ற வரியில் எதிரொலிக்கிறது, இது நமது புரிந்துகொள்ளத் தவறினால் எதிர்மறையான விளைவுகளுக்கு வழிவகுக்கிறது-இயற்கைக்கும் நமக்கும்.

  

    இறுதி வரிகள் தன்னைத்தானே தூண்டிக்கொண்ட மோதலின் கருப்பொருளை முன்வைக்கின்றன.  "பகையாவதேதான் நமக்கு நாமே" (நாம் நமக்கு நாமே எதிரியாகிறோம்) என்பது மனிதர்கள், தவறான புரிதல் , தவறான செயல்கள் மூலம் எப்படி தங்களுக்குள் சண்டையை உருவாக்கிக் கொள்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றிய ஒரு சக்திவாய்ந்த பிரதிபலிப்பாகும்.  சமுதாயத்தில் பதற்றம் , பிளவு ஏற்படுவது வெளிப்புற சக்திகளால் அல்ல, ஆனால் பெரிய படத்தைப் பார்க்கவோ அல்லது செயல்களுக்குப் பின்னால் உள்ள உண்மையான நோக்கங்களை புரிந்து கொள்ளவோ ​​இயலாமையால் ஏற்படுகிறது என்று கவிஞர் பரிந்துரைக்கிறார்.  தவறான மதிப்பீட்டின் சுழற்சிகளில் நாம் சிக்கிக் கொள்கிறோம், இது அதிக நுண்ணறிவுடன் தவிர்க்கப்படக்கூடிய மோதலுக்கு வழிவகுக்கிறது.

 

    கவிதையின் தொனி சிந்தனைக்குரியது, நிகழ்வுகள் , செயல்களின் மேற்பரப்பு-நிலை விளக்கங்களுக்கு அப்பால் பார்க்க வாசகரை வலியுறுத்துகிறது.  எளிமையான , ஆழமான மொழியுடன் கூடிய அமைப்பு, படிப்படியாக விரிவடையும் புரிதலை பிரதிபலிக்கிறது.  கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பவத்திலிருந்து (பறவையைக் காப்பாற்றுதல்) மனித இயல்பு , இயற்கை உலகத்திலிருந்து நாம் துண்டிக்கப்பட்டதைப் பற்றிய பரந்த பிரதிபலிப்புக்கு நகர்கிறது, ஒழுக்கம், தீர்ப்பு , விளைவு பற்றிய அவர்களின் அனுமானங்களை மறுபரிசீலனை செய்ய வாசகருக்கு வழிகாட்டுகிறது.

    சுப்பையா கந்தையாவின் "புரிதல்" என்பது மனித புரிதலின் சிக்கல்கள் , நமது செயல்களின் விளைவுகள் பற்றிய தியானமாகும்.  ஒரு பறவையைக் காப்பாற்றுவது , ஒரு பாதுகாப்புச் சங்கிலியை இழுப்பது போன்ற உருவகத்தைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம், கவிஞர் எவ்வளவு எளிதில் செயல்களைத் தவறாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்பதையும், இந்த தவறான புரிதல் எவ்வாறு வெளிப்புற , உள் மோதல்களுக்கு வழிவகுக்கும் என்பதை விளக்குகிறது.  செயல்களுக்குப் பின்னால் உள்ள நோக்கங்களை ஆழமாகப் பார்க்கவும், இயற்கையுடனும் ஒருவருக்கொருவர் நம்மைப் பிணைக்கும் சிக்கலான, பெரும்பாலும் கண்ணுக்கு தெரியாத தொடர்புகளை அடையாளம் காணவும் கவிதை வாசகரைத் தூண்டுகிறது.

உடல்முழுக்க பிசுபிசுப்பாக ரத்தம்படர 

தொப்புள்கொடியைக் கத்தரித்தார்கள்

நஞ்சுக்கொடியை சுழற்றி

குப்பைத்தொட்டியில் போட்டார்கள்

ஒன்பது திங்கள் நமக்கிடையே

ஊறிக்கிடந்த சொற்களின் சாட்சி

நஞ்சாகினும் நம்கொடி அது

எனக்கு வேணுமம்மா

வெடுக்கென கவ்விக்கொண்ட நாய்

சூரியன் உதிக்காத திசையில் ஓடுகிறது

இருள் இருள் இருள்

அம்மையே

நீ கண்களைத்திற

நாம் நாய்ப்படா 

பாட்டை பாடித்தேடுவோம்.

பெருந்தச்சன் நூல்

------ பாலைவன லாந்தர்

பாலைவன லாந்தரின் பெருந்தச்சன் தொகுப்பில் உள்ள இந்தகவிதை, பிறப்பு, வாழ்க்கை, துளி   இருத்தலியல் அவநம்பிக்கையின் கருப்பொருள்களை ஆராய்வதில் ஆழமான உள்ளுறுப்புகளைக் கொண்டுள்ளது.

  

    பிரிவினை   சுதந்திரத்தின் சக்திவாய்ந்த அடையாளமான தொப்புள் கொடியை வெட்டுவதன் மூலம் கவிதை தொடங்குகிறது, ஆனால் இங்கே அது ஒரு வன்முறை, கிட்டத்தட்ட அதிர்ச்சிகரமான செயலாக சித்தரிக்கப்படுகிறது.  "உடல்முழுக்க பிசுபிசுப்பாக ரத்தம்படர" (உடல் முழுவதும் ஒட்டும் இரத்தம்) உருவம் பிறப்பின் கடுமையையும் வாழ்க்கையின் தொடக்கத்தின் இயற்பியல் தன்மையையும் தூண்டுகிறது.  தொப்புள் கொடியை வெட்டுவது, பொதுவாக ஒரு புதிய தொடக்கத்தின் குறியீடாக, அதற்குப் பதிலாக ஒரு முக்கிய தொடர்பைத் துண்டிப்பதாகக் கட்டமைக்கப்படுகிறது, மேலும் தூக்கி எறியப்பட்ட தொப்புள் கொடி "நஞ்சுக்கொடி" (விஷ கொடி) ஆகிறது, ஒரு காலத்தில் ஊட்டப்பட்டவை இப்போது நிராகரிப்பின் அடையாளமாக மாறுகிறது என்பதை வலியுறுத்துகிறது.  கழிவு.

    "நம்கொடி அது" (அது எங்கள் தண்டு) என்ற வரியானது, கழிவு அல்லது விஷம் எனப் பார்க்கப்படும் ஒன்றின் மீதும் கூட ஆழ்ந்த உணர்ச்சிப் பிணைப்பைக் குறிக்கிறது.  வாழ்க்கையின் வலிமிகுந்த, நிராகரிக்கப்பட்ட பகுதிகள் கூட அர்த்தமுள்ளவை   பேச்சாளரின் அடையாளம்   பாரம்பரியத்தின் ஒரு பகுதியாகும் என்று இது அறிவுறுத்துகிறது.

  

    தொப்புள் கொடியை எடுத்துக்கொண்டு "சூரியன் உதிக்காத திசையில்" (சூரியன் உதிக்காத திசையில்) ஓடும் நாய், கைவிடுதல், இறப்பு அல்லது நம்பிக்கையின்மை ஆகியவற்றின் ஆழமான அடையாளத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறது.  பெரும்பாலும் விசுவாசம் அல்லது உயிர்வாழ்வைக் குறிக்கும் நாய், இங்கே விதியின் வாகனமாக மாறுகிறது, நிராகரிக்கப்பட்ட வாழ்க்கையின் சின்னத்தை (தொப்புள் கொடி) இருளுக்குள் கொண்டு செல்கிறது.  சூரியன் இல்லாதது நம்பிக்கை அல்லது வாழ்க்கையின் பற்றாக்குறையைக் குறிக்கிறது, "இருள் இருள் இருள்" (இருள், இருள், இருள்) மட்டுமே விட்டுச்செல்கிறது, இது விரக்தியின் உணர்வையும் இழந்த திசையையும் தீவிரப்படுத்துகிறது.

    சூரியன், பொதுவாக உயிர் கொடுக்கும் சக்தி, வெளிப்படையாக இல்லாதது, பேச்சாளர் ஒளி, நோக்கம் அல்லது வழிகாட்டுதல் இல்லாமல் வாழ்க்கையில் செல்கிறார் என்று கூறுகிறது.  மீண்டும் மீண்டும் "இருள்" என்பது இருளின் பெரும் இருப்பைக் குறிக்கிறது, இருள்   உருவகமாக இருத்தல் இருண்ட தன்மையை வலுப்படுத்துகிறது.

   "அம்மையே, நீ கண்களைத்திற," (அம்மா, உன் கண்களைத் திற) என்று அம்மாவிடம் பேச்சாளர் வேண்டுகோள் விடுத்தது, தொலைந்து போன வளர்ப்பு இருப்பு   வழிகாட்டுதலுக்காக ஏங்கி, கைவிடப்பட்ட ஆழ்ந்த உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது.  தாய் இங்கு நேரடியான தாய்வழி பராமரிப்பு   வாழ்க்கையில் சக்திகளை வளர்ப்பதற்கான பரந்த யோசனை இரண்டையும் குறிக்கிறது - திசை, அன்பு   அர்த்தத்தை வழங்கக்கூடிய சக்திகள்.

    இந்த வேண்டுகோளைத் தொடர்ந்து "நாம் நாய்ப்படா பாட்டை பாடித்தேடுவோம்" (நாயின் பாடலைப் பாடித் தேடுவோம்) என்ற அவநம்பிக்கையான ஆலோசனையுடன் உள்ளது, இது கைவிடப்பட்ட   விரக்தியின் முகத்திலும் கூட, நோக்கத்தைத் தேடும் ஏக்கம் இருப்பதைக் குறிக்கிறது.  இருள்.  "நாயின் பாடல்" உயிர்வாழ்வு அல்லது உள்ளுணர்வின் பாடலாக விளக்கப்படலாம், இது ஒளி இல்லாத நிலையில், வாழ்க்கையின் கடுமையான யதார்த்தங்களைத் தாங்குவதன் மூலம் முதன்மையான உயிர்வாழ்வதன் மூலம் மட்டுமே முன்னோக்கி செல்லும் பாதை என்று பரிந்துரைக்கிறது.

  

    கவிதை ஆழமாக இருத்தலுடன் உள்ளது, மனித இருப்பின் கடுமையை எதிர்கொள்கிறது - பிறப்பு, தொடர்பைத் துண்டித்தல்   தவிர்க்க முடியாத இருளுக்கான பயணம்.  இரத்தம், தொப்புள் கொடி   நாய் சூரிய ஒளி படாத திசையில் ஓடுவது ஆகியவற்றின் உள்ளுறுப்பு படங்கள் வாழ்க்கை, இறப்பு   உயிர்வாழ்வு ஆகியவற்றின் உண்மைகளுடன் கச்சா, வடிகட்டப்படாத மோதலின் உணர்வைத் தூண்டுகிறது.

    மையக் கருப்பொருள், வாழ்க்கை உடையக்கூடியது   கொடூரமானது, மேலும் அதன் வழியாக பயணம் பெரும்பாலும் இருள்   இழப்புகளில் ஒன்றாகும்.  உயிர்   தொடர்பைக் குறிக்கும் தொப்புள் கொடி கழிவுப்பொருளாகத் தூக்கி எறியப்படுகிறது, இன்னும், அதன் நச்சு நிலையில் கூட, அது பேச்சாளருக்கு அர்த்தத்தை அளிக்கிறது.  உயிரைக் கொடுக்கும்   நச்சுப் பிம்பங்களின் இந்த சுருக்கம் மனித அனுபவங்களின் சிக்கலான   வேதனையான தன்மையைப் பற்றி பேசுகிறது.

  

    விரக்தி, கெஞ்சல்   வாழ்க்கையின் மிகக் கடினமான யதார்த்தங்களுடன் முரண்படும் தொனி.  இந்த அமைப்பு, சுருக்கமாக இருந்தாலும், தீவிரமான   அடுக்கு படங்களுடன் நிரம்பியுள்ளது, இது சுருக்க உணர்வை உருவாக்குகிறது, பேச்சாளர் இருத்தலின் எடை   சூரியன் இல்லாத திசையில் ஒளியைத் தேடும் பயனற்ற தன்மையால் மூழ்கிவிடுவது போல.  "இருள்" என்பதை மீண்டும் மீண்டும் கூறுவதன் மூலமும், கூர்மையான, வெட்டும் சொற்றொடர்களைப் பயன்படுத்துவதன் மூலமும் கவிதையின் தாளம் உணர்ச்சித் தீவிரத்தை வலுப்படுத்துகிறது.

  

    இக்கவிதை பிறப்பு, இழப்பு, வாழ்வில் ஊடுருவக்கூடிய இருள் பற்றிய ஒரு வேட்டையாடும் தியானம்.  தொப்புள் கொடி, நாய்   சூரியன் படாத திசை போன்ற சக்திவாய்ந்த குறியீடுகள் மூலம், கவிஞர் ஆழ்ந்த கைவிடல்   இருத்தலியல் விரக்தியின் உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறார்.  ஆயினும்கூட, இந்த இருளின் நடுவில், எதிர்ப்பின் நுட்பமான ஒளிரும் உள்ளது-தேடுவதற்கும், பாடுவதற்கும், உயிர்வாழுவதற்கும் ஏங்குகிறது, அது அறியப்படாத   வளைந்துகொடுக்காத இருளில் வழிவகுத்தாலும் கூட.  வாழ்க்கையின் பலவீனம்   பொருள்   இருப்புடன் நம்மை இணைக்கும் மெல்லிய இழைகள் பற்றிய குளிர்ச்சியான பிரதிபலிப்பை வாசகருக்கு கவிதை விட்டுச்செல்கிறது.

பொய்த்த மழை

இரவு பெய்துவிட்டது.

காற்றைத் தண்மையாக்கிய மழை

உடலை மென்மையாக வருடுகிறது.

சாலையின் சிறுசிறு பள்ளங்களில்

நீர் தேங்கியுள்ளது.

எங்கள் பூமி செம்மண் ஆனதால்

மழைநீரும் காவியேறியுள்ளது.

காற்று வீச

சிறுஅலைகளும் மெல்லத் தழைகின்றன.

கிணற்றிலும்

கொஞ்சம் நீர் பாய்ந்துள்ளது

அதன் ஸ்படிகத் தெளிவு

என் கண்களைக் கூசச் செய்கிறது.

ஓடிப்பிடித்து விளையாடிக்கொண்டிருந்த

சூல் கொண்ட மேகங்கள்

மண்ணுடன் காதல் கொள்கையில்

மழை பிறக்கிறது.

அதன் ஒவ்வொரு துளியும்

எங்களுக்கு உணவு

மழையைத்தியானித்து

சொற்கள் மூலம் வேண்டுதல் விடுக்கிறோம்

மழை

நீ நான் இவ்வுலகம் முழுவதும்

இன்றைக்கு மழைதான் எம் சிந்தனை

இன்றைக்கு மழைதான் எம் கடவுள்.

==== ஆத்மநாம்

ஆத்மநாமின் இந்தக் கவிதை மழையின் உருமாறும் சக்தி, பின்னிப் பிணைந்த இயற்கை, ஆன்மீகம் மற்றும் மனிதத் தொடர்பை அழகாகப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.  மழை காற்றை மென்மையாக்குவது மற்றும் உடலை மெதுவாகத் தழுவுவது போன்ற படங்கள் பேச்சாளருக்கும் கூறுகளுக்கும் இடையிலான நெருக்கத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.  சாலையின் உள்தள்ளல்களில் தேங்கும் நீர் மற்றும் மழைநீரை உறிஞ்சும் கருஞ்சிவப்பு மண், புதுப்பித்தல் மற்றும் வாழ்க்கையின் சுழற்சி தன்மையைக் குறிக்கிறது.

 படிக-தெளிவான கிணற்று நீரின் தெளிவான சித்தரிப்பு தூய்மையைப் பிரதிபலிக்கிறது, அதே நேரத்தில் பூமியில் பிறக்கும் மழையைக் காதலிக்கும் மேகங்களின் உருவகம் படைப்பின் கவிதை உணர்வைச் சேர்க்கிறது.  மழையை வாழ்வாதாரமாகவும் தெய்வீகப் பொருளாகவும் கொண்ட பேச்சாளரின் பக்தி அதை மரியாதையின் அடையாளமாக உயர்த்துகிறது, மழையை சிந்தனை மற்றும் தெய்வீகத்தின் உருவகமாக மாற்றும் வரிகளில் முடிவடைகிறது.

 சாராம்சத்தில், கவிதை மழையை ஒரு இயற்கை நிகழ்வாக மட்டுமல்ல, பூமியையும் ஆன்மாவையும் வளர்க்கும் ஒரு ஆன்மீக சக்தியாக சித்தரிக்கிறது, தியான மரியாதை மூலம் பேச்சாளரை பிரபஞ்சத்துடன் இணைக்கிறது.