ழான் பிரான்சுவா லையோடார்ட் ஒரு தத்துவப் பார்வை

ழான் பிரான்சுவா லையோடார்ட்

ஜீன்-பிரான்சுவா லியோடார்ட் (1924-1998) ஒரு பிரெஞ்சு தத்துவஞானி ஆவார், அவரின் மிகச்சிறந்த படைப்பு-பெரும்பாலும் அவரது நூலான 1979 பின்நவீனத்துவ நிலை எனலாம். சமகால உலகில் அறிவின் நிலை குறித்து கியூபெக் மாகாண அரசாங்கத்தின் பல்கலைக்கழக கவுன்சிலின் வேண்டுகோளின் பேரில் எழுதப்பட்ட இந்த படைப்பு, கலை மற்றும் இலக்கியம் போன்ற பிற துறைகளில் ஏற்கனவே பயன்பாட்டில் உள்ள “பின்நவீனத்துவம்” என்ற வார்த்தையை கொண்டு வந்தது. மேற்கத்திய தத்துவத்தின் விவாதங்களில் முன்னணியில், குறிப்பாக 1984 இல் ஆங்கிலத்தில் வெளியிடப்பட்டபோது பிரபலமானது.கீழே விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி, அந்த நேரத்தில் உணரப்பட்டதை விட இந்த புத்தகம் மிகவும் மதிப்புமிக்கதாக இருந்தது, ஆனால் விரைவில் கான்டினென்டல் தத்துவத்தின் விமர்சகர்கள் பலவிதமான சிந்தனையாளர்களை ஒன்றிணைக்க “பின்நவீனத்துவம்” என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினர். இதில் ஒருவருக்கொருவர் முரண்படுகிறார்கள் (ஜூலியா கிறிஸ்டேவா, டெர்ரிடா, கில்லஸ் டெலூஸ் மற்றும் பலர்). இந்த பின்நவீனத்துவவாதிகள் "உண்மைகள்" போன்ற விஷயங்கள் இல்லை என்று நம்பினர், சொற்பொழிவு முறைகள் மட்டுமே யதார்த்தத்தைப் பற்றி உண்மைக் கூற்றுக்களைத் தடுக்கும். "பின்நவீனத்துவம்" என்ற சொல் இந்த சிந்தனையாளர்களை அறிவியலியல் மற்றும் தார்மீக நீலிசத்திற்கு ஒத்துப்போகும் என்று கேலி செய்வதற்கான ஒரு தனித்துவமான வார்த்தையாக மாறியது. "மெட்டானாரேடிவ்ஸ்"பெருங்கதையாடல்  பின்நவீனத்துவ இழப்பு குறித்து லியோடார்ட் நிச்சயமாக ஆர்வமாக இருந்தபோதிலும், நாம் உலகை ஆட்சி செய்யும் பாரம்பரிய வழிமுறைகள் - அவருடைய படைப்புகள், குறிப்பாகபின்நவீனத்துவ நிபந்தனை , இந்த அளவீடுகளை இழந்த பின்னர் நீதியைப் பற்றி சிந்திக்க வழிகளைக் கருத்தில் கொண்டது. ஜஸ்ட் கேமிங் (1979) மற்றும் குறிப்பாக அவரது தலைசிறந்த படைப்பான தி டிஃபெரண்ட் (1983) போன்ற படைப்புகளில் , லியோடார்ட்  “எதுவுமே போகாது” சார்பியல்வாதத்தை வழங்கவில்லை, மாறாக ஷோவாவுக்குப் பிறகு, இனி நம்பிக்கை இல்லை என்ற வரலாற்று உண்மையை எடுத்துக்கொள்கிறார் வரலாற்றின் முன்னேற்றம் ,. லாஜி.டபிள்யூ.எஃப் ஹெகல் (1770-1831) (இன்றும், மேற்கு நாடுகளில் நடந்த கருத்துக் கணிப்புகள் அடுத்த தலைமுறை கடைசி காலத்தை விட மோசமாக இருக்கும் என்று பலர் நம்புகிறார்கள் என்பதைக் காட்டும்போது) ஹன்னா அரேண்ட் (1906-1975) ஒரு ஜெனரல் என்று அழைக்கப்பட்டதும் உள்ளது பாரம்பரிய நிறுவனங்களில் "அதிகார இழப்பு". எனவே முற்போக்கான மற்றும் பழமைவாத அரசியல் பார்வைகள் இரண்டும் அரசியலின் சிக்கல்களைக் கண்டறிவதில் சுறுசுறுப்பாகக் காணப்படுகின்றன, குறிப்பாக நுகர்வோர் கலாச்சாரத்தில் அனைத்து மதிப்புகளின் மதிப்புக் குறைப்பை எதிர்கொள்ளும்போது. லியோடார்ட்டின் படைப்புகளின் வரம்பு பின்நவீனத்துவத்தின் அரசியலைக் கண்டறிவதோடு மட்டுமல்லாமல், அழகியல், விஞ்ஞானத்தின் தத்துவம் மற்றும் மொழியின் தத்துவம் போன்றவற்றிற்கும் முக்கிய பங்களிப்புகளை வழங்கியது.


1. சுயசரிதை

ஆகஸ்ட் 10, 1924 இல் பிரான்சின் வின்சென்ஸில் பிறந்த ஜீன்-பிரான்சுவா லியோடார்ட், விற்பனையாளரான ஜீன்-பியர் லியோடார்ட்டின் மகனாவார். பெரெக்ரினேஷன்ஸ்: சட்டம், படிவம், நிகழ்வு (1988) ஐத் திறக்கும் ஒரு சுயசரிதைக் கட்டுரையில் அவர் புகாரளிக்கையில், பாரிஸ் லைசீஸில் பள்ளிப்படிப்பில் இருந்தபோது, ​​டொமினிகன் துறவி, நாவலாசிரியர், ஓவியர் அல்லது வரலாற்றாசிரியர் ஆக வேண்டும் என்ற கனவுகள் அவருக்கு இருந்தன. இரண்டாம் உலகப் போரின்போது, ​​பாரிஸின் விடுதலையின் போது அவர் செயல்பட்டார், பாரிஸில் உள்ள சோர்போன் பல்கலைக்கழகத்தில் இலக்கியம் மற்றும் தத்துவத்தைப் படித்தவுடன் அவர் ஒரு தந்தையானார் (அவர் மிகவும் மதிப்புமிக்க எகோல் நார்மலே சூப்பரியூருக்குள் இரண்டு முறை நுழைவதைத் தவறிவிட்டார்),  ஒரு துறவி ஆக வேண்டும் என்ற எந்த கனவுகளிலிருந்தும் தப்பிவிட்டார்.ஒரு நாவலாசிரியர் அல்லது கலைஞராக இருப்பதைப் பொறுத்தவரை, அவர் ஒரு “துரதிர்ஷ்டவசமான திறமை இல்லாதவர்” என்றும், “நினைவகத்தின் வெளிப்படையான பலவீனம்” என்பதன் அர்த்தம் அவர் ஒருபோதும் ஒரு நல்ல வரலாற்றாசிரியராக இருக்க முடியாது (பெரெக்ரினேஷன்ஸ் , 1-2). சோர்போனில் படிக்கும் போது அவர் கில்லஸ் டெலூஸை (1925-1995) சந்தித்தார், மேலும் அவரது பணி பின்னர் லியோடார்டின் லிபிடினல் பொருளாதாரத்தை (1974) பாதிக்கும் . லியோடார்ட் ஒரு எம்.ஏ. ஆய்வுக் கட்டுரையை உருவாக்கினார், "அலட்சியம் ஒரு நெறிமுறைக் கருத்து", அலட்சியத்தின் மைய நம்பிக்கை அவர் தனது வாழ்க்கையை நிராகரிப்பார். 1954 ஆம் ஆண்டில், அவர் கடந்து விட்ட நிலையில் பெனொமெனோலாஜியிலிருந்து (சில பத்து பதிப்புகள் மூலம் செல்ல வேண்டும் என்று ஒரு பாடநூல் சிகிச்சை) குறித்து ஒரு ஆய்வை வெளியீடு செய்யும்போது மற்றும் கான்ஸ்டன்டைன், கிழக்கு அல்ஜீரியாவின் பிரஞ்சு துறை முதலீடுகளில் உயர்நிலைப் பள்ளியில் தத்துவ பேராசிரியராக ஆனார், agrégation அவரை சாத்தியமாக்கிய அவ்வாறு செய்ய ( பெரெக்ரினேஷன்ஸ், 2). லியோடார்ட் அல்ஜீரியாவுக்கு ஒரு உகந்த நேரத்தில் வந்தார்: அல்ஜீரிய புரட்சியின் தொடக்கத்தில் 1962 இல் நாட்டை பிரான்சிலிருந்து விடுவிக்கும், காலனியில் ஒரு புரட்சிகர காற்று இருந்தது, அவர் அதை முழுமையாக சுவாசித்தார். அவரது வருகைக்குப் பிறகு, அல்ஜீரிய நிலைமை குறித்து தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொள்ளும்போது லியோடார்ட் மார்க்சின் படைப்புகளில் மூழ்கிவிட்டார். 1954 இல் புரட்சி தொடங்கியவுடன், லியோடார்ட் சோசலிசம் ஓ பார்பரி (சோசலிசம் அல்லது காட்டுமிராண்டித்தனம்) உடன் சேர்ந்தார் , இதில் கிளாட் லெஃபோர்ட் (1924-2010) மற்றும் கொர்னேலியஸ் காஸ்டோரியாடிஸ் (1922-1997) ஆகியோரும் முக்கியமான அரசியல் சிந்தனையாளர்களாக இருந்தனர். அடுத்த பதினைந்து ஆண்டுகளில் லியோடார்ட் ஒரு புத்திசாலித்தனமான மற்றும் கடுமையான அரசியல் போராளியாக மாறினார், பின்னர் அரசியல் எழுத்துக்களில் (1993) சேகரிக்கப்பட்ட படைப்புகளை எழுதினார் . அவர் சோசலிஸ்மே பார்பரிக்காக திருத்தி எழுதினார் பத்திரிகை மற்றும் எதிர்ப்பாளர்கள் மற்றும் தொழிற்சங்கத் தொழிலாளர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட துண்டுப்பிரசுரங்கள், இந்த வேலை அவருக்கு கல்வித் தத்துவத்திற்கு சிறிது நேரம் ஒதுக்கியது (“தேர்ச்சியின் ஒரு சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது”, 174). அவர் 1959 ஆம் ஆண்டில் பாரிஸுக்குத் திரும்பினார், 1966 ஆம் ஆண்டு வரை சோர்போனில் ஒரு மேட்ரே-உதவியாளராக ஆனார், கடைசியாக அவர் பாரிஸ் எக்ஸ், நான்டெர் பல்கலைக்கழகத்தில் தத்துவத் துறையில் ஒரு இடத்தைப் பெற்றார். 1964 ஆம் ஆண்டில், அவர் சோசலிஸ்மே பார்பரியுடன் முறித்துக் கொண்டார் , பவோயர் ஓவியருடன் சேர்ந்தார். அதே நேரத்தில், அவர் பிரெஞ்சு மனோதத்துவ ஆய்வாளர் ழாக் லக்கனின் (1901-1981) கருத்தரங்குகளில் கலந்து கொள்ளத் தொடங்கினார். இது ஒரு முக்கியமான தருணம், லியோடார்ட் மார்க்சியத்தின் அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய தத்துவத்தின் மீதான நம்பிக்கையை இழந்தார், இது குறிப்பாக பிரெஞ்சு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மாறுபாட்டில், வரலாற்றிற்கும் அதன் முடிவிற்கும் ஒரு திறவுகோலை வழங்கியது. மார்க்சியத்தின் "அளவீட்டு" மீதான இந்த நம்பிக்கை இழப்பு நவீனத்துவத்தில் கிடைக்கக்கூடிய அனைவரையும் உள்ளடக்கியதாக விரிவடையும், இது அவருடைய மீதமுள்ள அனைத்து எழுத்துக்களையும் குறிக்கும். இது மே 1968 நிகழ்வுகளில் பங்கேற்பதைத் தடுக்கவில்லை, மார்ச் 22 இயக்கத்தை நாந்தேரில் ஏற்பாடு செய்ய உதவியது. மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் வெளியிடுவார்சொற்பொழிவு, படம் (1971), அவருக்கு முனைவர் பட்டம் பெற்றார் . 1968 ஆம் ஆண்டின் கிளர்ச்சிகளின் வெளிச்சத்தில், பிரெஞ்சு அரசாங்கம் வின்சென்ஸில் ஒரு தீவிர பல்கலைக்கழகத்தை அமைத்தது, இது லியோடார்ட் சேரும், இது மாட்ரே டி மாநாடுகளாக மாறியது . இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவர் ஒரு படைப்பை வெளியிட்டார், பின்னர் அவர் "என் தீய புத்தகம்", லிபிடினல் எகனாமி ( பெரெக்ரினேஷன்ஸ்), 13). இந்த வேலை ஒரு முக்கிய சிந்தனையாக உள்ளது, மேலும் ஒரு உடல் அரசியல் அதன் ஆழ்ந்த இன்பங்களுக்கும் நிறுவனங்களை சாத்தியமாக்கும் தடைகளுக்கும் மட்டுமே குறைத்தால் எப்படி இருக்கும். இந்த கடினமான மற்றும் சிக்கலான வேலையை லியோடார்ட் பின்னர் நிராகரிப்பார் என்பது ஒரு பின்நவீனத்துவ பேஸ்டிக்கை ஆதரிப்பதைக் குறைக்கும் நபர்களிடம் அதிகம் சொல்ல வேண்டும். 1979 ஆம் ஆண்டில், அவர் தி போஸ்ட் மாடர்ன் நிபந்தனையை வெளியிடுவார் , இது மேற்கு நாடுகளில் நடந்து கொண்டிருப்பதை உடனடியாகவோ அல்லது தவறாகவோ அடையாளமாகக் கருதப்பட்டது. அவர் புத்தகத்தில் கூறியது போல், “முழுமையை எதிர்த்துப் போரிடுவதற்காக” பலர் அவருடைய அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்வார்கள்; பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாதவர்களுக்கு சாட்சிகளாக இருப்போம்; வேறுபாடுகளை செயல்படுத்தி பெயரின் க honor ரவத்தை காப்பாற்றுவோம் ”( பின்நவீனத்துவ நிலை, 82). புதிய தாராளமயத்தின் அறிவின் செயல்பாட்டை இன்று நாம் குறிப்பிடுவதைப் பற்றி இந்த வேலை விளக்கமாக இருந்தது-அறியக்கூடியது மதிப்புமிக்கது, ஏனெனில் இது ஆராய்ச்சியாளரின் அல்லது மாணவரின் எதிர்கால பொருளாதார உற்பத்தித்திறனை அதிகரிக்கும்-மற்றும் மெட்டானாரேடிவ்களின் இழப்பு நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கிறது. இந்த புத்தகத்திலிருந்து பெறப்பட்ட புகழ் மூலம், லியோடார்ட் உலகெங்கிலும் விரிவுரைக்குச் செல்வார், அதே நேரத்தில் பாரிஸில் உள்ள கோலேஜ் இன்டர்நேஷனல் டி தத்துவத்திற்கு முக்கிய பங்களிப்பாளராக செயல்படுவார். 1979 மற்றும் 1983 ஆம் ஆண்டுகளில், அவர் முறையே அவு ஜஸ்டே ( ஜஸ்ட் கேமிங் என மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது ) மற்றும் தி டிஃபெரண்ட் ஆகியவற்றை வெளியிட்டார், பின்நவீனத்துவ அரசியலை நினைக்கும் எவருக்கும் முக்கியமான இரண்டு படைப்புகள். அவரது பிற்கால படைப்புகள், தி இன்ஹுமன் (1988) மற்றும்சவுண்ட்ப்ரூஃப் அறை: மல்ராக்ஸின் ஆன்டி-அழகியல் (1998), அழகியலில் கவனம் செலுத்தியது, 1970 களின் முற்பகுதியில் நீடித்த கருப்பொருள், ஆனால் எப்போதும் அவர் தி டிஃபெரண்டில் எட்டிய முடிவுகளை விரிவுபடுத்தும்போது . ஏப்ரல் 1998 இல், லியோடார்ட் பாரிஸில் ரத்த புற்றுநோயால் இறந்தார்.

2. அறிவுசார் பின்னணி

லியோடார்ட்டின் அறிவுசார் சூழல் என்பது பிரெஞ்சு தத்துவத்தின் முக்கிய நிகழ்வுகளையும், நிச்சயமாக, உலக வரலாற்றிலும் தாண்டிய ஒன்றாகும். அவரது எழுத்துக்கள் பிரெஞ்சு அரசியல் மற்றும் கல்வி சூழலின் மேலாதிக்க மார்க்சியத்தை எதிர்கொள்ளும், அதே நேரத்தில், ஒரு நீண்ட வாழ்க்கையில், அவர் இருத்தலியல் நிகழ்வு, கட்டமைப்புவாதம் மற்றும் இறுதியில் கட்டமைப்பிற்கு பிந்தைய எழுத்தாளர்களுடன் விவாதிப்பார், பிந்தையது அவரது படைப்புகள் பொதுவாக வைக்கப்படுகிறது. லியோடார்டின் முதல் புத்தகம், நிகழ்வு(1954), அவரது ஆரம்ப சிந்தனையின் அடிப்படையில் அந்த இயக்கத்தின் இறக்குமதியை நிரூபித்தது. ஜீன்-பால் சார்ட்ரே (1905-1980) மற்றும் மாரிஸ் மெர்லியோ-பாண்டி (1908-1961) ஆகியோரின் மூலம் ஹுஸெர்லியன் நிகழ்வு, சகாப்தத்தின் இருத்தலியல் இயக்கங்களில் ஆதிக்கம் செலுத்தியது, மேலும் மார்க்சிச மேலாதிக்கத்தின் வெளிச்சத்தில் நிகழ்வுகளுக்கு ஒரு இடத்தைக் கண்டுபிடிக்க லியோடார்ட்டின் பணி முயற்சிக்கிறது. இடதுபுறத்தில், குறிப்பாக மனித அறிவியலில் (எ.கா., சமூகவியல், வரலாறு மற்றும் மொழியியல்). அகநிலை அனுபவம் மற்றும் மார்க்சிய பகுப்பாய்வுகளின் மறுக்கமுடியாத தன்மைக்கு தனது இருத்தலியல் முக்கியத்துவத்தை திருமணம் செய்ய முயன்ற சார்த்தரைப் போலவே, இது அவரது இயங்கியல் காரணத்தை விமர்சிக்க வழிவகுத்தது(1960), மார்க்சிய பகுப்பாய்வுகளை இடதுசாரிகள் பின்பற்றுவதன் அடிப்படையில் பிரெஞ்சு தத்துவத்தில் சகாப்தத்தின் ஆதிக்கம் செலுத்தும் நிகழ்வுகளை எடுத்துக்கொள்ள ஒரு வழி இருக்கிறதா என்று லியோடார்ட் புரிந்து கொள்ள விரும்பினார். இறுதியில், மொழியில் பேசக்கூடியதைத் தாண்டி அனுபவங்களுடன் பேசுவதற்கான நிகழ்வியல் இடத்திற்காக அவர் வாதிடுகிறார், அதே நேரத்தில் அதன் நிறுவனர் எட்மண்ட் ஹுஸெர்லையும் (1859-1938) பின்பற்றுகிறார், இது விஞ்ஞானங்களை அவற்றின் பகுதிகளின் சாராம்சத்தில் அடித்தளத்துடன் வழங்க முடியும் என்று வாதிடுகிறார். ஆய்வு: வரலாற்று அறிவியலுக்கான வரலாற்றின் பொருள் என்ன? சமூகவியலாளருக்கு சமூகம் என்ன? லியோத்தாரின், இந்த கேள்விகள் பதிலளித்தார் முடியாது உள்ள இந்த அறிவியல் தங்களை.
சார்த்தரைப் போலல்லாமல், லியோடார்ட் இருத்தலியல் சுதந்திரத்தையும், இருத்தலியல் மற்றும் தேவையையும், பல்வேறு அறிவியல்களில் காணப்படும் புறநிலைச் சட்டங்களில் காணப்படுவதைப் போல முயலவில்லை. மாறாக அவர் வரலாற்றைப் பற்றிய ஒரு "மூன்றாவது வழியை" நாடுகிறார், இது மார்க்சியத்தில் காணப்படும் வரலாற்றின் இயக்கங்களுடன் இறுதியில் நிகழ்வியல் எவ்வாறு பேசமுடியாது என்பதைக் காட்டுகிறது, ஆனால் வரலாற்றில் மனிதனின் இடத்தை மறுக்கும் காலத்தின் எந்தவொரு தொடக்க கட்டமைப்பையும் அவர் நிராகரிக்கிறார் ( நிகழ்வியல், 131). கட்டமைப்புவாதத்தைப் பொறுத்தவரை, அடுத்த பதினைந்து ஆண்டுகளில் லக்கன் மற்றும் கிளாட் லெவி-ஸ்ட்ராஸ் (1908-2009) ஆகியோரின் படைப்புகளில் தன்னை வரையறுத்துக்கொள்வது போல, மனித பொருள் பெரும்பாலும் அது தயாரிக்கப்படும் விவேகமான இலக்கணங்களின் விளைவு ஆகும். ஆனால் மிக முக்கியமாக அவரது பிற்கால படைப்புகளுக்கு, வரலாற்றின் ஒரு விசையை சிந்திக்காத ஒரு வழியை நிகழ்வியல் வழங்குகிறது என்று லியோடார்ட் வாதிடுகிறார், அதற்கு ஒரு அர்த்தம் அதற்கு பதிலளிக்க வேண்டும், ஆனால் வரலாற்றை, நிகழ்வியல் அறிவுக்கு “ சில அர்த்தங்கள்” உள்ளன ( நிகழ்வு , 131, அவரது வலியுறுத்தல்).
ஆயினும்கூட, லியோடார்ட் நிகழ்வியல் இறுதியில் பிற்போக்குத்தனமானது என்று தீர்ப்பளித்தது, உற்பத்தியின் பொருளாதார உறவுகள் கொடுக்கப்பட்ட நனவான நிலைகளை உருவாக்கும் வழிகளுக்கு பதிலளிக்க முடியவில்லை, அதாவது புறநிலைத்தன்மையில் அகநிலை எவ்வாறு நிறுவப்படுகிறது. இந்த வழியில், அடுத்த தசாப்தத்திற்கான லியோடார்ட்டின் பணிகள் இந்த உற்பத்தி உறவுகளை, குறிப்பாக அல்ஜீரிய சூழ்நிலையில் அடையாளம் காணவும் விளக்கவும் செய்யும், ஆனால் மார்க்சியத்தின் குக்கீ கட்டர் அணுகுமுறைக்கு எதிராக அவர் மீண்டும் மீண்டும் முயன்றார், இது கலாச்சார வேறுபாடுகளை அதே பொருளாதார சக்திகளுக்கு எபிஃபெனோமினலாக மறுத்தது அது எல்லா இடங்களிலும் காணப்படும். மே 1968 இன் நிகழ்வுகள் மற்றும் 1960 களின் பிற்பகுதியில் பிரான்சின் துடிப்பான அறிவார்ந்த காலம் - லியோடார்ட்டின் படைப்புகளில் அழியாத தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும். விடுதலை கோரும் முதலாளித்துவ மாணவர்கள் மற்றும் தொழிலாளர்கள் கூட்டணிக்கு மார்க்சியம் தோல்வியுற்றது என்று அவர் நம்பினார். மே 1968 நிகழ்வுகளை முடிவுக்குக் கொண்டுவர உதவுவதில் பிரெஞ்சு கம்யூனிஸ்ட் கட்சி சார்லஸ் டி கோலின் அரசாங்கத்துடன் இணைந்திருப்பது இடதுபுறத்தில் பலரை அவதூறு செய்தது. மார்க்சியம், லியோடார்ட் நம்பினார், அந்த மாணவர்களை முதலில் தெருக்களுக்குத் தள்ளிய ஆசைக்கு காரணமில்லை. கட்டமைப்புவாதம், அதன் பங்கிற்கு, லியோடார்ட் தவிர்க்கப்பட்டது, இறுதியில் அராஜக மே 1968 நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்த புத்திசாலித்தனமான மற்றும் உருவ சைகைகளுக்கு கணக்கிட முடியாத அளவுக்கு அறிவுஜீவி. கட்டமைப்புகள் வீதிகளில் இறங்குவதில்லை என்று அணிவகுப்பாளர்கள் தங்கள் கட்டமைப்பு பேராசிரியர்களுக்கு எதிராக வாதிட்டபோது, ​​லியோடார்ட் மனித இருப்பின் உருவ மற்றும் அழகியல் பரிமாணங்களை வலியுறுத்த வந்தார் - கட்டமைப்புவாதம் தாராளமயமான, கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான விடயங்களில் அறிவுசார் சொற்பொழிவை கடைபிடிப்பதாக அவர் நம்பியதற்கு எதிராகச் சென்றார். அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் அந்த மாணவர்களை முதலில் வீதிகளில் தள்ளிய ஆசைக்கு கணக்கில் வரத் தவறிவிட்டது. கட்டமைப்புவாதம், அதன் பங்கிற்கு, லியோடார்ட் தவிர்க்கப்பட்டது, இறுதியில் அராஜக மே 1968 நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்த புத்திசாலித்தனமான மற்றும் உருவ சைகைகளுக்கு கணக்கிட முடியாத அளவுக்கு அறிவுஜீவி. கட்டமைப்புகள் வீதிகளில் இறங்குவதில்லை என்று அணிவகுப்பாளர்கள் தங்கள் கட்டமைப்பு பேராசிரியர்களுக்கு எதிராக வாதிட்டபோது, ​​லியோடார்ட் மனித இருப்பின் உருவ மற்றும் அழகியல் பரிமாணங்களை வலியுறுத்த வந்தார் - கட்டமைப்புவாதம் தாராளமயமான, கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான விடயங்களில் அறிவுசார் சொற்பொழிவை கடைபிடிப்பதாக அவர் நம்பியதற்கு எதிராகச் சென்றார். அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் அந்த மாணவர்களை முதலில் வீதிகளில் தள்ளிய ஆசைக்கு கணக்கில் வரத் தவறிவிட்டது. கட்டமைப்புவாதம், அதன் பங்கிற்கு, லியோடார்ட் தவிர்க்கப்பட்டது, இறுதியில் அராஜக மே 1968 நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்த புத்திசாலித்தனமான மற்றும் உருவ சைகைகளுக்கு கணக்கிட முடியாத அளவுக்கு அறிவுஜீவி. கட்டமைப்புகள் வீதிகளில் இறங்குவதில்லை என்று அணிவகுப்பாளர்கள் தங்கள் கட்டமைப்பு பேராசிரியர்களுக்கு எதிராக வாதிட்டபோது, ​​லியோடார்ட் மனித இருப்பின் உருவ மற்றும் அழகியல் பரிமாணங்களை வலியுறுத்த வந்தார் - கட்டமைப்புவாதம் தாராளமயமான, கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான விடயங்களில் அறிவுசார் சொற்பொழிவை கடைபிடிப்பதாக அவர் நம்பியதற்கு எதிராகச் சென்றார். அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் அராஜக மே 1968 நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்த புத்திசாலித்தனமான மற்றும் உருவ சைகைகளுக்கு இறுதியில் கணக்கிட முடியாத அளவுக்கு அறிவுஜீவி. கட்டமைப்புகள் வீதிகளில் இறங்குவதில்லை என்று அணிவகுப்பாளர்கள் தங்கள் கட்டமைப்பு பேராசிரியர்களுக்கு எதிராக வாதிட்டபோது, ​​லியோடார்ட் மனித இருப்பின் உருவ மற்றும் அழகியல் பரிமாணங்களை வலியுறுத்த வந்தார் - கட்டமைப்புவாதம் தாராளமயமான, கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான விடயங்களில் அறிவுசார் சொற்பொழிவை கடைபிடிப்பதாக அவர் நம்பியதற்கு எதிராகச் சென்றார். அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் அராஜக மே 1968 நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்த புத்திசாலித்தனமான மற்றும் உருவ சைகைகளுக்கு இறுதியில் கணக்கிட முடியாத அளவுக்கு அறிவுஜீவி. கட்டமைப்புகள் வீதிகளில் இறங்குவதில்லை என்று அணிவகுப்பாளர்கள் தங்கள் கட்டமைப்பு பேராசிரியர்களுக்கு எதிராக வாதிட்டபோது, ​​லியோடார்ட் மனித இருப்பின் உருவ மற்றும் அழகியல் பரிமாணங்களை வலியுறுத்த வந்தார் - கட்டமைப்புவாதம் தாராளமயமான, கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான விடயங்களில் அறிவுசார் சொற்பொழிவுகளை கடைபிடிப்பதாக அவர் நம்பியதற்கு எதிராகச் சென்றார். அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும் கூடுதல் மொழியியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான அனுபவம். இதன் விளைவாக ஏற்படும்சொற்பொழிவு, படம் (1971). இது மொழியில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் கட்டமைப்புவாத மற்றும் பிந்தைய கட்டமைப்புவாத முக்கியத்துவத்துடன் முரண்பட்டது, 1970 கள் தொடங்கியதும், அந்த மே 1968 இல் ஏற்பட்ட ஏமாற்றமும் கணிசமான மாற்றத்தின் அடிப்படையில் சிறிதளவே வழிவகுத்தது, லியோடார்ட் மற்றவர்களைப் போலவே அழகியல் மற்றும் புத்திசாலித்தனமான உறவுகளைப் பார்த்தார் அவர்களின் புரட்சிகர ஆற்றலுக்காக. இது லிபிடினல் எகனாமியில் (1973) மார்க்சியத்தை அவர் கடுமையாக கண்டிக்க வழிவகுத்தது . 1970 கள் முன்னேறும்போது, ​​பிரான்ஸ் ஒரு தொழில்நுட்ப அரசாங்கத்திலிருந்து அடுத்ததுக்கு நகர்ந்தபோது, ​​லியோடார்ட் தொழில்நுட்ப விஞ்ஞானத்தின் ஒரு விமர்சனத்தையும் அதன் இருப்பைக் குறைக்கும் கணக்கையும் விரிவாகக் கூறத் தொடங்கினார், இது கட்டமைப்பிற்கு பிந்தைய கட்டமைப்பின் வேறுபாட்டை பிரதிபலிக்கிறது. இறுதியில், தி போஸ்ட் மாடர்ன் நிபந்தனை (1979) போன்ற படைப்புகளில் அவர் வாதிட்டது போல , ஜஸ்ட் கேமிங் (1979), மற்றும் தி டிஃபெரண்ட். எது நியாயமானது, உண்மை, மற்றும் பலவற்றைப் பற்றி விவாதிக்க வேண்டிய ஒழுங்கை உள்ளடக்கியது. லுட்விக் விட்ஜென்ஸ்டீனின் (1889-1951) பிற்கால படைப்புகளிலிருந்து பெறப்பட்ட மொழி விளையாட்டுகளுக்கு இது முக்கியத்துவம் அளித்தது, ஆனால் சவுல் கிரிப்கே (1940–) போன்ற நபர்களால் தாக்கம் பெற்றது, மொழியியல் திருப்பத்திற்குள் அவரை முன்னர் ஒரு மொழியியல் இலட்சியவாதமாகக் கண்டறிந்தது. லியோடார்ட்டின் எழுத்துக்கள் எப்போதுமே நகர்ந்து கொண்டே இருந்தன, மேலும் அவை அனைத்தையும் ஒரு பொதுவான கண்ணோட்டத்தின் கீழ் அல்லது கவலைகளின் தொகுப்பின் கீழ் கொண்டுவரும் ஒரு அளவீட்டு அல்லது பாஸ்கியை உருவாக்குவது கடினம். இருப்பினும்,

3. முக்கிய படைப்புகள்

3.1 பிரதிநிதித்துவ வரம்புகள்

1970 களின் முற்பகுதியில் லியோடார்ட்டின் எழுத்துக்கள், மைக்கேல் ஃபோக்கோ (1926-1984) அல்லது ஜாக் டெர்ரிடா (1930-2004) ஆகியோரின் எழுத்துக்களை விட, அந்த நேரத்தில் மிகவும் குறைவான செல்வாக்கு செலுத்தியது என்று சொல்வது நியாயமானது. ஆயினும்கூட, ஜூலியா கிறிஸ்டேவாவைப் போல (1941–), கவிதை மொழியில் புரட்சிக்கு (1974) வழிவகுக்கும் நன்கு அறியப்பட்ட கட்டுரைகளில் உருவாக்கப்பட்டது , செமியோடிக் (உடல் இயக்கத்தின் லிபிடினல் சீர்குலைவு) மற்றும் குறியீட்டு (கட்டமைக்கப்பட்ட இலக்கணம் ஆகியவற்றின் தீவிர வடிவம் கணிதம்) ஒன்றாக மொழியை சாத்தியமாக்குகிறது, கிறிஸ்டேவாவுக்கு தூய்மையான செமியோடிக் அல்லது குறியீட்டு மொழி இல்லாததைப் போலவே, சொற்பொழிவில் இருந்து தப்பிப்பதில் லியோடார்ட் ஆர்வமாக இருந்தார், ஆனால் அது இருக்க வேண்டும். இல் பிரம், படம் (1971), லியோடார்ட் சொற்பொழிவை வேறுபடுத்துகிறார், அதாவது செமியோடிக்ஸ் மற்றும் கட்டமைப்புவாதத்தால் ஆராயப்பட்ட எழுதப்பட்ட உரை, மற்றும் உருவகம், அதாவது காட்சி, அவர் மெர்லியோ-பாண்டியின் நிகழ்வியல் மூலம் விவாதிக்கிறார். லியோடனின் சிக்மண்ட் பிராய்டை (1856-1939) அல்லது லூயிஸ் அல்துசரின் (1918-1990) கட்டமைப்புவாத மார்க்சியத்தைப் படித்ததில் காணப்பட்டாலும், லியோடார்ட்டின் படைப்புகள் கட்டமைப்புவாதத்தில் வில்லின் குறுக்கே ஒரு காட்சியாக இருந்தன. பின்னர் ஒரு நேர்காணலில் அவர் கூறியது போல், “நான் இந்த சிந்தனைக்கு எதிரானவன்”, அதனால்தான் புத்தகம் “அந்த நேரத்தில் புறக்கணிக்கப்பட்டது, ஏனெனில் அது வெளிப்படையாக கட்டமைப்புவாதத்திற்கு எதிரானது” (“தேர்ச்சி பற்றிய ஒரு சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது”, 191). லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, கட்டமைப்புவாதத்தில் எழுதப்பட்ட உரையின் முக்கியத்துவம், மேற்கத்திய பாரம்பரியத்தின் புத்திசாலித்தனத்திற்கு புத்திஜீவிக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. மொழி என்பது எந்தவொரு முறையான அல்லது மொழியியல் அணுகுமுறையையும் மறுக்கமுடியாத சீர்குலைக்கும் சக்தியாகும். இந்த காரணத்திற்காக, லியோடார்ட் கண்ணையும் அதன் புள்ளிவிவரங்களையும் பார்க்கும் முறைகளை-அர்த்தங்களின் நிழல்களை-மதிப்பிடுகிறார், அவை ஒரு அர்த்தத்திற்கோ அல்லது பிரதிநிதித்துவத்திற்கோ குறைக்கப்படாது. உருவமே என்னவென்றால், மொழியை தூய்மையான முக்கியத்துவமாகக் குறைக்க இயலாது, கிறிஸ்டேவா குறியீடாக என்ன அழைப்பார், மேலும் இது கவிதை மற்றும் இலக்கியங்களில் காணப்படுவது போல மொழியில் மாற்றங்களை சாத்தியமாக்குகிறது. எவ்வாறாயினும், சொற்பொழிவு மற்றும் உருவம் எதிர்க்கப்படவில்லை, ஆனால் அவை இணைந்திருக்கின்றன: நூல்களில் எப்போதும் புள்ளிவிவரங்கள் (உருவகங்கள் மற்றும் பொதுவாக கவிதை) உள்ளன, அதே நேரத்தில் காட்சி சூழல் கட்டளையிடப்படாமலோ அல்லது கட்டமைக்கப்படாமலோ குழப்பமாக இருக்கும், அதாவது உலகைப் பற்றி ஒருவர் புலனுணர்வுடன் ஒரு வழியை உருவாக்க முடியும் . இந்த வழியில், லாகன் வாதிட்டது போல், ஒரு மொழி போல கட்டமைக்கப்பட்ட, அல்ல,
மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வெளியிடப்பட்ட லிபிடினல் எகனாமி , அவர் பின்னர் கண்டனம் செய்யப்பட்ட ஒன்றாகும், ஆனால் அரசியல் மற்றும் மொழியியல் பிரதிநிதித்துவ பிரதிநிதித்துவத்தை விமர்சிக்கும் அதே வேளையில், அரசியலின் இயக்கி என்ற ஆசையின் இடத்தைப் பற்றிய ஒரு முக்கியமான பரிசோதனையாக இது உள்ளது. இந்த புத்தகம் அதன் சகாப்தத்தின் பிரதிபலிப்பாகும்: டெலூஸ் மற்றும் பெலிக்ஸ் குவாட்டாரியின் (1930-1992) எதிர்ப்பு ஓடிபஸ்1972 ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்தது, அடக்குமுறை பற்றிய பிராய்டியக் கணக்குகளுக்கு எதிராக வாதிடுகையில், அனைத்து நிகழ்வுகளும் ஒரு வெளிப்புறத்தைக் குறிப்பிடாமல் கணக்கிடப்பட வேண்டும் அல்லது அவற்றில் செய்யப்பட்ட பிரதிநிதித்துவங்களுடன் குழப்பமடைய வேண்டும். லியோடார்ட் ஃபிரெட்ரிக் நீட்சேவை (1844-1900) பின்தொடர்கிறார், எந்தவொரு புறநிலை அறிவியலும் அல்லது அறிவின் வடிவங்களும் இல்லை என்று வாதிடுகின்றன அல்லது நீட்சே அதிகாரத்திற்கான விருப்பத்தை அழைத்தார், லியோடார்ட் ஆசை அல்லது லிபிடோவைப் பார்த்து உருவாக்கும் ஒரு புள்ளி பிற்கால மார்க்சின் விஞ்ஞான படைப்புகள் என்று அழைக்கப்படுபவை. லிபிடினல் எகனாமி என்பது ஒரு சுலபமான வாசிப்பு அல்ல, ஏனென்றால் அது தன்னுடைய விருப்பங்களை மறைக்கும் மற்றொரு தத்துவக் கோட்பாடாக தன்னை அமைத்துக் கொள்ள விரும்பவில்லை என்பதால், மற்றவர்களுக்கு எளிதில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ஒரு உண்மையுடன் ( லிபிடினல், 244). பிராய்ட் பெரும்பாலும் தனிப்பட்ட மட்டத்தில் லிபிடோவை உடலுக்குள் சுற்றும் ஆற்றல் வடிவமாகவும், இந்த ஆற்றல்களைக் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் ஒரு உள் சூப்பரெகோவை உருவாக்க வழிவகுத்த சமூகச் சட்டங்கள் அவசியமாகவும் விவாதித்தாலும், லியோடார்ட் அரசியல் பற்றி சிந்திக்க லிபிடோவின் கருத்தை பெரிதும் விரிவுபடுத்துகிறார் பொருளாதாரம் உண்மையில் ஒரு தாராளமய பொருளாதாரம். மொத்தத்தில், மொழியியல், பொருளாதாரம் அல்லது கட்டிடக்கலை பற்றி நாம் விவாதிக்கிறோமா, சமுதாயத்திற்குள் எந்தவொரு நிலையான அமைப்புகளையும் அவர் லிபிடினல் துறைகளாகப் பார்க்கிறார். லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, பிராய்டின் இன்பக் கொள்கை (ஈரோஸ்) பற்றிய கருத்து, எங்கள் டிரைவ்களின் மறுபக்கத்தின் இந்த உறுதிப்படுத்தும் விளைவை வழங்குகிறது, அதாவது டெத் டிரைவ் (தனடோஸ்), இது நிறுவனங்களை சீர்குலைக்கும் அதிக அல்லது குறைந்த தீவிரங்களை எதிர்பார்க்கிறது. இந்த மாற்றங்கள் சில நுட்பங்கள் ( டிஸ்போசிடிஃப்கள்) மூலம் நிகழ்கின்றன, இந்த ஆற்றல்களை வழிநடத்தும் மற்றும் அவை தங்களைத் தாங்களே ஆற்றல்களின் ஏறக்குறைய ஆபத்தான வடிவங்களாகக் கொண்டவை: உடல், கலைப் படைப்புகள், நிதி அமைப்புகள், நூல்கள், தத்துவார்த்த அமைப்புகள் மற்றும் பல. லிபிடினல் பொருளாதாரத்தால் ஏற்படும் பிறழ்வுகள் நிகழ்வுகள். லிபிடோ, அதன் ஆற்றல், எந்தவொரு அமைப்பினுள் ஒருபோதும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தவோ அல்லது கட்டுப்படுத்தவோ முடியாது; எல்லா ஆசைகளும் இந்த நிறுவனங்களில் சிதறடிக்கப்படுகின்றன, மேலும் அவை தங்களுக்குள் இருப்பதால் அவை ஒருபோதும் முன்வைக்கப்படுவதில்லை. இது டெலூஸ் மற்றும் குவாட்டாரி உயிரினங்களின் அடிப்படையில் விவாதிப்பதற்கும், எதிர்ப்பு ஓடிபஸில் உறுப்புகள் இல்லாத உடலுக்கும் விவாதிக்கிறது.இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், மற்றும் இரண்டு நூல்களும் பெரும்பாலும் இந்த ஆற்றல் ஓட்டங்களை ஊக்குவிப்பதாக வாசிக்கப்படுகின்றன, அதாவது, இந்த நிகழ்வுகளைத் தணிக்கும் அமைப்பின் வடிவங்களின் மீது, அதிக தீவிரங்களை உருவாக்குவது. இந்த காரணத்திற்காக, இரண்டு புத்தகங்களும் பொறுப்பற்ற முறையில் அராஜகவாதி என்று விமர்சிக்கப்படும். லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, கட்டமைப்புகள் மற்றும் நிறுவனங்கள் தங்கள் சொந்த நலனுக்காக தீவிரங்களை மொத்தமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள முனைகின்றன, இதனால் இந்த தீவிரங்களின் அனைத்து சரியான விளக்கங்களுக்கும் உரிமை கோருகின்றன. ஆனால் டெலூஸ் மற்றும் குவாட்டாரி பாசிச மற்றும் விடுவிக்கும் ஆசை வடிவங்களை வேறுபடுத்துகின்ற இடத்தில், லியோடார்ட் அவ்வாறு செய்ய முடியாது என்று வாதிடுகிறார். எனவே, எடுத்துக்காட்டாக, முதலாளித்துவம் என்பது தாராளமயமான பொருளாதாரத்தின் விடுதலையான வடிவம் என்று அவர் கூறுவார், ஏனெனில் அது மேலும் மேலும் அதிகமான பணத்தை குவிப்பதன் பெயரில் அனைத்து விதமான நிறுவனங்களையும் தூக்கியெறியுகிறது. மார்க்சுக்கு எதிராக, நமது உள்ளார்ந்த ஆசைகள் முதலாளித்துவத்தில் அந்நியப்படுத்தப்படவில்லை என்று அவர் வாதிடுகிறார், மாறாக, முதலாளித்துவ விரிவாக்கம் பாரம்பரிய மதிப்புகள் மற்றும் முந்தைய பொருளாதார வடிவங்களை செயல்தவிர்க்கும்போது, ​​அந்த நிறுவனங்களை அதன் வழியில் இடிப்பதற்கான மரண உந்துதலுக்கான மற்றொரு வழிமுறையாகும். முதலாளித்துவத்தைப் போலவே, மூலதனத்தின் குவிப்பு இருக்கும் வரை எந்தெந்த பொருட்கள் புழக்கத்தில் உள்ளன என்பது முக்கியமல்ல, ஆசைகள் அவற்றின் இருப்பிடத்தைப் பொறுத்தவரை நடுநிலையானவை. உண்மையில், பின்னர் நேர்காணல்களில் அவர் பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் முதலாளித்துவத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று வாதிடுவார். "முதலாளித்துவம்", 1995 இல், வேலையற்றோர் மற்றும் வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கு "ஒரே தீர்வு" என்று கூறுவார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. முதலாளித்துவ விரிவாக்கம் பாரம்பரிய மதிப்புகள் மற்றும் முந்தைய பொருளாதார வடிவங்களை செயல்தவிர்க்கும்போது. முதலாளித்துவத்தைப் போலவே, மூலதனத்தின் குவிப்பு இருக்கும் வரை எந்தெந்த பொருட்கள் புழக்கத்தில் உள்ளன என்பது முக்கியமல்ல, ஆசைகள் அவற்றின் இருப்பிடத்தைப் பொறுத்தவரை நடுநிலையானவை. உண்மையில், பின்னர் நேர்காணல்களில் அவர் பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் முதலாளித்துவத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று வாதிடுவார். "முதலாளித்துவம்", 1995 இல், வேலையற்றோர் மற்றும் வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கு "ஒரே தீர்வு" என்று கூறுவார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. முதலாளித்துவ விரிவாக்கம் பாரம்பரிய மதிப்புகள் மற்றும் முந்தைய பொருளாதார வடிவங்களை செயல்தவிர்க்கும்போது. முதலாளித்துவத்தைப் போலவே, மூலதனத்தின் குவிப்பு இருக்கும் வரை எந்தெந்த பொருட்கள் புழக்கத்தில் உள்ளன என்பது முக்கியமல்ல, ஆசைகள் அவற்றின் இருப்பிடத்தைப் பொறுத்தவரை நடுநிலையானவை. உண்மையில், பின்னர் நேர்காணல்களில் அவர் பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் முதலாளித்துவத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று வாதிடுவார். "முதலாளித்துவம்", 1995 இல், வேலையற்றோர் மற்றும் வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கு "ஒரே தீர்வு" என்று கூறுவார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. மூலதனக் குவிப்பு இருக்கும் வரை எந்தெந்த பொருட்கள் புழக்கத்தில் உள்ளன என்பது முக்கியமல்ல, ஆசைகள் அவற்றின் இருப்பிடத்தைப் பொறுத்தவரை நடுநிலையானவை. உண்மையில், பின்னர் நேர்காணல்களில் அவர் பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் முதலாளித்துவத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று வாதிடுவார். "முதலாளித்துவம்", 1995 இல், வேலையற்றோர் மற்றும் வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கு "ஒரே தீர்வு" என்று கூறுவார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. மூலதனக் குவிப்பு இருக்கும் வரை எந்தெந்த பொருட்கள் புழக்கத்தில் உள்ளன என்பது முக்கியமல்ல, ஆசைகள் அவற்றின் இருப்பிடத்தைப் பொறுத்தவரை நடுநிலையானவை. உண்மையில், பின்னர் நேர்காணல்களில் அவர் பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் முதலாளித்துவத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று வாதிடுவார். "முதலாளித்துவம்", 1995 இல், வேலையற்றோர் மற்றும் வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கு "ஒரே தீர்வு" என்று கூறுவார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”. அவ்வாறு செய்வதற்கு முதலாளித்துவத்திற்கு "போட்டி இல்லை" ("தேர்ச்சி பற்றிய சொற்பொழிவை எதிர்ப்பது", 182). ஒருவருக்கு வேலை, உணவு மற்றும் வீட்டுவசதி கிடைத்தவுடன் மட்டுமே, “உண்மையான எதிர்ப்பு தோன்றும்”.
எந்தவொரு நிகழ்விலும், லியோடார்ட் சொல்வது போல், “நல்ல அல்லது கெட்ட தீவிரங்கள் இல்லை, ஆனால் தீவிரம் அல்லது அதன் டிகம்பரஷ்ஷன்” ( லிபிடினல் , 42). ஆனால், இது அந்தக் காலத்தின் பிற ஒத்த திட்டங்களைத் தாக்கும் ஒரு கேள்வியைத் திறக்கிறது: ஒவ்வொரு தீவிரமும் சில பிரதிநிதித்துவம் அல்லது அளவின் அடிப்படையில் தனக்கு வெளியே சிந்திக்கப்படாவிட்டால், எல்லா தீவிரங்களும் சிந்திக்கப்படும்போது என்ன நெறிமுறைகள் கிடைக்கின்றன அவற்றின் உள்ளார்ந்த செயல்திறனின் அடிப்படையில்? அப்படியானால், எந்த இடத்திலிருந்து ஒரு தீவிரம் அல்லது லிபிடோ பொருளாதாரம் மற்றொரு இடத்திற்கு எதிராகவும் எதிராகவும் "மோசமாக" கருத முடியும்? அனைவருக்கும் முடிந்தால், அது லியோடார்ட்டின் உரையில் தெரிகிறது, செயல்தவிர்க்க வேண்டும், அப்படியானால் நாம் வெறுமனே ஒரு நீலிசத்தை முன்வைக்கிறோமா?

3.2 பின்நவீனத்துவ நிபந்தனையின் வெளிச்சத்தில் நீதி

1970 கள் முன்னேறும்போது, ​​லியோடார்ட் நீதியின் பரிசீலனைகளை நோக்கி நகர்ந்தார், இது பல்வேறு தீவிரமான ஆட்சிகளிடையே காணக்கூடியதாக இருந்தது, ஆனால் நாம் வாழும் சகாப்தத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை ஒருமுறை ஒப்புக் கொண்டால் மட்டுமே. பின்நவீனத்துவ நிலை பின்நவீனத்துவத்தை "மெட்டானாரேடிவ்களுக்கு எதிரான நம்பகத்தன்மை" என்று வரையறுப்பதன் மூலம் தொடங்குகிறது, இது சமகால யுகத்தில் அறிவு குறித்த அறிக்கை என்று பொருத்தமானது. லியோடார்ட் என்பதன் பொருள் என்னவென்றால், கல்வியின் நவீனத்துவ சிந்தனைகள் மனிதர்களை மெதுவாக வளர்த்துக் கொள்வதும், விடுவிப்பதும் ஒரு பொதுவான திட்டத்தின் அடிப்படையில், எல்லா வகையான அறிவும் இறுதியில் ஒன்றிணைந்துவிட்டன, மேலும் நாம் வெறுமனே "சிறிய" அல்லது பிராந்திய விவரிப்புகளுடன் ஒருவருக்கொருவர் முரண்படுகிறோம். அவன் எழுதுகிறான்:

ஒரு மெட்டாடிஸ்கோர்ஸைக் கொண்டு தன்னை நியாயப்படுத்தும் எந்தவொரு அறிவியலையும் நியமிக்க நான் நவீன சொல்லைப் பயன்படுத்துவேன்… ஆவியின் இயங்கியல், பொருளின் ஹெர்மீனூட்டிக்ஸ், பகுத்தறிவு அல்லது வேலை செய்யும் விஷயத்தின் விடுதலை அல்லது சில பெரிய கதைகளுக்கு வெளிப்படையான முறையீடு செய்கிறேன். செல்வத்தை உருவாக்குதல் ... பின்நவீனத்துவத்தை மெட்டானாரேடிவ்களுக்கு நம்பமுடியாதது என்று நான் வரையறுக்கிறேன். ( பின்நவீனத்துவ நிலை , xxiii - xxiv)

இது புத்தகத்தின் மிகைப்படுத்தப்பட்ட கருப்பொருளாகும், இது அறிவியலில் சட்டபூர்வமான நெருக்கடியையும் எடுத்துக்கொள்கிறது, இது பெரும்பாலும் மற்ற விஞ்ஞான விவரிப்புகளுக்கு (கலைகள், நாவல்கள், தத்துவம் மற்றும் பலவற்றிற்கும் மேலாக தங்களை நிலைநிறுத்த முயற்சிக்க கூடுதல் விஞ்ஞான விவரிப்புகளைப் பயன்படுத்த வேண்டும். ) சத்தியத்தின் இறுதி நடுவராக, எனவே நவீனத்துவத்தின் கடைசி அளவீடுகளில் ஒன்றாகும். சிக்கல், லியோடார்ட் வாதிடுகிறார், விஞ்ஞானங்கள் இரண்டு நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்கின்றன: பிரதிநிதித்துவம் ஒன்று, அதாவது, அதன் மாதிரிகள் மனித பாடங்களுக்கு முன்வைக்கப்படுவதை அப்பாவியாக நடத்த முடியாது, இது சில பார்வைகள் மட்டுமே உள்ள முன்மாதிரிகளுக்கு பதிலாக, புறநிலை உலகின் துல்லியமான பார்வையை அளிக்கிறது. உலக பொருத்தம் மற்றும் சில ஆண்டுகளில், முற்றிலும் முறியடிக்கப்படலாம். வேறு எந்த வகையான அறிவையும் போல, எ.கா., ஒரு மத அல்லது தத்துவ உரை, விஞ்ஞானம் அதன் சொந்த சொற்பொழிவு மற்றும் அதன் மொழி விளையாட்டு விளையாடும் விதிகளுக்கு அப்பால் எதையும் உரிமை கோருவதற்காக அதன் குறிப்பிட்ட சொற்பொழிவு முறைகளை மீற முடியாது. இரண்டாவது நெருக்கடி என்னவென்றால், அறிவியலும் பிற வகையான அறிவும் “தொழில்நுட்ப” அல்லது “செயல்பாட்டு” அளவுகோலில் வைக்கப்படுகின்றன (பின்நவீனத்துவ நிலை , xxv). இந்த வழியில், விஞ்ஞான அறிவைப் பெறுவது என்பது ஒரு முடிவு அல்ல, ஆனால் இறுதியில் பொருளாதார நோக்கங்களுக்காக சேவையில் உள்ளது, இது சில செயல்முறைகளை மிகவும் திறமையாகவும் மற்றவற்றை தேவையற்றதாகவும் செய்யும்.
பின்நவீனத்துவ நிபந்தனையின் கதைஇரண்டு தற்காலிக காலகட்டங்களில் நகர்கிறது, ஒன்று நவீனத்துவம் மற்றும் சில அளவீடுகள் அல்லது சமூகத்தின் குழப்பமான கலவையை வெவ்வேறு மொழி விளையாட்டுகளை ஒழுங்கமைப்பதற்கான வழிமுறைகள், மற்றொன்று 1950 களில் இருந்து நிகழ்ந்த அறிவின் கணினிமயமாக்கல். இது இப்போது "தகவல்" அல்லது "அறிவு" பொருளாதாரம் என்று அழைக்கப்படும், மேலும் லியோடார்ட் என்பது அரசியல் மைய சிந்தனையாளர்களில் ஒருவராகும், இது அரசு மையமாகக் கொண்ட தாராளமயமாக்கலில் இருந்து நவ-தாராளவாத, லாயிஸ்-ஃபைர் பொருளாதாரங்களை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கு மாற்றத்தை அங்கீகரித்தது. அமெரிக்காவிலும் ஐக்கிய இராச்சியத்திலும் ரீகன் மற்றும் தாட்சர் வெற்றிகள். அறிவின் இந்த கணினிமயமாக்கல் அறிவு எவ்வாறு மாற்றப்படுகிறது என்பதை விரைவுபடுத்தவில்லை, ஆனால் அறிவு என்பது நாம் நினைப்பது என்னவென்றால், குறிப்பாக விஞ்ஞானங்கள் காப்புரிமைகளை வழங்குவதற்கும் நிறுவனங்களுக்கு அறிவை வழங்குவதற்கும் கிட்டத்தட்ட முழுக்க முழுக்க சேவையில் ஈடுபடுவதால். எந்தவொரு குறிப்பிட்ட தனிப்பட்ட அறிவாளர்களிடமிருந்தும் அறிவு வெளிப்புறமாக இருப்பதால், குடிமக்களையும் தனிநபர்களின் இலவச முகவர்களையும் உருவாக்குவதற்கான வழிமுறையாக அறிவைக் கற்றுக்கொள்வதற்கான பழைய மாதிரியானது வீழ்ச்சியடைந்து வருவதாகவும், அறிவாகக் கருதப்படுவது கணினிமயமாக்கக்கூடியதாக மொழிபெயர்க்கப்படக்கூடியதாக இருக்கும் என்றும் லியோடார்ட் கூறுகிறார். மொழி. "இந்த வழியில் மொழிபெயர்க்க முடியாத அறிவு அமைப்பில் உள்ள எதையும் கைவிடப்படும் என்று நாம் கணிக்க முடியும்", என்று அவர் எழுதுகிறார், "புதிய ஆராய்ச்சியின் திசை சாத்தியத்தால் கட்டளையிடப்படும்" (பின்நவீனத்துவ நிலை , 4). வளங்களுக்கான போட்டியில் தேசிய அரசுகள் துரத்துவதற்கு முன்பு, இப்போது ஆபத்தில் இருப்பது “தகவல் பண்டம் [அதாவது]”, அதிகபட்ச செயல்திறனுக்கு முழுமையான சலுகை வழங்கப்படும் நிலைமைகளின் கீழ் பெறப்பட வேண்டிய மற்றும் வர்த்தகம் செய்யப்பட வேண்டிய சிறிய தகவல் பொட்டலங்கள் ( பின்நவீனத்துவ நிலை , 5). அப்படியானால், பல்கலைக்கழகங்கள் விரைவில் பயிற்சியளிப்பதில் தங்கள் பங்கைக் கைவிடுவார்கள் (ஜேர்மனியர்கள் பில்டுங் என்று அழைக்கிறார்கள்), அதற்கு பதிலாக தங்கள் மாணவர்களை மேலாளர்களாக மாற்றுவதற்கும் இந்த தகவல்களின் பாக்கெட்டுகளை உருவாக்குவதற்கும். இந்த மாற்றங்கள் வருவதைக் காண லியோடார்ட் மட்டும் இல்லை என்பதில் சந்தேகமில்லை, ஆனால் அவருடைய முன்னுரிமை குறிப்பிடத்தக்கதாகும். அதே நேரத்தில், பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் தகவல்களை பரந்த அளவில் விற்பனை செய்வதற்கு மிகவும் பொருத்தமானவையாக இருப்பதால், தேசிய அரசு அதன் மைய அரசியல் இடத்தை இழந்து, தேசிய பொருளாதாரங்களை நிர்வகிப்பதில் அதன் பங்கை வேண்டுமென்றே கைவிடுகிறது. எளிதில் மொழிபெயர்க்கக்கூடிய மற்றும் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய இந்த அறிவைக் குறைப்பதே பூகோளமயமாக்கலுக்கு உந்துதலாக இருக்கிறது, மேலும் லியோடார்ட் குறிப்பிடுவது போல முன்னணி பொருளாதாரங்கள் பாரம்பரிய பொருட்களை உற்பத்தி செய்வதில் ஈடுபடுவோர் அல்ல, மாறாக நவீன கம்ப்யூட்டிங் மூலம் உருவாக்கப்பட்டு பயன்படுத்தப்படுபவை.

உற்பத்தி சக்திக்கு இன்றியமையாத ஒரு தகவல் பண்டத்தின் வடிவத்தில் உள்ள அறிவு ஏற்கனவே உள்ளது, மேலும் இது அதிகாரத்திற்கான உலகளாவிய போட்டியில் ஒரு பெரிய-ஒருவேளை முக்கிய-பங்குகளாக தொடரும். ( பின்நவீனத்துவ நிலை , 5)

அமெரிக்காவின் துருப்பிடிக்காத சமூகங்களின் அழிவு மற்றும் சிலிக்கான் பள்ளத்தாக்கு மற்றும் லண்டன் மற்றும் நியூயார்க்கில் உள்ள வங்கித் துறைகளின் வெளிப்புற பொருளாதார மற்றும் அரசியல் பங்கை லியோட்டார்ட்டின் கூற்றுகளுக்கு சான்றாக மட்டுமே பார்க்க வேண்டும். ஆனால் இந்த மாற்றங்களும் மற்றொரு விளைவைக் கொண்டிருக்கின்றன: இந்த மையங்கள் அறிவு என்ன என்பதைத் தீர்மானிக்கின்றன, மேலும் டிஜிட்டல் பொருளாதாரத்தில் முதலாளிகளுக்கு தங்களை மதிப்புமிக்கதாக நிரூபிக்க மனிதநேயத் துறைகள் பலனற்ற முயற்சிகளுக்கு சாட்சியம் தேவை.
இன்றைய "யதார்த்தவாதத்திற்குள்" ( பின்நவீனத்துவ நிலை , 73-9) பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாத, பின்நவீனத்துவமானது, அதைப் பார்க்கும்போது , பண்டமாக்கலுக்கு மறுக்கமுடியாதவற்றைத் தேட வேண்டும் என்று லியோடார்ட் வழங்குகிறது . முதலாளித்துவ பொருளாதாரம் மற்றும் அதன் செயல்திறன் முறைகள் ஆகியவற்றால் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய வகையில் அறிவை உருவாக்குவது உண்மையான மற்றும் மிகவும் இயற்கையானது. ஆகவே, லியோடார்ட் நிகழ்காலத்தில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாததைத் தேடும் அவாண்ட்-கார்டிசத்தின் வடிவங்களுக்கு வாதிடுகிறார். ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸின் புத்தகங்கள் (1882-1941), சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, மற்றவற்றைப் போலவே ஒரு பண்டத்தைப் போலவே கருதப்படலாம், ஆனால் பலவிதமான அர்த்தங்களைத் திறக்கும். ஜாய்ஸின் யுலிஸஸை ஒருவர் படிக்க முடியும் (1922) டின்னர் பார்ட்டி பேட்டர் கொண்ட சேவையில், ஆனால் இதுபோன்ற பின்நவீனத்துவ படைப்புகள் இறுதியில் இதுபோன்ற செயலற்ற உரையாடலில் செல்ல எந்த எளிய அர்த்தத்தையும் தவிர்க்கின்றன. லியோடார்ட் பின்நவீனத்துவத்தை பிரபலமாக எவ்வாறு வரையறுக்கிறார் என்பது வெறும் மெட்டானாரேடிவ்களில் அவநம்பிக்கை என்பதை விட:

பின்நவீனத்துவம் நவீனத்தில், விளக்கக்காட்சியில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாததை முன்வைக்கிறது; இது நல்ல வடிவங்களின் ஆறுதலையும், ஒரு சுவையின் ஒருமித்த கருத்தையும் மறுக்கிறது, இது அடைய முடியாதவர்களுக்கான ஏக்கத்தை கூட்டாகப் பகிர்ந்து கொள்ள முடியும்; புதிய விளக்கக்காட்சிகளைத் தேடுவது, அவற்றை ரசிப்பதற்காக அல்ல, ஆனால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாத ஒரு வலுவான உணர்வை அளிப்பதற்காக. ஒரு பின்நவீனத்துவ கலைஞர் அல்லது எழுத்தாளர் ஒரு தத்துவஞானியின் நிலையில் இருக்கிறார்: அவர் எழுதுகின்ற உரை, அவர் தயாரிக்கும் பணி கொள்கை அடிப்படையில் முன்கூட்டியே நிறுவப்பட்ட விதிகளால் நிர்வகிக்கப்படுவதில்லை, மேலும் அவை தீர்மானிக்கும் தீர்ப்பின் படி, பழக்கமான வகைகளைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் தீர்மானிக்க முடியாது. உரை. ( பின்நவீனத்துவ நிலை , 81)

மொத்தத்தில், நாம் கடந்து செல்லும் மொழி விளையாட்டுகளின் பன்முகத்தன்மை இருக்கும்போது, ​​கலைஞர்கள், எழுத்தாளர்கள் மற்றும் தத்துவவாதிகள் அந்த மொழி விளையாட்டுகளுக்குள் நகர்கின்றனர் a ஒரு நாவல் என்ன என்பதை நிர்வகிக்கச் சொன்னவர்கள் - அந்த மொழி விளையாட்டுகளை சீர்குலைத்து திறக்கும் “விருப்பத்திற்கு” இருந்திருக்கிறார்கள் ”, அவர் சொல்வது போல். அதாவது, தற்போதைய மொழி விளையாட்டுகளில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாத புதிய சிந்தனை வழிகளை அவை திறக்கின்றன. "பயங்கரவாதம்", அவர் புரிந்து கொண்டபடி, "யதார்த்தத்தை கைப்பற்றுவதற்கான ஒரு கற்பனை" ஆகும், அதாவது ஒரு மொழி விளையாட்டின் ஆட்சியின் கீழ் மற்ற அனைத்து மொழி விளையாட்டுகளையும் அவற்றின் எதிர்கால சாத்தியங்களையும் காலனித்துவமாக்குவது அல்லது மொத்தப்படுத்துவது (எ.கா., தொழில்நுட்பத்தின் தொழில்நுட்ப மொழி விளையாட்டு [ பின்நவீனத்துவம் நிலை, 67]). இந்த பயங்கரவாதத்தின் மறுபக்கத்தில், "பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாதவர்களுக்கு சாட்சிகள்", பின்நவீனத்துவ சமூகங்களை உருவாக்கும் மொழி விளையாட்டுகளின் பன்முகத்தன்மைக்கு அப்பால் மற்றும் இடையில் "வித்தியாசத்தை செயல்படுத்த" விரும்புகிறார்கள் ( பின்நவீனத்துவ நிலை , 82).
அதே ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட தி பின் நவீனத்துவ கண்டிஷன் , லியோதார்ட்டின் வெறும் கேமிங் ( Au Juste ) குறுகியதாக உள்ளது, ஆனாலும் அவரது இணைந்து, நீதியின்பால் முக்கியமான 20 ஆம் நூற்றாண்டின் நூல்கள் ஒரு நியதி மத்தியில் அதன் இடத்தில் தகுதியானவர் தி Differend . லிபிடினல் எகனாமிக்குப் பிறகு , தொடர்ச்சியான குறுகிய படைப்புகள் மூலம், லியோடார்ட் வாதிட வேண்டிய பல கடவுள்களுடன் பேகன் சமூகங்களில் மீண்டும் வாழ்கிறோம் என்று வாதிட்டார். இதன் மூலம் நாம் பலவிதமான மொழி விளையாட்டுகளில் (அறிவியல், கலை, அரசியல் மற்றும் பல) வாழ்கிறோம் ( ஜஸ்ட் கேமிங் , 36). அவரது முக்கிய வாதம் என்னவென்றால், "நாங்கள் அளவுகோல்கள் இல்லாமல் தீர்ப்பளிக்கிறோம்" ( ஜஸ்ட் கேமிங், 14), அதாவது, நீதிக்கான எங்கள் நெறிமுறை மற்றும் அரசியல் கூற்றுக்களுக்கு எந்தவிதமான இயற்பியல் அல்லது தத்துவார்த்த அடித்தளங்களும் இல்லை ( ஜஸ்ட் கேமிங் , 44). இந்த வழியில், டேவிட் ஹ்யூமின் (1711-1776) கூற்றை அவர் ஒரு "இருக்க வேண்டும்" என்பதிலிருந்து "கட்டாயம்" பெற முடியாது என்று கூறுகிறார். நாம் குறிக்கக்கூடிய ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலைகள் இருப்பதால், அந்த நிலைமைகளின் வெளிச்சத்தில் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை எங்களுக்கு பரிந்துரைக்கவில்லை. அவரது கொள்பவர், ஜீன்-ஏற்காதது Thébaud, பிரஞ்சு பத்திரிகை ஆசிரியர் பேட்டிகள் தொகுப்பு மீதான லியோதார்ட்டின் பதில்களைத் L 'எஸ்பிரித், ஒரு தந்திரமான அரசியல் ஊசியை நூல் செய்ய முயற்சித்தல்: பின்நவீனத்துவத்தில், மார்டின் ஹைடெகர் (1889-1976) அதை அழைப்பார், இது பரிந்துரைக்கப்பட்ட அறிக்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டதாக இருப்பதால், பின்நவீனத்துவத்தில், எந்த அளவீடுகளும் இல்லை, இறையியலும் இல்லை என்பதை அவர் அங்கீகரிக்கிறார். ஆயினும்கூட, பரிந்துரைக்கப்பட்ட அறிக்கைகளுக்கான எந்தவொரு அடித்தளத்தையும் விட்டுச்செல்லும்போது, ​​நியாயமான மற்றும் அநியாயமான விஷயங்களுடன் பேச முடியாமல் போகிறது. லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, இம்மானுவேல் லெவினாஸை (1906-1995) பின்பற்றி, நாங்கள் கடமைகளைப் பெறுபவர்களைத் தவிர வேறில்லை. லெவினாஸைப் பொறுத்தவரை, நெறிமுறைகள் முதல் தத்துவம் என்பதையும், நமக்கு முன் வந்த மற்றவர்களிடம் நாங்கள் எப்போதும் செயலற்றவர்களாக இருப்பதையும் குறிக்கிறது. ஆனால் லியோடார்ட் வாதிடுகிறார், இருப்பினும், நெறிமுறைகள் முதல் தத்துவமாக இருக்க முடியாது, ஆனால் மற்றவர்களிடையே ஒரு மொழி விளையாட்டு மட்டுமே. இன்னும் அது ஒன்றுமில்லை, இந்த குறிப்பிட்ட மொழி விளையாட்டின் நடைமுறை மற்றும் நடைமுறைக்கு நாம் இழுக்கப்படுவதால், தீர்ப்புகளை எடுக்கும்படி நம்மை அழைக்கிறது. அநியாயம் என்ன, லியோடார்ட் அவேர்ஸ்,

கடமையின் நடைமுறைவாதங்கள், அதாவது, நீதிமான்களின் விளையாட்டை தொடர்ந்து விளையாடுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் விலக்கப்பட்டிருந்தால். அதுதான் அநியாயம். நீதிமான்களுக்கு நேர்மாறானது அல்ல, ஆனால் நீதிமான்கள் மற்றும் அநியாயக்காரர்களின் கேள்வி எழுப்பப்படுவதைத் தடைசெய்கிறது. எனவே, வெளிப்படையாக, அனைத்து பயங்கரவாதம், நிர்மூலமாக்கல், படுகொலை போன்றவை அல்லது அவற்றின் அச்சுறுத்தல் வரையறையின்படி அநியாயமானது. ( ஜஸ்ட் கேமிங் , 66–7)

இந்த வழியில், "கடவுளின் மரணத்திற்குப் பிறகு" நீட்சே அழைத்ததைப் போலவே மருந்துகளும், அதன் இடத்தில் எழுந்த புறமதத்தின் சகாப்தமும் இருக்கலாம் ( ஜஸ்ட் கேமிங் , 36). நியாயமற்றது என்னவென்றால், நீதிக்கான உரிமைகோரல்களை எழுப்புவோரை வன்முறையில் ம sile னமாக்குவதும், காலனித்துவமயமாக்கப்பட்ட மற்றும் மேலாதிக்க சக்திகளால் கேட்கப்படாதவை போன்ற பரிந்துரைக்கப்பட்ட கூற்றுக்களை வழங்குவதை அனுமதிப்பதும் ஆகும்.
லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, "நெறிமுறைகள் விஷயத்தில் எந்த அறிவும் இல்லை", அரசியலில் கடைப்பிடிக்க ஒரு தத்துவார்த்த உண்மையும் இல்லை. மாறாக, அரசியல் என்பது பிளாட்டோனிக் அல்லாத கிரேக்கர்கள் நம்பியதைப் போல, கருத்துக்களின் பன்முகத்தன்மை கொண்ட ஒரு விடயமாகும், மேலும் இந்த கருத்துக்களின் பன்முகத்தன்மையைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை. தீர்ப்பதற்கான திறன் என்பது “அளவுகோல்களைக் கண்டுபிடிக்கும் சக்தி”, அதாவது சிந்தனை அரசியலின் மேலாதிக்க முறைகளால் அங்கீகரிக்கப்படாத புதிய விதிகளை உருவாக்குதல். இந்த கூற்று, ஹன்னா அரேண்ட்டின் நடவடிக்கை பற்றிய சிந்தனைக்கு நெருக்கமான அரசியல் பற்றிய லியோடார்டின் சிந்தனையையும், நவீனத்துவத்தின் அதிகாரத்தை இழந்த பின்னர் "பானிஸ்டர்கள் இல்லாமல் சிந்திப்பது" என்ற கருத்தையும் கொண்டுவருகிறது. மார்க்சிச பொருளாதாரக் கோட்பாட்டின் அளவீடுகள் மற்றும் அதன் வரலாற்றின் தவிர்க்கமுடியாத சட்டங்கள் அல்லது நாசிசத்தின் இனவெறி கோட்பாடுகளில் ஈடுபடுவது போன்ற சத்தியத்தின் கருத்துக்களுடன் திருமணம் செய்தால் அரசியல், சிறந்த கருத்தியல் மற்றும் சர்வாதிகாரமாக மாறியது என்று அவர் நம்பினார். பணி, லியோடார்டுக்கு, நீதி மற்றும் பரிந்துரைக்கப்பட்ட மொழி விளையாட்டுகளின் கேள்விகள் வெறுமனே சட்டங்களுக்குக் கீழ்ப்படிவது அல்ல என்பதைக் காண்பது. மாறாக, கருத்துக்கள் மற்றும் மொழி விளையாட்டுகளின் பன்முகத்தன்மைக்கு ஒரு அணுகுமுறையை உருவாக்குவதே பணி. "நாங்கள் வழக்கை தீர்ப்பளிக்க வேண்டும்", அவர் அரிஸ்டாட்டிலியனை சுட்டிக்காட்டுகிறார் ஃபிரோனெசிஸ் அல்லது நடைமுறை ஞானம் ஒரு மாதிரியாக, ஆனால் அரிஸ்டாட்டில் (கிமு 384-422) நிக்கோமாசியன் நெறிமுறைகள் ( ஜஸ்ட் கேமிங் , 47) போன்ற ஒரு சமூக டெலோஸ் இல்லாமல் . மரண தண்டனை அல்லது போரின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட வேண்டிய அந்த உயிர்களைப் பற்றி விதிவிலக்குகள் தொடர்ச்சியாக செய்யப்படுவதால், "நீ கொல்லக் கூடாது" போன்ற உலகளாவிய மருந்துகள் கூட எதுவும் இல்லை. அப்படியானால், லியோடார்ட்டின் "பேகன்" நெறிமுறைகளும் அரசியலும் பொறுப்பற்ற தன்மைக்கு வழிவகுக்கிறது என்பதல்ல, மாறாக அதற்கு நேர்மாறானது. இது ஒரு உறுதியான அறிவு அல்லது முழுமையான சட்டங்களை பின்பற்றுவதற்கான ஒரு விஷயமாக இருந்தால், அரசியல் முன்கூட்டியே திட்டமிடப்பட்டு, பெயருக்கு தகுதியான தீர்ப்பு இருக்காது.

3.3 வேறுபாடு

லிபிடினல் எகனாமியை முடித்த சிறிது காலத்திலேயே , லியோடார்ட் தனது மாஸ்டர்வொர்க்கான தி டிஃபெரண்ட் (1983) வடிவமைக்க ஒன்பது ஆண்டுகால முயற்சிகளைத் தொடங்கினார் . புத்தகம் ஒரு “படித்தல் ஆவணத்துடன்” தொடங்குகிறது, இது கேள்வி, ஆய்வறிக்கைகள், சூழல், முகவரி மற்றும் பலவற்றை தனித்தனி பத்திகளில் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறது. சூழல், அவர் வாதிடுகிறார், தத்துவத்தின் மொழியியல் திருப்பம், மற்றும் மொழியியல் விவகாரங்களின் மாதிரியில் அரசியல் மோதல்களில் ஈடுபடுவதே அவரது மாறுபட்ட முறை ( வேறுபாடு, xiii). புத்தகத்தில் 264 எண்ணிக்கையிலான பத்திகள் உள்ளன, இது வேலைக்கு வழிவகுக்கும் ஆண்டுகளில் அவர் முன்வைத்த வாதங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது. பெரிய மாற்றம் என்னவென்றால், லியோடார்ட் இனி “மொழி விளையாட்டுகள்” என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துவதில்லை, இது சில வாசகர்கள் இந்த விளையாட்டுகளுக்கு வெளியே வீரர்களாக இருக்கக்கூடும் என்று நினைக்க வழிவகுத்தது. பாடங்கள் அவை நகரும் வழியில் மட்டுமே உள்ளன மற்றும் வெவ்வேறு மொழி விளையாட்டுகளுக்குள் நகர்வுகளால் உருவாக்கப்படுகின்றன என்பது லியோடார்ட் தெளிவாக உள்ளது. இன் "பொருள்", தி Differend கூட ( "தமது மெளனத்தைக் ஒரு சொற்றொடர் உள்ளது" என்பதால், அவர் வாதிடுகிறார் ஐயமற்ற இவை என்பதால் "சந்தேகம் ஒரு சொற்றொடர்களை சொற்றொடர் இன்னும் என்று" "சொற்றொடர்களை", இருக்கும் Differend , 11).
இந்த மொழியியல் மாதிரி இருந்தபோதிலும், சொற்றொடர்கள் அவரது முந்தைய எழுத்துக்களில் விவாதித்த சைகைகள், நிழல்கள் மற்றும் லிபிடினல் எனர்ஜெடிக்ஸ் உள்ளிட்ட சொற்களஞ்சியமாக இருக்கலாம். அப்படியானால், எதையும் லியோடார்டின் புரிதலில் ஒரு சொற்றொடராக இருக்கலாம். ஒவ்வொரு சொற்றொடருக்கும், அது இருக்கும் ஒரு விதிமுறை உள்ளது, அந்த சொற்றொடரின் சாத்தியமான முக்கியத்துவங்கள், சொற்றொடரின் குறிப்பு, சொற்றொடர் யாரிடமிருந்து வருகிறது, மற்றும் முகவரிதாரர், இந்த சொற்றொடரை உரையாற்றும் ஒருவர். ஒவ்வொரு சொற்றொடரின் விதிமுறையிலும், ஒரு குறிப்பிட்ட நாடகம் உள்ளது, ஏனெனில் மேலே உள்ள ஒவ்வொரு அம்சத்திலும் தெளிவற்ற தன்மைகள் இருக்கலாம். ட்விட்டரின் எந்த வாசகருக்கும் பிரச்சினை தெரியும்: இது முரண்பாடாக இருக்கிறதா? கேள்வி வடிவில்? யார் உரையாற்றப்படுகிறார்கள், ஏன்? ஆரம்ப சொற்றொடருடன் இணைக்கப்பட்ட தொடர்ச்சியான சொற்றொடர்களுடன் மட்டுமே, ஆரம்ப தெளிவின்மை தெளிவாகிறது, ஆனால் நிச்சயமாக, இந்த புதிய சொற்றொடர்களுடன், ஆரம்ப சொற்றொடரின் அதே சிக்கல்களை எதிர்கொள்வதால், மேலும் தெளிவற்ற தன்மைகள் ஏற்படக்கூடும். ஆயினும்கூட, சொற்றொடர் விதிமுறைகளுக்குள் விதிகள் பின்பற்றப்படுகின்றன, அதாவது சில சொற்றொடர்கள் அனுமதிக்கப்படுகின்றன, மற்றவை இல்லை. லியோடார்ட் எழுதுகிறார்:

சொற்றொடர் விதிமுறைகள் பல உள்ளன: அறிதல், விவரித்தல், மறுபரிசீலனை செய்தல், கேள்வி கேட்பது, காண்பித்தல், வரிசைப்படுத்துதல். முதலியன பன்முக விதிகளிலிருந்து வரும் சொற்றொடர்களை ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றுக்கு மொழிபெயர்க்க முடியாது. சொற்பொழிவின் வகையால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட முடிவுக்கு ஏற்ப அவை ஒன்றோடு ஒன்று இணைக்கப்படலாம்… பலவகை சொற்றொடர்களை ஒன்றிணைப்பதற்கான சொற்பொழிவு வழங்கல் விதிகள், சில குறிக்கோள்களை அடைவதற்கு ஏற்ற விதிகள்: தெரிந்து கொள்ள, கற்பிக்க, நியாயமானதாக இருக்க வேண்டும் , மயக்குவது, நியாயப்படுத்துவது, மதிப்பீடு செய்வது, உணர்ச்சியைத் தூண்டுவது, மேற்பார்வை செய்வது. ( வேறுபாடு , xii).

இணைப்புகளின் இந்த கருத்து முக்கியமானது. இணைப்புகள் குறிப்பிட்ட விதிமுறை அல்லது வகையின் விதிகளைப் பின்பற்றுகின்றன, அதே நேரத்தில் வெவ்வேறு சொற்றொடர்களை ஒன்றாக இணைப்பது “அரசியலின் பிரச்சினை” ( வேறுபாடு , xiii). சொற்றொடர்களை இணைப்பது அவசியம், ஆனால் அது எவ்வாறு செய்யப்படுகிறது என்பதில் தொடர்ந்து உள்ளது ( வேறுபாடு, 29). சொற்றொடர்களுக்கிடையேயான இணைப்புகள் வகைகளுக்குள் நிகழ்கின்றன, மேலும் சொற்பொழிவின் குறிக்கோள்கள் பூர்த்தி செய்யப்படும்போது இந்த இணைப்புகள் வெற்றிகரமாக இருக்கும்: ஒன்று மற்றொன்றை கவர்ந்திழுக்கிறது, ஒரு கேள்விக்கு விடை கிடைக்கிறது, அல்லது பொருளாதார பரிமாற்றம் செய்யப்படுகிறது. ஆயினும் இந்த விதிகள் குறிப்பிட்ட வகைகளுக்குள் மட்டுமே பொருந்தும், மேலும் வெவ்வேறு வகைகளுக்கு இடையில் எவ்வாறு இணைப்புகளை உருவாக்குவது என்பதற்கு எந்த விதிகளும் இல்லை. வகைகளுக்குள், எங்களால் உதவ முடியாது, ஆனால் இணைப்புகளை உருவாக்க முடியாது என்று லியோடார்ட் வாதிடுகிறார், மேலும் லியோடார்ட் ஒரு வேறுபாடு என்று அழைக்கும் சிக்கலில் இருந்து தப்பிப்பதே நம்பிக்கை, அங்கு ஒரு நகர்வு ஒரு சொற்பொழிவிலிருந்து மற்றொன்று காலனித்துவத்திற்கு ஒரு இணைப்பை உருவாக்குகிறது, அதாவது ம silence னம், இன்னொன்று. ஆகவே, சொற்றொடர்களிடையே இணைப்புகளை உருவாக்குவதையும் புதிய நிகழ்வுகளை உருவாக்குவதையும் தவிர வேறு எதையும் நம்மால் செய்ய முடியாது என்றாலும், மேலாதிக்க சொற்பொழிவுகள் அல்லது பிரமாண்டமான விவரிப்புகள் பெரும்பாலும் அந்த இணைப்புகள் எவ்வாறு உருவாக்கப்பட வேண்டும் என்பதை முன்கூட்டியே திட்டமிட விரும்புகின்றன, இதனால் எதிர்கால சொற்றொடர்கள் அல்லது நிகழ்வுகள் அனைத்தையும் கட்டுப்படுத்துகின்றன (வேறுபாடு , 80).
விதிமுறைகளுக்குள்ளான இணைப்புகள் மோதல்கள் இல்லாமல் இல்லை என்று இது கூறவில்லை: பாராளுமன்ற ஜனநாயகத்தின் ஆட்சிக்குள், நீதிமன்றங்களுக்குள், கலை விமர்சனங்களுக்குள், எப்போதுமே “வழக்கு” ​​வடிவங்கள் உள்ளன, அங்கு ஒருவர் அந்த வகையினுள் விதிகளை எடுத்து அவற்றைப் பயன்படுத்துகிறார் ஒரு குறிப்பிட்ட வழக்கு மற்றும் வாதங்கள் உருவாகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, லியோடார்ட் தனது பதவியைக் கடன் வாங்கிய நீதிமன்ற உதாரணத்தைப் பயன்படுத்த, நீதிமன்றத்தில் ஒருவர் ஒரு குறிப்பிட்ட பிரதிவாதியைப் பாதுகாப்பதிலும், வழக்குத் தொடுப்பதிலும் சான்றுகள், வழக்குச் சட்டம் மற்றும் பலவற்றைப் பயன்படுத்தலாம், இவை அனைத்தும் குற்றவியல் சட்டத்தின் விதிமுறைகளுக்குள் உள்ளன, "சேதங்கள்" இருந்தாலும் - ஒருவர் இழந்தாலும் - அந்த சொற்றொடருக்குள் ஒருவருக்கு குறைந்தபட்சம் ஒருவரின் "உரிமைகள்" வழங்கப்பட்டுள்ளன. ஒரு வேறுபாடு (வேறுபாடு ) இருக்கும் நிலை இதுவல்ல :

ஒரு வழக்கிலிருந்து வேறுபடுவதைப் போல, ஒரு வேறுபாடு இரண்டு கட்சிகளுக்கிடையில் (குறைந்தபட்சம்) முரண்பாடாக இருக்கும், இது இரண்டு வாதங்களுக்கும் பொருந்தக்கூடிய தீர்ப்பு விதி இல்லாததால் தீர்க்கப்பட முடியாது. ஒரு பக்கத்தின் நியாயத்தன்மை மற்றொன்று சட்டபூர்வமான தன்மையைக் குறிக்கவில்லை. எவ்வாறாயினும், இருவருக்கும் ஒரு வித்தியாசமான தீர்ப்பைப் பயன்படுத்துவது, அது ஒரு வழக்கு மட்டுமே என்பது போல (குறைந்தது) அவர்களில் ஒருவரையாவது (மற்றும் இரு தரப்பினரும் இந்த விதியை ஒப்புக் கொள்ளாவிட்டால்) தவறாக இருக்கும். ( வேறுபாடு , xi)

லியோடார்ட் வேறுபாடுகளுக்கு பல எடுத்துக்காட்டுகளை வழங்குகிறது: காலனித்துவவாதி மற்றும் காலனித்துவமயமாக்கல் அல்லது முதலாளித்துவத்திற்கும் பாட்டாளி வர்க்கத்திற்கும் இடையிலான உறவு, ஆனால் அவர் தி டிஃபெரண்டைத் திறக்கிறார்பிரெஞ்சு ஹோலோகாஸ்ட் மறுப்பாளரான ராபர்ட் ஃபாரிசனின் விஷயத்தில், அவர் ஏற்றுக்கொள்வதற்கான ஒரே சாட்சியம் உண்மையில் எரிவாயு அறைகள் வழியாக இருந்த ஒருவரின் சாட்சியாக இருக்கும் என்று கூறினார். செயல்பாட்டில் உள்ள எரிவாயு அறைகள் அதன் பலியாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதிலிருந்து இது ஒரு வேறுபாட்டை ஏற்படுத்துகிறது, இதனால் மற்ற அனைத்து வகைகளையும் ம sile னமாக்குகிறது, வரலாற்றின் வகையினுள் தகவல்தொடர்புக்கான பல்வேறு இணைப்புகள், எடுத்துக்காட்டாக, இது சாட்சியமளிக்கும் ஷோவாவுக்கு. ஒரு சொற்றொடர் மற்றொன்றுடன் முற்றிலும் பொருந்தாது. ஆனால் மறுப்பவரின் சொற்பொழிவுக்கும் வரலாற்றாசிரியர்கள் மற்றும் தப்பிப்பிழைத்தவர்களின் சொற்பொழிவுகளுக்கும் இடையில் ஒரு “சமநிலை” இருப்பதாக இது அர்த்தப்படுத்துவதில்லை. இந்த பிரச்சினைக்கு லியோடார்ட்டின் பதில் சிக்கலானது. அவர் எப்போதும் வற்புறுத்தாமல், வாதிடுகிறார், வரலாற்று நிகழ்வுகளை வரலாற்றாசிரியர்கள் சேர்க்கும் வழிகளை அழிப்பதில் நாஜிக்கள் பல வழிகளில் வெற்றிகரமாக இருந்தனர்: அவர்கள் பாதிக்கப்பட்டவர்களைக் கொன்றது மற்றும் அவர்களின் உடல்களை அழித்தது மட்டுமல்லாமல், அவர்கள் செய்த குற்றங்களுக்கும் சான்றாக இருக்கும் கடித வேலைகள் மற்றும் கட்டிடங்கள். அவர் எழுதுகிறார், "படுகொலைக்கான எண்ணியல் ஆதாரங்களை ஒருவர் சேர்க்க முடியாது என்பதும், விசாரணையின் திருத்தத்திற்காக ஒரு வரலாற்றாசிரியர் மன்றாடுவதும், குற்றம் அதன் அளவில் நிறுவப்படவில்லை என்பதை மிக நீண்ட காலமாக எதிர்க்க முடியும்" (அவர் முடிவு செய்கிறார்).வேறுபாடு , 56). ஆனால் நீதியின் பணி, நாஜிக்களோ அல்லது அவர்களின் நவீன மன்னிப்புக் கலைஞர்களோ வெவ்வேறு சொற்பொழிவுகளின் சார்பியல்வாதத்தை கோர அனுமதிக்கக் கூடாது என்று அவர் கூறுகிறார். வரலாற்றின் விளக்கக்காட்சியில் ஆஷ்விட்ஸ் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாத ஒன்றை வழங்குகிறது என்று லியோடார்ட் வாதிடுகிறார்: ஒரு தலைகீழ் விழுமியமானது, ஒரு "ம silence னம்" "அறிவின் மீது திணிக்கப்படுகிறது" என்று எண்ணற்ற ஒரு திகில், அது "மறக்கும் ம silence னத்தை திணிக்கவில்லை" ( வேறுபாடு , 56). உண்மையில், அவர் கூறுகிறார், இது ஒரு உணர்வை விதிக்கிறது, ஒரு கடமையாக இல்லாவிட்டால்:

சொற்றொடரைச் சுற்றியுள்ள ம silence னம், ஆஷ்விட்ஸ் என்பது அழிப்பு முகாம் என்பது மனநிலையல்ல, ஏதோவொன்று வடிவமைக்கப்படாமல் இருப்பதற்கான அறிகுறியாகும். ( வேறுபாடு , 57)

வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஷோவா அதன் வெற்றிடத்திற்கு முன்பே நம்மை ம silent னமாக விட்டுவிடுகிறது, ஏனெனில் இது முந்தைய அரசியல் சொற்றொடர் விதிமுறைக்கு உட்பட்டது அல்ல அல்லது அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் வழிமுறையாகும். அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவது அதை தவறாக சித்தரிப்பதாகும், எனவே எந்தவொரு ஆட்சியும் இந்த சக்திவாய்ந்த ம silence னத்தை எப்போதும் அதைப் பற்றிய எந்தவொரு சொற்பொழிவின் விளிம்பிலும் விட்டுவிடப் போகிறது. சொற்பொழிவு, படம் , லிபிடினல் எகனாமி , மற்றும் பின்நவீனத்துவ நிலை ஆகியவற்றின் மூலம் அவரது ஆரம்பகால படைப்புகளிலிருந்து, நிகழ்வுகள் எப்போதுமே நிகழ்கின்றன, ஒரு நிகழ்வு, சொற்பொழிவு, மொழி விளையாட்டு அல்லது சொற்றொடர் விதிமுறைகளுக்கு முன்வைக்க முடியாதவை. ஒரு நிகழ்வு, அது நிகழ்ந்தால், இவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றைக் காணமுடியாது, ஆனால் உண்மையில் எந்தவொரு மொழி விளையாட்டு அல்லது சொற்றொடர் விதிமுறைகளுக்குள்ளும் அவற்றைக் குறிக்கும் நமது திறனை வெடிக்கச் செய்கிறது. ஷோவா அத்தகைய ஒரு நிகழ்வு.
வேறுபாடுகளின் அரசியல் இறக்குமதியைப் பார்ப்பது எளிதானது: இஸ்ரேலியர்கள் மற்றும் பாலஸ்தீனியர்கள் ஒரு "அரசியல்" முட்டுக்கட்டைக்கு "வழக்குத் தொடுப்பதில்லை", ஆனால் முற்றிலும் மாறுபட்ட சொற்றொடர் விதிமுறைகளைக் கொண்டுள்ளனர், அவற்றில் சூழ்நிலைகள் விளக்கப்பட்டு புரிந்து கொள்ளப்படுகின்றன, மேலும் அவை முற்றிலும் சரிசெய்ய முடியாதவை. நிறவெறி தென்னாப்பிரிக்காவின் சொற்பொழிவு வகைக்கும், வெள்ளை மேலாதிக்கத்தின் கீழ் ம sile னம் சாதிக்கப்பட்ட மற்றும் வன்முறையில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் இடையே எந்த தொடர்பும் இல்லை. இந்த சந்தர்ப்பங்களில், அரசியல் ஆட்சியின் மேலாதிக்க மொழிக்குள்ளேயே நீதியைக் கோருவதற்கு ஒரு பக்கத்திற்கு உரிமை இல்லை என்பதால், வழக்குத் தொடர வாய்ப்பில்லை. லியோடார்ட் முந்தைய படைப்புகளில் “பயங்கரவாதம்” என்றும் தி டிஃபெரண்டில் இது தவறு என்றும் கூறுகிறார்:

இது ஒரு தவறு: சேதத்தை நிரூபிப்பதற்கான வழிமுறைகளை இழப்போடு சேதம். பாதிக்கப்பட்டவர் வாழ்க்கையையோ, அல்லது அவரது அனைத்து சுதந்திரங்களையோ, அல்லது அவரது கருத்துக்களை அல்லது கருத்துக்களை பகிரங்கமாக்குவதற்கான சுதந்திரத்தையோ அல்லது சேதத்திற்கு சாட்சியமளிக்கும் உரிமையையோ இழந்தால் இதுதான் நிலை… இந்த எல்லா நிகழ்வுகளிலும், சேதத்தால் அமைக்கப்பட்ட தனியார்மயமாக்கலுக்கு மற்றவர்களின் அறிவுக்கு கொண்டு வர இயலாது. ( வேறுபாடு , 5)

இணைப்புகளை இறுதியில் செய்ய முடியாது, வேறுபாடு இருந்தபோதிலும் நீதி செய்ய முடியாது என்று அர்த்தப்படுத்த இது எடுக்கப்படக்கூடாது. ஆனால் புதிய சொற்றொடர்களின் விதிமுறைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும், புதிய சைகைகள் அல்லது ஒன்றாக இருக்கும் வழிகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், இந்த பொருத்தமற்ற தன்மையைச் சுற்றி வர. உண்மையில், நீதிக்கான காரணம் என்னவென்றால், அதன் மேலாதிக்கம் முடிவுக்கு வருவதற்கு ஒரு சொற்றொடர் விதிமுறை (எ.கா., நிறவெறி அரசாங்கத்தின்) வேரூன்ற வேண்டும். லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, வேறுபாட்டின் அரசியல் வெவ்வேறு சொற்பொழிவுகளை சமமாக மதிப்பிடுவதற்கோ அல்லது இன்னொன்றை அங்கீகரிப்பதற்கோ அழைப்பு விடுக்கவில்லை, ஏனெனில், நிச்சயமாக, மோதல் துல்லியமாக நிகழ்கிறது, அங்கு எந்தவொரு பக்கமும் மற்றவரின் சொற்றொடரில் அர்த்தத்தைக் காணவில்லை. லியோடார்ட் இவ்வாறு வெவ்வேறு சொற்றொடர் விதிமுறைகளை யோசனைகளின் சந்தையாக வடிவமைக்கவில்லை, ஏனெனில் ஒரு சொற்றொடர் விதிமுறை இருப்பது இன்னொருவரின் வன்முறை ம n னத்தை குறிக்கும்.
இது தான் அநியாயக்காரர்களுக்கு பெயரிடும் திறனை நமக்கு அளிக்கிறது. சொற்றொடர் விதிமுறைகளின் பன்முகத்தன்மை ஒரு உண்மை, அநீதியானது அல்லது தவறானது என்பது ஒரு சொற்றொடரின் விதிமுறையை மற்றவர்களை ம silence னமாக்குவதற்கும், உள்ளூர்மயமாக்கப்பட்ட கதைகளை ஒரு அளவீடாக அறிமுகப்படுத்துவதற்கும், மற்ற அனைவரையும் அவற்றின் இடத்தில் வைத்து அவற்றை ஊமையாகவும் காணாமலும் இருக்கும் . பின்நவீனத்துவ கடமை, பின்னர், நாம் இறுதியில் கண்ட பின் நவீனத்துவ கண்டிஷன் ,, ஆமாம், "உண்மையில்" மறுக்க, ஆனால் அந்த உண்மையில் மேலாதிக்க சொற்பொழிவுகள், இருப்பதற்கான பன்மை வழிகளில் இல்லை plenitude மூலமாக வரையறுக்கலாம் முனைகிறது மட்டுமே உலகம்.

3.4 மனிதாபிமானமற்ற மற்றும் நிகழ்வு

பின்நவீனத்துவ நிபந்தனையின் கருப்பொருள்களுக்குத் திரும்புதல் , 1988 இன் தி இன்ஹுமன் நுகர்வோர் முதலாளித்துவத்தின் சிக்கல்களுக்குத் திரும்புகிறார். இந்த கட்டுரைகளின் தொகுப்பு, முதன்முதலில் சொற்பொழிவுகளாக வழங்கப்படுகிறது, ஒவ்வொன்றும் மறைமுகமாக, வசன வரிகள் குறிப்பிடுவது போல, தற்காலிக பிரச்சினையை எடுத்துக்கொள்கின்றன, அதாவது எதிர்காலத்தில் வழங்கப்படாத பிரயோகிக்க முடியாத நிகழ்வுகளுக்கு நமது திறந்த தன்மை பெயரின். அவரது நாளின் மற்ற பிரெஞ்சு சிந்தனையாளர்களைப் போலவே, லியோடார்ட்டும் மனிதநேயத்தை முழுமையாக விமர்சிப்பவர் மற்றும் மனிதர் என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்பதை வரையறுப்பதற்கும் கட்டுப்படுத்துவதற்கும் அதன் பாசாங்கு. மனிதாபிமானமற்றபின்நவீனத்துவத்தில் "மனிதாபிமானமற்றது" எடுத்த இரண்டு வடிவங்களை பிரிப்பதன் மூலம் தொடங்குகிறது: ஒருபுறம், சமகால முதலாளித்துவத்தின் மனிதாபிமானமற்ற மனிதநேயமற்ற தன்மையும், மனிதனை அதன் செயல்திறன் முறைகள் மற்றும் தொழில்நுட்ப ஒழுங்கின் தேவைகளுக்குக் குறைப்பது, குறிப்பாக சித்தாந்தத்தின் மூலம் "வளர்ச்சி". இந்த சொற்களின் கீழ், மனிதன் என அழைக்கப்படுவது அவற்றின் செயல்பாட்டில் இயந்திரங்களைப் போலவே மாறுகிறது, அல்லது உண்மையில் நாம் கட்டிய இயந்திரங்கள் மனிதனுக்கு ஒருங்கிணைந்ததாக நினைத்த சிந்தனையின் அடிப்படையில் நம்மை மாற்றும். தொடக்க கட்டுரை, “சிந்தனை உடல் இல்லாமல் போக முடியுமா?” தொழில்நுட்ப அறிவியலின் இறுதிக் கனவாக இதை எடுத்துக்கொள்கிறார், ஒரு "அவன்" மற்றும் "அவள்" இடையேயான உரையாடலில், "இன்று மனிதகுலத்தை எதிர்கொள்ளும் ஒரே தீவிர கேள்வி" என்பது 4.5 பில்லியன் ஆண்டுகளில், சூரியன் எரியும் என்பதே உண்மை மனித சிந்தனை அனைத்தையும் வெளியே எடுத்து,மனிதாபிமானமற்ற , 9). டெக்னோ-சயின்ஸ், "அவர்" கூறுகையில், இந்த விதியிலிருந்து தப்பிப்பதில் அதன் டெலோஸ் உள்ளது, இது "அவர்" ஒரு "தூய நிகழ்வு" என்று அழைக்கிறது, இது தி டிஃபெரண்டின் அடிப்படையில் , யாரும் ஒருபோதும் ஒரு சொற்றொடரில் வைக்க முடியாது. அதை சிந்திக்க அங்கே இருங்கள். "எங்களுக்குத் தெரிந்த அனைத்து நிகழ்வுகளும் பேரழிவுகளும் சிந்திக்க முயற்சிக்கின்றன", "அவர்" எழுதுகிறார், "வெளிர் சிமுலக்ராவைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை" ( மனிதாபிமானமற்றது, 11). ஹைபர்போலிக் என்றாலும், லியோட்டார்ட்டின் கருத்து என்னவென்றால், டெக்னோசைன்ஸ் என்பது நம் மரணத்தை நோக்கி வெல்ல வேண்டியதன் அவசியத்தால் இயக்கப்படுகிறது, உண்மையில், வரவிருக்கும் சூரிய பேரழிவால் குறிக்கப்பட்ட மனிதகுலத்தின் எந்தவொரு நினைவகம் அல்லது வரலாற்றின் எந்தவொரு வாழ்வின் இறுதி முடிவின் சாத்தியமும். டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பங்கள் மனிதநேயமற்ற சிந்தனையின் நம்பிக்கையை வழங்குகின்றன, சிந்தனை ஒரு உடல் இல்லாமல் நடக்கிறது, "அவள்" வழங்கும் ஒன்று "பாலினத்தின் வேறுபாடு" மற்றும் கார்போரியல் இருப்பு ஆகியவற்றைக் கடக்க வேண்டும் ( மனிதாபிமானமற்ற , 22-3). "அவள்" வாதம் மற்றும் வலி ஒரு உடலுக்குள் மட்டுமே இருக்க முடியும் என்று வாதிடுகிறது, இதனால் சொற்றொடர் விதிமுறைகளின் நேரடி நிரலாக்கத்திற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் எந்தவொரு தூண்டுதலும் (கணினி நிரலாக்கமானது லியோடார்ட் சொற்பொழிவில் சொற்பொழிவு என்று அழைத்ததில் மிகவும் சுத்திகரிக்கப்பட்ட வடிவம் , படம்) மறைந்துவிடும். இந்த கருத்து இனி மிகைப்படுத்தப்பட்டதல்ல: லியோடார்ட் குறிப்பிடுவதை துல்லியமாகச் செய்வதற்கு சிலிக்கான் பள்ளத்தாக்கிலும் பிற இடங்களிலும் எண்ணற்ற ஆராய்ச்சித் திட்டங்கள் உள்ளன, அதாவது சிந்தனை ஒரு உடல் இல்லாமல் போகிறது, இருப்பினும் இந்த எண்ணத்தை ஒருவர் முழு அர்த்தத்தில் அழைக்க முடியுமா என்பது துல்லியமாக ஏன் லியோடார்ட் இதை அழைக்கிறது மனிதநேயம் எதிர்கொள்ளும் "ஒரே கேள்வி", இது மனித என்ற வார்த்தையின் அர்த்தத்திற்கு செல்கிறது.
மனிதாபிமானமற்ற இந்த கருத்துக்கு எதிராக, லியோடார்ட் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் உருவம் என்று அழைத்ததைப் போன்றது, மனிதாபிமானமற்ற மற்றொரு வடிவத்தின் கண்டுபிடிப்பு, மனிதநேயத்தின் மனிதனுக்கும் அதன் மகத்தான கதைகளுக்கும் அப்பால் நமக்கு என்ன கிடைக்கும். இந்த நிகழ்வு குழந்தையின் இளைஞர்களுடன் லியோடார்ட் இணைக்கும் ஒன்றாகும், ஏனெனில் இது நிகழ்காலத்தின் சொற்றொடர் விதிமுறைகளுக்குள் முன்வைக்க முடியாத அல்லது பேசமுடியாத சாத்தியக்கூறுகளை எப்போதும் கொண்டுள்ளது, இதனால் “யதார்த்தத்தின்” மேலாதிக்க முறைகளுக்கு எதிர்ப்புத் தளத்தை வழங்குகிறது. . "சிந்தனைக்குத் தயாராக இல்லாததைப் பெறத் தயாராக இருப்பது", அவர் எழுதுகிறார், "சிந்தனையின் பெயருக்குத் தகுதியானது இதுதான்" ( மனிதாபிமானமற்றது, 73). மனிதாபிமானமற்ற இந்த வடிவம், 1960 களில் மனிதனின் மரணம் மற்றும் மனிதநேயத்தின் முடிவின் கொண்டாட்டியாக லியோடார்ட்டை நினைப்பவர்களுக்கு எதிராக, மனிதனின் கண்டுபிடிப்பு மற்றும் எந்திரத்திற்கு அதன் மறுக்கமுடியாத தன்மைக்கு ஒரு சான்றாக நிற்கிறது it அது இருக்கும் இடத்திற்கு மனிதனாக இருக்க வேண்டும் என்று நாம் நினைத்ததை மீற முடியும். சொற்பொழிவைப் போலவே , படம் , மனிதாபிமானமற்ற ஒரு வடிவம் மற்றொன்று இல்லாமல் இருப்பதல்ல: தொழில்நுட்பமும் கலைத்துவமும் எளிதில் பிரிக்கப்படாது, மேலும் கலைகள் நுட்பங்கள் மற்றும் அறியப்பட்ட இலக்கணங்களைப் பயன்படுத்தி உயிர்வாழும். இதனால்தான், பின்நவீனத்துவம், பின்நவீனத்துவ நிபந்தனையில் பரிந்துரைகள் இருந்தபோதிலும் , நவீனத்திற்குப் பிறகு வரும் ஒரு "காலம்" அல்ல என்று லியோடார்ட் வாதிடுகிறார் . அவரது பார்வையில், பின்நவீனத்துவம் என்பது நவீன காலத்திற்குள் உள்ளது.
எவ்வாறாயினும், கணினிமயமாக்கல் இப்போது செயல்திறன் முறைகளில் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்கிறது, அதே நேரத்தில் மனிதனில் உள்ள குழந்தை எதிர்கால சாத்தியக்கூறுகளுக்குத் திறந்திருக்கும், வரவிருக்கும் நிகழ்வுகளை திட்டமிடவோ அல்லது முன்கூட்டியே கண்டுபிடிக்கவோ முடியாது. பிந்தையதை முயற்சிக்க, லியோடார்ட் தனது பிற்கால படைப்புகள் முழுவதும் கூறுகிறார், இது நேரத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் முயற்சி, எனவே தப்பிக்கும்:

[நான்] டி உண்மையில் நினைத்து நிகழ்வை பெறும் கொண்டதாக இருந்தால், அது எந்த ஒரு இல்லாமல் நினைக்கிறேன் கூறிக் கொள்ள இயலும் பின்வருமாறு என்று ஒருபோதும் மறந்துவிடக் கூடாது அதன் காரணமாகவே நேரம் கட்டுப்படுத்தும் நடைமுறைகள் தடுப்பாற்றால் நிலையில். சிந்திப்பது என்பது சிந்தனை, கேள்வி மற்றும் செயல்முறை உள்ளிட்ட அனைத்தையும் கேள்வி கேட்பது. கேள்வி கேட்க ஏதாவது நடக்க வேண்டும் என்று காரணம் இன்னும் அறியப்படவில்லை. சிந்தனையில், அது என்னவென்று ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்கிறார்: "இன்னும்" தீர்மானிக்கப்படவில்லை. ( மனிதாபிமானமற்ற , 74)

இல் மனிதாபிமானமற்ற , லியோத்தாரின் இல்லை இது ஊகித்துக்கொள்ளலாம் அனைத்து ஒரு தொலைக்காட்சி செய்தி பார்த்து போது ஒரு போலவே இது, இது தகவல்களின் வடிவம் காத்திருங்கள் செய்ய வேண்டும் என்று சொற்றொடர் "என்ன நடக்கிறது" என்றால் வழியாக நிகழ்வு நினைக்கிறது. மாறாக, மேலே பரிந்துரைக்கப்பட்டபடி, ஒரு கேள்வி மூலம், குறிப்பாக “அது நடக்கிறதா” (“ வந்து-டி-இல் ?”) என்ற கேள்வி வந்து சேர்கிறது, இது “எதுவும் நடக்காது” ( மனிதாபிமானமற்ற , 92) என்ற வாய்ப்பைத் திறக்கிறது . தி கிரிட்டிக் ஆஃப் ஜட்ஜ்மென்ட் (1790) இல் உள்ள விழுமியத்தின் இம்மானுவேல் கான்ட்டின் (1724-1804) கணக்கில் காணப்படும் பயங்கரவாதமும் மகிழ்ச்சியும் இதுதான் , இதில் ஒருவரது கற்பனையின் திறன்களை வெடிக்கச் செய்து, இன்பம் மற்றும் அதிருப்தி இரண்டையும் ஒரே நேரத்தில் ஏற்படுத்தும் ஒரு உணர்வை அனுபவிக்கிறது ( மனிதாபிமானமற்றது, 85). இது, லியோடார்ட்டைப் பொறுத்தவரை, எல்லா படைப்புகளின் இதயத்திலும் உள்ளது, இது வருகிறது

ஓவியர் ஒரு பிளாஸ்டிக் மேற்பரப்புடன் எதிர்கொள்ளும் துன்பம், ஒலி மேற்பரப்புடன் இசைக்கலைஞர், சிந்தனையாளர் சிந்தனை பாலைவனத்துடன் எதிர்கொள்ளும் துன்பம் மற்றும் பல. ( மனிதாபிமானமற்ற , 91)

பார்னெட் நியூமனின் (1905-1970) ஓவியங்கள் பெரும்பாலும் ஒற்றை, நேரான “ஜிப்ஸ்” அல்லது அவற்றைக் கடந்து செல்லும் கோடுகள் கொண்ட ஒரே வண்ணமுடையவை, இதற்கு ஒரு முன்னுதாரணமாகும். நியூமனின் ஓவியங்கள் லியோடார்டுக்கு “பின்நவீனத்துவ விழுமியத்தை” வழங்குகின்றன. நியூமனின் ஓவியங்களில் உள்ள அனைத்தும் ஒரு நொடியில் வந்து சேரும், ஆனால் வருவது என்னவென்றால், லியோடார்ட் பின்நவீனத்துவத்தை அழைக்கிறார்: விளக்கக்காட்சியில் குறிப்பிடப்படாதது. ஓவியங்களுக்கு எந்தவிதமான குறிப்புகளும் இல்லை, நவீனத்துவ கதையும் இல்லை. அவற்றின் மேற்பரப்பில் ஒருவர் “அது நடக்கிறதா?” என்று மட்டுமே கேட்க முடியும். கேள்விக்கு எந்தவொரு பதிலும் தோல்வியடைகிறது, ஏனெனில் அது ஓவியத்திலேயே வழங்கப்படாததைக் குறிக்க முயற்சிக்கும். இந்த வழியில், பின்நவீனத்துவ கலைஞர் நவீனத்துவவாதி, புதியதை நாடுவது என்பது முன் நிறுவப்பட்ட சொற்றொடர் விதிமுறைகளின்படி அல்ல, ஆனால் எந்தவொரு விஷயத்திலும் வெளிப்படுத்த முடியாததைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான வழிகளை ஆராய்வதன் மூலம் சொற்றொடர் விதிமுறைகள். நியூமனைப் பற்றிய லியோடார்டின் கட்டுரைகள் அழகியலில் அழியாத தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன மற்றும் பின்நவீனத்துவ கலை என்று அழைக்கப்படுபவற்றில் என்ன நடக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்கின்றன. பின்நவீனத்துவ கலைஞர்கள் புரிந்து கொள்ள எதையும் முன்வைக்கவில்லை அல்லது அவர்களின் படைப்புகள் விளக்கத்தைத் தாங்கவில்லை என்று பார்வையாளர்கள் புகார் கூறும்போது, ​​லியோடார்ட்டின் கூற்று இது துல்லியமான புள்ளி: ஆதிக்க சிந்தனை முறைகளுக்குள் மீட்கப்படுவதற்கு எதிராக நிற்க வேண்டும். கலை என்பது கலைக்காகவே என்ற இறுதி வாதம் இது. கலை ஒரு அரசியல் செய்தியை வழங்கவோ, யதார்த்தத்தை சரியாக பிரதிநிதித்துவப்படுத்தவோ அல்லது ஒழுக்க ரீதியாக நம்மை வழிநடத்தவோ தேவையில்லை. மாறாக பின்நவீனத்துவ கலை என்பது ஒரு சுய-இணைக்கப்பட்ட நிகழ்வின் விளக்கத்தை தாங்கி, கலை என, எந்தவொரு பயன்பாட்டு மதிப்பிற்கும் மறுக்க முடியாதது.

4. லியோடார்டின் எதிர்காலம்

லியோடார்ட்டின் எழுத்துக்கள் 1970 கள் மற்றும் 1980 களில் "உயர் கோட்பாட்டின்" அதிகப்படியான முன்மாதிரியாகக் காணப்படுகின்றன. மொழி விளையாட்டுகளைப் பற்றிய அவரது கணக்கு மற்றும் யதார்த்தத்தைப் பற்றி யாரையும் அனுமதிக்க மறுப்பது அவரது விமர்சகர்களால் ஒரு "உண்மைக்குப் பிந்தைய" உலகில் உதவ உதவியதாகக் கருதப்படுகிறது. ஆயினும், லியோடார்ட்டின் கூற்றுக்கள், அவருக்கு நன்கு தெரிந்தபடி, லுட்விக் விட்ஜென்ஸ்டீனால் தாக்கம் பெற்ற ஆங்கிலோ-அமெரிக்க தத்துவத்தில் இருந்தவர்களிடமிருந்து, மைக்கேல் டம்மெட் (1925–2011) போன்றவர்களின் யதார்த்த-விரோதவாதங்களிலிருந்து வெகு தொலைவில் இல்லை, அந்த நேரத்தில் லியோடார்ட் எழுதும் போது வாதங்கள் யதார்த்தம் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட கருத்தியல் திட்டத்திற்குள் நகர்வுகள் மட்டுமே, மேலும் இந்த திட்டத்திற்கு வெளிப்புற யதார்த்தத்துடன் தொடர்புடைய எந்தவொரு திட்டமும் இல்லை. இது ஜே.எம்.இ மெக்டாகார்ட்டை (1866-1925) பின்பற்றி, சரியான நேரத்தில் டம்மெட்டை ஒரு யதார்த்தவாத எதிர்ப்பு நிலைக்கு இட்டுச் சென்ற போதிலும், லியோடார்ட்டின் சொற்றொடர் விதிமுறைகள் மற்றும் அவற்றின் வரம்புகள் பற்றிய சாட்சியங்கள் சாட்சியமளிக்க வேண்டும்,மனித நேயம் மற்றும் எதிர்காலத்தின் தவிர்க்கமுடியாத வருகை மற்றும் நிகழ்வுகளின் எளிமை ஆகியவற்றை மனிதாபிமானமற்றது தெளிவுபடுத்துகிறது. எதிர்காலம் என்பது நிகழ்காலத்திலிருந்து கணிக்கக்கூடிய ஒன்றல்ல, ஏனெனில் இது எதிர்காலத்தில் கற்பனை செய்யப்பட்ட ஒரு நிகழ்காலமாக மட்டுமே இருக்கும். லியோடார்ட், குறிப்பாக பின்நவீனத்துவ நிலையில், தாக்கப்பட்ட யதார்த்தங்கள், ஆனால் எப்போதுமே இந்த “யதார்த்தங்கள்” முன் நிரலை விரும்புகின்றன, இதனால் நிகழ்வுகள் வருவதை அனுமதிக்காது. இந்த வழியில், தனது தொழில் வாழ்க்கையின் தொடக்கத்திலிருந்து அதன் இறுதி வரை, அனைத்தும் சமூக ரீதியாக கட்டமைக்கப்பட்டவை, எல்லா மொழி விளையாட்டுகளுக்கும் சமமான செல்லுபடியாகும் என்று அல்லது மொழியின் சிறைச்சாலைக்குள் நாங்கள் பூட்டப்பட்டுள்ளோம் என்று லியோடார்ட் ஒருபோதும் வாதிடவில்லை. மாறாக, அவருடைய படைப்புகள் அனைத்தும் மொழியிலிருந்து தப்பிக்கும் என்பதற்கு சாட்சியமளிக்க முயற்சிக்கின்றன, இருப்பினும் இந்த அதிகப்படியான வெளிப்பாட்டை நாங்கள் ஒருபோதும் நிறுத்த மாட்டோம். இது சொற்றொடர் விதிமுறைகளுக்கிடையேயான வேறுபாடுகளின் ஒரு குழப்பமான வரிசைக்கு வழிவகுக்கிறது, மேலும் இந்த வேறுபாடுகளின் உண்மைக்கும், இந்த வேறுபாடுகள் அமைதியாக இருக்கும் வேறுபாடுகளின் அநீதிகளுக்கும் சாட்சியமளிப்பதே லியோடார்டின் பணி. பின்நவீனத்துவம், எந்த உண்மைகளும் இல்லை என்பதற்கு சாட்சியம் அளிக்கிறது,

தோல்வி ஒரு வாழ்வியல் கலை

தோல்வியை பற்றி தீவிரமாக சிந்திக்க ஒரு நேரம் வரும் போது சிந்தித்தேயாக வேண்டும்.

விரைவான முன்னேற்றத்தின் சகாப்தத்தில் நாங்கள் உறுதியாக இருக்கிறோம். விஞ்ஞானம், கலை, தொழில்நுட்பம், மருத்துவம் மற்றும் கிட்டத்தட்ட எல்லா வகையான மனித சாதனைகளிலும் நாம் இதுவரை கண்டிராத விகிதத்தில் சாட்சியாக இருக்கிறோம். மனித மூளையின் செயல்பாடுகள், தொலைதூர விண்மீன் திரள்களைப் பற்றி நம் முன்னோர்கள் கற்பனை செய்ததை விட நமக்கு அதிகம் தெரியும். ஒரு உயர்ந்த வகையான மனிதனின் வடிவமைப்பு - ஆரோக்கியமான, வலுவான, புத்திசாலி, அதிக அழகான, அதிக நீடித்த - படைப்புகளில் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. அழியாத தன்மை கூட இப்போது சாத்தியமானதாகத் தோன்றலாம், இது சிறந்த  உயிரியல் பொறியியலின் சாத்தியமான விளைவு ஆகும்.

நிச்சயமாக தொடர்ச்சியான மனித முன்னேற்றம்  குறித்த வாக்குறுதி மயக்கும். ஆனால் அங்கேயும் ஒரு ஆபத்து உள்ளது - இந்த சரியான எதிர்காலத்தில் தோல்வி வழக்கற்றுப் போகும்.

நாம் ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்? மேலும் குறிப்பாக, தத்துவம் ஏன் தோல்வியைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டும்? இதைச் செய்ய சிறந்த விஷயங்கள் இல்லையா? பதில் எளிதானது: தோல்வியை நிவர்த்தி செய்வதற்கு தத்துவம் சிறந்த நிலையில் உள்ளது, ஏனெனில் அது நெருக்கமாக தெரியும்.மேற்கத்திய தத்துவத்தின் வரலாறு குறைந்த பட்சம் தோல்விகளின் தொடர்ச்சியான தொடர்ச்சியாகும், உற்பத்தி  கவர்ச்சிகரமானதாக இருந்தால். எந்தவொரு பெரிய தத்துவஞானியும் பொதுவாக மற்ற தத்துவஞானிகளின் "தோல்விகள்," "பிழைகள்", "பொய்யானவை" அல்லது "அப்பாவியாக" உரையாற்றுவதன் மூலம் தன்னை உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறார், மற்றவர்களால் மற்றொரு தோல்வி என்று நிராகரிக்கப்படுவார். ஒவ்வொரு புதிய தத்துவ தலைமுறையும் முந்தையவற்றின் தோல்விகளை சுட்டிக்காட்டுவது அதன் கடமையாக எடுத்துக்கொள்கிறது; அது என்னவென்றால், அது என்ன செய்தாலும், தத்துவம் தோல்வியடையும். இன்னும் தோல்வி முதல் தோல்வி வரை, இது பல நூற்றாண்டுகளாக செழித்து வளர்ந்துள்ளது. இம்மானுவேல் லெவினாஸ் மறக்கமுடியாதபடி ( ரிச்சர்ட் கர்னியுடன் ஒரு நேர்காணலில்), “தத்துவத்தின் சிறந்த விஷயம் அது தோல்வியடைகிறது.” தோல்வி தத்துவத்திற்கு ஊட்டமளிக்கிறது, அதை உயிரோடு வைத்திருக்கிறது. அது போலவே, தத்துவம் இதுவரை தோல்வியுற்றால் மட்டுமே வெற்றி பெறுகிறது.தோல்வி பல காரணங்களுக்காக குறிப்பிடத்தக்கதாகும். அவற்றில் மூன்று பற்றி விவாதிக்க விரும்புகிறேன்.

தோல்வி நம் இருப்பை அதன் நிர்வாண நிலையில் காண அனுமதிக்கிறது.

அது நிகழும் போதெல்லாம், தோல்வி நமது இருப்பு அதன் எதிர்நிலைக்கு எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறது என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது. நம்முடைய உயிர்வாழ்வு உள்ளுணர்வு அல்லது தெளிவான பார்வை இல்லாத நிலையில், உலகை ஒரு திடமான, நம்பகமான, அழிக்கமுடியாத இடமாக நாம் பார்க்க முனைகிறோம். நாம் இல்லாமல் இருக்கும் அந்த உலகத்தை கருத்தில் கொள்வது மிகவும் கடினம். "ஒரு சிந்தனை அதன் சொந்த இருப்பைப் பற்றி சிந்திப்பது முற்றிலும் சாத்தியமற்றது, அதன் சிந்தனை மற்றும் வாழ்க்கையை முடித்துக்கொள்வது" என்று கோதே கவனித்தார். நம்மைப் போலவே சுயம்-ஏமாற்றப்பட்டவர்கள், இல்லாததற்கு எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறோம் என்பதை மறந்து விடுகிறோம்.நாங்கள் எப்போதும் இருக்கிறோம். ஒரு விமான இயந்திரத்தின் தோல்வி எல்லாவற்றையும் முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதற்கு போதுமானதாக இருக்கும்; விழும் பாறை அல்லது காரின் தவறான பிரேக்குகள் கூட இந்த வேலையைச் செய்யலாம். அது எப்போதுமே ஆபத்தானதாக இருக்காது என்றாலும், தோல்வி எப்போதுமே ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிலான இருத்தலியல் அச்சுறுத்தலைக் கொண்டுள்ளது.

தோல்வி என்பது இருப்புக்கு நடுவே திடீரென ஒன்றுமில்லாதது. தோல்வியை அனுபவிப்பது என்பது துணிவில் உள்ள விரிசல்களைப் பார்க்கத் தொடங்குவதாகும், அது சரியாக ஜீரணிக்கப்பட்டால், தோல்வி மாறுவேடத்தில் ஒரு ஆசீர்வாதமாக மாறும் தருணம் வரும். இந்த பதுங்கியிருக்கும், தொடர்ச்சியான அச்சுறுத்தல்தான் நம்முடைய இருப்பின் அசாதாரணத்தன்மையை நமக்கு உணர்த்த வேண்டும்: நாம் செய்ய வேண்டிய எந்த காரணமும் இல்லாதபோது நாம் இருக்கும் அதிசயம். அதை அறிவது நமக்கு கொஞ்சம் கண்ணியத்தை அளிக்கிறது.

இந்த பாத்திரத்தில், தோல்வி ஒரு தனித்துவமான சிகிச்சை செயல்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது. நம்மில் பெரும்பாலோர் (மிகவும் சுய-விழிப்புணர்வு அல்லது அறிவொளி தவிர்த்து) இருப்புக்கான மோசமான சரிசெய்தலால் நீண்டகாலமாக பாதிக்கப்படுகிறோம்; நாம் நம்மை விட மிக முக்கியமாக நம்மை கட்டாயப்படுத்தி, உலகம் நம் பொருட்டு மட்டுமே இருப்பதைப் போல நடந்து கொள்கிறோம்; எங்கள் மோசமான தருணங்களில், எல்லாவற்றையும் மையமாகக் கொண்டு குழந்தைகளைப் போல நம்மை நிலைநிறுத்துகிறோம், மீதமுள்ள பிரபஞ்சம் எப்போதும் எங்கள் சேவையில் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம். நாம் மற்ற உயிரினங்களை திருப்தியடையாமல் விழுங்குகிறோம், வாழ்க்கையில் கிரகத்தை மறுத்து அதை குப்பைகளால் நிரப்புகிறோம். தோல்வி என்பது அத்தகைய ஆணவத்திற்கும், கேவலத்திற்கும் எதிரான ஒரு மருந்தாக இருக்கலாம், ஏனெனில் இது பெரும்பாலும் மனத்தாழ்மையைக் கொண்டுவருகிறது.

தோல்வியுற்ற நமது திறன் நாம் என்ன என்பதற்கு அவசியம்.இந்த திறனை நாம் பாதுகாக்க வேண்டும், வளர்க்க வேண்டும், புதையல் செய்ய வேண்டும். நாம் அடிப்படையில் அபூரண, முழுமையற்ற, தவறான உயிரினங்களாக இருப்பது முக்கியம்; வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், நாம் என்ன, நாம் என்னவாக இருக்க முடியும் என்பதற்கு இடையே எப்போதும் ஒரு இடைவெளி உள்ளது. வரலாற்றில் மனித சாதனைகள் எதுவாக இருந்தாலும், இந்த வெற்று இடத்தினால் அவை துல்லியமாக சாத்தியமாகியுள்ளன. இந்த இடைவெளியில் தான் மக்கள், தனிநபர்கள் மற்றும் சமூகங்கள் எதையும் சாதிக்க முடியும். நாங்கள் திடீரென்று சிறந்த ஒன்றாக மாறிவிட்டோம் என்பதல்ல; நாங்கள் அதே பலவீனமான, தவறான பொருளாக இருக்கிறோம். ஆனால் எங்கள் குறைபாடுகளின் காட்சி மிகவும் தாங்கமுடியாததாக இருக்கக்கூடும், சில சமயங்களில் அது ஒரு சிறிய நன்மையைச் செய்ய நம்மை வெட்கப்படுத்துகிறது. முரண்பாடாக, நம்முடைய சொந்த தோல்விகளுடனான போராட்டமே நம்மில் சிறந்ததைக் கொண்டுவரக்கூடும்.

நாம் என்ன, நாம் என்னவாக இருக்க முடியும் என்பதற்கான இடைவெளி கற்பனாவாதங்கள் கருத்தரிக்கப்படும் இடமாகும். கற்பனாவாத இலக்கியம், மிகச் சிறந்த முறையில், தனிப்பட்ட மற்றும் சமூக தோல்வியுடனான நமது போராட்டத்தை விரிவாக ஆவணப்படுத்தலாம். அதிகப்படியான மற்றும் ஏராளமான உலகங்களில் பெரும்பாலும் கட்டமைக்கப்பட்டாலும், கற்பனையானது இருப்புக்கள் மற்றும் இருத்தலின் ஆபத்துகளுக்கு எதிர்வினையாகும்; அவை நமக்கு அதிகம் இல்லாதவற்றின் சிறந்த வெளிப்பாடு. தாமஸ் மோரின் புத்தகம் சில கற்பனை தீவைப் பற்றியது அல்ல, ஆனால் அவருடைய காலத்தின் இங்கிலாந்து பற்றியது. கற்பனையானது மனித பரிபூரணத்தின் கொண்டாட்டங்களைப் போல தோன்றலாம், ஆனால் தலைகீழாகப் படித்தால் அவை தோல்வி, அபூரணம் மற்றும் சங்கடம் ஆகியவற்றின் அற்புதமான ஒப்புதல்கள்.

இன்னும் நாம் கனவு மற்றும் நெசவு கற்பனாவாதத்தை வைத்திருப்பது முக்கியம். இது சில கனவு காண்பவர்களுக்கு இல்லையென்றால், இன்று நாம் மிகவும் அசிங்கமான உலகில் வாழ்வோம். ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, கனவுகள் மற்றும் கற்பனாவாதங்கள் இல்லாமல் நாம் ஒரு இனமாக வறண்டு போவோம். ஒரு நாள் விஞ்ஞானம் நம்முடைய எல்லா சிக்கல்களையும் தீர்க்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம்: நாங்கள் ஆரோக்கியமாக இருப்போம், காலவரையின்றி வாழ்வோம், மேலும் நமது மூளை, சில மேம்பாடுகளுக்கு நன்றி, ஒரு கணினி போல செயல்படும். அந்த நாளில் நாம் மிகவும் சுவாரஸ்யமான ஒன்றாக இருக்கலாம், ஆனால் எதற்காக வாழ வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நாம் கிட்டத்தட்ட சரியானவர்களாகவும் அடிப்படையில் இறந்தவர்களாகவும் இருப்போம்.

இறுதியில், தோல்வியுற்ற நமது திறன் நாம் என்னவென்பதை உருவாக்குகிறது; எந்தவொரு தோல்வியின் மூலத்திலும் நாம் அடிப்படையில் தோல்வியுற்ற உயிரினங்கள். தோல்வி, அதைப் பற்றிய பயம் மற்றும் எதிர்காலத்தில் அதை எவ்வாறு தவிர்ப்பது என்பதைக் கற்றுக்கொள்வது அனைத்தும் ஒரு செயல்முறையின் ஒரு பகுதியாகும், இதன் மூலம் மனிதகுலத்தின் வடிவம் மற்றும் விதி தீர்மானிக்கப்படுகிறது. அதனால்தான், நான் முன்னர் குறிப்பிட்டது போல, தோல்வியுற்ற திறன் என்பது தொழில்முறை நம்பிக்கையாளர்கள் என்ன சொன்னாலும் நாம் முற்றிலும் பாதுகாக்க வேண்டிய ஒன்று. கலை தலைசிறந்த படைப்புகள், நினைவுச்சின்னங்கள் அல்லது பிற சாதனைகளை விட இதுபோன்ற ஒரு விஷயம் பொக்கிஷமாக மதிப்புள்ளது. ஒரு விதத்தில், எந்தவொரு தனிப்பட்ட மனித சாதனைகளையும் விட தோல்வியடையும் திறன் மிக முக்கியமானது: அதுதான் அவற்றை சாத்தியமாக்குகிறது.

நாங்கள் தோல்வியடையும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளோம்.

நம் வாழ்க்கை எவ்வளவு வெற்றிகரமாக மாறினாலும், நாம் எவ்வளவு புத்திசாலி, கடினமான அல்லது விடாமுயற்சியுடன் இருந்தாலும், அதே முடிவு நம் அனைவருக்கும் காத்திருக்கிறது: “உயிரியல் தோல்வி.” அந்த தோல்வியின் "இருத்தலியல் அச்சுறுத்தல்" எங்களுடன் உள்ளது, இருப்பினும் உறவினர் மனநிறைவுடன் வாழ, நம்மில் பெரும்பாலோர் அதைப் பார்க்கவில்லை என்று பாசாங்கு செய்துள்ளோம். எவ்வாறாயினும், எங்கள் பாசாங்கு எங்கள் இலக்கை நோக்கி செல்வதை ஒருபோதும் தடுக்கவில்லை; டால்ஸ்டாயின் இவான் இலிச் இந்த செயல்முறையை திறமையாக விவரிக்கையில், “மரணத்திலிருந்து தூரத்தின் சதுரத்திற்கு நேர்மாறான விகிதத்தில்” வேகமாகவும் வேகமாகவும். இன்னும் டால்ஸ்டாயின் தன்மை இங்கு பெரிதும் உதவவில்லை. எப்படி என்பது மிகவும் அவசியமான கேள்வி பெரும் தோல்வியை அணுக, அதை எவ்வாறு எதிர்கொள்வது மற்றும் அதைத் தழுவி அதை சொந்தமாக்குவது - ஏழை இவான் செய்யத் தவறியது.

ஒரு சிறந்த மாடல் “ஏழாவது முத்திரை” திரைப்படத்திலிருந்து இங்மார் பெர்க்மேனின் அன்டோனியஸ் பிளாக். சிலுவைப் போரில் இருந்து திரும்பி வந்து விசுவாச நெருக்கடியில் மூழ்கிய ஒரு நைட், ஒரு மனிதனின் வடிவத்தில் பெரும் தோல்வியை எதிர்கொள்கிறான். மரணத்தைத் தலையிட அவர் தயங்குவதில்லை. அவர் தப்பி ஓடவில்லை, கருணைக்காக பிச்சை எடுப்பதில்லை - சதுரங்க விளையாட்டுக்கு அவரை சவால் விடுகிறார். அத்தகைய விளையாட்டில் அவரால் வெற்றிபெற முடியாது என்று சொல்ல தேவையில்லை - யாராலும் முடியாது - ஆனால் வெற்றி என்பது ஒரு புள்ளி அல்ல. நீங்கள் வெல்லாத, இறுதி தோல்விக்கு எதிராக விளையாடுகிறீர்கள், ஆனால் எப்படி தோல்வியடைய வேண்டும் என்பதை அறிய.

பெர்க்மேன் தத்துவஞானி இங்கே ஒரு சிறந்த பாடத்தை நமக்குக் கற்பிக்கிறார். நாம் அனைவரும் தோல்வியில் முடிவடையும், ஆனால் அது மிக முக்கியமான விஷயம் அல்ல. உண்மையில் முக்கியமானது என்னவென்றால், நாம் எவ்வாறு தோல்வியடைகிறோம், செயல்பாட்டில் நாம் எதைப் பெறுகிறோம் என்பதுதான். மரணத்துடனான அவரது விளையாட்டின் சுருக்கமான நேரத்தில், அன்டோனியஸ் பிளாக் தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் விட அதிகமாக அனுபவித்திருக்க வேண்டும்; அந்த விளையாட்டு இல்லாமல் அவர் ஒன்றும் இல்லாமல் வாழ்ந்திருப்பார். இறுதியில், நிச்சயமாக, அவர் இழக்கிறார், ஆனால் அரிதான ஒன்றை நிறைவேற்றுகிறார். அவர் தோல்வியை ஒரு கலையாக மாற்றுவது மட்டுமல்லாமல், தோல்வியுற்ற கலையை வாழ்க்கைக் கலையின் நெருக்கமான பகுதியாக மாற்றவும் செய்கிறார்.