தோல்வி ஒரு வாழ்வியல் கலை

தோல்வியை பற்றி தீவிரமாக சிந்திக்க ஒரு நேரம் வரும் போது சிந்தித்தேயாக வேண்டும்.

விரைவான முன்னேற்றத்தின் சகாப்தத்தில் நாங்கள் உறுதியாக இருக்கிறோம். விஞ்ஞானம், கலை, தொழில்நுட்பம், மருத்துவம் மற்றும் கிட்டத்தட்ட எல்லா வகையான மனித சாதனைகளிலும் நாம் இதுவரை கண்டிராத விகிதத்தில் சாட்சியாக இருக்கிறோம். மனித மூளையின் செயல்பாடுகள், தொலைதூர விண்மீன் திரள்களைப் பற்றி நம் முன்னோர்கள் கற்பனை செய்ததை விட நமக்கு அதிகம் தெரியும். ஒரு உயர்ந்த வகையான மனிதனின் வடிவமைப்பு - ஆரோக்கியமான, வலுவான, புத்திசாலி, அதிக அழகான, அதிக நீடித்த - படைப்புகளில் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. அழியாத தன்மை கூட இப்போது சாத்தியமானதாகத் தோன்றலாம், இது சிறந்த  உயிரியல் பொறியியலின் சாத்தியமான விளைவு ஆகும்.

நிச்சயமாக தொடர்ச்சியான மனித முன்னேற்றம்  குறித்த வாக்குறுதி மயக்கும். ஆனால் அங்கேயும் ஒரு ஆபத்து உள்ளது - இந்த சரியான எதிர்காலத்தில் தோல்வி வழக்கற்றுப் போகும்.

நாம் ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்? மேலும் குறிப்பாக, தத்துவம் ஏன் தோல்வியைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டும்? இதைச் செய்ய சிறந்த விஷயங்கள் இல்லையா? பதில் எளிதானது: தோல்வியை நிவர்த்தி செய்வதற்கு தத்துவம் சிறந்த நிலையில் உள்ளது, ஏனெனில் அது நெருக்கமாக தெரியும்.மேற்கத்திய தத்துவத்தின் வரலாறு குறைந்த பட்சம் தோல்விகளின் தொடர்ச்சியான தொடர்ச்சியாகும், உற்பத்தி  கவர்ச்சிகரமானதாக இருந்தால். எந்தவொரு பெரிய தத்துவஞானியும் பொதுவாக மற்ற தத்துவஞானிகளின் "தோல்விகள்," "பிழைகள்", "பொய்யானவை" அல்லது "அப்பாவியாக" உரையாற்றுவதன் மூலம் தன்னை உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறார், மற்றவர்களால் மற்றொரு தோல்வி என்று நிராகரிக்கப்படுவார். ஒவ்வொரு புதிய தத்துவ தலைமுறையும் முந்தையவற்றின் தோல்விகளை சுட்டிக்காட்டுவது அதன் கடமையாக எடுத்துக்கொள்கிறது; அது என்னவென்றால், அது என்ன செய்தாலும், தத்துவம் தோல்வியடையும். இன்னும் தோல்வி முதல் தோல்வி வரை, இது பல நூற்றாண்டுகளாக செழித்து வளர்ந்துள்ளது. இம்மானுவேல் லெவினாஸ் மறக்கமுடியாதபடி ( ரிச்சர்ட் கர்னியுடன் ஒரு நேர்காணலில்), “தத்துவத்தின் சிறந்த விஷயம் அது தோல்வியடைகிறது.” தோல்வி தத்துவத்திற்கு ஊட்டமளிக்கிறது, அதை உயிரோடு வைத்திருக்கிறது. அது போலவே, தத்துவம் இதுவரை தோல்வியுற்றால் மட்டுமே வெற்றி பெறுகிறது.தோல்வி பல காரணங்களுக்காக குறிப்பிடத்தக்கதாகும். அவற்றில் மூன்று பற்றி விவாதிக்க விரும்புகிறேன்.

தோல்வி நம் இருப்பை அதன் நிர்வாண நிலையில் காண அனுமதிக்கிறது.

அது நிகழும் போதெல்லாம், தோல்வி நமது இருப்பு அதன் எதிர்நிலைக்கு எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறது என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது. நம்முடைய உயிர்வாழ்வு உள்ளுணர்வு அல்லது தெளிவான பார்வை இல்லாத நிலையில், உலகை ஒரு திடமான, நம்பகமான, அழிக்கமுடியாத இடமாக நாம் பார்க்க முனைகிறோம். நாம் இல்லாமல் இருக்கும் அந்த உலகத்தை கருத்தில் கொள்வது மிகவும் கடினம். "ஒரு சிந்தனை அதன் சொந்த இருப்பைப் பற்றி சிந்திப்பது முற்றிலும் சாத்தியமற்றது, அதன் சிந்தனை மற்றும் வாழ்க்கையை முடித்துக்கொள்வது" என்று கோதே கவனித்தார். நம்மைப் போலவே சுயம்-ஏமாற்றப்பட்டவர்கள், இல்லாததற்கு எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கிறோம் என்பதை மறந்து விடுகிறோம்.நாங்கள் எப்போதும் இருக்கிறோம். ஒரு விமான இயந்திரத்தின் தோல்வி எல்லாவற்றையும் முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதற்கு போதுமானதாக இருக்கும்; விழும் பாறை அல்லது காரின் தவறான பிரேக்குகள் கூட இந்த வேலையைச் செய்யலாம். அது எப்போதுமே ஆபத்தானதாக இருக்காது என்றாலும், தோல்வி எப்போதுமே ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிலான இருத்தலியல் அச்சுறுத்தலைக் கொண்டுள்ளது.

தோல்வி என்பது இருப்புக்கு நடுவே திடீரென ஒன்றுமில்லாதது. தோல்வியை அனுபவிப்பது என்பது துணிவில் உள்ள விரிசல்களைப் பார்க்கத் தொடங்குவதாகும், அது சரியாக ஜீரணிக்கப்பட்டால், தோல்வி மாறுவேடத்தில் ஒரு ஆசீர்வாதமாக மாறும் தருணம் வரும். இந்த பதுங்கியிருக்கும், தொடர்ச்சியான அச்சுறுத்தல்தான் நம்முடைய இருப்பின் அசாதாரணத்தன்மையை நமக்கு உணர்த்த வேண்டும்: நாம் செய்ய வேண்டிய எந்த காரணமும் இல்லாதபோது நாம் இருக்கும் அதிசயம். அதை அறிவது நமக்கு கொஞ்சம் கண்ணியத்தை அளிக்கிறது.

இந்த பாத்திரத்தில், தோல்வி ஒரு தனித்துவமான சிகிச்சை செயல்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது. நம்மில் பெரும்பாலோர் (மிகவும் சுய-விழிப்புணர்வு அல்லது அறிவொளி தவிர்த்து) இருப்புக்கான மோசமான சரிசெய்தலால் நீண்டகாலமாக பாதிக்கப்படுகிறோம்; நாம் நம்மை விட மிக முக்கியமாக நம்மை கட்டாயப்படுத்தி, உலகம் நம் பொருட்டு மட்டுமே இருப்பதைப் போல நடந்து கொள்கிறோம்; எங்கள் மோசமான தருணங்களில், எல்லாவற்றையும் மையமாகக் கொண்டு குழந்தைகளைப் போல நம்மை நிலைநிறுத்துகிறோம், மீதமுள்ள பிரபஞ்சம் எப்போதும் எங்கள் சேவையில் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம். நாம் மற்ற உயிரினங்களை திருப்தியடையாமல் விழுங்குகிறோம், வாழ்க்கையில் கிரகத்தை மறுத்து அதை குப்பைகளால் நிரப்புகிறோம். தோல்வி என்பது அத்தகைய ஆணவத்திற்கும், கேவலத்திற்கும் எதிரான ஒரு மருந்தாக இருக்கலாம், ஏனெனில் இது பெரும்பாலும் மனத்தாழ்மையைக் கொண்டுவருகிறது.

தோல்வியுற்ற நமது திறன் நாம் என்ன என்பதற்கு அவசியம்.இந்த திறனை நாம் பாதுகாக்க வேண்டும், வளர்க்க வேண்டும், புதையல் செய்ய வேண்டும். நாம் அடிப்படையில் அபூரண, முழுமையற்ற, தவறான உயிரினங்களாக இருப்பது முக்கியம்; வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், நாம் என்ன, நாம் என்னவாக இருக்க முடியும் என்பதற்கு இடையே எப்போதும் ஒரு இடைவெளி உள்ளது. வரலாற்றில் மனித சாதனைகள் எதுவாக இருந்தாலும், இந்த வெற்று இடத்தினால் அவை துல்லியமாக சாத்தியமாகியுள்ளன. இந்த இடைவெளியில் தான் மக்கள், தனிநபர்கள் மற்றும் சமூகங்கள் எதையும் சாதிக்க முடியும். நாங்கள் திடீரென்று சிறந்த ஒன்றாக மாறிவிட்டோம் என்பதல்ல; நாங்கள் அதே பலவீனமான, தவறான பொருளாக இருக்கிறோம். ஆனால் எங்கள் குறைபாடுகளின் காட்சி மிகவும் தாங்கமுடியாததாக இருக்கக்கூடும், சில சமயங்களில் அது ஒரு சிறிய நன்மையைச் செய்ய நம்மை வெட்கப்படுத்துகிறது. முரண்பாடாக, நம்முடைய சொந்த தோல்விகளுடனான போராட்டமே நம்மில் சிறந்ததைக் கொண்டுவரக்கூடும்.

நாம் என்ன, நாம் என்னவாக இருக்க முடியும் என்பதற்கான இடைவெளி கற்பனாவாதங்கள் கருத்தரிக்கப்படும் இடமாகும். கற்பனாவாத இலக்கியம், மிகச் சிறந்த முறையில், தனிப்பட்ட மற்றும் சமூக தோல்வியுடனான நமது போராட்டத்தை விரிவாக ஆவணப்படுத்தலாம். அதிகப்படியான மற்றும் ஏராளமான உலகங்களில் பெரும்பாலும் கட்டமைக்கப்பட்டாலும், கற்பனையானது இருப்புக்கள் மற்றும் இருத்தலின் ஆபத்துகளுக்கு எதிர்வினையாகும்; அவை நமக்கு அதிகம் இல்லாதவற்றின் சிறந்த வெளிப்பாடு. தாமஸ் மோரின் புத்தகம் சில கற்பனை தீவைப் பற்றியது அல்ல, ஆனால் அவருடைய காலத்தின் இங்கிலாந்து பற்றியது. கற்பனையானது மனித பரிபூரணத்தின் கொண்டாட்டங்களைப் போல தோன்றலாம், ஆனால் தலைகீழாகப் படித்தால் அவை தோல்வி, அபூரணம் மற்றும் சங்கடம் ஆகியவற்றின் அற்புதமான ஒப்புதல்கள்.

இன்னும் நாம் கனவு மற்றும் நெசவு கற்பனாவாதத்தை வைத்திருப்பது முக்கியம். இது சில கனவு காண்பவர்களுக்கு இல்லையென்றால், இன்று நாம் மிகவும் அசிங்கமான உலகில் வாழ்வோம். ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, கனவுகள் மற்றும் கற்பனாவாதங்கள் இல்லாமல் நாம் ஒரு இனமாக வறண்டு போவோம். ஒரு நாள் விஞ்ஞானம் நம்முடைய எல்லா சிக்கல்களையும் தீர்க்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம்: நாங்கள் ஆரோக்கியமாக இருப்போம், காலவரையின்றி வாழ்வோம், மேலும் நமது மூளை, சில மேம்பாடுகளுக்கு நன்றி, ஒரு கணினி போல செயல்படும். அந்த நாளில் நாம் மிகவும் சுவாரஸ்யமான ஒன்றாக இருக்கலாம், ஆனால் எதற்காக வாழ வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நாம் கிட்டத்தட்ட சரியானவர்களாகவும் அடிப்படையில் இறந்தவர்களாகவும் இருப்போம்.

இறுதியில், தோல்வியுற்ற நமது திறன் நாம் என்னவென்பதை உருவாக்குகிறது; எந்தவொரு தோல்வியின் மூலத்திலும் நாம் அடிப்படையில் தோல்வியுற்ற உயிரினங்கள். தோல்வி, அதைப் பற்றிய பயம் மற்றும் எதிர்காலத்தில் அதை எவ்வாறு தவிர்ப்பது என்பதைக் கற்றுக்கொள்வது அனைத்தும் ஒரு செயல்முறையின் ஒரு பகுதியாகும், இதன் மூலம் மனிதகுலத்தின் வடிவம் மற்றும் விதி தீர்மானிக்கப்படுகிறது. அதனால்தான், நான் முன்னர் குறிப்பிட்டது போல, தோல்வியுற்ற திறன் என்பது தொழில்முறை நம்பிக்கையாளர்கள் என்ன சொன்னாலும் நாம் முற்றிலும் பாதுகாக்க வேண்டிய ஒன்று. கலை தலைசிறந்த படைப்புகள், நினைவுச்சின்னங்கள் அல்லது பிற சாதனைகளை விட இதுபோன்ற ஒரு விஷயம் பொக்கிஷமாக மதிப்புள்ளது. ஒரு விதத்தில், எந்தவொரு தனிப்பட்ட மனித சாதனைகளையும் விட தோல்வியடையும் திறன் மிக முக்கியமானது: அதுதான் அவற்றை சாத்தியமாக்குகிறது.

நாங்கள் தோல்வியடையும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளோம்.

நம் வாழ்க்கை எவ்வளவு வெற்றிகரமாக மாறினாலும், நாம் எவ்வளவு புத்திசாலி, கடினமான அல்லது விடாமுயற்சியுடன் இருந்தாலும், அதே முடிவு நம் அனைவருக்கும் காத்திருக்கிறது: “உயிரியல் தோல்வி.” அந்த தோல்வியின் "இருத்தலியல் அச்சுறுத்தல்" எங்களுடன் உள்ளது, இருப்பினும் உறவினர் மனநிறைவுடன் வாழ, நம்மில் பெரும்பாலோர் அதைப் பார்க்கவில்லை என்று பாசாங்கு செய்துள்ளோம். எவ்வாறாயினும், எங்கள் பாசாங்கு எங்கள் இலக்கை நோக்கி செல்வதை ஒருபோதும் தடுக்கவில்லை; டால்ஸ்டாயின் இவான் இலிச் இந்த செயல்முறையை திறமையாக விவரிக்கையில், “மரணத்திலிருந்து தூரத்தின் சதுரத்திற்கு நேர்மாறான விகிதத்தில்” வேகமாகவும் வேகமாகவும். இன்னும் டால்ஸ்டாயின் தன்மை இங்கு பெரிதும் உதவவில்லை. எப்படி என்பது மிகவும் அவசியமான கேள்வி பெரும் தோல்வியை அணுக, அதை எவ்வாறு எதிர்கொள்வது மற்றும் அதைத் தழுவி அதை சொந்தமாக்குவது - ஏழை இவான் செய்யத் தவறியது.

ஒரு சிறந்த மாடல் “ஏழாவது முத்திரை” திரைப்படத்திலிருந்து இங்மார் பெர்க்மேனின் அன்டோனியஸ் பிளாக். சிலுவைப் போரில் இருந்து திரும்பி வந்து விசுவாச நெருக்கடியில் மூழ்கிய ஒரு நைட், ஒரு மனிதனின் வடிவத்தில் பெரும் தோல்வியை எதிர்கொள்கிறான். மரணத்தைத் தலையிட அவர் தயங்குவதில்லை. அவர் தப்பி ஓடவில்லை, கருணைக்காக பிச்சை எடுப்பதில்லை - சதுரங்க விளையாட்டுக்கு அவரை சவால் விடுகிறார். அத்தகைய விளையாட்டில் அவரால் வெற்றிபெற முடியாது என்று சொல்ல தேவையில்லை - யாராலும் முடியாது - ஆனால் வெற்றி என்பது ஒரு புள்ளி அல்ல. நீங்கள் வெல்லாத, இறுதி தோல்விக்கு எதிராக விளையாடுகிறீர்கள், ஆனால் எப்படி தோல்வியடைய வேண்டும் என்பதை அறிய.

பெர்க்மேன் தத்துவஞானி இங்கே ஒரு சிறந்த பாடத்தை நமக்குக் கற்பிக்கிறார். நாம் அனைவரும் தோல்வியில் முடிவடையும், ஆனால் அது மிக முக்கியமான விஷயம் அல்ல. உண்மையில் முக்கியமானது என்னவென்றால், நாம் எவ்வாறு தோல்வியடைகிறோம், செயல்பாட்டில் நாம் எதைப் பெறுகிறோம் என்பதுதான். மரணத்துடனான அவரது விளையாட்டின் சுருக்கமான நேரத்தில், அன்டோனியஸ் பிளாக் தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் விட அதிகமாக அனுபவித்திருக்க வேண்டும்; அந்த விளையாட்டு இல்லாமல் அவர் ஒன்றும் இல்லாமல் வாழ்ந்திருப்பார். இறுதியில், நிச்சயமாக, அவர் இழக்கிறார், ஆனால் அரிதான ஒன்றை நிறைவேற்றுகிறார். அவர் தோல்வியை ஒரு கலையாக மாற்றுவது மட்டுமல்லாமல், தோல்வியுற்ற கலையை வாழ்க்கைக் கலையின் நெருக்கமான பகுதியாக மாற்றவும் செய்கிறார்.