பின்நவீனத்துவ அழகியல்

பின்நவீனத்துவ அழகியல் 

பின்நவீனத்துவம் என்பது இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் கலை, இலக்கியம், மற்றும் பண்பாட்டுத் தளங்களில் உருவான ஒரு முக்கியமான சிந்தனை மாற்றமாகும். நவீனத்துவம் கட்டமைத்த ஒழுங்கு, மையம் மற்றும் முழுமையான உண்மை எனும் கோட்பாடுகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி, சிதறுண்ட மற்றும் பன்முகத்தன்மை கொண்ட அழகியலை இது முன்வைக்கிறது. பின்நவீனத்துவ அழகியல் என்பது நிலையான வரையறைகளை உடைத்து, எல்லாவற்றையும் மறுவாசிப்பிற்கு உட்படுத்தும் ஒரு கலைப் பார்வையாகும்.

பின்நவீனத்துவ அழகியலின் மிக முக்கிய அம்சம், மையங்களை அழித்தலாகும். நவீனத்துவம் ஒரு மையக்கருத்தை அல்லது ஒரு முழுமையான உண்மையை நோக்கிப் பயணித்தது. ஆனால், பின்நவீனத்துவமோ உலகில் எதுவும் நிலையானதல்ல என்றும், உண்மை என்பது சார்புடையது என்றும் வாதிடுகிறது. அழகியல் ரீதியாக இது ஒரு படைப்பில் முழுமையைத் தேடாமல், அதன் முரண்பாடுகளையும், இடைவெளிகளையும், சிதறல்களையும் கொண்டாடுகிறது. ஒரு கலைப்படைப்பு இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற மரபுரீதியான இலக்கணங்களை இது நிராகரிக்கிறது.

இந்த அழகியலில் 'கலவை' அல்லது 'ஒட்டுவேலை' (Pastiche) என்பது மிக முக்கியமான உத்தியாகக் கையாளப்படுகிறது. கடந்த காலத்தின் பல்வேறு கலைப் பாணிகளையும், சமகாலத்தின் கூறுகளையும் எவ்விதத் தயக்கமுமின்றி இது ஒன்றிணைக்கிறது. வரலாற்றின் தீவிரத்தன்மையை நீக்கி, அதை ஒரு கேலியான அல்லது விளையாட்டுத்தனமான பாணியில் (Irony) கையாள்வது இதன் இயல்பாகும். உதாரணமாக, ஒரு இலக்கியப் படைப்பில் செவ்வியல் கவிதையின் வரிகளும், சமகாலத் திரைப்படப் பாடலின் வரிகளும் ஒரே தளத்தில் பயன்படுத்தப்படலாம். இது உயர்கலை மற்றும் வெகுஜனக் கலைக்கு இடையிலான புனிதமான எல்லைக்கோட்டை அழிக்கிறது.

பின்நவீனத்துவ அழகியல், படைப்பாளியை விட வாசகனுக்கே அதிக முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. ஒரு படைப்புக்கு ஆசிரியர் வைத்த அர்த்தம் மட்டுமே இறுதியானது அல்ல என்றும், ஒவ்வொரு வாசகனும் தனது அனுபவத்தின் வழியாகப் புதிய அர்த்தங்களை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியும் என்றும் இது கூறுகிறது. இதனை 'பிரதியின் திறந்த தன்மை' எனலாம். ஒரு கதை அல்லது ஓவியம் ஒரே ஒரு விளக்கத்தைக் கொண்டிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை; அது முடிவற்ற அர்த்தங்களை உற்பத்தி செய்யும் களமாக மாறுகிறது.

 பின்நவீனத்துவ அழகியல் என்பது நிச்சயமற்றத் தன்மையைக் கொண்டாடும் ஒரு அணுகுமுறையாகும். அது உலகை ஒரே நிறத்தில் பார்க்காமல், பல வண்ணங்களின் கலவையாகப் பார்க்கிறது. புனிதங்கள் உடைக்கப்படுவதையும், விளிம்புநிலை மக்களின் குரல்கள் மையத்திற்கு வருவதையும், கேளிக்கையும் தீவிரமும் கலப்பதையும் இது அழகாகப் பார்க்கிறது. இன்றைய டிஜிட்டல் யுகத்தின் சிதறுண்ட கவனத்திற்கும், பன்முகக் கலாச்சாரத்திற்கும் ஏற்ற ஒரு கலை வடிவமாக இது திகழ்கிறது.

பின்நவீனத்துவ அழகியலின் மற்றுமொரு மிகச்சிறந்த கூறு 'அதீத உண்மை' அல்லது 'பாவனை உண்மை' (Hyperreality) என்று அழைக்கப்படுகிறது. இன்றைய நுகர்வு கலாச்சாரத்திலும் ஊடக ஆதிக்கத்திலும், அசல் எது நகல் எது என்று பிரித்தறிய முடியாத நிலையை இது குறிக்கிறது. ஒரு கலைப்படைப்பானது நிஜத்தைப் பிரதிபலிப்பதை விட, ஏற்கனவே உருவாக்கப்பட்ட பிம்பங்களின் நகலாகவே அதிகம் அமைகிறது. நிஜமான அனுபவத்தை விட, திரையில் விரியும் அனுபவமே மேலானதாகக் கருதப்படும் இந்த மாயத்தோற்றத்தை பின்நவீனத்துவக் கலைகள் தங்கள் படைப்புகளில் வெளிப்படையாகவே சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இதன் மூலம் பார்வையாளனைத் தங்களின் நுகர்வுத் தன்மையை சுயபரிசோதனை செய்து கொள்ளத் தூண்டுகின்றன.

மேலும், வரலாற்றை ஒரு நேர்கோட்டுப் பயணமாகப் பார்க்கும் பார்வையை இந்த அழகியல் முற்றிலுமாக நிராகரிக்கிறது. கடந்த காலம், நிகழ்காலம் மற்றும் எதிர்காலம் ஆகியவை ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாதது போலவும், அதே சமயம் ஒன்றிற்குள் ஒன்று ஊடுருவிச் செல்வது போலவும் படைப்புகள் அமைக்கப்படுகின்றன. ஒரு நாவலிலோ அல்லது திரைப்படத்திலோ காலவரிசை மாற்றியமைக்கப்படுவதும், வரலாற்றுக் கதாபாத்திரங்கள் சமகாலச் சூழலில் உலா வருவதும் இதன் வெளிப்பாடுகளே ஆகும். இது வரலாற்றின் புனிதத்தன்மையை உடைத்து, அதுவும் ஒரு புனைவுதான் என்பதை மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது.

'பேராக்கியானங்களின் வீழ்ச்சி' (Decline of Grand Narratives) என்பது பின்நவீனத்துவ அழகியலின் ஆன்மாவாகத் திகழ்கிறது. மதம், அறிவியல், தேசியம் அல்லது அரசியல் சித்தாந்தங்கள் போன்றவையே உலகின் அனைத்துப் பிரச்சனைகளுக்கும் தீர்வு என்ற நம்பிக்கையை இது தகர்க்கிறது. உலகளாவிய பொதுவான உண்மைகளுக்குப் பதிலாக, விளிம்புநிலை மக்களின் கதைகள், வட்டார வழக்குகள், மற்றும் தனிமனிதனின் அகச் சிக்கல்கள் போன்ற 'சிறு கதையாடல்களுக்கு' (Little Narratives) முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுகிறது. மையத்தால் புறக்கணிக்கப்பட்ட குரல்கள், இனக்குழுக்கள் மற்றும் பாலினங்களின் அழகியலை இது முன்னிறுத்துகிறது. இதன் மூலம் கலை என்பது மேல்தட்டு வர்க்கத்தினருக்கானது மட்டுமல்ல, அது சாமானியனுக்கும் உரியது என்ற ஜனநாயகப் பண்பு மேலோங்குகிறது.

இறுதியாக, சுய-பிரதிபலிப்புத் தன்மை (Self-reflexivity) அல்லது 'மேல்கதை சொல்லாடல்' (Meta-fiction) என்ற உத்தியும் இதில் பரவலாகக் கையாளப்படுகிறது. ஒரு படைப்பாளி தான் எழுதிக்கொண்டிருப்பது ஒரு கற்பனைக் கதைதான் என்பதை வாசகனுக்கு நினைவுபடுத்துகின்ற வகையிலேயே படைப்பை அமைப்பார். கதையின் போக்கைப் பற்றி கதைக்குள்ளேயே விவாதிப்பது அல்லது படைப்பாளி தானே ஒரு பாத்திரமாக உள்ளே வருவது போன்ற உத்திகள் மூலம், புனைவுக்கும் எதார்த்தத்திற்கும் இடையிலான மெல்லிய கோடு அழிக்கப்படுகிறது. இது வாசகனை வெறும் நுகர்வோனாக இருக்க விடாமல், அந்தப் படைப்பின் உருவாக்கத்தில் ஒரு பங்காளியாக மாற்றுகிறது. சுருக்கமாகச் சொன்னால், பின்நவீனத்துவ அழகியல் என்பது ஒழுங்கின்மையின் அழகாகும்; அது மனித வாழ்வின் சிக்கலான, தீர்க்க முடியாத புதிர்களை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவத்தை வழங்குகிறது.

திரைப்படங்களில் பின்நவீனத்துவ அழகியல் என்பது கதைசொல்லலின் மரபான இலக்கணங்களைச் சிதைத்து, பார்வையாளனை ஒரு புதிய, சவாலான காட்சி அனுபவத்திற்கு இட்டுச் செல்வதாகும். வழமையான திரைப்படங்கள் ஒரு தொடக்கம், நடுப்பகுதி மற்றும் முடிவு என்ற நேர்கோட்டுப் பயணத்தைக் கொண்டிருக்கும்; ஆனால் பின்நவீனத்துவத் திரைப்படங்கள் இந்தக் கட்டமைப்பைத் திட்டமிட்டே தகர்க்கின்றன. காலம் மற்றும் வெளி (Time and Space) ஆகியவை இதில் நிலையானவையாக இருப்பதில்லை. திரைக்கதையானது முன்னும் பின்னுமாகச் சிதறடிக்கப்பட்டு, பார்வையாளனே அந்தக் காட்சிகளைத் தொகுத்து அர்த்தப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டிய நிலையை இயக்குநர்கள் உருவாக்குகிறார்கள். இதன் மூலம் பார்வையாளன் வெறும் வேடிக்கை பார்ப்பவனாக இல்லாமல், படத்தின் ஒரு பகுதியாகவே மாறுகிறான்.

இந்த அழகியலின் மிக முக்கிய அம்சம் ‘பாஸ்டிஷ்’ (Pastiche) எனப்படும் ஒட்டுவேலை அல்லது கலவையாகும். பழைய கிளாசிக் திரைப்படங்களின் பாணிகள், பிரபல கலாச்சாரக் கூறுகள், மற்றும் பல்வேறு வகையினங்களை (Genres) ஒரே படத்தில் கலந்து கொடுப்பது இதன் இயல்பாகும். உதாரணமாக, ஒரு கேங்ஸ்டர் படத்தில் மேற்கத்திய கௌபாய் படங்களின் இசை அல்லது பாணி பயன்படுத்தப்படலாம். இது கடந்த காலத்தின் மீதான ஏக்கத்தை (Nostalgia) வெளிப்படுத்துவதோடு, ஏற்கனவே உள்ள கலை வடிவங்களை மறுசுழற்சி செய்து புதிய அர்த்தங்களை உருவாக்குகிறது. வன்முறையைக்கூட ஒருவித அழகியலாகவும், நகைச்சுவை கலந்தும் (Dark Humor) காட்சிப்படுத்துவது இந்த வகைப் படங்களின் தனித்துவமாகும்.

மேலும், பின்நவீனத்துவத் திரைப்படங்கள் ‘சுய-பிரதிபலிப்பு’ (Self-reflexivity) தன்மையைக் கொண்டுள்ளன. அதாவது, தான் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது ஒரு திரைப்படம் மட்டுமே, நிஜமல்ல என்பதைப் பார்வையாளனுக்கு அவ்வப்போது நினைவுபடுத்துகின்றன. பாத்திரங்கள் பார்வையாளர்களைப் பார்த்து நேரடியாகப் பேசுவது (Breaking the fourth wall), திரைக்கதை எழுதுவதைப் பற்றியே ஒரு படம் எடுப்பது போன்ற உத்திகள் இதில் அடங்கும். இது திரைப்படங்களுக்கும் நிஜ வாழ்க்கைக்கும் இடையிலான மாயத்திரையைக் கிழித்தெறிகிறது. உண்மை என்பது திரையில் காட்டப்படும் பிம்பங்களால் கட்டமைக்கப்பட்டது என்பதையும், அது முழுமையானதல்ல என்பதையும் இது உணர்த்துகிறது.

கதாபாத்திரப் படைப்பிலும் இந்த அழகியல் பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்துள்ளது. நாயகன் என்பவன் சர்வ வல்லமை படைத்தவனாகவும், நல்லவனாகவும் இருக்க வேண்டும் என்ற விதியை இது உடைக்கிறது. நன்மைக்கும் தீமைக்கும் இடையிலான எல்லைக்கோடுகள் அழிக்கப்பட்டு, அறம் சார்ந்த தெளிவற்ற தன்மையுடன் (Moral Ambiguity) கதாபாத்திரங்கள் உலாவுகின்றன. மையக் கதாபாத்திரம் பலவீனமானதாகவும், சில சமயங்களில் வில்லத்தனம் கலந்ததாகவும் இருக்கக்கூடும். இறுதியாக, ஒரு திரைப்படம் திட்டவட்டமான முடிவை (Closure) அளிக்க வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை என்று பின்நவீனத்துவம் கருதுகிறது. திறந்த முடிவுகள் மூலம், ஒவ்வொரு பார்வையாளனும் தனக்கான முடிவை ஊகித்துக் கொள்ளும் சுதந்திரத்தை இது வழங்குகிறது.

தமிழ்த் திரையுலகில் பின்நவீனத்துவக் கூறுகளை மிகத் துல்லியமாகவும், கலை நேர்த்தியுடனும் கையாண்ட முன்னோடித் திரைப்படங்களாக ‘ஆரண்ய காண்டம்’, ‘ஜிகர்தண்டா’, மற்றும் ‘சூப்பர் டீலக்ஸ்’ ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். இந்தத் திரைப்படங்கள் அதுவரை தமிழ் சினிமா பின்பற்றி வந்த நேர்கோட்டுத் திரைக்கதை, கதாநாயக பிம்பம் மற்றும் தார்மீக விழுமியங்களை உடைத்தெறிந்தன.

தியாகராஜன் குமாரராஜாவின் ‘ஆரண்ய காண்டம்’ தமிழின் முதல் ‘நியோ-நார்’ (Neo-noir) வகைப் படமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இது பின்நவீனத்துவத்தின் மிக முக்கியக் கூறான தார்மீக இருண்மையை (Moral Ambiguity) மையமாகக் கொண்டது. இதில் வரும் சிங்கபெருமாள் என்னும் கதாபாத்திரம் முதுமையானது, ஆண்மையற்றது, ஆனால் அதிகாரத்தின் உச்சத்தில் இருப்பது. இது வழக்கமான கதாநாயக, வில்லன் இலக்கணங்களை தலைகீழாகப் புரட்டிப்போடுகிறது. படத்தில் நல்லவர் என்று முழுமையாக யாரையும் சுட்டிக்காட்ட முடியாது; ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பிழைப்பிற்காகச் சந்தர்ப்பவாதத் முடிவுகளை எடுப்பவர்களே. பழைய தமிழ்த் திரைப்படப் பாடல்களைப் பின்னணியில் ஒலிக்கவிட்டு, திரையில் நடக்கும் வன்முறைக் காட்சிகளுக்கு ஒரு முரண்நகையான (Ironic) அர்த்தத்தைக் கொடுக்கும் உத்தியை இதில் இயக்குனர் கையாண்டிருப்பார். ‘எது தர்மம்?’ என்ற கேள்விக்கு, ‘வல்லான் வகுத்ததே வாய்க்கால்’ என்ற காட்டுத் தர்பாரே விடை என்பதை இப்படம் பின்நவீனத்துவ பாணியில் உணர்த்துகிறது.

கார்த்திக் சுப்புராஜின் ‘ஜிகர்தண்டா’ பின்நவீனத்துவத்தின் ‘மேல்கதை சொல்லாடல்’ (Meta-fiction) அல்லது ‘சினிமாவைப் பற்றிய சினிமா’ என்ற வகையைச் சார்ந்தது. ஒரு கேங்ஸ்டர் படத்தை எடுக்கத் துடிக்கும் ஒரு இயக்குனரின் கதை இது. மதுரை ரவுடிகளைப் பற்றிய வழக்கமான அச்சமூட்டும் பிம்பத்தை இது கட்டமைத்து, பின்னர் அதை நகைச்சுவையாகச் சிதைக்கிறது. ‘அசால்ட் சேது’ என்ற கொடூரமான ரவுடி, ஒரு நகைச்சுவை நடிகராக மாறுவது தமிழ் சினிமாவின் ‘ரவுடிச’ வகையினத் திரைப்படங்களின் மீதான ஒரு பகடி (Parody) ஆகும். வன்முறையை ரசிப்பது, கலையாக்குவது, மற்றும் இயக்குனரே கதாபாத்திரமாக மாறி கதையின் போக்கை மாற்றுவது எனப் பல தளங்களில் இது பின்நவீனத்துவ விளையாட்டை நிகழ்த்திக் காட்டியது. இது பார்வையாளனைத் திரைக்கு வெளியே நின்று வேடிக்கை பார்க்க விடாமல், சினிமா உருவாக்கத்தின் அரசியலுக்குள்ளேயே இழுத்துச் செல்கிறது.

மீண்டும் தியாகராஜன் குமாரராஜாவின் ‘சூப்பர் டீலக்ஸ்’ தமிழின் மிகச் சிறந்த பின்நவீனத்துவப் படைப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இது நேர்கோட்டில் செல்லாத, ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாதது போல் தோன்றும் பல கதைகளின் தொகுப்பாகும் (Hyperlink Cinema). ஒரு திருநங்கை, ஒரு ஆபாசப் பட நடிகை, திருமணத்திற்கு வெளியே உறவு கொள்ளும் ஒரு பெண், கடவுளைத் தேடும் ஒருவன் எனச் சமூகத்தின் விளிம்புநிலை மற்றும் புனிதமாகக் கருதப்படும் பிம்பங்களை உடைக்கும் கதாபாத்திரங்களை இது மையப்படுத்துகிறது. ‘கற்பு’, ‘தாய்மை’, ‘கடவுள்’ போன்ற புனிதக் கட்டமைப்புகளை (Grand Narratives) இப்படம் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. படத்தின் இறுதியில் வரும் வேற்றுகிரகவாசியின் காட்சி, அதுவரை நாம் பார்த்த அனைத்தும் ஒரு புனைவு அல்லது ஒரு பெரிய அபத்த நாடகத்தின் பகுதி என்பதை உணர்த்தும் ‘அப்சர்டிசம்’ (Absurdism) தத்துவத்தின் வெளிப்பாடாகும். பழைய காலத்துப் பாடல்கள், 80களின் கலாச்சாரக் கூறுகள் மற்றும் தத்துவார்த்த வசனங்கள் மூலம் ஒருவித ‘ஒட்டுவேலை’ அழகியலை இப்படம் செம்மையாகக் கையாண்டிருக்கும்.

இந்தத் திரைப்படங்கள் பார்வையாளனை ஒரு நீதிபதியாக இருக்க அனுமதிப்பதில்லை. மாறாக, வாழ்வின் நிச்சயமற்ற தன்மையையும், மனித மனதின் விசித்திரங்களையும், சரி-தவறுக்கு அப்பாற்பட்ட உண்மைகளையும் அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளத் தூண்டுகின்றன. தமிழ் சினிமா வெறும் பொழுதுபோக்கிற்கான ஊடகம் மட்டுமல்ல, அது தீவிரமான தத்துவ விசாரிப்புகளுக்கான களம் என்பதையும் இவை நிரூபித்துள்ளன.