இப்போது கூட, அவர் தனக்காக மட்டுமே அமைக்கப்பட்டதாகத் தோன்றும் ஒரு பாதையில் அலைந்து திரிந்தபோது, மரங்கள் ஒரு பெரிய தோட்டத்தின் நுழைவாயிலைப் போல இருபுறமும் சீரமைக்கப்பட்டன, அன்றிரவு முகாமில் படுகொலை செய்யப்பட்டதை நினைத்துப் பார்த்தார். ஆண்களின் அலறல்கள் அவனது தலையில் எதிரொலித்தன, வெண்டிகோவின் பார்வையை அவனால் அழிக்க முடியவில்லை, நிலவொளியிலும் இருட்டிலும் பாதி கண்ணுக்குத் தெரியாதவள், அவற்றைப் பறித்துக்கொண்டு, அவர்களை உள்ளே இழுத்து இழுத்துச் சென்றான்.
அவர் அதை ஒரு மிருகமாக மட்டுமே கருதினால், அது எளிதாக இருந்திருக்கும். ஆனால் அவர் அதை மூடுவதைக் கண்டார், அது தனது சொந்த உருவத்தை பிரதிபலிப்பதையும் நிழல்களின் வழியாக அடியெடுத்து வைத்திருப்பதையும் பார்த்தார், வெறும் சதை மற்றும் இரத்தம் எதுவும் அதைச் செய்திருக்க முடியாது. இல்லை, வெண்டிகோ இன்னும் அதிகமாக இருந்தது. இது ஒரு சபிக்கப்பட்ட விஷயம், ஒரு புராணக்கதை, சில பயங்கரமான மந்திரத்தால் பிறந்தது.
ஒரு நடுக்கம் ஜாக் வழியாக சென்று அவர் இடைநிறுத்தினார். தென்றல் இன்னும் சூடாக உணர்ந்தது, ஆனால் எப்படியாவது அவரது பாதை அவரை ஆழமான நிழலுக்கு இட்டுச் சென்றதைக் காண அவர் காடுகளைச் சுற்றிப் பார்த்தார், அங்கு மரங்களின் விதானம் மேல் தடிமனாக வளர்ந்தது. பிரகாசமான சூரிய ஒளியைக் காணும் வரை அவர் அதைப் பார்த்தார், கேபினின் பொதுவான திசையை உணர்ந்த அவர் அதை நோக்கி புறப்பட்டார்.
ஏறக்குறைய பத்து நிமிடங்கள் அவர் தலையிலிருந்து மற்ற எண்ணங்களைத் தள்ளிவிட்டு நடந்து சென்றார். அவரது பூட்ஸ் கிளைகளை நொறுக்கியது, சில சமயங்களில் தரை மென்மையாக காலடியில் இருந்தது, இருப்பினும் அவர் லெஸ்யாவின் அறையில் முதலில் எழுந்ததிலிருந்து மழை இல்லை. வெண்மையான பிர்ச்ஸின் நிலைப்பாடு சூரியனில் பிரகாசித்தது, பல மரங்கள் ஆண்டு காலத்தை மீறி இலைகளை அகற்றின. அவை இறந்த மரங்கள் அல்ல, ஆனால் பெரும்பாலான காடுகள் செய்ததைப் போல அவை செழிக்கவில்லை, லெஸ்யாவின் வீட்டின் பின்புறம் உள்ள தோட்டத்திலுள்ள சில ஆப்பிள் மற்றும் பேரிக்காய் மரங்களின் அதிர்வு அவர்களுக்கு இல்லை.
அவர்களைக் காப்பாற்ற முடியுமா என்று ஜாக் ஆச்சரியப்பட்டார். ஒரு முட்டாள் மட்டுமே தன்னைச் சுற்றியுள்ள விஷயங்களில், பூக்கள் மற்றும் தாவரங்கள் செழித்த விதத்தில் அவள் கொண்டிருந்த செல்வாக்கை மறுத்திருப்பான். ஜாக் கூட அவளது பராமரிப்பில் செழித்து, தீவிரமான ஆரோக்கியத்திற்குத் திரும்பினான், இருப்பினும் அவனது சொந்த மீட்சிக்கு அவளது சமையலுடன் அதிகம் தொடர்பு இருப்பதாக நம்பினாலும், எந்த மந்திரத்தால் அவளுடைய கேபினின் விறகுகளை உயிருடன் வைத்திருக்க முடியும்.
"அவளை உங்கள் தலையிலிருந்து வெளியேற்றுங்கள்" என்று அவர் உரக்க கூறினார்.
இலைகள் வழியாக காற்று மீண்டும் பதில் சொல்வது போல் தோன்றியது.
மந்திரத்தை ஏற்றுக்கொள்வது எளிதில் வரவில்லை, குறிப்பாக அவரது தாயார் ஆன்மீகவாதத்திலிருந்து ஒரு உணர்ச்சி சுமையைச் சுமந்த ஒருவருக்கு. அவர் நம்புவதாகக் கூறிய விஷயங்கள் மரணத்தையும் இறந்தவர்களையும் அவருக்கும் அவரது வீட்டிற்கும் அருகில் கொண்டு வந்தன, அவர்கள் பயந்து குழப்பமடைந்தனர் அவரை. அவர் ஒரு எரிவாயு விளக்கை நினைவு கூர்ந்தார், மற்றும் அவரது தாயின் கோஷமிட்ட குரல், அவர் தனது சொந்த ஆவி வழிகாட்டியை அழைத்ததோடு, மற்ற, இருண்ட விஷயங்களை அவர்களின் சமையலறையில் பார்க்க அழைத்தார்.
ஒரு மழை மாலை, சமையலறை தரையில் பிரகாசமான துகள்களில் விளக்கு கிடந்தது. அதன் நிழலில் உள்ள ரோஜாக்கள் லெஸ்யாவின் தோட்டத்தில் உள்ள பூக்களைப் போலவே தெளிவான நிறத்தில் இருந்தன. ஜாக் விளக்கைத் தொடவில்லை, ஆனாலும் அது நகர்ந்தது, அவருடைய தாயார் அவரைக் குற்றம் சாட்டினார். அவள் அவனை தண்டித்திருந்தாள்.
அவரை சபித்தார்.
ஆன்மீகம் அவரை அவமதித்தது. அதனுடன் சென்ற நாடகங்களையும், அதைப் பயிற்சி செய்வதாகக் கூறியவர்களின் ஆணவத்தையும் அவர் வெறுத்தார். மேஜிக் தனது தாயார் ஈடுபடுத்திய ஆன்மீக சிக்கனத்திலிருந்து ஒரு தலைமுடியின் அகலமாக மட்டுமே தோன்றியது, விதவைகள் மற்றும் அவர்களின் பணத்தின் கலக்கமடைந்த மகள்களை மோசடி செய்தது, எனவே அவர் எப்போதும் அதே சாதாரண வெறுப்புடன் அதை நிராகரித்தார்.
இப்பொழுது வரை.
ஒரு சிறு பையனாக அவர் பரந்த உலகத்தைப் பற்றி முதலில் கற்றுக்கொண்டதால், அதன் மர்மங்களை ஆராயவும், கவர்ச்சியான துறைமுகங்கள் மற்றும் இரகசிய அறைகளைப் பார்வையிடவும், அதன் பெருங்கடல்களுக்கும் சிகரங்களுக்கும் துணிந்து செல்லவும் அவர் ஏங்கினார். இப்போது அவர் இன்னும் பரந்த உலகத்தின் இருப்பை ஏற்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தார். அவரைச் சுற்றி வேலைகள் இருந்தன, அவை அறிவியலுடன் எந்த தொடர்பும் இல்லை, ஆனால் இயற்கையின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம். ஏனென்றால், லெஸ்யாவின் மந்திரவாதியை அவர் இயற்கையாகவே கருதவில்லை. அவள் நிச்சயமாக அதை அப்படி கருதினாள், மந்திரம் என்ற வார்த்தையை கூட புரிந்து கொள்ளவில்லை.
புன்னகையுடன், இறந்து கிடக்கும் பிர்ச் மரங்களுக்கு நடுவே உட்கார்ந்து, துணிச்சலானவர்களின் தண்டு மீது சாய்ந்தார். புத்தகத்தைத் திறந்து, டுமாஸின் லு காம்டே டி மான்டே-கிறிஸ்டோவை ஆராய்ந்தார். இந்த வகையான மெலோடிராமா பொதுவாக அவரை ஈர்க்கவில்லை என்றாலும், ஜாக் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஆங்கிலத்தில் புத்தகத்தைப் படித்திருந்தார். தனக்குத் தெரிந்த சிறிய பிரெஞ்சுக்காரர்களுடனும் கூட, இந்த உரையை அவர் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய கதையை அவர் நினைவில் வைத்திருப்பதாக அவர் நினைத்தார்.
முயற்சி மோசமாக தோல்வியடைந்தது. அவர் கவனம் செலுத்தியிருந்தாலும், அவர் அங்கீகரித்த சொற்களுக்கான பக்கங்களை ஸ்கேன் செய்து, அவற்றைச் சுற்றியுள்ள வாக்கியங்களை சூழலிலிருந்தும் நினைவகத்திலிருந்தும் மொழிபெயர்க்க முயன்றாலும், இன்று அவர் தன்னை பிரெஞ்சு மொழியைக் கற்பித்த நாளாக இருக்காது என்பது விரைவில் தெரியவந்தது.
பலனற்ற இந்த உழைப்பின் இருபது நிமிடங்கள் கழித்து, அவர் பொறுமையை முழுவதுமாக இழந்து உயர்ந்தார். சூரியன் அதன் உச்சத்தை அடைந்தது, மற்றும் ஜாக் அரவணைப்பை மகிழ்வித்தார். இரவுகள் இன்னும் குளிராக இருந்தன, மீண்டும் குளிர்காலத்தில் யூகோனில் இருக்க அவர் ஒருபோதும் விரும்ப மாட்டார். ஆனால் அவர் வசந்தத்தை பொருட்படுத்தவில்லை.
கையில் புத்தகம், அவர் வந்த திசையில் ஒரு முறை பார்த்தார், உடனடியாக முன்னேற முடிவு செய்தார். புத்தகம் கவனச்சிதறலை வழங்காவிட்டால், அவர் அதன் பக்கங்களுக்கு அப்பால் ஆராய வேண்டும். ஒருவேளை அவர் காட்டின் வெளி விளிம்பிற்கு வந்து தனது நிலைக்கு சில தாக்கங்களைத் தரக்கூடும். சக கைதிகளுடன் தங்கத்திற்காக அவர் தங்கியிருந்த நதி முகாமில் இருந்து நிச்சயமாக அவர்கள் ஐந்து மைல்களுக்கு மேல் இருக்க முடியாது?
இந்த எண்ணம் மெரிட்டை மனதில் கொண்டு வந்தது, ஜாக் மனநிலையைத் தூண்டியது.
பல நிழல்கள் கடுமையானவை, அவர் கிழக்கே இருப்பதைக் கணக்கிட்டார். வளர்ச்சியிலும், கிளைகளிலும் விஷயங்கள் நகர்ந்தன, விலங்குகள் அவனது பாதையில் இருந்து தப்பிக்கத் திரும்பின. ஆனால் அவர் நடந்து செல்லும்போது பயணம் மிகவும் கடினமாகிவிட்டது. அம்பலப்படுத்தப்பட்ட வேர்கள் மற்றும் கற்கள் சீரற்ற தரையில் இருந்து குதித்து, மரங்கள் ஒன்றாக நெருக்கமாக வளர்ந்தன, இதனால் அவர் கிளைகளுக்குக் கீழே வாத்து, பல முறை தன்னை அரிப்பு, மற்றும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தடவைகள் ஆகியவற்றைக் கண்டார்.
அவர் விழாமல் சமாளித்தார், ஆனால் காடு மிகவும் தடிமனாக வளர்ந்தது, அது கிட்டத்தட்ட அசாத்தியமானது என்று தோன்றியது. தொடர்வது நியாயமற்றது என்பதை உணர்ந்தார்-குறிப்பாக அவர் காடுகளின் அடர்த்தியை காட்டில் இருந்து அதன் விளிம்புகளை நோக்கிப் பதிலாக ஆழமாக நடந்து கொண்டிருந்தார் என்பதற்கான அறிகுறியாக எடுத்துக் கொண்டதால், ஜாக் திசையை மாற்றினார். இன்னும் பத்து நிமிடங்களுக்குள், அவர் இதேபோன்ற தடங்கலுக்குள் ஓடினார். வழி தெளிவாக இருந்தது, மரங்களிடையே எளிதில் பாதைகள் அமைக்கப்பட்டன, ஆனால் விரைவில் அவர் மீண்டும் காடுகளின் அடர்த்தியில் தன்னைக் கண்டார்.
மீண்டும் அவர் நடுங்கினார், ஆனால் இந்த நேரத்தில் ஒரு தவழும் சந்தேகம் அவர் வழியாக ஓடிய குளிர்ச்சியுடன் வந்தது. அவர் சுற்றிப் பார்த்தார், ஆனால் கிளைகளால் வீசப்பட்ட நிழலையும், சூரியன் பிரகாசிக்கும் தங்க ஒளியின் ஒளியையும் மட்டுமே பார்த்தார்.
அவர் தனியாக காட்டுக்குள் வந்திருந்தார், ஆனால் இப்போது அவருக்கு நிறுவனம் இருந்தது, இப்போது அவர் அதை அறிந்திருக்கிறார், இதற்கு முன்பு அவர் அதை எப்படி தவறவிட்டார் என்பதை ஜாக் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. தாமதமாக அவர் ஓநாய் பற்றி கொஞ்சம் யோசித்திருந்தார். அவர் ஆபத்தில் இருந்தபோது அது அவருக்கு உதவியது, இந்த நாட்களில் லெஸ்யாவுடன் இதயத்தை விரைவுபடுத்தும் மகிழ்ச்சியையும் மனநிறைவையும் மட்டுமே வழங்கினார். ஆயினும், குளிர்கால பனியில் இறந்து கிடக்கும் போது அவனுக்கு புதிய வாழ்க்கையை சுவாசித்த விலங்கு, அவனது ஆவி வழிகாட்டியாக என்ன ஆனது என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார், மேலும் அவர் ஒருபோதும் கண்டுகொள்ளாத காட்டுடன் ஒரு நல்லுறவைக் கொடுத்தார். அவர் அதை ஏன் பார்க்கவில்லை? இரவில் அவர் கண்களை மூடிக்கொண்டால், சில நேரங்களில் அவர் ஓநாயின் தனிமையான அலறலைக் கேட்கலாம் என்று நினைத்தார். ஆனால் பின்னர் நெருப்பு அவரை தூங்க வைக்கும், அல்லது லெஸ்யா ஒரு மென்மையான முத்தத்தில் அவனுக்கு எதிராக உதடுகளைத் துலக்குவான், ஓநாய் மறந்துவிடும்.
இது ஓநாய் அல்ல. வெண்டிகோவும் இல்லை. ஆனால் ஜாக் அதை அறிந்திருந்தார். லெஸ்யா அவரை முதன்முறையாக முத்தமிட்டபோது, அந்த நாளில் காடுகளில் அவர் இருப்பதை உணர்ந்தார். அவர் தனது கவனத்தின் தீவிரத்தை உணர்ந்தார்-அதன் அச்சுறுத்தல்-மற்றும் அவரது கழுத்தின் பின்புறத்தில் உள்ள சிறிய முடிகள் முறுக்கப்பட்டன. அங்கு அவரை விரும்பவில்லை என்று அவர் முழு தெளிவுடன் புரிந்து கொண்டார்.
அவர் நிழல்களுக்குள் சென்று, அச்சுறுத்தலின் மூலத்திற்காக மரங்களைத் தேடினார், ஆனால் எதையும் காணவில்லை. விரக்தியடைந்த அவர், வடக்கு நோக்கித் திரும்பி, காடுகள் மெலிந்து போகும் வரை நடந்து, தனது வேகத்தை எடுத்துக்கொண்டு, தொடையை எதிர்த்து புத்தகத்தைத் தட்டினார். அதன் கவனத்தை அவர் மீது இன்னும் உணர்ந்தார், அதன் அதிருப்தியின் எடை, ஆனால் அவர் பார்க்க முடியாத ஏதோவொன்றால் அவர் பயப்பட மாட்டார்.
மீண்டும் அவர் கிழக்கு நோக்கி திரும்பினார், பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகு மரங்களின் கொத்துக்களால் அவரது வழி தடுக்கப்பட்டது. தலையசைத்தல், விரக்தி வளர்ந்து, சிக்கலான மரங்களிலிருந்து விலகி, அந்த மரங்களின் தளங்களை வெறித்துப் பார்த்தார். வேர்கள் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக வளர்ந்து, கொடிகள் அல்லது காதலர்களின் கைகளைப் போல முறுக்குகின்றன.
"எல்லாம் சரி. அதுதான் வழி என்றால் - ”
அவர் ஒரு மரத்தில் பின்வாங்கினார், உடைந்த கிளையின் கூர்மையான விளிம்பு அவரது முதுகில் குத்தியது. தனக்கு பின்னால் காடு நிரம்பியிருப்பதைக் கண்டு ஜாக் சுற்றினான். முன்னர் அங்கு இல்லாத மரங்கள், மாபெரும் பழைய வளர்ச்சி மரம், அடர்த்தியான கிளைகள் அவரது வழியைத் தடுக்கின்றன.
இப்போது உண்மையான பயத்தின் ஒரு சிறிய நடுக்கம் அவரது இதயத்தில் விதைக்கப்பட்டது.
அவர் பல முறை திரும்பினார். முகத்தை பாதுகாத்து, தலையை வாத்து, இரண்டு மரங்களுக்கு இடையில் தள்ளி, ஒரு திறப்பு வழியாக முறுக்குகிறார். கிளைகள் ஒன்றாக கயிறு போடுவது போல் தோன்றியது, ஆனால் அவர் முன்னோக்கி நகர்ந்து, இடது மற்றும் வலதுபுறமாக குதித்து, மரத்தின் ஒலியைக் கேட்டார். ஒரு கிளை வெளியே தட்டிவிட்டு, அவரது நெற்றியில் சொறிந்து, ரத்தம் வரைந்தது. மற்றவர்கள் அவரது பக்கங்களைத் துடைத்து, அவரது தாடைகளைத் தட்டினர், ஆனால் ஜாக் முன்னோக்கி ஓடினார், நேர்மையானவர் மற்றும் உறுதியாக இருந்தார். முன்னால் இருந்த மரங்கள் வழியாக அவர் விட்டுச் சென்ற காடுகளின் ஒரு காட்சியைப் பிடித்தார், மேலே உள்ள கிளைகள் வழியாக சூரியன் ஓடும் ஒரு சாதாரண காடு மற்றும் நகர்த்துவதற்கு ஏராளமான அறைகள்.
ஆனால் அவர் கடந்து வந்த மரங்கள் ஒன்றோடு ஒன்று நெருக்கமாக வளர்ந்தன, அவற்றின் கைகால்கள் தடிமனாகவும் வலிமையாகவும் இருந்தன, கடைசியில் அவை அவரை நிறுத்தும்படி கட்டாயப்படுத்தின. ஒரு கோடாரி அல்லது ஒரு மரக்கால் இல்லாமல், அவர் எந்தவொரு தூரம் தொடர முடியும் என்று நம்ப முடியவில்லை.
"நீங்கள் ஏன் இதைச் செய்கிறீர்கள்?" என்று கத்தினான், காடு பதிலளிக்கும் என்று எதிர்பார்த்தது போல. அவர் இலைகளின் சலசலப்பையும் பறவைகளின் பாடலையும் மட்டுமே கேட்டார்.
பின்னர் அவர் திரும்ப முயன்றார், ஆனால் அவரது முதுகில் ஒரு முடிச்சு கிளையின் அழுத்தத்தை உணர்ந்தார். இதயம் ஓடத் தொடங்கியது, அவர் சுற்றி திரிந்தார், ஒவ்வொரு அசைவிலும் கீறப்பட்டார், மேலும் மரம் அவரைப் பிடித்திருப்பதைக் கண்டார். மரங்கள் இப்போது அவரைச் சுற்றி மிக நெருக்கமாக வளர்ந்தன, அவற்றின் கிளைகள் ஒரு கூண்டு, தடிமனான கால்கள் அவனது வழியைத் தவிர்த்து, அவனது கைகள், கால்கள், முதுகு மற்றும் விலா எலும்புகளுக்கு எதிராக அழுத்தி, அவனுக்கு எங்கும் செல்ல முடியாத அளவுக்கு இறுக்கமாக இருந்தன.
ஜாக் தனது தலையை பின்னால் சாய்த்து, மேலே இருண்ட விதானத்தின் வழியாக சூரியனின் ஒளிரும் காட்சியைக் கண்டார், அவருக்கு ஒரு அவென்யூ திறந்திருப்பதை உணர்ந்தார். அவர் மீண்டும் அறைக்குச் செல்லும் வழியைக் காண விரும்பினால் - அல்லது மரங்கள் அவரைப் பார்ப்பதைத் தடுக்க முயற்சித்ததை சரியாகச் செய்ய விரும்பினால் - அவர் ஏற வேண்டியிருக்கும்.
தீர்மானிக்கப்பட்ட அவர், தனது வலது காலைத் தூக்கி, ஒரு கீழ் கிளையில் கால் பதித்தார். சூரியனைப் பற்றிய நல்ல பார்வை இல்லாமல், குறிப்பாக மதிய வேளையில், அவர் இப்போது அனைத்து திசை உணர்வையும் இழந்துவிட்டார். உயர்விலிருந்து ஒரு பார்வை அவருக்கு சில தாங்கு உருளைகளைக் கொடுக்கும். மரத்தின் ஆவி-ஏனெனில் அவர் ஒருவித வன தெய்வத்தை எதிர்கொண்டார் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை-அவர் விரும்பியபடி ஆராய அனுமதிக்க மாட்டார் என்றால், அவர் அப்படி ஏதாவது கற்றுக்கொள்வார்.
ஒரு தடிமனான மூட்டைப் பிடித்துக் கொண்டு, தன்னை உயர்த்திக் கொண்டான். கிளைகள் நடுங்கின, திணறின, ஆனால் ஜாக் ஏறினார், மேல்நோக்கி தனது வழியைக் கட்டாயப்படுத்தினார், ஒரு டஜன் சிறிய வெட்டுக்களில் இருந்து அவரது தோலில் சிறிய ரத்தத்தை உணர்ந்தார். பயம் அவரது குடலில் அமைந்திருந்தது, ஆனால் அவர் அதை புறக்கணித்தார். அவர் வெள்ளை குதிரை ரேபிட்ஸ் மற்றும் சில்கூட் பாதையில் பயந்திருந்தார், ஆனால் அவரை ஒருபோதும் தடுக்க விடவில்லை. வெண்டிகோ மட்டுமே அவரை ஓட வைத்தது.
"உங்கள் மோசமான செயலைச் செய்யுங்கள்," ஜாக் ஏறும்போது கிசுகிசுத்தார்.
அவரது இடது காலின் கீழ் இருந்த கிளை நொறுங்கியது, அவர் கீழே விழுந்தார், கீழே விழுந்தபோது அவரைக் குத்திய கிளைகளை உடைத்து விழுந்தார். அவர் நுரையீரலில் இருந்து சுவாசத்தை உந்திய தாக்கத்தால் தரையில் அடித்தார். அவரது காற்று திரும்பும் வரை காத்திருந்தபோது அவரது மார்பு நீண்ட விநாடிகள் எரிந்தது, அவரது முதுகில் குமிழ் வெளிப்படும் வேர்கள் முழுவதும் நீட்டியது.
"ஒரு பிச்சின் மகன்," அவர் மீண்டும் சுவாசிக்கும்போது மூச்சுத்திணறினார்.
அவரது பேண்ட்டின் இருக்கையைத் துலக்கி, இடது கைகளில் ஒரு கயிற்றின் மேல் வலது கையைப் பிடித்துக் கொண்டு, அவர் காலில் எழுந்து, மரங்கள் மீண்டும் நகர்ந்திருப்பதைக் கண்டார். அவை இன்னும் நெருக்கமாக கூடிவந்தன, ஆனால் இப்போது ஒரு பாதை அவனுக்குத் திறந்து கிடந்தது, வேர்கள் அல்லது கற்கள் அல்லது மரங்கள் இல்லாமல், அவரது பயன்பாட்டிற்காக குறிப்பாக பாதை அழிக்கப்பட்டது போல.
இந்த காடுகளைப் பற்றி அவருக்கு மிகக் குறைவாகவே தெரியும், ஆனால் லெஸ்யா இங்கு வேலை செய்யும் ஒரே மந்திரம் அல்ல என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. அந்த அச்சுறுத்தல் கண்ணுக்கு தெரியாத புகைபோக்கி போல் அவரைச் சூழ்ந்தது, மேலும் அவர் கிளாஸ்ட்ரோபோபிக் உணரத் தொடங்கினார். எந்த திசையில் கிழக்கு நோக்கி இருக்கக்கூடும் என்பதற்கான பாதையை அவர் இழந்துவிட்டார், ஆனால் அது இனி முக்கியமில்லை. காடு அவரை முறியடித்தது. ஒரே ஒரு பாதை மட்டுமே இருந்தது.
லெஸ்யாவுக்குத் திரும்புவார், அல்லது மீண்டும் நாகரிகத்தைக் கண்டுபிடிப்பார் என்ற நம்பிக்கை அவருக்கு இருந்தால், அதைப் பின்பற்றுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று அவருக்குத் தெரியும்.
அதிகாரம் பதினொன்று
நிலத்தின் மொழி
இயக்க ஆற்றலைக் காணுங்கள். வெண்டிகோவிலிருந்து காடு வழியாக அவர் பறந்ததை அது அவருக்கு நினைவூட்டியது, ஆனால் இந்த அச்சுறுத்தல் மிகவும் கெட்டது மற்றும் குறைவாக அறியப்பட்டது. இது மரங்களுக்கு அடியில் நிழல்களிலும், கடந்த ஆண்டு காடுகளின் தரையில் இலை மறைப்பின்கீழ், ஒவ்வொரு தண்டுக்கும் பின்னால் மறைந்திருந்தது. அச்சுறுத்தல் இப்போது தனக்கு பின்னால் இருப்பதை அவர் உணர்ந்தபோதும், அவர் ஓடினார். அவர் ஒரு முறை திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. அவர் வெறுமனே முன்னோக்கிப் பார்க்க வேண்டியதிருந்ததாலும், அவர் தரையில் நீராடுவதையோ அல்லது நொறுக்கப்பட்ட மரக் காலின் கொடூரமான கூர்மையான பங்குகளையோ ஓடவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்த அவர் முயன்றார். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், அவர் என்ன பார்ப்பார் என்று பயந்தார்.
அவர் கேபினின் திசையில் செல்கிறார் என்று அவர் நம்பினார், ஆனால் அவரது வழக்கமான நல்ல திசை உணர்வு மங்கலாகவும் குழப்பமாகவும் இருந்தது. அந்த மரங்கள் அவரை ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் குறிவைத்தன; ஆனால் அவர்களின் செல்வாக்கிலிருந்து ஒரு முறை விலகி, அவர் தனது வழியை மாற்றிக்கொண்டார், நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு அணிந்திருந்த ஒரு ஆழமற்ற பள்ளத்தாக்கின் வழியாக வெட்டினார், பின்னர் மீண்டும் வெளியேறினார், இறந்த காதலர்களைப் போல சிக்கலான ஐந்து விழுந்த மரங்களின் வரிசையை கடந்து சென்றார். அவர் தன்னைக் குழப்பிக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் அவரை மேலும் பின்தொடர்வதை அவர் குழப்புவார் என்று அவர் நம்பினார்.
பின்னர் எங்காவது தனது வலதுபுறத்தில், ஜாக் பாடுவதைக் கேட்டார். அவர் கேட்டிராத விசித்திரமான, இனிமையான குரல், அதே நேரத்தில் பேய் பிடித்தது. வெற்று எலும்புகள் வழியாக காற்று விசில் செய்வதை அவர் நினைத்தார். அவரது இரத்தம் குளிர்ந்தது, ஆனால் குரல் எந்த அச்சுறுத்தலையும் கொண்டிருக்கவில்லை.
அதன் கவர்ச்சியைத் தவிர்க்க முடியாமல் தன்னை நோக்கி நடந்து செல்வதைக் கண்டார். வேறு வழி! அவன் நினைத்தான். நான் வேறு வழியில் செல்ல வேண்டும்! ஆனால் அந்தக் குரல் அவரை ஈர்த்தது, அந்த வார்த்தைகளே அவருக்கு ஓரளவு ஆறுதலளித்தது. அவர் அவர்களுக்குப் புரியவில்லை, ஆனால் அவை லெஸ்யா தூக்கத்தில் முணுமுணுப்பதைக் கேட்ட ஒரு மொழி. அவர் குறைந்த மரங்களின் வளர்ச்சியைத் தள்ளி, ஒரு மெல்லிய கிளை அவரது கன்னத்தின் குறுக்கே துடைத்தபடி கண்களை மூடிக்கொண்டார்.
ஒரு தீர்வு விளிம்பில், அவர் லெஸ்யாவைப் பார்த்தார். அவர் இடைநிறுத்தப்பட்டு, மரங்களுக்கு அடியில் நிழல்களுக்குள் நின்று, அவள் என்ன செய்கிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முயன்றான். ஆரம்பத்தில், அவரது மனதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, ஒரு வார்த்தை அவருக்குள் கிசுகிசுத்தது: மந்திர மந்திரம்….
எல்லாவற்றிற்கும் மையமாக இருந்தது லெஸ்யா. அவள் தீர்வுக்கு நடுவில் நின்றாள், அவளது பக்கவாட்டும் கைகளும் தலையைக் கேட்பதைப் போல சற்று சாய்ந்தன, அவன் அவளைப் பார்த்தது போல் அவள் அழகாக இருந்தாள். அவளுடைய குரல் தான் காற்றை நிரப்பியது. அவளால் அவள் முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை - அவள் அவனை விட்டு விலகிப் பார்க்கிறாள் - ஆனால் அவள் பாடும்போது அவள் சிரித்தாள் என்பது அவனுக்குத் தெரியும்.
ஜாக் பாம்பு மந்திரவாதிகளைப் பற்றி கேள்விப்பட்டார், இருப்பினும் அவர் செய்த செயலைப் பார்த்ததில்லை. ஒரு மனிதன் தனது ஏலத்தை செய்ய ஒரு காளையை ஏமாற்றுவதை அவர் ஒரு முறை பார்த்திருப்பார், மேலும் ஒரு நாயின் கவனத்தை வழிநடத்தும் நுட்பமான கலையை ஜாக் கற்றுக்கொண்டார். ஆனால் அவர் தனது கனவில் ஒருபோதும் இதை கற்பனை செய்து பார்த்ததில்லை.
லெஸ்யா தனது த்ராலில் காட்டைக் கொண்டிருந்தார். அவளைச் சுற்றிலும், மலர் பூக்கள் அவளுடைய வழியை எதிர்கொள்வது போல் தோன்றியது, மற்றும் கிளைகள் அவளுடைய வார்த்தைகளின் தாளத்துடன் திசைதிருப்பத் தெரிந்தன. அவளுடைய கால்களைச் சுற்றி, புற்கள் ஆடின, மற்றும் சில தைரியமான தளிர்கள் தரையில் குறுக்கே அவளது கால்களுக்கு பதுங்கின, அவளது கால்களைச் சுற்றி, இடுப்பின் குறுக்கே, மேலும் உயர்ந்தவை. அவள் தளிர்களைப் பார்த்தாள், அவர்கள் பின்னால் இழுத்தார்கள், ஆனால் மெதுவாக.
