இரண்டு சிறுவர்களுக்கான ஆர்ச்சியின் திட்டங்கள் என்ன என்பதை ஜாக் உணர்ந்ததால், அவர் தனது எதிர்பார்ப்பைச் செய்ய மற்றவர்களை அடிமைப்படுத்தும் தொழிலில் இருக்கிறார் - பெரிய, ஹேரி பாஸ்டர்ட் எழுந்து, சிறுவர்களை முதுகில் கைதட்டி, அவருடன் வரும்படி அவர்களை அறிவுறுத்தினார். அவர் ஜாக் என்ன கவரும் என்று தெரியவில்லை. அந்த இடத்தின் கர்ஜனைக்கு மேல், அவனால் கேட்க முடியவில்லை. ஆனால் சிறுவர்கள் விளையாட்டு போதும் என்று தோன்றியது. அவர்கள் எழுந்து ஆர்ச்சியுடன் சேர்ந்தார்கள், மேஜையில் இருந்த மற்ற மனிதர்களில் ஒருவரைப் போல, ஒரு பார்வையும் திரும்பிப் பார்க்காமல், அவர்கள் நான்கு பேரும் டாசன் பட்டியில் இருந்து வெளியேறத் தொடங்கினர், அங்கு இரவின் இருளும் ஒரு பயங்கரமான எதிர்காலமும் காத்திருந்தது.
ஜாக் பின்தொடர எழுந்தார்.
மெரிட் அவரது கையைப் பிடித்தார், அவர் தனது நண்பரை முறைத்துப் பார்த்தார்.
"ஈடுபட வேண்டாம் என்று என்னிடம் சொல்லாதே" என்று ஜாக் கூறினார்.
கோபம் வண்ண மெரிட்டின் கன்னங்கள். “ஒரு வாய்ப்பு இல்லை. எனக்கு முன் நீங்கள் அங்கு செல்வதை நான் விரும்பவில்லை. "
"அல்லது நான்," ஹால் கூறினார்.
ஜாக் ஒரு கடினமான தோற்றத்துடன் அவரை சரி செய்தார். "இல்லை. நீ இரு."
இளைஞன் முறுக்கேறினான். "ஒரு வாய்ப்பு இல்லை."
"ஒரு முட்டாள் வேண்டாம்," ஜாக் கூறினார். "மெரிட்டும் நானும் நாளை டாசனை விட்டு வெளியேறுகிறோம் - அல்லது குறைந்தபட்சம் அவர் என்னுடன் புறப்படுவார் என்று நம்புகிறேன்?"
மெரிட் உடன்பட்டார். “மன்னிப்பு, நண்பரே, ஆனால் ஜாக் சொல்வது சரிதான். நீங்கள் இங்கே ஒரு வீட்டை உருவாக்கத் தொடங்கியுள்ளீர்கள். செய்தித்தாளில் உங்கள் வேலையும், அந்தப் பெண்ணின் பெயர் எப்போதும் உங்களை வெட்கப்பட வைக்கிறது. நீங்கள் இப்போது எங்களுடன் வெளியே வந்தால், நீங்கள் நாளை எங்களுடன் வெளியேற வேண்டும், அல்லது நாங்கள் போய்விட்டால் அவர்கள் உங்களைக் கொன்றுவிடுவார்கள். ”
ஹால் மேலும் வாதிடலாம் என்று பார்த்தார், ஆனால் பின்னர் உணர்தல் மூழ்கியது, அவர் மனந்திரும்பினார். “நான் குடிக்கப் போகிறேன். அது முடிந்ததும் திரும்பி வாருங்கள், நாங்கள் அந்த இரவு உணவை சாப்பிடுவோம். ”
"ஒப்புக்கொண்டார்," ஜாக் பதிலளித்தார், பின்னர் அவரும் மெரிட்டும் புறப்பட்டனர்.
அவர்கள் பட்டியை விட்டு வெளியேறும்போது, அவரும் மெரிட்டும் ஆர்ச்சியின் மற்ற கூட்டாளர்களால் சரியாக நடந்தார்கள், அவர்கள் ஒரு பார்வையை அவ்வளவாகக் கொடுக்கவில்லை. அவர்கள் இருண்ட தெருவுக்குள் நுழைந்தார்கள், சந்திரன் ஒரு ஸ்கிமிட்டர் மேல்நோக்கி, பேய், தங்க இருளை மட்டுமே வழங்கினார். ஆர்ச்சியும் அவரது கூட்டாளியும் இரண்டு சிறுவர்களை இடதுபுறமாக-ஆற்றை நோக்கி மற்றும் நகரத்திலிருந்து விலகிச் சென்றனர்-ஜாக் அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, கறுப்பு மனதுள்ள மனிதன் ஒரு கவர்ச்சியைப் பயன்படுத்த என்ன செய்தார் என்று மீண்டும் ஆச்சரியப்பட்டான். பெண்கள்? தங்கம்? இலவச அறை? அது ஒரு பொருட்டல்ல. ஆர்ச்சியிடமிருந்து அவர்கள் பெறுவதெல்லாம் தலையின் பின்புறத்தில் தட்டுவதும், வன்முறை மற்றும் கடின உழைப்பின் குறுகிய வாழ்க்கையும் மட்டுமே.
“வா” ஜாக் அமைதியாக சொன்னான்.
அவர் ஓடத் தொடங்கினார், துப்பாக்கிகள் இடுப்பில் அறைந்தன, அவனது கனமான கோட் அவன் மீது இழுத்தது. அவர் பின்னால் மெரிட் வருவதைக் கேட்டார், அவரது துப்பாக்கிகளில் ஒன்றை வரைந்து, அதை ஒப்படைத்தார்.
"நான் எதையும் கற்றுக்கொண்டால், விஷயங்கள் எப்போதுமே அவை தோன்றுவதில்லை."
"நான் அதை விரும்பவில்லை," மெரிட் ஹஃப்ஃப், ஒரு பார் ஸ்டூலில் உட்கார்ந்து தன்னைத்தானே உழைக்க வேண்டும்.
"இது மற்ற நபரை அதிலிருந்து விலக்கி வைப்பது" என்று ஜாக் விளக்கினார்.
பின்னர் அவர்கள் பேச அதிக நேரம் இல்லை. ஆர்ச்சியும் மற்றவர்களும் தங்கள் அணுகுமுறையைக் கேட்டிருந்தார்கள். அவர்கள் அனைவரையும் பேய்களாக மாற்றிய மங்கலான நிலவொளியில், இரண்டு அடிமைகள் மற்றும் அவர்களின் இளம் இரையை அனைவரும் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்ததைப் பார்க்கத் திரும்பினர்.
ஜாக் மற்றும் மெரிட் பிடிபட்டதால், ஆர்ச்சி-ஒரு ஹல்கிங், ப்ரிஸ்டிங் நிழல்-ஒரு ஆயுதத்தை அடைந்தார்.
ஜாக் தனது மீதமுள்ள துப்பாக்கியை வரைந்து அதை சேவல் செய்தார், ஆர்ச்சி உறைந்தார்.
"எங்களுக்கு நூத்தின் 'மதிப்புள்ள திருட்டு' கிடைக்கவில்லை!" சிறுவர்களில் ஒருவர், ஒரு கொள்ளை போல கைகளை உயர்த்தி கூறினார்.
"வாயை மூடு, முட்டாள்!" ஆர்ச்சியின் பக்கவாட்டு.
மெரிட் ஜாகிலிருந்து அரை டஜன் அடி, இடதுபுறம் நகர்ந்தார், உயரமான, மெல்லிய அடிமை மீது துப்பாக்கி பயிற்சி பெற்றார். அந்த மனிதனுக்கு ஒரு நீண்ட தாடை மற்றும் மூழ்கிய கன்னங்கள் இருந்தன, அது அவருக்கு ஒரு வித்தியாசமான குதிரை தோற்றத்தைக் கொடுத்தது, மேலும் அவர் கண்களில் ஒரு பயங்கரமான, மோசமான வெளிச்சம் இருந்தது, அது ஆச்சரியமல்ல.
ஆர்ச்சியின் கை இன்னும் அவரது இடுப்புக்கு அருகில் இருந்தது.
"பார்ப்போம்," ஜாக் கூறினார். "மெதுவாக உங்கள் கோட்டை பின்னால் இழுக்கவும்."
ஆர்ச்சி அறிவுறுத்தப்பட்டபடி செய்தார், அவரது இடுப்பில் ஒரு உறையில் தொங்கிய நீண்ட, பொல்லாத தோற்றமுடைய பிளேட்டை வெளிப்படுத்த தனது கோட் திறந்தார். கத்தியைப் பார்த்ததும், ஜாக் சிரித்தார். அது தனக்குள்ளேயே குமிழ்வதை உணர்ந்த அவர் அதற்கு உதவ முடியவில்லை. இது ஒரு காட்டுமிராண்டித்தனமான, காட்டுத்தனமான புன்னகையாக இருந்தது, மேலும் இது மற்றவர்களை பாதிக்கவில்லை, ஏனென்றால் ஆர்ச்சியின் குதிரை பக்கவாட்டு ஏதோ முணுமுணுத்தது மற்றும் இரண்டு சிறுவர்களும் ஒருவருக்கொருவர் கிசுகிசுக்க ஆரம்பித்தனர்.
"உங்கள் கோட்டை கழற்றவும்," ஜாக் கூறினார்.
"நீங்கள் யார்?" ஆர்ச்சி பதிலளித்தார்.
அது ஜாக் ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவர் சற்று நெருக்கமாக நகர்ந்து, சந்திரனை இன்னும் முழுமையாக எதிர்கொள்ளத் திரும்பினார், சில வினாடிகள் எடுத்தாலும், ஆர்ச்சியின் கண்கள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன.
"நான் உன்னை இறந்துவிட்டேன் என்று நினைத்தேன்," என்று அடிமை கூறினார்.
"இல்லை. நான் மிகவும் உயிருடன் இருக்கிறேன், ”என்று ஜாக் அறிவித்தார், அது ஒருபோதும் உண்மையாக உணரவில்லை.
ஆர்ச்சி மெதுவாக தலையாட்டினாள். "அது நன்று. உன்னைக் கொல்லும் வாய்ப்பு கிடைக்காததற்கு நான் எப்போதும் வருத்தப்படுகிறேன். ”
இப்போது அவர் தனது கோட்டை கழற்றினார், மோசமாக செய்ய வேண்டிய ஒரு வேலையைச் செய்ய ஒரு மனிதனைப் போல வெளியேறினார். அவர் எப்படி உணர்ந்தார் என்பது ஜாக் அறிந்திருந்தது.
“அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும்?” குதிரை முகம் கேட்டது.
மெரிட் தனது துப்பாக்கியைப் பிடித்தார். “அந்த சிறுவர்கள் தான். அவர்களை தங்கள் வழியில் அனுப்புங்கள், எந்த பிரச்சனையும் இருக்காது. "
"ஆனால் நாங்கள்," சிறுவர்களில் ஒருவர் தொடங்கினார்.
"வாயை மூடு," ஆர்ச்சி பதுங்கினான்.
ஜாக் இப்போது சிறுவர்களைப் பார்த்தார். அவர்கள் பயந்துபோன கண்களில் அவர் பல மாதங்களுக்கு முன்பே ஹாலை மீண்டும் பார்த்தார், ஆனால் ஹால் எதிர்த்தார். இந்த இரண்டு ஆட்டுக்குட்டிகளைப் போல அவர் ஒருபோதும் பயப்படவில்லை. ஜாக் இதுபோன்ற சிறுவர்களை வளர்ந்து வருவதைக் கண்டார், அவர்களை அடிக்கடி பாதுகாத்திருந்தார், ஆனால் அவர்கள் எப்போதுமே ஒரு கடினமான முடிவுக்கு வந்தார்கள்.
"நீங்கள் இருவரும் இங்கு ஒருபோதும் வந்திருக்கக்கூடாது," என்று அவர் கூறினார். "நீங்கள் தங்கத்தை விட இரத்தத்தைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். நீங்கள் வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும். ”
"நீங்கள் நரகத்திற்குச் செல்லலாம்!" அவர்களில் ஒருவர், தனது இரவு உணவைக் காக்கும் ஒரு சிறிய நாய் போல பற்களைத் தாங்கிக் கொண்டார்.
ஆ. ஒருவேளை அவர்கள் அனைவரும் சரியாக இருப்பார்கள், ஜாக் நினைத்தார். காட்டு அவனுக்குள் வந்தால், ஒருவேளை அவர் பிழைப்பார்.
"இந்த மனிதர்கள் உங்களை அடிமைப்படுத்துவார்கள்," என்று மெரிட் கூறினார். "அவர்கள் உங்களை அடித்து, அவர்களுக்காக வேலை செய்ய வைப்பார்கள், நீங்கள் காணும் எந்த தங்கமும் அவர்களுடையது. அவர்கள் அதை எங்களுக்கு செய்தார்கள். எங்களுடன் இருந்த பெரும்பாலான ஆண்கள் இப்போது இறந்துவிட்டார்கள். ”
மெரிட் சொன்னதில் ஜாக் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். சிறுவர்கள் அவரைப் பற்றி குறைவாகவே பயந்தார்கள், அவர்கள் ஆர்ச்சி மற்றும் குதிரை முகத்திலிருந்து விலகிச் சென்ற விதத்தில் இருந்து, அவர்கள் அவரை நம்பினார்கள் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. மெரிட் எப்போதும் அந்த நேர்மையான குணத்தைக் கொண்டிருந்தார்.
"இங்கிருந்து வெளியேறு" என்று ஜாக் சிறுவர்களிடம் கூறினார், தனது துப்பாக்கியின் பீப்பாயுடன் சைகை காட்டினார்.
ஆர்ச்சி வெறுப்பிலும் கோபத்திலும் சினேகித்தாலும் அவர்களைத் தடுக்க முயற்சிக்கவில்லை. சிறுவர்கள் மீண்டும் தெருவில், பட்டியை நோக்கி ஓடிவிட்டனர்.
"அது அவர்களைப் பாதுகாப்பாக ஆக்குகிறது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?" என்று ஆர்ச்சி கேட்டார்.
"அடுத்த முறை அவர்கள் வருவதை அவர்கள் பார்ப்பார்கள் என்று நான் நினைக்கிறேன்," என்று ஜாக் பதிலளித்தார், மேலும் அவரது சொந்தக் குரலில் அவர் ஒரு பழக்கமான சத்தத்தைக் கேட்டார். அவரது இதயத் துடிப்பு எதிர்பார்ப்பில் வேகமாகச் சென்றது, அவர் சுற்றிப் பார்த்தால் அதைப் பார்க்க மாட்டார் என்று அவருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், அருகிலுள்ள ஓநாய் உணர்ந்தார்.
ஓநாய் எப்போதுமே அருகிலேயே இருக்கும், ஏனென்றால் அவர் அதை தனக்குள்ளேயே சுமந்து சென்றார்.
ஜாக் தனது துப்பாக்கியைப் பிடுங்கி, தனது கனமான கோட்டிலிருந்து நழுவி, அதை வீதியில் விழ அனுமதித்தார். ஆர்ச்சி அரை படி மேலே சென்றார், ஆனால் மெரிட் கோல்ட்டை அவரிடம் சமன் செய்தார், அடிமை அதைப் பற்றி நன்றாக நினைத்தான். இரண்டு அடிமைகள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, ஜாக் இரு துப்பாக்கி பெல்ட்களையும் அவிழ்த்து, மெரிட்டிற்கு எடுத்துச் சென்று தரையில் வைத்தார்.
அவர்கள் நான்கு அடி இடைவெளியில் இருக்கும் வரை அவர் ஆர்ச்சியை நோக்கி நகர்ந்தார். குதிரை முகம் மறந்துவிட்டது - மெரிட் அவரை மறைக்கும். ஓநாய் உயர்ந்து வருவதை உணர்ந்த ஜாக் ஆர்ச்சியுடன் கண்களைப் பூட்டினார். அவர் கீழே வந்து கத்தியைத் தட்டினார், அது அவரது பெல்ட்டில் உறைக்கப்பட்டது.
"இப்போது நாங்கள் கூட இருக்கிறோம்," ஜாக் கூறினார். "உங்களிடம் ஒரு கத்தி உள்ளது, என்னிடம் கத்தி உள்ளது."
"நீங்கள் என் கத்தியை தூக்கி எறியச் செய்திருக்க முடியும்," என்று ஆர்ச்சி கூறினார்.
ஜாக் மீண்டும் சிரித்தார். "நீங்கள் விரும்பவில்லை."
அவர் ஆர்ச்சியை நோக்கி ஒரு படி எடுத்து, அந்த மனிதன் ஒரு படி பின்வாங்கினான், அவனது பார்வை இப்போது நிச்சயமற்றது, ஜாக்கில் ஏதோ உணர்ந்ததைப் போல அவனை குழப்பிவிட்டான். அவரை பயமுறுத்தியது. அதற்கும் துப்பாக்கிகளுக்கும் கத்திகளுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.
அது ஜாக் இடைநிறுத்தத்தைக் கொடுத்தது. அவர் தன்னுள் ஓநாய், காட்டுத்தனத்தை உணர்ந்தார், மேலும் அதன் கொடூரமான அமைதியையும் தந்திரத்தையும் தன்னுள் சேர்த்துக் கொண்டார். ஆர்ச்சியும் அதை உணர்ந்திருந்தார்.
ஆனால் ஜாக் அதை விரும்பவில்லை. ஓநாய் இந்த மனிதனைக் கொன்றுவிடும், மற்றும் ஜாக் ஒரு கொலைகாரனாக மாறுவான். அவர்களிடம் ஒரே ஆயுதங்கள் இருந்தாலும் அது கொலைதான். அவர் வனப்பகுதியை விட்டு வெளியேறிவிட்டார், இப்போது அவர் நாகரிகத்திற்குத் திரும்ப வேண்டுமென்றால், அவர் வனத்தையும் விட்டு வெளியேற வேண்டியிருந்தது. ஜாக் லண்டன் யார் என்று அவர் தன்னைத்தானே கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். இப்போது அவர் ஆர்ச்சியின் மோசமான கண்களைப் பார்த்தார், அவருக்குத் தெரியும்.
அவர் ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்து வெளியே விடுங்கள், ஓநாய் தள்ளிவிட்டார். அது அவருடைய ஆவி வழிகாட்டியாக இருக்கலாம், அவருடைய ஆத்மாவின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம், ஆனால் அது அவர் அல்ல. மற்றொரு சுத்திகரிப்பு மூச்சு, மற்றும் அவரது முகத்தில் இருந்து சிரிப்பு மறைந்தது. அவர் இறுக்கமாக எழுந்து நின்றார்.
ஆர்ச்சியை வெல்ல ஜாக் ஓநாய் தேவையில்லை. அவருக்கு சிறுவனும், அவன் இருந்த இளைஞனும், வார்ஃப் எலி மற்றும் பார் ஃபைட்டர் மற்றும் பேக்-சந்து ஸ்கிராப்பர் தேவை.
"நீங்கள் உங்கள் குடலில் என் கத்தியைக் கொண்டு முடித்து, சூரியன் வரும்போது உங்கள் சடலத்தை சுற்றி பறக்கிறீர்கள் என்றால், உங்களுக்காக யார் அழுவார்கள்?" என்று ஜாக் கேட்டார்.
குதிரை முகம் குழப்பமாகத் தெரிந்தது, ஆனால் ஆர்ச்சி பறந்தார்.
"அதைத்தான் நான் நினைத்தேன்," ஜாக் கூறினார். “எனவே நான் உங்களுக்கு ஒரு தேர்வு கொடுக்க போகிறேன். நீங்கள் சண்டையிடலாம், அல்லது அந்த குழந்தைகளை மறந்துவிட்டு, உங்கள் சொந்த தங்கத்திற்காக பான் செய்யலாம். ஒருவேளை நீங்கள் அதிர்ஷ்டம் அடைவீர்கள், பணக்காரர்களாக இருப்பீர்கள், ஆனால் அதை நீங்களே செய்வீர்கள். ”
“ஆர்ச்சீ,” குதிரை முகம் தொடங்கியது.
ஜாக் தலையை ஆட்டினான், ஒருபோதும் ஆர்ச்சியிலிருந்து கண்களை எடுக்கவில்லை. “கேட்க வேண்டாம். அவர் உங்களைப் போலவே ஒரு பிச்சின் பேராசை கொண்ட மகன். உங்கள் கடைசி கூட்டாளர் உங்களை சுட்டுக் கொன்றார். நான் உங்களுக்கு நினைவூட்ட வேண்டியதில்லை, ஆனால் உங்களுக்கு நினைவூட்டுவது தேவை என்று தெரிகிறது. எப்படியிருந்தாலும், அவை உங்கள் தேர்வுகள். விலகிச் செல்லுங்கள், அல்லது போராடுங்கள். ஆனால் நீங்கள் சண்டையிட்டால், நான் வெல்வேன் என்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள். நான் உன்னைக் கொல்ல விரும்பவில்லை என்றாலும், நாங்கள் இருவருக்கும் கத்திகள் கிடைத்துள்ளன, மக்கள் கத்தி சண்டையில் இறக்கின்றனர். இது விஷயங்களின் வழி. "
பல நீண்ட விநாடிகளுக்கு, அது எந்த வழியில் செல்லும் என்று ஜாக் உறுதியாக தெரியவில்லை.
பின்னர் ஆர்ச்சி விலகியதாகத் தோன்றியது. அவர் கொஞ்சம் புன்னகைத்தார், கிட்டத்தட்ட போற்றுதலில், அவர் தனது கோட்டை எடுத்தார்.
"நீங்கள் நகைச்சுவையாக இருக்க வேண்டும்," குதிரை முகம் அவரை நோக்கி நகர்ந்தது. "நீங்கள் இதை உண்மையில் அனுமதிக்க மாட்டீர்கள்"
ஆர்ச்சி அவரை மிகவும் கடினமாக குத்தியது, அவரது பிளவு மற்றும் இரத்தக்களரி வாயிலிருந்து ஒரு பல் சுட்டு, நிலவொளியை அழுக்குக்குள் இறங்கும்போது பிடித்தது. குதிரை முகம் தரையில் அடித்தது, உயர முயன்றது, பின்னர் அங்கேயே கிடந்தது, திகைத்தது.
தனது கோட் மீது இழுத்து, ஆர்ச்சி ஒரு பின்தங்கிய பார்வையில்லாமல் விலகிச் சென்றார்.
"நீங்கள் என்னை ஒரு நிமிடம் பயந்தீர்கள்," என்று மெரிட் கூறினார். ஜாக் தனது துப்பாக்கி பெல்ட்களை எடுத்துக்கொண்டு அவற்றை அந்த இடத்தில் வைத்தார்.
அவர் தனது கோட்டை மீண்டும் போட்டபோது, ஜாக் மெரிட்டுக்கு ஒரு புன்னகையை அளித்தார், ஆனால் எதுவும் பேசவில்லை. அவர் காடுகளை வெல்ல யூகோனுக்கு வந்திருந்தார், கடைசியில் அவர் அவ்வாறு செய்திருந்தார், ஒரு விதத்திலும் அவர் கனவு கண்டிருக்க மாட்டார். அது அவனுடைய ஒரு பகுதியாக மாறியது, உள்ளே ஆழமாக இருந்தது, அவர் உலகில் எங்கு அலைந்தாலும் பரவாயில்லை, அவர் வனத்தை தன்னுடன் சுமப்பார், அதன் அழைப்பை எப்போதும் கேட்பார்.
அவரின் ஒரு பகுதி எப்போதும் ஓநாய் தான், ஆனால் முதன்மையாக, ஜாக் லண்டன் ஒரு மனிதர். ஒரு மகன், ஒரு சகோதரர், ஒரு நண்பர். அவருக்கு பொறுப்புகள் இருந்தன, அவரிடம் காடுகளில் இழந்த ஒரு உண்மை.
வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டிய நேரம் வந்தது.
முற்றும்
