மோசமான நிலைக்கு வந்தால், அவரை மீட்பது ஜாக் தான்.
அவர் கதவுகளின் வழியாக பட்டியில் நுழைந்தார். சுற்றிப் பார்த்தபோது, அவர் மெரிட்டை விரைவாக உளவு பார்த்தார், அவரும் ஜாக் மாதங்களுக்கு முன்பே ஆக்கிரமித்திருந்த தூர மூலையில் இருந்த அதே மேசையின் மீது சரிந்தார். ஒரு விஸ்கி பாட்டில் அவருக்கு முன்னால் இருந்த மேஜையில் உட்கார்ந்து, பாதி காலியாக இருந்தது, அந்த மனிதனின் சிரித்த அம்சங்கள் எப்படியாவது குடிப்பழக்கத்தால் மங்கலாகத் தெரிந்தன. ஜாக் ஒரு குடிகாரனின் தோற்றத்தை நன்கு உணர்ந்தார், ஆனால் மெரிட் இன்னும் அதிகமாக சபிக்கப்பட்டதாகத் தோன்றியது-இங்கே ஒரு மனிதன் குடிக்க உந்தப்பட்டான், அதை ஒரு பிட் ரசிக்கவில்லை.
மெரிட்டுக்கு எதிரே ஹால் அமர்ந்தார், சிறுவன் ஜாக் ஆர்ச்சி மற்றும் வில்லியமிலிருந்து மீட்கப்பட்டான். ஜாக் கதவுகளின் அருகே நின்றபடி அவர் மேலே பார்த்தார், அவரது கண்கள் அகன்றன, அவர் "ஜாக் லண்டன்" என்று கிசுகிசுத்தார்.
"இறந்த," மெரிட் கூறினார். "அசுரனால் எடுக்கப்பட்டது." மெரிட்டுக்கு நெருக்கமான பலர் கூச்சலிட்டனர், ஒரு ஜோடி கூட சிரித்தது, சாதாரண துஷ்பிரயோகத்தை தூக்கி எறிந்தது. "நீங்கள் சிரிப்பீர்கள்!" மெரிட் குரல் எழுந்தது. "அது உங்களை கால்களால் வைத்திருக்கும்போது, அது உங்கள் தைரியத்தை மெல்லும், நீங்கள் ... நீங்கள் செய்வீர்கள் ..." அவர் மீண்டும் டேபிள்டாப்பில் சரிந்து, வாயிலிருந்து பரவிய சிறு சிறு துளிகளில் ஏதேனும் முணுமுணுத்தார்."இல்லை, மெரிட்," ஹால் கூறினார். அவர் மேசையிலிருந்து எழுந்து நின்று சிரித்தார். "ஜாக் இங்கே இருக்கிறார்!"
மெரிட் ஜாக்கைப் பார்த்தார். வேறு சிலருக்கு ஆர்வம் தோன்றியது, ஆனால் ஜாக் தனது நண்பரின் இந்த அழிவைச் சந்தித்த மெரிட்டிற்கு மட்டுமே கண்கள் வைத்திருந்தார்.
"ஜாக் லண்டன் இறந்துவிட்டார்," மெரிட் கூறினார்.
"நான் இங்கே இருக்கிறேன், மெரிட்," ஜாக் கூறினார். "நீங்கள் கிட்டத்தட்ட இழந்துவிட்டீர்கள் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது."
ஜாக் அவர்களின் மேஜையில் உட்கார்ந்து, ஹால் ஒரு பானம் வழங்குவதை ஏற்றுக்கொண்டார். சிறுவன் அவனை பரந்த கண்களால் கவர்ந்தான், பேசமுடியவில்லை, அவன் அவ்வாறு செய்தபோது, அது மிகவும் மரியாதைக்குரிய தொனியில் இருந்தது. ஜாக் சிறிது நேரம் அமைதியாக உட்கார்ந்து, குடிபோதையில் இருந்து மெரிட்டை பரிசோதிக்க அனுமதித்தார். பெரிய மனிதர் மிகவும் மாறிவிட்டார், ஆனால் ஜாக் தன்னிடம் இருந்ததை நினைவில் கொண்டார். கண்ணாடியில் இருந்த அந்நியன் இன்னும் அவனை வேட்டையாடினான்.
கடைசியில் மெரிட் ஒரு பதற்றமான தூக்கத்தில் நழுவினார், அவர்களைச் சுற்றியுள்ள பட்டியில் இருந்த ஹப் பப் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பியது, ஹால் ஜாக் மீது கண் சிமிட்டினார்.
ஹால் அவரை விட இரண்டு வயது மட்டுமே இளையவர் என்பதை ஜாக் தன்னை நினைவுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அவர் ஒரு குழந்தையைப் போலவே இருந்தார்-அவர் ஒரு குழந்தை-ஆனாலும் ஜாக் ஒரு நட்பு முகத்தைக் கண்டு மகிழ்ச்சியடைந்தார்.
“அப்படியானால் அது என்ன?” கடைசியாக ஜாக் கேட்டார். அவர் ஹாலுடன் பேசினாலும், அவர் தனது நண்பரின் கண்களில் அங்கீகாரத்துடன் எழுந்திருப்பார் என்ற நம்பிக்கையில் மெரிட்டைப் பார்த்தார், ஆனால் அவர் வெகு தொலைவில் இருந்தார். ஒருவேளை நாளை.
“சரி… மெரிட்டில் இதுபோன்ற கதைகள் உள்ளன,” ஹால் கூறினார். "அவர் பேசுகிறார் ..."
“அரக்கர்களா?” ஜாக் கூறினார்.
ஹால் தலையசைத்தார்.
"சரி, அவர் ஒரு கண்ணாடியின் அடிப்பகுதியில் நிறைய அசிங்கமான விஷயங்களைக் கண்டுபிடிப்பார்."
"அவர் திரும்பி வந்தவுடனேயே அவர் அவர்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தார், அவர் சாராயத்தைத் தொடங்குவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே."
"பைத்தியக்காரத்தனத்தை பின்பற்றுங்கள்." ஜாக் ஒரு பானம் எடுத்துக் கொண்டார், கண்களை மூடிக்கொண்டு கடுமையான சுவையைச் சேமித்தார்.
"பின்னர் அவர் அந்த பாதையில் இருந்து வந்த ஒரே பைத்தியக்காரர் அல்ல" என்று ஹால் கூறினார்.
ஜாக் குழந்தையைப் பார்த்தார். கண்ணாடியை மேலே வைத்து, விஸ்கி தீப்பொறிகளில் சுவாசித்தார். அவர்கள் அனைவரும் இறப்பதை நான் கண்டேன்!
"டாஸனில் அந்த பாஸ்டர்ட் ஆர்ச்சியின் பின்புறம்," ஹால் அமைதியாக கூறினார். "இப்போது கிட்டத்தட்ட மிருகத்தனமானதல்ல - எல்லா கணக்குகளாலும் அவரை சுட்டுக் கொன்றது. ஆனால் அவர் அதே வகைகளுடன் இணைந்திருக்கிறார், ஒரு 'அவர்கள் போகிறார்கள் என்று பேச்சு இருக்கிறது'.
"ஆர்ச்சி," ஜாக் கூறினார். "நீங்கள் உறுதியாக இருக்கிறீர்களா?" வில்லியம் அவரை சுட்டுக் கொன்றார், அவரை இறந்துவிட்டார், வெண்டிகோ வில்லியமைக் கொன்றார், பின்னர்…? ஆனால் நினைவகம் அங்கேயே முடிந்தது.
"நிச்சயமாக நான் உறுதியாக இருக்கிறேன்." ஹால் தலையாட்டினான், ஆனால் அவனால் ஜாக் பார்வையை சில தருணங்களுக்கு மேல் வைத்திருக்க முடியவில்லை.
ஜாக் திரும்பி உட்கார்ந்து, பட்டியைச் சுற்றிப் பார்த்தார், மற்றொரு பானம் எடுத்துக் கொண்டார். அவரது சாகசங்கள் இன்னும் முடிவடையவில்லை என்று தோன்றியது. ஹால் அவருக்கு இன்னொன்றை ஊற்றினார், இசை வாசித்தார், ஆண்களும் பெண்களும் குடித்துவிட்டு புகைபிடித்தனர், பல வழிகளில் மனச்சோர்வடைந்தாலும், பழக்கமான சூழல்கள் கடைசியாக ஜாக் ஓய்வெடுக்க முடிந்தது. மெரிட் அவருக்கு அருகில் இருந்த மேஜையில் மெதுவாக பதுங்கினார், இது எங்கும் ஒரு பட்டியாக இருந்திருக்கலாம்.
பின்னர், ஹால் மற்றும் ஜாக் விஸ்கியை முடித்தபின்னர், ஹால் நெருக்கமாக சாய்ந்தார். இங்கே அது வருகிறது, ஜாக் நினைத்தார். இங்கே அவர் மாலை முழுவதும் சொல்ல முயற்சிக்கிறார்.
"எனவே என்ன நடந்தது என்று சொல்லுங்கள்," ஹால் கூறினார்.
ஜாக் சிறிது நேரம் கோபமடைந்து, காணப்படாத தூரத்தை வெறித்துப் பார்த்தார், அங்கிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்த ஓநாய் அலறல் சத்தம் கேட்க அவர் பாடுபட்டார். ஒருவேளை அது விஸ்கி, ஆனால் அவர் சிரித்தார்.
“சரி, ஹால். நான் வீட்டிற்குச் செல்கிறேன், நான் டாசனை விட்டு வெளியேறியதும், நான் மீண்டும் ஒருபோதும் கதை சொல்லப் போவதில்லை, ”என்று அவர் கூறினார். “எனவே நீங்கள் அதைக் கேட்க மட்டுமே இருப்பீர்கள். நீங்கள் நம்புவது உங்களுடையது. ”
அதிகாலையில், ஜாக் லண்டன் தனது கதையைச் சொன்னார்.
அதிகாரம் ஆறு
உடைந்த வட்டங்கள்
காலை எபிபானி இல்லை. மெரிட் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறார் என்பதை அறிந்ததும், ஜிம் குட்மேனின் மரணத்திற்கு பெரிய மனிதர் இன்னும் பொறுப்பேற்பாரா, அல்லது வெண்டிகோ தாக்குதலுக்கு முந்தைய நாட்களில் அவர்களின் நட்பைக் கஷ்டப்படுத்திய பதட்டங்கள் நீடிக்குமா என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார். கோபம் அல்லது மனக்கசப்பை விட மெரிட்டின் எதிர்வினை மிகவும் மோசமாக இருக்கும் என்று அவர் ஒருபோதும் யூகித்திருக்க முடியாது.
ஹோட்டல் பார்லரில் காலை உணவுக்கு மேல் அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்தபோது, மெரிட் இன்னும் அவரை அடையாளம் காணவில்லை. அடிமைகளின் முகாமில் அன்றிரவு ஜாக் லண்டன் இறந்துவிட்டார் என்று அவர் தொடர்ந்து வலியுறுத்தினார். ஜாக் அவரை அழுத்தியபோது, பெரிய மனிதர் குழப்பமாகவும் சோகமாகவும் கிட்டத்தட்ட சமமான நடவடிக்கைகளில் கோபமாகவும் தோன்றினார், பின்னர் அவரது கண்கள் தொலைவில் வளர்ந்தன, அவர் தனது மூளையை சுண்டவைத்துக்கொண்டிருந்த ஆல்கஹால் சம்பந்தமில்லாத வகையில் வாரங்கள். இருப்பினும் இது பைத்தியம் அல்ல. ஜாக் தனது பைத்தியக்காரர்களின் பங்கை சந்தித்தார். மாறாக, மெரிட்டின் ஒரு பகுதி வடக்கில், சிற்றோடை கரையில் பாழடைந்த முகாமில், அவர் ஒருபோதும் முழுமையாக திரும்பவில்லை என்று அவர் நினைத்தார்.
ஜாக் தான் ஒருபோதும் மாட்டார் என்று அஞ்சினார், ஆனால் அவர் மெரிட்டை கவனமாக நடத்த முடிவு செய்தார். மனிதன் கையாளக்கூடியதை விட மேலும் அதிர்ச்சி அதிகமாக இருக்கலாம். அவரது தட்டில் பிஸ்கட் மற்றும் கிரேவியை எடுத்துக்கொண்டு, மெரிட் தனது புதர் சிவப்பு தாடியைக் கட்டிக்கொண்டு, வேறு யாரும் கேட்காத ஒலிகளில் தொடங்கத் தோன்றியது. இன்னும் பரந்த தோள்பட்டை மற்றும் திணிப்பு, அவர் வனாந்தரத்தில் சோதனையிட்டதிலிருந்து மெலிந்து போயிருந்தார், சில வருடங்கள் மட்டுமே ஜாக் மூத்தவராக இருந்தபோதிலும், அவர் இப்போது மிகவும் வயதானவராகத் தோன்றினார்.
தனது காபி கோப்பையின் விளிம்பில், ஜாக் தனது நண்பரை உற்று நோக்கினார். மெரிட் தனது மூடுபனியிலிருந்து எழுந்திருக்க வேண்டும், அவரது சிந்தனையின் பகுதிகள் மீண்டும் ஒன்றாகக் கொண்டுவரப்பட்டன, ஆனால் அது எச்சரிக்கையுடன் செய்யப்பட வேண்டியிருந்தது.
ஜாக் நினைத்திருந்தால், அதை எப்போதுமே செய்ய முடியும்.
காலை உணவுக்குப் பிறகு, அவர் ஹோட்டலின் உரிமையாளரைப் பார்க்கச் சென்றார், அவர் மோர்டிமர் டவுட்டின் ஓரளவு சாத்தியமில்லாத பெயரைக் கொண்டிருந்தார். அந்த நபர் காலையின் அஞ்சலில் இருந்து பார்த்தார் - அவர் ஹோட்டலின் விருந்தினர்களுக்காக குவியலாக வரிசைப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார் - மற்றும் அவரது முகத்தில் ஒரு செம்மறி தோற்றம் வந்தது.
"ஒரு ஒழுக்கமான இரவு ஓய்வு உங்களை மறந்துவிடும் என்று நம்புவது மிக அதிகம் என்று நான் நினைத்தேன்," என்று அவர் கூறினார், அவர் அணிந்திருந்த வில் டைவை நேராக்கி, யூகோன் ஹோட்டலுக்கு அதிநவீனமான ஒரு காற்றை அல்லது வெறுமனே நாகரிகத்தை கூட வழங்குவதாக தெரிகிறது. ஒருபோதும் அதன் சொந்த தகுதிகளில் நிறுவ வேண்டாம். ஒரு ஒட்டுண்ணி கொண்ட ஒரு விபச்சாரியைப் போல, ஜாக் நினைத்தான், ஆனால் சொல்லவில்லை.
"உங்களுக்கு ஒரு காலை வணக்கம், திரு. டவுட்," என்று அவர் கூறினார்.
அந்த மனிதனின் பார்வை ஜாக் அணிந்திருந்த இரட்டை துப்பாக்கி பெல்ட்களுக்கு கீழே பறந்தது. இன்று காலை மீண்டும் அவற்றை வழங்க அவர் தயங்கினார், ஆனால் அடிமைகளின் முகாமில் இருந்து அவர் கொண்டு வந்த மற்ற ஆயுதங்களுடன், வீட்டிற்கு செல்லும் பயணத்தில் அவர்கள் தங்கள் தோழர்களாக இருப்பார்கள் என்று விரைவில் முடிவு செய்தனர். அது போலவே, அவர் தனது ஹோட்டல் அறையில் சேணங்களை விட்டுச் செல்வதில் சங்கடமாக உணர்ந்தார். அவர் யாருக்குக் கிடைத்த தங்கத்தைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட சுவாசிக்கவில்லை, முந்தைய நாள் இரவு கூட இளம் ஹால் கூட இல்லை, ஆனால் டாசனில் சில ஆண்கள் இருந்தார்கள், அதற்காக மிகவும் மோசமாக பசி எடுத்தார்கள், எப்படியாவது அதன் இருப்பை உணர அவர் அதைக் கடந்திருக்க மாட்டார் .
"நான் உண்மையிலேயே வருந்துகிறேன்," என்று டவுட் மீண்டும் துப்பாக்கிகளைப் பார்த்துக் கூறினார். "ஆனால் உங்கள் நண்பர் ஸ்லோப்பர் பேசிய விதம், மற்றும் கிசுகிசுக்களிலிருந்து நான் கேள்விப்பட்டேன், 'அங்கே என்ன நடந்தது ... நீங்கள் சென்றதிலிருந்து இது நீண்ட காலமாக இருந்தது"
"நான் அதை உங்களிடம் தெளிவாக வைக்கிறேன், ஐயா," ஜாக் குறுக்கிட்டார். "நான் இரத்தக்களரிக்கு புதியவரல்ல, இந்த அறையில் உள்ள விஷயங்களாலும், நான் சுமந்து செல்லும் கத்திகள் மற்றும் துப்பாக்கிகளாலும் உங்களை காயப்படுத்தவோ கொல்லவோ இரண்டு டஜன் வழிகளைப் பற்றி நான் யோசிக்க முடியும்."
டவுட் விழுங்கி, உதடுகளை நனைத்து, அமைதியான வேண்டுகோளில் தலையை ஆட்டினான். வசந்த காலத்தில், ஜாக் அவரை முதன்முதலில் சந்தித்தபோது, அந்த மனிதன் சிரித்துக் கொண்டான், அவனை உடல் ரீதியாக தெருவுக்கு எறிந்தான் - அல்லது முயற்சித்திருக்கலாம். இன்று காலை, அவர் முயற்சி செய்யத் துணியவில்லை.
"இப்போது வாருங்கள், மிஸ்டர் லண்டன்"
ஜாக் சிரித்தார். திரு. லண்டன், உண்மையில், அவருக்கு இன்னும் இருபது வயது. சிரிப்புக்கு ஒரு வெறித்தனமான விளிம்பில் இருந்திருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் டவுட் அவர் வரிசைப்படுத்தியிருந்த அஞ்சலை கைவிட்டு, அவர்களுக்கு இடையே ஒரு இருண்ட மர மேசையை வைக்க நகர்ந்தார்.
“நான் கொஞ்சம் யோசித்தேன், டவுட். எனக்கு போதுமான ரத்தமும் போதுமான பிரச்சனையும் இருந்தது, எனவே நீங்கள் எளிதாக சுவாசிக்க முடியும். ”
அந்த மனிதன் நம்பிக்கையற்றவனாக, போரிட்டான்.
"நேர்மையாக," ஜாக் கூறினார். "நான் வழங்க விரும்பும் துடிப்பை உங்களுக்கு வழங்க எனக்கு நேரமோ விருப்பமோ இல்லை, அல்லது நீங்கள் எவ்வளவு காலம் காத்திருக்க வேண்டும் என்பது பற்றி விவாதிக்க கூட இல்லை. எங்கள் பொருட்களை சேமிக்க என் நண்பர்களும் நானும் உங்களுக்கு பணம் கொடுத்தோம். அதற்கு பதிலாக, நீங்கள் அவற்றை விற்றீர்கள். உங்கள் பகுத்தறிவை நான் புரிந்துகொள்கிறேன், உண்மையில் நான் உன்னைக் குறை கூறுகிறேன் என்று சொல்ல முடியாது. ஆனால் அது செயலை மன்னிக்க முடியாது. ”
எந்த வன்முறையும் வெடிக்க வாய்ப்பில்லை என்று இப்போது உணர்ந்த டவுட், ஒத்துழைப்புடன் தலையசைத்தார். "நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன். மீண்டும், நான் எவ்வளவு வருந்துகிறேன் என்று சொல்ல முடியாது. என்னிடம் இன்னும் பணம் இருந்தால், ஒவ்வொரு சதத்தையும் நான் திருப்பித் தருகிறேன், ஆனால் அதை ஹோட்டலின் மேம்பாடுகளாக மாற்றினேன். ”
ஜாக் ஒரு புருவத்தை அடைத்து சுற்றி பார்த்தார். இழிவான முறையில் கட்டப்பட்ட மற்றும் அலங்கரிக்கப்பட்ட ஸ்தாபனத்தில் ஏதேனும் முன்னேற்றங்கள் செய்யப்பட்டிருந்தால், அவர் அவற்றை கவனிக்கவில்லை. ஆனால் பரவாயில்லை….
"நான் வீட்டிற்குச் செல்கிறேன்," என்று ஜாக் கூறினார், அந்த வார்த்தை விசித்திரமாக உணர்ந்தது, எப்படியோ அதிசயமாக, அவரது உதடுகளில் அறிமுகமில்லாதது. "என் பின்புறத்தைப் பார்ப்பதில் நீங்கள் மகிழ்ச்சியடைவீர்கள் என்று நான் நம்புகிறேன், எனவே விரைவில் அதைச் செய்ய நீங்கள் உதவ வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கு, நான் என்னை சாயத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டிய பொருட்களை ஒன்றாக இணைக்க நகரத்தில் உள்ள பல கடைகளுக்கு வருவேன். ”
"நிச்சயமாக," டவுட் கூறினார்.
ஜாக் சிரித்தார். "நீங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் பணம் செலுத்துவீர்கள்."
டவுட் கோபமடைந்தார், அவர் திடீரென்று வாதிடுவதற்கான தைரியத்தைக் காணலாம் என்று தோன்றியது.
"எனது பொருட்களை விற்பனை செய்வதன் மூலம் நீங்கள் பெற்றதை விட செலவு மிகக் குறைவாக இருக்கும்" என்று ஜாக் கவனித்தார். "நான் டாசனிலிருந்து எவ்வளவு தூரம் வந்தாலும், நீங்கள் எளிதாக சுவாசிப்பீர்கள்."
இப்போது டவுட் உண்மையில் சிரித்தார். "அது இருக்கிறது."
"நாங்கள் ஒப்புக்கொண்டோம்?" ஜாக் கேட்டார்.
டவுட் குலுக்க ஒரு கையை வெளியே தள்ளினார். ஜாக் அதைப் பார்க்கும் அளவுக்கு இல்லை.
"இவ்வளவு வேகமாக இல்லை. எனது மசோதாவின் விஷயமும் இருக்கிறது. ”
இப்போது அவர் விரைவில் ஜாக் விலகுவார் என்று அவர் நம்பினார், இதற்கிடையில் எந்தவிதமான புல்லட் துளைகளும் அல்லது பிற காயங்களும் இல்லாமல் - ஒரு நேர்த்தியான லாபத்தில், எல்லாவற்றையும் கருத்தில் கொண்டார்-அந்த மனிதன் இறுக்கமாக நின்றான், கிட்டத்தட்ட பெரியவன்.
“இதைப் பற்றி எதுவும் யோசிக்காதே, ஜாக். நீங்கள் ஒரு சில நாட்கள் மட்டுமே இருந்தால், உங்கள் அறை அல்லது உணவுக்கு கட்டணம் ஏதும் இருக்காது. இது என்னால் செய்யக்கூடியது மிகக் குறைவு. ”
"அது இருக்கும்," ஜாக் ஒப்புக்கொண்டார். "ஆனால் நீங்கள் மெரிட் ஸ்லோப்பரின் மசோதா மறைந்து போகப் போகிறீர்கள்."
டவுட் வெற்று. "எவ்வளவு காலம்?"
"அவர் இன்று வரை சம்பளம் பெறுகிறாரா?"
"வெள்ளிக்கிழமை வரை," டவுட் பதிலளித்தார்.
ஜாக் ஒரு மூச்சு எடுத்தார். இன்று ஞாயிறு அல்லது வியாழக்கிழமை இருந்திருக்கலாம், ஏனென்றால் அவருக்குத் தெரிந்த அனைவருக்கும், ஆனால் அவர் அதை ஒப்புக்கொள்ளப் போவதில்லை.
"நான் டாசனை விட்டு வெளியேறும் வரை அவர் உங்களுக்கு இன்னொரு காசு கூட கொடுக்க மாட்டார். ஒரு பானம் அல்லது உணவு அல்லது படுக்கைக்கு அல்ல. நீங்கள் அவரது காலணிகளை பிரகாசிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினாலும் கூட. ”
தயக்கத்துடன், லேசான எதிர்ப்பில் தனது கன்னத்தை தூக்கி, டவுட் தலையில் ஒரு சாய்வைக் கொடுத்தார், அதை ஜாக் ஏற்றுக்கொண்டார். "ஸ்லோப்பர் உங்களுடன் புறப்படுவாரா?"
"நான் நம்புகிறேன்."
ஒரு கணம் கழித்து, அந்த மனிதன் மீண்டும் கையை நீட்டினான். இந்த முறை ஜாக் அதை அசைத்தார்.
"நான் எதிரிகளை உருவாக்க இங்கு வரவில்லை, மிஸ்டர் டவுட்," ஜாக் சிறிது மென்மையாக்கினார். "நான் ஒரு சாகசத்திற்காக வந்தேன், நான் பேரம் பேசியதை விட அதிகமாக கிடைத்தது."
“உங்களை அதிர்ஷ்டசாலி என்று கருதுங்கள். பெரும்பாலானவை குறைவாகவே கிடைக்கும். ”
அவர் தன்னைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கு முன்பு, ஜாக் சிரித்தார். அது அவர்களுக்கு இடையேயான பதற்றத்தை உடைத்தது.
"நீங்கள் திரும்பி வருவீர்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை," என்று டவுட் கூறினார்.
"எனக்கு தெரியும். நீண்ட காலமாக, நானும் இல்லை. ”
அடுத்த சில நாட்களில், ஜாக் தனது தயாரிப்புகளைச் செய்தபோது, தெருவில், ஹோட்டல் படிக்கட்டுகளில் அல்லது டாசன் பட்டியில் மெரிட்டை அரை டஜன் முறை பார்த்தார், ஆனால் எப்படியாவது மெரிட்டால் அவரைப் பார்க்க முடியவில்லை. இரண்டு முறை ஜாக் அவருடன் பேச முயன்றார், ஆனால் அவரது வார்த்தைகள் செவிடன் காதில் விழுந்தன. சிதைந்த மனிதனை பேய் பேய் போல் ஜாக் உணரத் தொடங்கி, அவரை தனியாக விட்டுவிட முடிவு செய்யும் வரை, மெரிட் தனது இருப்பை சிறிதளவு இழுப்பு அல்லது பார்வையுடன் கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.
ஆனால் அவரது அனைத்து ஏற்பாடுகளும் முடிந்ததும், மறுநாள் காலையில் அவர் புறப்பட திட்டமிடப்பட்டிருந்தபோது, ஜாக் தனது நண்பருடன் பேசாமல் டாசனை விட்டு வெளியேற முடியாது என்று அறிந்திருந்தார். மெரிட்டின் மனம் நழுவியது. அவர் சில நடுத்தர தூரத்தைப் பார்த்தார், தன்னைச் சுற்றியுள்ள உலகின் திடத்தன்மையைப் பற்றி ஒருபோதும் அறிந்திருக்கவில்லை, மேலும் மெரிட்டை மீண்டும் உண்மையான உலகத்திற்குக் கொண்டுவருவதற்கு அவர் ஏதாவது செய்யாவிட்டால், அவர் என்றென்றும் தனக்குள்ளேயே தொலைந்து போவார் என்று ஜாக் அஞ்சினார். அவர் வெண்டிகோவின் கைகளில் இறந்திருந்தால்.
ஆயினும்கூட, மெரிட்டைப் பெறுவதற்கான தனது முந்தைய முயற்சிகள் வியக்கத்தக்க வகையில் தோல்வியுற்றன என்பதை ஜாக் அறிந்திருந்தார். மெரிட் ஒப்புக் கொள்ளும் ஒருவரை அவர் வைத்திருந்தால் அவரது வாய்ப்புகள் பெரிதும் மேம்படும் என்று அவர் தீர்மானித்தார்.
இவ்வாறு அவர் தன்னைக் கண்டார், அந்த திங்கள் பிற்பகல், நகரத்தின் செய்தித்தாள் அலுவலகத்திற்குள் நின்று கொண்டிருந்தார். ஹால் லாங்ஹேண்டில் ஒரு தற்காலிக மேசைக்கு பின்னால் அமர்ந்தார், கட்டிடத்தின் பின்புறத்தில் எங்காவது அமர்ந்திருந்த அச்சகத்திலிருந்து அவரது விரல்கள் மை கொண்டு கறை படிந்தன, கணம் அமைதியாக இருந்தது. அவரது நாய், டச்சு, மேசைக்கு அருகில் தரையில் கிடந்தது, ஜாக் வருகையை காதுகள் குத்துகின்றன.
"ஒரு அழகான பெண்," ஜாக் கூறினார்.
ஹால் மேலே பார்த்தார், உடனடியாக பிரகாசிக்கிறார். "ஜாக்!"
சிறுவன்-இனி ஒரு பையன், உண்மையில், அவன் முன்பு ஒருவராக இருந்திருந்தால்-அவன் நாற்காலியில் இருந்து குதித்து விரைந்தான். டச்சுக்காரர்கள் தலையை உயர்த்தி, ஒரு கணம் அவர்களைப் பார்த்தார்கள், பின்னர் அதை மீண்டும் தனது முன்கைகளில் ஓய்வெடுத்தனர், அந்த வழியில் முற்றிலும் அக்கறையற்றவர்கள் நாய்களால் மட்டுமே எப்போதும் நிர்வகிக்க முடியும். ஆனால் ஹால் அவர்கள் இருவருக்கும் போதுமான உற்சாகத்தைக் கொண்டிருந்தார். மை இருந்தபோதிலும், ஜாக் அதை அசைக்க மறுத்திருக்க முடியாது என்று அவர் அத்தகைய ஆற்றல்மிக்க போன்ஹோமியால் கையை வெளியேற்றினார். ஒரு கணம் கழித்துதான் ஹால் அவனைப் பார்த்தான்.
"இது ஒரு அழகான பெண்ணைப் பற்றி என்ன?"
"சேடில்: இளஞ்சிவப்பு முடி, குளிர்காலம் போல வெளிர்"
"சாலி கோரிகன்."
அந்தப் பெண்ணின் பெயரைப் பேசும்போது ஹாலின் கன்னங்களுக்கு வந்த லேசான பறிப்பைக் குறிப்பிட்டு ஜாக் தலையசைத்தார். “உன்னை எங்கே கண்டுபிடிப்பது என்று அவள் என்னிடம் சொன்னாள். செய்தித்தாளில் வேலை செய்வதை நீங்கள் குறிப்பிடவில்லை. "
No comments:
Post a Comment