காடு நாவல் #28

தி வைல்ட் (ஜாக் லண்டனின் ரகசிய பயணங்கள் # 28)

---

"இது ஒரு சமீபத்திய வளர்ச்சி," ஹால் கூறினார்.

ஜாக் ஆழ்ந்த மூச்சு எடுத்தார், அவரது புன்னகை தடுமாறியது. "நீங்கள் சில நிமிடங்கள் விட முடியுமா?"

"நிச்சயமாக. என்ன-?"

“நான் நாளை புறப்படுகிறேன். நான் செல்வதற்கு முன், மெரிட்டுடன் பேச வேண்டும் என்று அர்த்தம். நீங்கள் அங்கு இருந்தால் அது உதவக்கூடும் என்று நினைத்தேன். ஒரு முகம் அவர் தன்னைப் பார்ப்பார். "

ஹால் தலையாட்டினார், அவரது மேசையை திரும்பிப் பார்த்தார், பின்னர் ஒரு சாவிக்காக அவரது சட்டைப் பையில் அடைந்தார். "இருங்கள், டச்சு," அவர் நாயை நோக்கி, பின்னர் ஜாக் பார்த்தார். "அவர் இப்போது பட்டியில் இருப்பார். நாங்கள் அவசரப்பட்டால், அவர் நம்மில் ஒருவரையும் பார்க்க மிகவும் குடிபோதையில் அவரைப் பெறலாம். ”

டாஸனைப் போல இழந்த நம்பிக்கையில் போர்வை போடப்பட்ட இடத்தில் அல்ல, பட்டியில் மெரிட் மட்டுமே இருப்பார் என்று ஜாக் எதிர்பார்க்கவில்லை, ஆனால் அது இன்னும் வாழ்க்கையோடு முணுமுணுக்கும் இடத்தையும், ஆல் மற்றும் விஸ்கியையும் சுதந்திரமாகப் பாய்ச்சுவதைக் கண்டு திடுக்கிட்டது. இரவு வந்ததும், இருள் தொலைந்துபோன ஆத்மாக்களையும், இன்னும் நம்பிக்கையுள்ளவர்களையும் கூட, அவர்கள் வீட்டிலிருந்து எவ்வளவு தூரம் இருந்தார்களோ, அது மிகவும் சத்தமாகவும், மிகவும் பரபரப்பாகவும் இருக்கும். ஆனால், இன்னும், பட்டியில் இருபத்தைந்து அல்லது முப்பது பேர் இருந்தனர், அவர்களில் ஒரு சிலர் வழங்கப்பட்ட இடத்தை மிகக் குறைவாகவே சாப்பிடுகிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்கள் வேறு இடத்தில் சரியான உணவைத் தேட கவலைப்படவில்லை. அவர்கள் அந்த இடத்தில் வேர்களை கீழே வைப்பார்கள்.

வேர்கள். இந்த வார்த்தை லெஷி மற்றும் அவரது அழகான மகளின் படங்களை ஜாக் தலையில் வைத்தது, மேலும் அவர் அவற்றை கோப்வெப்களைப் போல அசைத்தார். விரைவில் அவர் வடக்கின் பரந்த வெறுமையை விட்டுச் சென்றார், சிறந்தது.

"பின்புறத்தில்," ஹால் கூறினார், தொலைதூர மூலையை நோக்கி தலையசைத்தார்.

உண்மையான பட்டியில் இருந்து அறையின் எதிர் பக்கத்தில் ஒரு சிறிய வட்ட மேசையில், மெரிட் அங்கு ஒரு பதவியை எடுப்பார் என்பது ஜாக் ஒரு விசித்திரமாகத் தெரிந்தது. அவர் இன்னொரு பானத்தை ஆர்டர் செய்ய அவர் எழுந்து கவுண்டருக்கு மலையேற வேண்டும், மேலும் மதுக்கடைக்காரரின் கைக்குள் ஏராளமான மலம் இருக்க வேண்டும். அவர் கிட்டத்தட்ட மறைந்திருப்பதாகத் தோன்றியது, அங்கே ஒரு மூலையில், மற்றும் அவரது கண்ணாடியில்.ஹால் வழிநடத்தியது, அவர்கள் மேசைகள் வழியாக திரிந்தனர், ஆண்களை பெரும்பாலும் மந்தமானவர்களாகவும், பெண்கள் பொய்யான ஆடம்பரமாகவும் கடந்து சென்றனர், அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் முட்டாள்தனத்திலிருந்து அவர்களை அசைக்க ஏதாவது நடக்குமா என்று காத்திருக்கிறார்கள், எதுவும் செய்யாவிட்டால் அவர்களில் என்னவாகும் என்று யோசிக்க முயற்சிக்கவில்லை.

ஜாக் எளிமையான, பாதிக்கப்படாத, உண்மையான சிரிப்பை விரும்பினார், கலிபோர்னியாவில் வீட்டிற்குத் திரும்புவார் என்று அவருக்குத் தெரியும். ஆனால் இந்த இடத்தின் கனமான சாம்பல் நிற ஆடையை அவர் தோள்களில் இருந்து தூக்கி எறியும் வரை அவர் அதை சம்பாதித்திருக்க மாட்டார். பிரகாசமான, புத்திசாலித்தனமான கண்களும், வெட்கமும், வாக்குறுதியும் நிறைந்த ஒரு புன்னகையும் கொண்ட ஒரு சாதாரண பெண்ணை அவர் விரும்பினார். யூகோன் தான் கண்டிராத மிகப் பெரிய அழகைக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் அது ஒரு அக்கறையற்ற இடம், மேலும் அவர் ஒரு சூடான பசிபிக் சூரிய அஸ்தமனத்திற்காக ஏங்கினார்.

ஆனால் இன்னும் வரவில்லை.

அவர்கள் மேசையை நெருங்கும்போது “மெரிட்,” என்று ஆரம்பித்தார்.

ஹால் வேறு எதுவும் சொல்லாமல் தடுக்க ஒரு கையைப் பிடித்தார். ஒரு குழந்தையாக இல்லாத குழந்தை ஒரு காலத்தில் ஜாக் நண்பராக இருந்த சிவப்பு தாடியுடன் அந்த மனிதனுக்கு எதிரே இருந்த நாற்காலியில் சறுக்கியது. ஜாக் பின்னால் தொங்கிக்கொண்டிருந்தான், பார்த்து, ஒரு கணம் கழித்து, மெரிட் ஹாலைப் பார்த்தான்.

"உங்களுக்கு ஒரு வேலை கிடைத்தது என்று நினைத்தேன்," என்று மெரிட் கூறினார். ஹால் இருக்கிறார் என்பது அவருக்கு முழுமையாகத் தெரியவில்லை என்பது போல அவர் தலையைப் பிடித்தார்.

"நான் இன்று அதிகாலை வெளியேறினேன்," ஹால் கூறினார். "நான் வந்து நீங்கள் என்னுடன் இரவு உணவு சாப்பிட விரும்புகிறீர்களா என்று பார்க்கிறேன்."

மெரிட் தனது வளர்ந்த தாடியின் வழியாக விரல்களை ஓடினார். "இரவு உணவிற்கு ஆரம்பத்தில் பிட்."

"ஆனால் விஸ்கிக்கு அல்லவா?"

அது உண்மையில் மெரிட்டிலிருந்து ஒரு புன்னகையைப் பெற்றது, ஆனால் அது ஒரு ஸ்னீராக மாறுவதற்கு ஒரு கணம் மட்டுமே நீடித்தது. “ஒருபோதும் விஸ்கிக்கு சீக்கிரம். இங்கே இல்லை, இதுவரை உலகத்திலிருந்து. ”

"இது உலகின் ஒரு பகுதி, மெரிட்," ஜாக் கூறினார்.

ஹால் அவரை ம silence னமாக்குவதற்கான ஒரு தோற்றத்தை சுட்டார், ஆனால் ஜாக் மெரிட் தான் தாங்கிக் கொண்ட அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளக் காத்திருக்க நேரம் ஓடிவிட்டார். அவர் மற்றொரு மேசையிலிருந்து ஒரு நாற்காலியைப் பிடித்து அதை இழுத்துச் சென்றார், இப்போது அவர்கள் மூவரும் ஒன்றாக அமர்ந்தனர். மெரிட், எப்போதும் போல, அவரைப் பார்க்கவில்லை என்று தோன்றியது.

ஜாக் தனது முழங்கால்களை மேசையில் அடித்தார். மெரிட் பறந்தார்.

"அங்கே நீங்கள் செல்லுங்கள்," ஜாக் கூறினார். "நான் ஒரு பேய் அல்ல."

"நீங்கள் யார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை," என்று மெரிட் கூறினார். "ஆனால் நீங்கள் இங்கே உங்களை கவனிக்கிறீர்கள். இந்த இடத்தில் ஒரு பானம் போல மனிதன் வயிற்றில் கத்தியைப் பெற முடியும். ”

ஜாக் சிரித்தார். முன்னேற்றம். மெரிட் அவரை கண்களில் பார்க்க மாட்டார், நாற்காலி தன்னை இழுத்துச் சென்றது போல் செயல்பட்டார், யாரும் அங்கே உட்கார்ந்திருக்கவில்லை, ஆனால் அவர் பதிலளித்தார். அது ஒரு தொடக்கமாகும்.

"மெரிட், நீங்கள் நிறுத்த வேண்டும்," ஹால் கூறினார். “நீங்கள் பார்க்க வேண்டும். அதன்-"

"ஹஷ்," ஜாக் கூறினார்.

ஹால் கூச்சலிட்டு, அவரைத் தொடர சைகை காட்டினார்.

ஜாக் வெளியே வந்து மெரிட்டின் கையைப் பிடித்தான். பெரிய மனிதர் தொடுதலில் பின்வாங்கினார், தரைத்தளங்களில் நாற்காலி துடைத்தது, மற்றும் அவரது மார்பு எழுந்து விழ ஆரம்பித்தது. ஆனால் மெரிட் ஒரு ஆயுதத்திற்காக செல்லவில்லை.

"இது உலகின் ஒரு பகுதி," ஜாக் மீண்டும் கூறினார். “இது ஒரு இனிமையான பகுதியாக இருக்காது. அசிங்கமான விஷயங்கள் நடக்கும். சாத்தியமற்றதாகத் தோன்றும் விஷயங்கள். ஆனால் நீங்கள் உலகிற்கு வெளியே காலடி எடுத்து வைக்கவில்லை. நீங்கள் வீடுகள் மற்றும் உணவகங்கள் மற்றும் கடைகளுக்கு, நகரங்கள் மற்றும் நகரங்களுக்கு, நீங்கள் விட்டுச் சென்ற நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினரிடம் திரும்பிச் செல்லலாம். மெரிட், நீங்கள் என்னை அனுமதித்தால் நான் உங்களை திரும்ப அழைத்துச் செல்ல முடியும். ”

மெரிட் ஹாலுக்கு ஒரு புன்னகையை அளித்தார். “நான் இன்னொரு பானம் பெறப்போகிறேன், ஹால். நான் உங்களிடம் ஒன்றை வாங்கலாமா? ”

"அவரைப் பாருங்கள், மெரிட்," ஹால் கெஞ்சினார். “அவரைப் பாருங்கள். அது உண்மையில் அவர் தான். இது ஜாக். ”

மெரிட் அப்போது கர்ஜித்து, தனது நாற்காலியைத் தட்டிய பல சக்தியுடன் எழுந்து, அம்பர் திரவத்தை மேசையில் இருந்த கண்ணாடியிலிருந்து வெளியேற்றினார்.

“கோடாம்மிட், குழந்தை, ஜாக் இறந்துவிட்டார்! நீங்கள் கேட்கவில்லையா? உங்களில் யாரும் எப்போதும் கேட்கவில்லையா? அது அவருக்கு கிடைத்தது. மற்றவர்களைப் போலவே அவரைத் தூக்கி எறிந்தார்! "

பட்டியில் உள்ள அனைவருமே ஆர்வமுள்ள பார்வையில் திரும்பினர், ஆனால் விரைவாக மட்டுமே. உண்மையில், வன்முறை வெடிக்காத வரை அவர்களில் யாரும் அக்கறை கொள்ளவில்லை.

ஜாக் உயரத் தொடங்கினான், அவனை அடைந்தான், ஆனால் மெரிட் அவன் முகத்தில் நடுங்கும் கையை உயர்த்தினான். அவர் ஒரு அமைதியான சிரிப்பைக் கொடுத்தார், அது ஜாக் பற்களை விளிம்பில் வைத்தது, மேலும் அவர் தவறு செய்துவிட்டார் என்று பயப்பட வைத்தார் Mer மெரிட் உண்மையிலேயே பயந்துபோய், மனம் உடைந்து போகாமல் இருக்கக்கூடும். பின்னர் மெரிட் தனது நாற்காலியை நீதியாக்கிவிட்டு மீண்டும் உட்கார்ந்தார், அவரது முகத்தில் ஒரு பயங்கரமான சோகம். அவன் கண்களைத் துடைத்தான்.

"மன்னிக்கவும், ஹால்," என்று அவர் கூறினார். "குழந்தை" என்று அழைக்கப்படுவதை நீங்கள் எவ்வாறு வெறுக்கிறீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும். "

"இது எல்லாம் சரி," ஹால் கூறினார்.

மெரிட் தனது வலது முஷ்டியின் முழங்கால்களை தனது மண்டைக்கு எதிராக அடித்தார். “இல்லை, அது இல்லை. இப்போது எல்லாம் இங்கே உடைந்த கண்ணாடி போன்றது. அவரைப் பற்றி பேச நான் விரும்பவில்லை. நான் அவரை வீழ்த்தினேன், ஹால். அந்த பாஸ்டர்டுகள், வில்லியம் மற்றும் ஆர்ச்சி, அவர்கள் ஜிம்மைக் கொன்றார்கள், அதற்காக நான் ஜாக் மீது குற்றம் சாட்டினேன், அப்போது அவர் செய்ததெல்லாம் அவர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்தது. அவர் என் நண்பராக இருக்க முயன்றார், அவர்கள் எங்களை அழைத்துச் சென்ற பிறகும் என்னைத் தேட முயன்றார்கள், நான் அவரைத் திருப்பினேன். ”

பின்னர் அவர் அப்படியே நின்று, வாயை மூடிக்கொண்டு, உதடுகள் ஒன்றாக அழுத்தினார். மெரிட்டின் கண்ணாடிக்கு எட்டியபோது ஒரு கண்ணீர் ஓடியது. ஒரு கட்டைவிரலால் அவர் கண்ணாடியைப் பற்றிக் கொண்டார், ஆனால் அவர் அதைக் குடிக்கத் தூக்கவில்லை, இப்போது அந்த நடுத்தர தூரத்திற்குள், ஒன்றுமில்லாமல், தனக்கு நேர்ந்த திகிலுக்கு அவர் தன்னைக் குற்றம் சாட்டிய ஒரு கடந்த காலத்திற்குள் மட்டுமே பார்த்தார்.

ஹால் பெருமூச்சு, உயர ஆரம்பித்தது.

“இல்லை,” ஜாக் கூறினார்.

"Jack-"

"நான் காலையில் புறப்படுகிறேன்," என்று அவர் பெரிய மனிதரைப் பார்த்துக் கூறினார். “மெரிட், நீங்கள் என்னைக் கேட்கிறீர்களா? நான் வீட்டுக்கு போகிறேன். நீங்கள் என்னுடன் வரலாம். என்னைப் பாருங்கள், அடடா! நான் இறந்திருக்கவில்லை! நீங்கள் என்னைக் கொல்லவில்லை. நீங்கள் கோபப்படுவது சரியானது. நான் அவர்கள் மீது முதல் முறையாக கண்களை வைத்தபோது அவர்கள் ஆபத்தான மனிதர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் இன்னும் கவனமாக இருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் நான் இப்போது திரும்பிவிட்டேன். நாங்கள் இருவரும் உயிருடன் இருக்கிறோம். ”

மெரிட் கூட சிமிட்டவில்லை. தனக்குள் எந்த குத்தகைதாரர் வசித்து வந்தாரோ அவர் இரவு வெளியே சென்றது போல் தோன்றியது.

ஜாக் உள்ளே உணர்ச்சி வெல்லப்பட்டது. அவர் காயப்பட்டு நொறுக்கப்பட்டார், ஆம், ஆனால் அவர் அந்த இரவின் பயங்கரவாதத்திலிருந்தும் படுகொலைகளிலிருந்தும் தப்பியோடவில்லை, அவர் மெரிட்டை இப்படி விட்டுவிட மாட்டார். அவர் நாற்காலியில் இருந்து எழுந்து மெரிட்டின் பார்வையைத் தடுக்க சறுக்கி, கண்ணைப் பிடிக்க முயற்சிக்க தாழ்ந்தார், ஆனால் பெரிய மனிதர் அவர் மீது கவனம் செலுத்த மாட்டார்.

கோபமும் வருத்தமும் ஜாக் முன்னோக்கி சென்றன. அவர் இரு கைகளையும் அடைந்து, மெரிட்டின் தலையை அவர்களுக்கு இடையில் பிடுங்கிக் கொண்டு, அவரை எதிர்கொள்ள அந்த மனிதனின் தலையை வலுக்கட்டாயமாக சுழற்றினார். மெரிட் பின்வாங்க முயன்றார், ஆனால் அவரது நாற்காலி பட்டியின் பின்புற சுவரில் மோதியது மற்றும் ஜாக் ஒரு பார்வைக்குரிய பிடியை வைத்திருக்க முடிந்தது.

“என்னை விடுங்கள்”

"என்னைப் பாருங்கள், அடடா!" ஜாக் துடித்தார். “நான் உங்கள் நண்பன், மெரிட். நான் ஜாக் லண்டன், நான் இறந்துவிடவில்லை. வெண்டிகோ கிட்டத்தட்ட அனைவரையும் பெற்றது, ஆனால் அது எனக்கு கிடைக்கவில்லை. நான் இப்போது உங்களுடன் இங்கே இருக்கிறேன்! ”

மெரிட் தலையைத் திருப்ப முயன்றார், ஆனால் ஜாக் பிடித்துக்கொண்டு, மேசையில் மோதிக்கொண்டார், மேலும் விஸ்கியைக் கொட்டினார். அவர் குனிந்து, முகத்தை மெரிட்டிலிருந்து ஒரு அங்குலம் மட்டுமே வைத்தார்.

“என்னைப் பார்!”

கடைசியாக, மெரிட் செய்தார். அந்த மனிதனின் கண்கள் குறுகி, புருவங்களை பின்னிவிட்டன, அவன் நீண்ட, நிலையான சுவாசங்களை எடுத்தான்.

"நீங்கள் அவரை ஒத்திருக்கிறீர்கள்," மெரிட் கிசுகிசுத்தார். “நான் அதை உங்களுக்கு தருகிறேன். ஆனால் நான் எதையும் கற்றுக்கொண்டால், விஷயங்கள் எப்போதுமே அவை தோன்றுவதில்லை. ”

ஜாக் அவரை விடுவித்தார், ஒருவேளை அவரை அணுக முடியாது என்று நினைத்து, உடைந்த அவரது மனதின் பகுதிகளை மீண்டும் ஒருபோதும் ஒன்றாக இணைக்க முடியாது.

மெரிட் தனது கண்ணாடிக்கு அடைந்தார். ஜாக் அதை மேசையிலிருந்து பறித்து, அதை தனக்கு எட்டாதபடி வைத்திருந்தார்.

"காபி உங்கள் ஒரு மகிழ்ச்சி என்று நீங்கள் ஒரு முறை என்னிடம் சொன்னீர்கள். நீங்கள் இன்னொன்றைக் கண்டுபிடித்தீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் புதிய காபியின் வாசனையைப் பற்றி ஒரு கணம் யோசித்துப் பாருங்கள், அவர்கள் இங்கு பரிமாறிக் கொள்ளும் வீக்கம் அல்ல. தென் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்த காபி பீன்ஸ், இருண்ட மற்றும் பணக்காரர், பக்கத்தில் புதிய கிரீம் மற்றும் ஒரு சாக்லேட் பேஸ்ட்ரி ஆகியவற்றைக் கொண்டு தயாரிக்கப்படுகிறது. ”

மெரிட் மெதுவாக தலையை அசைக்கத் தொடங்கினார், அவரைப் பார்க்காமல், பின்னர் அவரது மந்தமான, தொலைதூர வெளிப்பாடு நொறுங்கி, தோள்பட்டை நடுங்கத் தொடங்கியது, அவர் மூச்சுத்திணறல்களை எடுத்துக் கொண்டபோது, ​​அது அமைதியான நிதானமாக மாறியது.

அதிகாரம் பதினேழு

காட்டு அழைப்பு

பரிதாபகரமான கஷாயம் அனைத்தையும் அவர்கள் குடித்துவிட்டு, சிறிய கண்ணாடி பிராந்தியுடன் அதைப் பின்தொடர்ந்தனர், அதன் ஒரே நோக்கம் ஜிம் குட்மேனுக்கு ஒரு சிற்றுண்டி. ஹால் அவரை ஒருபோதும் சந்தித்ததில்லை, ஆனால் அவரது கண்ணாடியை அப்படியே உயர்த்தினார். வெண்டிகோ அவர்களின் முகாமைத் தாக்கிய இரவில் மெரிட் எந்த விதத்திலும் விரிவாக விவாதிக்க மாட்டார், ஆனால் ஜாக் தனது பிணைப்புகளை நழுவவிட்டு காடுகளுக்குள் தப்பித்ததாக விளக்கும்போது, ​​மெரிட் திடீர் புரிதலில் தலையசைத்தார்.

"அப்படியானால், என்னைக் காப்பாற்றியது நீங்கள்தான்."

“இப்போது எப்படி இருக்கிறது?” ஜாக் கேட்டார்.

மெரிட் சிரித்தார். "இது மனிதனிடமிருந்து மனிதனுக்குச் சென்றது, இன்னும் வாழ்ந்தவர்களை முடித்துக்கொண்டது. எவ்வளவு… இறைச்சி… அதன் வயிற்றிலும் குடலிலும் பொருந்தக்கூடும் என்பது எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் அது என்னை அடைவதற்குள் அது முழுமையாக வளரும் என்று நம்புகிறேன். எனக்குத் தெரிந்தவரை இன்னும் இரண்டு பேர் உயிருடன் இருந்தனர். டாம் கெல்சோ மற்றும் ஜெஃப் ஆர்செனால்ட். ஜெஃப் அலறுவதை நான் கேட்டேன், அது முடிவாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியும். கெல்சோவின் கண்களை என்னால் பார்க்க முடிந்தது. அந்த மனிதன் என்னைப் போலவே இறந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் ஜெஃப் கத்த ஆரம்பித்தபோது, ​​கெல்சோவின் கண்கள் அகன்றன, ஒரு மான் போல நீங்கள் ஒரு தீர்வுக்கு வரும்போது உறைகிறது. அவர் போல்ட் செய்வார் என்று எனக்குத் தெரியும், - கடவுள் எனக்கு உதவுங்கள் he அவர் பிரார்த்தனை செய்தார். விஷயம் அவரைத் துரத்துகிறது, என்னை மறந்துவிடும்.

"ஆனால் அது வேறு சில வாசனையைப் பிடித்து ஓடியது. நான் நினைக்கிறேன் அது நீங்களே இருந்திருக்க வேண்டும். கெல்சோவும் நானும் சுற்றி காத்திருக்கவில்லை. இனி அதைக் கேட்க முடியாதவுடன், நாங்கள் எழுந்து ஓடையில் ஒரு வழியைத் தடுமாறினோம், நாங்கள் ஓட மிகவும் சோர்வாக இருந்தபோது, ​​நாங்கள் தண்ணீரில் எறிந்தோம், அது நம்மை தெற்கே கொண்டு செல்ல அனுமதித்தோம், நாங்கள் பயப்படும்போது மட்டுமே ஊர்ந்து சென்றோம் நாங்கள் மூழ்கிவிடுவோம். "

இந்த கதையைச் சொன்னபோது ஜாக் தனது பேய் வெளிப்பாட்டைப் பார்த்தார், வெண்டிகோவின் நினைவு இன்னும் மெரிட்டின் ஆத்மாவின் மீது ஒரு இருண்ட மேகம் போல தொங்கிக்கொண்டிருப்பதை அறிந்திருந்தார். யார் கேட்கக்கூடும் என்று அவர் சுற்றிப் பார்த்தார், ஆனால் பெரிய மனிதர் அரக்கர்களைப் பற்றி இவ்வளவு காலமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார், யாரும் அவருக்கு எந்த மனதையும் செலுத்தவில்லை.

"நாங்கள் மீண்டும் ஊருக்கு வந்த அதே நாளில் கெல்சோ டாசனை விட்டு வெளியேறினார்," மெரிட் தொடர்ந்தார். "ஆனால் நான்-"

"இது இறந்துவிட்டது, மெரிட்."

ஹால் ஏற்கனவே கதை அறிந்திருந்தார், அவர் தலையசைத்தார்.

“எப்படி?” மெரிட் கேட்டார்.

“நான் அதைக் கொன்றேன். இது இப்போது எலும்புகள் மற்றும் தூசி தான், நண்பரே. ”

மெரிட் அவரது கண்களைத் தேடினார், கடைசியாக ஜாக் உண்மையைப் பேசுவதை அறிந்தபோது, ​​அவர் ஒரு மூச்சை விட்டுவிட்டு உண்மையில் சிரித்தார். "உங்களிடம் சொல்ல ஒரு கதை இருக்கிறது, நான் அதை எடுத்துக்கொள்கிறேன்?"

ஜாக் தலையை ஆட்டினான். "இது உங்களுக்கு ஒரே மாதிரியாக இருந்தால், நான் விரும்பவில்லை."

புருவம் உமிழ்ந்து, மெரிட் தலையசைத்தார். “எனக்கு முழுமையாக புரிகிறது. உண்மையில், இதைப் பற்றி மீண்டும் பேசாத அளவுக்கு நான் மகிழ்ச்சியடைவேன். ”

"நாங்கள் ஒருபோதும் மாட்டோம்."

அவர்கள் சபதத்தை அசைக்க வேண்டியதில்லை. அவர்களுக்கிடையில் ஒரு பார்வையும் புரிந்துகொள்ளும் தன்மையும் போதுமானதாக இருந்தது. அவர்கள் இப்போது தங்கள் வாழ்க்கையின் அந்த அத்தியாயத்தை அவர்களுக்குப் பின்னால் வைத்திருந்தார்கள். வெண்டிகோ இறுதியாக, உண்மையிலேயே, நிறுத்தப்பட்டது.

இப்போது பட்டியை நிரப்பத் தொடங்கியிருந்தது, மேலும் அவர்கள் குரல் எழுப்பாமல் இனி உரையாட முடியாதபடி சத்தம் நிலை உயர்ந்தது. புகை அறையை மேகமூட்டியது, இரண்டு பெண்கள் ஜாக் கூலி செய்திருப்பார் என்று ஒரு மோசமான மனிதனின் மீது கூச்சலிடும் போட்டியைத் தொடங்கினார், அவர் பார்த்தபடியே அசுத்தமாக இருக்க முடியாது.

"நான் ஹோட்டலில் இரவு உணவிற்கு ஏற்பாடு செய்துள்ளேன்" என்று ஜாக் தனது நண்பர்களுக்கு அறிவித்தார். "உரிமையாளர் எங்களுக்கு இடமளிப்பதில் மகிழ்ச்சியடைகிறார். அந்த சாப்பாட்டு அறையின் அமைதியான இடத்திற்கு நாங்கள் பின்வாங்க பரிந்துரைக்கிறேன். இந்த மூட்டுகளில் உள்ள சரிவை விட உணவு அதிக முன்னேற்றம் இல்லை, ஆனால் அவர் முயலுக்கு பதிலாக எலி எங்களுக்கு சேவை செய்ய முயற்சித்தால், அது ஒரு குண்டியில் மறைக்கப்படாது. ”

"நீங்கள் ஒரு கட்டாய வாதத்தை முன்வைக்கிறீர்கள்," என்று மெரிட் ஒப்புக்கொண்டார். அவர் தனது நாற்காலியை பின்னுக்குத் தள்ளி எழுந்திருக்கத் தொடங்கினார், பின்னர் அவர் விறைத்து, கூட்டத்தில் ஒரு புகை இடைவெளியைக் கவனித்தார்.

ஜாக் அவனது பார்வையைப் பின்தொடரத் திரும்பினான், அவன் இதயம் அவன் மார்பில் அசையாமல் உணர்ந்தான்.

மூன்று அட்டவணைகள் தொலைவில், ஆர்ச்சி விஸ்கியின் ஒரு காட்சியைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, கண்ணாடியை மேசையின் மீது அறைந்தபோது அவர்கள் அனைவருக்கும் மட்டுமே தெரியும். அவனுடைய தோழன் ஒருவன் ஏதோ சொன்னான், ஆர்ச்சி சிரித்தான், அவன் முகத்தில் சிரித்த ஓநாய் லீயர். அவர் வேடிக்கையாகக் கண்டது எதுவாக இருந்தாலும், அது ஏதோ கொடூரமானது; அது அவரது கண்களில் இருந்த பளபளப்பிலிருந்து தெளிவாகத் தெரிந்தது. புகை மூட்டம் மற்றும் குறைந்த வெளிச்சத்தில், அவர் அவற்றைக் கவனிக்கவில்லை. இப்போது கூட, அவர்கள் அனைவரும் அவரை முறைத்துப் பார்த்தபோது, ​​ஆர்ச்சி மறந்துவிட்டார்.

அவரது கவனமெல்லாம் அவரது மேஜையில் இருந்த இரண்டு இளைஞர்களை மையமாகக் கொண்டிருந்தது.

இளைஞர்களே, நரகமே, ஜாக் நினைத்தான். அவர்கள் சிறுவர்கள். குழந்தைகளை விட சற்று அதிகம்.

அவர்கள் டாசன் சிட்டிக்கு புதியவர்கள், நிச்சயமாக, தங்கத்தின் காமம் அவர்களின் கண்களில் பிரகாசமாக இருந்தது, மேலும் இதுபோன்ற மோசமான மனிதர்களின் நிறுவனத்தில் சமமாக கருதப்படுவதில் பெருமை சேர்ந்துள்ளது. இப்போது ஜாக் ஆர்ச்சியின் மேஜையில் மற்றவர்களின் முகங்களைத் தேடினார், அவற்றில் எதையும் அவர் அடையாளம் காணவில்லை என்றாலும், அவற்றின் தோற்றம் அவருக்குத் தெரியும். அவர்கள் ஆர்ச்சியைப் போல, வில்லியமைப் போல வேட்டையாடுபவர்கள். மார்பில் ஒரு புல்லட் ஆர்ச்சியைக் கொல்லவில்லை, வெண்டிகோவின் பார்வை அவனது சொந்த பேராசையை சிந்தும் அளவுக்கு அவரைப் பயமுறுத்தவில்லை.