"அவர் செய்தார், ஆமாம்," ஜாக் கூறினார். "ஆனால் நாங்கள் புறப்படுவதற்கு முன்பே அவர் அரை தூக்கத்தில் இருந்தார்."
"வாருங்கள்" என்று மெரிட் கூறினார். பெரிய மனிதர் ஜாக் கடந்த காலத்தைத் துலக்கி, படிக்கட்டுகளைத் தொடங்கினார், ஒரு நேரத்தில் இருவரையும் தனது நீண்ட முன்னேற்றத்துடன் அழைத்துச் சென்றார். அவர்கள் துப்பாக்கிச் சூட்டு எதுவும் கேட்கவில்லை, ஆனால் அந்த ஆரம்ப மோசமான அலறலுக்குப் பிறகு, மேலும் குரல்கள் இல்லை.
"மற்றவர்கள் இங்கே தங்கியிருக்கிறார்கள்," ஜாக் கிசுகிசுத்தார்.
"நான் கவலைப்படுவது அவர்கள் அல்ல," என்று மெரிட் திரும்பிப் பார்க்காமல் கூறினார். அவர் இப்போது படிக்கட்டுகளின் தலைப்பகுதியில் இருந்தார், மேலும் அவர்களின் அறைக்கு வழிவகுத்த தாழ்வாரத்தில் இடதுபுறம் திரும்பினார். ஜாக் அவருடன் தொடர்ந்து இருந்தான், இதயம் துடித்தது, உணர்வுகள் அதிகரித்தன, அவன் எல்லாவற்றையும் கூச்சப்படுத்தினான். மெரிட் மற்றும் ஜாக் மூடிய கதவுக்கு வெளியே தங்கள் அறைக்கு இடைநிறுத்தப்பட்டனர். வேறு கதவுகள் எதுவும் திறக்கப்படவில்லை.
"ஒருவேளை அது யாரோ ஒருவராக இருக்கலாம் ..." என்று ஜாக் கிசுகிசுத்தார், புருவங்களை ஒரு கூச்சலுடன் உயர்த்தினார்.
“இது ஒரு ஆணோ பெண்ணோ என்று சொல்ல முடியவில்லை. உன்னால் முடியுமா?"
ஜாக் தலையை ஆட்டினான்.
மெரிட் தனது துப்பாக்கியின் பீப்பாயை கதவுக்கு எதிராகத் தட்டினார். “ஜிம்?” பதில் இல்லை. அவன் தன் காதை வாசலுக்கு அழுத்தி, கேட்டு, ஜாக்கைப் பார்த்து, தலையை ஆட்டினான்.
"ஒருவேளை நாங்கள் வேண்டும்," ஜாக் தொடங்கினார், ஆனால் மெரிட் பின்னால் நின்று கதவை உதைத்தார். ஜாக் பின்வாங்கி பெரிய மனிதனை உதைக்க விடுங்கள்.
கதவு திறந்திருந்தது-அது பூட்டப்படவில்லை அல்லது பூட்டப்படவில்லை, அது தோன்றியது - மற்றும் சுவரில் இருந்து குதித்து, திரும்பி வந்து படுக்கையில் என்ன இருக்கிறது என்பதைப் பற்றிய ஒரு சுருக்கமான காட்சியை மட்டுமே அவர்களுக்குக் கொடுத்தது.
மெரிட் மூச்சுத்திணறினார், ஆனால் ஜாக் கதவு வழியாக இரண்டு இதய துடிப்புகளுக்குள் இருந்தார். நான், அவர் நினைத்தார், இது எல்லாம் நான், என் தவறு, ஈடுபடுவதற்கான எனது முட்டாள் தவறு. ஆனால் ஜிம் இறந்துவிடவில்லை என்பதை அவர் நிம்மதியுடன் உணர்ந்தார். அவர் மெதுவாக நகர்ந்தார், தலையை இடதுபுறமாகவும், மீண்டும் வலதுபுறமாகவும் திருப்பினார். அவரது தலையணைக்கு குறுக்கே ரத்தம் தெறித்தது, ஒரு கை ஒரு சைகையில் உயர்த்தப்பட்டது, அவரது சிறிய விரல் இயற்கைக்கு மாறான கோணத்தில் பின்னோக்கி வளைந்தது. அவரது இடது கண்ணுக்கு மேலே ஒரு வாயு இருந்தது, அதில் இருந்து ரத்தம் இன்னும் பாய்ந்தது.
ஜாக் பெரிய அறையைச் சுற்றி விரைவாகப் பார்த்தார், நிழல்களில் யாரும் காத்திருக்கவில்லை, பின்னர் படுக்கையில் முன்னேறினார். "ஜிம்," என்று அவர் கூறினார், மற்றும் அவரது நண்பர் தனது நல்ல கண்ணைத் திறந்தார்.
ஜிம் எதையோ கசக்கினான். அவன் கண் அகன்றது.
அவருக்குப் பின்னால் இருந்து, ஜாக் சதை மற்றும் எலும்புக்கு எதிராக மரத்தின் பயங்கரமான மாமிச தாக்கத்தைக் கேட்டார். யாரோ முணுமுணுத்தனர், அவர் திரும்பி வந்த நேரத்தில், மெரிட் திறந்த கதவுக்கு எதிராக சரிந்து கொண்டிருந்தார். ஆர்ச்சி வீட்டு வாசலில் அவருக்குப் பின்னால் நின்றார், மேலும் ஒரு முறை மெரிட்டின் தலையின் பின்புறத்தில் இருந்த மரக் கிளப்பைக் கீழே கொண்டு வந்தபோது அவர் ஜாக் மீது சிரித்தார்.
"ஈவின், ஜாக்," வில்லியம் கூறினார், ஆர்ச்சியின் அருகில் வாசல் வழியே நழுவினார்.
"சன் ஆஃப் ஏ" ஜாக் தனது துப்பாக்கியை சுட்டிக்காட்டினார், ஆனால் ஏற்கனவே அவர் சுட முடியாது என்று அவருக்குத் தெரியும். வில்லியம் ஒரு துப்பாக்கியை எடுத்துச் செல்லவில்லை, ஒரு மரக் கழகம் மட்டுமே, ஆர்ச்சியைப் போன்றது. அவர்களுக்குப் பின்னால் இருண்ட நடைபாதையில், மேலும் வடிவங்கள் கலங்கி நெருங்கி வந்தன.
ஒருவேளை அவர் என்ன வரப்போகிறார் என்று தெரிந்திருந்தால், அவர் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியிருப்பார். வில்லியம் சுட்டுக் கொன்றார், ஆர்ச்சியைக் கொன்றார், பின்னர் அவர்களுக்குப் பின்னால் இருந்த மனிதர்கள் வழியாகப் போராட முயன்றார். ஒருவேளை அவர் இருக்க வேண்டும்.
ஆனால் அப்போதே அவருக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் தற்போதுதான். எனவே அவர் துப்பாக்கியை படுக்கையில் இறக்கிவிட்டு, தனது முஷ்டிகளை வைத்தார், அவர் முன்பு இருந்ததைப் போல போராடத் தயாராக இருந்தார்.
ஆர்ச்சி சிரித்துக் கொண்டே தனது ரத்தக் கிளப்பை கைவிட்டு, தனது முஷ்டியை வீசினார். வில்லியமின் புன்னகை எப்போதும் போல் குளிர்ச்சியாகவும் பேயாகவும் இருந்தது. இன்னும் இரண்டு ஆண்கள் அறைக்குள் வந்தார்கள் - கெட்ட மனிதர்கள், காட்டு மனிதர்கள், கண்களில் மிருகத்தனத்தின் பளபளப்பு மற்றும் அவர்களின் தோலைக் குறிக்கும் கரடுமுரடான வடுக்கள்.
"அப்படியானால் வாருங்கள்" என்று ஜாக் கூறினார்.
அதனால் அவர்கள் வந்தார்கள்.
"அப்படியானால் வாருங்கள்" என்று ஜாக் கூறினார்.
அதிகாரம் ஏழு
வில்ட் மட்டுமே
அவர் மற்றொரு பயங்கர புயலில் இழந்தார். அவர் நினைத்ததை விட பனி வேகமாக வீசியது. மென்மையான செதில்களுக்குப் பதிலாக பனிக்கட்டிகளைப் போல அவரது தோலைத் துளைப்பதை அவர் உணர முடிந்தது, அவர் சுவாசிக்க முயன்றபோது, பனி அவரது தொண்டை மற்றும் நுரையீரலை ஆக்கிரமித்தது. அது அவனை உள்ளே உறைத்தது, வெளியில் அவனுக்கு கொஞ்சம் உணர முடிந்தது. குப்பை மற்றும் குதிரைகளின் வாசனை காற்றில் பரவியது, ஆனால் அவர் இந்த ஒயிட்அவுட்டில் அசைவில்லாமல் இருந்தார், கேட்க ஒரு சத்தமும் இல்லை. இதுதான் உண்மையான வெள்ளை ம silence னம், அவர் நினைத்தார், பின்னர் பனியின் வாயுக்களுக்கு இடையில் அவர் ஒரு பழக்கமான வடிவத்தைப் பார்த்தார். ஓநாய் அவரை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தது, பனி வழியே மிகவும் ஆழமாக இருந்தது, அந்த உயிரினம் ஒவ்வொரு தாவலிலும் காணாமல் போனது. அது ஓடியது, அலறியது-அவனால் அதைக் கேட்க முடியவில்லை-ஆனால் அது ஒருபோதும் நெருங்கி வருவதாகத் தெரியவில்லை.
பனியின் திரைச்சீலை அவரது பார்வையை மறைத்தது, அவர் தனியாக உணர்ந்தார்.
ஒரு நிலையான, குறைந்த மோதல் தொடங்கியது, அவர் அதை உணர்கிறாரா அல்லது கேட்கிறாரா என்பது அவருக்குத் தெரியவில்லை. அவர் நடக்க முயன்றாலும், சுற்றிப் பார்த்தார், அவரது கைகளைப் பார்த்தார், பனிப்புயலை ஒப்புக்கொண்டது அவரது விழிப்புணர்வு மட்டுமே, அவரது உடல் அல்ல. கனவு காண்கிறார், அவர் நினைத்தார், ஆனால் அது கூட சரியாக உணரவில்லை.
அவர் மீண்டும் ஓநாய் பார்வையிட்டார், பனியின் வழியே போராடினார். இது முன்பை விட நெருக்கமாகத் தெரிந்தது, ஆனால் இன்னும் அவரால் அதைக் கேட்க முடியவில்லை. அவர் கத்த முயன்றார், ஆனால் அது அவரைக் கேட்க முடியவில்லை. அங்கே பனி இருந்தது, அந்த நிலையான கட்டை… தம்ப்… தம்ப்….
இது தாக்கம், மற்றும் சத்தம். சத்தத்திற்கு அடியில் சிறிய தட்ஸ்கள் இருந்தன, தூரத்திலிருந்து வந்தன, ஆனால் அவனது உடலையும் புலன்களையும் தாக்குவது போல் தோன்றிய தாளங்களைச் சேர்த்தது.
பனி பழுப்பு நிறமாக மாறத் தொடங்கியது. அது உருகி, வெற்று நிலப்பரப்பை அதனுடன் தாண்டி, தாக்கங்களின் ஒலியும் உணர்வும் மேலும் வரையறுக்கப்பட்டது.
அவர் ஒரு ஓநாய் சத்தமாக கேட்டார், மிகவும் பழக்கமான மற்றும் உண்மையான அவர் அதைப் பிடிக்க முடியும் என்று கிட்டத்தட்ட உணர்ந்தார். அவர் குதிரையை மணந்தார், கண்களைத் திறந்தார், அவருக்கு முன்னால் மூன்று மனிதர்களைக் காண முடிந்தது, அடர்ந்த காடுகள் நிறைந்த மலைப்பாதையை நோக்கி நடந்து சென்றார். ஜாக் கட்டப்பட்ட குதிரை அவர்களுக்குப் பின்னால் இருந்தது. தரையில் பனி இல்லை; அந்த பயங்கரமான பனிப்புயல் அவரது மண்டையில் இருந்தது.
"அது நெருக்கமாக இருக்கிறது," என்று ஒருவர் கூறினார்.
"ஆமாம், ஆனால் நீங்கள் அவர்களை ஒருபோதும் பார்க்க மாட்டீர்கள்" என்று மற்றொருவர் பதிலளித்தார். அவர் ஜாக் முழுவதும் பார்த்தார், அது ஆர்ச்சி. "சரி, இப்போது யார் விழித்திருக்கிறார்கள் என்று பாருங்கள்" என்று ஆர்ச்சி கூறினார். “ஸ்டான், காத்திரு! நடக்கக்கூடிய இன்னொருவரைப் பெற்றார். ”
குதிரை நின்று, அதன் கால்களை சில முறை தடுமாறியது, ஒவ்வொரு ஸ்டாம்பும் அவனது தலையில் துடித்தது. ஆர்ச்சி அவனை அவிழ்த்துவிட்டு, இடுப்பையும் கைகளையும் சுற்றி கயிறுகளை கிழித்தெறிந்து, ஜாக் காதில் கிசுகிசுத்துக்கொண்டிருந்த எல்லா நேரங்களிலும், “இப்போது உங்கள் நேரம், ஜாக், இப்போது உங்கள் நேரம், இப்போது நீங்கள் எவ்வளவு கடினமானவர், எவ்வளவு கடினமாக இருக்கிறீர்கள் என்பதைக் கண்டுபிடிக்கும் போது , இப்போது முதல் ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் எதிர்பார்க்கிறேன், இப்போது நீங்கள் விழித்திருக்கிறீர்கள். சிறிய பாஸ்டர்ட். ”
ஜாக்கின் கைகள் ஊசிகளாலும் ஊசிகளாலும் எரிந்தன, மேலும் அவரது தோள்கள் வழியாகவும் கைகளுடனும் புழக்கத்தில் இருந்ததால் அவர் கூச்சலிட்டார். அவரது தோல் எரிந்ததா அல்லது திடமாக உறைந்ததா என்பது அவருக்குத் தெரியவில்லை.
ஆர்ச்சி அவரை குதிரையிலிருந்து தள்ளிவிட்டார்.
ஜாக் தனது தலையை தரையில் அடிப்பதைத் தடுக்க முறுக்கினார், ஆனால் வீழ்ச்சி அவரிடமிருந்து காற்றைத் தட்டியது. அவர் தனது முதுகில் உருண்டு ஒரு தெளிவான நீல வானத்தை வெறித்துப் பார்த்தார், அவர் எழுந்த நரகத்தில் இவ்வளவு அழகான ஒன்று எப்படி இருக்கும் என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.
“மேலே!” ஆர்ச்சி கூறினார். அவர் ஜாக் தொடையில் உதைத்தார். “உங்களை பயனுள்ளதாக ஆக்குங்கள். மேலே, இப்போது! ”
ஜாக் கீழ்ப்படிந்து, இஞ்சியுடன் முயன்றார். அவர் தலையில் துடிக்கும் வலியின் அவசரத்திற்கு எதிராக கண்களை மூடிக்கொண்டார். அவரின் ஒவ்வொரு அங்குலமும் அது வேகவைக்கப்பட்டு, வெட்டப்பட்டு, தட்டிவிட்டு, உறைந்திருப்பதைப் போல உணர்ந்தது, மேலும் அவர் தனது காயங்களை உண்மையாக மதிப்பிடுவதற்கு சிறிது நேரத்திற்கு முன்பே தெரியும்.
"மேலே, அல்லது நான் உன்னைத் துடைத்துவிட்டு ஓநாய்களுக்காக விட்டுவிடுவேன்." ஆர்ச்சி தீவிரமாக ஒலித்தான்.
ஜாக் சுற்றிலும் பார்த்தான். அவர்கள் மலைகளில் எழுந்திருந்தனர், காடுகளைச் சுற்றி சரிந்திருந்த சரிவுகள், இடதுபுறத்தில் எங்காவது ஓடும் ஒரு சிறிய சிற்றோடை. டாசன் நகரத்தின் எந்த அடையாளமும் இல்லை. துப்பாக்கிகள் மற்றும் வேறு சில, குதிரைகள் மற்றும் நாய்கள் மற்றும் பிற ஆண்கள் பெரும் சுமைகளைத் தாங்கிக் கொண்டிருப்பதை அவர் கண்டார், அவர்களில் சிலர் கால்களால் கட்டப்பட்டிருக்கிறார்கள், அவர்கள் நடக்க இயலாது. அவருக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதை அவர் வலியால் உணர்ந்தார்: அவர்கள் அவரை ஷாங்காய்ட் செய்தார்கள், இப்போதைக்கு அவர் ஒரு அடிமை. ஆர்ச்சி தீவிரமானவர் என்பதையும் அவர் அறிந்திருந்தார். டாசன் சிட்டி நாகரிகத்தின் எந்தவொரு ஸ்கிராப்பிலிருந்தும் விலகி, இங்கே அவர் உண்மையில் ஜாக் குண்டாகி ஓநாய்களுக்காக விட்டுவிடுவார்.
ஜாக் நின்றார், அது அவரது வாழ்க்கையின் மிகவும் வேதனையான அனுபவங்களில் ஒன்றாகும். மயக்கம் வராமல் தடுக்க அவன் உதட்டைக் கடித்தான்.
ஆர்ச்சி சக் மற்றும் ஜாக் காலில் ஒரு பையை வீசினார். “இப்போதைக்கு. நீங்களே காயப்படுவதை விரும்பவில்லை. ”அவரது குரல் இருட்டாக மாறியது. "உங்களிடம் ஏற்கனவே போதுமானதை இழந்துவிட்டீர்கள், உண்மையான வேலை இன்னும் தொடங்கப்படவில்லை."
நெடுவரிசை மீண்டும் அணைக்கப்பட்டது. ஆர்ச்சி நெருக்கமாக இருந்தார், ஒரு துப்பாக்கி அவரது கைகளில் தொட்டது, ஆனால் ஜாக் பெரிய மனிதரைப் பார்க்காமல் இருக்க முயன்றார். அவருக்கு திருப்தியைத் தர அவர் விரும்பவில்லை… தவிர, ஒவ்வொரு அடியிலும் அவர் கவனம் செலுத்த வேண்டியிருந்தது.
சில நிமிடங்கள் கழித்து, நடைபயிற்சி, அவர் எங்கு காயமடைந்தார், எவ்வளவு மோசமாக இருக்கிறார் என்று யோசிக்கத் தொடங்கினார், அந்த நபர் தனது இடதுபுறத்தில் பத்து அடி நடந்து செல்வதை ஜாக் கவனித்தார்.
“மெரிட்!” ஜாக் கிசுகிசுத்தான்.
அவர் கேள்விப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்றாலும், மெரிட் மேலே பார்க்கவில்லை.
"மெர்ரிட்! ஏய், நீங்கள் சொல்வது சரிதானா? ”
அவரது புர்லி நண்பர் நன்றாக இருந்தார், எப்போதும் போல் வலுவாகவும் நம்பிக்கையுடனும் நடந்தார். அவரது முதுகில் ஒரு பெரிய மூட்டை இருந்தது, அவர் பல நீண்ட திண்ணைகளை மார்பின் குறுக்கே சுமந்தார்.
“மெரிட், எங்கே?”
"ஜிம் இறந்துவிட்டார்," மெரிட் ஜாக் பார்க்க திரும்பாமல் கூறினார். அவர் சொன்ன எல்லாவற்றின் மூலமும், தனக்கு முன்னால் தரையில் இருந்து பார்க்க தன்னை அழைத்து வர முடியவில்லை. "அவர்கள் தேவைப்பட்டதை விட அவரைக் கடுமையாகத் தாக்கியிருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் அவர் குதிரைகளில் ஒன்றில் எழுந்ததும் அவர்கள் அவரைத் தளர்வாக வெட்டியதும் அவர் விழுந்தார். நிற்க முடியாது. நான் சென்று உதவ முயற்சித்தேன், ஆனால் அவர்கள் என்னைத் தாக்கினர். ஜிம் வட்டங்களில் நடந்து கொண்டிருந்தார். அவர் தனது கண்ணாடியை இழந்துவிட்டார், ஆனால் அது இல்லை - அது ... அது அவரது தலை. அவர் தாக்கப்பட்ட இடத்தில் அது வீங்கியது, ஆனால் அது மென்மையாக இருந்தது. அவர்கள் அவரை நேராக நடக்க முயன்றனர், சுமக்க ஒரு சுமை கொடுத்தார்கள், ஆனால் அவர் மீண்டும் மீண்டும் விழுந்தார். அவர் நடக்கவில்லை என்றால் அவர்கள் அவரை என்ன செய்வார்கள் என்று அவரிடம் சொன்னார், ஆனால் அவர் கேட்டதாக கூட நான் நினைக்கவில்லை. பின்னர் வில்லியம் - உங்கள் நண்பர் வில்லியம், ஜாக், அவரது கண்களில் மரணத்தின் தோற்றம் கொண்ட பையன், நீங்கள் ஒரு எதிரியை உருவாக்கியவர் - அவர் தனது துப்பாக்கியை இழுத்து ஜிம் தலையில் சுட்டார். 'மிகவும் சிரமப்படுகிறேன்,' என்று அவர் சொன்னார், எல்லோரும் மீண்டும் நடக்க ஆரம்பித்தனர். அவரை ஒதுக்கி நகர்த்தவில்லை, அவரது உடல் குளிர்ச்சியடையத் தொடங்கியது. நான் அவரிடம் திரும்பிச் செல்ல முயற்சித்தேன், ஆனால் அவர்கள் என்னை அனுமதிக்க மாட்டார்கள். நான் போராட விரும்பினேன், ஆனால் அது என்னிடம் இல்லை, ஜாக். ”
“ஜிம்…,” ஜாக் மென்மையாக சொன்னான். அவர் ஆர்ச்சியில் தனது வலதுபுறம் பார்த்தார், தாடி குண்டர்கள் சிரிப்பதைக் காண மட்டுமே. அவர் இதை மெரிட்டை என்னிடம் சொல்ல அனுமதிக்கிறார், ஜாக் நினைத்தார். அவர் என்னை அறிய விரும்புகிறார்.
"ஜிம் இறந்துவிட்டார்," மெரிட் கூறினார். “அது உங்களுக்காக இல்லாவிட்டால், உங்கள் கைமுட்டிகள்… யாருக்குத் தெரியும், ஜாக்? யாருக்கு தெரியும்?"
“மெரிட்?” ஜாக் கூறினார். இல்லை, நான் அல்ல, என் தவறு அல்ல. "மெரிட்?" ஆனால் அவரது பெரிய நண்பர் மேலே பார்க்கவில்லை, நாள் முழுவதும், அவர் ஜாக்கிலிருந்து விலகி, மனித பொட்டலங்களின் வரிசையை நோக்கி முன்னேறினார்.
ஜாக் ஓநாய் பார்த்து கவனித்தார், ஆனால் அவரை எழுப்பிய அழுகைக்குப் பிறகு, எதுவும் இல்லை.
காட்டு மட்டுமே.
இது ஜாக் ஏழு மாதங்களை எடுத்தது, அந்த நேரத்தில் அவர் மூன்று நண்பர்களை உருவாக்கி, அவர்களில் இருவரை இழந்தார்-ஒன்று அடிமை ஓட்டுநர்களின் கொடுமை மூலமாகவும், மற்றொன்று குற்றம் மற்றும் குற்ற உணர்வின் மூலமாகவும்-ஆனால் கடைசியில் அவர் தங்கத்தைத் தேடிக்கொண்டிருந்தார். அவர் நினைத்த மூன்றாவது நண்பர் அவரது மனதில் ஒரு பைத்தியக்காரத்தனமாக மட்டுமே இருக்கக்கூடும். யூகோனின் அழகான, பிரமிக்க வைக்கும், மிருகத்தனமான வனாந்தரத்தில், அந்த ஓநாய் முன்பை விட நெருக்கமாக உணர்ந்தது.
மிருகத்தனம் இங்கே இருக்கும் என்று அவர் எதிர்பார்த்திருக்க வேண்டும் என்று அவர் நினைத்தார், அங்கு தங்கம் ஆண்களின் கருத்துக்களை சொல்லமுடியாத அதிர்ஷ்டத்தின் சாத்தியத்துடன் வரைந்தது. சிறையில் இருந்த அவரது குறுகிய காலம், சில மனிதர்களிடமிருந்தும், காடுகளிலிருந்தும், சட்டம் மிகவும் மெல்லியதாக பரவியதால், அது காற்றில் ஒரு சுவாசமாக இருக்கலாம், சில சமயங்களில் அந்தக் கொடுமை வந்தது முன்னணிக்கு. அவர் கொலை மற்றும் திருட்டு, பொறாமை மற்றும் பேராசை மற்றும் அதிசய நிலப்பரப்பைக் குவிக்கும் இறந்த மனிதர்கள், புல்லட் துளைகள் அல்லது திணி-பிளேடு காயங்களுடன் மஞ்சள் உலோகத்தைத் தேடியதற்கான ஒரே சான்றாக அவர் எதிர்பார்த்திருக்க வேண்டும்.
வில்லியம் அவர்களின் தலைவராக இருந்தார், அதில் அவர் ஏற்கனவே உறுதியாக இருந்தார். மனிதன் நாகரிகம் மற்றும் ஒழுக்கத்தின் பொறிகளைப் பற்றிக் கூறினான், மேலும் அவன் ஒரு புதிய தோல் போன்ற கொடுமையை அணிந்தான். ஒருவேளை அவர் எப்போதுமே கொடூரமாக இருந்திருக்கலாம்-நிச்சயமாக அவருக்கு எப்போதுமே அந்த ஆற்றல் இருந்திருக்கலாம்-ஆனால் இங்கு வருவது வில்லியமை முற்றிலுமாக மாற்றிவிட்டதாக ஜாக் சந்தேகித்தார். அவரது தலைமுடி பின்னால் நழுவி, அந்த மீசையுடன், குறுகிய மனிதர் சில மேற்கத்திய நாணய நாவலில் ஒரு அட்டை அட்டையை நினைவுபடுத்தினார். யூகோனின் சுதந்திரத்தில் ஒரு மனிதனின் காற்றையும், சுதந்திரம் அனுமதித்த ஒவ்வொரு கெட்ட காரியத்தையும் அவர் கொண்டிருந்தார்.
ஆர்ச்சி வில்லியமின் வலது கை மனிதன் என்று தோன்றியது. அவரது தசை. ஜாக் ஒரு சண்டையில் அவரை சிறப்பித்திருந்தார், மேலும் அவரை கூடுதல் சிறப்பு சிகிச்சைக்காகக் குறித்தது அவருக்குத் தெரியும். அவர் ஏற்கனவே பல முறை ஆர்ச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார், மேலும் டாசனில் மீண்டும் அடிப்பதற்காக அவர் கஷ்டப்படுவார் என்பதை ஜாக் அறிந்திருந்தார்.
மேலும் ஏழு பேர் இருந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் பெரிதும் துப்பாக்கிகள் மற்றும் ரிவால்வர்களால் ஆயுதம் ஏந்தியிருந்தனர், அவர்களில் சிலர் நகங்களால் கூர்மையான குறுகிய மரக் கிளப்புகளை எடுத்துச் செல்ல முயன்றனர். பேராசை, காட்டு, மிருகத்தனமான மனிதர்கள், குற்றவாளிகள் தங்கள் குற்றங்களால் வடக்கே தள்ளப்பட்டு தங்கத்தின் சாத்தியத்தால் இழுக்கப்பட்டனர். ஓய்வெடுப்பதற்காக உட்கார்ந்ததற்காக அடிமைகளில் ஒருவரை மோசமாக தாக்கியதை அவர் ஏற்கனவே பார்த்திருந்தார், அந்த மனிதன் இப்போது ஒரு கண் வீங்கிய மூடியுடனும், மிகவும் கனமாகவும் இருந்தான், ஜாக் தனது கால் எலும்பு முறிந்ததாக சந்தேகிக்கிறான்.
அடிமைகள். அவர்களில் ஜாக் மற்றும் மெரிட் உட்பட பன்னிரண்டு பேர் இருந்தனர். பல இந்தியர்கள், நான்கு கறுப்பர்கள், ஒரு சில வெள்ளை; அடிமைகள் தங்களுக்கு உழைக்கத் தேர்ந்தெடுத்தவர்களில் நிறம் அல்லது மதத்தை வேறுபடுத்தவில்லை. இந்தியர்களில் ஒருவர் எண்பது வயதாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்றாலும், அவர்கள் வலிமையுடன் தோற்றமளிக்கும் பத்திரிகையாளர்களைக் கொண்டிருந்திருக்கலாம். ஒரு விதத்தில் அவர்களை புண்படுத்தியவர்களை மட்டுமே அவர்கள் தாக்கியிருக்கலாம், ஆனால் ஒரு ஆங்கில வார்த்தையை பேசக்கூடிய ஒரு பிரெஞ்சுக்காரர் இருந்தார், அவர் ஜாக் ஒரு மென்மையான, புத்திசாலித்தனமான ஆத்மாவாகத் தோன்றினார்.
தேர்வுக்கான காரணங்கள் எதுவாக இருந்தாலும், அடிமைகள் அவர்களை கடுமையாக உழைத்தனர்.
ஜாக் குதிரையின் முதுகில் விழித்தபின், ஒரு குடிப்பழக்கத்திற்கான ஒரே ஒரு நிறுத்தத்துடனும், பழமையான ரொட்டிகளுடனும் இரவு முழுவதும் அவர்களை அணிவகுத்துச் சென்றபின், வில்லியமின் கும்பல் அவர்களை ஒரு குறுகிய, ஆழமற்ற சிற்றோடையில் வேலை செய்ய வைத்தது. முன்னதாக அவர்கள் இறந்த இரண்டு மனிதர்களைக் கடந்து சென்றனர், விடியற்காலை கிழக்கு மலைகளை வரைந்ததைப் போலவே, எலும்புகளின் வெண்மையான வெள்ளை, சிதைந்த, அழுகிய சதை வழியாகக் காட்டுகிறது. ஆண்கள் கிழிந்திருந்தார்கள், ஒருவரையொருவர் வேறுபடுத்திப் பார்ப்பது அவர்களின் பூட்ஸின் நிறத்தைத் தவிர. கருவிகள் அவர்களைப் பற்றி-வருங்காலங்கள்-மற்றும் ஜாக் தாவரங்கள் மற்றும் தரையில் உலர்ந்த கருப்பு ரத்தம் தெறிப்பதைக் கண்டார். அவை சமீபத்திய பலி, அவை கடந்த காலத்திற்குப் பிறகு சில மைல்கள் வரை, அடிமைகள் கூட அமைதியாக இருந்தனர்.
அது என்ன செய்தது? ஜாக் ஆச்சரியப்பட்டார். மனிதனா அல்லது மிருகமா? அல்லது ஒருவேளை இல்லை. ஆண்களின் மரணங்களின் மிருகத்தனம் அவரைப் பின்தொடர்ந்தது, அவர் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஆழமான நிழல்களைப் போன்ற ஒரு நினைவு. நிழல்கள் மிகவும் ஆழமானவை, ஓநாய் ஆக மிகவும் கொடூரமானவை.
கடைசியில் அவர்கள் சிற்றோடையில் நின்றுவிட்டார்கள். ஒரு சிறிய, மரம் மூடிய பள்ளத்தாக்கிலிருந்து வெளியேறி, ஒரு ஆழமற்ற பள்ளத்தாக்கின் தரையில் மகிழ்ச்சியுடன் பாய்கிறது. இங்கே சில மரங்கள் இருந்தன-வழக்கமான வெள்ளத்தால் அது பாதிக்கப்படுவது போல் தரையில் இருந்தது-மற்றும் பெரும்பாலான வனப்பகுதிகள் எந்த திசையிலும் நூறு இடங்களைத் தொடங்கின. சிற்றோடை படுக்கை ஒரு மனிதன் உயரமான, முப்பது அடி குறுக்கே இருந்திருக்கலாம்; இந்த நேரத்தில் நீரோடை அதன் அகலத்தின் மூன்றில் ஒரு பங்கிற்கும் குறைவாகவே நிரம்பியது.
