தி வைல்ட் (ஜாக் லண்டனின் ரகசிய பயணங்கள் # 9)
அதிகாரம் ஆறு
நம்பிக்கை மற்றும் இனத்தின் நகரம்
ஒரு இடத்திலிருந்து, டாசன் சிட்டி மிகவும் மோசமாக இருந்தது. நெருக்கமாக - உண்மையில் அதன் தெருக்களில் நடந்து அதன் காற்றை மணக்கிறது - ஜாக் அதை விட மோசமானது என்பதை உணர்ந்தார். இது தவறான நாகரிகத்தால் மூடப்பட்ட ஒரு காட்டு இடம். ஆடம்பரமான, வண்ணமயமான முகப்புகளுக்கு பின்னால் தெருக்களில் வரிசையாக இருக்கும் கரடுமுரடான கிளாப் போர்டு கட்டிடங்களைப் போலவே, அதன் உண்மை மந்தமான மற்றும் சாம்பல் நிறமாக இருந்தது. இங்கே ஒருபோதும் இருக்கக்கூடாது என்று ஒரு இடம் இருக்கிறது, ஜாக் நினைத்தார், மேலும் அவரது புதிய உற்சாகம் கூட டாசனின் பார்வையின் கீழ் ஓரளவு வாடிப்போயிருந்தது.
ஜிம் தங்கள் உடமைகளுடன் ஆற்றங்கரையிலிருந்து திரும்பிச் சென்று, ஜாக் மற்றும் மெரிட் ஆகியோர் மலிவான தங்குமிடங்களைக் கண்டுபிடிப்பார்கள், எங்காவது தங்கள் கியர் சேமித்து வைப்பார்கள் என்று நம்புகிறார்கள். வாசனை ஜாக் கடுமையாகத் தாக்கியது: மூல கழிவுநீர், அழுகும் உணவு, சுமை மிருகங்களின் துர்நாற்றம் திறந்த வெளியில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், அதன் அடியில், சமையல் உணவு மற்றும் சிந்திய பானங்களின் நறுமணங்கள் இருந்தன, மேலும் இரண்டும் அவரது வாயை நீராக்கின.
அவர்கள் FRONT STREET என்ற சொற்களைக் கொண்ட ஒரு கச்சா அடையாளத்தை கடந்து சென்றனர், மேலும் அவர்களுக்கு முன் யூகோன் தங்க அவசரத்தின் ஆரம்ப முடிவுகளை இடுகிறார்கள். கரடுமுரடான கட்டிடங்கள் இருபுறமும் மரத்தாலான நடைபாதைகளைக் கொண்டு உயர்ந்தன, கட்டிடங்களின் முன்பக்கங்கள் அவற்றின் கட்டுமானத்தின் உண்மையான தன்மையை நிராகரித்தன. சலூன்கள், ஆடைக் கடைகள், ஒரு பல் மருத்துவர், அலங்காரப் பொருட்கள், சந்தைகள், ஹோட்டல்கள், ஒரு சலவை-இந்த காட்டு இடத்தில் ஆற்றின் உண்மையான வாழ்க்கை ஆதாரமாக கட்டப்பட்ட ஒரு புதிய நகரம். இன்னும், ஜாக் உற்சாகத்தையும் உற்சாகத்தையும் தடுத்து நிறுத்துவார் என்று எதிர்பார்த்த இடத்தில், பல மக்கள் ஒரு விசித்திரமான கவனக்குறைவைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது, நகரத்தில் ஒரு நோய் பரவியுள்ளது என்று அவர் கவலைப்பட்டார். தெருவில் நடந்து சென்ற சில ஆண்களும் பெண்களும் திகைப்பூட்டும் வெளிப்பாட்டைக் கொண்டிருந்தனர், அவர்களின் மோசமான, மெல்லிய முகங்கள் வீழ்ச்சியடைந்தன, கண்கள் காலியாக இருந்தன.
"அவர்களுக்கு என்ன தவறு?" மெரிட் முணுமுணுத்தார், மேலும் பெரிய மனிதர் எவ்வளவு சிக்கலற்றவர் என்பதை ஜாக் சொல்ல முடியும்.
"எனக்குத் தெரியாது," ஜாக் கூறினார். "கேட்போம்."
“பட்” மெரிட் அவரைப் பிடிக்க முயன்றார், ஆனால் ஜாக் மிக வேகமாக இருந்தார்.
“நண்பரே,” ஜாக், கடந்து செல்லும் ஒரு மனிதனின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான். அவர் ஜாக் விட உயரமாக இருந்தார், ஒரு வழுக்கைத் தலையுடன் ஸ்கேபி தோலையும், ஒரு பெரிய, வீசும் மீசையையும் கொண்டு வாயை மறைத்து அவரது கன்னத்திற்கு கீழே நனைத்தார். "டாசனுக்கு என்ன விஷயம்?" இது ஒரு விசித்திரமான கேள்வி, ஆனால் அதை முன்வைக்க வேறு வழியில்லை ஜாக் யோசிக்க முடியவில்லை.
“டாசன்?” என்று அந்த நபர் கூறினார். அவரது உச்சரிப்பு தூய்மையான வடகிழக்கு, நியூயார்க் லில்ட்டைக் கொண்டிருந்தது, ஜாக் மிகவும் நன்றாக நினைவில் வைத்திருந்தார். "டாசன் ஒரு பேய் நகரம்."
"எனக்கு ஒரு பேய் நகரம் போல் தெரியவில்லை!" ஜாக் உற்சாகமாக ஒலிக்க முயன்றார்.
அந்த நபர் ஜாக் முதல் மெரிட் வரை திரும்பிப் பார்த்தார். “ஜுஸ் உள்ளே வரவா? குளிர்காலத்திற்காக காடுகளில் வெளியே வந்தீர்கள், இல்லையா? "
"அது சரி," மெரிட் கூறினார்.
"உங்கள் கூற்றைப் பற்றிக் கொண்டு வந்து உங்கள் தங்கத்தைக் கண்டுபிடி, இல்லையா?"
ஜாக் தலையசைத்தார். இப்போது அந்த மனிதனின் குரலில் கேலி செய்வது ஏதோ இருந்தது, ஜாக் அதை விரும்பவில்லை.
ஆனால் அந்த மனிதன் பெருமூச்சு விட்டான், கேலி செய்வது அதிக முயற்சி என்பது போல, அவனது கண்கள் அவனுடன் சேர்ந்து பெருமூச்சு விட்டன. அவர்கள் பலவீனமாக இருந்தனர், ஜாக் பார்த்தார். வெளிறிய. இந்த கரடுமுரடான நிலம் அவர்களிடமிருந்து கூட வண்ணத்தை வெளியேற்றியது போல.
"நான் இங்கு ஆறு மாதங்களுக்கு அருகில் இருந்தேன்," என்று அந்த நபர் கூறினார். “ஒருபோதும் வெகுதூரம் செல்லவில்லை. நான் கேட்கும் விஷயத்திலிருந்து, தேவையில்லை. தங்கம்? சில உள்ளன. ஆனால் இப்போது புதிய வேலைநிறுத்தங்கள் எதுவும் இல்லை. எனவே டாசனின் நியாயம் 'பலவீனமானவர்கள் தங்கள் பயணத்தை முடிக்கும் இடத்தில். வலிமையானவர்கள் திரும்பி வீட்டிற்கு செல்கிறார்கள். "
"நாங்கள் வால் திரும்பி ஓட இந்த வழியில் வரவில்லை," ஜாக் இப்போது கோபமாக கூறினார். "நாங்கள் அனுபவித்த எல்லாவற்றையும் கடந்திருக்கவில்லை"
"நீங்கள் கடினமான காலங்களில் இருந்தீர்கள் என்று நினைக்கிறீர்களா?" என்று அந்த நபர் கூறினார், அவர் நெருக்கமாக சாய்ந்தபோது அவரது குரல் குறைந்தது. “இங்கே அல்லது அதற்கு அப்பால் நீங்கள் காண்பதை ஒப்பிட வேண்டாம். கதைகள் உள்ளன- ”
"இங்கே கேளுங்கள்," ஜாக் கூறினார், அவர் ஒரு படி மேலே சென்றார். அவர் தனது கோபத்தை அதிகரிப்பதை உணர்ந்தார், அவரது கைமுட்டிகள் பிடுங்கின; ஒரு சில தலைகள் தங்கள் வழியைத் திருப்பின. ஆனால் யாரும் குறிப்பாக எச்சரிக்கையாகவோ அல்லது ஆர்வமாகவோ தெரியவில்லை, இந்த மக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் டாசனின் தெருக்களில் எத்தனை சண்டைகளைக் கண்டார்கள் என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.
"ஜாக், வாருங்கள்," மெரிட் தனது கையைப் பிடித்துக் கொண்டார்.
“ஆம்,” ஜாக் கூறினார். அவர் மெரிட்டைப் பார்த்து திரும்பிப் பார்த்தார். நான் நன்றாக இருக்கிறேன், அந்த தோற்றம் கூறப்பட்டது, ஆனால் மெரிட்டின் வெளிப்பாடு வேறுவிதமாக பேசப்பட்டது. அவர் முன்பு பார்த்திராத ஒன்றை அவர் ஜாக் பார்த்திருக்கலாம்.
அந்த மனிதன் சேற்று வழியே நடந்து சென்றான். அவர் ஒருமுறை திரும்பிப் பார்க்கவில்லை, வேறு எதையும் பார்க்காத முயற்சியில் இருப்பது போல் அவரது கால்களை முறைத்துப் பார்த்தார்.
"முதலில் தங்குவதற்கு ஒரு இடத்தைக் கண்டுபிடிப்போம்" என்று மெரிட் கூறினார். "பின்னர் நாங்கள் எங்கள் பொருட்களை சேமிக்க வேண்டும், ஓய்வெடுக்க வேண்டும், எங்கள் பலத்தை உயர்த்த வேண்டும். நாம் சாப்பிட சில கெட்ட பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகளைக் கண்டுபிடிக்க முடியுமா என்று பாருங்கள், ஸ்கர்வியைத் தவிர்க்கவும். நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்? ”
"நான் ஆம் என்று சொல்கிறேன்," ஜாக் மீண்டும் தலையசைத்தார். ஆனால் பட்டியலற்ற மனிதன் தன் மனதில் இரையாகிவிட்டான், மேலும் அவன் தேவையானதை விட இனி டாசனில் இருக்க மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்தான்.
அவர்கள் தெருவில் வெகுதூரம் நடந்தார்கள், ஆண்களும் பெண்களும் நாய்கள் மற்றும் பொட்டலங்களின் குழுக்களை மண் வழியாக வழிநடத்துவதைப் பார்த்தார்கள். அவர்கள் ஒரு பட்டியைக் கடந்து, உள்ளே இருந்து மகிழ்ச்சியின் சத்தத்தைக் கேட்டார்கள், அது ஜாக் ஆவிகளை விட அதிகமாக உயர்த்தியது. குறைந்த பட்சம் இங்கே யாராவது நல்ல விஷயங்களைப் பற்றிப் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள், அவர் நினைத்தார், பேய்களைப் போல முகங்களை நோக்கி வீதியைச் சுற்றிப் பார்த்தார். அவர் பட்டியின் பெயரைப் பார்த்தார், அது முகப்பில் குறுக்கே வரையப்பட்டிருந்தது: டேவ்ஸன் பார். அசல். ஃப்ரண்ட் ஸ்ட்ரீட் மற்றும் டாசன் உணவு மற்றும் ஆடை சந்தை ஆகியவற்றைப் போலவே, இங்கு வந்தவர்கள் வழியில் கற்பனையின் வலிமையை இழந்துவிட்டதாகத் தெரிகிறது, மேலும் அவர்களின் இடங்களுக்கு செயல்பாட்டுக்காக மட்டுமே பெயரிட்டனர். ஆயினும்கூட, அந்த நாளின் பிற்பகுதியில் டாசன் பட்டிக்கு வருவதாக அவர் உறுதியளித்தார். ஒரு பானம் எடுத்துக்கொள்வது நல்லது, மேலும் அவர் மெரிட்டின் முகத்தில் இருந்த தோற்றத்திலிருந்து பார்த்தார்-சற்று அகன்ற கண்கள்,
GOLD DUST BOUGHT FOR CASH ஐ விளம்பரப்படுத்தும் ஒரு இடத்தை அவர்கள் கடந்து சென்றனர். மெரிட் சிரித்தார், ஜாக் பின்னால் சிரித்தார்.
"விரைவில் இங்கே ஏதாவது வியாபாரம் செய்யுங்கள்" என்று பெரிய மனிதர் சொன்னார், மற்றும் ஜாக் தலையசைத்தார், கடையின் தூசி நிறைந்த ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தார். ஒரு புத்திசாலித்தனமான சிறிய மனிதர் சிறிய அறையில் ஒரு மேசையின் பின்னால் அமர்ந்தார், அவரது மூக்கில் கண்ணாடிகள் பதிந்தன. அவருக்கு முன் மேஜையில் ஒரு ஜோடி எடையுள்ள செதில்கள் மற்றும் எடைகள் இருந்தன. அந்த மனிதன் தூங்குவதற்கு தலையாட்டிக் கொண்டிருந்தான், மீதமுள்ள கடை காலியாக இருந்தது. அவர் மிகவும் பிஸியாகத் தெரியவில்லை.
"ஜாக்!" மெரிட் நடைபாதையில் இருந்து அழைத்தார். அவர் யூகோன் ஹோட்டலில் தெரு முழுவதும் சுட்டிக்காட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஜாக் சிரித்துக்கொண்டே ஒரு சக்கை நிர்வகித்தார். பெயர் ஊக்கமளிக்காமல் போகலாம், ஆனால் ஒரு படுக்கை, ஒரு சூடான குளியல் மற்றும் ஒரு நல்ல உணவைப் பற்றிய சிந்தனை திடீரென்று அவரை கிட்டத்தட்ட மயக்கமடையச் செய்தது.
"அப்படியானால் போகலாம்," ஜாக் கூறினார். "நாங்கள் அறைகளுக்கு ஏற்பாடு செய்வோம், பின்னர் சென்று பொருட்களை நகரத்திற்கு கொண்டு வர ஜிம்மிற்கு உதவுங்கள்."
"நாங்கள் அதை எவ்வாறு நிர்வகிப்போம்?" என்று மெரிட் கேட்டார்.
“உங்களைச் சுற்றிப் பாருங்கள்! நாங்கள் நாய்களின் குழுவை நியமிப்போம். ”
"நாங்கள் அவற்றை வாங்க வேண்டும்," மெரிட் குரல் குறைப்பு கூறினார்.
"இப்போதே வா. நாங்கள் தயாராக இல்லை, நான் அதை உங்களுக்கு தருகிறேன். ஆனால் எங்களுக்கு இன்னும் பசி இருக்கிறது! ஜாக் அவர்கள் வந்த வழியே தெருவில் அலைந்து திரிந்தார், ஆனால் அவரது நண்பர் சொல்வது சரி என்று அவருக்குத் தெரியும், கடந்த சில நிமிடங்களாக அவர் அதைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்தார். அவர்களிடம் ஏராளமான உபகரணங்கள் இருந்தன, அதை இழுக்க எதுவும் இல்லை, மிகக் குறைந்த பணம். ஒன்று அவர்கள் வேறொருவருக்காக வேலை செய்வதை எதிர்கொள்ள நேரிடும் அல்லது அவர்கள் சாகசத்தைத் தொடர வேண்டிய நாய்கள் மற்றும் சவாரிகளை வாங்குவதற்கான வேறு வழிகளைக் கொண்டு வர வேண்டும்.
அந்த நாளின் பிற்பகுதியில் ஒரு சிக்கல், ஜாக் முடிவு செய்தார். இப்போதைக்கு-
"என்னை விடு!"
யூகோன் ஹோட்டலுக்கும் அண்டை கட்டிடத்துக்கும் இடையிலான குறுகிய சந்துகளிலிருந்து எழுப்பப்பட்ட குரல் வந்தது, ஒருவர் பெருமையுடன் தன்னை ஒரே ஷேவிங் பார்லர் மற்றும் லாண்டரி டாவ்ஸன் என்று புகழ்ந்துரைக்கிறார்.
"எங்களுக்கு நாயைக் கொடுங்கள், நாங்கள் உங்களை விட்டுவிடுவோம்."
"அவர் என் நாய், நான் அவரைக் கண்டேன், I—"
"அவரைக் கண்டுபிடித்தீர்களா, இல்லையா?"
ஜாக் அவசரமாக தெரு முழுவதும் குறுக்கே வந்து மெரிட்டை அவன் வால் மீது கேட்டான்.
"இது எங்களுடன் எந்த தொடர்பும் இல்லை, ஜாக்," மெரிட் எச்சரித்தார். பெரிய மனிதர் சொல்வது சரி என்று அவருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், இந்த இடத்தைப் பற்றி ஏதோ ஒன்று இருந்தது, அது தன்னை ஒரு நகரம் என்று அழைத்துக் கொண்டது, அது ஏற்கனவே ஜாக் நரம்புகளில் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது. அதன் சில குடிமக்களின் ஆர்வமுள்ள சோம்பல், பல கட்டிடங்களின் பொய்யான தன்மை, வீதிகள் அமைக்கப்பட்டிருந்த இடையூறு வழி, ஒழுங்கு போன்ற விஷயங்கள் ஒரு பொருட்டல்ல என்பது போல. ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தோல்வியுற்ற உணர்வுதான் காற்றில் பரவியது என்று அவர் நினைத்தார். அவர் கரடுமுரடான இடங்களுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டார்-சான் பிரான்சிஸ்கோவில் உள்ள நீர்முனை, சாலையில் அவரது மாதங்கள், அவர் சிறையில் கழித்த பயங்கரமான நான்கு வாரங்கள்-ஆனால் இதுபோன்ற வளிமண்டலங்கள் பொதுவாக மக்களால் உருவாக்கப்பட்டன. இங்கே, நகரமே ஆபத்தானது என்று உணர்ந்தது. ஒரு விரைவான தருணத்திற்கு, முதல் முத்திரை குத்தப்பட்டவர்கள் வருவதற்கு முன்பு இங்கு இருந்த வனப்பகுதியைப் பற்றி அவர் நினைத்தார்.
காடுகளின் ஊடுருவலைப் பற்றி என்ன நினைக்க வேண்டும் என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.
“ஏய்!” ஜாக் அழைத்தார். "குழந்தையை விட்டுவிடுங்கள்!" உண்மையில், குழந்தை ஜாக் விட ஒரு வருடம் அல்லது இரண்டு வயது மட்டுமே இருந்திருக்கலாம், ஆனால் அவர் ஒரு குழந்தையைப் போலவே இருந்தார்.
"தொலைந்து போய், உங்கள் சொந்த வியாபாரத்தை கவனியுங்கள்!" என்று ஒருவர் கூறினார். அவர்களில் இருவர் சிறுவனை தொந்தரவு செய்தனர். பேசியவர் உயரமான மற்றும் உறுதியானவர், ஒரு கரடுமுரடான கருப்பு தாடியுடன் அவரது முகத்தின் கீழ் பாதியை முழுவதுமாக மூடினார். அவரது கண்கள் கடினமாக இருந்தன, அவரது தோல் வெளிர் மற்றும் மங்கலானது, அவர் ஒரு நீண்ட சாம்பல் நிற கோட் அணிந்திருந்தார், அவர் இப்போது ஒதுக்கி நகர்ந்து, இடுப்பில் சுற்றப்பட்ட இரண்டு கைத்துப்பாக்கிகளையும் காண்பித்தார். மற்ற மனிதர் குறுகியவர், மெல்லியவர், ஜாக் மீது அவர் இயக்கிய புன்னகை அவரை மையமாகக் கொண்டது. இது மனிதகுலத்தை நெருங்கும் எதையும் இழந்துவிட்டது. இந்த மனிதன்-தனது குறுகிய முடி, நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்ட மீசை, மற்றும் அகலமான தொப்பி போன்றவற்றைக் கொண்டு இந்த நிலத்தின் இதயம் போல் குளிர்ச்சியாக இருந்தது, மேலும் ஜாக் ஒரு மிருகத்தனமான மிருகத்தனத்தை உணர்ந்தான், அது அவனது தோலை வலம் வந்தது.
ஜிம்மிடம் நாங்கள் எங்கள் துப்பாக்கிகளை விட்டுவிடவில்லை என்று விரும்புகிறோம், ஜாக் நினைத்தார். அவர், “உங்கள் தொழில் என்ன, அப்படி குழந்தையை அடிப்பது?” என்றார்.
“நாங்கள் இன்னும் அவரை அடிக்கத் தொடங்கவில்லை. அதைச் சுற்றி வருவது, உண்மையில், ”குறுகிய மனிதர் கூறினார், மற்றும் அவரது குரல் பனிக்கட்டி முழுவதும் ஒரு கத்தி.
"அவர்கள் என் நாயை அழைத்துச் செல்ல முயற்சிக்கிறார்கள்!" என்று சிறுவன் சொன்னான். “என் டச்சு. நான் அவரைக் கண்டுபிடித்தேன், நான் அவருக்கு உணவளித்தேன், அவர் என் நண்பர்! ”
ஜாக் சிறுவனைப் பார்த்து தலையசைத்தான் ஆனால் எதுவும் பேசவில்லை.
“ஜாக்,” மெரிட் கிசுகிசுத்தான். "அவர்களிடம் துப்பாக்கிகள் உள்ளன."
குறுகிய மனிதன் சிரித்தான். அவர் வெளிப்படையாக மெரிட்டைக் கேட்டிருப்பார், மேலும் அவர் தனது கருப்பு ஜாக்கெட்டை சற்று மாற்றி தனது பெல்ட்டில் இருந்த ரிவால்வரை வெளிப்படுத்தினார்.
ஜாக் சிரித்தார். இது அனைவரையும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது-ஜாக் கூட, ஏனென்றால் அவர் கட்டியெழுப்ப விரும்பிய ஒரு கூச்சல்-மற்றும் உயரமான மனிதனின் கைகள் அவரது கைத்துப்பாக்கிக்குச் சென்றன.
அவருக்குப் பின்னால், ஜாக் மெரிட்டின் கூர்மையான சுவாசத்தைக் கேட்டார்.
"பையனை விட்டு விடுங்கள்," ஜாக் சாதாரணமாக கூறினார், அவரது குரலில் அச்சுறுத்தல் இல்லை. “வாருங்கள், அவர் உங்களுக்கு என்ன? டாசனில் ஆயிரம் பேர் இருக்கும்போது நீங்கள் அவருடைய நாயை விரும்புகிறீர்கள், நான் பந்தயம் கட்டுவேன். தங்கத்தைக் கண்டுபிடித்து, உங்கள் நல்ல உணர்வை விட்டுவிட நீங்கள் உண்மையில் இங்கு வந்தீர்களா? ”
குறுகிய மனிதனின் புன்னகை இன்னும் இருந்தது, ஆனால் அது அவரது கண்களிலிருந்து நூறு மைல் தூரத்தில் நின்றது. அவர் சில விஷயங்களைப் பார்த்திருக்கிறார், ஜாக் நினைத்தார், அவை அனைத்தும் யூகோன் பாதையில் இல்லை. இந்த குறுகிய மனிதன் இறப்பதைப் பார்த்த எத்தனை ஆண்கள் என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார். அவர் எத்தனை பேரைக் கொன்றார் என்று ஆச்சரியப்பட்டார்.
“ஆர்ச்சி,” குறுகிய மனிதன் லேசாக சொன்னான்.
"உங்களுக்கு எது நல்லது என்று உங்களுக்குத் தெரிந்தால், பெரிய, தாடி வைத்த மனிதர் - ஆர்ச்சி J, ஜாக் நோக்கிச் செல்லும் பாதையில் விரைவாக வந்து," நீங்கள் திரும்பி வருவீர்கள் "
ஜாக் அவரை ஒரு முறை உதைத்தார், கடினமாக, கால்களுக்கு இடையில். ஆர்ச்சி சற்றே மடிந்து, கூக்குரலிட்டு, ஜாக் பக்கவாட்டாக மாறி, மனிதனின் வலது தாடையின் கீழே தனது துவக்கத்தை தரையிறக்கினார். அவர் கூக்குரலிட்டு மீண்டும் தடுமாறினார், ஆனால் ஜாக் தான் இப்போது ஏதாவது ஒன்றை ஆரம்பித்திருப்பதை அறிந்திருந்தார். ஒருமுறை தொடங்கியதும், ஒரு மனிதன் இறங்கும் வரை ஒரு சண்டை முடிவடையவில்லை, இது போன்ற கடினமான மனிதர்களுடன் இது இரட்டிப்பாக உண்மை என்பதை அறிய அவர் நீர்முனையில் போதுமான அளவு ஸ்கிராப்பில் இருந்திருப்பார். குறுகிய மனிதனைப் பார்த்து, -இப்போது, குறைந்த பட்சம்-அவர் தனது துப்பாக்கியைப் போவதில்லை என்ற நம்பிக்கையில், ஜாக் முன்னோக்கிச் சென்று ஆர்க்கியில் தனது கைமுட்டிகளால் இடப்பட்டார்.
அது மாட்டிறைச்சியின் ஒரு பக்கத்தில் சுத்தியல் போல இருந்தது. ஆர்ச்சி தனது ஆடைகளின் அடுக்குகளுக்கு அடியில் ஒரு பெரிய மனிதர், மற்றும் கனமானவர், மற்றும் ஜாக் ஆச்சரியப்பட்டார், அந்த பாதையில் இருந்து ஒருவர் தனது எலும்புகளில் இவ்வளவு இறைச்சியை எவ்வாறு வைத்திருக்க முடியும் என்று. அவர் ஒரு நல்ல வேட்டைக்காரர் அல்லது ஒரு நல்ல திருடன். ஆனால் முதல் தாக்குதலில் இருந்து மீள ஜாக் அவருக்கு எந்த வாய்ப்பையும் வழங்கவில்லை. ஆர்ச்சி ஒரு முஷ்டியைத் திருப்பியபோது, ஜாக் தனது வட்டத்திற்குள் நுழைந்து மார்பில் தோள்பட்டை வைத்து, ஹோட்டலின் பக்கத்திற்கு எதிராகத் தள்ளினார். மரம் வெட்டியது, மற்றும் ஆர்ச்சியின் சுறுசுறுப்பான கைமுட்டிகளில் ஒன்று ஜாக் தாடையின் குறுக்கே பிடித்தது.
வலி புதியதாகவும் அதிர்ச்சியாகவும் இருந்தது, ஆனால் ஜாக் அதன் வழியாக குத்தினார். அவர் உதைத்து ஆடினார், கைகளால் நகம் கொண்டார், ஆர்ச்சியின் கையை அவரது தொண்டைக்குக் கட்டிக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தபோது, ஜாக் முகத்தையும் பிட்டையும் தாழ்த்தினார். அவர் இரத்தத்தை ருசித்தார், அது புளிப்பாக இருந்தது.
குழந்தையின் நாய், டச்சு, குரைத்துக்கொண்டிருந்தது. ஆர்ச்சியை தரையில் தள்ளிய ஜாக் இறுதி உதை வழங்கியபோது, தோல் மீது உலோகத்தின் பழக்கமான சத்தம் கேட்டது.
"ஜாக், கீழே!" மெரிட் கூச்சலிட்டார், ஜாக் தன்னை வீழ்த்தினார்.
யாரோ சத்தமாக சிரித்தனர், ஜாக் மேலே பார்த்தார். குறுகிய மனிதர் தனது துப்பாக்கியை ஒரு கையில் பிடித்துக்கொண்டு, சிரித்தபடி மற்றொன்றை இடது இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டிருந்தார்.
ஆர்ச்சி கூச்சலிட்டார்.
ஜாக் மெதுவாக நின்று, கையை அசைத்து, மற்றவரின் இரத்தத்தால் தனது கால்சட்டைகளை குத்திக்கொண்டார்.
"என்னை சுடப் போகிறீர்களா?" என்று அவர் குறுகிய மனிதரிடம் கேட்டார்.
"ஓ, இல்லை," என்று அவர் பதிலளித்தார். “நீங்கள் அல்ல. நீங்கள் பட்டினி கிடக்கிறீர்கள், ஆனால் நீங்கள் பலமாக இருக்கிறீர்கள். ஜாக். உங்கள் பெயர்? உங்களைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள், ஜாக். பார், எனக்கு பயனுள்ளதாக இருக்கும் நபர்களை நான் சுட மாட்டேன். ”அவர் ஒல்லியாக இருக்கும் குழந்தையைப் பார்த்தார், மேலும் அவரது சிரிப்பு விரைவாக நிறுத்தப்பட்டது, அது ஒரு எதிரொலியைக் கூட விடவில்லை. “இந்த நாய் சாணம், எனினும்…” அவன் துப்பாக்கியைத் தூக்கி சிறுவனின் தொண்டைக்கு எதிராக அழுத்தினான்.
தனக்கு நரகத்தில் வாய்ப்பு இல்லை என்று ஜாக் அறிந்திருந்தார். அவர்கள் குறைந்தது ஆறு அடி தூரத்தில் இருந்தனர், அதே நேரத்தில் அவர் அந்த தூரத்தை மறைக்க வேண்டும், அந்த மனிதனின் விரல் தூண்டுதலுக்கு எதிராக அரை அங்குலத்தை கசக்க வேண்டும். ஆனால் முரண்பாடுகளைக் கண்டறிவது அவரை இதற்கு முன் நிறுத்தவில்லை. வேறு வழியில்லை என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.
அவர் குறுகிய மனிதரிடம் தன்னைத் தானே அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டபோது, ஒரு மனிதர் ஒரு குழந்தையை ஒரு மாங்காய் மடத்தை ஒப்படைக்காததற்காக சுடப்போகிறார் - ஏதோ கர்ஜித்து, துப்பாக்கியால் சுட்டார்.
சிறுவன் கைவிட்டான். ஷாட் அவரைத் தவறவிட்டது, மற்றும் புல்லட் தாக்கிய யூகோன் ஹோட்டலின் பக்கத்தில் ஒரு பிளவுபட்ட துளை தோன்றியது. அந்த நாய் குலுங்கி வளர்ந்தது, அது மனிதனின் முந்தானையில் கடித்தது, துப்பாக்கி சுடும் வீரர் பின்வாங்கும்போது தரையில் இருந்து முற்றிலுமாக தூக்கி, துப்பாக்கியைக் கைவிட்டு, அவனது வளைவில் விழுந்தது.
பின்னர் ஜாக் அங்கே இருந்தார், அவரது வேகமானது மனிதனையும் நாயையும் மண்ணுக்குள் தள்ளியது. டச்சுக்காரர்கள் வெளியேறி பின்வாங்கினர், பற்கள் வெடித்து இரத்தம் சிந்தின, ஆனால் இங்கே எதிரி யார் என்பது அவருக்குத் தெரியும். அவர் ஒருபோதும் குறுகிய மனிதரிடமிருந்து கண்களை எடுக்கவில்லை, ஜாக் அவரை தாடை மற்றும் மூக்கில் பல முறை குத்தியதைப் பார்த்தார். அந்த நபர் தனது இடது கையைத் திரும்பத் திரும்பத் தூக்கியபோது, ஜாக் கடித்த வலது கையை தனது இரண்டிலும் பிடுங்கி முறுக்கினார். அங்கு சூடான இரத்தத்தின் ஈரப்பதத்தை அவர் உணர்ந்தார், மேலும் அந்த மனிதன் மயக்கமின்றி நாயின் பிரதிபலிப்பில் பற்களைத் தாங்கினான். அவர் கத்தக்கூடாது என்று தன்னால் முடிந்தவரை முயன்றார்-ஜாக் அதைப் பார்த்தார், அது அவரைக் கவர்ந்தது-ஆனால் பின்னர் வலி அதிகமாகிவிட்டது, அவர் அழுகையைத் தளர்த்தினார்.
No comments:
Post a Comment