அவனது சொந்த கந்தலான சுவாசத்தின் சத்தம் அவன் தலையில் நிரம்பியது. இருள் கனமாகத் தொங்கியது, நிலவொளி மறைந்து போனது, அவர் தலையை இடதுபுறமாக ஆட்டியதும், அங்கே மரங்கள் தத்தளிப்பதைக் கண்டதும் அவரது பார்வை மீண்டும் மங்கலானது, ஆனால் அவர் முன்பு மறைத்து வைத்திருந்த அதே காடுகளல்ல. அவர் பின்னால் இருந்தவர்களை விட்டுவிட்டார். அவர் எவ்வளவு தூரம் ஓடினார்? அரை மைல், குறைந்த பட்சம், வெண்டிகோவின் முனகலும் கூச்சலும் அவனால் இன்னும் கேட்க முடிந்தது.
கர்ஜனை அரை மைல் தூரத்திற்கு மிக அருகில், காற்றின் வாயுவைப் போல அவர் மீது படர்ந்தது… வெண்டிகோ முகாமை கைவிட்டதை அவர் அறிவார். ஜாக் அந்த கறுப்பு மாவை சித்தரித்தார், கோரால் கறைபட்டு, ம silent னமான அலறலில் வாய் திறந்தார்.
ஓடு, பையன், ஓடு! அவன் நினைத்தான். முழு பயங்கரவாதத்தின் பிடியில் அவர் ஒரு கணம் தன்னை ஒரு மனிதர் என்ற உணர்வை இழந்து, உலகின் பிற பகுதிகளின் கருத்துக்களில் பின்வாங்கினார், அவரின் கண்கள் அவரைப் பார்த்து அவனது வயதை மட்டுமே பார்த்தன. ஒரு குழந்தை.
அவர் அதை நிராகரித்தார்.அவர் காடுகளை மீறி, அதன் அரவணைப்பில் இறந்து, இன்னும் வாழ்ந்து, அதன் மோசமான செயல்களைச் செய்ய சவால் விடுத்தார், ஆனால் உயிர் பிழைத்தார். மனிதனுக்கு எதிரான இயற்கையின் போரில், ஜாக் வெற்றியைப் பறித்தான் தோல்வியின் தாடைகளிலிருந்து அல்ல, ஆனால் மரணத்தின் பிடியிலிருந்து. அவர் வெறும் பையன் அல்ல.
அவர் ஓடினார். அவர் நிழல்கள் வழியாகவும் நிலவொளியில் செல்லும்போதும் இரவு மூடியது, மீண்டும் மீண்டும் பின்வாங்கியது. அவர் காடுகளில் தன்னைக் கண்டபோது கிளைகள் அவரது முகத்தில் தட்டிவிட்டன, மற்றும் பாறை சரிவுகளிலும் முகடுகளிலும் அவர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை தடுமாறினார் - கற்கள் முழங்காலில் சுத்தி, கைகளைத் துடைத்தன - அவர் எழுந்தபோதும் அவரது இரத்தத்தின் ஸ்மியர் ஒரு வாசனை விடும் வெண்டிகோ எளிதில் பின்பற்றும் பாதை.
இன்னும் அவர் நிற்கவில்லை, அவர் மெதுவாகச் சென்றால் அவர் கவனிக்கவில்லை. வேகமான இரவு அவரது எலும்புகளில் நனைந்தது; அவரது வெற்று வயிறு வலிமிகுந்த பிஷ்டத்துடன் இறுக்கப்பட்டது; அவரது விரிசல் விலா எலும்புகள் அரைக்கப்பட்டு, அவரது தாடையை வேதனையான விளிம்பில் அமைத்தன. கடைசியில் அவர் வெண்டிகோ கர்ஜனையை மீண்டும் கேட்டபோது-அல்லது ஒரு சவுக்கை காற்றின் அலறல் மட்டுமே-அது தொலைவில் இருந்தது.
எப்போதும், ஓநாய் முன்னால் ஓடியது அல்லது பின்வாங்கியது. அவர் தடுமாறியபோது அது அவரது கைகளில் முனகியது மற்றும் அவரது பார்வையின் ஓரங்களில் இருள் வெள்ளத்தில் மூழ்கியது. மூன்று முறை அவர் தடுமாறி ஓடினார், தலை குனிந்தார், உடல் நடுங்கினார், மூன்று முறை ஓநாய் தனது வலது கையை அதன் தாடைகளில் பறித்துக்கொண்டது, தோல்கள் கிள்ளியது, அவரை எழுப்பி, மீண்டும் ஒரு தடுமாறும், எலும்பு குலுங்கும் ஓட்டத்தில் தடுமாறும் வரை அவரை இழுத்துச் செல்லுங்கள்.
அவர் எவ்வளவு தூரம் வந்தார்? மைல்கள், குறைந்தபட்சம், மற்றும் தெளிவான திசையில் இல்லை.
பின்னர், கண்கள் பாதி மூடியிருந்தன, அவர் ஒரு கணம் ஓநாய் பாதையை இழந்து சந்திரனின் குறைந்த, தங்கக் கண்ணை நோக்கமாகக் கொண்டார். ஒரு அடி மற்றொன்றுக்கு முன்னால் - இடது, வலது, இடது - அவனுக்குக் கீழே தரையில் மறைந்து போகும் வரை. அவரது வலது கால் கீழே வந்தது, ஆனால் தரையில் விழுந்துவிட்டது. அவரது குதிகால் வாங்கியதை எதிர்பார்த்ததை விட ஒரு அடி குறைவாக இருந்தது, ஆனால் மிகவும் தாமதமானது. உந்தம் அவரை ஒரு கல்லியின் விளிம்பில் சுமந்து சென்றது, அவர் அதன் அடிப்பகுதியில் ஓய்வெடுக்கும் வரை பாறை சாய்விலிருந்து கீழே விழுந்து, கைகால்கள் சுறுசுறுப்பாக விழுந்தார்.
ஜாக் உயர முயன்றார், ஆனால் இந்த முறை அவரது உடல் கீழ்ப்படியாது. குளிர்ந்த காற்று கல்லியுடன் துடைத்தது, அவர் நடுங்கினார், ஆனால் பின்னர் அவர் தன்னிச்சையான செயல்பாடுகளுக்கான திறனைக் கூட இழந்தார்.
அருகிலுள்ள ஓநாய் அலறல் சத்தம் கேட்டது, ஆனால் காடுகளின் அழைப்புக்கு பதிலளிக்க முடியவில்லை. இந்த முறை அல்ல. வெண்டிகோவின் பதிலைக் குறிக்கும் ஒரு கர்ஜனைக்கு அவர் செவிமடுத்தார், அதனால் அவர் கேட்டார். அவரது பார்வையின் விளிம்பில் இருள் ஒன்றிணைந்தது, மேலும் அதைத் தழுவுவதற்கு சரணடைவதைத் தவிர வேறு எதுவும் அவரால் செய்ய முடியவில்லை.
அவர் வலிக்கு விழித்தார். காயமடைந்த அல்லது குடிபோதையில் தூக்கத்திலிருந்து இடப்பெயர்வு உணர்வைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக மெதுவாக வந்திருந்த நூறு நேரங்களைப் போலல்லாமல், கண்கள் திறந்த உடனடி அனைத்தையும் அவர் நினைவு கூர்ந்தார். வலி அவரது நினைவை புதியதாக வைத்திருந்தது. வெண்டிகோவிலிருந்து அவர் பறக்கும் போது அவர் உணர்ந்த திசைதிருப்பல் இல்லாமல், அவரது எண்ணங்கள் இப்போது மிகவும் தெளிவாக இருந்தன, ஒரு கணம் அவர் ஒருபோதும் மயக்கமடையவில்லை என்று நினைத்தார்.
பின்னர் அவர் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தார், உலகம் மீண்டும் சாய்ந்தது.
அவர் தனது கன்னத்திற்கு எதிராக மென்மையான ரோமங்களை உணர்ந்தார், ஆனால் அது ஓநாயின் நேர்த்தியான கோட் அல்ல. மாறாக, விலங்குகளின் மறைவின் சூடாகவும், அவரைச் சுற்றியுள்ள ரோமங்கள் பளபளப்பாகவும், நொறுக்கப்பட்ட மற்றும் நொறுக்கப்பட்ட வடிவத்தில் மென்மையாகவும் ஒரு குழந்தையைப் போல அவர் திணறடிக்கப்பட்டார். மரங்களின் நால்வரும் ஒரு அமைதியான பார்வையாளர்களை உருவாக்கியது, அவற்றின் கிளைகளின் மூலம் விடியற்காலையை வானத்தை ஒளிரச் செய்யும் வாக்குறுதியைக் கண்டார்.
அங்குள்ள ஒரு மரத்தின் அருகே சிறுமி நின்று, அதன் தாயின் கவசத்தின் பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் ஒரு குழந்தையைப் போல வெட்கத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள். அவளுடைய கறுப்பு கூந்தல் அவளது தோள்களைக் கடந்தும், பட்டுப் பட்டு போலவும் நன்றாக இருந்தது, காலையின் முதல் குறிப்பில், அவளது பாதாம் வடிவ கண்கள் அந்த கவர்ச்சியான முகத்தின் நேர்த்தியான கோடுகளுக்கு மத்தியில் செப்பு நாணயங்களைப் போல மின்னின. அவர் உள்ளூர் பழங்குடியினரால் விரும்பப்பட்ட பூட்ஸ் மற்றும் ஒரு தந்தம்-பருத்தி பருத்தி ஆடை அணிந்திருந்தார், ஆனால் வேறு ஒன்றும் இல்லை. குளிர் இருந்தபோதிலும் அவளுக்கு ஜாக்கெட் இல்லை, அவள் சுவாசித்தாலும், குளிர்ந்த வசந்த காற்றில் அவள் மூச்சின் புளூவை அவனால் பார்க்க முடியவில்லை.
அவரது வாழ்நாளில், அவர் ஒரு அழகான பெண்ணைப் பார்த்ததில்லை. அவள் பதினாறு அல்லது இருபது வயதாக இருந்திருக்கலாம் - அவனுக்கு அளவிட வழி இல்லை her அவளைப் பார்த்தது மனதின் தெளிவை கேள்விக்குள்ளாக்கியது.
அவரது மூச்சு மெதுவாகவும் எளிதாகவும் வந்தது, மேலும் அவரது விரிசல் விலா எலும்புகளின் வலியை அவர் அறிந்திருந்தாலும், அது அவருக்கு தொலைவில் இருந்தது. ஒரு விசித்திரமான சுவை அவரது வாயில் நிரம்பியது, மேலும் அவர் தனது நாக்கை ஓடினார், அதன் மீது ஒருவித மண்ணைக் கட்டினார். ஜாக் துப்பினார், மற்றும் ஒரு வளமான வாசனை அவர் மூலிகைகள் சுவைத்தபடி அவரது நாசி நிரப்பப்பட்டது.
சிறுமி பறவையைப் போன்ற ஆர்வத்தோடு தன் தலையைப் பிடித்தாள், இது அவள் செய்த ஒன்று என்று புரிந்துகொண்டாள் these இந்த மூலிகைகள் அவனது வாயில் வைக்கவும் - ஒருவேளை ஒருவித தீர்வாக. அல்லது வேறு யாராவது செய்திருக்கிறார்களா? நிச்சயமாக அவள் இங்கே வனாந்தரத்தில் தனியாக இருக்க முடியாது, ஒரு அழகான இளம்பெண்… வியக்கத்தக்க அழகாக, அவனது மூச்சைத் திருடுகிறாள்… ஒரு கோட் கூட இல்லாமல்?
அவர் சுற்றிப் பார்க்கும் அளவுக்கு தன்னை உயர்த்திக் கொள்ள முயன்றார், ஆனால் வலிமை இல்லை. அவரது கைகள் அவரைப் பிடிக்காது, மற்றும் அவரது துண்டிக்கப்பட்ட, தாக்கப்பட்ட உடல் மிகச்சிறந்த முயற்சியில் ஒரு வேதனையான பாடலைப் பாடியது. ஒரு கணம் அவரது கண் இமைகள் படபடத்தன, ஆனால் அவர் அவற்றைத் திறந்து கட்டாயப்படுத்தினார், இப்போது அது அவரிடம் திரும்பிவிட்டதால் மீண்டும் நனவைத் துறக்க மறுத்துவிட்டார்.
அவர் பக்கத்தில், அவர் தலையைத் திருப்பி, மரங்களையும் நிலப்பரப்பையும் அப்பால் சிறுமியின் பழங்குடி அல்லது குடும்பத்தின் மற்ற உறுப்பினர்களின் சில அடையாளங்களுக்காக ஸ்கேன் செய்தார், ஆனால் அவர் யாரையும் காணவில்லை.
"நீங்கள் யார்?" அவர் வளைந்து, அவரது குரல் பொங்கி எழுந்தது. "நீங்கள் செய்தீர்களா" - அவர் நடுங்கிய ஒரு உரோமத்துடன் நடுங்கிய கையை ஓடினார் - "நீங்கள் இதைச் செய்தீர்களா, என்னை இங்கே கொண்டு வாருங்கள்?"
இருபது அடி தூரத்தில், சிறுமி மரத்தின் பின்னால் இருந்து முழுமையாக வெளியேறினாள், ஆனால் அவள் ஒரு கையை அதன் பட்டை மீது வைத்திருந்தாலும் அது அவளுக்கு ஆறுதல் அளித்தது. அவள் புன்னகைத்தபோது, அவளுக்குள் அவ்வளவு இயல்பான அப்பாவித்தனத்தைக் கண்டான், அவனைப் பார்ப்பதிலிருந்து அவன் இதயம் உடைந்துவிட்டது, அவன் அவளுடன் நெருக்கமாக இருக்கும்படி அந்த நொடி அவனை உயர்த்துவதைத் தடுத்ததற்காக அவன் பலவீனத்தையும் காயங்களையும் சபித்தான்.
ஜாக் அன்பை அங்கீகரிக்க எந்த டச்ஸ்டோன் இல்லை. அவர் இதற்கு முன் மயக்கமடைந்தார், ஈர்க்கப்பட்டார், ஒரு முறை அல்லது இரண்டு முறை சிறுமிகளால் மயக்கமடைந்தார், ஆனால் அவர் ஒருபோதும் காதலிக்கவில்லை. ஆனாலும், அந்த தருணத்தில் தான் உணர்ந்தது காதல் என்று அவர் நினைக்கவில்லை. இது சுத்த ஆச்சரியம் போல் உணர்ந்தேன்.
அவள் புன்னகையின் மனதைத் துடைக்க அவன் கண் சிமிட்ட வேண்டியிருந்தது, அந்த நேரத்தில் அவன் கண்கள் மூடியபோது, ஓநாய், அவன் வழிகாட்டியாகக் கருதிய ஆவி விலங்கு பற்றி நினைத்தான். ஓநாய் அவரை பாதுகாப்பிற்கு அழைத்துச் சென்றது, ஆனால் இப்போது, கிழக்கு வானம் இண்டிகோ இரவை காலையின் முதல் வெளிச்சத்துடன் விரட்டியடித்ததால், மிருகம் எங்கும் காணப்படவில்லை.
பெண் மட்டுமே. அவளுக்கு கோட் இல்லை, அந்த உடை மற்றும் அவளது பூட்ஸ் மட்டுமே இருப்பது எவ்வளவு வித்தியாசமானது என்று அது மீண்டும் அவரைத் தாக்கியது, ஒரு கணம் அவன் அவளை முறைத்துப் பார்த்தான், அவன் நினைத்தபடி அவன் மனம் எப்படியாவது தெளிவாக இருக்க முடியவில்லையா என்று யோசித்தான். அவரது உணர்வுகள் திசைதிருப்பப்பட்டதா? பெண்ணும் ஓநாய் ஒன்றாகவும் இருக்க முடியுமா?
அவள் மென்மையாகச் சிரித்தாள், வாயை மறைக்க ஒரு கையை உயர்த்தினாள், அவள் அவன் மனதைப் படித்தது போலவோ அல்லது குறைந்தபட்சம் அவன் கண்களில் கேள்வியைப் பார்த்தது போலவோ.
ஜாக் தன்னை மறைந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தார், அவரது விழிப்புணர்வு நழுவியது. அவள் அவனுக்குக் கொடுத்தது எதுவுமே அவனை வடிகட்டிய சோர்வுக்கு ஈடுசெய்ய முடியவில்லை, ஏனென்றால் அவனது உடல் ஓய்வெடுக்கவும், அவன் எடுத்த துடிப்பிலிருந்து மீளவும் உணர வேண்டும். நீண்ட காலமாக குதிரைகள் மிகவும் கடினமாக ஓடியதை அவர் கேள்விப்பட்டார், அது வெறுமனே சரிந்து இறந்துபோனது, சில சமயங்களில் மக்கள் அதே வழியில் செல்வதை அவர் அறிந்திருந்தார். மரணம் அருகிலேயே சுற்றுவதை அவர் உணரவில்லை, ஆனால் அவரது உடல் சரணடைதலுடன் எடையுள்ளதாகத் தோன்றியது. உதவி இல்லாமல், உணவு இல்லாமல், உறுப்புகளை வெளிப்படுத்தினால், அவர் இங்கே இறந்துவிடுவார்.
அல்லது இல்லை, அந்த பெண்ணும் அவளுடைய கோத்திரமும் பொருத்தமாக இருப்பதைப் போல.
இன்னும் ஒரு கோத்திரமும் இல்லை என்று தோன்றியது.
“நீங்கள் யார்?” என்று மீண்டும் கேட்டார்.
காற்று மாறியது, கிளைகளுக்கு மேல் ஒரு சலசலப்பு ஏற்பட்டது, மற்றும் ஜாக் உறைந்தார். தென்றல் ஒரு பழக்கமான வாசனையைச் சுமந்தது: நேற்றிரவு அவர் சுவாசித்த புதிய ரத்தம் மற்றும் அழுகிய இறைச்சியின் குடல் துர்நாற்றம், யூகோனின் சபிக்கப்பட்ட பிசாசுடன் நேருக்கு நேர்.
சிறுமி தடுத்து நிறுத்தியது, நாசி எரியும், கண்கள் அகலமானது, கால்கள் சற்று அகிம்போ, அவளை முறைத்துப் பார்த்தால் அவனுக்குத் தெரிந்த ஒரு மானைப் பற்றி மட்டுமே யோசிக்க முடிந்தது.
“ஓடு,” என்றார். அவன் கடுமையாக விழுங்கினாள், அவள் அவன் வாயில் எதை வைத்தாலும் இலவங்கப்பட்டை போல சுவைத்தாள். பயங்கரவாதம் அவரை சோர்வடையச் செய்தது, மேலும் அவர் தப்பி ஓட முடியாது என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். யாரோ அவரை இரவில் நகர்த்தி, அவரை இங்கு அழைத்து வந்தனர், ஆனால் வெண்டிகோ அவரைக் கண்காணித்திருந்தார், அது நெருக்கமாக இருந்தது.
மணம் வீசும் அளவுக்கு மூடு.
ஜாக் ஆர்வமாக தன்னிடமிருந்து பிரிக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தார். இந்த மிளகாய் வசந்த யூகோன் காலையில் காட்டு அவரை உரிமை கோரியிருந்தால், அப்படியே இருங்கள். அவர் தன்னை நிற்கும்படி கட்டாயப்படுத்துவார், மேலும் அவர் தனது கைகளை உயர்த்த முடிந்தால், அவர் போராடுவார், மேலும் அவர் இங்கே இறந்துவிடுவார், வெண்டிகோவுக்கு இன்னும் ஒரு உணவு.
தூரத்தில், அது கர்ஜித்தது.
"ஓடு, அடடா!" ஜாக் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான்.
அவள் செய்தாள், ஆனால் விலகி இல்லை. மூன்று இதயத் துடிப்புகளின் இடைவெளியில் அவள் அவற்றுக்கிடையே தரையைத் தாண்டி அவள் முழங்கால்களில் விழுந்தாள், அவள் இடது கையின் விரல்களை அவன் வாயின் மேல் அழுத்தி அவள் அவனைத் தள்ளினாள். ஜாக் வாதிட முயன்றார். வெண்டிகோ இப்போது அருகில் வருவதை அவரால் கேட்க முடிந்தது, கிளைகள் வெகு தொலைவில் இல்லை. அது நெருக்கமாக இருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் அதன் குறைந்த கூச்சலையும் அதன் பற்களைப் பிடுங்குவதையும் கேட்டதாக அவர் நினைத்தார்.
முட்டாள் பெண். அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று அவள் நினைத்தாள்? அவன் அவளிடம் மன்றாடுவான், அவளைக் கூச்சலிடுவான், அவளை ஓடுவான்.
அவர் தன்னை முழங்கால்களுக்கு கட்டாயப்படுத்தி, திணறினார், அவருக்கு கீழ் ஒரு அடி கிடைத்தது. அத்தகைய திடீர் சக்தியால் வலி அவர் மீது படர்ந்தது, ஒவ்வொரு காயத்தையும் அவர் புதிதாகப் பெற்றது போல் உணர்ந்தார், கண்ணுக்குத் தெரியாத வீச்சுகளால் துடித்தார். பற்கள் அரைக்கின்றன, விரைவாக காற்றை எடுத்துக்கொள்கின்றன, ஏனெனில் சுதந்திரமாக சுவாசிப்பது அவரை வாந்தியெடுக்கக்கூடும், அவர் உயரத் தொடங்கினார்.
அவரது வாழ்நாளில், ஒரு பணியை அவர் மிகவும் கடினமாக கற்பனை செய்ததில்லை.
சிறுமி அவனை இழுத்துச் சென்றாள். அவள் உதடுகளுக்கு ஒரு விரலை வைத்து, அவள் இருவரையும் கொன்றிருக்கலாம் என்று அவளிடம் சொல்ல, அவன் அவளைக் கத்த விரும்பினான். அவர் தரையில் அடித்தபோது அவரது நுரையீரலில் இருந்து ஒரு பயங்கரமான வெளியேற்றம் வெடித்தது, ஆனால் அந்த பெண் நகர்ந்துகொண்டே இருந்தாள், இரவில் அவனை மூடியிருந்த உரோமங்களை இழுத்துக்கொண்டாள். இப்போது அவள் இருவரையும் அவர்கள் மீது இழுத்து, ஜாக் மேல் ஏறி தன் உடலால் அவனைப் பாதுகாப்பது போல. மிகவும் நெருக்கமான, மிகவும் நெருக்கமான, அவளது மூச்சு அவனது தொண்டையில் சுவையாக சூடாக, அவளது உடல் முழுவதும் இலவங்கப்பட்டை வாசனை.
“இல்லை” என்று சிணுங்கினான்.
அறிவும் நோக்கமும் நிறைந்த அவனை அமைதிப்படுத்தும் ஒரு பார்வையுடன் அவள் அவனை சரிசெய்தாள். "ஹஷ்," என்று அவர் தனது சொந்த மொழியில் ஒரு வார்த்தையால் ஆச்சரியப்படுத்தினார்.
ஜாக் தள்ளிவிட்டார்.
அவர்கள் அந்த உரோமங்களின் கீழ் இன்னும் ஒன்றாக இருக்கிறார்கள், இதயங்கள் மிகவும் நெருக்கமாக துடிக்கின்றன. அவனுடைய எல்லா வேதனையும், அவனது பயங்கரமும் இருந்தபோதிலும், அவளுடைய அருகாமை பற்றிய விழிப்புணர்வு, அவளது உடல் அவனுடன் ஒட்டிக்கொண்டது போன்ற உணர்வு, பயத்தைத் தவிர வேறு எதையாவது அவனை நடுங்கச் செய்தது.
வெண்டிகோ கர்ஜித்தது, மிக நெருக்கமாக அந்த நான்கு மரங்களால் உருவாக்கப்பட்ட சதுக்கத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும், அவற்றுக்கு மேலே உயர்ந்தது. காலை வெளிச்சம் அதை முழுவதுமாக ஒளிரச் செய்திருக்கலாம், அது தன்னை மூடிமறைத்திருந்த சில இருண்ட மர்மங்களை ஒதுக்கித் தள்ளியிருக்கலாம். ஆனால் ஜாக் அசுரன் திடத்தை விட அதிக ஆவி, சபத்தால் கொடுக்கப்பட்ட சபம், மற்றும் பார்க்க விரும்பவில்லை என்று அஞ்சினார்.
அதன் துர்நாற்றம் அவரைத் திணறடித்தது. பின்வாங்குவதைத் தடுக்கவும், தன்னை ஒரு சத்தம் போடுவதை நிறுத்தவும் அவர் உதட்டைக் கடித்தார். எந்த நேரத்திலும் அது உரோமங்களைக் கிழித்து, அவனையும் பெண்ணையும் பறித்தெறிந்து, அந்த வளைந்த தலன்களால் அவர்களைக் குறைத்து, அவற்றின் சதைகளை அகற்றி, எலும்புகளைப் பறிக்கும். ஒரு ரோமத்தின் அடியில் நடுங்குகிறதா? பெண் பைத்தியமாக இருக்க வேண்டும்.
அவர் கண்களை மூடிக்கொண்டு தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார், நீண்ட, மெதுவான சுவாசத்தை எடுத்துக் கொண்டார். உள்ளிழுக்க. வளர்ந்தவர்கள். உள்ளிழுக்க. வளர்ந்தவர்கள். அவரது உலர்ந்த, விரிசல் நிறைந்த உதடுகளை நாக்கின் ஸ்வைப் மூலம் ஈரமாக்கி, அவருடன் இருந்த பெண்ணுடன் நடுங்க, அவர் வெண்டிகோவின் முணுமுணுப்பு மற்றும் கசப்பைக் கேட்டு, அந்த சத்தங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு பைத்தியக்காரனின் ரகசிய இன்பம் போல அமைதியான சக்கை கேட்டது. ஒரு காலத்தில், அசுரன் மனிதனாக இருந்தான், அதன் கொடூரமான பசி ஆத்மா இல்லாத மனித தேவையின் எழுத்துருவிலிருந்து கிளம்பியது.
அது அவர்களைத் தேடியது. இது வேர்களைத் துடைத்து, மரங்களின் டிரங்க்களில் குத்தியது. ஆயினும், எப்படியாவது, விடியற்காலை ஒவ்வொரு காலத்திலும் காலையில் மலர்ந்தாலும், அவை அங்கேயே வெளிப்பட்டாலும், உரோமங்களால் மட்டுமே மூடப்பட்டிருந்தாலும், வெண்டிகோ அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.
ஆச்சரியப்பட்டு, ஒவ்வொரு கணமும் தனது அதிர்ஷ்டம் முடிவடையும் போல உணர்கிறான், ஜாக் கண்களைத் திறந்து அந்தப் பெண்ணை முறைத்துப் பார்த்தான், அவளுடைய அழகு மிகவும் மாசற்றது மற்றும் வேறொரு உலக. அவள் தலையை லேசாகப் பிடித்தாள், அவளுடைய கண்கள் கேளிக்கைக்கு ஒத்த ஏதோவொன்றைக் கொண்டு பிரகாசிக்கின்றன. அவன் ம silence னத்தை உறுதிப்படுத்த அவள் மீண்டும் ஒரு உதட்டை அவன் உதடுகளுக்கு அழுத்தினாள், ஆனால் அந்த விரல் தாடியின் சிக்கலால் அவனது பயணம் அவனுக்கு சம்பாதித்ததைக் கண்டுபிடித்தது.
இது மந்திரம் போல் உணர்ந்தது, அவை இரண்டும் மறைக்க முடியாதவை.
வெண்டிகோவின் இருப்பை அவனால் உணர முடிந்தது. ஆனால் பின்னர் அவர் பறவைகளின் குழாய் பதிவதைக் கேட்டார், அவற்றின் பாடல் அசுரனின் பசியுள்ள புல்லுடன் ஒன்றிணைந்தது, அதன் சொந்த ஒலிகளும் மாறின. வெண்டிகோ குழப்பத்தில் வளர்ந்தது, அது தொடர்ந்து வந்த வாசனையை இழந்ததில் கலக்கமடைந்தது. அல்லது காலையின் உண்மையான வருகை அதைத் தீர்க்கவில்லை, ஏனென்றால் அத்தகைய ஒரு உயிரினம் நிச்சயமாக இரவைச் சேர்ந்தது.
கிளைகள் விரிசல் அடைந்தன, பறவைகள் சத்தமாக சிறகுகளுடன் பறந்தன, ஆனால் ஜாக் அதன் படிகள் குறைந்து வருவதைக் கேட்டார், அசுரன் வேட்டையை கைவிட்டதை அறிந்தான்.
விரைவில் அவர் கேட்கக்கூடியது பறவைகள், காற்று மற்றும் சிறுமியின் மென்மையான சுவாசம், மற்றும் அவர் உணர முடிந்ததெல்லாம் அவர்களின் இதயங்களைத் துடித்தது மற்றும் அலைக்குப் பின் அலைகளில் அவருக்குத் திரும்பிய வலி.
"நான் இப்போது உன்னைக் கொண்டிருக்கிறேன்," என்று அவர் கூறினார். "நீங்கள் என்னுடன் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள்."
அவள் விரல்களின் நுனிகளை முத்தமிட்டு ஒரு ஆசீர்வாதம் போல அவன் நெற்றியில் தொட்டாள். ஒரு பெனடிஷன். பின்னர் அவள் உரோமங்களைத் திருப்பி எறிந்தாள், பிரகாசமான சூரிய ஒளி அவனது கண்களை மூடிக்கொண்டது, அவனுடன் மூடியிருந்த ஆறுதலைக் கண்டான்.
அவர் ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்று அவரது உடல் கோரியது, அந்தப் பெண் அவருடன் மண்டியிட்டு, அவரது தலைமுடியை மெதுவாகத் தொட்டு, வடக்கு பழங்குடியினரால் பேசப்பட்டதைப் போலல்லாமல் ஒரு மொழியில் அவரிடம் கிசுகிசுத்தார், அவர் கடைசியில் இறந்தார். மயக்கமடைதல் அவரைக் கூறியது போல, ஒரு தவறான எண்ணம் அவரது மனதில் சிதறியது; இந்த பெண், உண்மையில் ஒரு விஷயத்தை நழுவ விடாமல், முந்தைய இரவில் அவர் இடிந்து விழுந்த கல்லியில் இருந்து நான்கு மரங்களை அகற்றுவதற்கு அவரை எவ்வாறு அழைத்துச் சென்றார் என்று அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.
பின்னர் அவரது எண்ணங்கள் அமைதியாக இருந்தன, அவரது மனதின் திரைச்சீலைகள் வரையப்பட்டன, விளக்குகள் அவரது தலையில் வெளியேறின. இனிமையான பறவைகள் மட்டுமே அவருடன் இருளில் நுழைந்தன, அவளது மெல்லிய கைகளின் தொடுதல்.
"நான் இப்போது உன்னைக் கொண்டிருக்கிறேன்," என்று அவர் கூறினார். "நீங்கள் என்னுடன் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள்."
அவர் ஒரு விசித்திரக் கதைக்கு விழித்தார்.
முதலில் அவர் தனது கன்னத்திற்கு எதிரான ரோமங்களை மட்டுமே உணர்ந்தார், ஆனால் உணர்வு மெதுவாக திரும்பியபோது, days நாட்களில் முதல் முறையாக அவர் சூடாக இருந்தார் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். வெப்பமான, இதுவரை, அவர் டாசன் பட்டியில் இருந்ததை விட. உண்மையில், முந்தைய கோடையில் சான் பிரான்சிஸ்கோவை விட்டு வெளியேறியதிலிருந்து ஜாக் தன்னிடம் இருந்ததை விட வெப்பமாக உணர்ந்தார், மேலும் அவர் அங்கு ரோமங்களில் படுத்து அந்த வெப்பத்தில் ஆடம்பரமாக இருந்தார்.
