நாய்கள் விலகிச் சென்றன. அவர்கள் வெளியேறியதில் ஜாக் ஒரு கணம் வருத்தத்தை உணர்ந்தார், அவர் அவர்களை திரும்ப அழைத்தார். ஆனால் இந்த இரவு அவர்கள் விளையாடும் எந்தப் பகுதியும் முடிந்துவிட்டது, மேலும் என்ன வரப்போகிறது என்பதைக் காண அவர் ஆர்வமாக இருந்தார். ஏதோ நடக்கிறது, என்று அவர் நினைத்தார். அவர் தூங்கவில்லை என்று மீண்டும் தன்னை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டார்; அவரது புலன்களின் அதிர்வு அவரை அதை உறுதிப்படுத்தியது. அடிமைகள் அவரைத் தாக்கிய இடத்திலிருந்து அவரது மண்டை ஓடு, கழுத்து, கைகால்கள் மற்றும் விலா எலும்புகள் காயமடைந்தன. ஆனால் வலி புதியதாகவும், இன்றியமையாததாகவும் தோன்றியது, கிட்டத்தட்ட மரணத்திற்கு உறைந்தபின் திரும்பி வரும் உணர்வை எரிப்பது போல திடுக்கிட வைக்கிறது.
அவர் முகாமுக்கு அப்பால் பார்த்தார், ஏனென்றால் அடுத்து என்ன நடந்தாலும் அங்கிருந்து வரும் என்று அவருக்குத் தெரியும். பின்னர் அவர் ஓநாய் பார்த்தார்.
இது முகாமில் இருந்து நூறு அடி உயரத்தில் இருந்த மரங்களின் வரிசைக்குக் கீழே நின்று, செங்குத்தான சாய்வாக, சிற்றோடைக்கு வெளியேயும், மலைப்பகுதிகளிலும் உயர்ந்தது. புதிதாக வெளிவந்த சந்திரனைத் தொடுவதற்கு இது சரியான இடத்தில் நின்றது, மேலும் அதன் சாம்பல் நிற சாம்பல் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது.
"அங்கே நீங்கள் இருக்கிறீர்கள்," ஜாக் கிசுகிசுத்தான், அவன் குரலின் சத்தத்தில் ஓநாய் நடக்க ஆரம்பித்தது. இது முகாமுக்கானது. இல்லை! அவன் நினைத்தான். இல்லை, அவர்கள் உங்களைப் பார்ப்பார்கள், அவர்கள் உங்களைச் சுடுவார்கள்! அவர் பாதை நாய்களுக்காக வெறித்தனமாகப் பார்த்தார், ஆனால் அவை ஏற்கனவே முகாமுக்குள் கரைந்து, சூரியனுக்கு அடியில் நிழல்கள் போன்ற மறைக்கப்பட்ட இடங்களுக்குத் திரும்பின.
ஜாக் ஓநாய் தலையையும் அதன் வால் நுனியையும் மட்டுமே சிறிது நேரம் பார்க்க முடிந்தது, அது நெருங்கி வந்ததும், அதன் படி நம்பிக்கையுடனும், அதன் அணுகுமுறையில் எந்த தயக்கமும் இல்லை.
"அவர்கள் உங்களைப் பார்ப்பார்கள்," என்று அவர் கிசுகிசுத்தார், அனுப்பியவர்களுக்காக தீவிரமாகப் பார்த்தார். ஆனால் அவர்கள் இன்னும் இல்லாமல் இருந்தனர். கூடாரங்களிடையே எதுவும் கிளறவில்லை; நெருப்பைச் சுற்றி எதுவும் நகரவில்லை.
ஓநாய் கூடாரங்களில் ஒன்றின் பின்னால் மறைந்து பின்னர் மூடிய மடல் அருகில் வெளிப்பட்டது. அது கூடாரத்தில் பதுங்கிக் கொண்டது, பின்னர் ஜாக் நோக்கித் தொடங்கியது. அது அழகாக இருந்தது. உயிரினம் அழகாக நகர்ந்தபோது, அதன் ரோமங்கள் நிலவொளியை உருளும் கோடுகளில் பிடித்தன, நிழல்கள் அதன் கோட் முழுவதும் புகை மூச்சு போல நடனமாடுகின்றன. அதன் கண்கள் மிகச்சிறிய முகாம் தீயை விட பிரகாசமாக இருந்தன, அவை ஒருபோதும் ஜாக் முகத்திலிருந்து நகரவில்லை.
ஓநாய் அவரிடமிருந்து பத்து இடங்களை நிறுத்தியதால் "நீங்கள் இங்கே இருக்கிறீர்கள்" என்று ஜாக் கூறினார். அவர் முனகினார், அவர் விலங்குகளின் நறுமணத்தை உணர முடியும்; அவர் கண்களை மூடிக்கொண்டார், ஓநாய் சுவாசிப்பதை அவர் கேட்க முடிந்தது.
அது அருகில் வந்து ஜாக் தொண்டைக்கு எதிராக அதன் முகத்தை அழுத்தியது.
அவர் கண்களைத் திறந்து, ஓநாய் முகத்தில் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அது மெதுவாக அதன் தாடைகளைத் திறந்து, அவற்றை ஜாக் கோட்டின் காலரில் மூடியது. பின்னர் அது இழுத்தது.
நான் வெளியேற வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். "ஆனால்…"
ஓநாய் வளர்ந்தது, மிகவும் மென்மையாக, பின்னர் அது ஜாக் காலுக்கு சென்றது. சில நொடிகளில் அது அவரது கால்களை ஒன்றாக இணைக்கும் கயிறுகள் வழியாகக் கடித்தது, மேலும் சில இதயத் துடிப்புகளில் அது அவரை தரையில் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த கயிற்றைப் பற்றிக் கொண்டது. அது தலையைத் திருப்பி, ஜாக் கடந்ததைப் பார்த்தது, அது தோன்றிய காட்டில் திரும்பியது. அது சற்று சத்தமாக மீண்டும் வளர்ந்தது.
“மெரிட்,” ஜாக் கிசுகிசுத்தான். "நான் சென்று அவர் பின்னால் இருந்தால், அவர்கள் அவரைக் கொல்வார்கள்."
ஓநாய் தனது தாடைகளில் கையைப் பிடித்தது, மின்னல் வேக இயக்கம். அதன் ஈரமான நாக்கையும், அதன் உட்புறங்களின் வெப்பத்தையும், அதன் பற்கள் அவரது தோலில் அழுத்திய நம்பமுடியாத சூடான புள்ளிகளையும் அவர் உணர்ந்தார். இது என்னை இழுக்கப் போகிறது! அவர் நினைத்தார், பீதியடைந்தார், அத்தகைய செயலை அவர் எதிர்த்துப் போராட எந்த வழியும் இல்லை. ஆனால் அது ஒரு முறை பிட், பின்னர் போகட்டும், அது வந்த வழியில் சில படிகள் பின்னால் நடந்தேன்.
ஜாக் வளைந்துகொண்டு, அவரது கால்களுக்கு புழக்கத்தில் திரும்பியதால் வென்றார். அவர் இப்போதே காணப்பட்டிருக்க வேண்டும், ஓநாய் கூட இருக்க வேண்டும், ஆனால் அவருக்கு இங்கே ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டது, தப்பித்து உதவி பெற வாய்ப்பு. இந்த பரந்த வடக்குப் பகுதிகளில் காவல்துறையினர் ரோந்து சென்றதாக ஹால் கூறியிருந்தார், அவர் தப்பிச் சென்று அவர்களைக் கண்டுபிடித்தால், அவர்களை மீண்டும் கொண்டு வரலாம், ஒருவேளை…ஜாக் மற்றும் காடுகளுக்கு இடையில் முன்னும் பின்னுமாக பார்த்தபோது ஓநாய் ஹேக்கல்கள் உயர்ந்தன. அது கூடாரங்களை நோக்கி திரும்பிச் சென்றது… பின்னர் அதன் பற்களில் ஒன்றின் மடல் பிடித்து இழுக்கப்பட்டது.
"இல்லை!" ஜாக் கூறினார், அவர் நினைத்ததை விட சத்தமாக. யாரும் கிளறவில்லை, ஓநாய் மடல் விட்டுவிட்டு அவனை முறைத்துப் பார்த்தது. நான் போகலாம், என்று அவர் நினைத்தார். நான் அதை முகாமில் இருந்து எளிதாகப் பின்தொடர முடியும், நான் நடந்து செல்வதைப் பார்த்தேன், நான் விலகிச் சென்றவுடன், இந்த மனிதர்களுக்காக என்னால் முடிந்ததைச் செய்ய முடியும். நான் உதவி பெற முடியும். அப்போதே, வில்லியமின் ஆட்களை எப்போதாவது முறியடிப்பதற்கான வாய்ப்பை எதிர்த்துப் போராடுவது-அவர்களைப் பற்றி அவர் எவ்வளவு அறிந்திருந்தாலும், அவருடைய அறிவு எவ்வளவு நன்றாக இருந்தாலும்-உண்மையான மாற்று எதுவும் இல்லை.
தவிர, ஓநாய் தனது உயிரைக் காப்பாற்றியது இது முதல் முறை அல்ல.
நான் முகாமை விட்டு வெளியேறுவேன், அது போய்விடும், என்று அவர் நினைத்தார். எங்கிருந்து வந்தாலும் மீண்டும் மறைந்து போனது. அவர் சென்றார், விரைவாக ஆனால் கவனமாக நகர்ந்தார், அவர் இரண்டு கூடாரங்களுக்கு இடையில் செல்லும்போது, ஆண்கள் உள்ளே குறட்டை விடுவதைக் கேட்க முடிந்தது. ஓநாய் அவருக்கு முன்னால் நின்று, அதன் நட்சத்திரக் கோட்டில் மென்மையாக இருந்தது. அவர் பின்தொடர்ந்தார், அவர் புற்களைக் கடந்து காட்டுக்குள் நுழைந்தபோது, எந்த நேரத்திலும் ஒரு துப்பாக்கியின் விரிசலையும், தோள்பட்டை கத்திகளுக்கு இடையில் ஒரு தோட்டாவின் தாக்கத்தையும் அவர் எதிர்பார்த்தார். ஆனால் யாரும் வரவில்லை.
ஓநாய் இடைநிறுத்தப்படவில்லை. அது அவரை சாய்வாக வழிநடத்தியது, சிற்றோடை படுக்கையிலிருந்து வெளியேறி, எந்த வனப்பகுதியையும் தாண்டி சென்றது, ஆனால் ஜாக் சுதந்திரம் பறித்தது நீண்ட காலம் நீடிக்கவில்லை.
காட்டில் நுழைந்த சில நிமிடங்களில், தன்னைப் பின்தொடர்வதை உணர்ந்தார்.
அதன்பிறகு சில நிமிடங்கள் கழித்து, இருளைப் பின்தொடர்ந்தது மனிதனுக்கு எங்கும் இல்லை என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.
அவர் அதை மணக்க முடியும்: அழுகிய இறைச்சி, தரமான சதை, இன்சைடுகள் மாறிவிட்டன. அது அவரைப் பின்தொடர்ந்தது, அதன் முகத்தைப் பார்க்க அவர் திரும்பினார். ஆனால் அவர் எவ்வளவு விரைவாக திரும்பினாலும், விஷயம் எப்போதும் அவருக்கு பின்னால் இருந்தது. அது சத்தம் போடவில்லை, ஆனால் அது எப்போதும் இருந்தது. ஜாக் ஓடினார். ஓநாய் வழிநடத்தியது, அது அவரை விட்டு விலகும் என்று அவர் அஞ்சும்போதெல்லாம், அது மெதுவாகச் சென்று, அவரைப் பிடிக்க நேரம் கொடுத்தது. அவரைப் பின்தொடர்ந்த விஷயம் வில்லியமின் ஆட்களில் ஒருவர் என்று ஒரு கணம் கூட அவர் நம்பவில்லை. அவர் அதை நம்பியிருந்தால், அவர் சண்டைக்கு திரும்பியிருப்பார். இந்த விஷயம் அவனது முகத்தை அவரிடமிருந்து மறைத்து வைத்திருந்தது, அவனது சொந்த எதிரொலி போல அவனைச் சுற்றி ஒலித்தது. ஜாக் ஓடினார்.
சாய்வு செங்குத்தானதாக இருந்தது, ஆனால் அவர் தனது கைகளையும் கால்களையும் மென்மையான நிலத்தில் தோண்டி தன்னை மேலே இழுத்தார். ஓநாய் அவருக்கு முன்னால் நெருக்கமாக இருந்தது, அவர் அதை மீண்டும் வாசனையடையச் செய்தார், அவர் திரும்பிப் பார்த்தபோது, அவரது கண்ணின் மூலையில் இருந்து விரைவான அசைவைக் கண்டபோது, ஓநாய் ஜாக் ஏற்கனவே இறந்துவிட்டதைப் போல ஒரு தாழ்ந்த, துக்ககரமான அலறலைத் தளர்த்தினார்.
அவனுக்குப் பின்னால் உள்ள சிற்றோடையில் தாழ்வாக அவர் மின்விளக்கின் ஒளியைக் கண்டார்.
சாய்வு சிறிது சமன், மற்றும் ஜாக் வேகமாக நகர முடிந்தது. ஓநாய் அவருடன் இல்லாதிருந்தால், அவர் கத்தியிருப்பார் என்று அவர் நம்பினார், அவரைப் பின்தொடர்ந்தவர் மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தார். அவர் அதன் துர்நாற்றத்தை மணக்க முடியும், அவர் கடந்து வந்த ஒவ்வொரு மரத்துடனும், ஒவ்வொரு நிழலுடனும் தனக்குச் சென்றதை உணர்ந்தார். அவர் மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தார், அவருக்குப் பின் வரும் விஷயம் மீண்டும் ஒரு முறை அவரது பார்வையில் இருந்து பறந்தது. அவர் ஒரு கணம் இடைநிறுத்தப்பட்டு, இடது மற்றும் வலது பக்கம் திரும்பி, நட்சத்திரங்களின் கிளைகள் வழியாகவும், அவரது கால்களுக்கு இடையில் உள்ள சேற்றிலும் கீழே பார்த்தார். இன்னும் அவரைப் பின்தொடர்பவர் தனது பார்வையைத் தவிர்த்தார்.
நான் அங்கே பாதுகாப்பாக இருந்தேன்! அவன் நினைத்தான். என்னைச் சுற்றியுள்ள மக்களும் நெருப்பும், நான் பாதுகாப்பாக இருந்தேன்!
இந்த விஷயம், அது எதுவாக இருந்தாலும், அவருடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. அது எந்த நேரத்திலும் அவரை மூடியிருக்கலாம், அது அவரைக் கொல்ல நினைத்திருந்தால், அது அப்படியே செய்திருக்க முடியும்.
ஜாக் கத்தினான். அவரது குரல், ஆத்திரம் மற்றும் விரக்தி மற்றும் பயத்தின் ஒரு வார்த்தையற்ற அலறல், சிற்றோடை முழுவதும் எதிரொலித்தது. தூங்கும் ஆண்களின் தலையில் நான் என்ன கனவுகளை விதைப்பேன்? அவர் நினைத்தார், பின்னர் அவரது சொந்த கனவு அவருக்கு முன் தோன்றியது.
முதலில், அவர் தூங்க வேண்டும், கனவு காண வேண்டும் என்று அவர் அறிந்திருந்தார். இது எப்போதும் மிகவும் யதார்த்தமான கனவாக இருந்தது, ஆனால் அவர் அடிப்பதில் இருந்து வலிப்பதை எழுப்புவார், மேலும் அவரது கனவில் இருந்து பயத்தில் நடுங்குவார், பின்னர் அவர் மீண்டும் சிற்றோடைக்குச் சென்று தங்கத்திற்காகத் திரும்பத் தொடங்குவார். இந்த யோசனை அவருக்கு ஒருவித ஆறுதலளித்தது, ஏனென்றால் குறைந்தபட்சம் ஆபத்து அவர் பழகிய மற்றும் எதிர்கொள்ளக்கூடிய ஒன்று: மனிதனின் மிருகத்தனம். இங்கே, இந்த இருண்ட காடுகளில் அவருக்கு முன்னால் நின்று, கண்களைத் திரும்பிப் பார்த்தால், அவர் அனைவரையும் நன்றாக அடையாளம் கண்டுகொண்டார், ஆபத்து அறியப்படவில்லை.
அவன் தன்னை முறைத்துப் பார்த்தான். ஹாகார்ட், மந்தமான, பலவீனமான, அவரது தோல் மிகவும் மெல்லியதாக இருந்தது, இரத்தம் தோய்ந்த ஈறுகளில் இருந்து பற்கள் காணவில்லை, தளர்வான உச்சந்தலையில் இருந்து கொத்துகளில் விழுந்த முடி, கழுத்து மற்றும் ஜவ்ல்கள் தாழ்வாகவும், காலியாகவும் தொங்கிக்கொண்டிருந்தன, மற்றும் ஜாக் லண்டனின் கண்கள் - அவருக்காக இருந்தன வயதானவர், அவர் எப்போதும் நம்பியதை விட இருண்டவர். நரகத்தின் குழியைக் கண்ட ஒரு மனிதனின் முகம், அதன் வெறித்தனத்துடன் அவன் மீது பதிந்தது.
வெண்டிகோ, ஜாக் நினைத்தார், ஆச்சரியப்பட்டார் மற்றும் பயந்துவிட்டார், ஓநாய் அவரது கணுக்கால் பிட். அவர் கத்தி விழுந்தார், அவர் மீண்டும் மேலே பார்த்தபோது, விஷயம் போய்விட்டது. அவர் சிறிது தூரத்தில் ஒரு நிழலைக் கண்டார், அது முகாமை நோக்கி கீழ்நோக்கி நகர்ந்தபோது, அது வளர்ந்து, உடல் ரீதியாக விரிவடைந்து அதன் உண்மையான, பிரமாண்டமான, பயங்கரமான வடிவத்தைக் கண்டறிந்தது. அண்டர்கிரோட் அதன் கடந்து செல்லும் போது துருப்பிடித்தது. மரம் டிரங்குகள் விரிசல்.
அது என்ன செய்யும் என்று ஜாக் அறிந்திருந்தார். முகாமில் உள்ள அனைவரும்,
“இல்லை,” என்றார். "மெரிட், இல்லை!"
ஜாக் ஓடினார், இந்த நேரத்தில் அவர் கீழ்நோக்கிச் சென்றார். அவர் மீண்டும் முகாமுக்கு வந்தபோது என்ன செய்ய முடியும் என்பதில் அவருக்கு எந்தவிதமான தகவலும் இல்லை, அவருடைய செயல்களில் உண்மையான தர்க்கமும் இல்லை, ஆனால் அவரால் மெரிட்டை மட்டும் தனியாக விட்டுவிட முடியவில்லை. இதனுடன் இல்லை… உடன் இல்லை…
வெண்டிகோ என்னை ஏன் சாப்பிடவில்லை? அவன் நினைத்தான்.
ஓநாய் மீண்டும் அவனுக்குப் பின்னால் அலறியது. ஜாக் பின்தொடர்தலின் சத்தங்களைக் கேட்டார், இந்த நேரத்தில் என்ன வந்தது என்று அவருக்குத் தெரியும். அது அவரது உயிரைக் காப்பாற்றியது, அவர் நிச்சயமாக இறந்துபோகும் முகாமில் இருந்து அவரை அழைத்துச் சென்றார்… ஆனால் அந்த மரணம் எவ்வளவு நெருக்கமாக இருக்கும் என்பதை அவர் அறிந்திருக்கவில்லை.
“இல்லை!” என்றான் குரல் நடுங்கியது. "மெரிட் அல்ல!" நிலவொளியால் மட்டுமே எரியும் காட்டில், அவர் சாய்விலிருந்து தலைகீழாக ஓடினார். எந்த நேரத்திலும் அவர் ஒரு பாறையைத் தாக்கி, காலை உடைக்கலாம், அல்லது ஒரு மரத்தில் ஓடி, மண்டை ஓட்டை திறக்க முடியும். ஆனால் ஓநாய் அவருக்குப் பின்னால் இருந்தது, அவருடைய ஆவி வழிகாட்டி பார்த்துக்கொண்டிருந்தது; அவர் ஒரு கணம் அதிலிருந்து விலகிச் சென்றிருந்தாலும், அதன் செல்வாக்கை அவர் இன்னும் நம்பினார்.
அசுரன் தனக்கு முன்னால் இருந்த மரங்கள் வழியாக நகர்ந்தான், ஆனால் அது இப்போது வெகு தொலைவில் இருந்தது, சாய்விலிருந்து மிகவும் தொலைவில் இருந்தது. சிமிட்டல்களுக்கு இடையில் அது மறைந்துவிட்டது, அடுத்த கணம் அவன் முதுகில் ஒரு பெரிய எடை வீழ்ச்சியை உணர்ந்தான், அவனை தரையில் தட்டினான். ஓநாய் அவருடன் உருண்டு, அவரைக் கீழே இறக்கியது. ஜாக் அதற்கு எதிராக வீசினார், எப்படியாவது அவர் மீண்டும் எழுந்து ஓடினார், முகாமுக்கு வழிவகுத்த புல் சமவெளிக்கு முன்னால் கடைசி வரிசையான மரங்களை இலக்காகக் கொண்டார்.
அலறல்களில் முதல் எழுந்தது. பீதியடைந்த, பயந்து, பயங்கரமான ஈரமான, கிழித்தெறியும் சத்தத்தால் துண்டிக்கப்பட்டது.
“இல்லை!” ஜாக் கத்தினான்.
ஓநாய் அவரை மீண்டும் கீழே தள்ளியது, இந்த நேரத்தில் அதன் எடை அவருக்கு அதிகம். அது அவரைத் திசைதிருப்பியது, படுகொலை தொடங்கியவுடன் ஜாக் பார்க்க வேண்டியிருந்தது. மரங்கள் அவரது பார்வையில் சிலவற்றை மறைத்துவிட்டன, அதற்காக அவர் நன்றியுடன் இருந்தார்.
சந்திரன் மீண்டும் மேகங்களுக்குப் பின்னால் பின்வாங்கினார், முகாம் நெருப்பு விரைவில் வெளியேற்றப்பட்டது, முகாமின் வழியாக ஏதோ முத்திரை குத்தப்பட்டது. தீப்பொறிகள் மற்றும் தீப்பிழம்புகள் இரவு முழுவதும் ஒரு கணம் நடனமாடின, மேலும் சில புள்ளிகள் தென்றலைப் பிடித்து நீரோடைக்குச் சென்றன.
முகாம் முழுவதும் நிழல் முன்னும் பின்னுமாக ஓடியது, இவ்வளவு பெரிய விஷயத்திற்கு விரைவாக நகர்ந்தது.
துப்பாக்கி குண்டுகள் அடித்தன, முதலில் ஒற்றை அறிக்கைகள், பின்னர் தொடர்ச்சியான விரைவான விரிசல்கள். ஒவ்வொரு முகவாய் குண்டுவெடிப்பு நிழலை ஒரு வித்தியாசமான பார்வையில், வேறுபட்ட அம்சத்தில் காட்டியது, மேலும் அவற்றில் பல ஒன்றாக சேர்ந்து முகாமைச் சுற்றி ஒரு தெளிவற்ற வடிவத்தின் சிமிட்டலை வெளிப்படுத்தின. பெரிய மற்றும் வெள்ளை நிற உரோமங்கள், கறுப்பு நிற மாவட் மற்றும் இரத்தக்களரி, ஓரியண்டின் வளைந்த வெடிகுண்டுகள் போன்ற நகங்கள்.
துப்பாக்கிச் சூட்டுக்கு அடியில், அவற்றுக்கிடையேயான இடைவெளிகளை நிரப்புவதன் மூலம், இறக்கும் மனிதர்களின் அலறல் வந்தது. சிலர் தங்கள் குரல்கள் துண்டிக்கப்படுவதற்கு சற்று முன்னரே கூக்குரலிட்டனர். மற்றவர்கள் கூச்சலிட்டனர், அவர்களின் அழுகை எலும்பை நசுக்கி, மாமிசத்தை கிழிக்கும் சத்தங்களுடன் குறுக்கிட்டது.
வடிவம் அங்கும் இங்கும் நகர்ந்தது… இன்னும் அது அளவு வளர்ந்தது. அது சாப்பிட்ட ஒவ்வொரு உணவிலும் அது பெரிதாகியது.
மேலும் துப்பாக்கிச்சூடுகள், பின்னர் ஜாக் இரண்டு வடிவங்கள் தனது வழியில் ஓடுவதைக் கண்டார்.
"இங்கே!" அவர் அழுதார், அவர்கள் அடிமைகளா அல்லது அடிமைகளா என்று கவலைப்படவில்லை. அவர்களில் ஒருவர் விழுந்து, வரையறுக்க முடியாத ஏதோவொன்றால் தடுமாறினார், அவரது கூச்சல் தரையில் மண்ணில் இறங்கியது. மற்றொன்று தூரமானது, ஆனால் அதிகம் இல்லை. அவர் பின்தங்கிய நிலையில் இழுத்துச் செல்லப்பட்டபோது அவரது கைகளும் கால்களும் வெளியேறின, அவர் பார்வையில் இருந்து மறைந்ததைப் போலவே - அவரது மறைவு மிகப்பெரிய ஏதோவொன்றால் மறைக்கப்பட்டது - ஜாக் அவரது தலையை தனது உடற்பகுதியில் சுற்றிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார்.
அது சாப்பிட்ட ஒவ்வொரு உணவிலும் அது பெரிதாகியது.
அவர் மெரிட்டைத் தேடினார், ஆனால் அது மிகவும் இருட்டாகவும் தனிப்பட்ட முகங்களை உருவாக்க குழப்பமாகவும் இருந்தது.
குழப்பம் பல நிமிடங்கள் நீடித்தது. கூடாரங்களில் ஒன்று உயரமாக உயர்ந்து, தென்றலில் மடிந்து கீழே இறங்கி, நெருப்பின் எச்சங்கள் முழுவதும் ஓய்வெடுக்க வந்தது. துணி புகைபிடித்தது மற்றும் புகைபிடித்தது ஆனால் தீப்பிழம்புகளாக வெடிக்கவில்லை. யாரோ ஜெபிக்க ஆரம்பித்தார்கள், அவருடைய ஜெபம் சிறிது நேரம் தொடர்ந்தது. இந்த மனிதன் தப்பிக்க முயற்சிக்காததால், அசுரன் அவனை சிறிது நேரம் தனியாக விட்டுவிட்டு, ஓடியவர்களை படுகொலை செய்திருக்கலாம். கடைசியில் பிரார்த்தனை நிறுத்தப்பட்டது, வெளியேற்றப்படுவதைக் காட்டிலும் நிறுத்தப்பட்டது. சில நிமிடங்கள் கழித்து, ஏதோ நொறுங்கியது.
மரங்களுக்கு செய்யப்பட்ட மற்றொரு வடிவம். ஜாக் இது ஒரு மனிதர் என்று நினைத்தார், ஆனால் அது இரண்டு மிக நெருக்கமாக இருப்பதைக் கண்டார். மெர்ரிட்! அவர் நினைத்தார், தனது நண்பரின் முகத்தைப் பார்க்க ஆசைப்பட்டார். ஆனால் அவர்கள் நெருங்கி வந்தபோது, அவர் அவர்களை அடையாளம் கண்டுகொண்டார்: ஆர்ச்சி தனது மரக்கட்டைகளில் இருந்து, வில்லியம் பெரிய மனிதனின் தோள்களில் ஒட்டிக்கொண்ட விதத்திலிருந்து.
இது மிகவும் அபத்தமான பார்வை, ஆனால் ஜாக் ஒரு புன்னகையை கூட சேகரிக்க முடியவில்லை. ஒருவேளை வில்லியம் கால்களில் காயம் ஏற்பட்டிருக்கலாம். அல்லது ஒருவேளை அவரது பீதியின் உச்சத்தில், ஆர்ச்சி தனது முதலாளியை அழைத்துக்கொண்டு அவருடன் ஓடினார், அத்தகைய பைத்தியக்காரத்தனத்தின் முகத்தில் இறுதி பக்தி.
ஓநாய் இன்னும் ஜாக் தரையில் ஒட்டியது, மேலும் அது நெருங்கி வந்த இருவரையும் நோக்கி வளர்ந்தது.
"இந்த வழியில்!" ஜாக் அழைத்தார், ஓநாய் மீண்டும் வளர்ந்தது.
ஆர்ச்சி தடுமாறி விழுந்து, வில்லியத்தை நீண்ட புல்லில் கொட்டினான். மரங்களுக்கு இடையில், அதன் உண்மையான மொத்த விதானத்தால் மறைக்கப்பட்ட ஜாக், அசுரனின் தறிக்கும் வடிவத்தை நெருங்கி வருவதைக் கண்டார்.
ஆர்ச்சி உதவிக்காக ஒரு கையை அடைந்தார். வில்லியம் நின்று, துப்பாக்கியை இழுத்து, சுட்டுக் கொன்றார், பின்னர் திரும்பி ஜாக் மற்றும் ஓநாய் பார்த்த மரங்களின் வரிசையில் நேரடியாக ஓடினார். அவரது கால்களில் எந்தத் தவறும் இல்லை, அது தோன்றியது, ஆனால் அவர் நெருங்க நெருங்க, இடைநிறுத்தப்பட்டு, தடுத்து நிறுத்தினார்.
அவர் என்னைப் பார்க்கிறாரா? ஜாக் ஆச்சரியப்பட்டார். நிச்சயமாக இல்லை; அது மிகவும் இருட்டாக இருந்தது. ஆனால் வில்லியமின் கண்கள் அகலமாக இருந்தன, அவனது கையை சுட்டிக்காட்டுவது போல் தூக்கியது, அந்த வடிவம் அவனை இரண்டு பிரமாண்டமான கைகளில் பிடித்து அவனைக் கிழித்து எறிந்தது.
ஜாக் முகத்தை அவன் கைகளில் புதைத்தான். பார்வையில் இருந்து அவரைக் காப்பாற்றுவது போல் ஓநாய் அவன் மீது படுத்துக் கொண்டது. ஆனால் அவனால் இன்னும் கேட்க முடிந்தது. அலறல்கள் முடிந்துவிட்டன, தாக்குதல் முடிந்தது, ஆனால் இந்த நீண்ட இரவு சிறிது நேரம் முடிவடையாது.
விருந்து, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தொடங்கியது.
அதிகாரம் ஒன்பது
அழகின் கைகளுக்குள்
அவர் நீண்ட நேரம் கேட்காதபோது-வெண்டிகோ அதன் இரவு உணவில் கிழித்தெறியும் சத்தமும் தாங்க முடியாத அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தபோது - ஜாக் எழுந்து ஓடினார். ஓநாய் அவரை விடுவிக்க அனுமதித்தது. உலகம் முழுவதும் அவரது கால்களுக்கு அடியில் சாய்ந்து அவரைச் சுற்றி மங்கலாகத் தெரிந்தது, அவர் எப்படியாவது விழித்தெழுந்து ஒரு பயங்கரமான கனவுக்குள் நுழைந்ததைப் போல உணர்ந்தார், அதை உணராமல், கனவுகளின் அரங்கில் அடியெடுத்து வைத்தார். அவனது சதை மற்றும் எலும்புகளின் எடையுடன் அவன் கண்ட கொடூரங்களை அவன் மனதினால் சரிசெய்ய முடியவில்லை.
இது எப்படி உண்மையானதாக இருக்கும்?
அவர் கரடுமுரடான நிலத்தை கவனித்து, தனது உயிருக்கு மட்டுமல்ல, அவரது நல்லறிவுக்காகவும் தப்பி ஓடினார். பாதி பட்டினி கிடந்து மோசமாக அடிபட்டது, விலா எலும்புகள் நொறுங்கியது, கால்கள் உணர்ச்சியற்றவை, உழைப்புடன் மார்பு எரியும் மற்றும் சோர்வுடன் உடல் நடுங்குகிறது, ஜாக் லண்டன் பிழைப்புக்காக ஓடியது, ஓநாய் அவருடன் ஓடியது. சில நேரங்களில் மிருகம் தனது பக்கத்தில் ஓடியது, மற்ற நேரங்களில் அது சிரமமின்றி முன்னேறியது, அவரைத் தூண்டுவதற்கான வழியைத் திரும்பிப் பார்த்தது.
No comments:
Post a Comment