Saturday, July 01, 2000

காடு நாவல் #16


தனக்கு முன்னால் ஒரு கல் அடுப்பு இருப்பதைக் காண அவன் கண்களைத் திறந்தான், உள்ளே நெருப்பு வெடித்தது, அவன் வெடித்த உதடுகளை நனைக்க அவன் நாக்கை வெளியே ஓடினான். நெருப்பிலிருந்து வரும் வெப்பத்தில் அவரது முகம் வறண்டு, இறுக்கமாக உணர்ந்தது, எந்த இயக்கமும், எந்த வெளிப்பாடும் அவருக்கு வலியைக் கொடுத்தது. ஆனாலும், அவர் புன்னகைத்து போர்வையை இழுத்தார்-ஏனென்றால் அவர் தூங்கும்போது யாரோ அவரை மூடிவிட்டார்கள்-கழுத்து வரை.
ஆனால் இப்போது முழுமையாக விழித்திருக்கும், அவர் உண்மையில் மிகவும் சூடாக உணர்ந்ததை உணர்ந்தார். இந்த யோசனை அபத்தமானது என்று தோன்றியது, ஆனாலும், அவர் போர்வையைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, தரையெங்கும் எட்டிப் பார்த்த மிளகாய் வரைவை வரவேற்றார்.
ஜாக் எழுந்து உட்கார்ந்து சுற்றிப் பார்த்தான். கடினமான மற்றும் வலி, அவர் ஒரு நூறு வயதை உணர்ந்தார், ஆனால் அவர் தனது சுற்றுப்புறங்களில் எடுத்தபோது அவரது வலிகள் மறக்கப்பட்டன. வீட்டில் அவர் இதை ஒரு எளிய அறையாகக் கருதியிருப்பார், ஆனால் யூகோன் பிராந்தியத்தின் கடினமான, தொலைதூர நிலப்பரப்பில், இது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாகத் தோன்றியது. ஒரு அறை என்றாலும், கேபின் நாற்பது அடி சதுரத்தை அளந்திருக்க வேண்டும், அதன் தரை பலகைகள் மற்றும் விட்டங்கள் புதிதாக வெட்டப்பட்டதைப் போல ஒளிரும், அவற்றின் கோடுகள் ஒரு மாஸ்டர் பில்டரால் வைக்கப்பட்டிருப்பதைப் போல சரியானவை.
பிரமாண்டமான கல் நெருப்பிடம் ஒரு சுவரை குறுக்கிட்டது, ஆனால் கேபினின் எதிர் பக்கத்தில் ஒரு கனமான கருப்பு இரும்பு அடுப்பு இருந்தது, அதன் குழாய் கூரை வழியாக மேலே எழுந்தது. முன்னும் பின்னும் கதவுகள் இருந்தன, ஒவ்வொன்றையும் தவிர-இது ஜாக் மிகவும் ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது, இதுவரை அவர் நாகரிகமாகக் கருதுவதிலிருந்து-உயரமான, பல-பலகையான ஜன்னல், திசைதிருப்பப்பட்ட, கையால் செய்யப்பட்ட கண்ணாடி. அந்த இரண்டு ஜன்னல்கள் வழியாக சூரிய ஒளி ஓடியது, அவற்றைத் தாண்டி அவர் காட்டைக் கண்டார்.தரையில் கனமான உரோமங்கள் விரிப்புகளாக நீட்டப்பட்டிருந்தன. கேபினின் முன்புறத்தில் ஜன்னலால் சிறந்த வெளிச்சத்தைப் பிடிக்க இரண்டு நாற்காலிகள் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தன, கதவின் அருகே புத்தகங்கள் நிறைந்த அலமாரி இருந்தது. அந்த தொகுதிகளின் பார்வை, சில விரிசல் தோல் மற்றும் மற்றொன்று ஒளிரும் தங்க ஃபிலிகிரீ என்று பெயரிடப்பட்டவை, அவரது இதயத்தை பாய்ச்சின.
கேபினின் பின்புற மூலைகள் வாழும் இடத்திற்கு வழங்கப்பட்டன. அருகிலுள்ள ஜாக், அடுப்பு பக்கத்தில், ஒரு படுக்கை மூலையில் அமர்ந்தது, தலை மற்றும் கால்பந்து பலகைகள் வெறுமனே இன்னும் நேர்த்தியாக செதுக்கப்பட்ட, மெத்தை ஒரு பிரஞ்சு மலர் மறைப்பின் கீழ் மறைக்கப்பட்டுள்ளது. படுக்கைக்கு எதிரே, அடுப்புக்கு அருகில் ஒரு மூலையில், ஒரு சிறிய, வட்ட மேஜை ஒரு வெள்ளை சரிகை துணியால் மூடப்பட்டிருந்தது, அதற்கு எதிராக இரண்டு நாற்காலிகள் பதுங்கியிருந்தன, இந்த அறையில் கடந்து சென்றதை ஒரு சாப்பாட்டு அறைக்கு வழங்கின. ஒரு அலமாரியில் உணவுகள், கிண்ணங்கள் மற்றும் கண்ணாடிகள் இருந்தன.
அட்டவணை ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சமையலின் வாசனை நீடித்தது, ஆனால் அவர் அதை முன்பே கவனிக்கவில்லை. இப்போது, ​​மேஜையில் வெள்ளை கிண்ணம், முட்கரண்டி மற்றும் கத்தி மற்றும் கரண்டியால் பார்த்தது, அவரது வயிற்றை பசியால் கர்ஜிக்கச் செய்தது. அவனது குடலில் ஒரு பிடிப்பு முறுக்கியது, ஒரு கணம் அவன் அங்கேயே தரையில் உட்கார்ந்து, வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டான். பிடிப்பு கடந்து சென்றபோது, ​​ஜாக் அவரது கால்களில் தடுமாறினார், ஏனென்றால் இந்த விசித்திரமான இடத்தைப் பற்றிய மிக முக்கியமான விஷயத்தை அவர் கவனித்திருந்தார்.
அடுப்பில் பானை.
இது ஒரு பக்கமாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது, இதனால் உள்ளடக்கங்கள் சூடாக இருக்கும், ஆனால் மேலும் சமைக்காது. கோல்டிலாக்ஸைப் போலவே கொஞ்சம் அதிகமாக உணர்கிறேன், இதுபோன்ற கதைகளின் எச்சரிக்கைகளை மனதில் கொண்டு, அவர் அறை முழுவதும் இஞ்சியுடன் நடந்து சென்றார். ஒவ்வொரு அடியிலும், அவர் முன்பு எடுத்துக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு அதிகமாக இருந்ததை அவர் கவனித்தார். அவரது பூட்ஸ் அடுப்பு மூலம் தரையில் அமர்ந்தது. அவரது கால்கள் வலித்தன, மற்றும் அவரது சாக்ஸ் மெல்லியதாகவும் அணிந்திருந்தன, ஆனால் பூட்ஸ் உலர வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதேபோல் அவரது ஜாக்கெட் கதவின் கொக்கி மீது தொங்கியது, அவரே இங்கே ஒரு வீட்டை உருவாக்கியது போல.
ஆனால் உணவின் வாய்ப்பு மற்ற எல்லா எண்ணங்களையும் கூட்டியது. அவர் ஒரு மூச்சை எடுத்து, பானையை வெறித்துப் பார்த்தார், பின்னர் அதை வெளிப்படுத்தினார், நறுமணத்தில் தன்னைத் தூண்டுவதைக் காண மட்டுமே அவரை பசியால் தூண்டியது. யாரோ - பெண்? கேபின் அவளா? அவள் அவனை எப்படி இங்கே அழைத்து வந்தாள்? -ஹாத் ஒரு குண்டு தயாரித்தான், அவனது வாய் அதன் பணக்கார, மாமிச வாசனையை பாய்ச்சியது. ஒரு மர கரண்டி அடுப்பில் கிடந்தது, அவர் அதை எடுத்து கிளறி, கேரட் மற்றும் உருளைக்கிழங்கு மற்றும் முட்டைக்கோசு ஆகியவற்றைப் பார்த்தார், ஆனால் இன்னும் சிறந்த, இருண்ட துண்டுகளான இறைச்சி முயலாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் நினைத்தார்.
ஜாக் ஒரு அந்நியன் விட்டுச்சென்ற உணவை உண்ணும் ஞானத்தை விவாதித்தார், ஆனால் ஒரு கணம் மட்டுமே. எந்தவொரு தயக்கத்தையும் பசி மீறியது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, குண்டு எஞ்சியிருந்தது, மற்றும் மேஜை அமைக்கப்பட்டிருப்பதைத் தவிர வேறு என்ன நினைக்க வேண்டும்? மேலும் அவர் சந்தேகத்தில் எந்த தர்க்கத்தையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அவருக்கு விஷம் கொடுப்பதற்காக மட்டுமே அவரை இங்கு அழைத்து வருவதில் யாரும் சிக்கியிருக்க மாட்டார்கள், குறிப்பாக வெண்டிகோவிலிருந்து அவரைக் காப்பாற்றிய பெண் அல்ல.
அவன் முகம் சுளித்தான். அது நடந்ததா? அவள் அவற்றை ஃபர்ஸின் கீழ் மறைத்து வைத்திருந்தாள், ஆம், ஆனால் வெண்டிகோ அவற்றை எப்படியாவது தவறவிட்டாரா? அது சாத்தியமற்றதாகத் தோன்றியது. அசுரன் அவர்களைப் பார்த்திருக்க வேண்டும், இல்லையென்றால், அங்கே அவர்களை வாசனை செய்திருக்க வேண்டும். இன்னும் அது அவர்களின் இருப்புக்கு முற்றிலும் குருடாக இருந்தது.
சிறுமி இதைச் செய்திருக்கிறாள் என்ற எண்ணம் அவனது எண்ணங்களில் ஆழமாக கூடு கட்டியது. அதற்கு சில தந்திரங்கள் இருந்திருக்க வேண்டும், ஒருவேளை ரோமங்களில் சில கஸ்தூரி அவர்களின் நறுமணத்தை மறைக்கின்றன. வேறு என்ன இருந்திருக்க முடியும்?
இந்த எண்ணங்கள் அவனது மனதைக் கடந்த சில நொடிகளில், கிண்ணத்தை மேசையிலிருந்து கொண்டு வந்து குண்டு, இறைச்சி மற்றும் காய்கறிகளால் நிரப்ப, அவனுக்கு வெறும் குழம்பு கிடைத்ததை உறுதிசெய்தது. மேஜைக்குத் திரும்பி, காயங்கள் அனைத்தும் கணம் மறந்துவிட்டன, ஒரு துளி கூட சிந்தாமல் பார்த்துக் கொண்டார். அவர் ஒரு நாற்காலியில் நழுவி, ஒரு கரண்டியை எடுத்து, முதல் சுவையை உதடுகளுக்கு உயர்த்தினார். பணக்கார சுவைகள் அவரது வாயில் நிரம்பின, பின்னர் அவரது பசி அதிகரித்தது. சரிகை மேஜை துணியில் அவர் விட்டுச் சென்ற இடங்களைப் பற்றி அவர் புலம்பினார், ஆனால் அவர் தன்னைத் தடுத்து நிறுத்த போதுமானதாக இல்லை. ஜாக் தான் இதுவரை எதையும் அற்புதமாக ருசித்திருக்கிறாரா என்று சந்தேகித்தான், கரண்டியை மீண்டும் ஒரு முறை கிண்ணத்தில் நனைத்தபோது, ​​அவன் ஈறுகளின் வேதனையை உணர்ந்தான், இது அவனது தொடைகள் மற்றும் கால்களில் ஏற்பட்ட புண்களை நினைவூட்டியது, ஸ்கர்வியின் இரண்டு அறிகுறிகளும்.
ஜாக் கண் சிமிட்டினார், கிண்ணத்தில் வெறித்துப் பார்த்தார். கேரட். உருளைக்கிழங்குகள். முட்டைக்கோஸ். அவர் ஸ்கர்வியைத் தடுக்க என்ன தேவை. சிறுமி, அல்லது இந்த குண்டியைத் தயாரித்தவர், அவருக்கு உணவளிப்பது மட்டுமல்லாமல், அவரைக் குணப்படுத்தவும் உதவினார். ஆயினும்கூட, திடீரென்று கிண்ணத்திற்கு மேலே தனது கரண்டியால் இடைநிறுத்தும்படி அவரை திடீரென தாக்கியது.
காட்டு வடபகுதிகளில், வசந்த காலத்தின் ஆரம்பத்தில் இதுபோன்ற காய்கறிகளை எங்கே வளர்க்க முடியும்? வாரங்களுக்கு முன்புதான் தரையில் கரைந்திருந்தது.
அவர் மீண்டும் தனது கரண்டியை நனைத்து தொடர்ந்து சாப்பிட்டார், ஆனால் இப்போது அவரது மனம் வயிற்றைப் போல வெறித்தனமாக வளர்ந்தது. அவர் சாப்பிட்டபோது, ​​உணவின் மூலம் தூண்டப்பட்டு, அவர் மீண்டும் அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தார். நிச்சயமாக அந்தப் பெண் தனியாக இங்கு வாழவில்லை, ஆனாலும் அந்த இடத்தில் ஒரு மனிதனின் செல்வாக்கின் எந்த தடயத்தையும் ஜாக் காணவில்லை. மலர் கவர்லெட் மட்டும் அந்த படுக்கையில் பெண்கள் மட்டுமே தூங்குவதைக் குறிக்கிறது, எனவே அந்தப் பெண்ணுக்கு ஒரு சகோதரி அல்லது தாய் இருந்திருக்கலாம்.
ஆனாலும் அவள் எப்படி வாழ்ந்தாள்?
சர்வைவல். அந்த வார்த்தை அவன் மனதில் எதிரொலித்தது. அவரது ஸ்பூன் வெற்று கிண்ணத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது, அதை மீண்டும் நிரப்ப அவர் தானாகவே உயர்ந்தார். அவர் தனக்காக அதிக குண்டியைத் தயாரித்தபோது, ​​அவர் தொடர்ந்து தனது சுற்றுப்புறங்களைப் படித்துக்கொண்டார், அதே பழக்கமில்லாத உணர்வும் அவர் எழுந்தவுடன் இருந்ததைப் போலவே அவரது எண்ணங்களில் ஊர்ந்து செல்லத் தொடங்கியது. ஒரு அறை - அல்லது இன்னும் சிறந்தது, காடுகளில் ஒரு குடிசை, அடுப்பில் எரியும் நெருப்பு, இழந்த அந்நியருக்கு விட்டுச்செல்லப்பட்ட உணவு… இவை அனைத்தும் விசித்திரக் கதைகளால் நொறுக்கப்பட்டன. ஆயினும் அவர் தானே, ஜாக் லண்டன், மற்றும் அவரது காயங்கள் மற்றும் அவரது பசி உண்மையானது. நெருப்பின் வெப்பமும் அடுப்பும் உண்மையானவை. குண்டியின் பணக்கார சுவை… அதுவும் உண்மையானது.
இது ஒரு விசித்திரக் கதை அல்ல என்று அவர் நினைத்தார்.
ஆனால் அவரைச் சுற்றி சாத்தியமற்றது பற்றிய குறிப்புகள் இருந்தன. வசந்த காலத்தின் துவக்கத்தில், காடுகளின் நடுவே புதிய காய்கறிகள். பின்னர் கேபின் இருந்தது, எனவே திறமையாக கட்டப்பட்டது. இப்போது, ​​ஜாக் கையில் கிண்ணத்துடன் அடுப்புக்கு முன்னால் நின்றபோது, ​​அவரது கவனத்தை ஈர்த்தது சில விஷயங்கள் இல்லாதது. கேபினின் சுவர்கள் உயிர்வாழும் கருவிகள் முற்றிலும் இல்லாமல் இருந்தன. அவர் பார்வையிட்ட வேறு எந்த அறையிலும்-யூகோனை விட விருந்தோம்பும் தட்பவெப்பநிலைகளில், ஆனால் அவர், மெரிட் மற்றும் ஜிம் ஆகியோர் குளிர்காலத்தைக் கழித்த சிறிய குலுக்கலில் கூட-அந்தக் கருவிகள் இருந்தன, அல்லது அவற்றின் கடந்தகால இருப்பு தெளிவாகத் தெரிந்தது.
சுவரில் ஸ்னோஷோக்கள் தொங்கவில்லை, அல்லது இதுவரை இருந்ததைக் குறிக்க எந்த கொக்கிகளும் இல்லை. அவர் எந்த மீன்பிடிக் கம்பத்தையும், வலையையும், வேட்டையாட எந்த துப்பாக்கியையும் பார்த்ததில்லை. உண்மையில் ஆயுதங்கள் எதுவும் இல்லை. நிச்சயமாக வெளியே, கேபினுக்கு எதிராக, விறகு அடுக்கி வைக்கப்படும் மற்றும் கருவிகளை வைத்திருக்கக்கூடிய ஒருவிதமான அடைப்பு இருக்கலாம் - ஒரு திணி, கோடரி, ஒரு பார்த்தேன். ஆனால் அப்படி இருந்தாலும், ஆயுதங்கள் உள்ளே வைக்கப்படும்.
இப்போது தனது பசியுடன் போராடும் ஆர்வம், ஜாக் தனது கரண்டியை மேசையிலிருந்து எடுத்துக்கொண்டு, சாப்பிட்டபடியே கேபினில் சுற்றி நடந்தான், கிண்ணம் கிட்டத்தட்ட அவனது கன்னத்திற்கு உயர்த்தப்பட்டது. அவரது தேடல்கள் அவரது அவதானிப்புகளுக்கு முரணாக எதுவும் இல்லை. கேபினின் கட்டுமானத்தின் தரத்தால் இன்னும் ஆச்சரியப்பட்ட அவர், மற்றொரு கடியை எடுத்து, பின்னர் சுவரை ஆய்வு செய்ய, நெருப்பு இப்போது குறைவாக எரிந்து கொண்டிருக்கும் அடுப்பு மூலம் இடைநிறுத்தப்பட்டது. பதிவுகள் சரியாக இணைக்கப்பட்டன, ஒவ்வொன்றும் ஒரே மாதிரியானவை, மேலும் அவர் ஒன்றிற்கும் அடுத்தவற்றுக்கும் இடையில் கிடைமட்ட மடிப்புடன் ஒரு விரலை ஓடினார்.
பில்டர் இடைவெளிகளை மூடுவதற்கு என்ன பயன்படுத்தினார்? அவர் சுவரின் நீளத்தை நோக்கி நடந்து, அடுப்பைச் சுற்றி நகர்ந்து, ஒவ்வொரு பதிவின் சீரான தன்மையையும் குறிப்பிட்டார். சுவர்களில் எந்தவிதமான சின்களும் இல்லை, பாறைகள் அல்லது குச்சிகளால் நிரப்பப்பட்ட இடைவெளிகளும் இல்லை, மற்றும் பதிவுகளுக்கு இடையில் உள்ள இடங்கள் மண் டப்பிங் அல்லது சப்பால் மூடப்படவில்லை.
கையில் கிண்ணம், ஜாக் நெருக்கமாக சாய்ந்து, இரண்டு பதிவுகளுக்கு இடையில் உள்ள இடத்தைப் பார்த்தார். அவர் ஒரு விரலை உள்ளே தள்ளி மென்மையாக இருப்பதைக் கண்டார். புருவங்கள் பின்னப்பட்டவை, அவர் தனது கரண்டியின் பின்புறத்தை சேரும்போது துடைக்க பயன்படுத்தினார், மேலும் பட்டை அகற்றப்பட்டு, கீழே வெள்ளை, பளபளப்பான மரத்தை வெளிப்படுத்தினார்.
எந்த சீமைகளும் இல்லை. பதிவுகள் இடையே இடைவெளிகள் இல்லை என்பதால் முத்திரையிடப்படவில்லை; பதிவுகள் ஒன்றாக வளர்ந்தன. அடியில், பட்டை பச்சை நிறத்தில் இருந்தது, மேலும் அது வாழ்ந்ததால் மரம் பளபளத்தது.
ஒரு கையில் மறந்துபோன குண்டு கிண்ணம், அவர் மெதுவான வட்டத்தில் திரும்பி, சுவர்களையும் கதவுகளையும் முறைத்துப் பார்த்தார், பின்னர் ராஃப்டர்களைப் பார்க்க தலையை பின்னால் சாய்த்தார், இவை அனைத்தும் உயிருடன் உள்ளன. அவர் கேபினின் முன்பக்கத்தை நோக்கி தடுமாறி, கிண்ணத்தை சிறிய புத்தக அலமாரியின் மேல் அமைத்து, புத்தகங்களின் முதுகெலும்புகளைப் படிக்க வளைந்தார். ஆங்கிலம், பிரஞ்சு, ரஷ்ய மற்றும் பிற மொழிகள். சுற்றிலும் சுழன்று, இயலாமல் அவரை மூடிக்கொண்டு, திடீரென்று நிறுத்தி தரையைப் பார்த்தார்.
அறைக்கு வேர்கள் இருந்ததா? அதைக் கட்டுவதற்கு வெட்டப்பட்ட மரங்கள் இன்னும் உயிருடன் இருந்தால் அது வேண்டும். இது இப்படி வளர்ந்ததா? இம்பாசிபிள். கற்பனைக்கு எட்டாத. ஆனால் இன்னும் அவரது கண்டுபிடிப்பை மறுக்க முடியாது. அவர் சொல்லும் வரையில் கதவுகள் மற்றும் ஜன்னல்கள் மற்றும் அலங்காரப் பொருட்கள் சாதாரணமாக இருந்தன. ஆனால் இல்லையெனில் கேபின் உயிருள்ள மரத்தால் ஆனது.
ஜாக் முன் ஜன்னலுக்குச் சென்று உறைந்தார். கேபின் ஒரு தீர்வுக்கு அமர்ந்தது, அதையும் தாண்டி காடு அடர்த்தியாகவும் இருட்டாகவும் வளர்ந்தது. காட்டுப் பூக்களின் அடர்த்தியான சிக்கலானது அங்கே பூத்து, துடிப்பான ஊதா மற்றும் ப்ளூஸ், பிங்க்ஸ் மற்றும் ஆரஞ்சு மற்றும் சிவப்பு, வண்ணங்கள் மிகவும் பணக்காரர், அவை டாசனின் சாம்பல் நிறங்களின் எல்லா நினைவுகளையும் அழித்தன.
அவன் தலையை ஆட்டினான். இதில் எது உண்மையானதாக இருக்கும்? அவர் படித்த கதைகளைப் பற்றி அவர் நினைத்தார், அதில் ஆண்கள் காடுகளில் தவறான பாதையில் சென்று தேவதைகள் மற்றும் உருவங்களின் உலகில் தங்களைக் கண்டுபிடித்தனர், அவர்கள் கணக்கிடுவதன் மூலம் சில நாட்கள் மட்டுமே சென்றனர், ஆனால் அவர்கள் இல்லாத ஆண்டுகளில் பல ஆண்டுகள் முன்னேறியுள்ளன என்பதைக் கண்டறிய உலகில் மீண்டும் தோன்றினர். .
இந்த இடத்தின் யதார்த்தத்தை மறுக்க ஜாக் தனது தலையின் பக்கங்களைப் பிடித்துக் கொண்டார். அவர் எவ்வளவு நேரம் தூங்கினார்? அவர் உண்மையிலேயே எங்கே விழித்திருந்தார்? அவர் இங்கு எப்படி வந்தார்?
அவர் தனது கோட்டை கதவின் கொக்கியிலிருந்து பறித்து, தனது பூட்ஸை மீட்டெடுக்க அடுப்புக்கு தடுமாறும்போது அதைப் போட்டார். அவர் அவற்றைக் கட்டாமல் அவற்றில் நுழைந்து கேபினின் பின்புறம் நகர்ந்தார், ஆனால் அவர் அந்தப் பக்கத்திலுள்ள ஜன்னலைக் கடந்து செல்லும்போது, ​​அவர் மீண்டும் உறைந்தார், இந்த முறை வளர்ந்து வரும் காய்கறித் தோட்டத்தைப் பார்த்தபோது, ​​அரை ஏக்கர் பரப்பளவில் வெறித்தனமான ஒரு வகை தாவரங்களின். தோட்டத்திற்கு அப்பால் அவர் ஆப்பிள் மற்றும் பேரிக்காய் மரங்களையும், திராட்சைகளால் கனமான கொடிகளையும் கண்டார்.
"ஒரு பிச்சின் மகன்," அவர் கிசுகிசுத்தார்.
பின்னர் ஒரு காற்று அவரது கழுத்தின் பின்புறத்தை மூடியது. அவர் திரும்பியபோதும், கதவு திறப்பதைக் கேட்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தார்.
அந்தப் பெண் சற்று உள்ளே நின்றாள், சூரியன் அவளைச் சுற்றி ஓடியது, அவளது பருத்தி உடையின் அடியில் அவளது உடலின் வெளிப்புறத்தை சரியாக நிழலாடியது. அவனுடைய பயமும் கலக்கமும் இருந்தபோதிலும், அவளுடைய அழகு அவனைப் பேசாதது.
பின்னர் அவள் அப்பாவித்தனத்தோடும் இனிமையோடும் புன்னகைத்தாள், ஆச்சரியத்தில் மட்டுமே சிமிட்டினாள், அவன் வெளியேறத் திட்டமிட்டிருப்பதை உணர்ந்த அவள் முகம் உண்மையான சோகத்தில் சரிந்தது.
“நான் என்ன தவறு செய்தேன்?” என்று கேட்டாள். "உங்களுக்கு குண்டு பிடிக்கவில்லையா?"
அதிகாரம் பத்து
பழைய உடலில் எக்கோஸ்
ஜாக் அவனது கண்களை அவளிடமிருந்து எடுக்கவில்லை. அவன் அவளுக்கு வருத்தத்தை ஏற்படுத்தினான் என்பதை உணர்ந்தபோது அவனைக் கைப்பற்றிய வருத்தத்தையும் அவனால் அசைக்க முடியவில்லை. அவளுடைய குரலிலும் அவளுடைய வெளிப்பாட்டிலும் அவன் ஒரு அவுன்ஸ் ஏமாற்றுத்தனத்தைக் காணவில்லை. அவளுடைய வீடும் அழகும் வேறொரு உலகமாக இருந்தபோதிலும், அவளுடைய பார்வையில் இருந்த ஏமாற்றமும் நொறுக்கப்பட்ட நம்பிக்கையும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி மனிதன்தான்.
அவர் ஒரு நீண்ட மூச்சை எடுத்து, கேபினின் எளிமையான ஆறுதலைப் பார்த்தார், எந்த ஆபத்தும் இல்லை. மேஜிக், ஒருவேளை, உயிருள்ள மரத்தால் ஆன ஒரு அறை என்று வேறு எதற்காக அவர் அழைக்க முடியும்? ஆனால் எந்த ஆபத்தும் இல்லை. ஒரு தவறான எண்ணம் அவரது தலையில், ஹேன்சல் மற்றும் கிரெட்டல், ஒரு சாக்லேட் குடிசை மற்றும் ஒரு சூனியக்காரி அடுப்பு ஆகியவற்றால் கிசுகிசுத்தது, ஆனால் அவர் அதில் குடியிருக்கவில்லை. அது உண்மையில் ஒரு விசித்திரக் கதையாக இருந்தது, மற்றும் சூனியக்காரி இல்லையா, கேபினின் வாசலில் நின்ற பெண் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி உண்மையானவள்.
அவளது விழிகள் வீழ்ச்சியடைந்தன, அவளது உதடுகள் ஒரு சிறிய பவுட்டில் குனிந்தன. "போதுமான உப்பு இல்லை," என்று அவள் சொன்னாள், அவள் இன்னும் தன் குண்டியைப் பற்றி பேசுகிறாள் என்பதை உணர அவனுக்கு ஒரு கணம் பிடித்தது. அவள் அரை சாப்பிட்ட கிண்ணத்தை புத்தக அலமாரியின் மேல் கண்டாள்.
ஜாக் விழுங்கியது, தொண்டை வறண்டது. அவர் பின்னால் உள்ள காட்டுத் தோட்டத்தின் ஜன்னலைப் பார்த்தார், ஒரு உணர்தல் அவரைத் தாக்கியது. அவர் எங்கே போவார்? அடிமைகள் முகாமிட்டிருந்த ஆற்றிலிருந்து அவர் எவ்வளவு தூரம் வந்தார், எந்த திசையில் சென்றார் என்பது அவருக்குத் தெரியாது. அவரது விரிசல் விலா எலும்புகள் சுவாசத்தை அச fort கரியமாக்கியது, மேலும் அவரது மற்ற காயங்கள் அவரை மெதுவாக்காது என்றாலும், அவர் இழந்த வலிமையையும் வீரியத்தையும் நிரப்ப ஒரு உணவு போதுமானதாக இருக்காது, அல்லது நாகரிகத்திற்குத் திரும்புவதற்கு நீண்ட காலமாக அவலத்தைத் தடுக்கவும் முடியாது. அவரிடம் ஆயுதங்கள் இல்லை, உணவு இல்லை, எந்தவிதமான பொருட்களும் இல்லை… வெண்டிகோ இன்னும் எங்காவது சுற்றித் திரிந்தார்.
"குண்டு சரியானது," ஜாக் கூறினார்.
அவள் உடனடியாக பிரகாசித்தாள், அவள் புன்னகை திரும்பியது, அவன் அவளை முதலில் பார்த்தபோது அவளுக்கு இருந்த கூச்சத்துடன். ஆனால் பின்னர் அவளது வெளிப்பாடு மீண்டும் கலக்கமடைந்தது.
"நீங்கள் பட்டினி கிடந்திருக்க வேண்டும், ஆனால் நீங்கள் அதை முடிக்கவில்லை." கிட்டத்தட்ட மனச்சோர்வுடன், அவள் கைவிடப்பட்ட கிண்ணத்தை சைகை செய்தாள்.
அவனது சந்தேகங்களை எதிர்த்துப் போராடி, அவளையும் அவளுடைய வீட்டையும் பற்றி எச்சரிக்கையாக இருந்தாள், ஆனால் இதுவரை அவனைப் பாதுகாத்த விதத்தை நினைவு கூர்ந்த அவன், கேபினின் மையத்தை நோக்கி இரண்டு படிகள் பின்வாங்கினான்.
"இது எனது இரண்டாவது உதவி."
"ஓ," அவள் மகிழ்ச்சியுடன் தலையசைத்தாள். "அது நல்லது."
சிறுமி கிண்ணத்தை எடுத்துக்கொண்டு மேசைக்கு எடுத்துச் சென்றாள், ஜாக் சில அடிக்குள் சென்றாள். அவள் கடந்து செல்லும்போது இலவங்கப்பட்டையின் வாசனையை அவன் பிடித்தான், அவளுடைய முதல் சந்திப்பின் நினைவோடு, அவன் அவன் மேல் படுத்திருந்தாள், உடல் அவனுக்கு உருவானது, அவளது வெளியேற்றப்பட்ட சுவாசத்தில் சுவாசம் மற்றும் அவளது சூடான இனிமையான வாசனையுடன் அவனது உணர்வுகள் வெல்லப்பட்டன.
"மீதமுள்ளதை நீங்கள் விரும்பவில்லையா?" என்று அவள் கிண்ணத்தை அமைத்து அவனைப் பார்க்கத் திரும்பினாள்.
ஜாக் அவர் செய்ததைக் கண்டுபிடித்தார், மிகவும். அவனது வயிறு வளர்ந்தது, அவன் வாயில் இன்னும் முயல் குண்டியின் சுவை இருந்தது, மேலும் விரும்பினான். ஒரு கிளாஸ் தண்ணீர் அல்லது விஸ்கியும் வரவேற்கப்படும். உரோமங்கள் மற்றும் போர்வைகள் மற்றும் சூடான தீ, பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள்… அவர் தங்க விரும்பினார்.
“உங்கள் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டார்.
அவள் மிக விரைவாக அவனை நோக்கி திரும்பினாள், அது கிட்டத்தட்ட ஒரு பைரூட், அவளுடைய ஆடையின் பறக்கும் பறக்கும். "Lesya. நான் லெஸ்யா. ”

No comments:

பேயும் பயமும்

பேயும் பயமும் மறுப்பதற்கு ஆண்மையுள்ள பயம் என்பது நம் இருப்பின் ஒரு பகுதி அல்லவா? பொதுமக்களிடம் அச்சத்தை ஏற்படுத்துவது இன்றைய அரச...