"நீங்கள் அழகாக ஆங்கிலம் பேசுகிறீர்கள், லெஸ்யா," ஜாக் கூறினார். "உங்கள் சொந்த மொழி என்ன?"
அவள் அவனுக்கு மிகச்சிறிய சுருள்களை வழங்கினாள், அவள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெட்கப்பட்டிருக்கலாம். “எனக்கு எப்போதும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகள் உள்ளன. பழங்குடி மொழிகள். பயணிகளின் வார்த்தைகள். பிற மொழிகளும் கூட. ”
ஜாக் தனது அலமாரியில் உள்ள புத்தகங்களைப் பற்றி யோசித்து, அந்த மொழிகள் அனைத்தையும் அவளுக்குக் கற்பித்தவர் யார் என்று ஆச்சரியப்பட்டார். அவளுடைய வயதில், அவனது சொந்தமாக இருந்திருக்க வேண்டும், இரண்டு வருடங்கள் கொடுக்க வேண்டும் அல்லது எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும், கடந்த சில நாட்களாக ஆச்சரியம் மற்றும் ஆச்சரியம் போன்ற சொற்களை மறுவரையறை செய்திருந்தால் அவளுடைய சரளம் அவனை ஆச்சரியப்படுத்தியிருக்கும்.
லெஸ்யா ஒரு நாற்காலியின் பின்புறத்தில் ஒரு கையை ஓய்வெடுத்தாள். அவள் அவன் முகத்தை ஒரு கணம் படித்துவிட்டுப் பார்த்தாள்."நீங்கள் உங்கள் பெயரை என்னிடம் சொல்லவில்லை," என்று அவர் கூறினார்.
“ஜாக்,” அவன் அவளிடம் சொன்னான். "ஜாக் லண்டன்."
"லண்டன்!" என்று அவள் சொன்னாள், கண்கள் உற்சாகத்துடன் இறங்குகின்றன. "நான் லண்டனைப் பற்றி கேள்விப்பட்டேன்."
வசீகரிக்கப்பட்ட அவர் மூச்சைப் பிடித்தார். வெறுமனே பெண்ணின் அருகில் இருப்பது அவரது எண்ணங்களை குழப்பியது. அவர் எதையாவது கட்ட வேண்டும், எதையாவது வேட்டையாட வேண்டும், வேறொரு மனிதனைத் தோற்கடிக்க விரும்பினார். அவரது புத்திசாலித்தனத்தை சோதிக்க வேறு ஆண்கள் இல்லை என்றாலும், உள்ளுணர்வு அவரை புதிய வீரியத்தால் நிரப்பியது.
“இது ஒரு பெயர் மட்டுமே, மன்னிக்கவும். ஆனால் ஒருநாள் லண்டனுக்குப் பயணம் செய்வேன் என்று நம்புகிறேன். ”
வருத்தத்தின் ஒரு சுவடு அவள் முகத்தைத் தாண்டியது. "அது அற்புதமாக இருக்கும்." பின்னர் அவள் அவனை ஒரு கடினமான, ஆராயும் தோற்றத்துடன் சரி செய்தாள், அவளுடைய கூச்சம் அனைத்தும் தப்பி ஓடியது. “நீங்கள் வெளியேறவிருந்தீர்கள். நீங்கள் ஏன் செல்ல விரும்பினீர்கள்? ”
“நான்…,” ஜாக் தொடங்கினார், ஆனால் எப்படித் தொடர வேண்டும் என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை. இங்கே அவள் நின்றாள், சாத்தியமில்லாத விஷயங்களால் சூழப்பட்ட இந்த அழகான பெண், ஆனாலும் அவள் வீடு சாதாரணமாக இருக்க வேண்டும் என்பது போல் நடந்து கொண்டாள். ஒரு சூனியக்காரி? ஒருவேளை. ஆனால் அவன் அவள் கண்களைப் பார்த்தான் அவன் ஒரு சூனியத்தைக் காணவில்லை.
“நான் வெளியேற முடியுமா?” என்று கேட்டார்.
“நிச்சயமாக!” அவள் சிரித்தாள். "இந்த இடம் இன்னும் யூகோன் தான், என் தோட்டம் ஒரு தனித்துவமான பகுதியாக இருந்தாலும்."
"தனித்துவமானது எப்படி?"
லெஸ்யா திணறினாள், ஒதுக்கிப் பார்த்தாள், அவளுக்கு எப்படி விளக்குவது என்று தெரியவில்லை.
"நீங்கள் என்னை வெண்டிகோவிலிருந்து காப்பாற்றினீர்கள்," என்று அவர் ஒரு மோசமான ம .னத்தை உடைத்தார். "ஆனால் நீங்கள் என்னை எப்படி இங்கு வந்தீர்கள்?"
"நான் உன்னை சுமந்தேன்," என்று அவள் கேட்டாள், இது அவள் கேட்ட முட்டாள்தனமான கேள்வி.
ஒரு பெண்ணின் ஒரு சீட்டு, ஜாக் தன்னை விட முப்பது பவுண்டுகள் இலகுவானது, நீண்ட குளிர்காலம் மற்றும் அடிமைகளின் அணிவகுப்பு அவரது சட்டத்திலிருந்து வென்றது, அவள் அவனை சுமந்தாள். அவள் அதைப் பற்றி ஒற்றைப்படை எதுவும் நினைக்கவில்லை.
"இந்த இடம், உங்கள் அறை ... மரங்கள் உயிருடன் இருப்பதை நீங்கள் அறிவீர்களா?"
லெஸ்யா புன்னகைத்தாள், கண்களை சிறிது சிறிதாக உருட்டிக்கொண்டது போல. "நிச்சயமாக. எல்லா மரங்களும் உயிருடன் இல்லையா? ”
"பொதுவாக வீடுகளைக் கட்டியவர்கள் அல்ல."
சிறுமி முகம் சுளித்தாள், மிகவும் உற்சாகமாக இல்லை, ஆனால் நிச்சயமாக நிராகரிக்கப்படுகிறாள். “சரி, அது ஒரு பரிதாபம், நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? இந்த வழி மிகவும் சிறந்தது. "
அவர் முயற்சித்தபோது, ஜாக் இந்த விஷயத்தை விவாதிக்க எந்த வழியையும் யோசிக்க முடியவில்லை. லெஸ்யா தனது வீட்டின் அசாதாரண தன்மையைப் புரிந்து கொள்ளவில்லையா, அல்லது அவள் வெறுமனே விளையாடுகிறாளா, அவள் தோன்றியதை விட மிகக் குறைவான அப்பாவியா?
மீண்டும் அவன் வாசலைப் பார்த்தான்.
க்ரெஸ்ட்ஃபாலன், அவள் ஒதுங்கினாள். “நீங்கள் வெளியேற மிகவும் உறுதியாக இருந்தால்… எனது விருந்தோம்பலும் எனது வீடும் உங்களுக்கு அதிருப்தி அளித்தால்… உங்களை இங்கு அழைத்து வந்ததற்கு வருந்துகிறேன். நீங்கள் கட்டாயம் போனால் போ. ”
"அது மட்டுமே -"
"நீங்கள் பயப்படுகிறீர்கள்."
அவர் தலையசைக்கத் தொடங்கினார், ஆனால் தன்னைப் பிடித்தார். “பயப்படவில்லை, சும்மா…” ஆனால் அவனால் ஒரு சிறந்த வார்த்தையை யோசிக்க முடியவில்லை.
லெஸ்யா அவனுக்கு அருகில் நுழைந்தாள், மிக நெருக்கமாக அவன் மீண்டும் அவளது போதை வாசனையைப் பிடித்தான். அவளது மார்பு உயர்ந்து ஒவ்வொரு மூச்சிலும் விழுந்தது, அவள் அவன் கைகளை அடைந்து அவற்றை அவளது சொந்தமாக எடுத்து, அவன் கண்களைத் தேடினாள்.
“தங்கியிருந்து குணமடையுங்கள், ஜாக். ஒருவேளை காடுகளின் இந்த பகுதி உங்களுக்கு விசித்திரமாகத் தெரிகிறது, ஆனால் அது எனக்கு வீடு, இங்கு பயப்பட ஒன்றுமில்லை. நீங்கள் என்னுடன் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள். ”
அவர்களின் விரல்களைத் தொட்ட இடத்தில், ஒரு தீப்பொறி அவனது கைகளை மேலே பயணித்து அவன் வழியாக ஓடியது. வெண்டிகோ கடந்து செல்லும்போது ம silence னமாக பயந்து, அவர்களின் சதைக்கு பசியுடன், அவர்கள் உரோமங்களுக்கு அடியில் பகிர்ந்து கொண்ட அதே நெருக்கத்தை ஒரு கணம் உணர்ந்தார். அவர் ஒரு பெண்ணுடன் நெருக்கமாக இருந்து எவ்வளவு காலம்? மிக நீண்டது. அவர் ஒருபோதும் அழகான மற்றும் நுட்பமான, திறந்த மற்றும் ஆர்வமுள்ள, லெஸ்யாவுடன் ஒருபோதும் நெருக்கமாக இருந்ததில்லை.
அவள் ஒரு சூனியக்காரி மற்றும் அவனை மயக்கியிருந்தால், ஜாக் அதை வரவேற்றார். இது போன்ற ஒரு பெண்ணுக்கு ஒரு மனிதனை மூச்சு விடவும், தயவுசெய்து ஆர்வமாகவும் செய்ய மந்திரம் தேவையில்லை. அவன் அவளுடன் பாதுகாப்பாக இருப்பான் என்று அவள் சொன்னபோது, அவன் அவளை நம்பினான். வெண்டிகோவின் மூக்கின் கீழ் அவள் அவனை உயிரோடு வைத்திருந்தாள். அது போதுமான ஆதாரமாகத் தோன்றியது.
"நான் என் குண்டு முடிக்க வேண்டும்," என்று அவர் கூறினார்.
லெஸ்யா உற்சாகமாக கைகளை கசக்கி தலையசைத்தாள். “ஆம், நீங்கள் வேண்டும். நீங்கள் சிலவற்றை விரும்பினால் என்னிடம் மது இருக்கிறது. ”
ஜாக் சிரித்தார். இது விஸ்கி அல்ல, ஆனால் மது நன்றாக இருக்கும்.
லெஸ்யா அவளுடைய வார்த்தையைப் போலவே நன்றாக இருந்தாள். அடுத்த நாட்களில், அவர் குணமடைவதால் அவள் அவனைப் பராமரித்தாள். அவர் உரோமங்கள் மற்றும் போர்வைகளால் மூடப்பட்ட இரவுகளைத் தூங்கினார், பகல் நேரங்களில், விளையாட்டைத் தேடி லெஸ்யா காட்டில் அலைந்தபோது, அவள் வேட்டையாட வேண்டியதாகத் தெரியவில்லை, அல்லது அவளது தோட்டத்தில் இருந்து பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகளை சேகரித்தாள், அவன் நீண்ட நேரம் அவள் படுக்கையில் கழித்தான் , படுக்கை துணிகளிலிருந்து அவளது வாசனையை உள்ளிழுக்கிறது. அவர்கள் ஒன்றாக கேபினில் இருந்தபோது, அவள் அவனுக்காக ஒரு அற்புதமான உணவை சமைத்தாள், அவளுடைய அலமாரியிலிருந்தும் தோட்டத்திலிருந்தும் மூலிகைகள் மற்றும் மசாலாப் பொருட்களால் சுவைத்தாள். சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவள் பயிரிட்ட பொருட்களின் சாத்தியமற்றது குறித்து அவர் ஆச்சரியப்படுவதை நிறுத்தினார்.
லெஸ்யா எதிர்ப்பு தெரிவித்த போதிலும், அவர் ஓய்வெடுக்கவும் குணமடையவும் விரும்பினார், மூன்றாம் நாள் கழித்து அவர் வீட்டிற்குள் இருக்க மறுத்துவிட்டார், அதே நேரத்தில் அவர் அவரை முழுமையாகக் காத்திருந்தார். அவர் விறகு வெட்ட முடியாது, மற்றும் அவரது குணப்படுத்தும் விலா எலும்புகளை மோசமாக்காமல் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பதிவுகளை மட்டுமே எடுத்துச் செல்ல முடிந்தது, ஆனால் அவர் இரவு உணவிற்கு காய்கறிகளை சேகரிக்க உதவ விரும்பும்போது அவர் வாதிடவில்லை. அந்த சிறிய விஷயம், ஜாக் அளவிடமுடியாத அளவிற்கு நன்றாக உணர உதவியது. அவர் வேலை செய்ய வேண்டியிருந்தது, மேலும் பயனுள்ள உணர்வைப் பெற்றிருக்க வேண்டும், விரைவில் அவரது எண்ணங்கள் அவரை இங்கு அழைத்து வந்த பயணத்திற்கும், அவர் தனது சொந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறிய நோக்கத்திற்கும் திரும்பிச் சென்றார்.
லெஸ்யா அவரை சிரிக்க வைத்தார், அவன் அவளை சிரிக்க வைத்தான். அவள் வற்புறுத்தலின் பேரில், இருட்டிற்குப் பிறகு மெழுகுவர்த்தி மூலம் அவர் அவளுக்கு வாசித்தார். அவரது புத்தக அலமாரியில் டிக்கென்ஸின் எ டேல் ஆஃப் டூ சிட்டிகளின் நகல் இருந்தது, மேலும் லூசி மானெட்டிற்கான சிட்னி கார்ட்டனின் உணர்ச்சிவசப்பட்ட, அழிந்த அன்பைப் பற்றி ஜாக் படித்த போதெல்லாம், அவர்கள் இருவரும் அவரது குரல் சிதறிய விதத்தை சற்று கவனிக்கவில்லை என்று பாசாங்கு செய்தனர்.
இன்னும் அமைதியான தருணங்களில் அவரது எண்ணங்கள் தனது சொந்த வீட்டிற்கு திரும்பின. அவரது தாயார், ஷெப்பர்ட் மற்றும் அன்பான எலிசா, டாசனுக்கு அவர் வருவதைப் பற்றி ஏதேனும் ஒரு வார்த்தைக்காகக் காத்திருப்பார்கள். வாண்டர்லஸ்ட் மற்றும் சாகசத்திற்கான தாகம் அவரை இங்கு வழிநடத்தியது, காடுகளை வெல்லும் அவரது விருப்பம் அவரை ஓட்டிச் சென்றது, ஆனால் அவர் அவர்களுடைய நம்பிக்கையையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் அவருடன் எடுத்துச் சென்றார். லெஸ்யாவுடன் காடுகளில் அந்த வசந்தம் சொர்க்கத்தைப் போல உணர்ந்தாலும், முதல் ஒரு வாரம் கடந்துவிட்டது, பின்னர் மற்றொரு வாரம், அவர் தனது ஆசை மற்றும் கடமையால் கிழிந்தார்.
அவள் அவனுக்குள் ஏதோ உணர்ந்திருக்க வேண்டும், ஒரு நாள் காலையில் லெஸ்யா தன்னுடன் காட்டில் நடக்கும்படி கேட்டாள்.
அவர்கள் மரங்களுக்கிடையில் உலா வந்தனர், சூரிய ஒளி அவர்களுக்கு மேலே ஓடுகிறது. தீர்வுக்கு அப்பால் காடு மிகவும் சாதாரணமானது என்று தோன்றியது, மேலும் லெஸ்யா ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு பாதைகளில் சென்றிருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் அவள் கடந்து செல்வதால் எந்தவிதமான தடங்களும் இல்லை.
பெரும்பாலான நாட்களில், அவர்கள் நடந்து செல்லும்போது பேசினார்கள். அவரது வாழ்க்கையின் கதைகளைச் சொல்ல அவரை வற்புறுத்துவதற்கான ஒரு வழி அவளுக்கு இருந்தது, மேலும் சிப்பி கொள்ளையர் அல்லது கப்பல்துறை தொழிலாளி என அவரது நேரத்தைப் பற்றி பேச அவருக்கு சிறிய ஊக்கம் தேவைப்பட்டது. ஆனால் அவர் தனது கனவுகள் மற்றும் லட்சியங்களைப் பற்றி முன்னர் யாருக்கும் வெளிப்படுத்தாத வகையில் பேசினார், மேலும் அவர் சிறையில் கழித்த முப்பது நாட்களின் கதையை வெளிப்படுத்தினார், இது அவரது குடும்பத்தினருக்கு கூட தெரியாத ஒரு நரக நாடகம். லெஸ்யா அவருக்கு அரை டஜன் மொழிகளில் சொற்களையும் சொற்றொடர்களையும் கற்பித்தார், மேலும் அவர்கள் படித்த புத்தகங்களைப் பற்றி விவாதித்தனர். ஆனால் அதைத் தவிர அவள் தன்னைப் பற்றி எதுவும் வெளிப்படுத்த மாட்டாள். ஜாக் அவள் வாழ்க்கையைப் பற்றி அவனிடம் சொல்ல வேண்டும் என்று விரும்பினான், ஆனால் அதே நேரத்தில் அவன் அவளுடைய மர்மத்தை நேசித்தான். அவளுடைய தொடுதலில் அவளுக்கு மந்திரம் இருந்தது என்பதில் அவருக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால் அவர் தனது வீட்டின் அல்லது தோட்டத்தின் உண்மையான தன்மையைப் பற்றி விவாதிக்க ஒருபோதும் அவளுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கவில்லை, லெஸ்யா ஒருபோதும் அந்தத் தகவலை முன்வந்ததில்லை.
அந்த நாளில், அவர்கள் தங்கள் எண்ணங்களை தங்களுக்குள் வைத்துக்கொண்டு, பூங்காவில் மதியம் உலா வந்த காதலர்களைப் போல மகிழ்ச்சியுடன் நடந்து சென்றனர்.
இன்னும்…
அவர்கள் தனியாக இல்லை என்று ஜாக் உணர்ந்தார். அவர்கள் லெஸ்யாவைத் துடைத்த தருணத்திலிருந்து ஒரு இருப்பு அவர்களுடன் வேகமாய் இருந்தது. அது வெண்டிகோ அல்ல என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார், ஏனென்றால் அவர் அதைக் கேட்டிருப்பார், அதன் வாசனையைப் பிடித்தார், அது அவர்களை அங்கேயே பின்தொடர்ந்தால். லெஸ்யாவுடன் காடுகளில் கழித்த நாட்களில் அவரது ஆவி வழிகாட்டி இல்லாததை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தாலும், இந்த இருப்பு ஓநாய் அல்ல.
வேறு ஏதோ அவர்களைப் பார்த்தது; ஏதோ அடைகாக்கும் மற்றும் கடுமையான, ஒருவேளை அச்சுறுத்தல் கூட. ஆயினும் லெஸ்யாவுக்கு எதுவும் புரியவில்லை, அவ்வப்போது விசித்திரமான நிழல்கள் காட்டில் ஆழமாக மாறினாலும், ஜாக் எந்த உண்மையான ஆபத்துக்கும் எந்த அடையாளத்தையும் காணவில்லை.
மரங்கள் உயரமாகவும், உள்நோக்கி வளைந்து, சூரிய ஒளி மிகவும் பிரகாசமாக பிரகாசித்தபோதும், அந்த இடத்தை ஒரு தங்க கதீட்ரலாக மாற்றியபோது, லெஸ்யா அவரது முகத்தை மூடிக்கொண்டார், பின்னர் அவள் அவனை முத்தமிட்டாள், மற்றும் அனைத்துமே அவரது கவலைகள் மறக்கப்பட்டன.
ஒரு தாமதமான காலையில், அவர் லெஸ்யாவின் அறையில் கழித்த நாட்களின் எண்ணிக்கையை இழந்த பின்னர்-மூன்று வாரங்களுக்கும் மேலாக, ஆனால் ஒரு மாதத்திற்கு கூட அல்ல-ஜாக் திறந்த முன் கதவுக்குள் ஒரு கப் வலுவான தேநீர் அருந்திவிட்டு, அப்பால் உள்ள மரங்களைப் படித்தார் கனைத்தல் ஆகியவை ஆகும். முந்தைய நாள் இரவு, லெஸ்யா தனது விரல்களை ஜாக் கயிறுகளுடன் கண்டுபிடித்து, தனது வலிமையை முழுமையாக மீட்டெடுக்க வேண்டுமானால் தனக்கு அதிக இறைச்சி தேவை என்று அறிவித்தார். அவர் இப்போது மிகவும் குணமடைந்துவிட்டதாக உணர்ந்தாலும், அவர் சான் பிரான்சிஸ்கோவை விட்டு வெளியேறுவதற்கு முன்பே ஆரோக்கியமானவராக இருந்தார் - ஜாக் வாதிடவில்லை. ஒரு முத்தத்திற்குப் பிறகு அவர்களின் உதடுகள் பிரிந்தபோது மட்டுமே அவர் கவனித்த பச்சை நிற சிறிய பளபளப்புகளுடன் அந்தப் பெண்ணின் பாதாம் கண்களைப் பார்த்தால், அவனுக்குள் இருக்கும் எந்தவொரு வாதத்திற்கும் இன்னும் போதுமானது.
லெஸ்யா அவருக்கு ஒரு சிறப்பு உணவை சமைக்க விரும்பினால், எல்லா வகையிலும் அவர் அதை சாப்பிடுவார், நன்றி செலுத்துவார். அவளுடன் இருந்த பகல்களும் இரவுகளும் கனவுகளைப் போலவே கடந்து சென்றன, அவை காடுகளில் நடந்து செல்வது கேபின் சுவர்களுக்குள் செலவழித்த நேரத்திற்கு வழிவகுக்கிறது, நெருப்பால் சூடாகிறது, அல்லது அடுப்புக்கு மேல் லெஸ்யாவின் சமையலின் அற்புதமான நறுமணத்துடன் அந்த இடத்தை நிரப்புகிறது. ஒருவருக்குத் தெரியும் என்று அவர் நினைத்ததை விட மசாலா மற்றும் மூலிகைகள் பற்றி அவள் அவனுக்கு அதிகம் கற்பித்தாள். இன்றிரவு அவள் கரிபோ ஸ்டீக்ஸுக்கு வாக்குறுதி அளித்திருந்தாள், இன்று காலை அவள் வேட்டையாட வெளியே சென்றிருந்தாள்.
ஆயுதங்கள் இல்லாமல்.
ஜாக் உதவ முடியவில்லை, ஆனால் அவள் எப்படி மிருகத்தை மாட்டிக்கொள்வாள் அல்லது கொலை செய்வாள், அதை எப்படி மீண்டும் அறைக்கு கொண்டு செல்வாள், அவர்கள் சாப்பிடாததை அவள் எங்கே சேமித்து வைப்பாள் என்று யோசிக்க முடியவில்லை. ஆனால் இதுபோன்ற கேள்விகளைக் கேட்பதன் பலனற்ற தன்மையை அவர் கற்றுக்கொண்டார். லெஸ்யா சிரிப்பார், வினவல் ஒரு வேடிக்கையான விஷயம் போல, ஜாக் பதிலைக் கேட்காமல் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
தனியாக விட்டுவிட்டு, தேநீர் தயாரித்து, அசல் பிரெஞ்சு மொழியில் அலெக்ஸாண்ட்ரே டுமாஸைப் படிக்க முயற்சிக்க உட்கார்ந்தார், ஆனால் விரைவில் திறந்த ஜன்னலிலிருந்து சூடான காற்று மற்றும் வசந்தத்தின் வாசனை அவரை வெளியில் கவர்ந்தது. இப்போது அவர் லெஸ்யாவின் அறையைச் சுற்றியுள்ள துப்புரவு விளிம்பில் உள்ள மரங்களில் கவனம் செலுத்தியதைக் கண்டார், ஆர்வம் அவரைப் பற்றிக் கொண்டது. அழிப்பது உண்மையில் சொல் அல்ல, இல்லையா? எந்தவொரு மரங்களும் கேபினுக்கு வழிவகுக்க எந்த அடையாளமும் இல்லை என்பதை அவர் காணவில்லை. எந்தவொரு ஸ்டம்பும் இல்லை, அவற்றை அகற்றுவதும் தரையில் நீராடாது. ஆயினும், க்ளென் வரிசையாக அமைந்திருந்த மரங்கள் ஒரு ஸ்டேக்கேட் வேலியாக ஒரே மாதிரியாக இருந்தன, அவை ஒரு வட்டத்தில் அறை மற்றும் தோட்டங்களை ஒலிக்கின்றன.
ஜாக் தனது தேநீரை புத்தக அலமாரியின் மேல், கதவுக்குள் அமைத்தார், ஆனால் அவர் தனது புத்தகத்தை அவருடன் எடுத்துச் சென்றார். ஒருவேளை அவர் அலெக்ஸாண்ட்ரே டுமாஸை ஒரு அலைந்து திரிவார், விழுந்த ஒரு மரத்தைக் கண்டுபிடித்து, அவர் சூரிய ஒளியில் உட்கார்ந்து படிக்கலாம். லெஸ்யாவுடன் இருப்பது அவரை தொடர்ந்து மூச்சுத்திணறச் செய்தது, காட்டை ஆராய்வதற்கான அவரது விருப்பம் அவளுடன் அவர் நடந்துகொண்டிருப்பதன் மூலம் எளிதில் அமர்ந்திருந்தது. ஆனால் அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு வழிகளில் செல்வது போல் தோன்றியது, மேலும் இந்த காடுகளை அறிந்து கொள்ளும் எண்ணம் ஜாக் விரும்பியது.
அவனால் அவளுடன் என்றென்றும் இங்கே இருக்க முடியாது, சில சமயங்களில்-அவள் அவனைப் பார்த்த தருணங்கள், அல்லது அவன் அவளை நெருங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு, அவளுடைய கூந்தலின் வாசனையை சுவாசிக்கும்போது, அல்லது அவள் சிரித்தபோது-அவன் ஒருபோதும் விரும்பமாட்டான் என்று அவன் விரும்பினான் மீண்டும் நாகரிகத்திற்கு செல்ல வேண்டும். இந்த சிறிய க்ளென் அவர் எப்போதுமே வெல்லும் காடுகளின் ஒரே பிட் என்று கருதப்பட்டால், அவரின் ஒரு பகுதியும் அதில் திருப்தி அடையக்கூடும்.
ஆனால் ஒரு பகுதி மட்டுமே. தன் இதயத்தில், தன்னால் தங்க முடியாது என்றும், லெஸ்யாவிடமிருந்து பிரிந்து செல்வது வேதனையாக இருக்கும் என்றும் அவர் அறிந்திருந்தார். தனது பயணச் செய்திக்காகக் காத்திருக்கும் ஓக்லாந்தில் உள்ள தனது குடும்பத்தைப் பற்றி அவர் நினைத்த போதெல்லாம், அவர் அந்த எண்ணங்களை ஆழமாக புதைத்தார். அவளது தலையில் இன்னும் அவளது வாசனையுடன், அவன் கைகள் அவளது தோலின் மென்மையை இன்னும் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு, அவன் இன்னொரு நாள் புறப்படும் எண்ணங்களைத் தள்ளி வைத்தான். மற்றொரு வாரம். ஒருவேளை அவர் கோடை வரை தங்கலாம்.
கையில் புத்தகம், ஜாக் கேபினுக்கு முன்னால் உள்ள மலர் தோட்டத்தின் வழியாக நடந்து சென்றார். பூக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் இன்னும் முழுமையாக பூக்கின்றன, அவற்றின் நிறங்கள் பெருகிய முறையில் தெளிவானவை, ஆனால் காட்டில் உள்ள மரங்களுக்கு அவற்றின் காந்தி எதுவும் இல்லை. வெள்ளை பிர்ச் முதல் கறுப்பு பைன் வரை, அவர்கள் சாதாரண நிழல்களைப் போடுகிறார்கள், மேலும் அவரது கிளைகளிலிருந்து பறவைகள் உயர்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றினால், அவர் கடந்த காலத்தின் காடுகளின் நடைப்பயணங்களில் கேள்விப்பட்டதை விட, மனிதனின் ஊடுருவலில் இருந்து தூரத்திற்கு ஜாக் அதைக் குறிப்பிட்டார்.
இப்போது அவர் ஒரு மரத்தின் அடிப்பகுதியைப் படித்து, அழிப்பின் விளிம்பில் இடைநிறுத்தப்பட்டார். அவனது விழிகள் ஒன்றிலிருந்து அடுத்த இடத்திற்கு சுற்றின, வீட்டைச் சுற்றியுள்ள வட்டத்தின் சீரான தன்மை கண்ணின் தந்திரமல்ல என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். புத்தகத்தை தனது இடது கைக்கு மாற்றி, ஒரு மரத்தின் பட்டைக்கு எதிராக தனது வலது உள்ளங்கையை அழுத்தினார். அதன் முகடுகள் அவரது சதைக்குள் அழுத்தியது, ஆனால் பட்டை அவருக்கு முற்றிலும் சாதாரணமாக உணர்ந்தது.
ஒரு மரம் மட்டுமே என்று அவர் நினைத்தார். லெஸ்யாவின் வீட்டிற்கு எந்த மந்திரம் பாதிக்கப்பட்டது-ஏனென்றால் இங்கே மந்திரம் இருப்பதாக அவர் நீண்ட காலமாக ஏற்றுக்கொண்டார்-ஒரு மரம் ஒரு மரமாகவே இருந்தது. ஆனால் அவர் அதன் அடிவாரத்தைப் பார்த்தார், அவை பூமியில் மூழ்கியிருந்த வேர்களைப் பின்தொடர்ந்தன, அவனது விழிகள் ஒரு கற்பனையான பாதையை மீண்டும் அறையை நோக்கிப் பின்தொடர்ந்தன. ஒருவேளை வேர்கள் பின்னிப் பிணைந்திருக்கலாம். கேபின் காட்டின் ஒரு பகுதி என்ற எண்ணத்துடன் அவர் விளையாடியிருந்தார், ஆனால் இப்போது அவர் எதிர்மாறாக இருக்க முடியுமா என்று யோசித்தார், காடு என்றால், எப்படியாவது-குறைந்தபட்சம் இந்த மரங்களின் வளையம்-கேபினின் ஒரு பகுதியாக இருக்கக்கூடாது.
அவர் மரங்களுக்கிடையில் வெயில் மிகுந்த இடைவெளியைத் தேர்ந்தெடுத்து கிளம்பினார். புத்தகம் அவரது கையில் நன்றாக இருந்தது, அட்டையின் அமைப்பு அவருக்கு ஒரு ஆறுதல், அவர் விட்டுச் சென்ற நாகரிகத்திற்கு ஒரு உண்மையான மற்றும் பழக்கமான கதை. அந்த எண்ணம் அவன் முகத்தில் ஒரு புன்னகையைக் கொண்டு வந்தது. டாசன் நகரில் அவர் கழித்த மணிநேரங்கள் நாகரிகத்துடனான அதன் தொடர்பில் அவருக்கு எந்த நம்பிக்கையையும் ஊக்கப்படுத்தவில்லை, ஆனால் இந்த இடத்துடன் ஒப்பிடும்போது-மறைமுகமாக மிகச்சிறிய கிராமத்திலிருந்து கூட தொலைவில் உள்ளது, காடுகளின் குழப்பங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சிறிய ஒழுங்கு இடம் - டாசன் ஒரு உண்மையான பெருநகரம்.
ஜாக் யூகோன் தடத்தின் சவாலை எதிர்கொண்டார் மற்றும் மனிதனின் கொடுமையிலிருந்து தப்பினார். அவர் வனாந்தரத்தின் கூறுகளையும் கடுமையையும் சகித்திருந்தார். ஆனால் அவர் காடுகளை வெல்லவும், தன்னை மேம்படுத்தவும், இயற்கையின் சக்திகளை விட மனிதனை பெரிதாக நிரூபிக்கவும் புறப்பட்டபோது, அவர் சந்திக்கும் விஷயங்களை அவர் ஒருபோதும் கற்பனை செய்து பார்த்ததில்லை. மீண்டும் உமாட்டிலாவில், வெண்டிகோ ஒரு கதை மட்டுமே. ஆனால் தூர வடக்கின் வெள்ளை ம silence னத்தில், புராணங்கள் மாமிசத்தை எடுத்துக்கொண்டு திகிலூட்டும் வகையில் உண்மையானவை.
No comments:
Post a Comment