காடு நாவல் #8

தி வைல்ட் (ஜாக் லண்டனின் ரகசிய பயணங்கள் # 8) 

---

ஜிம் தலையசைத்தார். "நாங்கள் அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியும். பெரிய விஷயமும் கூட. ”

"இறுதியில் நாங்கள் அதைப் பார்க்க வேண்டும் என்று நாங்கள் கணக்கிட்டோம்," என்று மெரிட் கூறினார். "நான் துப்பாக்கியை எடுத்துக்கொண்டேன், அது மணிக்கணக்கில் நின்று கொண்டிருந்த மரங்களில் நாங்கள் சென்றோம், நாங்கள் அங்கு சென்றபோதுதான் ஓநாய் இல்லை -"

"காடுகளுக்குள் ஆழமாக மறைந்துவிட்டது," ஜிம் குறுக்கிட்டார்.

கதைக்கு இன்னும் நிறைய இருக்கலாம் என்று சொல்வது போல் மெரிட் விலகிப் பார்த்தார்.

"எனவே நீங்கள் அதைப் பின்தொடர்ந்தீர்களா?" ஜாக் கேட்டார். அவரது விரல்கள் இன்னும் கடினமாகவும் வேதனையாகவும் இருந்தன, மேலும் அவரது கால்கள் உறைந்த மாட்டிறைச்சியின் அடுக்குகளைப் போல உணர்ந்தன. குளிர் அவருக்குள் ஆழமாக இறங்கிவிட்டது, எவ்வளவு சூடாக இருந்தாலும், அவர் ஒருபோதும் சூடாக மாட்டார் என்று உணர்ந்தார்.

"நாங்கள் அதைப் பின்தொடர்ந்தோம்," ஜிம் எதிரொலித்தார்.

"நாங்கள் அப்படி எதுவும் செய்யவில்லை," என்று மெரிட் முணுமுணுத்தார். அவர் அதிருப்தியின் முணுமுணுப்பைக் கொடுத்து ஜாக்ஸை முறைத்துப் பார்த்தார். "ஓநாய் இல்லை என்று நான் கூறும்போது, ​​அதுதான் நான் சொல்வது. தடங்கள் எதுவும் இல்லை. ஓநாய் எந்த அடையாளமும் இல்லை, போல… ”

அவர் பின்வாங்கினார்.

ஜிம் அவர்கள் இருவரையும் பார்க்க மாட்டார். அவர் தனது ஸ்லீவ் விளிம்பில் தனது கண்ணாடிகளை சுத்தம் செய்வதைப் பற்றி அமைப்பார்.

"அப்படியானால் நீங்கள் என்னை எப்படிக் கண்டுபிடித்தீர்கள்?" ஜாக் கேட்டார், மெரிட்டின் கண்களில் தங்கம் மற்றும் பச்சை நிற மந்தைகளை வெறித்துப் பார்த்தபோதும் அடுப்புக்கு அருகில் நுழைந்தார்.

"காட்டில் ஒரு நிழல், அவ்வளவுதான்" என்று பெரிய மனிதர் பதிலளித்தார். "அது ஓநாய் என்று ஜிம் உங்களுக்குச் சொல்வார், ஆனால் அதன் கண்கள் மற்றும் நிழலைத் தவிர வேறு எதையும் நான் காணவில்லை. அது எங்களுக்கு முன்னால் இருந்தது, நாங்கள் பின்னால் விழும்போது காத்திருக்க இடைநிறுத்தப்பட்டது. இது உங்களை உங்களிடம் அழைத்துச் செல்ல நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே இல்லை. அந்த இரத்தத்தையும், முயல்களையும், எல்லாவற்றையும் கிழித்தெறிந்ததை நாங்கள் பார்த்தபோது, ​​நீங்கள் ஒரு கரடியால் மவுல் செய்யப்படுவீர்கள் என்று நாங்கள் உறுதியாக நம்புகிறோம். ”

ஜிம் எழுந்து தனது பேண்ட்டின் இருக்கையிலிருந்து தூசி எறிந்தார். "புதிய பனி இருந்தது. இது தடங்களை உள்ளடக்கியது. ஓநாய் எங்களை உங்களிடம் அழைத்துச் சென்றது. ”அவன் பின்வாங்கி விலகி நடந்தான்.

ஜாக் மற்றும் மெரிட் ஒரு பார்வையை பரிமாறிக்கொண்டனர், ஆனால் அவர்கள் இதைப் பற்றி மேலும் பேசவில்லை. அவர்கள் இருவருக்கும் அவ்வாறு செய்ய விருப்பம் இல்லை.

வாரங்கள் கடந்துவிட்டன, ஜாக் மீட்பது அவர்களின் அதிர்ஷ்டத்தில் ஒரு திருப்புமுனையாக இருந்தது. அவற்றின் பொருட்கள் இன்னமும் குறைந்து போயின, ஆனால் வேட்டை பயணங்கள் பெரும்பாலும் வெற்றிகரமாக இல்லை. பல முறை அவர்கள் புதிய இறைச்சி இல்லாமல் நாட்கள் சென்றபோது, ​​ஆண்களில் ஒருவர் காயமடைந்த முயல் அல்லது அணில் எங்காவது அறைக்கு அருகில் இருப்பதைக் கண்டார், பனியில் ஒரு இரத்தக்களரி வழியை விட்டு வெளியேறினார், அது காயமடைந்தவற்றிலிருந்து ஊர்ந்து சென்றது. ஜாக் போதுமான அளவு உணர்ந்தவுடன், குளிர்ச்சியானது அவரது எலும்புகளில் சாப்பிட்டதைப் போல உணரவில்லை, அவர் தனது தினசரி நடைப்பயணத்தை மீண்டும் தொடங்கினார். எவ்வாறாயினும், இந்த நேரத்தில் அவர் தனது பார்வையாளருடன் தொடர்பு கொள்ளும் முயற்சியில் முகாமில் இருந்து அலையவில்லை. அவரது பெரும் குழப்பத்திற்கும், நிவாரணம் மற்றும் விசித்திரமான சோகத்தின் கலவையாகவும், பார்க்கப்பட்ட உணர்வு கணிசமாகக் குறைந்துவிட்டது, அவருடைய மனதின் சுற்றளவில் இருந்தது. ஓநாய் -அவரது ஆவி வழிகாட்டியாக அவர் நினைத்த உயிரினம்-இன்னும் அவருடன் இருந்தால், அது தன்னைக் காட்டவோ அல்லது வேறு எந்த வகையிலும் தன்னைத் தெரியப்படுத்தவோ இல்லை. அவ்வப்போது அவர் தொலைதூர அலறல்களைக் கேட்பார், ஆனால் அவர் எந்த அங்கீகாரத்தையும் உணரவில்லை. அவர்கள் ஜாக், மெரிட் மற்றும் ஜிம் ஆகியோரிடமிருந்து வேறுபட்ட வெள்ளை ம silence னத்தைத் தக்கவைக்க முயற்சிக்கும் சாதாரண ஓநாய்கள்.

சில நாட்களில் அவர் தனது நண்பர்கள் அவரைக் கண்டுபிடித்த இடத்திற்கு நடந்து சென்றார்-பனி மூடிய பூமியின் இணைப்பு, அங்கு ஜாக் தான் இறந்துவிட்டார் என்று உறுதியாக உணர்ந்தார், ஒரு சில நிமிடங்கள் மட்டுமே. ஆயினும்கூட நிகழ்வின் எந்த தடயமும் இல்லை. புதிய பனி நீண்ட காலமாக இரத்தத்தின் பிரகாசமான சிவப்பு நிறத்தை வெறுமையாக்கியது, மேலும் இறந்த முயல், முயல் அல்லது வால்வரின் துணிகளை பனியின் வழியாக இழுத்து இழுக்க அவர் பல முறை முயன்ற போதிலும், அவர் ஒருபோதும் ஒரு எலும்பைக் கூட கொண்டு வரவில்லை. மெரிட் மற்றும் ஜிம் அந்த விலங்குகளின் எந்த இறைச்சியையும் சாப்பிட மிகவும் மூடநம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர், எனவே ஜாக் தனது தோழர்கள் சடலங்களை அகற்றவில்லை என்பதை அறிந்திருந்தார். ஆயினும் அந்த இடம் தீண்டத்தகாததாகத் தோன்றியது, எப்படியாவது சுத்தப்படுத்தப்பட்டது. மற்றவர்கள் அவரை அங்கே கண்டுபிடித்து இறந்த விலங்குகளைத் தாங்களே பார்த்திருக்காவிட்டால், நீண்ட குளிர்காலம் அவரது மனதில் ஒரு பயங்கரமான பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்று அவர் நினைத்திருப்பார்.

அந்த நாளிலிருந்து முதல் வாரங்களும் பின்னர் மாதங்களும் கடந்துவிட்டபோது, ​​அவரது வழக்கம் உடற்பயிற்சியை விட சற்று அதிகமாகிவிட்டது. அவர் தன்னுடைய உடலைச் சுறுசுறுப்பாக வைத்திருக்கச் செய்தார், அவற்றின் பொருட்கள் குறைந்துவிட்டதால், அவை அனைத்தும் பலவீனமாகிவிட்டன. இப்போது, ​​ஏப்ரல் முதல் தேதி என்று அவர்கள் அளவிட்ட நாளில், அவர் தனது பற்களை நகர்த்த முடியும், ஸ்கர்வியால் தளர்த்தப்பட்டு, அவரது வாயில் சுற்றி. அவர்களிடம் கண்ணாடி இல்லை, அதற்காக அவர் மகிழ்ச்சியடைந்தார். அவரது அம்சங்கள் அழகாகவும், அவரது ஈறுகள் அவரது தோழர்களின் அம்சங்களைப் போலவும் கருப்பு நிறமாக இருந்திருந்தால், அவர் தனது சொந்த பிரதிபலிப்பைக் காண விரும்பியிருக்க மாட்டார்.

வசந்த காலம் வெகு தொலைவில் இருக்கக்கூடாது, வெள்ளை ம silence னம் இன்னும் ஆட்சி செய்திருந்தாலும், பனியும் பனியும் பூமியை எப்போதும் பூக்கும், சூரியன் எப்போதும் பிரகாசமாக பிரகாசிக்கிறது, நதி மீண்டும் பாய்கிறது என்பதை கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாமல் போனது. கடந்த சில வாரங்கள் பார்வையாளர்களை கேபினுக்கு அழைத்து வந்தன, புகையால் ஈர்க்கப்பட்டு, தங்கள் சொந்த முகாம்களிலிருந்து வெகுதூரம் பயணிக்க தயாராக இருந்தன, இப்போது குளிர் ஆழமாக கடிக்கவில்லை, அவற்றின் சொந்த பொருட்கள் குறைவாகவே இருந்தன. ட்ராப்பர்ஸ் மற்றும் ப்ராஸ்பெக்டர்கள் மற்றும் இந்தியர்கள் கூட வருகை தந்தனர், அவர்கள் தங்களைத் தாங்களே இழந்துவிட்டார்கள் என்று நம்புகிறார்கள். பலவீனமான தேநீர் மற்றும் நல்ல உரையாடல் ஒரு கப் பலவீனமான தேநீர் மற்றும் அவரது நண்பர்கள் வழங்கக்கூடியது, ஆனால் ஆச்சரியப்படும் விதமாக அது போதுமானதாகத் தோன்றியது. யூகோனின் இந்த வீரர்கள், தங்க காய்ச்சல் மற்றும் வனப்பகுதி வாழ்க்கை ஆகியவை கதைகள் நிறைந்தவையாக இருந்தன, மேலும் ஜாக் தனது வாழ்க்கை கதைகளை சிப்பி கொள்ளையர் மற்றும் வாக்பான்ட் என்று ஒழுங்குபடுத்தியபோது, அவர்கள் அவருக்கு தயவுசெய்து திருப்பிச் செலுத்தினார்கள். இந்த கதைகளை ஒரு துன்பகரமான நாணயங்கள் என்று அவர் விலக்கினார், அவற்றை வெளியே எடுத்து பின்னர் ஆய்வு செய்ய மட்டுமே அவற்றை பதுக்கி வைத்தார்.

கதைகள் ஜாக் லண்டனின் இரத்தத்தில் இருந்தன. சாகசக் கதைகள் அவருக்கு உணவளித்தன. இப்போது அவர் தனது சொந்த கதையின் ஒரு நரகத்தை கொண்டிருந்தார், அடுத்ததை வாழ மட்டுமே வாழ விரும்பினார்.

அன்றைய காலையில் கேபினுக்கு திரும்பி வந்த பழக்கமான பாதையை அவர் மீண்டும் மிதித்தபோது அவரது மனதில் நீடித்த எண்ணங்கள் அத்தகையவை. பகல் நேரம் நீண்ட நேரம் நீடித்தது, ஒவ்வொரு முறையும் சூரியன் தோன்றும் போது அவர் புத்துயிர் பெற்றார். அவர் பாதையில் ஒரு திருப்பத்தை அடைந்து, கேபின் நின்றிருந்த இடத்தைப் பார்த்தபோது, ​​மெரிட் பெல்லிங் கேட்டது.

“ஜாக்!” பெரிய மனிதர் கூச்சலிட்டார். “ஜாக், நீ எங்கே?”

அவரது குரலில் இருந்த உற்சாகம் தெளிவற்றதாகவும் தொற்றுநோயாகவும் இருந்தது. ஏதோ நடந்தது, சில நல்ல செய்திகள், மற்றும் மெரிக் ஸ்லோப்பருக்கு அத்தகைய மகிழ்ச்சியைத் தரும் ஒரே ஒரு விஷயத்தை மட்டுமே ஜாக் சிந்திக்க முடிந்தது. ஜாக் தனது வேகத்தை எடுத்தார், அவர் நிர்வகிக்க முடிந்தவரை விரைவாக பாதையில் சென்றார்.

"மெரிட்?" என்று அவர் அழைத்தார், மரங்களிலிருந்து வெடிக்கிறது. அவர் சுற்றிப் பார்த்தார், தீர்வுக்கு யாரும் இல்லாததால் ஒரு கணம் குழப்பமடைந்தார். "மெரிட், அது என்ன?"

பின்னர் கதவு திறந்து, ஜிம் குட்மேன் நீண்ட குளிர்காலத்தில் அவர்கள் தைத்திருந்த ஒரு ஃபர்ஸில் மூடப்பட்டிருக்கும்.

"என்ன கத்தி?" ஜாக் அவனை நோக்கி விரைந்தபோது ஜிம் கேட்டார்.

“ஒரு துப்பு இல்லை. நான் மெரிட்டைக் கேட்டேன், ஆனால் ”

"நான் இங்கே இருக்கிறேன்!" மெரிட் அழைத்தார், அவர்கள் இருவரும் கேபினின் பக்கவாட்டில் சுற்றித் திரிவதைப் பார்த்தார்கள். அவர்கள் அனைவருக்கும் குளிர்காலம் கடினமாக இருந்தது, ஆனால் மெரிட் ஒரு பெரிய, எரிச்சலான மனிதராக இருந்தார், அவர் இழந்த எடை இருந்தபோதிலும். அவர் அவர்களுக்கு ஒரு நல்ல குணத்தைக் கொடுத்தார்.

"நல்ல காபியில் கடைசியாக இருப்போம்" என்று மெரிட் அவர்களிடம் கூறினார். "நாங்கள் கொண்டாட பிட் சேமித்து வருகிறோம்."

ஜாக் மெரிட்டின் தோள்களைப் பிடித்தார். “நதி?”

பல வாரங்களாக அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் ஆற்றுக்குச் சென்று, காத்திருந்து, நம்பிக்கையுடன் திரும்பி வந்தனர்.

மெரிட் தலையசைத்தார். “பனி உடைக்கிறது. நீங்கள் அதைக் கேட்க வேண்டும். முழு கிரகமும் பாதியாக வெடிப்பது போல் தெரிகிறது. இயக்கமும் இருக்கிறது, அங்கும் இங்கும் மாறுகிறது. ”

ஜாக் சத்தமாக சத்தமிட்டு அவரைத் தழுவி, பின்னர் அறையை நோக்கி சுழன்றார். “மனிதர்களே, உங்கள் பொருட்களைக் கட்டிக் கொள்ளுங்கள்! நாங்கள் டாசனுக்குப் போகிறோம்! ”

ஆனால் ஜிம் இன்னும் கேபினின் திறந்த கதவில் நின்றார். அவர் நகரவில்லை. முதலில், தனக்கு ஏதேனும் மோசமான ஒன்று நடந்ததாக ஜாக் நினைத்தார்-ஏதோ பைத்தியம் அல்லது நோய். பின்னர் அவர் அந்த மனிதனின் மென்மையான, நடுங்கும் சுவாசத்தையும், அவர் பேசும் ஜெபத்தையும் அவரது குரலில் ஒரு சத்தத்துடன் கேட்டார்.

"இது எல்லாம் சரி, ஜிம்," ஜாக் தோளில் ஒரு உறுதியான கையை வைத்து கூறினார். "நாங்கள் இப்போது சரியாக இருக்கப் போகிறோம். நாங்கள் அதை செய்தோம். "

அப்போதுதான் ஜிம் தனது நண்பர்களைப் பார்க்க கண்களைத் தூக்கினான். அப்போதுதான் அவர் சிரித்தார், சிரிக்கத் தொடங்கினார், சில நிமிடங்கள் கழித்து அவர்கள் அனைவரும் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தார்கள்.

மெரிட் ஜாக் முதுகில் கைதட்டினார். “அப்படியானால், குழந்தை. அந்த பானை காபி செய்யுங்கள். நாங்கள் அதை சம்பாதித்தோம்! ”

ஜாக் அவரிடம் கேட்டபடியே செய்தார், மெரிட் அவரை "குழந்தை" என்று அழைத்ததைக் கூட நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. ஒரு கப் காபி ஒருபோதும் அவ்வளவு சுவைத்ததில்லை.

தொடர்ந்து வந்த மூன்று நாட்கள் ஜாக் வாழ்க்கையின் மிக நீளமானவை. பனி உருகத் தொடங்கியதும், சூரியன் அதன் முகத்தைக் காண்பித்ததும், ஒரு புதுப்பித்தல் உணர்வு அவரை நிரப்பியது life வாழ்க்கையையும் புதுப்பித்தலையும் புதுப்பித்தல். உலகம் அவரைச் சுற்றி விழித்துக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றியது, குளிர்காலம் பின்வாங்கும்போது, ​​நிலத்தை போர்வைத்த மாயவாதத்தின் ஒளி வீசியது. மெரிட் மற்றும் ஜிம்மின் முரண்பட்ட மூடநம்பிக்கைகள் இரண்டும் மூடுபனி போல எரிவது போல் தோன்றியது.

உருகும் பனியுடன் மரங்கள் சொட்டின, காலை சூரியன் நிலப்பரப்பில் பரவும்போது வைரங்களைப் போல மின்னியது. நாட்கள் நீடித்தன, ஜாக் ஒவ்வொருவரின் நல்ல பகுதியையும் ஆற்றில் கழித்தார்.

வசந்த பனி உருகுவதால் ஏற்பட்ட கொந்தளிப்பைப் பற்றி எச்சரிக்கையாக அவர் வங்கியில் இருந்து நன்றாகத் திரும்பினார். உலகின் பெரிய இயந்திரங்கள் மீண்டும் உயிர்ப்பித்ததைப் போல, யூகோன் ரைவர் இப்போது பனியின் அடியில் வேகமாக ஓடியது. விரிசல்கள் உருவாகின, மிதவைகள் மாற்றப்பட்டன, மற்றும் அவரது விழிப்புணர்வின் மூன்றாம் நாளில், முழு நதியும் தன்னைத் தூக்கி, கீழ்நோக்கித் தொடங்குவதாகத் தோன்றியது.

"இது அழகாக இருக்கிறது," ஜிம் குட்மேன் கிசுகிசுத்தார்.

ஜாக் அவரை அணுகுவதைக் கேட்கவில்லை, ஆனால் பார்வையில் இருந்து தனது பார்வையை கிழிக்க முடியாத அளவுக்கு நுழைந்தார். பனிக்கட்டிகள் உடைந்தன, உடைந்தன, மேலும் துண்டுகள் சுமந்து சென்று மோதிக்கொண்டன. பூமியே பிரிந்து போகக்கூடும் என்பது போல நதி கூச்சலிட்டது.

"இது நிச்சயமாக உள்ளது."

மெரிட் அவர்களுடன் சேருவதற்கு முன்பு அவர்கள் இருவரும் ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அங்கே நின்றனர், பின்னர் அவர்கள் மூவரும் காட்சியைப் பகிர்ந்த பிரமிப்பில் பார்த்தார்கள். இந்த நதி மிகவும் சக்திவாய்ந்ததாக மாறியது, நீல, வெள்ளை மற்றும் ஒளிரும் பனி போன்ற பெரிய துண்டுகள் தண்ணீரிலிருந்து பனி கரையில் வீசப்பட்டன, பனி அவர்களுக்கு கீழே உருகும்போது மீண்டும் ஓட்டத்தில் சறுக்கியது.

ஜாக் பனிக்கு நடுவே ஒரு இருண்ட வடிவத்தைக் கண்டார். பனியின் சூரிய ஒளியில் இருந்து கண்களைக் காப்பாற்ற ஒரு கையை உயர்த்தி, அவர் வடிவத்தை உற்றுப் பார்த்தார், அது ஒரு சிறிய படகின் உடைந்த மற்றும் பிளவுபட்ட வளைவு என்பதை உணர்ந்தார். அவர்களுக்குப் பின்னால் நம்பிக்கையுள்ள ஒரு குழு குளிர்கால முடக்கம் அவர்கள் இருந்ததைப் போலவே சிக்கியிருக்க வேண்டும், ஆனால் விரைவான ஐசிங் அதை நசுக்குவதற்கு முன்பு தங்கள் படகை தண்ணீரிலிருந்து வெளியேற்றுவதில் விரைவாக இருக்கக்கூடாது.

அவர் தனது கண்களை துண்டுகளாக சுருக்கி, முதல் இருண்ட வடிவத்தை உருவாக்க முயன்றார். பனியின் பாரிய அடுக்குகள் நகர்ந்து, ஆற்றோடு விஷயங்கள் பாய்ந்தன, ஒரு கணம் அவர் வேரூன்றிய, கடினமான விஷயத்தை பிடுங்கிய மரமாக கருதினார். பின்னர் அவர் வெளிறிய விரல்களை, ஒரு பளிங்கு-வெள்ளைக் கையைப் பார்த்தார், அந்த படகில் யார் வழிநடத்துகிறாரோ அவர் அதை ஒருபோதும் பனிக்கட்டியிலிருந்து வெளியேற்றவில்லை என்பதை புரிந்துகொண்டார். குளிர்காலம் அவர்களை நன்றாகப் பாதுகாத்திருந்தது, ஆனால் இப்போது வசந்த காலம் வந்துவிட்டது, நதி அவர்களை அழைத்துச் செல்லும்.

ஜாக் மெரிட் மற்றும் ஜிம்மைப் பார்த்தார். பனியின் கர்ஜனை ஒன்றாக அரைத்த போதிலும் அவர்கள் புன்னகைத்து உரையாட முயன்றனர். அவரது நண்பர்கள் உடலைக் கவனிக்கவில்லை, அதைச் சுட்டிக்காட்ட அவருக்கு இதயம் இல்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக வசந்த காலம் வந்துவிட்டது. அவர்களுக்காக, அனைவருக்கும் இல்லையென்றால்.

“வா நண்பரே!” என்று அழைத்தார். “பொதி செய்வோம். இன்னும் சில நாட்கள் மற்றும் நாங்கள் யூகோன் பெல்லியை மீண்டும் தண்ணீரில் வைத்தோம். டாசன், இதோ நாங்கள் வருகிறோம்! ”

மைல் மேலே இருந்து டாசனின் புகைபோக்கிகள் புகை எழுவதைக் கண்டார்கள். மெரிட் அவர்களின் பொருட்களை ஈரப்படுத்தாமல் இருக்க முயன்றபோதும், கசிந்த படகில் இருந்து ஜிம் தண்ணீரை பிணைத்தார்; அவர்கள் குளிர்காலத்தில் சூடாக இருக்க ஃபர்ஸை உருவாக்கியிருந்தார்கள், மேலும் அவை அனைத்தும் வறண்டு இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பின. தண்ணீரில் சோடன், ஃபர்ஸ் துர்நாற்றம் வீசும், ஆனால் மோசமாக, அவை பயங்கரமாக கனமாக இருக்கும். ஆண்கள் அவற்றை அணிவது சிறந்தது, ஆனால் வசந்த காலம் வந்துவிட்டது மற்றும் அவர்களின் கனமான கோட்டுகள் மற்றும் தொப்பிகள் போதுமானதாக இருந்தன.

ஜாக்ஸ் டில்லர் மீது ஒரு நிலையான கையை வைத்திருந்தது, இருப்பினும் ஓரங்கள் அனுப்பப்பட்டன. மின்னோட்டத்தின் அவசரத்துடன், யூகோன் உயரமும், வசந்த உருகலுடன் சலிப்பதும், அவர்கள் வரிசையில் செல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. நதி ஒரு அலையின் முகப்பில் இருப்பதைப் போல அவர்களைத் துன்புறுத்தியது, மற்றும் ஜாக் யூகோன் பெல்லியை தலையை உயரமாக வழிநடத்தும் கடுமையான இடத்தில் அமர்ந்து, மிருதுவான காற்றில் சுவாசித்தார், இது அவருக்கு வெற்றியின் வாசனையாக இருந்தது. அவர் இதுவரை காட்டைக் கட்டுப்படுத்தவில்லை, அவர் ஒரு வெற்றியாளர் அல்ல, ஆனால் அவர் தப்பிப்பிழைத்து அதன் எஜமானரானார்.

கடைசியில் அவர்கள் ஆற்றில் ஒரு வளைவைச் சுற்றி வந்து டாசன் சிட்டியைப் பார்த்தபோது, ​​ஜாக் சத்தமாக சிரித்தார். மெரிட் ஜிம்மை முதுகில் அறைந்தார், அத்தகைய தீவிரமான போன்ஹோமியால், மென்மையான ஆசிரியர் கிட்டத்தட்ட கப்பலில் விழுந்தார்.

டாசன் பார்ப்பதற்கு அதிகம் இல்லை. சாயத்திற்குப் பிறகு, ஆற்றங்கரையில் கூடாரங்கள் விரிவடைவதையும், இழிவான ஒன்று மற்றும் இரண்டு மாடி கட்டிடங்கள், சேற்று வீதிகள் மற்றும் அசுத்தத்துடன் ஓடும் பள்ளங்கள் ஆகியவற்றையும் விட புதிதாக புனையப்பட்ட இந்த நிலத்திலிருந்து ஜாக் அதிகம் எதிர்பார்த்திருப்பார். ஏதேனும் இருந்தால், டாசனின் பரந்த அளவிலான போதிலும், இந்த இடம் சாயத்தை விட மிகக் குறைவானதாகவும், கணிசமானதாகவும் இருந்தது. ஆனால் அவர் பாதி இடிந்து விழுந்த கப்பல்துறைகளை நோக்கிச் சென்றார், படகில் வழிகாட்ட உதவ அவரது நண்பர்கள் தண்ணீரில் மூழ்கினர், அவர் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கினார்.

மக்கள் எதை அழைக்க விரும்பினாலும், டாசன் ஒரு நகரம் அல்ல. சலூன்கள் மற்றும் சூதாட்ட அரங்குகள், இசை மற்றும் வோர்ஸ், ஒரு செய்தித்தாள் மற்றும் ஒரு பல் மருத்துவர் மற்றும் நாகரிகத்தின் பிற அறிகுறிகள் இருக்கலாம். கட்டிடங்கள் மற்றும் மரத்தாலான பலகை நடைகள் மற்றும் பணம் நிறைந்த வங்கி பெட்டகங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் அந்த விஷயங்கள் டாசனின் யதார்த்தத்தின் தயாரிப்புகள் மட்டுமே. குளிர்ந்த தென்றல்களில் புகை வீசியது மற்றும் சூரியன் பிரகாசித்தது, நாய்கள் அணிந்திருந்த தடங்களுடன் சரக்குகள் நிறைந்த ஸ்லெட்களை இழுத்தன, மேலும் நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் விரைந்து சென்றனர் அல்லது அரைத்தனர், அவர்கள் அனைவரும் தங்கத்தைத் தோண்டுவதற்கான வழியில், அல்லது தங்கத்திற்காக ஜெபிக்க, அல்லது தங்கத்திற்காக கெஞ்சுங்கள், அல்லது அவர்களின் உடல்களையும் ஆத்மாக்களையும் தங்கத்திற்காக விற்கவும்.

டாசன் ஒரு நகரம் அல்ல. இது ஒரு சுரங்க முகாம், கடினமான மற்றும் கடுமையான மற்றும் பேராசை மற்றும் பொறாமையுடன் உயிருடன் இருந்தது. மற்றும் நம்பிக்கை. ஆம், அதுவும். இது ஒரு காட்டு இடம், ஜாக் நினைத்தார். கனவுகள் அங்கு கட்டப்படலாம் அல்லது நசுக்கப்படலாம், இது விதி மற்றும் தைரியத்தை முற்றிலும் சார்ந்துள்ளது. ஆனால் தைரியமான மனிதன் தனது சொந்த விதியை உருவாக்குகிறான்.

அந்த எண்ணம் அவன் மனதில் எதிரொலித்ததால், உழவனை தண்ணீரிலிருந்து வளைத்து, ஒரு கயிற்றைப் பிடித்து, கப்பல்துறைக்குத் தாவினான். யூகோன் பெல்லியை ஜாக் கட்டியதால் மெரிட் மற்றும் ஜிம் மின்னோட்டத்திற்கு எதிராக துடுப்பெடுத்தாடினர்.

டாசன் ஒரு நகரம் அல்ல. இது ஒரு சுரங்க முகாம், கடினமான மற்றும் கடுமையான மற்றும் பேராசை மற்றும் பொறாமையுடன் உயிருடன் இருந்தது.

"விரைவாக, இப்போது, ​​சிறுவர்களே," மெரிட் கூறினார், ஏற்கனவே ஃபர்ஸை கப்பல்துறைக்குள் தள்ளினார். “படகிலிருந்து கியரை வெளியேற்றுங்கள். பெல்லி மூழ்கியது. ”

அது உண்மை என்று ஜாக் பார்த்தார். துடுப்பு செய்வதற்காக ஜிம் ஜாமீனை கைவிட வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தார், மேலும் பலகைகளுக்கு இடையில் படகில் தண்ணீர் சாய்ந்து, கீழே நிரப்பப்பட்டது. யாரோ அதை காலி செய்யாமல், படகு யூகோனின் அடியில் சில நிமிடங்களில் இருக்கும். ஜாக் கவலைப்படவில்லை. யூகோன் பெல்லி தனது வேலையைச் செய்திருந்தார்.

"அவள் எங்களை இங்கே அழைத்துச் சென்றாள்," என்று அவர் மெரிட்டிடம் ஒரு கனமான பொதியை கப்பல்துறைக்கு கொண்டு சென்றார். “அவ்வளவுதான் முக்கியம். மீதமுள்ளவை எங்களுடையது. ”