வெவ்வேறு பறவைகளின் விமானங்களை எவ்வாறு கண்காணிப்பது, அவற்றின் பாதைகளை எதிர்பார்ப்பது மற்றும் அவற்றின் பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் இயல்புகளைப் பற்றி எச்சரிக்கையாக இருப்பது எப்படி என்று அவரிடம் சொன்னாள். அவர்களின் சில அழைப்புகள் அவர் கற்றுக்கொள்வது மிகவும் எளிதானது, ஆனால் மற்றவை மிகவும் கடினமானவை. லெஸ்யா அவருடன் இவற்றில் பணிபுரிந்தார், மேலும் அவளது மந்திரம் அவனுக்குள் மேலும் மேலும் கதவுகளைத் திறப்பதை உணர்ந்தான். அவர் கற்றுக்கொண்டவற்றில் சில மந்திரம் அல்ல, இருப்பினும், இது எப்போதும் மிகவும் தெளிவற்ற ஆலோசனையாக இருந்தது, இது விஷயங்களை இடத்தில் கிளிக் செய்யத் தோன்றியது. ஒரு கடாயில் வெண்ணெய் உருகுவதைப் பற்றி யோசித்துப் பாருங்கள், அடுத்த முறை அவர் ஒரு வடக்கு ஷிரீக்கின் அழைப்பை விசில் அடிக்க முயன்றபோது, அவர் பறவையாக இருந்திருக்கலாம். ரோஜாவின் பூவை வாசனை, அவள் பரிந்துரைத்தாள், அவன் விசில் அடிக்கும்போது, மஞ்சள் நிற போர்வீரர்கள் துடைப்பதைச் சுற்றியுள்ள மரங்களிலிருந்து பதிலளிப்பதைக் கேட்டார்.
அவர்கள் காட்டுக்குள் நுழைந்தார்கள், எல்க், கரடி, பைசன், கரிபூ, மூஸ், கூகர் போன்ற அழைப்புகளை அவள் அவளுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தாள். சிலவற்றை அவர் மற்றவர்களை விட எளிதில் பின்பற்றுவதாகக் கண்டார், ஆனால் அது ஒருபோதும் அவரது வாய் அல்லது தொண்டையின் வடிவம் அல்ல. இயற்கையானது அவருக்குக் கொடுத்த உடல் ரீதியான தடைகளைத் தாண்டி லெஸ்யா அவருக்கு வழிகாட்டினார், மேலும் இந்த விலங்குகளுடன் செய்ய அவருக்குக் கற்றுக் கொடுத்த ஒரு ஆன்மீக தொடர்பு இருந்தது. அவர் நீட்டினார், அவரது வழியை வழிநடத்த அவரது குரலைக் கேட்டார், சில சமயங்களில் தொடர்பு விரைவாக வந்தது. அந்த தொடுதல் முடிந்தவுடன், அவர் கேள்விக்குரிய விலங்கின் வாசனையை வாசனை செய்வார், அதன் இரையின் பாதையைத் தேடும் தரையெங்கும் பதுங்குவதைக் கேட்பார் அல்லது அதன் அரைக்கும் பற்களுக்கு இடையில் கடுமையான புல்லை நசுக்குவார். அவர் அதை தனது மனதின் கண்ணில் பார்ப்பார், மேலும் அவர் அதன் அழைப்பை முயற்சிக்கையில், அந்த உயிரினத்தின் அவரது உருவம் அதன் சொந்த கர்ஜனை, சிணுங்கு அல்லது கூச்சலை உச்சரிக்கும்.
மற்ற நேரங்களில், ஒரு விலங்கைத் தேடுவது மிகவும் கடினம், மேலும் சில விலங்குகளின் திருட்டுத்தனம் தான் அவற்றை மறைத்து வைத்திருப்பதை அவர் விரைவில் உணர்ந்தார். அவர் ஒரு கூகரைத் தேடுவதில் நீண்ட நேரம் செலவிட்டார், சூரியன் மேற்கில் உள்ள காடுகள் மற்றும் மலைகளை நோக்கி நீராடியபோது, ஒன்றை எப்போதும் உணர்ந்து கொள்வதில் அவர் விரக்தியடையத் தொடங்கினார். அவர் ஒரு கரடுமுரடான கரடியின் கர்ஜனையையும், ஓநாய் ஒன்றின் துக்ககரமான அலறலையும் உச்சரித்திருந்தார், ஆனால் ஒரு கூகரைத் தொட முடியாவிட்டால் இதுபோன்ற நம்பமுடியாத சாதனைகள் திடீரென்று முக்கியமற்றதாகத் தோன்றின. அவர் அவ்வாறு நினைத்ததற்கு ஒரு முட்டாள் போல் உணர்ந்தார், ஒருவேளை அவரது புதிய திறமையில் திமிர்பிடித்தவர், ஆனால் அந்த நாளின் முடிவில் தோல்வியின் உணர்வு அவருடன் சரியாக அமரவில்லை.
"ஒருவேளை அவர்கள் வெகு தொலைவில் இருக்கிறார்கள்," என்று அவர் கூறினார். "ஒருவேளை எனக்கு போதுமானதாக இல்லை ..." இன்னும் அவர் என்ன செய்கிறார் என்று குரல் கொடுக்க முடியவில்லை, ஏனென்றால் அவருக்கு உண்மையில் தெரியாது.
ஆனால் லெஸ்யா தலையை ஆட்டினாள், அவளது அழகான கூந்தல் மங்கலான ஒளியைப் பிடித்தது. "இப்போது ஒருவர் நம்மைப் பார்க்கிறார்," என்று அவர் கூறினார்.
ஜாக் அவனை முறைத்துப் பார்த்து மூச்சைப் பிடித்தான். "எங்கே?"
லெஸ்யா கண்களை மூடிக்கொண்டு, “என்னுடன் இதைக் கண்டுபிடி” என்று சிணுங்கினாள்.
ஜாக் முயற்சித்தார். அவர் நீட்டினார், தனது புலன்களை அடைந்தார், இந்த நேரத்தில் அவர் எதையும் உணரவில்லை, அவர் ஆழமாக ஆய்வு செய்தார். லெஸ்யா அவளது கையை அவன் சுற்றிலும் மூடிக்கொண்டான், அவன் நகங்களை உணர்ந்தான், பின்னர் அவன் கூகரைத் தொட்டு, தொண்டையில் தாழ்வாக வளர்ந்து, உயரமான மலைகளிலிருந்து பள்ளத்தாக்குக்கு கீழே பார்த்தான், சிறிய தீர்வு மற்றும் அங்குள்ள மக்கள் மீது கவனம் செலுத்தினான்.
அவர் வாயை மூடிக்கொண்டு, கண்களைத் திறந்து, மீண்டும் மரத்திற்கு எதிராக அமர்ந்தார்.
"எனவே நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்," லெஸ்யா கூறினார், ஆனால் அவள் இனி இல்லை.
"ஆமாம்," ஜாக் தலையசைத்தார். "ஆனால் நான் நம்புகிறேன் என்று எனக்கு இன்னும் உறுதியாகத் தெரியவில்லை."
"நீங்கள் இங்கே காத்திருங்கள்," என்று அவர் கூறினார். “நான் போய் இரவு உணவு சமைப்பேன். கொண்டாட இன்று இரவு ஏதோ ஒரு சிறப்பு, மற்றும் நாங்கள் ஆகிவிட்டதை மூடுவதற்கு ஒரு கிளாஸ் மது. ”அவள் விலகிச் சென்றாள், ஜாக் அவள் செல்வதைப் பார்த்தாள். நாங்கள் என்ன ஆனோம், அவள் சொன்னாள்.
ஜாக் முகம் சுளித்தார், குளிர்ந்தார்.
நாம் என்ன ஆகிவிட்டோம்.
ஜாக் தீர்வுக்காக காத்திருந்து சூரிய அஸ்தமனம் பார்த்தார். தனக்கு என்ன நேர்ந்தது, அவர்கள் என்ன செய்தார்கள் என்பதைப் பற்றி அவர் யோசித்துக்கொண்டிருந்தார். அவர் புதுப்பிக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தார், தனது பழைய சுயத்தின் பெரிய, விரிவான பதிப்பாக மறுவடிவமைக்கப்பட்டார், மேலும் அவர் அடைந்த விஷயங்கள் ஆச்சரியமாக இருந்தது. யாரும் நம்ப மாட்டார்கள், அவர் நினைத்தார், ஆனால் அந்த யோசனை அவரைப் பொருட்படுத்தவில்லை. இது பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்றல்ல, அவரது ஸ்லீவ் அணிந்து, குளிர்ந்த இரவுகளில் சூடான தீ பற்றி பெருமை பேசும் திறன். இது தீவிரமாக தனிப்பட்டதாக இருந்தது, மேலும் இது காட்டுடனான அவரது தொடர்பை வலுப்படுத்தியது.
மரங்கள் மற்றும் முகடுகளால் துகள்களாக உடைக்கப்பட்ட, காடுகள் நிறைந்த, மலைப்பாங்கான அடிவானத்தில் சூரிய ஒளி தெறித்தபோது, லெஸ்யா காட்டியபடி அவர் மீண்டும் தனது மனதை வெளியேற்றினார், அவள் வசித்த காடுகளை கடந்த காலத்தை உணர முயன்றார். அவ்வாறு பயத்தின் ஒரு சிலிர்ப்பை அவர் உணர்ந்தார், ஏனென்றால் அவளுடைய எல்லா போதனைகளிலும் அவள் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்திற்கு அப்பால் சென்றதில்லை. இது ஆபத்தானது, அவள் சொல்வாள், அல்லது, அது இதுவரை வேலை செய்ய முடியாது. ஆனால் ஜாக் ஒரு மனிதர், இதுபோன்ற விஷயங்களை தனக்காக அனுபவிக்க வேண்டியிருந்தது.
லெஸ்யாவின் வார்த்தை கூட அனுபவத்திற்கு ஒத்ததாக இல்லை.
எனவே அவர் வெளிப்புறமாக ஆய்வு செய்தார், கண்கள் பாதி மூடியது மற்றும் பாதி திறந்திருந்தது, இதனால் அவர் கேபினைப் பார்க்க முடியும். அங்கு எண்ணெய் விளக்குகள் எரிந்தன, லெஸ்யா அவர்களின் உணவைத் தயாரிக்கச் செல்லும்போது உள்ளே நிழல் அசைவைக் கண்டார். நான் என்ன செய்கிறேன் என்று அவள் உணருவாள், அவன் நினைத்தான். ஆனால் அது அவரை பயமுறுத்த விடவில்லை. அவளுக்காக அவன் உணர்ந்தவற்றின் ஒரு பகுதி பயம், ஆம், அவனைப் பற்றி இன்னும் ஏதோ ஒன்று இருந்தது, அவன் விரும்பியதைப் போல அவனால் தெளிவாக உணர முடியவில்லை… ஆனால் அவன் தன் சொந்த மனிதனாகவே இருந்தான்.
பழக்கமான காடுகளை அவர் அதிகம் அறியப்படாத நிலங்களுக்கு வெளியே தள்ளினார். அவருக்கு முன்னால் எங்காவது ஒரு முன்னிலையில் அவர் நன்றாக அறிந்திருந்தார்-ஓநாய்! அது அவரது ஊடுருவலில் தொடங்கியது, அலறியது; அது வெகு தொலைவில் இருந்தது, அவர் அதை மங்கலான காற்றில் கேட்க முடியவில்லை.
ஜாக் புன்னகைத்து, மகிழ்ச்சியடைந்து, தனது ஆவி வழிகாட்டியாக அவர் அறிந்த மிருகத்தின் மனதை இணைக்க முயன்றார். ஆனால் பின்னர் அவர் முகம் சுளித்தார். தொடர்பு இருந்தது, ஆனால் ஓநாய் அவரது மனதில் முன்னும் பின்னுமாக வேகமாய் ஓடிக்கொண்டிருந்தது, லெஸ்யாவின் களத்தின் எல்லையை நுழைய ஆர்வமாக இருந்தது, ஆனால் முடியவில்லை. அவர் அக்கறையையும் பயத்தையும் உணர்ந்தார், மேலும் அதன் ஆற்றலில் கிட்டத்தட்ட வன்முறையாக இருந்த ஒரு விரக்தி.
"அது என்ன?" அவர் முணுமுணுத்தார், அவரது மனதில் ஓநாய் வளர்ந்தது.
“ஜாக்!” லெஸ்யா அழைத்தாள்.
அவர் எழுந்து உட்கார்ந்து கண்களை முழுவதுமாக திறந்து, கேபினில் உள்ள கிளியரிங் முழுவதும் பார்த்தார்.
“ஜாக்!” அவள் குரல் அவசரமாக ஒலித்தது.
"ஆம்," அவர் கூறினார், சோர்வு பாதிக்க முயற்சிக்கிறது. "நான் மயங்கிக்கொண்டிருந்தேன்."
"டஸிங்," அவள் எதிரொலித்தாள். "சரி, உணவு இப்போது தயாராக உள்ளது, நீங்கள் உங்களைத் தூண்டினால்." அவள் மீண்டும் அறைக்குள் மறைந்தாள்.
ஜாக் நின்று, நீட்டி, ஓநாய் நோக்கி திரும்பி வருவதை உணர முயன்றான். ஒருவேளை அவர் தொந்தரவு செய்யப்பட்டிருப்பதால், அல்லது கண்டுபிடிப்பு பயம் காரணமாக, இந்த சிறிய தீர்வுக்கான எல்லைக்கு அப்பால் எங்கும் தனது புலன்களுடன் விசாரிக்க முடியாமல் இப்போது எப்படியாவது தடுக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தார். லெஸ்யா தனக்குள் வைத்திருந்த மந்திரத்தின் தடயங்கள் அவனது கட்டுப்பாட்டில் இல்லை என்பது போல இருந்தது.
நீங்கள் ஏன் என்னிடம் வரவில்லை? அவன் நினைத்தான். அவர் ஓநாய் கூச்சலையும் அதன் வேகத்தையும் நினைவு கூர்ந்தார், அதுதான் அதைச் செய்ய முயற்சிக்கிறது என்பதை அவர் உணர்ந்தார்.
வறுத்த காய்கறிகளுடன் லெஸ்யா வறுத்த இறைச்சியின் ஒரு உணவைத் தயாரித்திருந்தார் - ஜாக் ஆட்டிறைச்சி என்று நினைத்தார். அது நேர்த்தியானது, அவர்கள் நாற்காலிகளில் அமர்ந்து சாப்பிட்டபோது அவரது வயிறு இடித்தது. லெஸ்யா அமைதியாக, சிந்தனையுடன் இருந்தாள். அவள் கூட அப்படி அழகாக இருந்தாள், அவளுடைய அழகை திருடும் எந்த வெளிப்பாடும் இல்லை என்று ஜாக் அறிந்தாள்.
"அது என்ன?" அவர் கடைசியாக கேட்டார். தட்டுகள் காலியாகிவிட்டன, குவளைகள் மதுவில் நிரம்பின, அவை திறந்த நெருப்பால் ஆழமான மென்மையான விரிப்புகளில் அமர்ந்து, ஒருவருக்கொருவர் சாய்ந்தன. அவர்கள் இருவரும் தீப்பிழம்புகளை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
"இந்த நேரத்தில் அது தவறாகப் போக நான் விரும்பவில்லை," என்று அவள் கிசுகிசுத்தாள்.
ஜாக் முகம் சுளித்தார். அவள் என்னுடன் பேசுகிறாளா? தீப்பிழம்புகள் பறந்தன; பதிவுகளில் ஒன்றில் ஒரு சப் குமிழ் உரத்த ஒட்டுடன் துப்பின.
"ஜாக்," அவள் கடைசியாக அவனிடம் திரும்பினாள். "நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்."
அவரது இதயம் துடித்தது, அவர் தனது பார்வையை அழிக்க பல முறை சிமிட்டினார்.
"நீங்கள் இப்போது என்னுடன் இருக்க வேண்டும்."
"என்ன? தங்குவீர்களா? ”நான் இங்கே இல்லை, என்று அவர் நினைத்தார். இது எனது வீடு அல்ல, வீடு நான் இருக்க வேண்டிய இடம், மற்றும் இதுபோன்ற பிற எண்ணங்கள் ஒருவருக்கொருவர் தடுமாறின, லெஸ்யா அந்த ஒற்றை வார்த்தையைப் பயன்படுத்துவது அவரது மனதில் ஒரு கதவைத் திறந்துவிட்டது போல, அதன் பின்னால் அவர் தனது உண்மையான இயல்பு கைதியைப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தார்.
இப்போது அவர் இங்கு எவ்வளவு காலம் இருந்தார்? பல வாரங்கள், நிச்சயமாக. காலப்போக்கில் அவர் வீடு திரும்ப வேண்டியிருக்கும், மற்றும் சில நாட்களுக்கு முன்பு அவர் லெஸ்யாவுடன் என்றென்றும் இருக்க முடியும் என்று விரும்புவதாகக் கூறியிருப்பார் என்ற அறிவை அவர் மனதின் பின்புறம் தள்ளிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் ஏதோ மாறிவிட்டது. அவர் மூலமாக அச e கரியத்தின் சிற்றலைகளை அனுப்பிய ஒன்று.
"ஆமாம், ஜாக்," அவள் சாய்ந்தாள், அதனால் அவளது மூக்கு கிட்டத்தட்ட அவனைத் தொட்டது. அவள் கண்கள் அகலமாக இருந்தன, அவளது மேல் உதட்டின் குறுக்கே வியர்வை வீசுவதை அவன் கண்டான். லெஸ்யா உண்மையிலேயே பதட்டமாக இருந்தாரா? "ஏனென்றால் நான் உன்னை நேசிக்கிறேன், நீ என்னை நேசிக்கிறாய், நான் உங்களுக்கு பல ரகசியங்களை சொன்னேன்."
"அன்பு," என்று அவர் தனது குவளையில் உள்ள நல்ல ஒயின் போன்ற வார்த்தையைச் சேமித்தார். அந்த நல்ல மது எங்கிருந்து வருகிறது?
"இந்த இடம் ... இது மாயாஜாலமானது, அது என்னுடையது, ஆனால் ... நான் மிகவும் தனிமையாக இருக்கிறேன்." அவள் வெறித்துப் பார்த்தாள்.
"லெஸ்யா, என்னால் முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை"
"அவர் உன்னைக் கொன்றுவிடுவார்," அவள் சிணுங்கினாள். “நீங்கள் தனியாக காடுகளுக்கு வெளியே சென்றால், அவர் உங்களைக் கொல்வார். அவரது கோபம் அங்கு வளர்ந்து வருவதை நான் உணர்ந்தேன், அவனது பொறாமை, அவன் பலவீனமாக இருக்கலாம், ஆனால் பைத்தியம் அவனுக்கு பலத்தைத் தருகிறது. ”
"உங்கள் தந்தையிடமிருந்து என்னைப் பாதுகாப்பீர்கள் என்று சொன்னீர்கள்," என்று அவர் கூறினார்.
“நான் செய்வேன். ஆனால் நீங்கள் சொந்தமாக வெளியே சென்றால் அல்ல. ”
அங்கே அது இருந்தது. ஒரு அச்சுறுத்தல். லெஸ்யாவின் சில பகுதிகளை வெளிப்படுத்த ஒரு திரை மீண்டும் வரையப்பட்டதைப் போல அது ஜாக் உணர்ந்தது. அவன் மெதுவாக தலையாட்டினாள், அவள் கண்களைப் படிக்க முடியாதபடி நெருப்புக்குத் திரும்பினாள்.
லெஸ்யா மீண்டும் அவனுக்கு எதிராக சாய்ந்து, ஒரு கையை காலில் வைத்துக்கொண்டு தன்னைத்தானே வடிவமைத்துக் கொண்டாள். அவளுடைய வாசனை அவனை மூழ்கடித்தது, அவளுடைய தலைமுடி அவன் கழுத்துக்கும் கன்னத்துக்கும் எதிரான ஒரு புத்திசாலித்தனமான சுவாசமாக இருந்தது, அவளது சுவாசத்தின் நிலையான தாளத்தை அவன் கேட்க முடிந்தது. லவ், ஜாக் நினைத்தார், மேலும் அவர் லெஸ்யாவுக்காக உணர்ந்ததைக் கொண்டு அந்த வார்த்தையை இணைக்க முயன்றார்.
நீங்கள் சொந்தமாக வெளியே சென்றால் அல்ல…
"நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?" என்று அவர் கேட்டார், அவள் கிட்டத்தட்ட அவநம்பிக்கையுடன் ஒலித்தாள்.
"ஒன்றுமில்லை," ஜாக் கூறினார்.
கைதி, அவர் நினைத்தார்.
அடுத்த நாள் காலை உணவுக்குப் பிறகு, ஜாக் துப்புரவு விளிம்பிற்கு நடந்து சென்றார். லெஸ்யாவின் மறுப்பை அவர் உணர்ந்தார், மேலும் அவரது கண்களை அவன் தலையின் பின்புறத்தில் உணர முடிந்தது, பார்த்துக்கொண்டிருந்தது, காத்திருந்தது. ஆனால் கடந்த சில நாட்கள் அவருக்கு பல அற்புதமான விஷயங்களை அம்பலப்படுத்தியிருந்தாலும், முன்பை விட அவர் முழுதாக உணர்ந்திருந்தாலும், நேற்றிரவு லெஸ்யாவின் எச்சரிக்கைகள் அவர்களுக்கு இடையே ஒரு தூரத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தன.
அவர் ஒரு பாறைக்கு அருகில் அமர்ந்து கேபினுக்கு திரும்பிப் பார்த்தார், அவர் அசைந்தபோது, லெஸ்யா பதிலளித்தார். அவள் தோட்டத்தை வளர்த்துக் கொண்டாள். அவள் ஒருபோதும் அவனைத் திருப்பவில்லை.
நான் பாதுகாக்கப்படுகிறேன், என்று அவர் நினைத்தார். அவள் எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். எனவே அவர் பாறைக்கு எதிராக சாய்ந்து வானத்தைப் பார்த்து, கண்களை மூடிக்கொண்டு ஓய்வெடுக்கத் தயாராக இருந்தார். ஓடும் எண்ணம் அவன் மனதில் படர்ந்தது, ஆனால் வேறு ஏதோ அதன் பாதையைத் தாண்டியது.
ஜாக் கண்கள் திறந்தன. அவர் ஆழமாக சுவாசித்தார், தனது புலன்களைத் திறந்தார், வாசனையிலும் ஒலிகளிலும் வரவேற்றார், காற்றின் உணர்வும் சுவையும், லெஸ்யா அவருக்குக் காட்டியது போல. பாறைக்கு பின்னால் பத்து அடி ஒரு வால்வரின் நின்று இருப்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.
அவர் சமமாக சுவாசிக்க முயன்றார், உற்சாகத்துடன் இதய ஓட்டம். இப்போது முயற்சி செய்ய வேண்டிய நேரம் இது என்று அவர் நினைத்தார், மேலும் அவர் தனது மனதுடன் வெளிப்புறமாக ஆராய்ந்தார், உயிரினத்தின் புலன்களை தனது சொந்தமாக வரவேற்றார். அது அவனைப் பார்க்கவோ அல்லது மணக்கவோ முடியாவிட்டாலும் அவரது இருப்பை உணர்ந்தது. ஜாக் உறைந்தார். பின்னர் அந்த உயிரினம் திடுக்கிட்ட அழுகையை விட்டுவிட்டு, திரும்பி மரங்களுக்கு இடையில் தப்பி ஓடியது.
ஜாக் தீர்ந்துவிட்டார். அவரது முகம் மற்றும் பக்கங்களில் வியர்வை சொட்டியது, திடீரென்று அவர் மைல்களுக்கு ஓடுவதைப் போல உணர்ந்தார். பாண்டிங், அவர் பாறை மீது சாய்ந்து மீண்டும் கண்களை மூடினார்.
அடிச்சுவடுகள் நெருங்கியபோது, அவன் அவளைக் கேட்க வேண்டும் என்று அவள் விரும்பினாள்.
"இது நேரம் எடுக்கும்," என்று அவர் கூறினார்.
ஜாக் கண்களைத் திறந்தான். "நேற்றுக்குப் பிறகு, கூகருடன், நான் நினைத்தேன்-"
"நான் உங்களுக்கு உதவினேன், ஜாக், நினைவிருக்கிறதா?"
“ஆம்,” என்றார். "எனக்கு நினைவிருக்கிறது." இது நேரம் எடுக்கும். ஆனால் ஒருவேளை அவர் இனி எதுவும் இல்லை. காலப்போக்கில் இந்த புதிய நினைவூட்டல் அவர் இருந்த சூழ்நிலையை அவரிடம் கொண்டு வந்தது.
அவர் லெஸ்யாவைப் பார்த்து புன்னகைத்தார், அவர் தப்பிப்பது விரைவில் இருக்க வேண்டும் என்பதை அறிந்திருந்தார்.
அன்று இரவு, ஜாக் தனியாக காட்டுக்குள் நுழைந்தார், லெஷி அவரைக் கொல்ல வந்தார். வனத்தின் இறைவன் அவரைச் சுற்றி மரங்களை நட்டு, இருளில் சிக்கி, கிளைகளையும், டிரங்குகளையும் அவனை நோக்கி தடுமாறச் செய்து, தூரத்திலிருந்தே லெஸ்யா தனது இனிமையான பாடலைப் பாடுவதைக் கேட்டான். அவர் உதவிக்காக அவளை அழைத்தார், ஆனால் அவள் கேட்கவில்லை, லெஷி நிழல்களுக்கு மத்தியில் இருளாக வெளிப்பட்டார். அவள் சொன்னது போல் அவன் வயதாகிவிட்டான், பைத்தியம் பிடித்தான், அவன் ஒரு பொறாமை கொண்ட கடவுள்.
ஜாக் தனது மரக் கூண்டுக்கு அப்பால் தான் கற்றுக்கொண்ட புலன்களுடன் அடைய முயன்றார், ஆனால் அவர் ஒரு மனிதர் மட்டுமே.
லெஷி கூர்மையான கிளைகளுடன் வெளியே வந்து காலில் விழுந்தபோது, ஜாக் அலற வாய் திறந்தார்.
அவர் ஒரு மூச்சில் மூச்சுத்திணறினார் மற்றும் உயிருள்ள அறையின் மர உச்சவரம்பை முறைத்துப் பார்த்தார். மரக் கூண்டில் சிக்கி! அவர் நினைத்தார், மற்றும் லெஸ்யா தூக்கத்தில் அவனருகில் நகர்ந்தாள். கடவுளுக்கு நன்றி. ஒரு கனவு மட்டுமே.
கடினமாகவும் வேகமாகவும் சுவாசிக்க, லெஷி தனது கனவில் அவரைப் பின்தொடர்ந்த இடத்திலிருந்து அவரது காலில் வலியை உணர்கிறார், ஜாக் தன்னை அமைதிப்படுத்த முயன்றார். ஒரு கனவு மட்டுமே. ஒரு…
ஏதோ நகர்த்தப்பட்டது.
ஜாக் எழுந்து உட்கார முயன்றார், ஆனால் இப்போது அவர் கால்களில் ஒரு எடையை உணர்ந்தார், அவரை கீழே வைத்திருந்தார். ஏதோ போர்வையின் அடியில் நகர்ந்தது, மற்றும் பயங்கரவாதம் அவனது வயிற்றில் ஒரு இறுக்கமான பந்தாக சுருண்டது. மூச்சு அவரது தொண்டையில் சிக்கியது, அவர் போர்வையை கிழிக்க நடுங்கிய கையால் கீழே வந்தார்.
ஜன்னல் வழியாக ஓடிய நிலவொளியில், அவரைக் கீழே வைத்திருந்ததைக் கண்டார், சறுக்கி, அவரது கீழ் உடலின் குறுக்கே ஊர்ந்து, வீட்டின் வாழ்க்கை தரை பலகைகளில் வேரூன்றினார். அந்த உருவம் அதன் தலையை உயர்த்தியது, கிளைகள் மற்றும் இலைகள், பாசி மற்றும் தழைக்கூளம் ஆகியவற்றால் ஆன முகத்தை அவர் கண்டார், இப்போது அவரை யார் வைத்திருப்பது அவருக்குத் தெரியும்.
Leshii.
ஜாக் கால்கள் மற்றும் கணுக்கால் சுற்றி நெகிழ் டெண்டிரில்ஸ். அவர் அலற வாய் திறந்தார், ஆனால் லெஷி ஒரு கிளை போன்ற கையை உயர்த்தி, தனது உதடுகளுக்கு குறுக்கே ஒரு முடிச்சு விரலைப் பிடித்து, அவரை அசைத்தார். ஷ்ஹ்… வெண்டிகோவிலிருந்து லெஸ்யா அவரை முதன்முதலில் மீட்டபோது ஜாக் மிகவும் நினைவூட்டினார், அந்த அலறல் அவரது மார்பில் உறைந்தது. லெஷியின் கண்கள், இலைகளால் கட்டப்பட்ட இருண்ட துளைகள், அகலமாக திறக்கப்பட்டன… பின்னர் பக்கமாக திரும்பின.
அவரைக் கொல்ல வனத்தின் கடவுள் அங்கு வரவில்லை. ஆனால் அவர் ஏன் வந்தார்?
லெஸ்யா விழித்தெழுந்து தன் ஆவி தந்தையை நோக்கி கூச்சலிட ஆரம்பித்தாள், பின்னர் ஜாகின் சொந்த அலறல் கடைசியாக வந்தது, அவளது கோபத்தால் மேலும் திடுக்கிட்டது மற்றும் லெஷியின் கண்கள் திடீரென்று திகைப்புடன் இருட்டாகிவிட்டது.
அதிகாரம் இருபது
வாழும் கிரேவ்யார்ட்
அவள் அவனை சமாதானப்படுத்த முயற்சித்தாள். லெஷி இலைகளின் சலசலப்புடனும், பிளவுபட்ட மரத்தின் விரிசலுடனும் கேபினிலிருந்து தப்பிச் சென்றபின், லெஸ்யா கதவுகள் மற்றும் ஜன்னல்களுக்குச் சென்று ஒரு எழுத்துப்பிழை இருந்திருக்கலாம். பின்னர் அவள் மீண்டும் ஜாக் பக்கம் வந்து அவனைக் கைகளில் எடுத்துக்கொண்டு, அவனைக் கட்டிப்பிடித்து, படுக்கையில் உட்கார்ந்துகொண்டு அவன் தலையை அவள் மடியில் படுத்துக் கொண்டாள்.
No comments:
Post a Comment