காடு நாவல் #7

தி வைல்ட் (ஜாக் லண்டனின் ரகசிய பயணங்கள் # 7)

---

இல்லை, அவர் மீண்டும் சொல்ல முயன்றார். அவன் வாய் திறந்தது, பனி அவன் தொண்டையில் தெளித்தது.

அவனுடைய தாய் அவனுடன் இருந்தாள். அமைதியான வெள்ளை தூரத்திலிருந்து அவள் நடந்து சென்றாள், பனி இன்னும் வானத்திலிருந்து கனமாக கொட்டியிருந்தாலும் தெரியும். அவள் சோகமாகப் பார்த்தாள், ஆனால் அவளுடைய முகத்திலும் கண்டனம் இருந்தது, அவள் வாய் திறந்தபோது, ​​எல்லாவற்றிற்கும் அவள் அவனைக் குறை கூறப் போகிறாள் என்று அவனுக்குத் தெரியும்.

பின்னர் ஓநாய் மீண்டும் அங்கே இருந்தார், மரணம், ஜாக் மற்றும் அவரது தாயின் உருவத்திற்கு இடையில் நின்றது. அது பதுங்கியது, அவள் விலகிவிட்டாள். பின்னர் அது மீண்டும் பனிப்புயலுக்குள் மறைந்து, அவரைத் தனியாக விட்டுவிட்டது.

குளிர்.

டையிங்.

ஜாக் தனது இதயத்தை மெதுவாக உணர்ந்தார், வலிமையான யூகோனின் நீர் ஒரு பனிக்கட்டி நிலைக்கு வந்ததைப் போலவே அவரது நரம்புகளில் இரத்தம் உறைகிறது. இறக்கும் ஒரு மனிதனை விட்டு வெளியேறுவதற்கான கடைசி உணர்வு கேட்கிறது என்று அவர் படித்திருந்தார், அவர் கண்களைத் திறந்தபோது எதையும் காணவில்லை; அவர் ஒரு மூச்சில் ஈர்த்தபோது அவர் வெற்றிடத்தை மட்டுமே உணர்ந்தார்.

தூரத்தில், அவரது செவித்திறன் மறதிக்குள் மங்கிப்போனது போல, ஓநாய் ஒன்றின் துக்கக் சத்தம் கேட்டது.

ஜாக் ஒன்றுமில்லாமல் திரும்பி வந்து, ஒரு வித்தியாசமான வெள்ளை ம silence னத்திலிருந்து ஒரு பெரிய மூச்சுத்திணறலுடன் எழுந்து, ஒரு மோசமான கனவில் இருந்து எழுந்ததைப் போல. அவரது மார்பில் வலி ஒட்டிக்கொண்டது, ஒரு மாபெரும் முஷ்டி அதன் மீது அழுத்தியது, நசுக்கியது, பின்னர் திடீரென்று அதை விலக்கியது. அவர் கந்தலான காற்றில் மூச்சு விட்டார், அவரது உணர்வுகள் அனைத்தும் மீண்டும் உயிரோடு விரைந்தன, ஒவ்வொரு மூச்சிலும் அவரது நாசி இரத்தத்தின் துர்நாற்றத்தால் நிரம்பியது மற்றும் அவரது தொண்டை அதனுடன் முணுமுணுத்தது.

அவர் மூச்சுத் திணறினார், தலையை வலது பக்கம் விழட்டும், திணறினார், துப்பினார்.

இரத்தம். இரும்பு சுவை தவறாக இருக்க முடியாது; பணக்கார, மாமிச வாசனை; அதன் அடியில் விலங்கு பயம் மற்றும் மரணத்தின் வாசனை. அவர் தனது கைகளையோ கால்களையோ உணர முடியவில்லை - அவர் முடங்கிப்போயிருந்தார், அவரது உடல் மாறியிருந்த சதைப்பகுதியின் உறைந்த அடுக்குக்குள் ஒரு கைதி. ஆனால் அவர் மெதுவாக தனது பக்கங்களைத் தூக்கி எறிந்து, அவரது மார்பு முழுவதும் பரவுவதை அறிந்திருந்தார். சில இடங்களில் அது அவரது ஆடை வழியாக நனைந்தது.

மிருகத்தனமான, கிழிந்த, உறைந்த மரணத்தின் கண்ணியத்தைக் கூட கொடுக்கவில்லை…

அவரது முகம் மற்றும் தொண்டையில் இருந்து நீராவி உயர்ந்தது, மேலும் அவர் கழுத்தை சிறிது சிறிதாகச் சமாளித்தபோது, ​​எண்ணங்கள் மந்தமாகவும் மந்தமாகவும் இருந்தபோது, ​​அவரது கண்கள் விரிந்தன. அவரது நாக்கை பூசி, அவரது நாசியை நிரப்பிய ரத்தம், அவரது முகம் மற்றும் கழுத்து மற்றும் மார்பை சூடேற்றியது, அவருடையது அல்ல. அவரது இதயம் நின்று போயிருக்கலாம்-எவ்வளவு நேரம் யூகிக்க முடியாவிட்டாலும், குளிர் அவரை எவ்வாறு பாதுகாத்திருக்கலாம் என்பது அவருக்குத் தெரியாது என்றாலும், அவரது மனதின் பின்புறத்தில் அது இருப்பதாக அவர் நம்பினார் - ஆனால் அவரது மார்பில் உள்ள எடை வலியிலிருந்து மட்டுமல்ல .

முயல்கள் திறந்த கிழிந்தன, அவற்றின் நீராவி நுரையீரல்கள் ஜாக் மீது கொட்டப்பட்டு அவனது கைகளிலும் கால்களிலும் கட்டப்பட்டன. அவர்கள் அவரை முழுவதுமாக இரத்தம் சிந்தி, இப்போது இறந்த சதை குவியலில் அவரை மூடினார்கள். முயல்களைத் தவிர வேறு விஷயங்களும் இருந்தன, அவற்றில் ஒரு ஜோடி ஆந்தைகள், மூன்று வால்வரின்கள், மற்றும் அவரது இடது பக்கத்திற்கு எதிராக ஒரு கூர்மையான கூகர் ஆகியவை உள்ளன. பயம் மற்றும் விரக்தியின் விரைவு ஜாக் வழியாக பரவியது, அவரது பார்வை மங்கலானது.

துர்நாற்றம் அவரது மூக்கில் நிறைந்திருந்தது, அவரது தொண்டையில் இருந்த சுவை அவரை லேசாகத் தூண்டியது. ஆனால் அவர் பின்வாங்கவில்லை; அதற்கு அவர் பலம் இல்லை. அந்த யூகோன் குளிர்காலத்தின் ஆழ்ந்த நிரந்தர இருளில், அவர் இறந்த விஷயங்களைப் படித்தார். பனியில் படுத்துக் கொள்ள அவரைக் கொட்டியவர்கள் இப்போது கடுமையாக உறைந்திருக்கிறார்கள், உலர்ந்த இரத்தம் பனியால் மூடியது. அவர்கள் புதிய கொலைகளால் மாற்றப்பட்டனர். நோக்கத்திற்காக மாற்றப்பட்டது. அவரைக் காப்பாற்றுவதற்காக அவர்களின் உயிர்கள் திருடப்பட்டிருந்தன, அவர்களுடைய இரத்தம் அவரை வெப்பமயமாக்கியது மற்றும் சிந்தனையைப் போலவே அருவருப்பானது - அவருக்கு உணவளித்தது.

மீண்டும் ஒரு முறை இருள் அவனது பார்வையை ஆக்கிரமித்தது, ஆனால் அவன் மீண்டும் கண்களை மூடிக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவர் நகரவில்லை என்றால், அவர் இங்கே இறந்துவிடுவார். அது அவருக்குத் தெரியும். இங்கே இறைச்சி இருந்தது, மற்றும் இறைச்சியில், வாழ்க்கை. அவருக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டது. அவர் தனது இடுப்பில் அதன் உறைக்குள் ஒரு வேட்டை கத்தியை வைத்திருந்தார். எழுந்திரு, ஜாக். நீங்கள் ஒரு நெருப்பைக் கட்ட வேண்டும், அல்லது நீங்கள் முடித்துவிட்டீர்கள்.

அவரது வலது கை அரவணைப்புடன் கூச்சமடைந்தது. அவரது விரல்கள் உணர்ச்சியற்றவையாக இருந்தபோதிலும், உறைந்த தோலில் ரோமங்களின் தூரிகையை உணர்ந்ததாக அவர் நினைத்தார். ஆழ்ந்த செறிவுடன், அவர் கையைத் தூக்க முயன்றார், மற்றும் அவரது கால்கள் ஈயம் போல உணர்ந்தாலும், அதை அவர் நிர்வகித்தார். ஆனால் உயிர்வாழ்வதற்கு வேகமான கைமுட்டிகளால் செய்யப்பட்ட மந்தமான கிளப்புகளை விட அவருக்கு அதிகம் தேவைப்படும், எனவே அவர் தனது விரல்களை நகர்த்த முயன்றார்.

அவரது நரம்புகள் வழியாக சிவப்பு-சூடான கம்பிகள் உண்பது போல வலி அவரது கையில் மற்றும் முழங்கைக்கு எல்லா வழிகளிலும் இருந்தது. ஜாக் கூக்குரலிட்டார், ஆனால் அவரது தொண்டையில் இருந்து வெளிவந்த ஒரே சத்தம் ஒரு கந்தலான ஹிஸ், ஒரு வகையான மரண சத்தம். ஒலி அவரை விட அதிகமாக பயமுறுத்தியது. தனது புத்திசாலித்தனத்தினாலும், கைமுட்டிகளாலும் வாழ்ந்த ஒரு மனிதனுக்கு இது என்ன மாதிரியான மரணம், அவர் இதுவரை கண்டிராத அச்சத்தின் எந்த தடயத்தையும் இதயத்திலிருந்து அணைத்தவர்? இல்லை, இது ஒரு பொருத்தமான முடிவு அல்ல. ஜாக் காட்டைக் கைப்பற்றுவதில் உறுதியாக இருந்தார், இப்போது அவரை அழிக்க விடமாட்டார்.

அவன் ஏதோ கேட்டான், அருகிலுள்ள மரக் கிளையின் இழுப்பு, விறைத்தான்.

"ஹலோ?" என்று அவர் கிசுகிசுத்தார். “யாராவது இருக்கிறார்களா?”

எந்த பதிலும் இல்லை, ஆனால் பின்னர் அவர் அதை உணர்ந்தார், அந்த பழக்கமான இருப்பு, ஓநாய் கருத்தின் எடை. ஒரு நடுங்கும் மூச்சுடன், அவர் தலையை மீண்டும் ஒரு பக்கமாகத் தள்ளிவிட்டார், அங்கே அது மரங்களின் வலதுபுறம் வலதுபுறமாக நின்று, அதன் தாடைகளில் ஒருவித சிறிய, உரோமம் கொண்ட உயிரினம். ஓநாய் மார்பில் இரத்தம் கறை படிந்தது. அதன் கண்கள் புகை-இருண்ட குளிர்கால மாலையில் மின்னின.

மரணம் அல்ல, ஆனால் வாழ்க்கை!

ஜாக் மூச்சுவிட முடியவில்லை. இந்த பெரிய ஓநாய், முன்பு, ஏதோ ஆவி உலகத்திலிருந்து, யூகோனின் காட்டு இதயத்திலிருந்து அவனைப் பார்ப்பதாகத் தோன்றியது. ஆனால் இப்போது அது அவரை நோக்கிச் சென்றது, பனியில் தடங்களை விட்டுச் சென்ற பாதங்கள். அவரது தாயார் அவரது மரணத்துடன் ஒரு ஆவி பற்றி பேசியிருந்தார், ஆனால் ஜாக் தனது சொந்த இருதயத்தை அதிகம் கேட்டிருக்க வேண்டும். இந்த மிருகம் அவரைக் கவனிக்கவில்லை, ஆனால் அவரைப் பாதுகாத்தது. ஆவி வழிகாட்டிகளைப் பற்றி அவள் அடிக்கடி பேசியிருந்தாள், ஒருவேளை இது அவனுடையதாக இருக்கலாம்.

இன்னும் சாம்பல் மிருகம் மனதின் ஒரு ஸ்பெக்டரை விட அதிகமாக இருந்தது. அது இப்போது அவரிடம் வந்து சிறிய இறந்த விஷயத்தை பனியில் இறக்கியது. அதன் பாதங்களால் அதை பின்னிவிட்டு, ஓநாய் அதைத் திறந்து கிழித்து, குளிர்கால வெள்ளைக்கு எதிராக இரத்தம் சிதறியது, பின்னர் அதை விரைவாகப் பறித்து நெருங்கியது. அதற்கு ஜாக் மீது எந்த பயமும் இல்லை, சரியாக. அவர் மிகவும் பலவீனமாகிவிட்டார், அவர் நகர முடியாது, சிந்திக்க முடியாது. இறந்த விஷயத்திலிருந்து இரத்தம் சிந்தியது. ஜாக் தனது முகத்தைத் திருப்ப முயன்றார், வயிற்றுப் பசியுடன் வளர்ந்து, அதே நேரத்தில் வெறுப்பில் முறுக்குகிறார்.

சாம்பல் மிருகம் மனதின் ஒரு ஸ்பெக்டரை விட அதிகமாக இருந்தது.

ஓநாய் குறைந்த, எச்சரிக்கை அலறலை வெளியிட்டது. ஜாக் அப்படியே சென்றார், ரத்தம் அவரது உதடுகள் மற்றும் மூக்கு மற்றும் தொண்டையை தெறிக்கட்டும், ஆனால் வாயை இறுக்கமாக மூடியது. ஓநாய் நோக்கங்கள் எதுவாக இருந்தாலும், இறந்த பொருட்களின் சூடான இரத்தத்தில் அவர் உயிர் பிழைத்திருப்பார்.

மறுபடியும் அது வளர்ந்தது, சிறிய சடலத்தை அவரது முகத்தில் வலதுபுறமாக வீழ்த்தியது. ஜாக் மீது ஓநாய் மூச்சுத்திணறினார். அது அவனது கன்னத்தை அதன் முனகினால் நனைத்து, பின்னர் முணுமுணுத்து விலகிச் சென்றது. மரங்களுக்கு பாதியிலேயே அது நின்று, தலையை பின்னால் நனைத்து, அலறியது. இந்த சத்தம் ஜாக் உள்ளே சென்றது, அவரது இதயத்தைச் சுற்றிக் கொண்டது, அவரை துக்கத்திலும் விரக்தியிலும் நிரப்பியது, மேலும் அவர் இதுவரை அறிந்த எதையும் போலல்லாமல் ஒரு ஏக்கமும் இருந்தது.

ஓநாய் மீண்டும் அவனைப் பார்த்தது, கிட்டத்தட்ட ஜாக் அதனுடன் சேர வேண்டும், பனி காடுகளின் வழியாக ஓட வேண்டும் என்று விரும்பியது போல, ஆனால் ஜாக் ஓட முடியவில்லை. அவரால் கூட நிற்க முடியவில்லை.

அமைதியிலிருந்து விரைவானது வரை, ஓநாய் மரங்களுக்குள் நுழைந்து, குளிர்கால காட்டில் மறைந்தவுடன் மீண்டும் அலறியது. ஜாக் தன்னால் முடிந்தவரை செவிமடுத்தார், ஆனால் அலறல் மறைந்து போகும் அளவுக்கு தொலைவில் இருந்தபோது, ​​அவர் மீண்டும் இருளில் சறுக்குவதை உணர்ந்தார், இருப்பினும் அவருக்கு கீழே உள்ள வெற்றிடமானது மயக்கமாக இருக்கலாம் அல்லது உண்மையான மரணமாக இருக்கலாம் என்று ஆச்சரியப்படுவதற்கு கூட அவர் கவனம் செலுத்தவில்லை.

இருட்டில் கிசுகிசுக்கள் இருந்தன. குரல்கள். அவர்களில் ஒருவர் செயிண்ட் பீட்டரை விட மெரிட் ஸ்லோப்பரைப் போலவே அதிகம் ஒலித்ததால், ஜாக் தான் இன்னும் உயிருடன் இருக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தார். அவர் கண்களைத் திறக்க முயன்றார், ஆனால் முடியவில்லை. அவரது உதடுகள் சற்று பிரிந்தன, நீண்ட வாரங்கள் தாடியின் பனி பூச்சுகளின் முகவாய் அவனால் உணர முடிந்தது. அவரது நாக்கால் ஆராய்வதன் மூலம் மட்டுமே, அந்த பனிக்கட்டி முகமூடியில் தனது சொந்த மூச்சு பராமரிக்க முடிந்த சிறிய திறப்பைக் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது.

“அவர் சுவாசிக்கிறார். அவர் சுவாசிக்கிறார் என்று நான் சொன்னேன், ”என்று ஒரு குரல் கூறினார்.

ஜிம், ஜாக் நினைத்தார். நல்ல மனிதன். நல்ல மனிதர், ஜிம். உள்ளே, அவர் சிரித்தார், ஆனால் அவரது முக தசைகள் பதிலளிக்கத் தெரியவில்லை.

"அவருக்கு நிச்சயமாக உறைபனி இருக்கும்," என்று மெரிட் பதிலளித்தார். "அவர் வாழ்ந்தால்."

"அவர் வாழ்வார்," ஜிம் பதிலளித்தார். "அவனை பார். யாரோ ஒருவர் அவரை உயிருடன் வைத்திருக்க விரும்பினார். ஒரு மலை மனிதன் அல்லது இந்தியர்கள் இருக்கலாம். ”

“சுற்றிப் பாருங்கள். ஏதேனும் கால்தடங்களை நீங்கள் பார்க்கிறீர்களா? ”

“ஓநாய் தடங்கள். காத்திருங்கள்… ஓநாய் இதைச் செய்ததாக நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? இந்த விலங்குகள் அனைத்தையும் பிடித்து இறைச்சியை இங்கே விட்டுவிட்டீர்களா? எல்லா மரியாதையுடனும், மெரிட், இத்தகைய நடத்தை லூபின் இனங்களுக்கு விதிமுறைக்கு அப்பாற்பட்டது. அது அவர்களின் இயல்பில் இல்லை- ”

அவர்களின் சத்தத்தின் சத்தம் ஜாக் வெப்பமடைந்தது. அவர்களில் ஒருவர் அவருக்கு அருகிலுள்ள பனியில் முழங்கால்களில் விழுந்தார், ஒரு கணம் கழித்து, அந்தக் குரலைக் கேட்டபோது, ​​அது மெரிட் என்று அவருக்குத் தெரியும்.

"இதைப் பற்றி இயற்கையாக எதுவும் இல்லை" என்று பெரிய மனிதர் கூறினார். “இப்போது எனக்கு உதவுங்கள், ஜிம். நாங்கள் அவரை மீண்டும் அறைக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும், நெருப்பின் முன்னால் இருக்கிறோம், அல்லது தேவதூதர்கள் கூட அவரைக் காப்பாற்ற முடியாது. ”

ஜாக் அவரது தலையை லேசாக அசைப்பதை உணர்ந்தார், ஆனால் மெரிட்டின் விரல்கள் அவரது முகத்தை ஆராய்வதை உணர அவருக்கு ஒரு கணம் பிடித்தது. அந்த நபர் ஜாக் கன்னங்களில் கைகளை கப் செய்து, அவற்றை சூடேற்ற முயன்றார். அவரது நண்பரின் மாமிசத்தின் வெப்பம், கன்னத்தில் முள்ளெலும்பு வலியின் ஊசிகளைக் கொண்டு வந்தது.

இந்த செயல்முறையை மீண்டும் செய்வதற்கு முன்பு மெரிட் தனது கைகளில் வீசுவதை அவர் கேட்க முடிந்தது.

"ஜிம்! வாருங்கள், மனிதனே! ”மெரிட் வலியுறுத்தினார்.

ஆனால் இன்னும் ஜிம் தயங்கினார். “இது போன்றது… ஒருவித படுகொலை. அவரைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது எதுவாக இருந்தாலும், அது தேவதூதர்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை. ”

"அடடா, ஜிம்!" மெரிட் குரைத்தார்.

ஜாக் கண் சிமிட்டினார், அவரது கண் இமைகளில் பனி மேலோடு மெரிட்டின் கைகளின் வெப்பத்திற்கு நன்றி. அவர் பேச முயன்றார். ஓரிரு பழைய கோழிகளைப் போல சண்டையிட்டு, அவர் சொல்ல விரும்பினார். ஆனால் அவரது குரல் வராது. அதற்கு பதிலாக, அவர் ஒரு புலம்பலை மட்டுமே சமாளித்தார். இப்போது, ​​கடைசியில், அவர் அவர்களைப் பார்க்க முடிந்தது, இருப்பினும் அவரது பார்வை மங்கலாக இருந்தது.

"சரி," ஜிம் கூறினார். "இந்த கிளைகளில் சிலவற்றை அகற்ற எனக்கு உதவுங்கள். எங்களுக்கு ஒருவித தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் தேவை ”

மெரிட் கேலி செய்தார். “டஃப்ட் ஆக வேண்டாம். அவர் இங்கு நீண்ட காலமாக இருக்கிறார். "

பெரிய மனிதன் தனது சிவப்பு தாடியிலிருந்து பனியைத் துடைத்து, பின்னர் தனது கையுறைகளை மீண்டும் வைத்தான். அவர் குனிந்து, ஜாக் கீழே பனியிலிருந்து விலகிச் செல்லத் தொடங்கினார், ஜாக் உறைந்த, இரத்தம் கடினப்படுத்தப்பட்ட ஆடைகளுக்கு அடியில் தனது கைகளையும் கைகளையும் வேலை செய்தார்.

"மெர்ரிட். அவரது கண்கள் திறந்திருக்கும், ”ஜிம் கூறினார்.

ஜாக் மேலே தத்தளித்த, மெரிட் கீழே பார்த்தார் மற்றும் ஒரு இளம் தந்தை கிறிஸ்துமஸ். "நல்லது நல்லது. எனவே அவர்கள். இளம் மாஸ்டர் லண்டன். நாங்கள் விரைவில் உங்களை சூடேற்றுவோம். "

"அல்லது அது எப்போதுமே இங்கிருந்து வெளியேறுவது போல் சூடாக இருக்கிறது" என்று ஜிம் மேலும் கூறினார், ஆனால் அவரது வார்த்தைகளில் ராஜினாமா இருந்தபோதிலும், அவரது குரல் தோல்வியுற்றவரிடமிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்தது. “கவலைப்படாதே, ஜாக். நீ தனியாக இல்லை."

இல்லை, மெரிட் அவரை தரையில் இருந்து உயர்த்தியதும், பனி மற்றும் இறந்த விஷயங்களும்-ஓநாய் வாழ்வின் பிரசாதம்-அவனை விட்டு நழுவும்போது ஜாக் நினைத்தார். தனியாக இல்லை.

மெரிட் ஜாக் தோள்பட்டை மீது விழுந்து பனியின் வழியே செல்ல ஆரம்பித்தார். ஒவ்வொரு அடியிலும் ஜாக் திணறினார், அதனால் அவரது எலும்புகள் ஒன்றாக அரைப்பது போல் உணர்ந்தேன். அவரது மனம் தெளிவற்றதாக வளர்ந்தது, எண்ணங்கள் மெழுகுவர்த்தி சுடரைப் போல ஒளிரும் வரை அவை வெளியேறும் வரை. அவரது நண்பர்களின் குரல்கள் அவருடன் இருளில் மூழ்கிய ஒரு ஆறுதலான ட்ரோனாக மாறியது, தூரத்தில் ஒரு தனிமையான அலறல் சத்தம் கேட்டதாக அவர் நினைத்தார். ஆனால் ஒருவேளை அது காற்று மட்டுமே.

பின்னர், ஜாக் மெரிட் மற்றும் ஜிம் தனது உயிரைக் காப்பாற்றியதாகக் கூறுவார், அல்லது அவர் பாடல் வரிகளை உணர்ந்தபோது fire நெருப்பு அவனுக்குள் மீண்டும் உயிரை சுவாசித்தது என்றும், முதல் முறையாக ப்ரொமதியஸ் வெப்பத்தில் குளித்ததைப் போல உணர்ந்ததாகவும் கூறினார். ஆனால் ஓநாய் தன்னிடம் கொண்டு வந்த அரவணைப்பு மற்றும் இரத்தத்தின் பரிசுகள் இல்லாதிருந்தால் அவரது நண்பர்கள் மிகவும் தாமதமாக வந்திருப்பார்கள் என்று அவர் இதயத்தில் அறிந்திருந்தார். ஜிம் மற்றும் மெரிட் ஆகியோருக்கும் இது தெரியும், ஆனால் அவர்களில் எவரும் இதைப் பற்றி பேச விரும்பவில்லை, நாட்கள் கடந்து செல்லும்போது கூட.

இரண்டு பேரும் தங்கள் இளைய தோழருக்கு அர்ப்பணிப்புடன் இருந்தனர். அவர்கள் அவரை நெருப்பால் சூடேற்றி, உலர்ந்த உடைகள் மற்றும் போர்வைகளில் போர்த்தியதோடு மட்டுமல்லாமல், புழக்கத்தை மீண்டும் இயங்கச் செய்வதற்காக அவர்கள் அவரது முனைகளை மசாஜ் செய்தனர், மேலும் ஒரு அதிசயத்தைப் பார்வையிட்டாலும், ஜாக் பனிக்கட்டி அவருக்கு ஒரு கால் நுனியை மட்டுமே செலவழித்தது இடது கால், மெரிட் ஒரு சிறிய பாரிங் கத்தியால் அகற்றப்பட்டது.

அவர்களிடம் கேள்விகள் இருந்தன, அவர்களில் சிலர் பேசினர் - மற்றும் ஜாக் எளிமையான சொற்களில் பதிலளித்தார், வீழ்ச்சியின் சுருக்கமான கதை உட்பட, அவரை முதலில் மயக்கமடைந்து, குளிரில் சிக்கியது-மற்றவர்கள் பேசாதவர்கள். பொருள் வரும்போது மெரிட் மற்றும் ஜிம் அடிக்கடி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர், ஒவ்வொருவரும் உரையாடலில் அதிக தூரம் செல்லக்கூடும், பின்னர் பின்வாங்க முடியாது என்று ஒவ்வொருவரும் எச்சரிக்கையாக இருந்தனர்.

இறுதியாக, பல நாட்கள் மீட்கப்பட்ட பின்னர், பெரும்பாலும் உலர்ந்த மாட்டிறைச்சி கடைகள் மற்றும் பதிவு செய்யப்பட்ட பீன்ஸ் ஆகியவற்றில், ஒரு சிறிய முயல் ஜிம்மின் இறைச்சியால் கூடுதலாக, கேபினுக்கு வெளியே கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, சில வேட்டையாடுபவர்களுடனோ அல்லது மற்றவர்களுடனோ சண்டையிடுவதைத் தவிர்த்து, ஜாக் அவர்களால் முடியாத கேள்வியைக் கேட்டார் தப்பிக்க.

"எப்படி என்னை கண்டுபிடித்தாய்?"

அவரது குரல் குறைந்த அளவிலேயே இருந்தது மற்றும் அவரது பற்கள் காயம் அடைந்தன. அவர்கள் அனைவரும் ஸ்கர்வியின் தொடக்கத்தால் அவதிப்பட்டு வந்தனர், அவருக்குத் தெரியும், மற்றும் குளிர்காலத்தில் பாதி இன்னும் அவர்களுக்கு முன்னால் நீட்டியது.

ஜிம் சிரித்துக் கொண்டே மெரிட்டைப் பார்த்தார். அவரது கண்ணாடிகள் ஃபயர்லைட்டில் பிரகாசித்தன. அவர் அவற்றை வீட்டிற்குள் மட்டுமே அணிய முடியும். வெளியே, குளிர் அவரது தோலில் உலோகத்தை ஒட்டிக்கொண்டு கண்ணாடியை உடையக்கூடியதாக மாற்றிவிடும், மேலும் அவரிடம் மீதமுள்ள ஒரே ஒரு ஜோடி கண்ணாடியை அவனால் அபாயப்படுத்த முடியவில்லை. சான் பிரான்சிஸ்கோவிலிருந்து வந்த பயணத்தின் போது உமாட்டிலாவில் இருந்த தனது உதிரி கண்ணாடிகளை அவர் உடைத்தார்.

ஆண்கள் கேபினின் முன் அறையில் கரடுமுரடான வெட்டப்பட்ட நாற்காலிகளில் அமர்ந்தனர், க்ளோண்டிக் அடுப்புக்கு அருகில் அவர்கள் முகம் சுத்தமாக இருந்தது. மெரிட் தனது உதடுகளை நக்கினான், ஜாக் அறிந்தான், அவன் விஸ்கியின் கோடு ஒன்றை விரும்பினான், ஆனால் அவற்றில் எதுவும் இல்லை. அவர்கள் தண்ணீருக்காக பனியை உருக்கி, ஒவ்வொரு சில நாட்களிலும் தேநீர் அல்லது காபியை நிர்வகித்து, தங்களை எதிர்நோக்குவதற்கு ஏதேனும் ஒன்றைக் கொடுப்பதற்காக சிறிய இன்பங்களை வெளிப்படுத்தினர். ஆனால் விஸ்கி இல்லை.

"நான் அதை கிட்டத்தட்ட சுட்டுக் கொண்டேன், ஜாக்," ஜிம் கூறினார், அவர் நினைவகத்தை நடுத்தர தூரத்தில் பார்த்தபோது கண்கள் வேட்டையாடின. "என் துப்பாக்கி உறைந்திருக்காவிட்டால், நான் அதைக் கொன்றிருக்கலாம்."

ஆனால் மெரிட் தலையை ஆட்டினார். "இல்லை. உங்களிடம் இருக்க முடியவில்லை. அது ஒன்றல்ல. ”

ஜிம் திகைத்தார், ஆனால் சற்று இறுக்கமாக உட்கார்ந்தார், அவரது வெளிப்பாடு கடுமையானது. மூடநம்பிக்கை அவரை புண்படுத்தியதாகத் தோன்றியது, அவர் சுற்றிப் பார்த்தார், எதையோ தேடுவது போல் கைகள் சிதறின. ஜாக் தனது பைபிளை விரும்புவதாக அறிந்திருந்தார், ஆனால் அது அவரது படுக்கையறையின் மூலம் மற்ற அறையில் இருக்க வேண்டும், அங்கு அவர் அதை அடிக்கடி கையில் வைத்திருக்க வேண்டும். அவரது இதயத்திற்கு நெருக்கமானவர்.

“முட்டாளாக வேண்டாம். ஓநாய் ஒரு ஓநாய், ”என்று ஜிம் கூறினார், வழக்கமாக தனது நண்பருடன் நல்லுறவைக் கொண்டிருந்தார்.

"இது ஒன்றல்ல," மெரிட் இருட்டாக பதிலளித்தார், அவரது கண்களில் ஒரு சவால். ஜிம் அவரை விவாதிக்காதபோது, ​​அவர் ஜாக் பக்கம் திரும்பினார். "இது துப்புரவு விளிம்பில் அமர்ந்திருந்தது, மரங்களில் பாதி மறைந்திருந்தது, அது இந்த அறைக்கு வெறித்துப் பார்த்தது me என்னை நோக்கி - நான் இரவு உணவிற்கு தாமதமாக வரும்போது என் அம்மா முன் வாசலில் எனக்காக காத்திருப்பதைப் போல. அந்த ஓநாய் எங்கள் கவனத்தை விரும்பியது. "