ஏனென்றால், அவர் உண்மையிலேயே தனது ஆவியைக் கண்டுபிடித்த இடமாக இருந்தது.
மறுநாள் காலையில் வேட்டையாடச் சென்ற அவர் ஒரு சிறிய முயலைப் பிடித்தார். அவர் அதை சுடவில்லை அல்லது சிக்கவில்லை, ஆனால் வெறுமனே விழுந்த மரத்தின் அருகே சிறிது நேரம் உட்கார்ந்து, சிறிய முயல் சத்தங்களை உருவாக்கி, புல்வெளியில் தன்னை உயிரினங்களுடன் கற்பனை செய்துகொண்டார். அவற்றில் ஒன்று ஸ்க்ரப்பில் இருந்து வெளிவந்து மரத்தின் மீது குதித்து, அவரை முறைத்துப் பார்த்து, அதன் வாசனையை அறிய முயன்றபோது அதன் மூக்கை சுருக்கிக் கொண்டது. அது பாசாங்குக்குக் கீழே பதுங்குவதற்கு முன்பு, ஜாக் வெளியே வந்து அந்த உயிரினத்தைப் பிடித்தார், என்ன நடக்கிறது என்று தெரியுமுன் அதன் கழுத்தை உடைத்தார். அவர் முயல் உணர்வுகளை சிந்தியபோது ஒரு கணம் விசித்திரமான இடப்பெயர்வை அனுபவித்தார்-அது அவனது மடியில் இறந்து கிடந்தது போலவும், ஒரு சோகம் அவன் மீது படர்ந்தது போலவும் இருந்தது - பின்னர் அவர் முகாமுக்குத் திரும்பினார், துப்புவதற்கு முன்பு திறமையாக முயலைத் துடைத்து அகற்றினார் அது நெருப்புக்கு மேல்.
முயல் சமைத்தபோது, ஜாக் முகாமுக்கு நேர்த்தியாகச் சென்றார். இறந்த ஆண்களின் உடைகள் புற்களிடையே சிதறிக்கிடந்தன, படுகொலையின் தீங்கு தரையில் சிதறியது. அவர் வெளியேறுவதற்கு முன்னர், அந்த இடம் இயற்கையிலிருந்து முடிந்தவரை திரும்பி இருக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார், இங்கு இறந்த ஆண்களின் மரியாதை நிமித்தமாகவும், வெண்டிகோ இனி இல்லை என்பதற்கான ஒப்புதலுக்காகவும். இது இப்போது இந்த இடத்தின் வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது, மேலும் அதன் சிறந்த உணவளிக்கும் இடமும் செல்ல வேண்டியிருந்தது.
சேகரிக்கப்பட்ட குப்பைகளின் குவியலின் மேல் அவர் அந்த மோசமான எபிடாப்பை அடித்த சேணத்தை விட்டு வெளியேறினார். இது ஒரு பொருத்தமான மார்க்கராகத் தோன்றியது, மேலும் இந்த கடுமையான தட்பவெப்பநிலைகளில் இது ஓரிரு வருடங்களுக்கு மேல் நீடிக்காது என்றாலும், அவரது மனதில் அவர் அந்த வார்த்தைகளை என்றென்றும் படிப்பார்.
முயலை சாப்பிடுவது வெண்டிகோவின் மாமிசத்தின் நினைவை அவரது மனதில் இருந்து தூய்மைப்படுத்துவதாகத் தோன்றியது. அவரது கைகள் சமைத்த இறைச்சியால் க்ரீஸ் செய்யப்பட்டன, வயிறு நிரம்பியது, அவர் தனது பொருட்களை சேகரித்து டாசன் சிட்டிக்கு புறப்படும் நேரத்தில் அவரது பசி தீர்ந்தது. அவர் கிழக்கு மற்றும் தெற்கே சென்று, நாகரிகத்தின் சிறு துண்டுகள் அந்த திசையில் இருக்கும் என்று தீர்மானித்தார், மேலும் அவர் தோள்களுக்கு மேல் சேணப் பைகள் தங்கத்தால் சுமந்தார்.
முந்தைய நாளின் சுருக்கமான பனிப்புயல் கடந்துவிட்டது, பனி இன்னும் அங்கும் இங்கும் தரையில் கிடந்தாலும், சூரியன் அதை விரைவாக உருக்கிக்கொண்டிருந்தது. இலையுதிர் காலம் வந்துவிட்டது, உண்மை, ஆனால் கடுமையான வானிலை இன்னும் பல வாரங்கள் தொலைவில் இருந்தது. நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு முதல்முறையாக, ஜாக் தான் இப்போது பாதுகாப்பாக இருப்பதாக உணர்ந்தார், மேலும் அவரது உடனடி எதிர்காலம் தனக்கு முன்னால் வரைபடமாக்கப்பட்டது-டாசனுக்குத் திரும்புவது, சில்கூட் வழியாக சாய்கூட் வழியாக டயாவிற்கு திரும்பி, பின்னர் தெற்கே சான் பிரான்சிஸ்கோவுக்குச் செல்லுங்கள். அங்கு சென்றதும், அவர் ஜிம் மற்றும் மெரிட்டின் குடும்பங்களைக் கண்காணிக்க முயற்சிப்பார், மேலும் அவர் இடது தோள்பட்டையில் சுமந்த தங்கம் அவர்களுக்கானது. அவரது வலதுபுறத்தில் தங்கம்… அது அவரது சொந்த குடும்பத்துக்காக இருந்தது. ஷெப்பர்ட் பயணத்தில் முதலீடு செய்த பணத்தை ஈடுகட்ட போதுமானதாக இருந்தது, மற்றும் அவரது தாயை கடனிலிருந்து விடுவிக்க முடியாவிட்டால், குறைந்தபட்சம் பணக்காரர்களை ஒரு காலத்திற்கு விலக்கிக் கொள்ளுங்கள். இது ஏராளமாக இருக்கும்.
அவர் ஒருபோதும் சொல்ல முடியாத வடக்கின் கொடூரமான கதைகள். ஆனால் நிச்சயமாக அவரால் முடிந்த ஒரு மில்லியன் பேர் இருந்தனர். அவர் கேட்ட கதைகள். கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள். காடுகளின் இதயத்தில் பார்வை, ஆனால் அந்த காட்டு நிழல்களுக்குள் அல்ல.
அன்று மதியம் சுமார் ஒரு சிறிய குழுவினரை அவர் சந்தித்தார். அவர் அவர்களைப் பார்த்தபோது ஒரு பாறையின் அருகே உட்கார்ந்து காத்திருந்தார், அவர்கள் பகிர்ந்து கொள்ளும் உணவு அவர்களுக்கு கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் ஒரு சிறிய நெருப்பைக் கட்டத் தொடங்கினார். அவர் தனது துப்பாக்கிகளைத் தயார் நிலையில் வைத்திருந்தார், ஆனால் அவை நெருங்கி வந்த நேரத்தில், எந்த கவலையும் ஆவியாகிவிட்டது. அவர்கள் முத்திரை குத்தப்பட்டவர்கள்-அவர்களின் தங்கப் பாத்திரங்கள் சத்தமிட்டு, அவற்றின் பொதிகளில் இருந்து ஊசலாடியது-மற்றும் அவர்களின் தயாராக புன்னகைகள் அவரை நிம்மதியடையச் செய்தன.
"நண்பகல், நண்பரே" என்று ஒருவர் அழைத்தார், ஜாக் திடீரென்று தொண்டை எரிவதை உணர்ந்தார். முகாமில் வெண்டிகோ தாக்குதலுக்குப் பின்னர் அவர் பேசிய முதல் சாதாரண மக்கள் இவர்கள், அதுதான்… எவ்வளவு காலத்திற்கு முன்பு? அன்றும் இப்பொழுதும் இடையிலான நேரத்தை மேப்பிங் செய்வதில் அவருக்கு சிக்கல் இருந்தது, ஆனால் அது மாதங்கள் என்று அவருக்குத் தெரியும்.
"மதியம்," ஜாக் பதிலளித்தார். "டாசனில் இருந்து வெளியேற வேண்டிய ஆண்டின் விசித்திரமான நேரம்."
"நாங்கள் என்ன செய்கிறோம் என்பது எங்களுக்குத் தெரியும்," என்று ஒரு பெண் கூறினார். அவள் தனது பேக்கை ஜாக் அருகே கைவிட்டாள், அவன் அவளது பெல்ட்-கத்திகள் மற்றும் இரண்டு கைத்துப்பாக்கிகள் மீது ஆயுதங்களைக் கண்டான்.
"இங்குள்ள குளிர்காலம் உங்களுக்குத் தெரியுமா இல்லையா என்பதைப் பொருட்படுத்தாது," என்று அவர் கூறினார். அந்தப் பெண் அவனைப் பார்த்துக் கண்ணை மூடிக்கொண்டாள், ஆனால் அவள் விரைவில் தன் பார்வையைத் தவிர்த்தாள். அவள் என்ன பார்க்கிறாள்? ஜாக் நினைத்தான். இந்த கண்களிலிருந்து அவளை என்ன வெறித்துப் பார்க்கிறது?
"ஒரு குறுகிய பயணம் மட்டுமே, இது" என்று மற்றொருவர் கூறினார். "நாங்கள் இப்போது டாசனிலிருந்து நான்கு முறை வெளியே வந்தோம், இல்லை. நாங்கள் வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு முன்பு இது எங்கள் கடைசி முயற்சி. ”
"உங்களுக்கு நல்ல அதிர்ஷ்டம்," ஜாக் கூறினார்.
“உங்களுக்கு ஏதாவது அதிர்ஷ்டம் கிடைத்ததா?” என்று அந்தப் பெண் கேட்டாள். அவள் அவனது சாடில் பேக்குகளைப் பார்த்தாள், பின்னர் அவன் முகத்தில் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவன் சிரித்தாள், அவள் மீண்டும் விலகிப் பார்த்தாள். அவர் அத்தகைய சக்தியை அனுபவிக்கக்கூடாது என்று அவர் உணர்ந்தார், ஆனால் அவரால் தனக்கு உதவ முடியவில்லை.
"சில," என்று அவர் கூறினார். அவர் குழுவிலிருந்து விலகி, அவர் வந்த வழியைத் திரும்பிப் பார்த்தார், ஒரு கணம் அவர் அதிர்ஷ்டம் மற்றும் அதன் அர்த்தம் குறித்து யோசித்தார்.
"அப்படியானால் நீங்கள் எங்களுக்கு சரியான வழியை சுட்டிக்காட்ட முடியுமா?" என்று முதல் மனிதர் கேட்டார்.
“இல்லை,” ஜாக் கூறினார். "அந்த வழியில், என்ன சிறிய அதிர்ஷ்டம் கெட்டதை விட அதிகமாக இருந்தது."
ஆறு பேரும் ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்தனர், தங்கள் பொதிகளை கழற்றி தரையில் மூழ்கினர். அவர்களில் இருவர் நெருப்பை முடித்து எரிய வைத்தனர், விரைவில் ஒரு பானை காபி காய்ச்சிக் கொண்டிருந்தது. ஜாக் தனது மெட்டல் காபி குவளையை ஒப்படைத்தார், ஒரு மனிதன் அதை சொந்தமாக தரையில் வைத்தான். ஜாக் நன்றி தெரிவித்தார்.
"நீங்கள் சிறிது நேரம் வெளியே இருந்ததைப் போல இருக்கிறீர்கள்" என்று அதே பெண் கூறினார். “முன்பு உங்களைப் போன்ற ஆண்களைப் பார்த்தேன். பார்க்கக் கூடாத விஷயங்களை நீங்கள் பார்த்தது போல, உங்கள் கண்களில் ஒரு காட்டு தோற்றம் கிடைத்தது. ”
ஜாக் கூச்சலிட்டு நெருப்பைப் பார்த்தான்.
"பைத்தியம் பிடித்தவர்களைப் போன்ற ஆண்களையும் பார்த்தேன்," என்று அவர் தொடர்ந்தார்.
ஜாக் வெறுமனே மீண்டும் திணறினார், ஆனால் இந்த நேரத்தில் அவர் ஒரு புன்னகையை அவரது உதடுகளைத் தொட அனுமதித்தார். யார் சொல்வது? அவர் கிட்டத்தட்ட பதிலளித்தார், ஆனால் அவர் இந்த மக்களை எச்சரிக்க விரும்பவில்லை. அவர்கள் நல்ல குணமுள்ளவர்களாகத் தோன்றினர், அவர்கள் காபியைப் பகிர்ந்து கொண்டனர், ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் துப்பாக்கிகளை எடுத்துச் சென்றனர். அவற்றில் எதுவுமே காடுகளின் விஷயங்களின் உண்மையான தன்மையைப் பற்றி எதுவும் தெரிவிக்கவில்லை என்பதை அவர் காண முடிந்தது.
அவர்கள் இரண்டு மணி நேரம் ஒன்றாக அமர்ந்து, காபி குடித்து, தங்கத்தைப் பற்றியும், வனப்பகுதியைப் பற்றியும், டாசன் இருந்த சமமான காட்டு இடத்தைப் பற்றியும் பேசினார்கள். டாசனில் பைத்தியம் பிடித்தவர்கள் "மாமிசம் உண்ணும் அரக்கர்களையும் இறந்த மனிதர்களையும் பற்றி குப்பைகளை" கொட்டிக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றி பேசியபோது ஒரு மனிதர் ஜாக் கவனத்தை ஈர்த்தார். ஜாக் அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்று கேட்டபோது, அந்த மனிதர் அவர்களின் பெயர்கள் தெரியுமா, அந்தப் பெண், “உங்களுடைய நண்பர்களா?” என்று கேட்டார். அந்த ஒரு கேள்வி கேம்ப்ஃபையரைச் சுற்றியுள்ள வளிமண்டலத்தில் எடையும், அது ஒருபோதும் மீளவில்லை.
ஜாக் தான் முதலில் எழுந்து அவர்களுக்கு நல்வாழ்த்துக்கள். கனமான சாடில் பேக்குகளைத் தூக்கும்போது அவர் மீது கண்களை உணர்ந்தார், ஆனால் அவர் ஒருபோதும் இந்த மக்களிடமிருந்து எந்த அச்சுறுத்தலையும் உணரவில்லை. வயதுவந்தோர் வேட்டையாடத் தயாராக இருப்பதைப் பார்க்கும் குழந்தைகளைப் போலவே இருந்தார்கள்-முரண்பாடாக, தனது சொந்த இளமையைக் கருத்தில் கொண்டு, ஜாக் தன்னால் செய்யக்கூடியது குறைந்தது அவர்களுக்கு ஒரு அறிவுரையைத் தவிர்ப்பது என்று உணர்ந்தார்.
"மேற்கு இங்கிருந்து சிறந்தது," என்று அவர் கூறினார். "தாழ்வான மலைகளுக்குள்."
"எங்களுக்கு வடமேற்கில் கூறப்பட்டது," என்று அந்த பெண் கூறினார். "காட்டு காடுகள் மற்றும் மலைகளுக்கு இடையிலான பள்ளத்தாக்குகள் வரை."
"இல்லை," ஜாக் கூறினார், மேலும் அவர் தனது செய்தியை முழுவதும் பெற ஒவ்வொருவரையும் பார்த்தார். "அந்த இடங்கள் சபிக்கப்பட்டவை." பின்னர், அவருக்குப் பின் வந்த சில முணுமுணுக்கப்பட்ட கேள்விகளைக் கவ்விக் கொண்டு, ஜாக் அந்த அப்பாவியாக இருந்த ஆராய்ச்சியாளர்களைத் திருப்பிவிட்டு தனது வழியில் சென்றார்.
அவர் அன்று வெகுதூரம் நடந்து சென்றார், அந்தி வேளையில் அவர் ஒரு நீரோடை மூலம் முகாமிட்டார், அங்கு பல முகாம்களின் எச்சங்கள் இருந்தன. அவர் ஒரு வாத்து சுட்டு நன்றாக சாப்பிட்டார், மற்றும் நட்சத்திரங்களுக்கு அடியில் படுத்துக் கொண்டார், இரவு ஒலிகளை மூடுவதைக் கேட்டார். அவர்களில் யாரும் அவரைப் பயமுறுத்தவில்லை. ஒரு ஓநாய் அழுகை அவருடன் தூக்கத்தில் சென்றது, அவன் மனதில் அவன் கத்தினான், காட்டு வரலாற்றில் தனது சொந்தக் குரலைச் சேர்த்தான்.
அவர் மறுநாள் விடியற்காலை முதல் சாயங்காலம் வரை நடந்து, பல முகாம்களின் எஞ்சியுள்ள இடங்களைக் கடந்து வந்து, தென்கிழக்கில் அவர் சென்றபோது, டாசன் அதன் செல்வாக்கை செலுத்தத் தோன்றியது. இந்த காட்டுப்பகுதிகள் இப்போது இல்லை - இப்போது அவர் நடந்து சென்ற இடங்களில் மனிதகுலத்தின் ஒரு கறை இருந்தது - மேலும் அவர் தனது பயணத்தையும், இறுதியில் தனது குடும்பத்தினருடன் திரும்பி வருவதையும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஜாக் தனது வாழ்க்கையின் இந்த பகுதியை கடந்து சென்றதற்கு இரங்கல் தெரிவித்தார். . அவர் தன்னை ஒரு பகுதியை விட்டு வெளியேறுவது போல் உணர்ந்தேன், அன்றிரவு அவர் கேம்ப்ஃபயர் அருகே அமர்ந்து ஒரு முறை ஓநாய் போல அலறினார். எந்தவொரு பதிலளிக்கும் அழைப்பும் இல்லை - ஓநாய்கள் நாகரிகத்தின் துப்பாக்கிகளிலிருந்து விலகி, இங்கிருந்து வடக்கு மற்றும் மேற்கு நோக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளன - ஆனால் அவரது மனதில் ஒரு பதிலும் இல்லை. அன்றிரவு அவர் சோகமாக தூங்கச் சென்றார், மறுநாள் காலையில் அவர் டாசனை அணுகும்போது அதே உணர்ச்சியை அவருடன் எடுத்துச் சென்றார்.
டாஸனைப் பற்றி அவர் கண்ட இறுதி பார்வை அந்த மோசமான ஹோட்டல் அறையின் உள்ளே இருந்தது, அங்கு ஆர்ச்சியும் வில்லியமும் அவரை கிளப்புகள் மற்றும் கைமுட்டிகளுடன் வந்திருந்தனர். அது ஒரு வாழ்நாள் தொலைவில் இருப்பதாக உணர்ந்தேன், ஆனால் தூரத்தில் டாசனைப் பார்த்தபோது, மெதுவாக சாய்ந்த பள்ளத்தாக்கின் அடிப்பகுதியில் ஆற்றின் அருகே பதுங்கியிருந்தபோது, இது போன்ற இடங்கள் ஒருபோதும் மாறாது என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். லட்சியம் மற்றும் சாகசத்திற்கான தேடலின் அடிப்படையில் கட்டப்பட்ட அவை எப்போதும் பேராசை மற்றும் சிடுமூஞ்சித்தனத்தால் சிதைக்கப்படும். அவர் இப்போது கண்களைத் திறந்து கொண்டு டாசனுக்குள் நுழைவார், ஆனால் அவர் தனது இதயத்தில் நம்பிக்கையைத் தக்க வைத்துக் கொள்வார் என்று சத்தியம் செய்தார். எல்லா ஆண்களும் மோசமாக இல்லை. மெரிட் மற்றும் ஜிம் அவருக்கு அதைக் காட்டியிருந்தார்கள்.
ஜாக் நுழைந்தவுடன் டாசன் சலசலத்துக்கொண்டிருந்தார், மேலும் அவர் ஒரு சில சாதாரண பார்வைகளை மட்டுமே ஈர்த்தார். அவர் காடுகளில் இருந்து திரும்பும் பல ஆண்கள் மற்றும் பெண்களில் ஒருவராக இருந்தார், மேலும் அவர் பெரும்பாலானவர்களை விட அதிகமாகப் பார்த்திருந்தாலும், அவரது உடல் தோற்றம் குறைந்தது குறிப்பிடத்தக்கதாகத் தெரியவில்லை. உண்மையில், அவர் லெஸ்யாவுடன் கழித்த நேரம்-மொட்டையடிக்கவும், துணிகளைக் கழுவவும், பசியையும் நோயையும் போக்க போதுமான உணவை உண்ணவும் முடிந்தது-வனப்பகுதியின் மோசமான விளைவுகளில் சிலவற்றையும், அவர் பார்த்த சில மக்களையும் தடுத்து நிறுத்தியதாகத் தெரிகிறது. நடைபயிற்சி எலும்புக்கூடுகளை விட சற்று அதிகமாக இருந்தது.
ஒரு மனிதனுக்கு பல் இல்லாத வாய் இருந்தது, உதடுகள் புண்களால் அழுகிவிட்டன, அவனது கண்களில் ஒன்று குருட்டுத்தன்மையிலிருந்து பால் வெண்மையானது. மற்றொருவர் உறைபனிக்கு இரு கைகளையும் இழந்துவிட்டார், யாரும் கேட்க ஆர்வமாகத் தெரியவில்லை என்று தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக் கொண்டு தெருக்களில் அலைந்தார். ஜாக் அவர்களைக் கடந்து சென்று யூகோன் ஹோட்டலை அணுகினார், அதன் பரிச்சயம் மனச்சோர்வை ஏற்படுத்தும் மற்றும் ஆறுதலளிக்கிறது: ஆறுதலளிக்கிறது, ஏனென்றால் அது எங்கோ இருந்ததால் அவர் தனது நண்பர்களுடன் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார், ஒரு கணம் இருந்தால்; மற்றும் மனச்சோர்வை ஏற்படுத்துவதால் நுழைவது தனது சொந்த நம்பமுடியாத சாகசங்களைத் திருப்புவது போல் தோன்றியது.
"ஜாக் லண்டன்," அவர் கவுண்டருக்கு பின்னால் இருந்தவரிடம் கூறினார்.
"லண்டன்," அந்த மனிதன் கூறினார். "ஹும். அதை மறக்க எளிதான பெயர் இல்லை. மன்னிக்கவும், நண்பரே, ஆனால் நீங்கள் தேடும் பையன் இறந்துவிட்டான். ”
ஜாக் பல முறை கண் சிமிட்டினார், நேராக முகத்தை வைக்க முயன்றார். ஒரு நொடி அவர் கண்ணீரை அச்சுறுத்தியது, அடுத்தது, சிரிப்பு. பின்னர் அவர் யாருடன் பேசுகிறார் என்பதை உணர்ந்தவுடன் அந்த மனிதனின் முகம் தடுமாறியது மற்றும் கண்கள் அகன்றன.
ஹோட்டலின் கடைசி அறைகளில் ஒன்று அவருக்கு வழங்கப்பட்டது, இருப்பினும் ஒரு சிறிய, மங்கலான இடம் ஒரு படுக்கை மற்றும் ஒரு பேசின் இருந்தது. ஹோட்டல் நாயகன் அவரிடம் சிறிது உணவைக் கொண்டு வந்து, தங்குவதற்கு ஒரு கடன் வரிகளை ஏற்பாடு செய்தார்.
"நான் ஓரிரு நாட்கள் மட்டுமே இங்கு வருவேன்," என்று ஜாக் கூறினார். "நான் வீட்டிற்கு செல்கிறேன்."
"உங்களுக்கு நல்ல அதிர்ஷ்டம்," என்று அந்த நபர் கூறினார், அவர் உண்மையானவர். "போதுமான மக்கள் இதை இதுவரை செய்துவிட்டு தங்கியிருங்கள்."
"பலர் திரும்பிவிட்டார்களா?"
"சில."
“மற்றும் தங்கமா?”
மனிதன் திணறினான். "சில."
"இது ஒரு முட்டாள்தனமான விளையாட்டு," என்று ஜாக் கூறினார், அந்த மனிதன் வெளியேறத் திரும்பும்போது அவர் உடன்பட்டார். “காத்திருங்கள்!” ஜாக் அழைத்தார், திடீரென்று நினைவுக்கு வந்தது. "உங்களிடம் இன்னும் என் கியர் இருக்கிறதா?"
“நான்…” அந்த மனிதன் திறந்த வாசலில் நின்றான், கண்கள் தவிர்க்கப்பட்டன, சத்தம் வெளிவரவில்லை என்றாலும் வாய் வேலை செய்கிறது.
"நீங்கள் வேண்டாம்," ஜாக் கூறினார். "நீங்கள் அதை விற்றீர்கள்."
"நீங்கள் இறந்துவிட்டீர்கள் என்று நான் நினைத்தேன்."
"உங்களுக்கு என்ன யோசனை கொடுத்தது?" ஜாக் கடுமையாக கேட்டார். "ஒரு மனிதன் தங்கத்திற்காகச் செல்கிறான், அவனுடைய எல்லாவற்றையும் அவன் பெயருக்குத் திருடுகிறாயா?"
"நீங்கள் சென்ற பிறகு, உங்களை யார் அழைத்துச் சென்றார்கள் என்று நகரத்தை சுற்றி கிசுகிசுக்கள் இருந்தன. நீங்களும் உங்கள் தோழர்களும். இவ்வளவு நேரம் கழித்து, நான் கருதினேன்… ”
ஜாக் கோபமாக இருந்தார், ஆனால் அவரும் திடீரென்று மிகவும் சோர்வாக இருந்தார். அவர் அந்த நபரை நோக்கி அசைந்து, கண்களை மூடிக்கொண்டு, “நீங்கள் நாளை எனக்குத் திருப்பித் தரலாம்” என்றார்.
“என்னால் முடிந்ததை நான் உங்களுக்கு தருகிறேன். பதிவுக்காக, உங்களை மீண்டும் பார்ப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். கொலை செய்யும் பாஸ்டர்ட்களிடமிருந்து நீங்கள் மட்டும் விலகிச் செல்லவில்லை என்பதை அறிவது நல்லது. ”
"மட்டும் அல்லவா?" ஜாக் கூறினார், கண்கள் மீண்டும் திறக்கின்றன.
“உங்கள் பெரிய நண்பர், ஸ்லோப்பர். டாசன் பட்டியில் குடித்துவிட்டு தனது நாட்களைக் கழிக்கிறார். ”
"மெரிட்," ஜாக் கூறினார், அந்த நபர் கதவை மூடிவிட்டு கீழே இறங்கியபோது கூட அவர் கவனிக்கவில்லை. மெரிட் உயிருடன் இருக்கிறார்! ஒரு சில இதய துடிப்புகளுக்கு அவரால் அசைக்க முடியவில்லை. பின்னர் அவர் படுக்கையில் இருந்து விறுவிறுப்பாக எழுந்து அறையின் மையத்தில் நின்று கொண்டிருந்தார். வெண்டிகோ தாக்குதல், படுகொலை, அலறல் மற்றும் இரத்தம் ஆகியவற்றிற்கு அவர் தனது மனதைத் திருப்ப முயன்றார், அந்த நேரத்தில் அவர் கீழே அழுத்தப்பட்டாலும்-அவரது முதுகில் ஓநாய், மெரிட்டிற்கு உதவ முயற்சிப்பதைத் தடுக்கிறது-அவர் ' மெரிட் கொல்லப்பட்டதைக் கண்டதிலிருந்து தன்னை நம்பிக் கொண்டார். உண்மையான தருணத்தை அவனால் ஒருபோதும் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள முடியவில்லை, ஆனால் மோசமான இரத்தக்களரி உண்மையிலிருந்து அவனைப் பாதுகாக்கும் மனம் இருந்திருக்கலாம் என்று நினைத்திருக்கலாம்.
"மெரிட் ஸ்லோப்பர்," என்று அவர் கூறினார், மற்றும் பெயர் உரக்கப் பேசப்பட்டது. அவர் சிரித்தார். பின்னர் அவர் பேசினுக்குச் சென்று, குடத்திலிருந்து சிறிது குளிர்ந்த நீரில் தெறித்து, முகத்தை வீக்கப்படுத்தினார்.
பேசினுக்கு மேலே ஒரு கண்ணாடி இருந்தது, யோசிக்காமல் ஜாக் அவரது பிரதிபலிப்பைப் பார்த்தார்.
ஒரு அந்நியன் அவனை திரும்பிப் பார்த்தான். இந்த அந்நியன் அதே காட்டு முடி, சிரிக்கும் கண்கள் மற்றும் கேட்கும் புன்னகை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தார்-மெரிட்டின் உயிர்வாழும் எண்ணத்தில் அவரது உதடுகளில் இன்னும் ஒரு புன்னகை இருந்தது-ஆனால் அவர் ஜாக் இதற்கு முன்பு பார்த்திராத ஒருவர். அவர் கடைசியாக ஒரு கண்ணாடியில் பார்த்ததை விட இது மிகவும் வயதான மனிதர். அவரது தோல் வளிமண்டலமாக இருந்தது, மற்றும் அவரது முகத்தின் ஒரு பக்கமாக மேய்ந்தது. மேலும் புன்னகையைத் தாண்டி பயங்கரமான ஒன்றைக் காண வேண்டும் என்று தொடர்ந்து எதிர்பார்ப்பது போல, சிரித்த அந்தக் கண்களும் எச்சரிக்கையாக இருந்தன.
"நான் ஜாக் லண்டன்," ஜாக் கூறினார், மற்றும் அவரது பிரதிபலிப்பு அதே சொன்னது.
தன்னுடைய அந்த பதிப்பிலிருந்து விலகி, அவர் தனது கோட் மீது திணறி, கீழே இறங்கினார்.
அவர் வீதியைக் கடந்து டாசன் பட்டிக்கு வெளியே இடைநிறுத்தினார். கடைசியாக அவர் இங்கு வந்தபோது, மெர்ச்சிட்டுடன் இருந்தார், அதே மாலை ஆர்ச்சியும் வில்லியம் அவர்களும் தங்கள் அறையில் குதித்து அவர்கள் அனைவரையும் தலையில் குறுக்கிட்டனர். பின்னர், பட்டி விரக்தியால் துர்நாற்றம் வீசியது, சிலர் இடைவிடாத நிலையில் தங்கள் வாழ்க்கையை வாழ்ந்த இடங்களுக்கு இடையில் ஒரு இடம். அவர் அந்த நபர்களைக் குறைத்துப் பார்த்தார், அவர் ஒருபோதும் அப்படி இருக்க மாட்டார் என்று மெரிட்டிற்கு சத்தியம் செய்தார், மேலும் அவர் அத்தகைய சாகசங்களை மேற்கொண்டிருப்பார் என்று அவர் திருப்தி அடைந்தார், இருப்பினும் இதுபோன்ற சாகசங்கள் தேர்வுக்கு பதிலாக நிகழ்வுகளால் கொண்டு வரப்பட்டன.
இப்போது அவருக்கு இடைநிறுத்தம் அளித்தது ஹோட்டலின் உரிமையாளர் கூறியதுதான். டாசன் பட்டியில் குடித்துவிட்டு தனது நாட்களைக் கழிக்கிறார். மெரிட் ஒரு விரிவான இதயத்துடன் ஒரு பெரிய மனிதர், மேலும் அவரை இவ்வாறு குறைப்பதைக் காண ஜாக் விரும்பவில்லை.
No comments:
Post a Comment