உழைப்பாளி எழுத்தாளர்கள்

ரிடேர்ஸ் டைஜஸ்ட்

தொழிலாள வர்க்க எழுத்தாளர்கள்: உழைப்பும் காதலும்

அவர்கள் ரிக்‌ஷாக்களை இழுக்கிறார்கள், தேநீர் விற்கிறார்கள், வீட்டு உதவிகளாகவும், தினசரி கூலித் தொழிலாளர்களாகவும் வேலை செய்கிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் ஆத்மாக்களை தங்கள் எழுத்துக்களில் வெளிப்படுத்துகிறார்கள் மற்றும் பல இதயங்களைத் தொடுகிறார்கள்

வி.குமாரா சுவாமி

கோயம்புத்தூரைச் சேர்ந்த ஆட்டோ டிரைவர் எம்.சந்திரகுமார் பல புத்தகங்களை எழுதியுள்ளார். (புகைப்படம் ஜீவா சந்திரகுமார்)

சேனலிங் கோபம் 

சந்திரகுமார் அல்லது 'ஆட்டோ சந்திரன்', அவர் தனது சொந்த கோயம்புத்தூரில் அழைக்கப்படுவதால், வறுமையால்  10 ஆம் வகுப்புக்கு அப்பால் தனது கல்வியைத் தொடர முடியவில்லை, ஆனால் இலக்கியத்தின் மீதான அவரது அன்பு ஒருபோதும் குறையவில்லை. அவருக்கு 15 வயதிற்குள் பகத்சிங் மற்றும் பிரெஞ்சு எழுத்தாளர் ஹென்றி சார்ரியர் ஆகியோரின் படைப்புகளைப் படித்து முடித்தார். அமைதியற்ற இளைஞனாக, பெற்றோருடன் சண்டையிட்டு ஒரு நாள் தனது வீட்டை விட்டு ஓடிவந்து குண்டூரில் இறங்கினார். காவல்துறையினர் அவரது நண்பர்களுடன் விசாரணைக்கு அழைத்துச் சென்றபோது அவரது வாழ்க்கை ஒரு துன்பகரமான திருப்பத்தை எடுத்தது. "நாங்கள் எங்கள் பதின்பருவத்திலும் இருபதுகளின் ஆரம்பத்திலும் இருந்தோம், நாங்கள் அனைவரும் நிரபராதிகள். ஆனால் நாங்கள் 13 நாட்கள் கொடூரமான சித்திரவதைக்கு உட்படுத்த வேண்டியிருந்தது. நாங்கள் செய்யாத ஒரு திருட்டை நாங்கள் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும் என்று காவல்துறை விரும்பியது, ”என்று சந்திரகுமார் நினைவு கூர்ந்தார். இப்போது 57, அவர்  அடர்த்தியான வெள்ளை தாடியுடன் ஒரு தீவிர தோற்றத்துடன் விளையாடுகிறார். 

நீதிமன்றம் தங்கள் வழக்கைத் தீர்ப்பதற்கு முன்பு அவரும் அவரது நண்பர்களும் கூடுதலாக ஐந்து மாதங்கள் குண்டூர் சிறையில் கழித்தனர். 1984 ஆம் ஆண்டில் ஒரு வருடம் கழித்து அவர் கோயம்புத்தூருக்குத் திரும்பினார். “நான் ஒரு வாழ்க்கைக்காக ஆட்டோ ஓட்டத் தொடங்கினேன், திருமணம் செய்துகொண்டு புத்தகங்களில் என்னை அடக்கம் செய்தேன். ஆனால் உள்ளே ஆழமாக, நான் அனுபவித்த மிருகத்தனத்தைப் பற்றி கோபத்துடன் கொதித்துக் கொண்டிருந்தேன், ”என்கிறார் சந்திரகுமார். அவர் இறுதியாக ஒரு புத்தகத்தில் சாதாரண மக்களின் கோபம், அவமானம் மற்றும் சுத்த சக்தியற்ற தன்மையை ஊற்ற முடிவு செய்தார். தமிழில் எழுதப்பட்ட லாக் அப் 2006 இல் விமர்சன ரீதியான பாராட்டைப் பெற்றது. ஏறக்குறைய ஒரு தசாப்தத்திற்குப் பிறகு, இது சூப்பர் ஹிட் தமிழ் படமான விசாரனாய் ஆனது , இது 2017 ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்கார் விருதுக்கு இந்தியாவின் அதிகாரப்பூர்வ பரிந்துரையாக இருந்தது.

சந்திரகுமார் அதன் பின்னர் பல புத்தகங்களை எழுதி வெளியிட்டுள்ளார், இன்னும் சில படைப்புகளில். இதற்கிடையில், அவர் தன்னையும் குடும்பத்தினரையும் ஆதரிப்பதற்காக ஒரு ஆட்டோ டிரைவராக தொடர்கிறார். “நான் எழுதும்போது, ​​புகழ், பணம் அல்லது வாசகரைப் பற்றி நான் நினைக்கவில்லை. எனது சொந்த படைப்பு ஆர்வத்தை பூர்த்தி செய்வதே எனக்கு சவால். நான் எழுதியதில் நான் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால், அவ்வளவுதான் முக்கியம். எனது பிற தேவைகளை கவனித்துக்கொள்வதற்கு எனது ஆட்டோ உள்ளது, அவை அதிகம் இல்லை, ”என்று அவர் கூறுகிறார்.

சந்திரகுமார் தனியாக இல்லை. பல எழுத்தாளர்கள், இந்த நாட்டின் நீளம் மற்றும் அகலம் முழுவதும், அவர்களின் படைப்பாற்றலை ஆராய்ந்து, ஒரு குரலைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர், அதே நேரத்தில் சாதாரண, தொழிலாள வர்க்க வாழ்க்கையை தாண்டி செல்கின்றனர். அவர்கள் தங்கள் சொந்த கதைகளை அல்லது அவர்களைப் போன்ற மற்றவர்களை தங்கள் எழுத்தில் சொல்கிறார்கள். சில நேரங்களில் அவர்கள் சிறந்த புனைகதைகளை உருவாக்க கற்பனை உலகில் தங்களை மூழ்கடித்து விடுகிறார்கள், மற்ற சமயங்களில், பிராந்திய இலக்கியங்களிலிருந்து மறைக்கப்பட்ட ரத்தினங்களை மொழிபெயர்க்கிறார்கள். பண இழப்பீடு உதவுகிறது, அவர்களின் நிதி நிலையைப் பொறுத்தவரை, இந்த எழுத்தாளர்கள் பணத்திற்காக அதில் இல்லை. புகழ் ஓரளவுக்கு வந்துவிட்டது, ஆனால் அவர்கள் தங்களது இவ்வுலக வேலைகளைத் தொடர்கிறார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, விருப்பம் எங்கே?

 

எழுத்தாளர்-கனவு காண்பவர்

எழுத்தாளராக வேண்டும் என்ற லக்ஷ்மன் ராவின் கனவு நனவாகியது, ஆனால் அவர் தொடர்ந்து டெல்லியில் தேநீர் விற்பனை செய்கிறார். (புகைப்பட வரவு: சந்திரதீப் குமார் / இந்தியா இன்று)

சந்திரகுமாரைப் போலவே, லக்ஷ்மன் ராவும் 1975 ஆம் ஆண்டில் மகாராஷ்டிராவின் அமராவதியில் வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். ஆனால் கோவையில் இருந்து வந்தவரைப் போலல்லாமல், ராவின் நோக்கம் மிகவும் தெளிவாக இருந்தது. “எனக்கு பிடித்த இந்தி நாவலாசிரியர் குல்ஷன் நந்தா. நான் அவரைப் போல எழுத விரும்பினேன், பிரபலமடைந்து பணம் சம்பாதிக்க விரும்பினேன், ”என்கிறார் ராவ் தனக்கு முன்னால் ஒரு மண்ணெண்ணெய் அடுப்பில் தேநீர் கிளறி விடுகிறார். ஒரு நாவலாசிரியராக மாற வேண்டிய இடம் டெல்லி என்று அவர் நம்பினார். "நான் 10 ஆம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படிக்க முடிந்தது, ஆனால் ஒரு எழுத்தாளராக மாறுவது ஒரு ஆவேசமாக இருந்தது," என்று அவர் கூறுகிறார். தினசரி கூலித் தொழிலாளியாகவும் பின்னர் பீடிஸ் மற்றும் சிகரெட் விற்பனையாளராகவும் பணிபுரிந்தபோது, ​​ராவ் தனது முதல் நாவலான நய் துனியா கி நய் கஹானி எழுத முடிந்தது1979 இல். ஆனால் அவரால் ஒரு வெளியீட்டாளரைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. "மோசமான வேலைகளைச் செய்யும் ஒருவர் எவ்வாறு எழுத்தாளராக முடியும்?" அவர்கள் கேட்டார்கள். ஆனால் ராவ் விடவில்லை. அவர் தனது சேமிப்பிலிருந்து இந்த புத்தகத்தை சுயமாக வெளியிட்டார். "என் புத்தகம் ஒரு உன்னதமானதாக மாறும் என்று நான் நினைத்தேன்-அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. ஆனால் அது என்னைத் தடுக்கவில்லை, ”என்று அவர் கூறுகிறார்.

அவர் 90 களில் டெல்லியின் இந்தி பவனுக்கு முன்னால் ஒரு மரத்தின் கீழ் ஒரு தேநீர் கடையை அமைத்தார். ராவ் தனது 50 வயதில் இருந்தபோது பட்டப்படிப்பை முடித்தார் மற்றும் 60 களில் முதுகலை பட்டம் பெற்றார். இருபத்தைந்து புத்தகங்கள் பின்னர், அவர் தேநீர் மற்றும் அவரது புத்தகங்களை அதே இடத்திலிருந்து தொடர்ந்து விற்பனை செய்கிறார். சுமார் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை தேநீர் விற்பதே தனது முக்கிய வருமான ஆதாரமாக இருந்தது என்று ராவ் கூறுகிறார். "எனக்கு இப்போது 67 வயதாகிறது, நான் தேநீர் விற்பனையை நிறுத்த வேண்டும் என்று என் மகன்கள் சொல்கிறார்கள். எழுதுவது எனக்கு புகழைக் கொடுத்தது, ஆனால் இந்த ஸ்டால் எனது அடையாளம் ”என்று ராவ் கூறுகிறார், புதிதாக திருமணமான தனது மனைவியை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்த வந்த ஒரு அபிமானியுடன் ஒரு புகைப்படத்திற்கு போஸ் கொடுத்தார்.

 

எழுதுவதன் மூலம் விடுவிக்கப்பட்டது 

முன்பு வீட்டு உதவியாளராக இருந்த பேபி ஹால்டர் இப்போது கொல்கத்தாவில் பாலியல் தொழிலாளர்கள் மற்றும் அவர்களது குழந்தைகளுடன் பணிபுரிகிறார். (புகைப்பட வரவு: சுபீர் ஹால்டர்)

மேற்கு வங்கத்தில் வெகு தொலைவில், 46 வயதான பேபி ஹால்டர் தனது சொந்த சவால்களை எதிர்கொண்டார், வளர்ந்து வந்தார். அவள் பள்ளிக்கு செல்வதை நேசித்தாள், ஆனால் வீட்டிலுள்ள நிலைமைகள் மிகவும் மோசமாக இருந்ததால் அவள் எட்டாம் வகுப்புக்குப் பிறகு விட்டுவிட வேண்டியிருந்தது. ஒரு எழுத்தாளராக வேண்டும் என்ற கனவுகளை எப்போதாவது வளர்த்துக் கொண்டாரா என்று கேட்டபோது அவள் சிரிக்கிறாள். "இல்லை இல்லை இல்லை. ஒரு குழந்தையாக நான் எதிர்பார்த்ததெல்லாம், எந்தவிதமான துஷ்பிரயோகத்தையும் எதிர்கொள்ளாமல் உணவும் சிறிது தூக்கமும் மட்டுமே. உயிர்வாழ்வதே எனது ஒரே நோக்கம் ”என்று ஹால்டர் கூறுகிறார். இவை பெரிய குறிக்கோள்கள் அல்ல, ஆனால் சிறிய குழந்தை அவற்றை ஒரு பொருட்டாக எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. நான்கு வயதாக இருந்தபோது அவரது தாயார் ஹால்டரையும் சகோதரியையும் கைவிட்டார். அவளது தவறான தந்தை 12 வயதில் மிகவும் வயதான ஒருவரை திருமணம் செய்து கொள்ளும்படி கட்டாயப்படுத்தினார். அவர் தனது கணவர் மற்றும் மாமியாரிடமிருந்து கற்பனை செய்யமுடியாத உடல் மற்றும் மனரீதியான துஷ்பிரயோகங்களை எதிர்கொண்டார், மேலும் 14 வயதில் ஒரு தாயாக இருந்தார். “நான் விளையாடவும் படிக்கவும் விரும்பினேன், ஆனால் என்னால் செய்ய முடியவில்லை , ”என்கிறார் இந்த மூன்று தாய்.

பல வருட கஷ்டங்களுக்குப் பிறகு, ஹரியானாவின் குருகிராமில் ஒரு முதலாளியைக் கண்டுபிடித்தார், அவர் மரியாதையுடன் நடந்து கொண்டார் மற்றும் புத்தகங்கள் மீதான தனது அன்பைக் கண்டுபிடித்தார். ரபீந்திரநாத் தாகூர், காசி நஸ்ருல் இஸ்லாம், பாங்கிம் சந்திர சாட்டர்ஜி மற்றும் பலர் பள்ளியில் படித்த பெரும்பாலான பெங்காலி ஆசிரியர்களை ஹால்டர் நினைவு கூர்ந்தார். அவரது முதலாளி ஹால்டரை தனது சொந்த கதையை எழுத ஊக்குவித்தார். அவள் செய்தாள். 

ஹால்டர் கூறுகிறார்: “எனது புத்தகத்தை எழுதிய பிறகு எனக்கு மிகுந்த நிம்மதி ஏற்பட்டது. நான் கடந்து வந்த துக்கங்கள் மற்றும் போராட்டங்கள் அனைத்தையும் நான் கொட்டினேன், முற்றிலும் விடுவிக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தேன் ”. அவரது நினைவுக் குறிப்பு ஆலோ ஆந்தாரி 2006 ஆம் ஆண்டில் ஆங்கிலத்தில் ஒரு வாழ்க்கை குறைவான சாதாரணமாக வெளியிடப்பட்டது .

அவர் மேலும் பல ஆண்டுகளாக வீட்டு உதவியாளராக தொடர்ந்து பணியாற்றினார், அதன் பிறகு மும்பை மற்றும் கொல்கத்தாவில் உள்ள தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்களுடன் பணியாற்றத் தொடங்கினார். அவர் தற்போது கொல்கத்தாவில் பாலியல் தொழிலாளர்கள் மற்றும் அவர்களது குழந்தைகளுடன் பணிபுரிகிறார். "நான் இன்னும் சில புத்தகங்களை எழுதியுள்ளேன், மேலும் பாலியல் தொழிலாளர்கள் மற்றும் அவர்களின் குழந்தைகளின் வாழ்க்கை மற்றும் போராட்டங்களைப் பற்றி மேலும் இரண்டு கையெழுத்துப் பிரதிகளுடன் நான் தயாராக இருக்கிறேன்," என்று அவர் கூறுகிறார். ஹால்டர் தனது அழைப்பைக் கண்டுபிடித்ததாகவும், தொடர நம்புகிறார்-மற்றவர்களுக்கு ஊக்கமளிப்பதாகவும் கூறுகிறார்.

 

ஒரு ரிக்‌ஷாவில் வாழ்க்கை 

ராஜ்பீர் சிங் தனது ரிக்‌ஷாவில் பயணிக்கும் மக்களுடன் உரையாடியதன் அடிப்படையில் ஒரு புத்தகத்தை எழுதியுள்ளார். (புகைப்பட வரவு: பிரப்ஜோத் கில்)

இங்குள்ள மற்ற ஆசிரியர்களைப் போலவே, வறுமையை அரைப்பதும் அமிர்தசரஸ் சார்ந்த ரிக்‌ஷா-இழுப்பான் ராஜ்பீர் சிங்கை பள்ளியை விட்டு வெளியேற கட்டாயப்படுத்தியது. 42 வயதான சிங் கூறுகிறார்: "எனது தந்தை மிகவும் மோசமாக உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனபோது நான் 10 ஆம் வகுப்பில் இருந்தேன்," என்று சிங் கூறுகிறார், 42.

இது ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக இருந்தது, அதில் சீக்கியர்களின் ஒரு நல்ல குழு விசுவாசத்தின் "உண்மையான ஆதரவாளர்கள்" என்று பாராட்டப்பட்டது. ஒவ்வொரு நேர்மையான சீக்கியரும், எவ்வளவு ஏழைகளாக இருந்தாலும், நம்பிக்கையை நிலைநிறுத்துபவர் என்று சிங் ஒரு கூர்மையான மிஸ்ஸை மீண்டும் எழுதினார். அவர் கடிதத்தின் முடிவில் தன்னை ஒரு ரிக்‌ஷா இழுப்பவராக அடையாளம் காட்டியிருந்தார். இந்த கடிதம் வெளியிடப்பட்டது, விரைவில் அவரை ஒரு கட்டுரையை எழுதுமாறு செய்தித்தாள் கேட்டுக் கொண்டது. அவரது வாசகர்களில் ஒருவர் தனது பயணிகளைப் பற்றி எழுத வேண்டும் என்று பரிந்துரைத்தார். திரும்பிப் பார்க்கவில்லை, அதன் பிறகு. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அவர் தனது சொந்த புத்தகமான ரிக்‌ஷா டே சால்டி ஜிந்தகி ஒன்றை வெளியிட்டார்(லைஃப் ஆன் எ ரிக்‌ஷா). “நாடு மற்றும் உலகம் முழுவதிலுமிருந்து வந்தவர்கள் எனது ரிக்‌ஷாவில் பயணம் செய்துள்ளனர். புத்தகம் நான் அவர்களுடன் நடத்திய உரையாடல்களைப் பற்றியது, ”என்று அவர் கூறுகிறார். இந்த புத்தகம் ஏற்கனவே இரண்டு வருட காலத்திற்குள் இரண்டு மறுபதிப்புகளுக்கு சென்றுள்ளது.

அவரது புத்தகத்தின் வெளியீட்டில் பெற்றோரின் கண்களில் இருந்த பெருமையைப் பார்த்தபோதுதான் அவரது மிகப் பெரிய தருணம் சிங் கூறுகிறார். "என் தந்தையும், இன்றுவரை ஒரு ரிக்‌ஷாவை இழுக்கிறார், மகிழ்ச்சியின் கண்ணீர் இருந்தது. அது எனக்கு போதுமானதாக இருந்தது, ”என்று அவர் கூறுகிறார்.

 

ப்ளூ காலர் மொழிபெயர்ப்பாளர்

ஷாஃபி செரமவிலாய் ஒரு மாஸ்டர் மொழிபெயர்ப்பாளர், அவர் ஒரு வாழ்க்கைக்கு ஒரு தொழிலாளியாக பணியாற்றுகிறார். (புகைப்பட வரவு: கே. சசி)

பெங்களூரில் ஒரு தேநீர் கடையில் பணிபுரிந்தபோதுதான் கண்ணூரைச் சேர்ந்த 57 வயதான ஷாஃபி செராமவிலாய், தமிழ் மீதான தனது அன்பைக் கண்டுபிடித்தார். "அது 80 களின் நடுப்பகுதியில் இருந்தது. எங்கள் வாடிக்கையாளர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழ்நாட்டிலிருந்து கூலித் தொழிலாளர்கள் என்பதால் நான் தமிழைத் தேர்ந்தெடுத்தேன், ”என்று அவர் கூறுகிறார். ஒரு மலையாளி, சிறுமவிலாய் மெதுவாக மொழியையும் அதன் இலக்கியத்தையும் காதலித்தார். முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பல பிரபலமான தமிழ் புத்தகங்களை மலையாளத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளார், மேலும் மூன்று விருதுகளையும் வென்றுள்ளார். இதற்கிடையில், அவர் ஒரு தினசரி கூலித் தொழிலாளியாகவும், ஒரு வாழ்க்கையை சம்பாதிக்கவும் வேலை செய்கிறார். பெருமாள் முருகன், தொப்பில் முகமது, ஜி. திலகாவதி மற்றும் இன்னும் சிலரின் படைப்புகளை சிறுமவிலாய் மொழிபெயர்த்துள்ளார். அவர் ஒரு சுலபமான வேலையைத் தேடவில்லையா? "யாரும் எனக்கு ஒன்றை வழங்கவில்லை, ஒரு தொழிலாளியாக வேலை செய்வதுதான் நான் இப்போது கிட்டத்தட்ட 30 ஆண்டுகளாக செய்துள்ளேன்," என்று அவர் கூறுகிறார்.

“எனது மொழிபெயர்க்கப்பட்ட படைப்புகள் விருதுகளை வெல்லும்போது நான் அதை விரும்புகிறேன். பெருமாள் முருகனைப் போன்ற ஒருவர் எனது மொழிபெயர்ப்பைப் புகழ்ந்து பேசும்போது நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்-எனக்கு இன்னும் என்ன தேவை? ” என்கிறார் செராமவிலாய். தனது தேவைகள் மட்டுப்படுத்தப்பட்டவை என்பதை அவர் வலியுறுத்துகிறார். ஒரு பள்ளி படிப்பு, அவர் தனது மொழிபெயர்ப்பு வேலைகளில் மிகவும் பிஸியாக இருக்கிறார், அவர் சொந்தமாக ஒரு புத்தகத்தை எழுதுவது அல்லது முறையான பட்டம் பெறுவது பற்றி யோசிக்கிறார். 

வெளியிடப்பட்ட படைப்புகளில் அவர்களின் பெயர்களைப் பார்த்த திருப்தி இந்த அசாதாரண ஆசிரியர்களுக்கு மிகப் பெரிய ஊக்கமளிக்கும் காரணியாக இருக்கலாம். அவர்களின் இதயத்தின் இதயத்தில் அவர்கள் முழுநேர எழுத்தை எடுக்க விரும்புவர் their அவற்றின் முனைகளை பூர்த்தி செய்வதற்கான மற்றொரு குறைந்த வரிவிதிப்பு வழி இருந்தால் மட்டுமே. யாருக்குத் தெரியும், எழுதுவது ஒரு நாள் அவர்களின் சூழ்நிலையிலிருந்து அவர்களை வெளியேற்றக்கூடும்?