பின்நவீனத்துவம் எவ்வாறு சகாப்தத்தின் உலகளாவிய பலிகடாவாக மாறியது

"போமோ" அல்லது போமோபோபியாவின் பகுத்தறிவற்ற பயம் அரசியல் ஸ்பெக்ட்ரம் முழுவதும் இருந்து மனதைக் கொண்டுள்ளது.

எழுதியவர் ரிச்சர்ட் சீமோர்

"விமர்சன இனம் கோட்பாடு" வரை வலதுசாரி கலாச்சாரம்-போர் போகிமேன் கொல்லப்பட்டதில், பழக்கவழக்கத்திற்கான மிகவும் ஆச்சரியமான வேட்பாளர்களில் ஒருவர் பின்நவீனத்துவம்.

டிசம்பர் 2020 ஆம் ஆண்டில் பெண்கள் மற்றும் Equalities அமைச்சர் லிஸ் டிரஸ்  புலம்புவதுடன்  "தனிநபர்கள் மற்றும் அவர்களின் முயற்சிகளின் இன் மேலே சமுதாய சக்தி கட்டமைப்புகள் மற்றும் லேபிள்கள் வைத்து என்று - - ஃபூக்கோ முன்னோடியாக பின்நவீனத்துவ தத்துவம்". பின்நவீனத்துவத்தின் மோசமான செல்வாக்கு, 1980 களில் நேரடியாக தொழிலாள வர்க்க லீட்ஸ் சமூகங்களுக்கு சென்றடைந்தது, அங்கு குழந்தைகளுக்கு இனவெறி மற்றும் பாலியல் பற்றி கற்பிக்கப்பட்டது, ஆனால் எப்படி படிக்கவும் எழுதவும் இல்லை. அப்படியானால், கல்விக் கொள்கையின் தோல்விகள், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக உள்ளூர் அதிகாரிகளின் தோல்விகள் எனக் கருதப்படுவது 20 ஆம் நூற்றாண்டின் பிரெஞ்சு தத்துவஞானி மைக்கேல் ஃபோக்கோவிற்கு கீழே இருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

ஒரு அசாதாரண அளவிற்கு, பின்நவீனத்துவம் சகாப்தத்தின் உலகளாவிய பலிகடாவாக மாறியுள்ளது, “எதிர்ப்பு” தாராளவாதிகள், பிற்போக்குவாதிகள், “புதிய நாத்திகர்கள்” மற்றும் “காரணம்” என்ற வர்த்தக முத்திரையிடப்பட்ட பாதுகாவலர்கள். "போமோ" அல்லது போமோபோபியாவின் பகுத்தறிவற்ற மற்றும் பொருத்தமற்ற பயம் அரசியல் ஸ்பெக்ட்ரம் முழுவதும் இருந்து மனதைக் கோரியுள்ளது. அமெரிக்க இலக்கிய விமர்சகர் மிச்சிகோ ககுடானி கருத்துப்படி, டொனால்ட் டிரம்ப் வெள்ளை மாளிகையில் நுழைவதற்கு அனுமதித்த அறிவு மற்றும் காரணத்தின் மீதான தாக்குதலுக்கு பின்நவீனத்துவம் பொறுப்பு .

"அனைத்தையும்" ஒரு "சமூக கட்டமைப்பாக" கருதுவதன் மூலம் பின்நவீனத்துவ புத்திஜீவிகள் ஒரு நச்சு சார்பியல்வாதத்தை ஊக்குவித்துள்ளதாகவும், எனவே "போலி செய்திகளை" செழிக்க அனுமதிப்பதாகவும் பத்திரிகையாளர் மத்தேயு டி அன்கோனா கூறுகிறார். யூடியூபரும் மருத்துவ உளவியலாளருமான ஜோர்டான் பீட்டர்சன்   , பின்நவீனத்துவம் என்பது ஒரு பழைய மார்க்சியத்தின் புதிய தோல் என்று மேற்கு நாடுகளைத் தகர்த்தெறிய முயல்கிறது என்று வாதிடுகிறார் . பீட்டர்சனின் கணக்கில், பின்நவீனத்துவம் என்பது அனைத்து உண்மைகளும் உறவினர் என்ற கூற்று, மற்றும் அனைத்து உண்மை-கூற்றுக்களும் அதிகாரத்திற்கான போராட்டத்தின் கருவிகள்: பீட்டர்சன் இந்த பாஸ்டர்டைஸ் செய்யப்பட்ட நீட்சேனியத்தை "மார்க்சியத்தின் மனக்கசப்பு நோயியல்" என்று அழைக்கிறார்.

ரிச்சர்ட் டாக்கின்ஸ் போன்ற புதிய நாத்திகர்களைப் பொறுத்தவரை, பின்நவீனத்துவம் என்பது காரணம் மற்றும் விஞ்ஞான முறையின் மீதான ஒரு  நயவஞ்சகமான தாக்குதலாகும் , இது கல்வித் தொழில் வல்லுநர்களால் வழிநடத்தப்படுகிறது. கிறிஸ்டோபர் ஹிச்சன்ஸ் மற்றும் டேவிட் ஆரோனோவிட்ச் போன்ற "தசைநார் தாராளவாதிகள்" சர்வாதிகாரிகள் மற்றும் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதம் மீதான இடதுசாரிகளின் வெளிப்படையான மென்மைக்கு பின்நவீனத்துவ சார்பியல்வாதத்தை குற்றம் சாட்டிய ஒரு காலம் கூட இருந்தது, 2003 ல் ஈராக் படையெடுப்பிற்கு எதிரான எதிர்ப்பில் இது வெளிப்பட்டது. "பின்நவீனத்துவம் 1990 களின் முற்பகுதியில் ஒரு கலாச்சாரப் போக்காக உயர்ந்தது, இது இப்போது அரிக்கும், நயவஞ்சகமான மற்றும் சமூக ஒழுங்கிற்கு அச்சுறுத்தலாக இருப்பதைக் குறிக்கிறது.

***

பின்நவீனத்துவம் என்றால் என்ன என்று கேட்பதற்கு முன், அது எதுவல்ல என்பதை தெளிவுபடுத்துவது மதிப்பு. மைக்கேல் ஃபோக்கோ (1926-1984) பின்நவீனத்துவத்தை "முன்னோடி" செய்யவில்லை. அவர் தன்னை ஒரு பின்நவீனத்துவவாதி என்று வர்ணித்திருக்க மாட்டார். இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிந்தைய தொடக்கத்தில், "பின்நவீனத்துவம்" என்பது ஒரு அழகியல் வகையாகும், இது நவீனத்துவத்தின் முறையான லட்சியத்தை முறியடித்த இலக்கிய மற்றும் கட்டடக்கலை வடிவங்களைக் குறிக்கிறது. 1970 களில் மட்டுமே "பின்நவீனத்துவம்" சமூக மற்றும் அரசியல் உள்ளடக்கத்தைப் பெற்றது, பின்நவீனத்துவ உலகம் தொழில்துறைக்குப் பிந்தையது, வர்க்க மோதலுக்கு அப்பாற்பட்டது, மேலும் இடது மற்றும் வலதுபுறங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது என்று கருதப்பட்டது. "சமூக சக்தி கட்டமைப்புகளுடன்" ஒரு போர்க்குணமிக்க மோதலை அறிவுறுத்துவதற்கு பதிலாக, ஆரம்பகால பின்நவீனத்துவவாதிகள் இடதுசாரி அரசியலில் சந்தேகம் கொண்டிருந்தனர்.

பின்நவீனத்துவ பாணி காலப்போக்கில் மிகவும் போர்க்குணமிக்கதாக மாறவில்லை. இந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்தும் முதல் பெரிய படைப்பு ஜீன்-பிரான்சுவா லியோடார்ட்டின்  தி போஸ்ட் மாடர்ன் நிபந்தனை  (1979) ஆகும், இதன் முக்கிய கவலை தொழில்துறைக்கு பிந்தைய பொருளாதாரத்தில் சரிவு, நவீனத்துவத்தின் வரலாற்றின் “மகத்தான கதைகள்”. லியோடார்ட் இதைக் கொண்டாடினார், ஏனென்றால் இந்த விவரிப்புகள், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மார்க்சியத்திற்கு சர்வாதிகாரமானது என்று அவர் அஞ்சினார். மெட்டா-விவரிப்புகள் எவ்வாறு வீழ்ச்சியடைகின்றன என்பது பற்றிய லியோடார்ட்டின் உணர்வு 1968 எழுச்சிகள் மற்றும் அதன் பின் பின்வாங்கல் ஆகியவற்றால் உருவான பல இடதுசாரி புத்திஜீவிகளுடன் எதிரொலித்தது.

பின்நவீனத்துவத்தின் தொடர்ச்சியான வளர்ச்சியில், ஃபுக்கோ மற்றும் ஜாக் டெர்ரிடா போன்ற தத்துவஞானிகளின் பணிகள் மற்றும் சில சமயங்களில் மனோதத்துவ ஆய்வாளர் ஜாக் லக்கான், அறிவொளியின் வழக்கமான கருத்துக்களை சவால் செய்யும் வழிகளால் அதன் அறிவுசார் முன்னோடி என அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகிறது. குறிப்பாக, அவர்களின் பணி காரணம் மற்றும் விஞ்ஞான முன்னேற்றத்தின் பொறிகளில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் நுட்பமான சக்தி வடிவங்கள் மற்றும் காலனித்துவம், இனவாதம், பாலியல் மற்றும் வர்க்கம் ஆகியவை "காரணம்" என்ற ஐரோப்பிய கருத்தை வடிவமைத்த வழிகள் குறித்து கவனத்தை ஈர்த்தன.

ஆனால் பின்நவீனத்துவத்தின் வகை கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் வெற்றிடமாக இருந்தது. இது ஒரு தத்துவ நிறுவனம், அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரல் அல்லது சமூகவியல் கண்ணோட்டத்தை விவரிக்கவில்லை, அவை அடையாளம் காணப்பட்டு தூய்மைப்படுத்தப்படலாம். அதிகபட்சமாக, இது ஒரு ஜீட்ஜீஸ்ட், தொழில்துறையின் வீழ்ச்சி, அறிவு பொருளாதாரங்களின் எழுச்சி, வெகுஜன நுகர்வோர் மற்றும் மார்க்சியத்தின் நெருக்கடியிலிருந்து எழும் ஒரு அறிவுசார் உணர்திறன் ஆகியவற்றை விவரித்தது. பன்முகவாத, சந்தேகம், எந்தவொரு அத்தியாவசியவாதம் அல்லது குறைப்புவாதத்தை எதிர்க்கும் மற்றும் பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் அரசியல் ரீதியாக இடமளிக்கும் ஒரு உணர்திறன்.

பாரிஸின் இடது கரையில் இது குறிப்பாக இருந்தது, அங்கு லியோடார்ட் போன்ற “பின்நவீனத்துவ” புத்திஜீவிகள் வன்முறையில் மார்க்சிச எதிர்ப்பு “புதிய தத்துவவாதிகளால்” திசைதிருப்பப்பட்டிருக்கலாம், அவர்கள் “இடது ஒன்றியத்தின்” பிரெஞ்சு அரசாங்கத்தின் தேர்தலை நிறுத்த பிரச்சாரம் செய்தனர். இது சோசலிச மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளை ஒன்றிணைத்தது: 1978 சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் அதன் வெறித்தனமான உச்சத்தை எட்டிய ஒரு பிரச்சாரம். இது அமெரிக்க கல்வியில் வடிகட்டப்படுகையில், பின்நவீனத்துவம் எந்தவொரு போர்க்குணமிக்க போக்கையும் விட ரிச்சர்ட் ரோர்டி போன்ற நடைமுறை இடது தாராளவாதிகளுடன் தொடர்புடையதாக இருக்க வாய்ப்புள்ளது.

அப்படியானால், “காரணம்” மீதான பின்நவீனத்துவ தாக்குதல் என்ன? தாக்குதல் எந்த அரசியல் திசையிலிருந்து வந்தாலும், பின்நவீனத்துவம் என்பது அடிப்படையில் எல்லாமே உறவினர், எல்லாமே ஒரு சமூக கட்டமைப்பாகும் என்ற கூற்று என்று அனைவரும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். விஞ்ஞான முறை கூட அரசியல் ரீதியாக நடுநிலையானது அல்ல, யதார்த்தம் கூட மொழியியல் ரீதியாக கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது.

1970 கள் மற்றும் 1980 களில் தோன்றிய இரண்டு அறிவுசார் போக்குகளுடன் பின்நவீனத்துவம் இணைந்திருப்பதால், இது முற்றிலும் நியாயமற்ற முடிவு அல்ல. முதலாவது ஒரு உச்சரிக்கப்படும் கலாச்சாரவாதம், இதில் பல்வேறு தத்துவஞானிகள் மற்றும் சமூக விஞ்ஞானிகள் விஞ்ஞானம், பரிசோதனை மற்றும் உண்மை பற்றிய நமது மரபுசார்ந்த கருத்துக்கள் உட்பட, வாழ்க்கையின் அனைத்து பகுதிகளிலும் கலாச்சாரம் மற்றும் மொழியின் ஒழுங்கமைக்கும் பங்கிற்கு அசாதாரண முக்கியத்துவம் அளித்தனர். இரண்டாவது விஞ்ஞான “யதார்த்த எதிர்ப்பு”. விஞ்ஞானத்தின் தத்துவத்தில், விஞ்ஞானக் கோட்பாடுகள் தரவுகளுக்கான செயல்படக்கூடிய விளக்கங்கள் மட்டுமல்ல, அவை ஏறக்குறைய உண்மையாக இருக்கக்கூடும் என்று யதார்த்தவாதிகள் வலியுறுத்துகின்றனர். மேலும், விஞ்ஞான முயற்சிகள் முன்னேறும்போது, ​​இந்த கோட்பாடுகள் உண்மையுடன் எப்போதும் நெருங்கி வருகின்றன.

அமெரிக்க தத்துவஞானி ஹிலாரி புட்னம் போன்ற யதார்த்த எதிர்ப்புவாதிகள் இதை மறுக்கின்றனர். அனைத்து விஞ்ஞான கோட்பாடுகளும் தரவுகளால் "குறைத்து நிர்ணயிக்கப்பட்டவை" என்று அவர்கள் வாதிடுகின்றனர், குறிப்பாக அவை மரபணுக்கள் போன்ற கவனிக்க முடியாத பொருள்களுடன் தொடர்புபடுத்தும்போது, ​​அவை சரியானவை என்று கருதுவதற்கு நல்ல காரணம் இல்லை. மேலும், கடந்தகால விஞ்ஞானக் கோட்பாடுகள் வழக்கமாக சில முக்கியமான வழிகளில் தவறானவை என்ற உண்மையிலிருந்து ஒரு அவநம்பிக்கையான அனுமானத்தை உருவாக்குகின்றன, தற்போதைய கோட்பாடுகள் கூட தவறானவை என்று கூறுகின்றன. இயல்பாகவே நியாயமற்ற பார்வையாக இல்லாமல், இந்த நிலைப்பாடு பொதுவாக அனுபவவாதத்திலும், விஞ்ஞான நடைமுறைகளை வரலாற்று ரீதியாக வாசிப்பதிலும் அடித்தளமாகக் கொண்டுள்ளது.

***

இவை அனைத்தும் கல்விசார்ந்தவை, உற்சாகமானவை அல்ல, எனவே பின்நவீனத்துவத்திற்கு எதிராக ஒரு கலாச்சாரப் போரை நடத்த விரும்பும் எவரும் சிக்கலான தன்மையைக் குறைக்கும் உணர்ச்சிபூர்வமான சக்திவாய்ந்த மிகைப்படுத்தலைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். போமோபோப்களின் அணுகுமுறையின் அடையாளமாக 1996 இல் "சோகல் புரளி" என்று அழைக்கப்படும் ஒரு சிறிய ஊழலைப் பற்றி அவர்கள் செய்த மகத்தான வம்பு. ஒரு கணிதவியலாளரும் இயற்பியலாளருமான ஆலன் சோகல் ஒரு விஞ்ஞானியாக தனது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி சமூக உரையான கலாச்சார இதழில் வெளியிடப்பட்ட ஒரு மோசடி கருத்துக் கட்டுரையைப் பெற்றார்  . இந்த மோசடியின் முன்மாதிரி என்னவென்றால், அமெரிக்க கல்வியாளர்கள் நவநாகரீக பின்நவீனத்துவ சார்பியல்வாதத்தால் போதையில் இருந்தனர், அவர்கள் "யதார்த்தம்" மற்றும் "விஞ்ஞான முறை" ஆகியவற்றில் சந்தேகம் தெரிவிக்கும் எதையும் எவ்வளவு அபத்தமாக இருந்தாலும் வெளியிடுவார்கள்.

புரளி வெளிவந்ததிலிருந்து, எர்சாட்ஸ் நியாயவாதிகள் பாதுகாவலர்களை நிறுத்தவில்லை. ஆனால் புரளி அர்த்தமற்றது. சமூக உரை  ஒரு "பின்நவீனத்துவ" வெளியீடு அல்ல. கட்டுரையின் போமோ பாதிப்புகளால் ஆசிரியர்களின் தவறு மயக்கப்படவில்லை - இந்த உள்ளடக்கத்தை நீக்குமாறு அவர்கள் சொக்கலைக் கேட்டதாகத் தெரிகிறது, அவர் மறுத்துவிட்டார் - ஆனால் ஒரு சான்றளிக்கப்பட்ட நிபுணரை நம்புவதற்கும் அவர்களின் துறையை அறிந்து அவர்களை நேர்மையாகக் கையாள்வதற்கும் அவர்கள் விரும்பினர். மோசமானவை உண்மையாக இருந்தாலும், பின்நவீனத்துவத்தைப் பற்றி இது கொஞ்சம் சொல்லும். ஒரு சிறிய பத்திரிகையில் வெளியிடப்பட்ட ஒரு அசிங்கமான பகடி எதுவும் நிரூபிக்கவில்லை. இது ஒரு விஞ்ஞான பரிசோதனையாக இருந்தால், அது ஒரு முட்டாள்தனமாக இருக்கும்.

எவ்வாறாயினும், பேரரசரின் நிர்வாணத்தை சுட்டிக்காட்டுவது, ஊழலின் தலைப்பு, இது போமோபோபிக் பின்னடைவின் மகிழ்ச்சியான அறியாமை மற்றும் பிலிஸ்டினிசத்திற்கு உரிமம் அளிக்கிறது. அறிவை முன்னேற்றுவதற்காக சோகல் புரளி செய்ததைப் போலவே, இது பெல்ஜிய இயற்பியலாளர் ஜீன் ப்ரிக்மாண்ட்டுடன் இணைந்து எழுதிய ஒரு புத்தகத்தின் அடிப்படையாக மாறியது, இது ஆங்கிலத்தில் நாகரீகமான முட்டாள்தனம்  (1997) என வெளியிடப்பட்டது  , பின்நவீனத்துவ புத்திஜீவிகளின் தூண்டுதல்களாக அவர்கள் கண்டதைத் தாக்கியது. . விவரிக்க முடியாத நூல்களைப் பற்றி யோபிஷ் கேலி செய்வதை விட இது சிறந்தது அல்ல. அறிவார்ந்த பாசாங்கு என்று அது கூறியதற்கான எடுத்துக்காட்டுகளை முன்வைப்பதில் - லூஸ் இரிகரேயின் விஞ்ஞானத்தைப் பற்றிய பெண்ணிய வாசிப்பு அல்லது ஜாக்ஸ் லக்கன் தனது மனோ பகுப்பாய்வு முறையை அம்பலப்படுத்துவதில் “கணிதங்களை” பயன்படுத்தினாரா - அவற்றைப் புரிந்துகொள்ள புத்தகம் குறைந்த முயற்சி எடுத்தது.

சோகலும் ப்ரிக்மாண்டும் தங்கள் எதிரிகளின் கருத்துக்களுடன் ஏதேனும் ஒரு மட்டத்தில் ஈடுபட்டிருந்தாலும், பல விமர்சகர்கள் இனி அவ்வாறு செய்ய வேண்டிய அவசியத்தை உணரவில்லை. ககுடானி, பீட்டர்சன் அல்லது ட்ரஸ் ஆகியோர் “பின்நவீனத்துவம்” என்ற வார்த்தையை தெரிந்தே குறிப்பிடுவது போதுமானது, பலர் அவர்கள் எதைப் பற்றி பேசுகிறார்கள் என்று அவர்கள் கருதுகிறார்கள். சமீபத்தில், பல வலதுசாரி கலாச்சார யுத்த தொழில்முனைவோர் இதேபோன்ற நற்சான்றிதழ்-கட்டட சுரண்டலில் சற்று தெளிவற்ற குறிப்புகளில் ஈடுபட்டுள்ளனர். ஃபாக்ஸ் நியூஸில் தோன்றிய பழமைவாத ஆவணப்படம் கிறிஸ்டோபர் ரூஃபோவைக் கவனியுங்கள்  கடந்த ஆண்டு செப்டம்பரில், "விமர்சன இனம் கோட்பாடு" முன்வைத்த ஆபத்துக்களைப் பற்றிய உள் அறிவைக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறி, அவதூறுக்கான பார்வையாளர்களின் க்ளிக் பேட்-உந்துதல் பசியின் காரணமாக செயல்பட்ட ஒரு காம்பிட். ஒருவர் அதை பணிநீக்கம் என்று அழைக்கலாம். இதன் ஒட்டுமொத்த விளைவு சிந்தனையை அமைதிப்படுத்துவதும், வெளிப்படையானவர்களை கொடுமைப்படுத்துதல் முறையீடுகளுடன் ஆர்வத்தைத் தடுப்பதும் ஆகும். கணிதவியலாளர் கேப்ரியல் ஸ்டோல்சென்பெர்க் சோகலை அடுத்து எச்சரித்தபடி, “சில நேரங்களில் வெளிப்படையானது உண்மையின் எதிரி”.

இருப்பினும், அனைவரையும் விட மிகவும் கவலைப்படுவது சமகால போமோ-பாஷிங்கின் எதிர் எதிர் விளிம்பாகும். விமர்சன இனக் கோட்பாட்டின் மீதான தாக்குதலைப் போலவே, "தூதரைச் சுடுவது" என்பதன் ஒரு கூறு உள்ளது: அது கண்டறியும் சமூகப் பிரச்சினைகளுக்கு விமர்சனக் கோட்பாட்டைக் குற்றம் சாட்டுதல். ஜீன் ப ud ட்ரிலார்ட் போன்ற பின்நவீனத்துவ புத்திஜீவிகள் “யதார்த்தக் கொள்கையின்” சரிவை “ஊடகச் செய்திகளின் வெளிப்பாட்டால் சமூகமயமாக்கல் அளவிடப்படுகிறது” என்று விவரித்த இடத்தில், டி'அன்கோனா போன்ற போமோபோப்கள் இந்த செயல்முறையை விரைவுபடுத்துவதாக குற்றம் சாட்டியுள்ளனர்.

பின்நவீனத்துவத்திற்கு எதிரான கலாச்சாரப் போர் விசாரணையின் மனப்பான்மையில் நடத்தப்படுகிறது, பின்நவீனத்துவம் சத்தியத்தின் மீதான ஒரு தெளிவற்ற தாக்குதலாக கருதப்படுகிறதா, அல்லது மேற்கு நாடுகளை "மறுகட்டமைக்க" ஒரு புதிய மார்க்சிச முயற்சி (வலதுசாரி ஆஸ்திரேலிய செய்தி தொகுப்பாளர் கிறிஸ் உல்மான் ஒரு முறை புகார் அளித்தபடி). இந்த இடதுசாரி புத்திஜீவிகள் எப்போதும் புகார், விமர்சித்தல், மக்களைப் பிளவுபடுத்துதல் மற்றும் நமது தன்னம்பிக்கையை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறார்கள் என்பதே தர்க்கம். அவர்கள் எப்போதும் எங்களை கீழே செய்கிறார்கள். அரசியல் நம்பிக்கையின் நெருக்கடிகள், பாரம்பரிய பாலின விதிமுறைகள், விஞ்ஞான ஒருமித்த கருத்து மற்றும் நவீன மாநிலங்களின் வரலாற்று சுய உருவம் மற்றும் சுய நம்பிக்கை ஆகியவை இந்த பின்நவீனத்துவவாதிகள், விமர்சன இனக் கோட்பாட்டாளர்கள் மற்றும் “கலாச்சார மார்க்சிஸ்டுகள்” ஆகியோரின் தவறு. அவர்களைப் பற்றி ஏதாவது செய்ய முடிந்தால் மட்டுமே.