Tuesday, July 25, 2000

காடு நாவல் #17


"நீங்கள் அழகாக ஆங்கிலம் பேசுகிறீர்கள், லெஸ்யா," ஜாக் கூறினார். "உங்கள் சொந்த மொழி என்ன?"
அவள் அவனுக்கு மிகச்சிறிய சுருள்களை வழங்கினாள், அவள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெட்கப்பட்டிருக்கலாம். “எனக்கு எப்போதும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகள் உள்ளன. பழங்குடி மொழிகள். பயணிகளின் வார்த்தைகள். பிற மொழிகளும் கூட. ”
ஜாக் தனது அலமாரியில் உள்ள புத்தகங்களைப் பற்றி யோசித்து, அந்த மொழிகள் அனைத்தையும் அவளுக்குக் கற்பித்தவர் யார் என்று ஆச்சரியப்பட்டார். அவளுடைய வயதில், அவனது சொந்தமாக இருந்திருக்க வேண்டும், இரண்டு வருடங்கள் கொடுக்க வேண்டும் அல்லது எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும், கடந்த சில நாட்களாக ஆச்சரியம் மற்றும் ஆச்சரியம் போன்ற சொற்களை மறுவரையறை செய்திருந்தால் அவளுடைய சரளம் அவனை ஆச்சரியப்படுத்தியிருக்கும்.
லெஸ்யா ஒரு நாற்காலியின் பின்புறத்தில் ஒரு கையை ஓய்வெடுத்தாள். அவள் அவன் முகத்தை ஒரு கணம் படித்துவிட்டுப் பார்த்தாள்."நீங்கள் உங்கள் பெயரை என்னிடம் சொல்லவில்லை," என்று அவர் கூறினார்.
“ஜாக்,” அவன் அவளிடம் சொன்னான். "ஜாக் லண்டன்."
"லண்டன்!" என்று அவள் சொன்னாள், கண்கள் உற்சாகத்துடன் இறங்குகின்றன. "நான் லண்டனைப் பற்றி கேள்விப்பட்டேன்."
வசீகரிக்கப்பட்ட அவர் மூச்சைப் பிடித்தார். வெறுமனே பெண்ணின் அருகில் இருப்பது அவரது எண்ணங்களை குழப்பியது. அவர் எதையாவது கட்ட வேண்டும், எதையாவது வேட்டையாட வேண்டும், வேறொரு மனிதனைத் தோற்கடிக்க விரும்பினார். அவரது புத்திசாலித்தனத்தை சோதிக்க வேறு ஆண்கள் இல்லை என்றாலும், உள்ளுணர்வு அவரை புதிய வீரியத்தால் நிரப்பியது.
“இது ஒரு பெயர் மட்டுமே, மன்னிக்கவும். ஆனால் ஒருநாள் லண்டனுக்குப் பயணம் செய்வேன் என்று நம்புகிறேன். ”
வருத்தத்தின் ஒரு சுவடு அவள் முகத்தைத் தாண்டியது. "அது அற்புதமாக இருக்கும்." பின்னர் அவள் அவனை ஒரு கடினமான, ஆராயும் தோற்றத்துடன் சரி செய்தாள், அவளுடைய கூச்சம் அனைத்தும் தப்பி ஓடியது. “நீங்கள் வெளியேறவிருந்தீர்கள். நீங்கள் ஏன் செல்ல விரும்பினீர்கள்? ”
“நான்…,” ஜாக் தொடங்கினார், ஆனால் எப்படித் தொடர வேண்டும் என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை. இங்கே அவள் நின்றாள், சாத்தியமில்லாத விஷயங்களால் சூழப்பட்ட இந்த அழகான பெண், ஆனாலும் அவள் வீடு சாதாரணமாக இருக்க வேண்டும் என்பது போல் நடந்து கொண்டாள். ஒரு சூனியக்காரி? ஒருவேளை. ஆனால் அவன் அவள் கண்களைப் பார்த்தான் அவன் ஒரு சூனியத்தைக் காணவில்லை.
“நான் வெளியேற முடியுமா?” என்று கேட்டார்.
“நிச்சயமாக!” அவள் சிரித்தாள். "இந்த இடம் இன்னும் யூகோன் தான், என் தோட்டம் ஒரு தனித்துவமான பகுதியாக இருந்தாலும்."
"தனித்துவமானது எப்படி?"
லெஸ்யா திணறினாள், ஒதுக்கிப் பார்த்தாள், அவளுக்கு எப்படி விளக்குவது என்று தெரியவில்லை.
"நீங்கள் என்னை வெண்டிகோவிலிருந்து காப்பாற்றினீர்கள்," என்று அவர் ஒரு மோசமான ம .னத்தை உடைத்தார். "ஆனால் நீங்கள் என்னை எப்படி இங்கு வந்தீர்கள்?"
"நான் உன்னை சுமந்தேன்," என்று அவள் கேட்டாள், இது அவள் கேட்ட முட்டாள்தனமான கேள்வி.
ஒரு பெண்ணின் ஒரு சீட்டு, ஜாக் தன்னை விட முப்பது பவுண்டுகள் இலகுவானது, நீண்ட குளிர்காலம் மற்றும் அடிமைகளின் அணிவகுப்பு அவரது சட்டத்திலிருந்து வென்றது, அவள் அவனை சுமந்தாள். அவள் அதைப் பற்றி ஒற்றைப்படை எதுவும் நினைக்கவில்லை.
"இந்த இடம், உங்கள் அறை ... மரங்கள் உயிருடன் இருப்பதை நீங்கள் அறிவீர்களா?"
லெஸ்யா புன்னகைத்தாள், கண்களை சிறிது சிறிதாக உருட்டிக்கொண்டது போல. "நிச்சயமாக. எல்லா மரங்களும் உயிருடன் இல்லையா? ”
"பொதுவாக வீடுகளைக் கட்டியவர்கள் அல்ல."
சிறுமி முகம் சுளித்தாள், மிகவும் உற்சாகமாக இல்லை, ஆனால் நிச்சயமாக நிராகரிக்கப்படுகிறாள். “சரி, அது ஒரு பரிதாபம், நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? இந்த வழி மிகவும் சிறந்தது. "
அவர் முயற்சித்தபோது, ​​ஜாக் இந்த விஷயத்தை விவாதிக்க எந்த வழியையும் யோசிக்க முடியவில்லை. லெஸ்யா தனது வீட்டின் அசாதாரண தன்மையைப் புரிந்து கொள்ளவில்லையா, அல்லது அவள் வெறுமனே விளையாடுகிறாளா, அவள் தோன்றியதை விட மிகக் குறைவான அப்பாவியா?
மீண்டும் அவன் வாசலைப் பார்த்தான்.
க்ரெஸ்ட்ஃபாலன், அவள் ஒதுங்கினாள். “நீங்கள் வெளியேற மிகவும் உறுதியாக இருந்தால்… எனது விருந்தோம்பலும் எனது வீடும் உங்களுக்கு அதிருப்தி அளித்தால்… உங்களை இங்கு அழைத்து வந்ததற்கு வருந்துகிறேன். நீங்கள் கட்டாயம் போனால் போ. ”
"அது மட்டுமே -"
"நீங்கள் பயப்படுகிறீர்கள்."
அவர் தலையசைக்கத் தொடங்கினார், ஆனால் தன்னைப் பிடித்தார். “பயப்படவில்லை, சும்மா…” ஆனால் அவனால் ஒரு சிறந்த வார்த்தையை யோசிக்க முடியவில்லை.
லெஸ்யா அவனுக்கு அருகில் நுழைந்தாள், மிக நெருக்கமாக அவன் மீண்டும் அவளது போதை வாசனையைப் பிடித்தான். அவளது மார்பு உயர்ந்து ஒவ்வொரு மூச்சிலும் விழுந்தது, அவள் அவன் கைகளை அடைந்து அவற்றை அவளது சொந்தமாக எடுத்து, அவன் கண்களைத் தேடினாள்.
“தங்கியிருந்து குணமடையுங்கள், ஜாக். ஒருவேளை காடுகளின் இந்த பகுதி உங்களுக்கு விசித்திரமாகத் தெரிகிறது, ஆனால் அது எனக்கு வீடு, இங்கு பயப்பட ஒன்றுமில்லை. நீங்கள் என்னுடன் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள். ”
அவர்களின் விரல்களைத் தொட்ட இடத்தில், ஒரு தீப்பொறி அவனது கைகளை மேலே பயணித்து அவன் வழியாக ஓடியது. வெண்டிகோ கடந்து செல்லும்போது ம silence னமாக பயந்து, அவர்களின் சதைக்கு பசியுடன், அவர்கள் உரோமங்களுக்கு அடியில் பகிர்ந்து கொண்ட அதே நெருக்கத்தை ஒரு கணம் உணர்ந்தார். அவர் ஒரு பெண்ணுடன் நெருக்கமாக இருந்து எவ்வளவு காலம்? மிக நீண்டது. அவர் ஒருபோதும் அழகான மற்றும் நுட்பமான, திறந்த மற்றும் ஆர்வமுள்ள, லெஸ்யாவுடன் ஒருபோதும் நெருக்கமாக இருந்ததில்லை.
அவள் ஒரு சூனியக்காரி மற்றும் அவனை மயக்கியிருந்தால், ஜாக் அதை வரவேற்றார். இது போன்ற ஒரு பெண்ணுக்கு ஒரு மனிதனை மூச்சு விடவும், தயவுசெய்து ஆர்வமாகவும் செய்ய மந்திரம் தேவையில்லை. அவன் அவளுடன் பாதுகாப்பாக இருப்பான் என்று அவள் சொன்னபோது, ​​அவன் அவளை நம்பினான். வெண்டிகோவின் மூக்கின் கீழ் அவள் அவனை உயிரோடு வைத்திருந்தாள். அது போதுமான ஆதாரமாகத் தோன்றியது.
"நான் என் குண்டு முடிக்க வேண்டும்," என்று அவர் கூறினார்.
லெஸ்யா உற்சாகமாக கைகளை கசக்கி தலையசைத்தாள். “ஆம், நீங்கள் வேண்டும். நீங்கள் சிலவற்றை விரும்பினால் என்னிடம் மது இருக்கிறது. ”
ஜாக் சிரித்தார். இது விஸ்கி அல்ல, ஆனால் மது நன்றாக இருக்கும்.
லெஸ்யா அவளுடைய வார்த்தையைப் போலவே நன்றாக இருந்தாள். அடுத்த நாட்களில், அவர் குணமடைவதால் அவள் அவனைப் பராமரித்தாள். அவர் உரோமங்கள் மற்றும் போர்வைகளால் மூடப்பட்ட இரவுகளைத் தூங்கினார், பகல் நேரங்களில், விளையாட்டைத் தேடி லெஸ்யா காட்டில் அலைந்தபோது, ​​அவள் வேட்டையாட வேண்டியதாகத் தெரியவில்லை, அல்லது அவளது தோட்டத்தில் இருந்து பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகளை சேகரித்தாள், அவன் நீண்ட நேரம் அவள் படுக்கையில் கழித்தான் , படுக்கை துணிகளிலிருந்து அவளது வாசனையை உள்ளிழுக்கிறது. அவர்கள் ஒன்றாக கேபினில் இருந்தபோது, ​​அவள் அவனுக்காக ஒரு அற்புதமான உணவை சமைத்தாள், அவளுடைய அலமாரியிலிருந்தும் தோட்டத்திலிருந்தும் மூலிகைகள் மற்றும் மசாலாப் பொருட்களால் சுவைத்தாள். சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவள் பயிரிட்ட பொருட்களின் சாத்தியமற்றது குறித்து அவர் ஆச்சரியப்படுவதை நிறுத்தினார்.
லெஸ்யா எதிர்ப்பு தெரிவித்த போதிலும், அவர் ஓய்வெடுக்கவும் குணமடையவும் விரும்பினார், மூன்றாம் நாள் கழித்து அவர் வீட்டிற்குள் இருக்க மறுத்துவிட்டார், அதே நேரத்தில் அவர் அவரை முழுமையாகக் காத்திருந்தார். அவர் விறகு வெட்ட முடியாது, மற்றும் அவரது குணப்படுத்தும் விலா எலும்புகளை மோசமாக்காமல் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பதிவுகளை மட்டுமே எடுத்துச் செல்ல முடிந்தது, ஆனால் அவர் இரவு உணவிற்கு காய்கறிகளை சேகரிக்க உதவ விரும்பும்போது அவர் வாதிடவில்லை. அந்த சிறிய விஷயம், ஜாக் அளவிடமுடியாத அளவிற்கு நன்றாக உணர உதவியது. அவர் வேலை செய்ய வேண்டியிருந்தது, மேலும் பயனுள்ள உணர்வைப் பெற்றிருக்க வேண்டும், விரைவில் அவரது எண்ணங்கள் அவரை இங்கு அழைத்து வந்த பயணத்திற்கும், அவர் தனது சொந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறிய நோக்கத்திற்கும் திரும்பிச் சென்றார்.
லெஸ்யா அவரை சிரிக்க வைத்தார், அவன் அவளை சிரிக்க வைத்தான். அவள் வற்புறுத்தலின் பேரில், இருட்டிற்குப் பிறகு மெழுகுவர்த்தி மூலம் அவர் அவளுக்கு வாசித்தார். அவரது புத்தக அலமாரியில் டிக்கென்ஸின் எ டேல் ஆஃப் டூ சிட்டிகளின் நகல் இருந்தது, மேலும் லூசி மானெட்டிற்கான சிட்னி கார்ட்டனின் உணர்ச்சிவசப்பட்ட, அழிந்த அன்பைப் பற்றி ஜாக் படித்த போதெல்லாம், அவர்கள் இருவரும் அவரது குரல் சிதறிய விதத்தை சற்று கவனிக்கவில்லை என்று பாசாங்கு செய்தனர்.
இன்னும் அமைதியான தருணங்களில் அவரது எண்ணங்கள் தனது சொந்த வீட்டிற்கு திரும்பின. அவரது தாயார், ஷெப்பர்ட் மற்றும் அன்பான எலிசா, டாசனுக்கு அவர் வருவதைப் பற்றி ஏதேனும் ஒரு வார்த்தைக்காகக் காத்திருப்பார்கள். வாண்டர்லஸ்ட் மற்றும் சாகசத்திற்கான தாகம் அவரை இங்கு வழிநடத்தியது, காடுகளை வெல்லும் அவரது விருப்பம் அவரை ஓட்டிச் சென்றது, ஆனால் அவர் அவர்களுடைய நம்பிக்கையையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் அவருடன் எடுத்துச் சென்றார். லெஸ்யாவுடன் காடுகளில் அந்த வசந்தம் சொர்க்கத்தைப் போல உணர்ந்தாலும், முதல் ஒரு வாரம் கடந்துவிட்டது, பின்னர் மற்றொரு வாரம், அவர் தனது ஆசை மற்றும் கடமையால் கிழிந்தார்.
அவள் அவனுக்குள் ஏதோ உணர்ந்திருக்க வேண்டும், ஒரு நாள் காலையில் லெஸ்யா தன்னுடன் காட்டில் நடக்கும்படி கேட்டாள்.
அவர்கள் மரங்களுக்கிடையில் உலா வந்தனர், சூரிய ஒளி அவர்களுக்கு மேலே ஓடுகிறது. தீர்வுக்கு அப்பால் காடு மிகவும் சாதாரணமானது என்று தோன்றியது, மேலும் லெஸ்யா ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு பாதைகளில் சென்றிருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் அவள் கடந்து செல்வதால் எந்தவிதமான தடங்களும் இல்லை.
பெரும்பாலான நாட்களில், அவர்கள் நடந்து செல்லும்போது பேசினார்கள். அவரது வாழ்க்கையின் கதைகளைச் சொல்ல அவரை வற்புறுத்துவதற்கான ஒரு வழி அவளுக்கு இருந்தது, மேலும் சிப்பி கொள்ளையர் அல்லது கப்பல்துறை தொழிலாளி என அவரது நேரத்தைப் பற்றி பேச அவருக்கு சிறிய ஊக்கம் தேவைப்பட்டது. ஆனால் அவர் தனது கனவுகள் மற்றும் லட்சியங்களைப் பற்றி முன்னர் யாருக்கும் வெளிப்படுத்தாத வகையில் பேசினார், மேலும் அவர் சிறையில் கழித்த முப்பது நாட்களின் கதையை வெளிப்படுத்தினார், இது அவரது குடும்பத்தினருக்கு கூட தெரியாத ஒரு நரக நாடகம். லெஸ்யா அவருக்கு அரை டஜன் மொழிகளில் சொற்களையும் சொற்றொடர்களையும் கற்பித்தார், மேலும் அவர்கள் படித்த புத்தகங்களைப் பற்றி விவாதித்தனர். ஆனால் அதைத் தவிர அவள் தன்னைப் பற்றி எதுவும் வெளிப்படுத்த மாட்டாள். ஜாக் அவள் வாழ்க்கையைப் பற்றி அவனிடம் சொல்ல வேண்டும் என்று விரும்பினான், ஆனால் அதே நேரத்தில் அவன் அவளுடைய மர்மத்தை நேசித்தான். அவளுடைய தொடுதலில் அவளுக்கு மந்திரம் இருந்தது என்பதில் அவருக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால் அவர் தனது வீட்டின் அல்லது தோட்டத்தின் உண்மையான தன்மையைப் பற்றி விவாதிக்க ஒருபோதும் அவளுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கவில்லை, லெஸ்யா ஒருபோதும் அந்தத் தகவலை முன்வந்ததில்லை.
அந்த நாளில், அவர்கள் தங்கள் எண்ணங்களை தங்களுக்குள் வைத்துக்கொண்டு, பூங்காவில் மதியம் உலா வந்த காதலர்களைப் போல மகிழ்ச்சியுடன் நடந்து சென்றனர்.
இன்னும்…
அவர்கள் தனியாக இல்லை என்று ஜாக் உணர்ந்தார். அவர்கள் லெஸ்யாவைத் துடைத்த தருணத்திலிருந்து ஒரு இருப்பு அவர்களுடன் வேகமாய் இருந்தது. அது வெண்டிகோ அல்ல என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார், ஏனென்றால் அவர் அதைக் கேட்டிருப்பார், அதன் வாசனையைப் பிடித்தார், அது அவர்களை அங்கேயே பின்தொடர்ந்தால். லெஸ்யாவுடன் காடுகளில் கழித்த நாட்களில் அவரது ஆவி வழிகாட்டி இல்லாததை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தாலும், இந்த இருப்பு ஓநாய் அல்ல.
வேறு ஏதோ அவர்களைப் பார்த்தது; ஏதோ அடைகாக்கும் மற்றும் கடுமையான, ஒருவேளை அச்சுறுத்தல் கூட. ஆயினும் லெஸ்யாவுக்கு எதுவும் புரியவில்லை, அவ்வப்போது விசித்திரமான நிழல்கள் காட்டில் ஆழமாக மாறினாலும், ஜாக் எந்த உண்மையான ஆபத்துக்கும் எந்த அடையாளத்தையும் காணவில்லை.
மரங்கள் உயரமாகவும், உள்நோக்கி வளைந்து, சூரிய ஒளி மிகவும் பிரகாசமாக பிரகாசித்தபோதும், அந்த இடத்தை ஒரு தங்க கதீட்ரலாக மாற்றியபோது, ​​லெஸ்யா அவரது முகத்தை மூடிக்கொண்டார், பின்னர் அவள் அவனை முத்தமிட்டாள், மற்றும் அனைத்துமே அவரது கவலைகள் மறக்கப்பட்டன.
ஒரு தாமதமான காலையில், அவர் லெஸ்யாவின் அறையில் கழித்த நாட்களின் எண்ணிக்கையை இழந்த பின்னர்-மூன்று வாரங்களுக்கும் மேலாக, ஆனால் ஒரு மாதத்திற்கு கூட அல்ல-ஜாக் திறந்த முன் கதவுக்குள் ஒரு கப் வலுவான தேநீர் அருந்திவிட்டு, அப்பால் உள்ள மரங்களைப் படித்தார் கனைத்தல் ஆகியவை ஆகும். முந்தைய நாள் இரவு, லெஸ்யா தனது விரல்களை ஜாக் கயிறுகளுடன் கண்டுபிடித்து, தனது வலிமையை முழுமையாக மீட்டெடுக்க வேண்டுமானால் தனக்கு அதிக இறைச்சி தேவை என்று அறிவித்தார். அவர் இப்போது மிகவும் குணமடைந்துவிட்டதாக உணர்ந்தாலும், அவர் சான் பிரான்சிஸ்கோவை விட்டு வெளியேறுவதற்கு முன்பே ஆரோக்கியமானவராக இருந்தார் - ஜாக் வாதிடவில்லை. ஒரு முத்தத்திற்குப் பிறகு அவர்களின் உதடுகள் பிரிந்தபோது மட்டுமே அவர் கவனித்த பச்சை நிற சிறிய பளபளப்புகளுடன் அந்தப் பெண்ணின் பாதாம் கண்களைப் பார்த்தால், அவனுக்குள் இருக்கும் எந்தவொரு வாதத்திற்கும் இன்னும் போதுமானது.
லெஸ்யா அவருக்கு ஒரு சிறப்பு உணவை சமைக்க விரும்பினால், எல்லா வகையிலும் அவர் அதை சாப்பிடுவார், நன்றி செலுத்துவார். அவளுடன் இருந்த பகல்களும் இரவுகளும் கனவுகளைப் போலவே கடந்து சென்றன, அவை காடுகளில் நடந்து செல்வது கேபின் சுவர்களுக்குள் செலவழித்த நேரத்திற்கு வழிவகுக்கிறது, நெருப்பால் சூடாகிறது, அல்லது அடுப்புக்கு மேல் லெஸ்யாவின் சமையலின் அற்புதமான நறுமணத்துடன் அந்த இடத்தை நிரப்புகிறது. ஒருவருக்குத் தெரியும் என்று அவர் நினைத்ததை விட மசாலா மற்றும் மூலிகைகள் பற்றி அவள் அவனுக்கு அதிகம் கற்பித்தாள். இன்றிரவு அவள் கரிபோ ஸ்டீக்ஸுக்கு வாக்குறுதி அளித்திருந்தாள், இன்று காலை அவள் வேட்டையாட வெளியே சென்றிருந்தாள்.
ஆயுதங்கள் இல்லாமல்.
ஜாக் உதவ முடியவில்லை, ஆனால் அவள் எப்படி மிருகத்தை மாட்டிக்கொள்வாள் அல்லது கொலை செய்வாள், அதை எப்படி மீண்டும் அறைக்கு கொண்டு செல்வாள், அவர்கள் சாப்பிடாததை அவள் எங்கே சேமித்து வைப்பாள் என்று யோசிக்க முடியவில்லை. ஆனால் இதுபோன்ற கேள்விகளைக் கேட்பதன் பலனற்ற தன்மையை அவர் கற்றுக்கொண்டார். லெஸ்யா சிரிப்பார், வினவல் ஒரு வேடிக்கையான விஷயம் போல, ஜாக் பதிலைக் கேட்காமல் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
தனியாக விட்டுவிட்டு, தேநீர் தயாரித்து, அசல் பிரெஞ்சு மொழியில் அலெக்ஸாண்ட்ரே டுமாஸைப் படிக்க முயற்சிக்க உட்கார்ந்தார், ஆனால் விரைவில் திறந்த ஜன்னலிலிருந்து சூடான காற்று மற்றும் வசந்தத்தின் வாசனை அவரை வெளியில் கவர்ந்தது. இப்போது அவர் லெஸ்யாவின் அறையைச் சுற்றியுள்ள துப்புரவு விளிம்பில் உள்ள மரங்களில் கவனம் செலுத்தியதைக் கண்டார், ஆர்வம் அவரைப் பற்றிக் கொண்டது. அழிப்பது உண்மையில் சொல் அல்ல, இல்லையா? எந்தவொரு மரங்களும் கேபினுக்கு வழிவகுக்க எந்த அடையாளமும் இல்லை என்பதை அவர் காணவில்லை. எந்தவொரு ஸ்டம்பும் இல்லை, அவற்றை அகற்றுவதும் தரையில் நீராடாது. ஆயினும், க்ளென் வரிசையாக அமைந்திருந்த மரங்கள் ஒரு ஸ்டேக்கேட் வேலியாக ஒரே மாதிரியாக இருந்தன, அவை ஒரு வட்டத்தில் அறை மற்றும் தோட்டங்களை ஒலிக்கின்றன.
ஜாக் தனது தேநீரை புத்தக அலமாரியின் மேல், கதவுக்குள் அமைத்தார், ஆனால் அவர் தனது புத்தகத்தை அவருடன் எடுத்துச் சென்றார். ஒருவேளை அவர் அலெக்ஸாண்ட்ரே டுமாஸை ஒரு அலைந்து திரிவார், விழுந்த ஒரு மரத்தைக் கண்டுபிடித்து, அவர் சூரிய ஒளியில் உட்கார்ந்து படிக்கலாம். லெஸ்யாவுடன் இருப்பது அவரை தொடர்ந்து மூச்சுத்திணறச் செய்தது, காட்டை ஆராய்வதற்கான அவரது விருப்பம் அவளுடன் அவர் நடந்துகொண்டிருப்பதன் மூலம் எளிதில் அமர்ந்திருந்தது. ஆனால் அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு வழிகளில் செல்வது போல் தோன்றியது, மேலும் இந்த காடுகளை அறிந்து கொள்ளும் எண்ணம் ஜாக் விரும்பியது.
அவனால் அவளுடன் என்றென்றும் இங்கே இருக்க முடியாது, சில சமயங்களில்-அவள் அவனைப் பார்த்த தருணங்கள், அல்லது அவன் அவளை நெருங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு, அவளுடைய கூந்தலின் வாசனையை சுவாசிக்கும்போது, ​​அல்லது அவள் சிரித்தபோது-அவன் ஒருபோதும் விரும்பமாட்டான் என்று அவன் விரும்பினான் மீண்டும் நாகரிகத்திற்கு செல்ல வேண்டும். இந்த சிறிய க்ளென் அவர் எப்போதுமே வெல்லும் காடுகளின் ஒரே பிட் என்று கருதப்பட்டால், அவரின் ஒரு பகுதியும் அதில் திருப்தி அடையக்கூடும்.
ஆனால் ஒரு பகுதி மட்டுமே. தன் இதயத்தில், தன்னால் தங்க முடியாது என்றும், லெஸ்யாவிடமிருந்து பிரிந்து செல்வது வேதனையாக இருக்கும் என்றும் அவர் அறிந்திருந்தார். தனது பயணச் செய்திக்காகக் காத்திருக்கும் ஓக்லாந்தில் உள்ள தனது குடும்பத்தைப் பற்றி அவர் நினைத்த போதெல்லாம், அவர் அந்த எண்ணங்களை ஆழமாக புதைத்தார். அவளது தலையில் இன்னும் அவளது வாசனையுடன், அவன் கைகள் அவளது தோலின் மென்மையை இன்னும் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு, அவன் இன்னொரு நாள் புறப்படும் எண்ணங்களைத் தள்ளி வைத்தான். மற்றொரு வாரம். ஒருவேளை அவர் கோடை வரை தங்கலாம்.
கையில் புத்தகம், ஜாக் கேபினுக்கு முன்னால் உள்ள மலர் தோட்டத்தின் வழியாக நடந்து சென்றார். பூக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் இன்னும் முழுமையாக பூக்கின்றன, அவற்றின் நிறங்கள் பெருகிய முறையில் தெளிவானவை, ஆனால் காட்டில் உள்ள மரங்களுக்கு அவற்றின் காந்தி எதுவும் இல்லை. வெள்ளை பிர்ச் முதல் கறுப்பு பைன் வரை, அவர்கள் சாதாரண நிழல்களைப் போடுகிறார்கள், மேலும் அவரது கிளைகளிலிருந்து பறவைகள் உயர்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றினால், அவர் கடந்த காலத்தின் காடுகளின் நடைப்பயணங்களில் கேள்விப்பட்டதை விட, மனிதனின் ஊடுருவலில் இருந்து தூரத்திற்கு ஜாக் அதைக் குறிப்பிட்டார்.
இப்போது அவர் ஒரு மரத்தின் அடிப்பகுதியைப் படித்து, அழிப்பின் விளிம்பில் இடைநிறுத்தப்பட்டார். அவனது விழிகள் ஒன்றிலிருந்து அடுத்த இடத்திற்கு சுற்றின, வீட்டைச் சுற்றியுள்ள வட்டத்தின் சீரான தன்மை கண்ணின் தந்திரமல்ல என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். புத்தகத்தை தனது இடது கைக்கு மாற்றி, ஒரு மரத்தின் பட்டைக்கு எதிராக தனது வலது உள்ளங்கையை அழுத்தினார். அதன் முகடுகள் அவரது சதைக்குள் அழுத்தியது, ஆனால் பட்டை அவருக்கு முற்றிலும் சாதாரணமாக உணர்ந்தது.
ஒரு மரம் மட்டுமே என்று அவர் நினைத்தார். லெஸ்யாவின் வீட்டிற்கு எந்த மந்திரம் பாதிக்கப்பட்டது-ஏனென்றால் இங்கே மந்திரம் இருப்பதாக அவர் நீண்ட காலமாக ஏற்றுக்கொண்டார்-ஒரு மரம் ஒரு மரமாகவே இருந்தது. ஆனால் அவர் அதன் அடிவாரத்தைப் பார்த்தார், அவை பூமியில் மூழ்கியிருந்த வேர்களைப் பின்தொடர்ந்தன, அவனது விழிகள் ஒரு கற்பனையான பாதையை மீண்டும் அறையை நோக்கிப் பின்தொடர்ந்தன. ஒருவேளை வேர்கள் பின்னிப் பிணைந்திருக்கலாம். கேபின் காட்டின் ஒரு பகுதி என்ற எண்ணத்துடன் அவர் விளையாடியிருந்தார், ஆனால் இப்போது அவர் எதிர்மாறாக இருக்க முடியுமா என்று யோசித்தார், காடு என்றால், எப்படியாவது-குறைந்தபட்சம் இந்த மரங்களின் வளையம்-கேபினின் ஒரு பகுதியாக இருக்கக்கூடாது.
அவர் மரங்களுக்கிடையில் வெயில் மிகுந்த இடைவெளியைத் தேர்ந்தெடுத்து கிளம்பினார். புத்தகம் அவரது கையில் நன்றாக இருந்தது, அட்டையின் அமைப்பு அவருக்கு ஒரு ஆறுதல், அவர் விட்டுச் சென்ற நாகரிகத்திற்கு ஒரு உண்மையான மற்றும் பழக்கமான கதை. அந்த எண்ணம் அவன் முகத்தில் ஒரு புன்னகையைக் கொண்டு வந்தது. டாசன் நகரில் அவர் கழித்த மணிநேரங்கள் நாகரிகத்துடனான அதன் தொடர்பில் அவருக்கு எந்த நம்பிக்கையையும் ஊக்கப்படுத்தவில்லை, ஆனால் இந்த இடத்துடன் ஒப்பிடும்போது-மறைமுகமாக மிகச்சிறிய கிராமத்திலிருந்து கூட தொலைவில் உள்ளது, காடுகளின் குழப்பங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சிறிய ஒழுங்கு இடம் - டாசன் ஒரு உண்மையான பெருநகரம்.
ஜாக் யூகோன் தடத்தின் சவாலை எதிர்கொண்டார் மற்றும் மனிதனின் கொடுமையிலிருந்து தப்பினார். அவர் வனாந்தரத்தின் கூறுகளையும் கடுமையையும் சகித்திருந்தார். ஆனால் அவர் காடுகளை வெல்லவும், தன்னை மேம்படுத்தவும், இயற்கையின் சக்திகளை விட மனிதனை பெரிதாக நிரூபிக்கவும் புறப்பட்டபோது, ​​அவர் சந்திக்கும் விஷயங்களை அவர் ஒருபோதும் கற்பனை செய்து பார்த்ததில்லை. மீண்டும் உமாட்டிலாவில், வெண்டிகோ ஒரு கதை மட்டுமே. ஆனால் தூர வடக்கின் வெள்ளை ம silence னத்தில், புராணங்கள் மாமிசத்தை எடுத்துக்கொண்டு திகிலூட்டும் வகையில் உண்மையானவை.

Saturday, July 01, 2000

காடு நாவல் #16


தனக்கு முன்னால் ஒரு கல் அடுப்பு இருப்பதைக் காண அவன் கண்களைத் திறந்தான், உள்ளே நெருப்பு வெடித்தது, அவன் வெடித்த உதடுகளை நனைக்க அவன் நாக்கை வெளியே ஓடினான். நெருப்பிலிருந்து வரும் வெப்பத்தில் அவரது முகம் வறண்டு, இறுக்கமாக உணர்ந்தது, எந்த இயக்கமும், எந்த வெளிப்பாடும் அவருக்கு வலியைக் கொடுத்தது. ஆனாலும், அவர் புன்னகைத்து போர்வையை இழுத்தார்-ஏனென்றால் அவர் தூங்கும்போது யாரோ அவரை மூடிவிட்டார்கள்-கழுத்து வரை.
ஆனால் இப்போது முழுமையாக விழித்திருக்கும், அவர் உண்மையில் மிகவும் சூடாக உணர்ந்ததை உணர்ந்தார். இந்த யோசனை அபத்தமானது என்று தோன்றியது, ஆனாலும், அவர் போர்வையைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, தரையெங்கும் எட்டிப் பார்த்த மிளகாய் வரைவை வரவேற்றார்.
ஜாக் எழுந்து உட்கார்ந்து சுற்றிப் பார்த்தான். கடினமான மற்றும் வலி, அவர் ஒரு நூறு வயதை உணர்ந்தார், ஆனால் அவர் தனது சுற்றுப்புறங்களில் எடுத்தபோது அவரது வலிகள் மறக்கப்பட்டன. வீட்டில் அவர் இதை ஒரு எளிய அறையாகக் கருதியிருப்பார், ஆனால் யூகோன் பிராந்தியத்தின் கடினமான, தொலைதூர நிலப்பரப்பில், இது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாகத் தோன்றியது. ஒரு அறை என்றாலும், கேபின் நாற்பது அடி சதுரத்தை அளந்திருக்க வேண்டும், அதன் தரை பலகைகள் மற்றும் விட்டங்கள் புதிதாக வெட்டப்பட்டதைப் போல ஒளிரும், அவற்றின் கோடுகள் ஒரு மாஸ்டர் பில்டரால் வைக்கப்பட்டிருப்பதைப் போல சரியானவை.
பிரமாண்டமான கல் நெருப்பிடம் ஒரு சுவரை குறுக்கிட்டது, ஆனால் கேபினின் எதிர் பக்கத்தில் ஒரு கனமான கருப்பு இரும்பு அடுப்பு இருந்தது, அதன் குழாய் கூரை வழியாக மேலே எழுந்தது. முன்னும் பின்னும் கதவுகள் இருந்தன, ஒவ்வொன்றையும் தவிர-இது ஜாக் மிகவும் ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது, இதுவரை அவர் நாகரிகமாகக் கருதுவதிலிருந்து-உயரமான, பல-பலகையான ஜன்னல், திசைதிருப்பப்பட்ட, கையால் செய்யப்பட்ட கண்ணாடி. அந்த இரண்டு ஜன்னல்கள் வழியாக சூரிய ஒளி ஓடியது, அவற்றைத் தாண்டி அவர் காட்டைக் கண்டார்.தரையில் கனமான உரோமங்கள் விரிப்புகளாக நீட்டப்பட்டிருந்தன. கேபினின் முன்புறத்தில் ஜன்னலால் சிறந்த வெளிச்சத்தைப் பிடிக்க இரண்டு நாற்காலிகள் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தன, கதவின் அருகே புத்தகங்கள் நிறைந்த அலமாரி இருந்தது. அந்த தொகுதிகளின் பார்வை, சில விரிசல் தோல் மற்றும் மற்றொன்று ஒளிரும் தங்க ஃபிலிகிரீ என்று பெயரிடப்பட்டவை, அவரது இதயத்தை பாய்ச்சின.
கேபினின் பின்புற மூலைகள் வாழும் இடத்திற்கு வழங்கப்பட்டன. அருகிலுள்ள ஜாக், அடுப்பு பக்கத்தில், ஒரு படுக்கை மூலையில் அமர்ந்தது, தலை மற்றும் கால்பந்து பலகைகள் வெறுமனே இன்னும் நேர்த்தியாக செதுக்கப்பட்ட, மெத்தை ஒரு பிரஞ்சு மலர் மறைப்பின் கீழ் மறைக்கப்பட்டுள்ளது. படுக்கைக்கு எதிரே, அடுப்புக்கு அருகில் ஒரு மூலையில், ஒரு சிறிய, வட்ட மேஜை ஒரு வெள்ளை சரிகை துணியால் மூடப்பட்டிருந்தது, அதற்கு எதிராக இரண்டு நாற்காலிகள் பதுங்கியிருந்தன, இந்த அறையில் கடந்து சென்றதை ஒரு சாப்பாட்டு அறைக்கு வழங்கின. ஒரு அலமாரியில் உணவுகள், கிண்ணங்கள் மற்றும் கண்ணாடிகள் இருந்தன.
அட்டவணை ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சமையலின் வாசனை நீடித்தது, ஆனால் அவர் அதை முன்பே கவனிக்கவில்லை. இப்போது, ​​மேஜையில் வெள்ளை கிண்ணம், முட்கரண்டி மற்றும் கத்தி மற்றும் கரண்டியால் பார்த்தது, அவரது வயிற்றை பசியால் கர்ஜிக்கச் செய்தது. அவனது குடலில் ஒரு பிடிப்பு முறுக்கியது, ஒரு கணம் அவன் அங்கேயே தரையில் உட்கார்ந்து, வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டான். பிடிப்பு கடந்து சென்றபோது, ​​ஜாக் அவரது கால்களில் தடுமாறினார், ஏனென்றால் இந்த விசித்திரமான இடத்தைப் பற்றிய மிக முக்கியமான விஷயத்தை அவர் கவனித்திருந்தார்.
அடுப்பில் பானை.
இது ஒரு பக்கமாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது, இதனால் உள்ளடக்கங்கள் சூடாக இருக்கும், ஆனால் மேலும் சமைக்காது. கோல்டிலாக்ஸைப் போலவே கொஞ்சம் அதிகமாக உணர்கிறேன், இதுபோன்ற கதைகளின் எச்சரிக்கைகளை மனதில் கொண்டு, அவர் அறை முழுவதும் இஞ்சியுடன் நடந்து சென்றார். ஒவ்வொரு அடியிலும், அவர் முன்பு எடுத்துக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு அதிகமாக இருந்ததை அவர் கவனித்தார். அவரது பூட்ஸ் அடுப்பு மூலம் தரையில் அமர்ந்தது. அவரது கால்கள் வலித்தன, மற்றும் அவரது சாக்ஸ் மெல்லியதாகவும் அணிந்திருந்தன, ஆனால் பூட்ஸ் உலர வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதேபோல் அவரது ஜாக்கெட் கதவின் கொக்கி மீது தொங்கியது, அவரே இங்கே ஒரு வீட்டை உருவாக்கியது போல.
ஆனால் உணவின் வாய்ப்பு மற்ற எல்லா எண்ணங்களையும் கூட்டியது. அவர் ஒரு மூச்சை எடுத்து, பானையை வெறித்துப் பார்த்தார், பின்னர் அதை வெளிப்படுத்தினார், நறுமணத்தில் தன்னைத் தூண்டுவதைக் காண மட்டுமே அவரை பசியால் தூண்டியது. யாரோ - பெண்? கேபின் அவளா? அவள் அவனை எப்படி இங்கே அழைத்து வந்தாள்? -ஹாத் ஒரு குண்டு தயாரித்தான், அவனது வாய் அதன் பணக்கார, மாமிச வாசனையை பாய்ச்சியது. ஒரு மர கரண்டி அடுப்பில் கிடந்தது, அவர் அதை எடுத்து கிளறி, கேரட் மற்றும் உருளைக்கிழங்கு மற்றும் முட்டைக்கோசு ஆகியவற்றைப் பார்த்தார், ஆனால் இன்னும் சிறந்த, இருண்ட துண்டுகளான இறைச்சி முயலாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் நினைத்தார்.
ஜாக் ஒரு அந்நியன் விட்டுச்சென்ற உணவை உண்ணும் ஞானத்தை விவாதித்தார், ஆனால் ஒரு கணம் மட்டுமே. எந்தவொரு தயக்கத்தையும் பசி மீறியது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, குண்டு எஞ்சியிருந்தது, மற்றும் மேஜை அமைக்கப்பட்டிருப்பதைத் தவிர வேறு என்ன நினைக்க வேண்டும்? மேலும் அவர் சந்தேகத்தில் எந்த தர்க்கத்தையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அவருக்கு விஷம் கொடுப்பதற்காக மட்டுமே அவரை இங்கு அழைத்து வருவதில் யாரும் சிக்கியிருக்க மாட்டார்கள், குறிப்பாக வெண்டிகோவிலிருந்து அவரைக் காப்பாற்றிய பெண் அல்ல.
அவன் முகம் சுளித்தான். அது நடந்ததா? அவள் அவற்றை ஃபர்ஸின் கீழ் மறைத்து வைத்திருந்தாள், ஆம், ஆனால் வெண்டிகோ அவற்றை எப்படியாவது தவறவிட்டாரா? அது சாத்தியமற்றதாகத் தோன்றியது. அசுரன் அவர்களைப் பார்த்திருக்க வேண்டும், இல்லையென்றால், அங்கே அவர்களை வாசனை செய்திருக்க வேண்டும். இன்னும் அது அவர்களின் இருப்புக்கு முற்றிலும் குருடாக இருந்தது.
சிறுமி இதைச் செய்திருக்கிறாள் என்ற எண்ணம் அவனது எண்ணங்களில் ஆழமாக கூடு கட்டியது. அதற்கு சில தந்திரங்கள் இருந்திருக்க வேண்டும், ஒருவேளை ரோமங்களில் சில கஸ்தூரி அவர்களின் நறுமணத்தை மறைக்கின்றன. வேறு என்ன இருந்திருக்க முடியும்?
இந்த எண்ணங்கள் அவனது மனதைக் கடந்த சில நொடிகளில், கிண்ணத்தை மேசையிலிருந்து கொண்டு வந்து குண்டு, இறைச்சி மற்றும் காய்கறிகளால் நிரப்ப, அவனுக்கு வெறும் குழம்பு கிடைத்ததை உறுதிசெய்தது. மேஜைக்குத் திரும்பி, காயங்கள் அனைத்தும் கணம் மறந்துவிட்டன, ஒரு துளி கூட சிந்தாமல் பார்த்துக் கொண்டார். அவர் ஒரு நாற்காலியில் நழுவி, ஒரு கரண்டியை எடுத்து, முதல் சுவையை உதடுகளுக்கு உயர்த்தினார். பணக்கார சுவைகள் அவரது வாயில் நிரம்பின, பின்னர் அவரது பசி அதிகரித்தது. சரிகை மேஜை துணியில் அவர் விட்டுச் சென்ற இடங்களைப் பற்றி அவர் புலம்பினார், ஆனால் அவர் தன்னைத் தடுத்து நிறுத்த போதுமானதாக இல்லை. ஜாக் தான் இதுவரை எதையும் அற்புதமாக ருசித்திருக்கிறாரா என்று சந்தேகித்தான், கரண்டியை மீண்டும் ஒரு முறை கிண்ணத்தில் நனைத்தபோது, ​​அவன் ஈறுகளின் வேதனையை உணர்ந்தான், இது அவனது தொடைகள் மற்றும் கால்களில் ஏற்பட்ட புண்களை நினைவூட்டியது, ஸ்கர்வியின் இரண்டு அறிகுறிகளும்.
ஜாக் கண் சிமிட்டினார், கிண்ணத்தில் வெறித்துப் பார்த்தார். கேரட். உருளைக்கிழங்குகள். முட்டைக்கோஸ். அவர் ஸ்கர்வியைத் தடுக்க என்ன தேவை. சிறுமி, அல்லது இந்த குண்டியைத் தயாரித்தவர், அவருக்கு உணவளிப்பது மட்டுமல்லாமல், அவரைக் குணப்படுத்தவும் உதவினார். ஆயினும்கூட, திடீரென்று கிண்ணத்திற்கு மேலே தனது கரண்டியால் இடைநிறுத்தும்படி அவரை திடீரென தாக்கியது.
காட்டு வடபகுதிகளில், வசந்த காலத்தின் ஆரம்பத்தில் இதுபோன்ற காய்கறிகளை எங்கே வளர்க்க முடியும்? வாரங்களுக்கு முன்புதான் தரையில் கரைந்திருந்தது.
அவர் மீண்டும் தனது கரண்டியை நனைத்து தொடர்ந்து சாப்பிட்டார், ஆனால் இப்போது அவரது மனம் வயிற்றைப் போல வெறித்தனமாக வளர்ந்தது. அவர் சாப்பிட்டபோது, ​​உணவின் மூலம் தூண்டப்பட்டு, அவர் மீண்டும் அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தார். நிச்சயமாக அந்தப் பெண் தனியாக இங்கு வாழவில்லை, ஆனாலும் அந்த இடத்தில் ஒரு மனிதனின் செல்வாக்கின் எந்த தடயத்தையும் ஜாக் காணவில்லை. மலர் கவர்லெட் மட்டும் அந்த படுக்கையில் பெண்கள் மட்டுமே தூங்குவதைக் குறிக்கிறது, எனவே அந்தப் பெண்ணுக்கு ஒரு சகோதரி அல்லது தாய் இருந்திருக்கலாம்.
ஆனாலும் அவள் எப்படி வாழ்ந்தாள்?
சர்வைவல். அந்த வார்த்தை அவன் மனதில் எதிரொலித்தது. அவரது ஸ்பூன் வெற்று கிண்ணத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது, அதை மீண்டும் நிரப்ப அவர் தானாகவே உயர்ந்தார். அவர் தனக்காக அதிக குண்டியைத் தயாரித்தபோது, ​​அவர் தொடர்ந்து தனது சுற்றுப்புறங்களைப் படித்துக்கொண்டார், அதே பழக்கமில்லாத உணர்வும் அவர் எழுந்தவுடன் இருந்ததைப் போலவே அவரது எண்ணங்களில் ஊர்ந்து செல்லத் தொடங்கியது. ஒரு அறை - அல்லது இன்னும் சிறந்தது, காடுகளில் ஒரு குடிசை, அடுப்பில் எரியும் நெருப்பு, இழந்த அந்நியருக்கு விட்டுச்செல்லப்பட்ட உணவு… இவை அனைத்தும் விசித்திரக் கதைகளால் நொறுக்கப்பட்டன. ஆயினும் அவர் தானே, ஜாக் லண்டன், மற்றும் அவரது காயங்கள் மற்றும் அவரது பசி உண்மையானது. நெருப்பின் வெப்பமும் அடுப்பும் உண்மையானவை. குண்டியின் பணக்கார சுவை… அதுவும் உண்மையானது.
இது ஒரு விசித்திரக் கதை அல்ல என்று அவர் நினைத்தார்.
ஆனால் அவரைச் சுற்றி சாத்தியமற்றது பற்றிய குறிப்புகள் இருந்தன. வசந்த காலத்தின் துவக்கத்தில், காடுகளின் நடுவே புதிய காய்கறிகள். பின்னர் கேபின் இருந்தது, எனவே திறமையாக கட்டப்பட்டது. இப்போது, ​​ஜாக் கையில் கிண்ணத்துடன் அடுப்புக்கு முன்னால் நின்றபோது, ​​அவரது கவனத்தை ஈர்த்தது சில விஷயங்கள் இல்லாதது. கேபினின் சுவர்கள் உயிர்வாழும் கருவிகள் முற்றிலும் இல்லாமல் இருந்தன. அவர் பார்வையிட்ட வேறு எந்த அறையிலும்-யூகோனை விட விருந்தோம்பும் தட்பவெப்பநிலைகளில், ஆனால் அவர், மெரிட் மற்றும் ஜிம் ஆகியோர் குளிர்காலத்தைக் கழித்த சிறிய குலுக்கலில் கூட-அந்தக் கருவிகள் இருந்தன, அல்லது அவற்றின் கடந்தகால இருப்பு தெளிவாகத் தெரிந்தது.
சுவரில் ஸ்னோஷோக்கள் தொங்கவில்லை, அல்லது இதுவரை இருந்ததைக் குறிக்க எந்த கொக்கிகளும் இல்லை. அவர் எந்த மீன்பிடிக் கம்பத்தையும், வலையையும், வேட்டையாட எந்த துப்பாக்கியையும் பார்த்ததில்லை. உண்மையில் ஆயுதங்கள் எதுவும் இல்லை. நிச்சயமாக வெளியே, கேபினுக்கு எதிராக, விறகு அடுக்கி வைக்கப்படும் மற்றும் கருவிகளை வைத்திருக்கக்கூடிய ஒருவிதமான அடைப்பு இருக்கலாம் - ஒரு திணி, கோடரி, ஒரு பார்த்தேன். ஆனால் அப்படி இருந்தாலும், ஆயுதங்கள் உள்ளே வைக்கப்படும்.
இப்போது தனது பசியுடன் போராடும் ஆர்வம், ஜாக் தனது கரண்டியை மேசையிலிருந்து எடுத்துக்கொண்டு, சாப்பிட்டபடியே கேபினில் சுற்றி நடந்தான், கிண்ணம் கிட்டத்தட்ட அவனது கன்னத்திற்கு உயர்த்தப்பட்டது. அவரது தேடல்கள் அவரது அவதானிப்புகளுக்கு முரணாக எதுவும் இல்லை. கேபினின் கட்டுமானத்தின் தரத்தால் இன்னும் ஆச்சரியப்பட்ட அவர், மற்றொரு கடியை எடுத்து, பின்னர் சுவரை ஆய்வு செய்ய, நெருப்பு இப்போது குறைவாக எரிந்து கொண்டிருக்கும் அடுப்பு மூலம் இடைநிறுத்தப்பட்டது. பதிவுகள் சரியாக இணைக்கப்பட்டன, ஒவ்வொன்றும் ஒரே மாதிரியானவை, மேலும் அவர் ஒன்றிற்கும் அடுத்தவற்றுக்கும் இடையில் கிடைமட்ட மடிப்புடன் ஒரு விரலை ஓடினார்.
பில்டர் இடைவெளிகளை மூடுவதற்கு என்ன பயன்படுத்தினார்? அவர் சுவரின் நீளத்தை நோக்கி நடந்து, அடுப்பைச் சுற்றி நகர்ந்து, ஒவ்வொரு பதிவின் சீரான தன்மையையும் குறிப்பிட்டார். சுவர்களில் எந்தவிதமான சின்களும் இல்லை, பாறைகள் அல்லது குச்சிகளால் நிரப்பப்பட்ட இடைவெளிகளும் இல்லை, மற்றும் பதிவுகளுக்கு இடையில் உள்ள இடங்கள் மண் டப்பிங் அல்லது சப்பால் மூடப்படவில்லை.
கையில் கிண்ணம், ஜாக் நெருக்கமாக சாய்ந்து, இரண்டு பதிவுகளுக்கு இடையில் உள்ள இடத்தைப் பார்த்தார். அவர் ஒரு விரலை உள்ளே தள்ளி மென்மையாக இருப்பதைக் கண்டார். புருவங்கள் பின்னப்பட்டவை, அவர் தனது கரண்டியின் பின்புறத்தை சேரும்போது துடைக்க பயன்படுத்தினார், மேலும் பட்டை அகற்றப்பட்டு, கீழே வெள்ளை, பளபளப்பான மரத்தை வெளிப்படுத்தினார்.
எந்த சீமைகளும் இல்லை. பதிவுகள் இடையே இடைவெளிகள் இல்லை என்பதால் முத்திரையிடப்படவில்லை; பதிவுகள் ஒன்றாக வளர்ந்தன. அடியில், பட்டை பச்சை நிறத்தில் இருந்தது, மேலும் அது வாழ்ந்ததால் மரம் பளபளத்தது.
ஒரு கையில் மறந்துபோன குண்டு கிண்ணம், அவர் மெதுவான வட்டத்தில் திரும்பி, சுவர்களையும் கதவுகளையும் முறைத்துப் பார்த்தார், பின்னர் ராஃப்டர்களைப் பார்க்க தலையை பின்னால் சாய்த்தார், இவை அனைத்தும் உயிருடன் உள்ளன. அவர் கேபினின் முன்பக்கத்தை நோக்கி தடுமாறி, கிண்ணத்தை சிறிய புத்தக அலமாரியின் மேல் அமைத்து, புத்தகங்களின் முதுகெலும்புகளைப் படிக்க வளைந்தார். ஆங்கிலம், பிரஞ்சு, ரஷ்ய மற்றும் பிற மொழிகள். சுற்றிலும் சுழன்று, இயலாமல் அவரை மூடிக்கொண்டு, திடீரென்று நிறுத்தி தரையைப் பார்த்தார்.
அறைக்கு வேர்கள் இருந்ததா? அதைக் கட்டுவதற்கு வெட்டப்பட்ட மரங்கள் இன்னும் உயிருடன் இருந்தால் அது வேண்டும். இது இப்படி வளர்ந்ததா? இம்பாசிபிள். கற்பனைக்கு எட்டாத. ஆனால் இன்னும் அவரது கண்டுபிடிப்பை மறுக்க முடியாது. அவர் சொல்லும் வரையில் கதவுகள் மற்றும் ஜன்னல்கள் மற்றும் அலங்காரப் பொருட்கள் சாதாரணமாக இருந்தன. ஆனால் இல்லையெனில் கேபின் உயிருள்ள மரத்தால் ஆனது.
ஜாக் முன் ஜன்னலுக்குச் சென்று உறைந்தார். கேபின் ஒரு தீர்வுக்கு அமர்ந்தது, அதையும் தாண்டி காடு அடர்த்தியாகவும் இருட்டாகவும் வளர்ந்தது. காட்டுப் பூக்களின் அடர்த்தியான சிக்கலானது அங்கே பூத்து, துடிப்பான ஊதா மற்றும் ப்ளூஸ், பிங்க்ஸ் மற்றும் ஆரஞ்சு மற்றும் சிவப்பு, வண்ணங்கள் மிகவும் பணக்காரர், அவை டாசனின் சாம்பல் நிறங்களின் எல்லா நினைவுகளையும் அழித்தன.
அவன் தலையை ஆட்டினான். இதில் எது உண்மையானதாக இருக்கும்? அவர் படித்த கதைகளைப் பற்றி அவர் நினைத்தார், அதில் ஆண்கள் காடுகளில் தவறான பாதையில் சென்று தேவதைகள் மற்றும் உருவங்களின் உலகில் தங்களைக் கண்டுபிடித்தனர், அவர்கள் கணக்கிடுவதன் மூலம் சில நாட்கள் மட்டுமே சென்றனர், ஆனால் அவர்கள் இல்லாத ஆண்டுகளில் பல ஆண்டுகள் முன்னேறியுள்ளன என்பதைக் கண்டறிய உலகில் மீண்டும் தோன்றினர். .
இந்த இடத்தின் யதார்த்தத்தை மறுக்க ஜாக் தனது தலையின் பக்கங்களைப் பிடித்துக் கொண்டார். அவர் எவ்வளவு நேரம் தூங்கினார்? அவர் உண்மையிலேயே எங்கே விழித்திருந்தார்? அவர் இங்கு எப்படி வந்தார்?
அவர் தனது கோட்டை கதவின் கொக்கியிலிருந்து பறித்து, தனது பூட்ஸை மீட்டெடுக்க அடுப்புக்கு தடுமாறும்போது அதைப் போட்டார். அவர் அவற்றைக் கட்டாமல் அவற்றில் நுழைந்து கேபினின் பின்புறம் நகர்ந்தார், ஆனால் அவர் அந்தப் பக்கத்திலுள்ள ஜன்னலைக் கடந்து செல்லும்போது, ​​அவர் மீண்டும் உறைந்தார், இந்த முறை வளர்ந்து வரும் காய்கறித் தோட்டத்தைப் பார்த்தபோது, ​​அரை ஏக்கர் பரப்பளவில் வெறித்தனமான ஒரு வகை தாவரங்களின். தோட்டத்திற்கு அப்பால் அவர் ஆப்பிள் மற்றும் பேரிக்காய் மரங்களையும், திராட்சைகளால் கனமான கொடிகளையும் கண்டார்.
"ஒரு பிச்சின் மகன்," அவர் கிசுகிசுத்தார்.
பின்னர் ஒரு காற்று அவரது கழுத்தின் பின்புறத்தை மூடியது. அவர் திரும்பியபோதும், கதவு திறப்பதைக் கேட்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தார்.
அந்தப் பெண் சற்று உள்ளே நின்றாள், சூரியன் அவளைச் சுற்றி ஓடியது, அவளது பருத்தி உடையின் அடியில் அவளது உடலின் வெளிப்புறத்தை சரியாக நிழலாடியது. அவனுடைய பயமும் கலக்கமும் இருந்தபோதிலும், அவளுடைய அழகு அவனைப் பேசாதது.
பின்னர் அவள் அப்பாவித்தனத்தோடும் இனிமையோடும் புன்னகைத்தாள், ஆச்சரியத்தில் மட்டுமே சிமிட்டினாள், அவன் வெளியேறத் திட்டமிட்டிருப்பதை உணர்ந்த அவள் முகம் உண்மையான சோகத்தில் சரிந்தது.
“நான் என்ன தவறு செய்தேன்?” என்று கேட்டாள். "உங்களுக்கு குண்டு பிடிக்கவில்லையா?"
அதிகாரம் பத்து
பழைய உடலில் எக்கோஸ்
ஜாக் அவனது கண்களை அவளிடமிருந்து எடுக்கவில்லை. அவன் அவளுக்கு வருத்தத்தை ஏற்படுத்தினான் என்பதை உணர்ந்தபோது அவனைக் கைப்பற்றிய வருத்தத்தையும் அவனால் அசைக்க முடியவில்லை. அவளுடைய குரலிலும் அவளுடைய வெளிப்பாட்டிலும் அவன் ஒரு அவுன்ஸ் ஏமாற்றுத்தனத்தைக் காணவில்லை. அவளுடைய வீடும் அழகும் வேறொரு உலகமாக இருந்தபோதிலும், அவளுடைய பார்வையில் இருந்த ஏமாற்றமும் நொறுக்கப்பட்ட நம்பிக்கையும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி மனிதன்தான்.
அவர் ஒரு நீண்ட மூச்சை எடுத்து, கேபினின் எளிமையான ஆறுதலைப் பார்த்தார், எந்த ஆபத்தும் இல்லை. மேஜிக், ஒருவேளை, உயிருள்ள மரத்தால் ஆன ஒரு அறை என்று வேறு எதற்காக அவர் அழைக்க முடியும்? ஆனால் எந்த ஆபத்தும் இல்லை. ஒரு தவறான எண்ணம் அவரது தலையில், ஹேன்சல் மற்றும் கிரெட்டல், ஒரு சாக்லேட் குடிசை மற்றும் ஒரு சூனியக்காரி அடுப்பு ஆகியவற்றால் கிசுகிசுத்தது, ஆனால் அவர் அதில் குடியிருக்கவில்லை. அது உண்மையில் ஒரு விசித்திரக் கதையாக இருந்தது, மற்றும் சூனியக்காரி இல்லையா, கேபினின் வாசலில் நின்ற பெண் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி உண்மையானவள்.
அவளது விழிகள் வீழ்ச்சியடைந்தன, அவளது உதடுகள் ஒரு சிறிய பவுட்டில் குனிந்தன. "போதுமான உப்பு இல்லை," என்று அவள் சொன்னாள், அவள் இன்னும் தன் குண்டியைப் பற்றி பேசுகிறாள் என்பதை உணர அவனுக்கு ஒரு கணம் பிடித்தது. அவள் அரை சாப்பிட்ட கிண்ணத்தை புத்தக அலமாரியின் மேல் கண்டாள்.
ஜாக் விழுங்கியது, தொண்டை வறண்டது. அவர் பின்னால் உள்ள காட்டுத் தோட்டத்தின் ஜன்னலைப் பார்த்தார், ஒரு உணர்தல் அவரைத் தாக்கியது. அவர் எங்கே போவார்? அடிமைகள் முகாமிட்டிருந்த ஆற்றிலிருந்து அவர் எவ்வளவு தூரம் வந்தார், எந்த திசையில் சென்றார் என்பது அவருக்குத் தெரியாது. அவரது விரிசல் விலா எலும்புகள் சுவாசத்தை அச fort கரியமாக்கியது, மேலும் அவரது மற்ற காயங்கள் அவரை மெதுவாக்காது என்றாலும், அவர் இழந்த வலிமையையும் வீரியத்தையும் நிரப்ப ஒரு உணவு போதுமானதாக இருக்காது, அல்லது நாகரிகத்திற்குத் திரும்புவதற்கு நீண்ட காலமாக அவலத்தைத் தடுக்கவும் முடியாது. அவரிடம் ஆயுதங்கள் இல்லை, உணவு இல்லை, எந்தவிதமான பொருட்களும் இல்லை… வெண்டிகோ இன்னும் எங்காவது சுற்றித் திரிந்தார்.
"குண்டு சரியானது," ஜாக் கூறினார்.
அவள் உடனடியாக பிரகாசித்தாள், அவள் புன்னகை திரும்பியது, அவன் அவளை முதலில் பார்த்தபோது அவளுக்கு இருந்த கூச்சத்துடன். ஆனால் பின்னர் அவளது வெளிப்பாடு மீண்டும் கலக்கமடைந்தது.
"நீங்கள் பட்டினி கிடந்திருக்க வேண்டும், ஆனால் நீங்கள் அதை முடிக்கவில்லை." கிட்டத்தட்ட மனச்சோர்வுடன், அவள் கைவிடப்பட்ட கிண்ணத்தை சைகை செய்தாள்.
அவனது சந்தேகங்களை எதிர்த்துப் போராடி, அவளையும் அவளுடைய வீட்டையும் பற்றி எச்சரிக்கையாக இருந்தாள், ஆனால் இதுவரை அவனைப் பாதுகாத்த விதத்தை நினைவு கூர்ந்த அவன், கேபினின் மையத்தை நோக்கி இரண்டு படிகள் பின்வாங்கினான்.
"இது எனது இரண்டாவது உதவி."
"ஓ," அவள் மகிழ்ச்சியுடன் தலையசைத்தாள். "அது நல்லது."
சிறுமி கிண்ணத்தை எடுத்துக்கொண்டு மேசைக்கு எடுத்துச் சென்றாள், ஜாக் சில அடிக்குள் சென்றாள். அவள் கடந்து செல்லும்போது இலவங்கப்பட்டையின் வாசனையை அவன் பிடித்தான், அவளுடைய முதல் சந்திப்பின் நினைவோடு, அவன் அவன் மேல் படுத்திருந்தாள், உடல் அவனுக்கு உருவானது, அவளது வெளியேற்றப்பட்ட சுவாசத்தில் சுவாசம் மற்றும் அவளது சூடான இனிமையான வாசனையுடன் அவனது உணர்வுகள் வெல்லப்பட்டன.
"மீதமுள்ளதை நீங்கள் விரும்பவில்லையா?" என்று அவள் கிண்ணத்தை அமைத்து அவனைப் பார்க்கத் திரும்பினாள்.
ஜாக் அவர் செய்ததைக் கண்டுபிடித்தார், மிகவும். அவனது வயிறு வளர்ந்தது, அவன் வாயில் இன்னும் முயல் குண்டியின் சுவை இருந்தது, மேலும் விரும்பினான். ஒரு கிளாஸ் தண்ணீர் அல்லது விஸ்கியும் வரவேற்கப்படும். உரோமங்கள் மற்றும் போர்வைகள் மற்றும் சூடான தீ, பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள்… அவர் தங்க விரும்பினார்.
“உங்கள் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டார்.
அவள் மிக விரைவாக அவனை நோக்கி திரும்பினாள், அது கிட்டத்தட்ட ஒரு பைரூட், அவளுடைய ஆடையின் பறக்கும் பறக்கும். "Lesya. நான் லெஸ்யா. ”

பேயும் பயமும்

பேயும் பயமும் மறுப்பதற்கு ஆண்மையுள்ள பயம் என்பது நம் இருப்பின் ஒரு பகுதி அல்லவா? பொதுமக்களிடம் அச்சத்தை ஏற்படுத்துவது இன்றைய அரச...