யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகளை மதிப்பிடுவதற்கு, அவரது பங்களிப்பை தமிழ் கவிதை மரபு மற்றும் சர்வதேசிய கருத்துருவங்களின் பின்னணியில் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். தமிழ் கவிதை மரபு, பாரதியார் முதல் நவீன கவிஞர்கள் வரை, தமிழ் அடையாளம், பண்பாடு, வரலாறு, மற்றும் இருத்தலியல் (existential) கேள்விகளை மையப்படுத்தி உருவாகியது. இந்த மரபு, உள்ளூர் மற்றும் பண்பாட்டு அடையாளங்களை வலியுறுத்தி, தமிழின் ஆன்மாவை பிரதிபலித்தது. ஆனால், யவனிகா ஸ்ரீராம் இந்த உள்ளூர் கருத்துருவத்திலிருந்து விலகி, சர்வதேசியம் (cosmopolitanism) எனும் கருத்துருவத்தை நோக்கி பயணித்தார். இது அவரது கவிதைகளை தனித்துவமாகவும், தமிழ் மரபுக்கு வேறுபட்ட ஒரு புதிய இடத்தை அளிக்கவும் காரணமாக அமைந்தது.
யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், தமிழ் பண்பாட்டு அடையாளத்தை மீறி, உலகளாவிய மனித அனுபவங்களை ஆராய்கின்றன. அவரது கவிதைகளில், மனிதனின் பன்மைத்துவ அடையாளங்கள், கலாச்சார கலப்பு, மற்றும் உலகளாவிய மதிப்புகள் பிரதிபலிக்கின்றன. இது, உலகமயமாக்கல் மற்றும் கலாச்சார பரிமாற்றங்களின் காலத்தில், தமிழ் கவிதைக்கு ஒரு புதிய பரிமாணத்தை அளித்தது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதை மொழி, பாரம்பரிய தமிழ் கவிதை மொழியிலிருந்து மாறுபட்டது. பாரதியின் உணர்ச்சிமயமான மொழியோ, நவீன கவிஞர்களின் உருவக-அகவயமான மொழியோ அவரிடம் முழுமையாக இல்லை. மாறாக, அவரது மொழி, சர்வதேச இலக்கிய மரபுகளை ஒத்து, எளிமையான ஆனால் ஆழமான, உலகளாவிய புரிதலை உருவாக்குவதாக இருந்தது. இது, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய அழகியலை உருவாக்கியது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டு அடையாளத்தை மையப்படுத்தாமல், பல்வேறு கலாச்சாரங்களின் சந்திப்பை பேசுகின்றன. இந்த பன்மைத்துவ அணுகுமுறை, அவரை தமிழ் கவிதை மரபில் தனித்த குரலாக நிலைநிறுத்தியது. உதாரணமாக, அவரது கவிதைகள், உலகளாவிய மனித உணர்வுகளான அன்பு, இழப்பு, மற்றும் தேடலை, கலாச்சார எல்லைகளை மீறி வெளிப்படுத்துகின்றன.
பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்தினுள்
அதன் கண்ணாடி சன்னல்கள் தகரங்கள்
மற்றும் இருக்கைகளும் நடுங்க
எளிய மக்களுடன் குறைந்த கட்டணத்தில் பயணிப்பது
ஒரு நான்குவழிச் சாலையின் அழகிற்கு
சற்றுப் பொருத்தமில்லாததுதான்
தனது நிறுத்தத்தில் இறங்க அக்கிழவர்
கால்களில் வலுவற்று இருந்தார்
அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்
இரண்டு ரூபாய்க்கு ஏழு தையல் ஊசிகளை
விற்பவன் உற்சாகமாக இறங்கிப் போயிருந்தான்
இன்னுமிருக்கிறதா கிழிந்த துணிகள்
பழக்கூடைகள் பள்ளிச் சிறார்கள்
தலை வறண்ட பெண்கள் இடையே
ஏதோ நடத்துனர் தன் கால்களால் பேருந்தை
உந்தி ஓட்டுபவர் போல சிரமமாகத் தெரிகிறார்
எத்தனைமுறை செப்பனிடப்பட்டாலும் அப்பேருந்து
நான்குவழிச் சாலையின் மேம்பாலத்தில்
தோன்றும்போது இருபுறமும்
தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையேதான்
திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும் போல
சாலையின் நடுவே நீளமாக வைத்த அரளிகள்
இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன.
யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகளில் ஒரு தனித்துவமான சொல்லாடல்கள் உள்ளது, ஆனால் அது பாரம்பரிய தமிழ் கவிதைகளின் மரபிலிருந்து வேறுபட்டது. அவரது குரல், உலக இலக்கிய மரபுகளுடன் உரையாடும் தன்மை கொண்டது. இதனால், அவரைப் பின்பற்றி எழுதக்கூடிய கவிஞர்கள் உருவாகவில்லை என்பது, அவரது தனித்துவத்தின் வலிமையை காட்டுகிறது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் முக்கியத்துவம், தமிழ் கவிதையை உள்ளூர் எல்லைகளிலிருந்து விடுவித்து, சர்வதேச இலக்கிய மேடையில் நிறுத்த முயன்றதில் உள்ளது. அவரது கவிதைகள், தமிழ் மரபின் செழுமையை மறுக்காமல், அதை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்ய முயன்றன. இது, தமிழ் கவிதையின் எல்லைகளை விரிவாக்கியது மட்டுமல்லாமல், உலக இலக்கிய உரையாடலில் தமிழுக்கு ஒரு இடத்தை பெற்றுத் தந்தது.
யவனிகா ஸ்ரீராமை ஒரு கவிஞராக மதிப்பிடும்போது, அவரை தமிழ் கவிதை மரபின் தொடர்ச்சியாக மட்டும் பார்க்க முடியாது. அவர், தமிழ் மரபை மீறி, சர்வதேசிய கருத்துருவங்களை தமிழ் கவிதைக்கு அறிமுகப்படுத்திய ஒரு முன்னோடி. அவரது கவிதைகள், உலகளாவிய அடையாளங்கள், பன்மைத்துவ கலாச்சாரங்கள், மற்றும் மனித அனுபவங்களின் பொதுத்தன்மையை வெளிப்படுத்துவதன் மூலம், தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு சென்றன. அவரது மொழி, உள்ளூர் மரபுகளை முழுமையாக கைவிடாமல், உலக இலக்கிய மரபுகளுடன் உரையாடியது. இதனால், அவர் தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய அழகியல் மற்றும் கருத்துருவத்தை உருவாக்கினார். ஆனால், அவரது தனித்துவமான குரல், பின்பற்றப்பட முடியாத ஒரு தன்மையைக் கொண்டிருந்ததால், அவரது பாதையில் பயணிக்கும் கவிஞர்கள் உருவாகவில்லை. இது, ஒரு வகையில், அவரது பங்களிப்பின் தனித்தன்மையை உறுதிப்படுத்துகிறது.
யவனிகா ஸ்ரீராமின் பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து கவிதை, மனித வாழ்வின் எளிய அனுபவங்களை, ஒரு பழைய பேருந்தின் பயணத்தின் உருவகத்தின் மூலம், சர்வதேசிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக உயர்த்தி, உலகளாவிய உரையாடலுடன் இணைக்கிறது. உள்ளூர் தமிழ்ச் சூழலில் வேரூன்றிய இந்தக் கவிதை, விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கை, இழப்பு, மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் தாக்கங்களை, ஒரு பேருந்து பயணத்தின் அன்றாட காட்சிகளால் வெளிப்படுத்துகிறது. ஸ்ரீராமின் தனித்துவமான குரல், உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய பரிமாணத்தில் மறுவரையறை செய்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை ஆராய்கிறது.
கவிதையின் மைய உருவகமான “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து,” விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்வையும், அவர்களின் தொடர்ச்சியான உழைப்பையும் குறிக்கிறது. “கண்ணாடி சன்னல்கள் தகரங்கள் மற்றும் இருக்கைகளும் நடுங்க” என்ற வரிகள், இந்த பேருந்தின் பழமையையும், அதனைப் போலவே பயணிக்கும் மக்களின் நிலையையும் சித்தரிக்கின்றன. “எளிய மக்களுடன் குறைந்த கட்டணத்தில் பயணிப்பது” என்ற வரி, இந்த மக்களின் பொருளாதார நிலையை வெளிப்படுத்துவதோடு, உலகெங்கும் உள்ள தொழிலாளர்கள், கிராமப்புற மக்கள், மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் வாழ்க்கையுடன் இணைகிறது. இந்த பேருந்து, உலகமயமாக்கலின் “நான்குவழிச் சாலையின் அழகிற்கு” பொருத்தமற்றதாக இருப்பது, நவீனமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்கள் புறக்கணிக்கப்படுவதை சுட்டிக்காட்டுகிறது.
கவிதையில் வரும் கதாபாத்திரங்கள்—வலுவற்ற கால்களுடன் இறங்கும் கிழவர், இரண்டு ரூபாய்க்கு ஊசி விற்கும் உற்சாகமானவன், தலை வறண்ட பெண்கள், பள்ளிச் சிறார்கள்—எளிய மக்களின் அன்றாட வாழ்வை பிரதிபலிக்கின்றனர். “அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்” என்ற வரி, நில இழப்பு மற்றும் இடப்பெயர்வின் வலியை, உள்ளூர் சூழலில் மட்டுமல்ல, உலகளவில் நகரமயமாக்கல், பொருளாதார மாற்றங்கள், மற்றும் புலம்பெயர்வால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “இன்னுமிருக்கிறதா கிழிந்த துணிகள்” என்ற கேள்வி, இந்த மக்களின் வறுமையையும், அவர்களின் வாழ்வில் நிலவும் நிரந்தரமான குறைபாடுகளையும் வெளிப்படுத்துகிறது, இது உலகெங்கும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் பொதுவான அனுபவமாகும்.
“ஏதோ நடத்துனர் தன் கால்களால் பேருந்தை உந்தி ஓட்டுபவர் போல” என்ற வரி, விளிம்பு நிலை மக்களின் உழைப்பின் சிரமத்தை, ஒரு உலகளாவிய உருவகமாக மாற்றுகிறது. இந்த உழைப்பு, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான அமைப்புகளில், மனிதர்களை இயந்திரங்களாக மாற்றும் தன்மையை பிரதிபலிக்கிறது. பேருந்து, “நான்குவழிச் சாலையின் மேம்பாலத்தில்” தோன்றும்போது, “தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையே திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும்” என்ற வரிகள், நவீனமயமாக்கலால் கிராமங்கள், பண்பாடுகள், மற்றும் அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை, உலகளவில் பாரம்பரியத்தின் இழப்புடன் இணைக்கின்றன. இந்த இழப்பு, உலகெங்கும் நகரமயமாக்கலால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களின் அனுபவமாக ஒலிக்கிறது.
கவிதையின் முடிவில், “சாலையின் நடுவே நீளமாக வைத்த அரளிகள் இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன” என்ற வரி, நவீனமயமாக்கலின் மத்தியில் இயற்கையின் நிலைத்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆனால், இந்த அழகு, பேருந்தில் பயணிக்கும் மக்களின் அவஸ்தைகளுக்கு முரணாக உள்ளது, இது உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்கள் புறக்கணிக்கப்படுவதை வலியுறுத்துகிறது. இந்த முரண்பாடு, உலகளவில் பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்கும், சமூக நீதிக்கும் இடையிலான இடைவெளியை பிரதிபலிக்கிறது.
ஸ்ரீராமின் கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட” பேருந்து, காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ அமைப்புகளின் எச்சங்களை, உள்ளூர் மக்களின் உழைப்பால் தொடர்ந்து பராமரிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. ஆனால், “தொலைந்துபோன கிராமத்தை” தேடும் பேருந்து, இந்த எச்சங்கள் உலகமயமாக்கலின் முன்னேற்றத்தால் அழிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது. இது, உலகளவில் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அடையாள இழப்புடன் இணைகிறது.
பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து கவிதை, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வை, உலகமயமாக்கல், நவீனமயமாக்கல், மற்றும் பாரம்பரியத்தின் இழப்பு ஆகியவற்றின் பின்னணியில் ஆராய்கிறது. யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் மரபை மீறி, உலக இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைந்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை—நில இழப்பு, உழைப்பின் சிரமம், மற்றும் அடையாள நெருக்கடி—வெளிப்படுத்துகிறார். இந்தக் கவிதை, உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக மாற்றி, தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு செல்கிறது, ஸ்ரீராமை ஒரு தனித்துவமான சர்வதேசிய கவிஞராக நிலைநிறுத்துகிறது.
குப்பைமேடு
பறவைகளைச் சமைக்கும் போது உதட்டில் சிகரெட் தொங்குவது முக்கியம்
மலைமுகடுகளைப் பார்த்தவாறோ
ஆடைகளைத் தளர்த்திக் கொண்டோ
அடுப்பைப் பற்ற வைக்கலாம்
மழைக்காலம் தொட்டு முழு பருவ காலங்களிலும் நாம் இவ்வாறு
நீடித்து இருப்பது வீட்டின் அருகே ஒரு குப்பைமேட்டை உருவாக்கி விடுகிறது
ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம்
ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது
இளம் பருவக் காதலுக்கான அனைத்து பாடல்களும் ஏற்கனவே மிகச் செம்மையாக இசைக்கப்பட்டு
அசை போடுவதற்கெனக் காத்திருப்பதைத்தான் சொல்கிறேன்
அப்போது நாம் முழு மனிதனாகும் ஆவலில் இருந்தோம்
காலத்தை இவ்வாறுதான் பலவாகப்பங்கிட்டுக் கொண்டோம்
அனேகமும் சண்டைகள் அண்டை அயல்களோடு என்றார்கள் நீதிமான்கள்
ஒரு சருகுமான் பள்ளத்தாக்குகளில் பல நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறது
நாம் செய்ய வேண்டியது என்ன
இப்படியான கேள்விகளை ஒரு அருமையான மாலையில் தள்ளி போடுவதுதான்
அழகின் ஆன்மாவை அல்லது காதலை உடல் உழைப்பையும் கூட நாம் எப்போதும் பேராவலுடன் முத்தமிட விரும்பினோம்.
அது ஒரு மறைபொருளைப் போல நம்மை ஏமாற்றியது
ஒரு திருப்தியான மரணம்
அது வாழ்நாளை இழுத்துச் சென்றபடி இருக்கிறது
கெடுபிடியான காலங்களில் புகையிலைக்கும் எரிபொருளுக்கும்
உண்மையில் அவஸ்தைப்பட்டோம்
இப்போது தனிமையில்
ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை
பறவை வெந்து கொண்டிருக்கிறது
மேலும் ஒரு சிகரெட்
000
யவனிகா ஸ்ரீராமின் குப்பைமேடு கவிதை, மானுட வாழ்வின் சிக்கல்களை, அன்றாட வாழ்க்கையின் எளிய மற்றும் ஆழமான உருவகங்கள் மூலம், சர்வதேசிய தளத்தில் ஆராய்கிறது. உள்ளூர் தமிழ் மரபுக்கு அப்பால், இந்தக் கவிதை உலகளாவிய மனித அனுபவங்களை—தனிமை, இழப்பு, நுகர்வு கலாச்சாரம், மற்றும் அர்த்தமின்மையை—வெளிப்படுத்துகிறது. மைய-விளிம்பு இருமைகளை கேள்விக்குட்படுத்தி, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை உரையாடலாக்குவதன் மூலம், இது உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளை முன்வைக்கிறது.
கவிதையின் மைய உருவகமான “குப்பைமேடு,” மனித வாழ்வின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் விளைவை பிரதிபலிக்கிறது. “வீட்டின் அருகே ஒரு குப்பைமேட்டை உருவாக்கி விடுகிறது” என்ற வரி, உலகளாவிய நவீன சமூகங்களில் மனிதர்கள் தங்கள் அன்றாட செயல்களால் உருவாக்கும் உடல் மற்றும் உளவியல் கழிவுகளை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இது, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி மற்றும் பொருள்மயமாக்கலின் உலகளாவிய பிரச்சனைகளுடன் இணைகிறது. “மழைக்காலம் தொட்டு முழு பருவ காலங்களிலும் நாம் இவ்வாறு நீடித்து இருப்பது” என்ற வரிகள், இந்த நுகர்வு சுழற்சியின் தொடர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகின்றன, இது உலகெங்கும் நவீன மனிதனின் வாழ்வை பிரதிபலிக்கிறது.
கவிதையில், “இப்போது தனிமையில் ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை” என்ற வரிகள், நவீன மனிதனின் தனிமையையும், அந்நியமாகுதலையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்த உணர்வு, உலகமயமாக்கல், தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி, மற்றும் தனிமைப்படுத்தலின் தாக்கத்தால், உலகளவில் பொதுவான மானுட அனுபவமாக மாறியுள்ளது. “பறவை வெந்து கொண்டிருக்கிறது / மேலும் ஒரு சிகரெட்” என்ற வரிகள், அன்றாட நடவடிக்கைகளின் மீள்சுழற்சியான இயல்புடன் இணைந்து, அர்த்தமின்மையின் உணர்வை வலுப்படுத்துகின்றன. இந்த அன்றாட சடங்குகள், உலகெங்கும் மனிதர்கள் தங்கள் தனிமையை மறைக்க முயலும் முயற்சிகளை பிரதிபலிக்கின்றன.
“காலத்தை இவ்வாறுதான் பலவாகப் பங்கிட்டுக் கொண்டோம்” என்ற வரி, மனித வாழ்வின் தற்காலிகத் தன்மையையும், அது அன்றாட பழக்கங்களால் பிரிக்கப்படுவதையும் பேசுகிறது. “இளம் பருவக் காதலுக்கான அனைத்து பாடல்களும் ஏற்கனவே மிகச் செம்மையாக இசைக்கப்பட்டு அசைபோடுவதற்கெனக் காத்திருப்பதைத்தான் சொல்கிறேன்” என்ற வரிகள், காதல், ஆவல், மற்றும் இளமையின் இழப்பை, ஒரு உலகளாவிய மானுட அனுபவமாக முன்வைக்கின்றன. இந்த இழப்பு, நவீன உலகில் காலத்தின் கட்டுப்பாடுகளுக்குள் மனிதன் அவஸ்தைப்படுவதை பிரதிபலிக்கிறது. “ஒரு திருப்தியான மரணம் / அது வாழ்நாளை இழுத்துச் சென்றபடி இருக்கிறது” என்ற வரிகள், மரணத்தின் தவிர்க்க முடியாத தன்மையையும், வாழ்வின் அர்த்தத்தை தேடும் உலகளாவிய மனிதப் போராட்டத்தையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
கவிதையில், “ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம் / ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது” என்ற வரிகள், மனிதனின் விளிம்பு நிலை அனுபவத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. இயற்கையுடனான தொடர்பு இழப்பு, உலகளவில் நகரமயமாக்கல் மற்றும் தொழில்மயமாக்கலின் விளைவாக உள்ளது. இதை “ஒத்துக்கொள்வது” என்பது, நவீன மனிதனின் தவிர்க்க முடியாத சமரசத்தை குறிக்கிறது, இது உலகெங்கும் விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்களுடன் ஒத்திசைகிறது. “ஒரு சருகுமான் பள்ளத்தாக்குகளில் பல நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறது” என்ற வரி, இயற்கையுடனான இந்த இழப்பை, புலம்பெயர்ந்த மக்கள், ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்கள், மற்றும் நகரமயமாக்கலால் இடம்பெயர்ந்தவர்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது.
யவனிகா ஸ்ரீராம், இந்தக் கவிதையில், தமிழ் மரபின் உள்ளூர் அடையாளங்களை மீறி, சர்வதேசிய கருத்துருவங்களை உரையாடலாக்குகிறார். கவிதையின் மொழி, எளிமையான ஆனால் ஆழமான உருவகங்கள் மூலம், உலகளாவிய புரிதலை உருவாக்குகிறது. “பறவைகளைச் சமைக்கும் போது உதட்டில் சிகரெட் தொங்குவது முக்கியம்” என்ற தொடக்க வரி, உலகெங்கும் அன்றாட வாழ்வின் சடங்குகளை பிரதிபலிக்கிறது, இவை மனிதனின் அர்த்தமின்மையை மறைக்கும் முயற்சிகளாக சர்வதேசிய தளத்தில் பொருள்பெறுகின்றன. கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. குப்பைமேடு, காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் எச்சங்களை குறிக்கிறது, அதே நேரத்தில் “ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது” என்ற வரி, இந்த எச்சங்களுடன் மனிதன் செய்யும் சமரசத்தை விமர்சிக்கிறது, இது உலகளாவிய விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைகிறது.
யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் கவிதை மரபிலிருந்து விலகி, சர்வதேசிய கருத்துருவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு தனித்துவமான கவிதை மரபை உருவாக்கியவர். அவரது கவிதைகள், தமிழ் அடையாளத்தை மறுக்காமல், அதை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்தன. இதனால், அவர் தமிழ் கவிதையில் ஒரு முக்கியமான இடத்தைப் பெறுகிறார். அவரை மதிப்பிடும்போது, அவரது தைரியம், பன்மைத்துவ அணுகுமுறை, மற்றும் உலக இலக்கியத்துடனான உரையாடல் ஆகியவை முதன்மையாக கருதப்பட வேண்டும்.யவனிகா ஸ்ரீராமை தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு பின்காலனிய கவிஞராக மட்டும் அடையாளப்படுத்துவது அவரது பங்களிப்பை முழுமையாக உள்ளடக்குவதற்கு போதுமானதல்ல. அவர், பின்காலனியவாதம், நவீனத்துவம், பின்கோட்பாட்டுவாதம் ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து, சர்வதேச கருத்துருவங்களுடன் உரையாடிய ஒரு தனித்துவமான கவிஞர். அவரது கவிதைகள், தமிழ் மரபின் உள்ளூர் அடையாளங்களை மீறி, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளை ஆராய்ந்தன. மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை (marginality), பன்மைத்துவம், மற்றும் சர்வதேச பிரச்சினைகளை மையப்படுத்திய அவரது அணுகுமுறை, அவரை தமிழ் கவிதை மரபில் ஒரு முன்னோடியாக நிலைநிறுத்துகிறது.
பின்காலனிய கவிஞராக யவனிகா ஸ்ரீராம்
பின்காலனியவாதம், காலனிய ஆதிக்கத்தின் எச்சங்களை விமர்சித்து, உள்ளூர் அடையாளங்களை மீட்டெடுக்கும் முயற்சியாக இருக்கிறது. யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், காலனிய மரபுகளால் ஒடுக்கப்பட்ட விளிம்பு நிலை மக்களின் குரல்களை முன்னிலைப்படுத்தின. ஆனால், அவரது பின்காலனிய அணுகுமுறை, தமிழ் அடையாளத்தை மட்டும் மையப்படுத்தவில்லை; மாறாக, உலகளாவிய விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களை ஒருங்கிணைத்து, காலனியத்தின் பரந்த தாக்கங்களை விமர்சித்தது. உதாரணமாக, அவரது கவிதைகள், காலனியத்தின் பொருளாதார, கலாச்சார, மற்றும் மனோவியல் தாக்கங்களை ஆராய்ந்து, அவற்றுக்கு எதிரான ஒரு மானுட எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தின.
யவனிகா ஸ்ரீராம்வின் கவிதைகள், நவீனத்துவத்தின் (modernism) அழகியல் மற்றும் பின்கோட்பாட்டுவாத கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகின்றன. நவீனத்துவத்தின் தனிமனித அகவயமான தேடல்கள், அவரது கவிதைகளில் மனித அனுபவங்களின் பன்மைத்துவ வெளிப்பாடாக மாறுகின்றன. பின்கோட்பாட்டுவாதத்தின் தாக்கம், அவரது கவிதைகளில் மைய-விளிம்பு இருமைகளை (center-periphery binaries) கேள்விக்குட்படுத்துவதிலும், அடையாளங்களின் திரவத்தன்மையை (fluidity of identities) ஆராய்வதிலும் தெரிகிறது. இந்த அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் புதிய கோணங்களை அறிமுகப்படுத்தியது.
மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை
யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், மையப்படுத்தப்பட்ட அதிகார கட்டமைப்புகளுக்கு எதிராக, விளிம்பு நிலை மக்களின் குரல்களை முன்னிலைப்படுத்துகின்றன. இது, தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனவரைவியல் (ethnicity) போன்ற உள்ளூர் பிரச்சினைகளை உள்ளடக்கியது என்றாலும், அவர் இவற்றை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளாக மறுவரையறை செய்கிறார். உதாரணமாக, தலித்தியம் அல்லது பெண்ணியம் குறித்த அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் சூழலுக்கு மட்டும் பொருந்தாமல், உலகளவில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் போராட்டங்களுடன் இணைந்து ஒலிக்கின்றன. இதனால், அவரது கவிதைகள், உள்ளூர்-சர்வதேச இடைவெளியை இணைக்கும் பாலமாக விளங்குகின்றன.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், தமிழ் கவிதை மரபில் புரட்சிகரமானவை, ஏனெனில் அவை உலகளாவிய பிரச்சினைகளை மையப்படுத்துகின்றன. புலம்பெயர்வு, கலாச்சார கலப்பு, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி, மற்றும் மனித உரிமைகள் போன்ற சர்வதேச பிரச்சினைகளை அவர் தனது கவிதைகளில் விவாதிக்கிறார். இவை, தமிழ் கவிதையில் புதிய கருப்பொருள்களாக அறிமுகமாகின. அவரது கவிதைகள், மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவங்களை—அன்பு, இழப்பு, அந்நியமாகுதல்—எல்லைகளைக் கடந்து வெளிப்படுத்துகின்றன.
இளம்பருவக்கோளாறு
நீங்கள் அத்தகையகாலத்தில் சிறுவனாய் கால்கள் மரத்துப்போக
வேலைத்தளங்களில் உடல் போர்த்தி உறங்கிய பிராயங்களை சிறு கூலியில்
சேகரித்தததை நினைவுகூர்ந்துள்ளீர்கள்
பெரும் மழைக்காலங்களின் நம்பிக்கையும்
ஓ வானமே நீ சற்றே பொழிவதை நிறுத்தலாமே என்பதான
நமது வேண்டுதல்களும் பொதுவானதுதான்
இருப்பினும் இளமை தீரா காதல்கள் நமது நெடுங்கால அண்டை இருப்புகள்
ரத்த உறவுகளின் உயிரிருப்பு குறித்த உங்கள் புலம் பெயர் வலிகளின்
வழியே காலமும் இடமும் அற்று
நெருக்கமானோம்
இப்போதும் ரோஜாக்கள் மலர்கின்றன
பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்களும் நீர்நிலைகளில் ஜீவராசிகளும் பெருகிக்கொண்டிருக்கின்றன
இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை
நமது செவ்வியல் குணங்களுக்கு
அல்லது நமது
இளம்பருவக்கோளாறுகளுக்கு பரிசளிக்க முடியுமா தெரியவில்லை
அந்நாளில் சிறு பொழுதுகளை அவ்வளவு இயல்பாகக்கடந்தோம்
பெரும் சுமைகளுடன் கூடிய இக்காலத்தின் முன்பு நாம்
அதைப் பலி இடவும் முடியாது யாருக்கும் பரிசளிக்கவும் இயலாது
சந்தேகங்களை பலமுறையும் தீர்த்துள்ளீர்கள்
வரும் கோடைகாலங்கள் யாவிலும் அதை மறவாதிருப்பேன்
வானம் நீலமாய்
தாவரங்கள் பசுமையாய்
சாலைகள் பண்டங்கள் குடியிருப்புகள் மீதான பனிப் பொழிவுகள் போக
அனைத்துத் தத்துவங்களுக்கும் விருப்ப உறுதிகளுக்கும் அப்பால்
இந்த வாழ்வு நமக்கு அளித்த அனைத்து இன்ப துன்பங்களுக்கும்
பிரியங்கள்
000
யவனிகா ஸ்ரீராமின் இளம்பருவக்கோளாறு கவிதை, மனித வாழ்வின் இளமையின் நினைவுகளை, அதன் இன்ப துன்பங்களுடன், ஒரு சர்வதேசிய மானுடப் பிரச்சனையாக உரையாடுகிறது. இளமையின் தீரா ஆவல்கள், காதல்கள், மற்றும் வலிகளை, உள்ளூர் தமிழ் மரபுக்கு அப்பால், உலகளாவிய அனுபவங்களாக மறுவரையறை செய்யும் இக்கவிதை, ஸ்ரீராமின் தனித்துவமான குரலை வெளிப்படுத்துகிறது. கவிதையின் மையம், இளமையின் காலத்தை, அதன் எளிமையான சிறு பொழுதுகளையும், பின்னாளில் அவற்றை நினைவுகூரும் போது எழும் அர்த்தமின்மை மற்றும் இழப்பின் உணர்வையும் ஆராய்கிறது.
கவிதை, இளமையின் காலத்தை, “கால்கள் மரத்துப்போக” வேலைத்தளங்களில் உறங்கிய பிராயங்கள், மழைக்காலங்களின் நம்பிக்கைகள், மற்றும் “வானமே நீ சற்றே பொழிவதை நிறுத்தலாமே” என்னும் வேண்டுதல்கள் மூலம் சித்தரிக்கிறது. இவை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகெங்கும் இளமையின் அனுபவங்களை பிரதிபலிக்கின்றன—தொழிலாளி இளைஞனின் உடல் உழைப்பு, இயற்கையுடனான உறவு, மற்றும் எதிர்காலத்தின் மீதான நம்பிக்கை. இந்த அனுபவங்கள், காலமும் இடமும் அற்று, மனிதர்களை “நெருக்கமாக்குகின்றன,” என்பது, ஸ்ரீராமின் சர்வதேசிய பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது. இளமை, ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டு அடையாளத்திற்கு உட்பட்டதல்ல; அது, மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவமாக, எல்லைகளைக் கடந்து ஒலிக்கிறது.
கவிதையின் ஆழமான உணர்வு, இளமையின் நினைவுகளை “இளம்பருவக்கோளாறுகள்” என்று அழைப்பதில் உள்ளது. இந்தச் சொல், இளமையின் உணர்ச்சி மயமான, ஒழுங்கற்ற, மற்றும் தவிர்க்க முடியாத குழப்பங்களை குறிக்கிறது. ஆனால், இந்தக் கோளாறுகள், “செவ்வியல் குணங்களுக்கு” பரிசளிக்க முடியாதவை என்று கவிதை மனிதனின் இயலாமையை வெளிப்படுத்துகிறது. இளமையின் சிறு பொழுதுகள், அவ்வளவு இயல்பாகக் கடந்து போனவை, ஆனால் பின்னாளில், “பெரும் சுமைகளுடன் கூடிய இக்காலத்தின் முன்பு,” அவற்றை மீட்டெடுக்கவோ, பரிசளிக்கவோ முடியாது. இந்த இழப்பின் உணர்வு, நவீன உலகில், காலத்தின் அழுத்தத்தால் மனிதன் அவஸ்தைப்படும் உலகளாவிய அனுபவத்தை பிரதிபலிக்கிறது.
கவிதை, இயற்கையுடனான உறவை—ரோஜாக்கள் மலர்தல், பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்கள், நீர்நிலைகளில் ஜீவராசிகள்—மனித வாழ்வின் இளமையுடன் இணைக்கிறது. இயற்கையின் இந்த நிலைத்தன்மை, மனிதனின் தற்காலிக வாழ்வுடன் முரண்பாடாக உள்ளது. “இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை” என்ற வரி, நினைவுகளின் மங்குதலையும், இளமையின் இழப்பையும், ஒரு உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனையாக முன்வைக்கிறது. இயற்கை தொடர்ந்து புதுப்பிக்கப்படுகிறது, ஆனால் மனிதனின் இளமை, ஒரு முறை இழந்தால், மீளப்பெற முடியாது.
ஸ்ரீராமின் கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. “புலம் பெயர் வலிகள்” என்ற வரி, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில், இடப்பெயர்வு மற்றும் ஒடுக்குமுறையின் அனுபவங்களை குறிக்கலாம், ஆனால், இது உலகளவில் புலம்பெயர்ந்த மக்களின், அகதிகளின், மற்றும் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் வலிகளுடன் இணைகிறது. இளமையின் காதல்கள், ரத்த உறவுகள், மற்றும் அண்டை இருப்புகள், ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டுக்கு உட்பட்டவை அல்ல; அவை, மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவங்களாக, காலமும் இடமும் அற்றவையாக மாறுகின்றன.
கவிதையின் முடிவு, “வானம் நீலமாய் / தாவரங்கள் பசுமையாய்” என்று, இயற்கையின் நிலைத்தன்மையை மீண்டும் வலியுறுத்தி, மனித வாழ்வின் இன்ப துன்பங்களுக்கு “பிரியங்கள்” செலுத்துகிறது. இந்த பிரியங்கள், வாழ்வின் அனைத்து அனுபவங்களையும்—காதல், வலி, இழப்பு, மற்றும் நினைவுகளையும்—ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு சர்வதேசிய மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. “அனைத்துத் தத்துவங்களுக்கும் விருப்ப உறுதிகளுக்கும் அப்பால்” என்ற வரி, ஸ்ரீராமின் கவிதையின் தனித்துவத்தை அடிக்கோடிடுகிறது—அது, கோட்பாடுகளுக்கு அப்பால், மனிதனின் பொதுவான அனுபவங்களை, ஒரு உலகளாவிய உரையாடலாக மாற்றுகிறது.
தமிழ் கவிதை மரபில் தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனவரைவியல் கவிதைகள், உள்ளூர் அடையாளங்களை மையப்படுத்தியிருந்தன. ஆனால், யவனிகா ஸ்ரீராம் இந்த அடையாளங்களை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்தார். உதாரணமாக, தலித்தியம் குறித்த அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் சாதிய ஒடுக்குமுறைகளை மட்டும் பேசவில்லை; அவை, உலகளவில் இனம், வகுப்பு, மற்றும் பாலின ஒடுக்குமுறைகளுடன் இணைந்து ஒரு பரந்த உரையாடலை உருவாக்கின. இதேபோல், அவரது பெண்ணிய கவிதைகள், உள்ளூர் பாலின பாகுபாடுகளை மீறி, உலகளாவிய பெண்ணிய இயக்கங்களுடன் உரையாடின.
பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்
குளிர்காலங்களின் உண்மையான
காதலைத் தூக்கி போட்டு விட்டேன்
கோடை காலம் அதன் இடர்களோடு
இன்பத்தின் குறுகிய வாய்ப்புகளை வழங்கும் வண்ணம்
நல்ல உஷ்ணத்தோடு வந்துவிட்டது
தூக்கி போட்டு விட்டேன் அந்த ஸ்வெட்டரையும்
இந்த நீதியற்ற செயலுக்கான வருந்தி என்ன பயன்
ஏனெனில் எப்போதும் சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை
.
நீங்கள் சிரிக்க கூடாது ஒரு துண்டு தக்காளி மீது
உப்பு மிளகு தூள் தூவப்பட்டிருக்கிறது
என் கடவாயின் சுவை அரும்புகளுக்கு பல நூற்றாண்டு வயதாகிவிட்டது
அனைத்து உண்ணியான என்னை ஒரு பேய் புசித்து விட்டது
தற்செயலாக இருக்கலாம்
இடுகாட்டின் முன்பு ஒரு புகைப்படத்தை கண்டெடுத்தேன்
அந்தப் பெண்ணின் வாழ்ந்த அடையாளத்தை அல்லது
கடவுளின் நிருபணத்தைக் கூட என்னால் கேள்வி கேட்க இயலாது
யாரோ இப்போது முன்னிலையில் தன்னிலையாக நிற்கிறார்கள்
என்ன விதமாக இந்த உரையாடலை உண்மையில்
உங்களுக்கு புரியாது எனக்கும் தான் புரியவில்லை
நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது
ஒரு பழைய பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்
பல கேளிக்கைத்திடல்கள் நீதிமன்றங்களின் முன்பு
மக்கள் அமர இயலாமல் காத்திருக்கும் திண்ணைகள்
அல்லது ஒரு தேநீர் கடை
மேலும் எல்லா பெண்களும் குழந்தைகளை ஈன்ற கட்டிடம் பு
கையிலைக் கிடங்குகள்
இன்னும் இன்னும் காணாத் தனியறைகள்
எல்லாவற்றையும் இடித்து தள்ள என் தோள்கள்
ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது
000
யவனிகா ஸ்ரீராமின் பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, மனித அனுபவங்களின் இழப்பு, அடையாள நெருக்கடி, மற்றும் பண்பாட்டு மாற்றங்களின் வழியாக, சர்வதேசிய தளத்தில் ஆராய்கிறது. இக்கவிதை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளான நுகர்வு கலாச்சாரம், இடப்பெயர்வு, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் அழிவு ஆகியவற்றை உரையாடலாக்குகிறது. உலகமயமாக்கலின் பின்னணியில், இந்தக் கவிதை, மனிதனின் தனிமை, அர்த்தமின்மை, மற்றும் பண்பாட்டு எச்சங்களின் இடிப்பு ஆகியவற்றை, ஒரு பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடத்தின் உருவகத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறது.
கவிதையின் தொடக்கமே, “குளிர்காலங்களின் உண்மையான / காதலைத் தூக்கி போட்டு விட்டேன்” என்று, இழப்பின் உணர்வை அறிமுகப்படுத்துகிறது. இந்த இழப்பு, உலகமயமாக்கலின் வேகமான மாற்றங்களால், பாரம்பரிய உறவுகள், உணர்வுகள், மற்றும் பண்பாட்டு அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. “ஸ்வெட்டரையும் தூக்கி போட்டு விட்டேன்” என்ற வரி, பழைய பழக்கங்களையும், பண்பாட்டு அடையாளங்களையும் கைவிடுவதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் (homogenizing) தன்மையுடன் இணைக்கிறது. உலகமயமாக்கல், உள்ளூர் பண்பாடுகளை மாற்றி, ஒரு உலகளாவிய நுகர்வு கலாச்சாரத்தை திணிக்கிறது, இதனால் மனிதன் தனது வேர்களை இழக்கிறான்.
“பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்” என்ற உருவகம், உலகமயமாக்கலின் மிக முக்கியமான தாக்கத்தை—பாரம்பரியத்தின் அழிவு மற்றும் பண்பாட்டு எச்சங்களின் சிதைவு—வெளிப்படுத்துகிறது. கவிதையில், “நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது” என்று குறிப்பிடப்படுவது, உலகமயமாக்கலின் பெயரால், பழைய கட்டிடங்கள், திண்ணைகள், தேநீர் கடைகள், மற்றும் பண்பாட்டு இடங்கள் இடிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. இந்த இடிப்பு, உலகெங்கும் நகரமயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் விளைவாக, உள்ளூர் பண்பாடுகள் மற்றும் சமூக உறவுகள் அழிக்கப்படுவதை பிரதிபலிக்கிறது. “பு கையிலைக் கிடங்குகள் / இன்னும் இன்னும் காணாத் தனியறைகள்” என்ற வரிகள், உலகமயமாக்கலின் தனிமைப்படுத்தும் தன்மையை, மனிதர்களை ஒருவருக்கொருவர் பிரிக்கும் புதிய கட்டமைப்புகளாக சித்தரிக்கின்றன.
கவிதையின் “சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள நெருக்கடியை சுட்டிக்காட்டுகிறது. உலகமயமாக்கல், மக்களை தங்கள் வேர்களிலிருந்து புலம்பெயரச் செய்து, அவர்களை “சொந்தமற்ற” நிலங்களில் வாழ வைக்கிறது. இது, உலகெங்கும் புலம்பெயர்ந்த மக்கள், அகதிகள், மற்றும் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைகிறது. “இடுகாட்டின் முன்பு ஒரு புகைப்படத்தை கண்டெடுத்தேன்” என்ற வரி, இந்த இழப்பின் ஆழத்தை, ஒரு மறந்துபோன அடையாளத்தின் எச்சமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த அடையாள இழப்பு, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனையாக மாறியுள்ளது.
“என் உண்ணிய உணைய ஒரு பேய் புசித்து விட்டது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தால் மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உணர்வு அனுபவங்கள் அழிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. உலகமயமாக்கல், பொருள்மயமான வாழ்க்கை முறையை திணித்து, மனிதனின் உள்ளார்ந்த சுவைகளையும், உணர்வுகளையும் (“கடவாயின் சுவை அரும்புகளுக்கு பல நூற்றாண்டு வயதாகிவிட்டது”) மறக்கச் செய்கிறது. இந்த ஆன்மீக இழப்பு, உலகெங்கும் நவீன சமூகங்களில், மனிதனின் அர்த்தமின்மை உணர்வாக வெளிப்படுகிறது.
கவிதையின் முடிவில், “என் தோள்கள் / ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. மனிதன், உலகமயமாக்கலின் பொருளாதார மற்றும் கலாச்சார அழுத்தங்களுக்கு உட்பட்டு, ஒரு இயந்திரமாக மாற்றப்படுகிறான். இந்த இயந்திரமயமாக்கல், உலகளாவிய தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் விளைவாக, மனித உறவுகளையும், பண்பாட்டு அடையாளங்களையும் சிதைக்கிறது. “நீதிமன்றங்களின் முன்பு மக்கள் அமர இயலாமல் காத்திருக்கும் திண்ணைகள்” என்ற வரி, சமூக உறவுகளின் இழப்பையும், உலகமயமாக்கலின் சட்ட மற்றும் நிர்வாக கட்டமைப்புகளால் மனிதர்கள் ஒடுக்கப்படுவதையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது.
ஸ்ரீராமின் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு தாக்கங்களுடன் உரையாடுகிறது. “பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்,” காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ எச்சங்களின் சிதைவை குறிக்கிறது, ஆனால், உலகமயமாக்கலின் புதிய கட்டமைப்புகள், இந்த எச்சங்களை முழுமையாக இடித்து, ஒரு புதிய ஒரேமாதிரியான உலகத்தை உருவாக்க முயல்கின்றன. “யாரோ இப்போது முன்னிலையில் தன்னிலையாக நிற்கிறார்கள்” என்ற வரி, இந்த புதிய உலகில், அடையாளங்கள் திரவமாக (fluid) மாறி, மனிதன் தனது தனித்துவத்தை இழப்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.
யவனிகா ஸ்ரீராமின் தனித்துவம், அவரது கவிதைகளின் சர்வதேசிய தளத்தில் உள்ளது. அவர், தமிழ் கவிதையை உள்ளூர் எல்லைகளிலிருந்து விடுவித்து, உலக இலக்கிய மரபுடன் இணைத்தார். அவரது கவிதைகள், பின்காலனிய, நவீனத்துவ, மற்றும் பின்கோட்பாடுகளை ஒருங்கிணைத்து, ஒரு புதிய அழகியலை உருவாக்கின. மையத்துக்கு எதிராக விளிம்பு நிலையை முன்னிலைப்படுத்திய அவரது அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய உரையாடலை தொடங்கியது.
யவனிகா ஸ்ரீராம்வை ஒரு பின்காலனிய கவிஞராக மட்டும் வரையறுப்பது, அவரது பங்களிப்பை குறுக்குவதாகும். அவர், பின்காலனியவாதம், நவீனத்துவம், மற்றும் பின்கோட்பாட்டுவாதம் ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து, தமிழ் கவிதையை சர்வதேச தளத்தில் நிலைநிறுத்தியவர். அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் அடையாளங்களை மறுவரையறை செய்து, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளை விவாதித்தன. மைய-விளிம்பு இருமைகளை கேள்விக்குட்படுத்தி, பன்மைத்துவத்தை கொண்டாடிய அவரது கவிதைகள், தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு முக்கிய மைல்கல்லாக விளங்குகின்றன.யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் கவிதையை உலகளாவிய இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைத்த ஒரு முன்னோடி. அவரது கவிதைகள், பின்காலனிய, நவீனத்துவ, மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளை ஒருங்கிணைத்து, மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை குரல்களை முன்னிலைப்படுத்தின. தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனப்பெருவியல் போன்ற உள்ளூர் பிரச்சினைகளை, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளாக மறுவரையறை செய்த அவரது அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய பரிமாணத்தை உருவாக்கியது. இதனால், அவர் தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு சர்வதேசிய கவிஞராக, தனித்துவமான இடத்தைப் பெறுகிறார்.
யவனிகா ஸ்ரீராமின் குப்பைமேடு, இளம்பருவக்கோளாறு, பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், மற்றும் பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து ஆகிய கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் தாக்கங்களை—அடையாள இழப்பு, நுகர்வு கலாச்சாரம், இடப்பெயர்வு, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் சிதைவு—வெவ்வேறு கோணங்களில் ஆராய்கின்றன. இவை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகளாவிய மானுட அனுபவங்களாக மாற்றப்பட்டு, சர்வதேசிய உரையாடலுடன் இணைகின்றன. ஒவ்வொரு கவிதையும், உலகமயமாக்கலின் பல்வேறு பரிமாணங்களை—பொருள்மயமாக்கல், தனிமை, விளிம்பு நிலை அனுபவங்கள், மற்றும் இயந்திரமயமாக்கல்—வெவ்வேறு உருவகங்கள் மற்றும் கதாபாத்திரங்கள் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறது, ஆனால் அனைத்தும் மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை உலகளாவிய தளத்தில் உரையாடுகின்றன.
குப்பைமேடு கவிதை, உலகமயமாக்கலின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தை, “குப்பைமேடு” என்ற உருவகத்தின் மூலம் மையப்படுத்துகிறது. இது, உலகெங்கும் நவீன சமூகங்களில் மனிதர்கள் தங்கள் அன்றாட செயல்களால் உருவாக்கும் உடல் மற்றும் உளவியல் கழிவுகளை, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி மற்றும் பொருள்மயமாக்கலுடன் இணைக்கிறது. “இப்போது தனிமையில் ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை” என்ற வரிகள், உலகமயமாக்கலின் தனிமைப்படுத்தும் தன்மையை, அன்றாட சடங்குகளின் மீள்சுழற்சியுடன் வெளிப்படுத்துகின்றன. “ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம்” என்ற வரி, இயற்கையுடனான தொடர்பு இழப்பை, நகரமயமாக்கலின் உலகளாவிய விளைவாக சித்தரிக்கிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், மனிதனின் அர்த்தமின்மை மற்றும் விளிம்பு நிலை அனுபவங்களை விமர்சிக்கிறது.
இளம்பருவக்கோளாறு, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, இளமையின் இழப்பு மற்றும் நினைவுகளின் மங்குதல் வழியாக ஆராய்கிறது. “இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை” என்ற வரி, காலத்தின் அழுத்தத்தால் இளமையின் உணர்வுகள் மறைவதை, உலகளாவிய மனித அனுபவமாக முன்வைக்கிறது. “புலம் பெயர் வலிகள்” என்ற குறிப்பு, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள நெருக்கடியை, உலகெங்கும் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. இயற்கையின் நிலைத்தன்மை—“ரோஜாக்கள் மலர்கின்றன, பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்கள்”—நவீன உலகின் தற்காலிகத் தன்மைக்கு முரணாக, பாரம்பரியத்தின் இழப்பை வலியுறுத்துகிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், தனிமனித அனுபவங்கள் மறைக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது, ஆனால் “பிரியங்கள்” செலுத்துவதன் மூலம், இந்த இழப்புகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு உலகளாவிய மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.
பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், உலகமயமாக்கலின் பண்பாட்டு அழிவை, “பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்” என்ற உருவகத்தின் மூலம் ஆராய்கிறது. “நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது” என்ற வரி, நகரமயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் பெயரால், பாரம்பரிய கட்டிடங்கள், திண்ணைகள், மற்றும் தேநீர் கடைகள் அழிக்கப்படுவதை, உலகளவில் பண்பாட்டு எச்சங்களின் சிதைவுடன் இணைக்கிறது. “சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள இழப்பை, அகதிகள் மற்றும் விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “என் தோள்கள் ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான தன்மையை, மனிதனை இயந்திரமாக மாற்றும் பொருளாதார அழுத்தங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உணர்வு அனுபவங்கள் அழிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது.
பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வின் மூலம் ஆராய்கிறது. “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பேருந்து” என்ற உருவகம், உழைப்பால் பராமரிக்கப்படும் விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கையை, உலகெங்கும் தொழிலாளர்கள் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்” என்ற வரி, நகரமயமாக்கல் மற்றும் பொருளாதார மாற்றங்களால் ஏற்படும் நில இழப்பை, உலகளவில் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் அவஸ்தைகளுடன் இணைக்கிறது. “தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையே திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும்” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் கிராமங்கள் மற்றும் பாரம்பரிய அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை வெளிப்படுத்துகிறது. “அரளிகள் இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன” என்ற முடிவு, நவீனமயமாக்கலின் மேலோட்டமான அழகுக்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அவஸ்தைகள் புறக்கணிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது.
இந்த நான்கு கவிதைகளும், உலகமயமாக்கலின் பல்வேறு பரிமாணங்களை ஆராய்கின்றன, ஆனால் அவற்றின் அணுகுமுறைகள் வேறுபடுகின்றன. குப்பைமேடு, நுகர்வு கலாச்சாரத்தையும், தனிமையையும் மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சுற்றுச்சூழல் மற்றும் உளவியல் தாக்கங்களை விமர்சிக்கிறது. இளம்பருவக்கோளாறு, இளமையின் இழப்பு மற்றும் நினைவுகளின் மங்குதல் வழியாக, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையை ஆராய்கிறது, ஆனால் இழப்புகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், பண்பாட்டு அழிவையும், இயந்திரமயமாக்கலையும் மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் ஆன்மீக இழப்பை விமர்சிக்கிறது. பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, விளிம்பு நிலை மக்களின் உழைப்பு மற்றும் நில இழப்பை மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சமூக மற்றும் பொருளாதார அநீதிகளை வெளிப்படுத்துகிறது.
ஒப்பீட்டளவில், குப்பைமேடு மற்றும் பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம் ஆகியவை, உலகமயமாக்கலின் பொருள்மயமாக்கல் மற்றும் பண்பாட்டு அழிவை மையப்படுத்தி, மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உளவியல் இழப்புகளை வலியுறுத்துகின்றன. இளம்பருவக்கோளாறு, இந்த இழப்புகளை, தனிமனித அனுபவங்களின் மூலம், ஒரு உணர்வுபூர்வமான கோணத்தில் ஆராய்கிறது, ஆனால் இழப்பை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு தத்துவ மனோபாவத்தை முன்வைக்கிறது. பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வை மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சமூக அநீதிகளை மிக நேரடியாக விமர்சிக்கிறது. இந்தக் கவிதைகள், உள்ளூர் தமிழ் மரபை மீறி, உலக இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைந்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை—அடையாள இழப்பு, தனிமை, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் சிதைவு—வெவ்வேறு கோணங்களில் ஆராய்கின்றன.
எனவே, யவனிகா ஸ்ரீராமின் இந்தக் கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் தாக்கங்களை, வெவ்வேறு உருவகங்கள் மற்றும் கதாபாத்திரங்கள் மூலம், சர்வதேசிய தளத்தில் உரையாடுகின்றன. அவை, உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக மாற்றி, தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு செல்கின்றன. ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், மனிதனின் இழப்புகளையும், அவனது தனித்துவத்தை தக்கவைக்கும் போராட்டத்தையும், ஒரு தனித்துவமான கவிதை அழகியலாக முன்வைக்கின்றன, இதன் மூலம் அவரை ஒரு சர்வதேசிய கவிஞராக நிலைநிறுத்துகின்றன.
, சாதி உளவியல், பொதுப்புத்தியை மாற்றுவதற்கு எதிராக ஒரு தடையாக செயல்படுகிறது. கல்வி மற்றும் விழிப்புணர்வு இருந்தபோதிலும், சாதி அடையாளம் தனிநபர்களின் உளவியல் மற்றும் சமூக அடையாளத்தில் ஆழமாகப் பதிந்துள்ளது, இது சமத்துவத்தை நோக்கிய முன்னேற்றத்தை தடுக்கிறது. இதை மாற்ற, சாதி அடிப்படையிலான மனநிலையை சவால் செய்யும் கலாச்சார மற்றும் சட்டரீதியான மாற்றங்கள் தேவை, இல்லையெனில் ஏற்றத்தாழ்வு தொடர்ந்து சமூகத்தை ஆளும்.
