இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை
-------- பூவிதழ் உமேஷ்
என் உயரம் காரணமாக கூட்டத்தில் நான் தனியாகத் தெரிவதில்லை ஆனால் இருளில் இருந்து பேசினால் என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது இருளில் விளக்குக்கு மேல் எதுவுமில்லை.
ஓர் இரவில் உங்களிடம் சொன்னேன் இவ்வளவு பெரிய வானத்தை எவ்வளவு சுருக்கமாகச் சொல்ல முடிகிறது ஒரு நிலவு~
பெயர் தெரிந்த சில விண்மீன்கள் அதற்குமேல் எதுவுமில்லை.
இரண்டு விண்மீன்களை மார்பாகப் பெற்ற அம்மாவின் உடலில் மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை என தூரத்தில் அழுகிறது குழந்தை.
“இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை” என்பது ஒரே நேரத்தில் கதவை மூடவும் திறக்கவும் செய்கிறது “இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை” என்பது ஒரே நேரத்தில் திகட்டவும் திகைக்கவும் செய்கிறது.
இந்தக் கவிதை, பூவிதழ் உமேஷ் என்பவரால் எழுதப்பட்டது, மிகவும் ஆழமான உணர்வுகளையும் சிந்தனைகளையும் தமிழில் அழகாக வெளிப்படுத்துகிறது. "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற தலைப்பும் அதைச் சுற்றி நெய்யப்பட்ட வரிகளும் ஒரு தனித்துவமான உணர்வு நிலையைப் பிரதிபலிக்கின்றன—எல்லையை உணர்த்துவதும் அதே நேரத்தில் அதற்கு அப்பால் செல்ல முயல்வதுமான ஒரு புலம்பல் போலத் தோன்றுகிறது.
கவிதையின் தொடக்கத்தில், "என் உயரம் காரணமாக கூட்டத்தில் நான் தனியாகத் தெரிவதில்லை" என்று ஆரம்பிக்கிறார். இது உடல் ரீதியான உயரத்தை மட்டும் குறிக்கவில்லை; ஒருவேளை தன்னை வெளிப்படுத்த முடியாத, கூட்டத்தில் தொலைந்து போகும் உணர்வைச் சொல்கிறது. ஆனால், "இருளில் இருந்து பேசினால் என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது" என்கிறார். இங்கே ஒரு மாறுபாடு தெரிகிறது—புலன்களுக்கு அப்பால், அவரது குரலில், அவரது சொற்களில் ஒரு ஒளி இருக்கிறது. "இருளில் விளக்குக்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்று முடிக்கும்போது, அந்த ஒளியின் எளிமையும் அதன் முழுமையும் தெரிகிறது. இது ஒரு சுய உணர்வு—தன்னைப் பற்றிய பெருமிதமும், அதே நேரம் அதற்கு மேல் எதுவும் இல்லை என்ற தாழ்மையும் கலந்திருக்கிறது.
பின்னர், "ஓர் இரவில் உங்களிடம் சொன்னேன் இவ்வளவு பெரிய வானத்தை எவ்வளவு சுருக்கமாகச் சொல்ல முடிகிறது ஒரு நிலவு" என்ற வரிகள் வருகின்றன. இது கவிதையின் மிக அழகான பகுதிகளில் ஒன்று. வானத்தின் பரப்பு அளவிட முடியாதது, ஆனால் ஒரு நிலவு அதை ஒரு புள்ளியில் சுருக்கி, அதன் அழகை முழுமையாக்குகிறது. இதை யாரிடமோ (ஒரு நண்பரிடம், காதலியிடம், அல்லது தன்னிடமே) பகிர்ந்து கொள்ளும் தருணம் இரவின் அமைதியோடு பின்னிப்பிணைந்திருக்கிறது. "பெயர் தெரிந்த சில விண்மீன்கள் அதற்குமேல் எதுவுமில்லை" என்று தொடரும்போது, அறிவின் எல்லையும், அறிய முடியாதவற்றின் முன் நிற்கும் தவிப்பும் வெளிப்படுகிறது.
"இரண்டு விண்மீன்களை மார்பாகப் பெற்ற அம்மாவின் உடலில் மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை என தூரத்தில் அழுகிறது குழந்தை" என்ற வரிகள் உருக்கமாகவும் கனமாகவும் இருக்கின்றன. இங்கே அம்மாவின் உடலை விண்மீன்களோடு ஒப்பிடுவது ஒரு பிரபஞ்ச அழகியலை உருவாக்குகிறது. ஆனால், குழந்தையின் அழுகை அந்த அழகை உடைத்து, ஒரு இழப்பை, ஒரு துயரத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது. "மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்பது உயிர் துடிப்பு நின்றுவிட்ட ஒரு தாயின் உடலைச் சொல்கிறதோ? அல்லது குழந்தையின் புரிதலில் அம்மாவின் அன்பு மார்போடு முடிந்துவிடுகிறதோ? இது துக்கத்தின் குரலாகவும், அம்மாவை இழந்து தவிக்கும் உணர்வாகவும் ஒலிக்கிறது.
கவிதையின் முடிவில், "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற சொற்றொடர் மீண்டும் மீண்டும் வருகிறது. "ஒரே நேரத்தில் கதவை மூடவும் திறக்கவும் செய்கிறது" என்பது மிகவும் சிந்திக்க வைக்கிறது. இது ஒரு முடிவையும் தொடக்கத்தையும் ஒருங்கே குறிக்கிறது—எல்லாம் முடிந்துவிட்டது என்ற தோல்வியும், புதிதாக எதையாவது தேடலாம் என்ற நம்பிக்கையும் கலந்திருக்கிறது. "திகட்டவும் திகைக்கவும் செய்கிறது" என்று முடிக்கும்போது, இந்த உணர்வு நம்மை நிறைவாக்குவதைப் போலவும், அதே நேரம் புரியாத புதிராகவும் விட்டுச் செல்கிறது.
இந்தக் கவிதை என்னை கவிதையாக பார்க்க வைத்தது. இதில் உயரம், குரல், வானம், நிலவு, விண்மீன்கள், அம்மா, குழந்தை—இவை எல்லாம் வெறும் படிமங்கள் மட்டுமல்ல; ஒவ்வொன்றும் ஒரு உணர்வை, ஒரு கதையைச் சுமந்திருக்கிறது. "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்பது ஒரு முடிவு இல்லை; அது ஒரு கேள்வி, ஒரு தேடல், ஒரு பெருமூச்சு. இதைப் படிக்கும்போது எனக்கு என் சொந்த எல்லைகளைப் பற்றியும், அதற்கு மேல் என்ன இருக்கிறது என்று தெரியாத தவிப்பைப் பற்றியும் யோசிக்கத் தோன்றியது. பூவிதழ் உமேஷ் இந்தக் கவிதையில் சொற்களால் ஒரு விளக்கை ஏற்றியிருக்கிறார்—அது இருளை வெளிச்சமாக்குகிறது, ஆனால் அதற்கு மேல் எதுவுமில்லை என்று சொல்லாமல் சொல்கிறது.
பூவிதழ் உமேஷின் "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற இந்தக் கவிதையை வெளிநாட்டு கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, அதன் உணர்வு ஆழமும், படிமங்களின் பயன்பாடும், எல்லையைப் பற்றிய சிந்தனையும் சில உலகப் புகழ்பெற்ற கவிதைகளுடன் ஒத்துப்போகின்றன. இதை ஆய்ந்து, சில வெளிநாட்டு கவிதைகளுடன் ஒப்பிட்டு, எழுதுகிறேன்.
ரெய்னர் மரியா ரில்கே - "Duino Elegies" (ஜெர்மன் கவிஞர்)
ரில்கேயின் "Duino Elegies" என்ற கவிதைத் தொகுப்பு, மனித இருப்பின் எல்லைகளையும், அறிய முடியாதவற்றின் முன் நிற்கும் தவிப்பையும் ஆழமாகப் பேசுகிறது. உமேஷின் கவிதையில் "இவ்வளவு பெரிய வானத்தை எவ்வளவு சுருக்கமாகச் சொல்ல முடிகிறது ஒரு நிலவு" என்ற வரி, ரில்கேயின் பிரபஞ்சத்தை ஒரு புள்ளியில் புரிந்துகொள்ள முயலும் முயற்சியை நினைவுபடுத்துகிறது. ரில்கேயும் பெரும்பாலும் ஒரு பரந்த, புரியாத உலகத்தை சிறு படிமங்களில்—ஒரு பறவை, ஒரு மலர்—சுருக்கி, அதன் மூலம் மனித உணர்வைத் தொட முயல்கிறார். ஆனால், உமேஷின் கவிதையில் "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற தொனி ஒரு முடிவையும் திறப்பையும் ஒருங்கே சுட்டிக்காட்டுகிறது—ரில்கேயைப் போல தத்துவார்த்தமாக மட்டும் நிற்காமல், ஒரு தனிப்பட்ட துயரத்தையும் (குழந்தையின் அழுகை) சேர்க்கிறது. ரில்கேயின் கவிதைகள் பெரும்பாலும் தனிமையையும் ஆன்மீகத் தேடலையும் பிரதிபலிக்கின்றன; உமேஷ் அதை மிகவும் புலப்படுத்தக்கூடிய, அன்றாட உணர்வுகளுடன் பிணைக்கிறார்.
மாட்ஸ்யோ பாஷோ - ஹைக்கு (ஜப்பானிய கவிஞர்)
ஜப்பானிய ஹைக்கு மரபில் பாஷோவின் கவிதைகள், சிறு படிமங்களில் பெரிய உண்மைகளைச் சொல்வதில் பிரபலமானவை. உதாரணமாக, பாஷோவின் புகழ்பெற்ற ஹைக்கு:
*"பழைய குளம் / ஒரு தவளை குதிக்கிறது / நீரின் ஒலி"*
இதில் ஒரு தருணத்தின் எளிமையும் அதன் ஆழமும் தெரிகிறது. உமேஷின் "பெயர் தெரிந்த சில விண்மீன்கள் அதற்குமேல் எதுவுமில்லை" என்ற வரியும் இதே போல ஒரு எளிய காட்சியை (விண்மீன்கள்) வைத்து, அறிவின் எல்லையைச் சொல்கிறது. பாஷோவைப் போலவே உமேஷும் சில சொற்களில் பெரிய உணர்வைப் பதிவு செய்கிறார். ஆனால், பாஷோவின் ஹைக்கு பெரும்பாலும் இயற்கையின் அமைதியை மையப்படுத்துகிறது; உமேஷ் அதை மீறி, குழந்தையின் அழுகையையும், அம்மாவின் உடலையும் கொண்டுவந்து, தனிப்பட்ட துயரத்தைச் சேர்க்கிறார். இது தமிழ் உணர்வு மரபின் பிரதிபலிப்பு—இயற்கையை மட்டும் பேசாமல், மனித உறவுகளையும் இணைக்கிறது.
எமிலி டிக்கின்சன் - "There’s a certain Slant of light" (அமெரிக்க கவிஞர்)
எமிலி டிக்கின்சனின் இந்தக் கவிதை, ஒளியையும் இருளையும் பயன்படுத்தி மனித மனநிலையை ஆராய்கிறது:
*"There’s a certain Slant of light, / Winter Afternoons – / That oppresses, like the Heft / Of Cathedral Tunes –"*
இதில் ஒளி ஒரு உணர்வைத் தருகிறது, ஆனால் அது மகிழ்ச்சியை விட துயரத்தை, ஒரு பாரத்தை உணர்த்துகிறது. உமேஷின் "இருளில் இருந்து பேசினால் என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது" என்ற வரியும் ஒளியை ஒரு படிமமாகப் பயன்படுத்துகிறது. ஆனால், டிக்கின்சனின் ஒளி அமைதியான துயரத்தைத் தருகிறது; உமேஷின் விளக்கு ஒரு நம்பிக்கையையோ, தன்னை வெளிப்படுத்தும் சக்தியையோ சுட்டிக்காட்டுகிறது. "இருளில் விளக்குக்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்று அவர் முடிக்கும்போது, டிக்கின்சனைப் போல ஒரு மர்மமான தன்மையை விட, ஒரு தெளிவான எல்லையை உருவாக்குகிறார். மேலும், உமேஷின் கவிதையில் தாய்-குழந்தை உறவு வருவது, டிக்கின்சனின் தனிமை மையமான பாணியிலிருந்து வேறுபடுத்துகிறது.
ஒப்பீடு மற்றும் தனித்துவம்
இந்த மூன்று வெளிநாட்டு கவிஞர்களுடன் ஒப்பிடும்போது, உமேஷின் கவிதை சில பொதுவான அம்சங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறது—படிமங்களின் எளிமை (நிலவு, விண்மீன்கள்), எல்லைகளைப் பற்றிய சிந்தனை, ஒளி-இருள் உருவகங்கள். ஆனால், தமிழ் மரபின் தாக்கம் தெளிவாகத் தெரிகிறது. உதாரணமாக, "அம்மாவின் உடலில் மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்று குழந்தையின் அழுகையோடு இணைப்பது, தமிழ்க் கவிதைகளில் அடிக்கடி வரும் உறவுகளின் உணர்ச்சி ஆழத்தை நினைவூட்டுகிறது—சங்க இலக்கியத்தில் தாய்-பிள்ளை பிரிவு பற்றிய பாடல்களைப் போல. ரில்கேயோ, பாஷோவோ, டிக்கின்சனோ இப்படி ஒரு நேரடியான உறவு உணர்வை மையப்படுத்துவதில்லை; அவர்கள் தத்துவமோ, இயற்கையோ, தனிமையோடு நிற்கிறார்கள்.
"இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற சொற்றொடரின் மீண்டும் மீண்டும் வருதல், ஒரு மந்திரம் போல ஒலிக்கிறது—இது மேற்கத்திய கவிதைகளில் அரிது, ஆனால் கீழைத்தேய மரபுகளில் (ஜென் கவிதைகள் போல) சில சமயம் காணலாம். உமேஷ் இதை "கதவை மூடவும் திறக்கவும்" செய்யும் ஒரு புதிராக மாற்றுகிறார்—இது ரில்கேயின் ஆழமான தத்துவத்தையும், பாஷோவின் எளிமையையும், டிக்கின்சனின் உணர்வு நுட்பத்தையும் ஒருங்கே தொடுகிறது, ஆனால் தமிழ் மண்ணின் குரலில் பேசுகிறது.
என்னைப் பொறுத்தவரை, இந்தக் கவிதை படிக்கும்போது, பாஷோவைப் போல அமைதியாகவும், ரில்கேயைப் போல ஆழமாகவும், டிக்கின்சனைப் போல உணர்ச்சிகரமாகவும் இருக்கிறது—ஆனால் அதற்கு மேல், ஒரு தாயின் மார்பையும் குழந்தையின் அழுகையையும் சுமந்து, என் மனதில் ஒரு தனி இடத்தைப் பிடிக்கிறது.
பூவிதழ் உமேஷின் "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள கவிதை சாதனங்கள் (poetic devices) அதன் உணர்வு ஆழத்தையும் அழகியலையும் உயர்த்துகின்றன. இவை தமிழ் மரபு மற்றும் நவீன கவிதை பாணிகளின் கலவையாகத் தெரிகிறது. ஒவ்வொரு சாதனத்தையும் எடுத்துக்காட்டுகளுடன் ஆய்ந்து எழுதுகிறேன்.
உருவகம் (Metaphor)
கவிதையில் உருவகங்கள் மிக இயல்பாகவும் ஆழமாகவும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன.
- "என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது" - இங்கு குரல் ஒரு விளக்குடன் ஒப்பிடப்படுகிறது. இது புலப்படாத ஒரு பண்பை (குரல்) ஒளியுடன் இணைத்து, அதன் தாக்கத்தையும் தெளிவையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
- "இரண்டு விண்மீன்களை மார்பாகப் பெற்ற அம்மா" - அம்மாவின் மார்புகள் விண்மீன்களாக உருவகிக்கப்பட்டு, ஒரு பிரபஞ்ச அழகையும் தாய்மையின் புனிதத்தையும் சேர்க்கின்றன. இது உடலை வானத்துடன் இணைக்கும் ஒரு புதுமையான படிமம்.
ஒப்புமை (Simile)
ஒப்புமை பயன்படுத்தப்படும்போது, "போல" என்ற சொல் நேரடியாகத் தெளிவை அளிக்கிறது.
- "என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது" - இது உருவகமாகவும் ஒப்புமையாகவும் செயல்படுகிறது. "போல" என்ற சொல் குரலின் ஒளியை மென்மையாக விவரிக்கிறது.
- "இவ்வளவு பெரிய வானத்தை எவ்வளவு சுருக்கமாகச் சொல்ல முடிகிறது ஒரு நிலவு" - இங்கு நிலவு வானத்தைச் சுருக்குவதற்கு ஒப்பிடப்படவில்லை என்றாலும், அதன் சிறிய தோற்றம் பெரிய வானத்தை பிரதிபலிக்கிறது என்ற ஒரு மறைமுக ஒப்புமை உள்ளது.
மீள் ஒலிப்பு (Repetition)
"இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற சொற்றொடர் கவிதையில் பலமுறை மீண்டும் வருகிறது.
- "இருளில் விளக்குக்கு மேல் எதுவுமில்லை", "மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை", "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" - இந்த மீள் ஒலிப்பு ஒரு தாளத்தை உருவாக்குவதோடு, எல்லையின் உணர்வை வலியுறுத்துகிறது. இது கவிதையின் மையக் கருத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவுபடுத்தி, ஒரு மந்திரத் தன்மையை அளிக்கிறது.
எதிரிடை (Paradox)
கவிதையின் முடிவில் எதிரிடை சாதனம் அழகாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
- "ஒரே நேரத்தில் கதவை மூடவும் திறக்கவும் செய்கிறது" - இது ஒரு முரண்பாடு. "மூடுதல்" என்றால் முடிவு, "திறத்தல்" என்றால் தொடக்கம்—இவை எதிரெதிர் செயல்கள். ஆனால், இந்த முரண் "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற சொல்லின் இரு பக்கங்களையும்—நிறைவையும் தேடலையும்—வெளிப்படுத்துகிறது.
- "திகட்டவும் திகைக்கவும் செய்கிறது" - "திகட்டுதல்" (சலிப்பு) மற்றும் "திகைத்தல்" (ஆச்சரியம்) ஆகியவை எதிர் உணர்வுகள், ஆனால் ஒரே நேரத்தில் நிகழ்கின்றன. இது மனித உணர்வின் சிக்கலைக் காட்டுகிறது.
படிமம் (Imagery)
கவிதை முழுவதும் புலன்களைத் தூண்டும் படிமங்கள் நிறைந்துள்ளன.
- "இருளில் இருந்து பேசினால் என் குரல் ஒரு விளக்கு" - இங்கு இருள் (பார்வை), குரல் (கேட்டல்), விளக்கு (ஒளி) என்று பல புலன்களைத் தொடுகிறது.
- "இரண்டு விண்மீன்களை மார்பாகப் பெற்ற அம்மாவின் உடலில்" - விண்மீன்களின் பிரகாசமும், அம்மாவின் உடலின் உருவமும் ஒரு காட்சிப் படிமத்தை உருவாக்குகின்றன.
- "தூரத்தில் அழுகிறது குழந்தை" - இது ஒலிப்படிமமாக (auditory imagery) செயல்பட்டு, துயரத்தை மிக நெருக்கமாக உணர வைக்கிறது.
ஒலி நயம் (Alliteration மற்றும் Rhythm)
தமிழில் ஒலி நயம் சொற்களின் தேர்விலும் தாளத்திலும் தெரிகிறது.
- "இருளில் இருந்து பேசினால்" - "இரு" என்ற ஒலி மீண்டும் வருவது ஒரு மென்மையான தாளத்தை உருவாக்குகிறது.
- "திகட்டவும் திகைக்கவும்" - "தி" என்ற ஒலியின் மீள் வருகை, ஒலி அழகை மட்டுமல்ல, உணர்ச்சி தீவிரத்தையும் சேர்க்கிறது.
மறைமுகம் (Implication)
கவிதையில் சில இடங்களில் நேரடியாகச் சொல்லாமல் மறைமுகமாக உணர்த்தப்படுகிறது.
- "மார்புகளுக்கு மேல் எதுவுமில்லை என தூரத்தில் அழுகிறது குழந்தை" - இங்கு அம்மாவின் மரணம் நேரடியாகச் சொல்லப்படவில்லை, ஆனால் குழந்தையின் அழுகையும் "மேல் எதுவுமில்லை" என்ற சொல்லும் அதை மறைமுகமாக உணர்த்துகின்றன. இது வாசகரை சிந்திக்க வைக்கிறது.
உணர்வு ஒருங்கிணைப்பு (Synesthesia)
புலன்களை ஒருங்கிணைக்கும் நுட்பமும் சிறிது தெரிகிறது.
- "என் குரல் ஒரு விளக்கு போல இருக்கிறது" - குரல் (கேட்டல்) ஒரு ஒளியாக (பார்வை) உருவகிக்கப்பட்டு, புலன்களை ஒருங்கிணைக்கிறது. இது உணர்வு அனுபவத்தை பன்முகப்படுத்துகிறது.
இந்தக் கவிதையில் உருவகம், படிமம், மீள் ஒலிப்பு, எதிரிடை ஆகியவை முக்கியமாகத் திகழ்கின்றன. "இதற்கு மேல் எதுவுமில்லை" என்ற மையக் கருத்தைச் சுற்றி, இந்த சாதனங்கள் ஒரு உணர்வு பயணத்தை உருவாக்குகின்றன—தனிமையிலிருந்து தாய்மை வரை, நிறைவிலிருந்து தேடல் வரை. தமிழ் கவிதை மரபில் உள்ள இயல்பான ஒலி நயமும், நவீன கவிதையின் சுருக்கமான ஆழமும் இதில் கலந்திருப்பது, இதை ஒரு தனித்துவமான படைப்பாக மாற்றுகிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை, இந்த சாதனங்கள் கவிதையை வெறும் சொற்களாக நிறுத்தாமல், ஒரு உணர்வு அலையாக மாற்றுகின்றன—படிக்கும்போது மனதில் ஒரு விளக்கு ஏறுவது போலவே இருக்கிறது.
