பன்முக விமர்சன நோக்கில் ஒரு கவிதை

எது ஆண்மை?

குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய் வாழும் பெண்ணின் வைராக்கியத்தின் முன்னால் ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்...

----நேசன் மகதி

நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதை, ஆண்மை என்ற கருத்தை மறு வரையறை செய்யும் ஒரு சக்திவாய்ந்த படைப்பு. இதில், பாரம்பரியமாக ஆண்மையுடன் தொடர்புபடுத்தப்படும் வெளிப்புற அடையாளங்களான மீசை போன்றவற்றை விட, ஒரு பெண்ணின் உள் வலிமையும், துணிவும், போராட்டமும் உண்மையான ஆண்மையாக உயர்த்திக் காட்டப்படுகிறது.

கவிதையின் மையப்பொருள், சமூகத்தில் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் சவால்களையும், அவர்களின் அசாதாரண தைரியத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" எனத் தொடங்கும் வரி, ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் திணிக்கப்பட்ட கடினமான சூழலைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. ஆனால், அவள் அங்கேயே நின்றுவிடவில்லை—குழந்தைகளைப் படிக்க வைப்பது, வீட்டை நிர்வகிப்பது, ஆண்களின் பொறுப்புகளை ஏற்று "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு" வாழ்வது என அவளது வைராக்கியம் பளிச்சிடுகிறது. "சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, அவளது இடைவிடாத உழைப்பையும், வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளும் வேகத்தையும் அழகாக சித்தரிக்கிறது.

கவிதையின் உச்சமாக, "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி வருகிறது. இது ஆண்மையை வெறும் உடல் அடையாளங்களோடு மட்டுப்படுத்தாமல், அதை மன உறுதி, பொறுப்பு, தியாகம் ஆகியவற்றோடு பிணைக்கிறது. மீசை என்பது ஆண்மையின் சின்னமாகக் கருதப்படும் ஒரு சமூகக் கட்டமைப்பு; ஆனால், இங்கே அது "மயிறு" (மயிர்) என்று சிறுமைப்படுத்தப்பட்டு, உண்மையான ஆண்மை பெண்ணின் விடாமுயற்சியில் தான் இருக்கிறது என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

மொழியைப் பொறுத்தவரை, கவிதை எளிமையான, நேரடியான தமிழில் உள்ளது, ஆனால் அதன் உணர்வு ஆழமானது. "குழுக்காசு கட்டி" போன்ற சொற்கள் பேச்சு வழக்கிலிருந்து எடுக்கப்பட்டு, சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கையைப் பிரதிபலிக்கின்றன. இது கவிதைக்கு ஒரு நெருக்கமான, உண்மையான தொனியை அளிக்கிறது.

மார்க்சிய விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது சமூகத்தில் உள்ள வர்க்கப் போராட்டம், பாலின அடக்குமுறை, மற்றும் உழைப்பின் மதிப்பு ஆகியவற்றைப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கருவியாக விளங்குகிறது. மார்க்சியம், சமூகத்தை பொருளாதார அடிப்படையில் புரிந்துகொள்ள முயல்வதோடு, அதிகார அமைப்புகளால் ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் எழுச்சியையும், உழைப்பின் மூலம் அவர்கள் தங்களை விடுவித்துக்கொள்ளும் சாத்தியத்தையும் முன்னிறுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், பல முக்கிய அம்சங்கள் தெளிவாகின்றன.

 கவிதையில் வரும் "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" என்ற வரி, பெண்ணை ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட வர்க்கத்தின் பிரதிநிதியாகக் காட்டுகிறது. குடிகாரன் என்பவன் இங்கே முதலாளித்துவ அமைப்பில் உள்ள ஒரு சுரண்டல் சக்தியின் அடையாளமாக இருக்கலாம்—அவன் உற்பத்தி செய்யாமல், பெண்ணின் உழைப்பைச் சார்ந்து வாழ்கிறான். "குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்பது அவளது உழைப்பு மூலம் குடும்பத்தை மட்டுமல்ல, அடுத்த தலைமுறையையும் முன்னேற்ற முயலும் ஒரு புரட்சிகர செயலைச் சுட்டுகிறது. மார்க்சிய நோக்கில், இது உழைக்கும் வர்க்கத்தின் (பெண்) மூலதனத்திற்கு எதிரான (குடிகார ஆண்) போராட்டமாகவே தோன்றுகிறது.

 மார்க்சிய சிந்தனையாளர்கள், பாலின அடக்குமுறையை முதலாளித்துவத்துடன் இணைத்துப் பார்ப்பார்கள். இங்கே, "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு" என்ற வரியானது, பெண்ணின் பாரம்பரிய பாலினப் பாத்திரங்களை உடைத்து, ஆணுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட சமூகப் பொறுப்புகளை அவள் ஏற்பதைக் குறிக்கிறது. இது முதலாளித்துவ சமூகத்தில் பெண்கள் இரட்டைச் சுரண்டலுக்கு ஆளாவதை வெளிப்படுத்துகிறது—வீட்டிலும், வெளியிலும் உழைக்க வேண்டிய கட்டாயம். "சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, அவளது உடல் உழைப்பின் தீவிரத்தையும், அதற்கு சமூகத்தில் மதிப்பு அளிக்கப்படாததையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது. இது மார்க்சின் "உபரி மதிப்பு" (surplus value) கோட்பாட்டுடன் ஒத்துப்போகிறது—அவளது உழைப்பு குடும்பத்திற்கு பயன்படுத்தப்பட்டாலும், அதற்கான அங்கீகாரம் அல்லது பொருளாதார ஈடு அவளுக்கு கிடைப்பதில்லை.

 ஆண்மையின் மறு வரையறை மற்றும் அதிகார அமைப்பின் விமர்சனம்

"ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆணாதிக்க சமூகத்தின் புற அடையாளங்களை வெறும் மேலோட்டமாகக் கருதி, அதற்கு எதிராக பெண்ணின் உள் வலிமையை உயர்த்துகிறது. மார்க்சிய நோக்கில், மீசை என்பது ஆண்மையை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ஒரு "பொய் உணர்வு" (false consciousness) ஆகும்—இது உண்மையான உற்பத்தி சக்தியையோ, உழைப்பின் மதிப்பையோ பிரதிபலிக்கவில்லை. பெண்ணின் "வைராக்கியம்" என்பது உழைக்கும் வர்க்கத்தின் புரட்சிகர ஆற்றலாக இங்கே சித்தரிக்கப்படுகிறது, இது ஆணாதிக்க மற்றும் முதலாளித்துவ அதிகார அமைப்புகளை சவால் செய்கிறது.

உளவியல் விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது மனித மனதின் உறுதி, அடக்குமுறையை எதிர்கொள்ளும் திறன், மற்றும் சமூக அடையாளங்களை மறு வரையறை செய்யும் உளவியல் செயல்பாடுகளை வெளிப்படுத்துகிறது. உளவியல் விமர்சனம், ஒரு படைப்பை மனித மனதின் உணர்வுகள், நடத்தைகள், மற்றும் அடையாள உருவாக்கத்தின் பின்னணியில் புரிந்துகொள்ள முயல்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், பெண்ணின் உளவியல் வலிமையும், ஆண்மை பற்றிய மனப்போக்கின் மாற்றமும் மையமாகின்றன.

"குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" என்ற தொடக்க வரி, பெண்ணின் வாழ்க்கையில் ஒரு உளவியல் சுமையை சுட்டிக்காட்டுகிறது. குடிகார ஆணுடன் வாழ்வது, அவளது மனதில் பயம், பதற்றம், அல்லது நம்பிக்கையின்மை போன்ற உணர்வுகளை உருவாக்கியிருக்கலாம். ஆனால், "குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்று அவள் முன்னேறுவது, உளவியல் ரீதியாக "resilience" (மீள்திறன்) எனப்படும் பண்பை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, சிக்மண்ட் ஃப்ராய்டின் கருத்துப்படி, மனதின் "ego" (நான்) பகுதியின் வலிமையைக் காட்டுகிறது—அதாவது, வெளிப்புற அழுத்தங்களை எதிர்கொண்டு, தன் பொறுப்புகளை நிறைவேற்றும் திறன்.

 "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு" என்ற வரி, பெண்ணின் உளவியல் மாற்றத்தை பிரதிபலிக்கிறது. இது, சமூகத்தால் திணிக்கப்பட்ட பாலின பாத்திரங்களை அவள் மறு வரையறை செய்யும் ஒரு மனநிலையைக் குறிக்கிறது. உளவியலாளர் கார்ல் ஜுங்கின் "persona" (புனைமுகம்) கருத்தை இங்கே பொருத்திப் பார்க்கலாம்—பெண், ஆணுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட சமூக முகமூடியை அணிந்து, தன் அடையாளத்தை விரிவுபடுத்துகிறாள். "சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, அவளது உடல் உழைப்போடு மனதின் உறுதியையும் இணைக்கிறது—இது ஒரு "self-actualization" (சுய உணர்வு) நிலையை நோக்கிய பயணமாகவும் புரிந்து கொள்ளப்படலாம், மாஸ்லோவின் தேவைகள் படிநிலையை ஒட்டி.

 "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மை பற்றிய சமூக உளவியல் கட்டமைப்பை கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது. இது, ஆண்மையை வெளிப்புற அடையாளங்களுடன் (மீசை) இணைக்கும் மனப்போக்கை "projection" (புனைவு) எனலாம்—அதாவது, சமூகம் தன் பலவீனங்களை மறைக்க ஒரு பிம்பத்தை உருவாக்குகிறது. ஆனால், பெண்ணின் "வைராக்கியம்" என்ற சொல், உண்மையான மன வலிமையை உயர்த்துகிறது. இது, ஃப்ராய்டின் "superego" (மீநான்) கருத்தை ஒத்து, சமூக மதிப்புகளை மறு ஆய்வு செய்யும் ஒரு உயர்ந்த மனநிலையை பிரதிபலிக்கிறது.

 கவிதையின் தொனி, ஒரு உணர்ச்சி மிகுந்த எதிர்ப்பையும், பெருமிதத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. "மயிறு" என்ற சொல், ஆண்மையை கேலி செய்யும் ஒரு உளவியல் விடுதலையை (catharsis) அளிக்கிறது—இது, அடக்கப்பட்ட உணர்வுகளை வெளியிடும் ஒரு வழியாகும். அதே நேரத்தில், "வைராக்கியம்" என்ற சொல், பெண்ணின் மனதில் உள்ள உறுதியையும், தன் சுய மதிப்பை உணர்ந்து எழும் ஒரு உளவியல் நம்பிக்கையையும் குறிக்கிறது.

பின்காலனிய விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது காலனிய ஆதிக்கத்தின் பின்னணியில் உருவான சமூக அடையாளங்கள், பாலின பாத்திரங்கள், மற்றும் அதிகார அமைப்புகளுக்கு எதிரான ஒரு எதிர்ப்பு குரலாக விளங்குகிறது. பின்காலனியம், காலனிய ஆட்சியின் பின்விளைவுகளையும், அது உள்ளூர் கலாச்சாரங்களையும் மக்களையும் எவ்வாறு பாதித்தது என்பதையும் ஆராய்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், பெண்ணின் வைராக்கியமும், ஆண்மை பற்றிய மறு வரையறையும், காலனிய பாரம்பரியத்தால் வடிவமைக்கப்பட்ட சமூக மதிப்புகளுக்கு எதிரான ஒரு மறு உருவாக்கமாகத் தோன்றுகிறது.

 "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை ஒரு புற அடையாளமாக சிறுமைப்படுத்துகிறது. பின்காலனிய நோக்கில், இது காலனிய ஆட்சியால் திணிக்கப்பட்ட மேற்கத்திய ஆண்மை பிம்பங்களுக்கு—அதாவது, ஆண்மையை உடல் வலிமை, ஆதிக்கம், மற்றும் வெளிப்புற சின்னங்களுடன் இணைக்கும் கருத்துக்கு—எதிரான ஒரு விமர்சனமாக புரிந்து கொள்ளப்படலாம். காலனிய காலத்தில், உள்ளூர் சமூகங்களின் பாரம்பரிய பாலின பாத்திரங்கள் மாற்றப்பட்டு, ஆணாதிக்க மதிப்புகள் பலப்படுத்தப்பட்டன. இங்கே, "மயிறு" என்ற சொல் மூலம் ஆண்மையை கேலி செய்வது, அத்தகைய காலனிய மரபை நிராகரித்து, உள்ளூர் பெண்ணின் உள் வலிமையை முன்னிறுத்துகிறது.

 "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" என்ற தொடக்கம், ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் உள்ள அடக்குமுறையை சித்தரிக்கிறது. பின்காலனிய சூழலில், இது காலனியத்தால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களில் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் இரட்டை ஒடுக்குமுறையை—காலனிய பொருளாதார சுரண்டலும், அதன் விளைவாக உருவான ஆணாதிக்கமும்—பிரதிபலிக்கிறது. "குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்று அவள் முன்னேறுவது, காலனியத்தால் சிதைக்கப்பட்ட உள்ளூர் சமூகத்தை மீட்டெடுக்கும் ஒரு முயற்சியாகவும், அவளது "வைராக்கியம்" ஒரு பின்காலனிய எதிர்ப்பு சக்தியாகவும் தோன்றுகிறது. இது, ஹோமி பாபாவின் "hybridity" (கலப்பு) கருத்தை ஒத்து, காலனிய மதிப்புகளை மறு உருவாக்கி, உள்ளூர் அடையாளத்தை மீட்டெடுக்கும் ஒரு செயலாகும்.

 "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பெண்ணின் பாலின பாத்திரங்களை மீறிய செயல்பாட்டைக் காட்டுகிறது. பின்காலனிய விமர்சனத்தில், இது காலனிய ஆட்சியால் திணிக்கப்பட்ட பாலின பாகுபாடுகளுக்கு எதிரான ஒரு எதிர்ப்பாக புரிந்து கொள்ளப்படலாம். காலனிய காலத்தில், பெண்கள் பெரும்பாலும் வீட்டிற்குள் மட்டுப்படுத்தப்பட்டு, ஆண்களுக்கு அடிபணிந்தவர்களாக சித்தரிக்கப்பட்டனர். ஆனால், இங்கே பெண் ஆண்களின் பாத்திரத்தை ஏற்று, உழைப்பு மற்றும் விடாமுயற்சி மூலம் தன் அடையாளத்தை மறு வரையறை செய்கிறாள். இது, ஃப்ரான்ஸ் ஃபானனின் "decolonization" (காலனி மறுப்பு) கருத்தை ஒத்து, காலனிய மனப்போக்குகளை உடைத்து, சுயாதீன அடையாளத்தை நிலைநிறுத்துவதைக் குறிக்கிறது.

கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட "குழுக்காசு", "சாந்துசட்டி", "மயிறு" போன்ற சொற்கள், உள்ளூர் தமிழ் பேச்சு வழக்கத்தை பிரதிபலிக்கின்றன. பின்காலனிய நோக்கில், இது காலனிய மொழி ஆதிக்கத்திற்கு (ஆங்கிலம் அல்லது பிற மேற்கத்திய மொழிகள்) எதிராக உள்ளூர் மொழியின் மறு உயர்வைக் காட்டுகிறது. இந்த மொழி பயன்பாடு, கவிதையை ஒரு பின்காலனிய படைப்பாக மாற்றி, காலனியத்தால் ஒடுக்கப்பட்ட உள்ளூர் கலாச்சாரத்தை மீட்டெடுக்கிறது.

பின்நவீனத்துவ விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது பாரம்பரிய அடையாளங்கள், ஒற்றை உண்மைகள், மற்றும் மையப்படுத்தப்பட்ட அதிகார அமைப்புகளை கேள்விக்கு உட்படுத்தி, பன்முகத்தன்மை, மறு வரையறை, மற்றும் புனைவு உணர்வை முன்னிறுத்துகிறது. பின்நவீனத்துவம், நவீனத்துவத்தின் கட்டமைப்புகளை உடைத்து, அர்த்தங்களை பல கோணங்களில் புரிந்துகொள்ள முயல்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், ஆண்மை, பெண்மை, மற்றும் சமூக பாத்திரங்கள் பற்றிய பாரம்பரிய கருத்துகள் சிதைக்கப்பட்டு, புதிய வாசிப்புக்கு வழி செய்யப்படுகின்றன.

"ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட, உறுதியான அடையாளமாகக் கருதும் பாரம்பரிய நம்பிக்கையை உடைக்கிறது. பின்நவீனத்துவத்தில், ஜாக் டெரிடாவின் "deconstruction" (கட்டமைப்பு உடைப்பு) கருத்தை ஒட்டி, இங்கே ஆண்மை என்பது ஒரு நிலையான உண்மையாக இல்லாமல், ஒரு வெறும் குறியீடாக ("மயிறு") சிறுமைப்படுத்தப்படுகிறது. இது, ஆண்மையை புனிதப்படுத்தும் சமூகக் கட்டமைப்பை கேலி செய்து, அதன் புனைவு தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. "வைராக்கியம்" என்ற சொல் மூலம் பெண்ணின் வலிமை உயர்த்தப்படுவது, பாரம்பரிய பாலின அடையாளங்களுக்கு மாற்றாக ஒரு புதிய அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறது.

"ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பாலின பாத்திரங்களின் எல்லைகளை மீறி, ஒரு கலப்பு அடையாளத்தை (hybrid identity) முன்வைக்கிறது. பின்நவீனத்துவத்தில், இது ஒற்றை அடையாளத்திற்கு எதிரான ஒரு நிலைப்பாடாகும்—பெண், ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் ஒதுக்கப்பட்ட பாத்திரங்களை ஒருங்கிணைத்து, ஒரு புதிய, பன்முக அடையாளத்தை உருவாக்குகிறாள். இது, ஜீன்-ஃப்ராங்குவா லியோதாரின் "grand narratives" (பெருங்கதைகள்) மறுப்பை ஒத்து, ஆண்மை மற்றும் பெண்மை பற்றிய பெரும் கதைகளை நிராகரித்து, தனிப்பட்ட அனுபவத்தையும் உழைப்பையும் மையப்படுத்துகிறது.

 "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" என்ற தொடக்கம், ஆணாதிக்க சமூகத்தில் பெண்ணின் அடிமைத்தனத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது. ஆனால், "குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்று அவள் முன்னேறுவது, மையப்படுத்தப்பட்ட ஆண் அதிகாரத்திற்கு எதிரான ஒரு எதிர்ப்பாகவும், சுயாதீனமாக செயல்படும் ஒரு மாற்று சக்தியாகவும் தோன்றுகிறது. பின்நவீனத்துவ நோக்கில், இது மிஷெல் ஃபூக்கோவின் அதிகாரம் பற்றிய கருத்தை ஒட்டி, அதிகாரம் ஒரு நிலையான மையத்தில் இல்லாமல், பல்வேறு புள்ளிகளில் பரவியிருப்பதைக் காட்டுகிறது—இங்கே, பெண்ணின் வைராக்கியம் ஒரு புதிய அதிகார மையமாக உருவாகிறது.

 கவிதையில் "மயிறு", "குழுக்காசு", "சாந்துசட்டி" போன்ற பேச்சு வழக்கு சொற்கள் பயன்படுத்தப்படுவது, பின்நவீனத்துவத்தின் மொழி விளையாட்டு (language play) தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, உயர்ந்த இலக்கிய மொழிக்கு எதிராக, சாதாரண மக்களின் குரலை முன்னிறுத்தி, அர்த்தத்தை பல கோணங்களில் திறக்கிறது. "மயிறு" என்ற சொல், ஆண்மையை கேலி செய்யும் ஒரு நகைச்சுவை உணர்வை (irony) உருவாக்கி, பாரம்பரிய மதிப்புகளை புனைவாக்குகிறது—இது பின்நவீனத்துவத்தின் முக்கிய அம்சமாகும்.

இனவரைவியல் (Ethnographic) விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தின்—குறிப்பாக தமிழ் பேசும், உழைக்கும் வர்க்க பெண்களின்—வாழ்க்கை முறை, பண்பாட்டு அடையாளம், மற்றும் அன்றாட அனுபவங்களை பிரதிபலிக்கும் ஒரு ஆவணமாக விளங்குகிறது. இனவரைவியல், ஒரு சமூகத்தின் கலாச்சார பழக்கவழக்கங்கள், மதிப்புகள், மற்றும் சமூக உறவுகளை ஆழமாக புரிந்துகொள்ள முயல்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், பெண்ணின் வாழ்க்கையும், ஆண்மை பற்றிய மறு வரையறையும், ஒரு உள்ளூர் சமூகத்தின் கலாச்சார சூழலில் வேரூன்றியவையாகத் தோன்றுகின்றன.

 "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்ற வரிகள், தமிழ் உழைக்கும் வர்க்க பெண்களின் அன்றாட வாழ்க்கையை சித்தரிக்கின்றன. "குடிகாரன்" என்பவன், சமூகத்தில் மது பழக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்ட ஆண்களின் பிரதிநிதியாக இருக்கலாம்—இது தமிழக கிராமப்புறங்களிலும் நகர்ப்புறங்களிலும் ஒரு பொதுவான சமூக பிரச்சினையாக உள்ளது. "குழுக்காசு கட்டி" என்ற சொல்லாடல், பணத்தை சேமித்து குடும்பத்தை நிர்வகிக்கும் பெண்களின் பொருளாதார பொறுப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, இனவரைவியல் ரீதியாக, தமிழ் சமூகத்தில் பெண்கள் குடும்பத்தின் மையமாக செயல்படும் ஒரு கலாச்சார பண்பை பிரதிபலிக்கிறது. "குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்பது, கல்வியை முன்னேற்றத்திற்கான வழியாகக் கருதும் உள்ளூர் மதிப்பை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

 "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பெண்ணின் உழைப்பையும், பாலின எல்லைகளை மீறிய பணிகளை ஏற்பதையும் காட்டுகிறது. இனவரைவியல் நோக்கில், இது தமிழ் சமூகத்தில் பெண்கள் ஆண்களின் பொறுப்புகளை ஏற்க வேண்டிய சூழலை—குறிப்பாக ஆண்கள் பொறுப்பற்றவர்களாக இருக்கும்போது—வெளிப்படுத்துகிறது. "சாந்துசட்டி" (பாவாடை) மற்றும் "ஆம்பளை சட்டை" ஆகியவை உள்ளூர் உடைகளை குறிப்பிடுவதன் மூலம், இந்த சமூகத்தின் பண்பாட்டு அடையாளத்தை பிரதிபலிக்கின்றன. "ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற சொல்லாடல், பெண்களின் இடைவிடாத உழைப்பையும், அவர்களின் வாழ்க்கையின் வேகத்தையும் சித்தரிக்கிறது—இது தமிழ் உழைக்கும் வர்க்க பெண்களின் அனுபவத்திற்கு ஒரு இனவரைவியல் சான்றாக அமைகிறது.

"ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை பாரம்பரியமாக உயர்த்தும் தமிழ் சமூக மதிப்பை கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது. இனவரைவியல் ரீதியாக, மீசை என்பது தமிழ் கலாச்சாரத்தில் ஆண்மையின் சின்னமாக—வலிமை, மரியாதை, மற்றும் ஆதிக்கத்தின் அடையாளமாக—கருதப்படுகிறது. ஆனால், "மயிறு" என்ற பேச்சு வழக்கு சொல் மூலம் அதை சிறுமைப்படுத்துவது, இந்த சமூகத்தில் ஆண்மையை புனிதப்படுத்தும் கலாச்சார நம்பிக்கையை உடைக்க முயல்கிறது. "வைராக்கியம்" என்ற சொல், பெண்ணின் உள் வலிமையை முன்னிறுத்தி, ஆண்மையை மறு வரையறை செய்யும் ஒரு உள்ளூர் குரலாக எழுகிறது—இது தமிழ் பெண்களின் அனுபவத்திலிருந்து பிறந்த ஒரு கலாச்சார மாற்றத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட "குழுக்காசு", "மயிறு", "சாந்துசட்டி" போன்ற சொற்கள், தமிழ் பேசும் சமூகத்தின் பேச்சு வழக்கத்தை பிரதிபலிக்கின்றன. இனவரைவியல் நோக்கில், இது ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் மொழியியல் அடையாளத்தை வெளிப்படுத்துகிறது—இது உழைக்கும் வர்க்க மக்களின் அன்றாட உரையாடல்களில் பயன்படும் சொற்களாகும். இந்த மொழி பயன்பாடு, கவிதையை ஒரு இனவரைவியல் பதிவாக மாற்றி, தமிழ் சமூகத்தின் கலாச்சார சூழலை ஆவணப்படுத்துகிறது.

புது வரலாறிய (New Historicism) விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது ஒரு குறிப்பிட்ட சமூக-வரலாற்று சூழலில் உருவான பாலின உறவுகள், அதிகார அமைப்புகள், மற்றும் கலாச்சார மதிப்புகளை பிரதிபலிக்கும் ஒரு படைப்பாக விளங்குகிறது. புது வரலாறியம், இலக்கியத்தை அதன் சரித்திர பின்னணியுடன் இணைத்து, அதிகாரம், சமூக நிலைமைகள், மற்றும் அன்றைய கலாச்சார சூழல்களை ஆராய்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், தமிழ் சமூகத்தின் வரலாற்று சூழலில் பெண்ணின் உழைப்பு, ஆண்மையின் மறு வரையறை, மற்றும் சமூக மாற்றங்கள் மையமாகின்றன.

 "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்ற வரிகள், தமிழ்நாட்டின் 20ஆம் நூற்றாண்டு மற்றும் அதற்கு பிந்தைய சமூக-பொருளாதார சூழலை பிரதிபலிக்கின்றன. இந்தக் காலகட்டத்தில், கிராமப்புற மற்றும் நகர்ப்புற உழைக்கும் வர்க்க சமூகங்களில் மது பழக்கம் ஒரு பரவலான பிரச்சினையாக இருந்தது, இது ஆண்களை பொறுப்பற்றவர்களாக்கி, பெண்களை குடும்பத்தின் முதுகெலும்பாக மாற்றியது. "குழுக்காசு கட்டி" என்பது, பணத்தை சேமிக்கும் பெண்களின் பொருளாதார உத்தியை சுட்டிக்காட்டுகிறது—இது தமிழகத்தில் "சிட் ஃபண்ட்" போன்ற முறைகளுடன் தொடர்புடையது. "குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்ற வரி, காலனியத்திற்கு பிந்தைய இந்தியாவில் கல்வி மீதான முக்கியத்துவம் மற்றும் சமூக முன்னேற்றத்திற்கான ஆசையை பிரதிபலிக்கிறது. புது வரலாறிய நோக்கில், இது பெண்ணை ஒரு வரலாற்று சக்தியாக—குடும்பத்தையும் சமூகத்தையும் முன்னெடுப்பவராக—சித்தரிக்கிறது.

 "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை ஒரு பாரம்பரிய அதிகார சின்னமாக விமர்சிக்கிறது. தமிழ் சமூகத்தில், மீசை ஆண்மையின் அடையாளமாக—வலிமை, மரியாதை, மற்றும் ஆதிக்கத்தின் பிரதிநிதியாக—காலனிய காலம் முதல் புனிதப்படுத்தப்பட்டு வந்தது. புது வரலாறிய நோக்கில், இது காலனிய மரபுகளால் வலுப்படுத்தப்பட்ட ஆணாதிக்க அமைப்பை கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது. "மயிறு" என்ற சொல் மூலம் ஆண்மையை சிறுமைப்படுத்துவது, வரலாற்று ரீதியாக ஆண்களுக்கு வழங்கப்பட்ட மேலாதிக்கத்தை உடைக்கும் ஒரு முயற்சியாகும். "வைராக்கியம்" என்ற பெண்ணின் வலிமை, புதிய அதிகார மையமாக உருவாகி, பாரம்பரிய ஆண் அதிகாரத்திற்கு மாற்றாக எழுகிறது—இது 20ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தமிழகத்தில் பெண்களின் சமூக பங்களிப்பு அதிகரித்த வரலாற்று சூழலுடன் ஒத்துப்போகிறது.

"ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பாலின பாத்திரங்களில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது. புது வரலாறிய நோக்கில், இது தமிழகத்தில் நகரமயமாக்கல், பொருளாதார மாற்றங்கள், மற்றும் பெண்கள் வேலைக்கு செல்லத் தொடங்கிய சூழலுடன் தொடர்புடையது. 20ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், குறிப்பாக 1970கள் மற்றும் 1980களில், பெண்கள் வீட்டிற்கு வெளியே உழைக்கத் தொடங்கியது, ஆண்களின் பாரம்பரிய பாத்திரங்களை அவர்கள் ஏற்க வழிவகுத்தது. "சாந்துசட்டி" (பாவாடை) மற்றும் "ஆம்பளை சட்டை" ஆகியவை, உள்ளூர் உடைகளை குறிப்பிடுவதன் மூலம், இந்த மாற்றம் ஒரு குறிப்பிட்ட வரலாற்று-கலாச்சார சூழலில் நிகழ்ந்ததை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

 கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட "குழுக்காசு", "மயிறு", "சாந்துசட்டி" போன்ற சொற்கள், தமிழ் பேசும் உழைக்கும் வர்க்க சமூகத்தின் மொழியியல் பிரதிநிதித்துவத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. புது வரலாறிய நோக்கில், இது ஒரு குறிப்பிட்ட வரலாற்று காலகட்டத்தில்—காலனியத்திற்கு பிந்தைய, நகரமயமாக்கல் நடைபெற்று கொண்டிருந்த தமிழகத்தில்—பேசப்பட்ட மொழியை பிரதிபலிக்கிறது. இந்த சொற்கள், உயர்ந்த இலக்கிய மொழிக்கு மாறாக, சாதாரண மக்களின் குரலை பதிவு செய்கின்றன, இது அந்த காலகட்டத்தில் சமூகத்தில் நிகழ்ந்த ஜனநாயகமயமாக்கல் போக்குகளுடன் தொடர்புடையது.

சொல்லாடல் (Discourse) விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது சமூகத்தில் நிலவும் பாலினம், அதிகாரம், மற்றும் அடையாளம் பற்றிய பரவலான சொல்லாடல்களை விமர்சித்து, மாற்று சொல்லாடலை முன்வைக்கும் ஒரு படைப்பாக விளங்குகிறது. சொல்லாடல் விமர்சனம், மிஷெல் ஃபூக்கோவின் கருத்துகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, மொழி எவ்வாறு அதிகாரத்தை கட்டமைக்கிறது, சமூக உண்மைகளை உருவாக்குகிறது, மற்றும் அடையாளங்களை வடிவமைக்கிறது என்பதை ஆராய்கிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், ஆண்மை மற்றும் பெண்மை பற்றிய பாரம்பரிய சொல்லாடல்கள் உடைக்கப்பட்டு, புதிய அர்த்தங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன.

 "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை பற்றிய நிலவும் சொல்லாடலை—அதாவது, ஆண்மையை உடல் வலிமை, ஆதிக்கம், மற்றும் புற அடையாளங்களுடன் (மீசை) இணைக்கும் பாரம்பரிய கருத்தை—நேரடியாக சவால் செய்கிறது. சமூகத்தில், "மீசை" என்பது ஆண்மையின் ஒரு மேலாதிக்க சின்னமாக, அதிகாரத்தையும் மரியாதையையும் குறிக்கும் ஒரு சொல்லாடலாக பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. ஆனால், "மயிறு" என்ற பேச்சு வழக்கு சொல் மூலம் அதை சிறுமைப்படுத்துவது, இந்த சொல்லாடலின் புனைவு தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. ஃபூக்கோவின் கருத்துப்படி, சொல்லாடல்கள் உண்மையை உருவாக்குகின்றன; இங்கே, "மயிறு" என்ற சொல் பாரம்பரிய ஆண்மை சொல்லாடலை உடைத்து, அதற்கு பதிலாக ஒரு மாற்று உண்மையை—பெண்ணின் "வைராக்கியம்"—முன்வைக்கிறது.

"குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்ற வரிகள், பெண்மையை பற்றிய பாரம்பரிய சொல்லாடலை—அதாவது, பெண்ணை பலவீனமானவராகவும், ஆணுக்கு அடிபணிபவராகவும் சித்தரிக்கும் கருத்தை—மறுக்கின்றன. இங்கே, பெண் ஒரு பாதிக்கப்பட்டவராக மட்டும் சித்தரிக்கப்படாமல், குடும்பத்தை முன்னெடுக்கும் ஒரு சக்தியாக உருவாகிறாள். "வைராக்கியம்" என்ற சொல், பெண்மையை உள் வலிமை, உழைப்பு, மற்றும் பொறுப்புடன் இணைக்கும் ஒரு புதிய சொல்லாடலை உருவாக்குகிறது. இது, சமூகத்தில் பெண்களை பற்றிய நிலவும் சொல்லாடலுக்கு எதிராக, அவர்களை அதிகார மையமாக மாற்றுகிறது.

 "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பாலின பாத்திரங்களை பற்றிய பாரம்பரிய சொல்லாடலை உடைக்கிறது. சமூகத்தில், ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் தனித்தனி பாத்திரங்கள் ஒதுக்கப்பட்டு, அவை மொழி மூலம் வலுப்படுத்தப்பட்டு வந்தன—ஆண்கள் வெளியுலக உழைப்பாளர்களாகவும், பெண்கள் வீட்டு பொறுப்பாளர்களாகவும். ஆனால், இங்கே "ஆம்பளை சட்டை" மற்றும் "சாந்துசட்டி" ஆகியவை ஒருங்கிணைந்து, பாலின எல்லைகளை மீறிய ஒரு கலப்பு அடையாளத்தை உருவாக்குகின்றன. இது, ஃபூக்கோவின் சொல்லாடல்-அதிகார தொடர்பை ஒட்டி, பாலின பாத்திரங்களை கட்டமைக்கும் மொழியை மறு ஆய்வு செய்து, புதிய சமூக உண்மையை உருவாக்குகிறது.

கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட "குழுக்காசு", "மயிறு", "சாந்துசட்டி" போன்ற பேச்சு வழக்கு சொற்கள், உயர்ந்த இலக்கிய மொழியை மறுத்து, உழைக்கும் வர்க்கத்தின் சொல்லாடலை முன்னிறுத்துகின்றன. சொல்லாடல் விமர்சன நோக்கில், இது ஒரு எதிர்ப்பு சொல்லாடலாக (counter-discourse) செயல்படுகிறது—அதாவது, ஆதிக்க சொல்லாடல்களுக்கு (உயர்ந்த மொழி, ஆண்மை பற்றிய புனிதப்படுத்தப்பட்ட கருத்துகள்) எதிராக, சாதாரண மக்களின் குரலை உயர்த்துகிறது. "மயிறு" என்ற சொல், ஆண்மையை கேலி செய்யும் ஒரு மொழி ஆயுதமாக மாறி, அதிகாரத்தை சிதைக்கிறது.

 இருத்தலிய (Existentialist) விமர்சன நோக்கில் நேசன் மகதியின் இந்தக் கவிதையை அணுகும்போது, அது மனித இருப்பு, சுதந்திரம், பொறுப்பு, மற்றும் அர்த்தத்தை தேடும் முயற்சி ஆகியவற்றை பிரதிபலிக்கும் ஒரு படைப்பாக விளங்குகிறது. இருத்தலியம், ஜீன்-பால் சார்த்தர், மார்ட்டின் ஹைடெக்கர் போன்ற சிந்தனையாளர்களால் வளர்க்கப்பட்டது, மனிதன் தன் சொந்த அர்த்தத்தை உருவாக்க வேண்டிய தனித்துவமான பயணத்தை மையப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையை இந்நோக்கில் பார்க்கையில், பெண்ணின் வைராக்கியமும், ஆண்மையின் மறு வரையறையும், இருத்தலிய சுதந்திரம் மற்றும் சுய உணர்வின் வெளிப்பாடாகத் தோன்றுகின்றன.

 "குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு" என்ற தொடக்க வரி, பெண்ணின் இருப்பை ஒரு திணிக்கப்பட்ட சூழலில்—அதாவது, சமூகத்தால் முன் வரையறுக்கப்பட்ட பாத்திரத்தில்—சித்தரிக்கிறது. இருத்தலிய நோக்கில், இது "thrownness" (வீசப்பட்ட தன்மை) என்ற ஹைடெக்கரின் கருத்தை ஒத்து, மனிதன் பிறப்பால் ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் வீசப்படுவதைக் குறிக்கிறது. ஆனால், "குழுக்காசு கட்டி குழந்தைகளைப் படிக்கவச்சு" என்று அவள் முன்னேறுவது, சார்த்தரின் "freedom" (சுதந்திரம்) கருத்தை பிரதிபலிக்கிறது—அவள் தன் சூழலை ஏற்றுக்கொள்ளாமல், அதை மீறி தன் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் கொடுக்க முயல்கிறாள். இது, அவளது இருப்பை ஒரு செயலூக்கமான (active) தேர்வாக மாற்றுகிறது.

 "ஆம்பளை சட்டையை போட்டுக்கொண்டு சாந்துசட்டி தூக்கி ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற வர்ணனை, பெண்ணின் சுய உணர்வு (self-realization) பயணத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. இருத்தலியத்தில், மனிதன் தன் அடையாளத்தை சமூகத்தால் திணிக்கப்பட்டவற்றிலிருந்து விடுவித்து, தானே உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். இங்கே, பெண் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் ஒதுக்கப்பட்ட பாத்திரங்களை மீறி, ஒரு புதிய அடையாளத்தை—உழைப்பாளி, பொறுப்பாளி, மற்றும் வலிமையாளி—தேர்ந்தெடுக்கிறாள். இது, சார்த்தரின் "existence precedes essence" (இருப்பு சாரத்திற்கு முன்னுரிமை) என்ற கருத்தை ஒத்து, அவளது சாரம் (essence) அவளது செயல்களால் (existence) வரையறுக்கப்படுகிறது.

 "ஆணின் மீசையென்பதெல்லாம் வெறும் மயிறுதான்" என்ற வரி, ஆண்மையை பற்றிய பாரம்பரிய அர்த்தத்தை கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது. இருத்தலிய நோக்கில், இது "absurdity" (அர்த்தமின்மை) என்ற கருத்தை எதிரொலிக்கிறது—அதாவது, சமூகம் ஆண்மையை ஒரு புனிதமான அடையாளமாக உயர்த்தினாலும், அது உள்ளார்ந்த அர்த்தமற்றது என்பதை "மயிறு" என்ற சொல் வெளிப்படுத்துகிறது. "வைராக்கியம்" என்ற சொல் மூலம் பெண்ணின் வலிமை முன்னிறுத்தப்படுவது, அவள் தன் இருப்புக்கு தானே அர்த்தம் கொடுக்கும் ஒரு இருத்தலிய செயலை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இது, ஆண்மையை சமூகத்தால் திணிக்கப்பட்ட ஒரு பொய்யாக (inauthenticity) அம்பலப்படுத்தி, பெண்ணின் உண்மையான (authentic) இருப்பை உயர்த்துகிறது.

கவிதையில், பெண் தன் குழந்தைகளை படிக்க வைப்பதும், குடும்பத்தை முன்னெடுப்பதும், இருத்தலிய "responsibility" (பொறுப்பு) கருத்தை பிரதிபலிக்கிறது. சார்த்தரின் படி, மனிதன் தன் சுதந்திரத்தை உணர்ந்து, அதன் மூலம் பொறுப்பை ஏற்க வேண்டும். இங்கே, பெண் "குடிகாரன்" என்ற அர்த்தமற்ற சூழலுக்கு மத்தியில், தன் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறாள்—அது குழந்தைகளின் எதிர்காலத்திலும், தன் உழைப்பிலும் வெளிப்படுகிறது. "ஓட்டமும் நடையுமாய்" என்ற சொல்லாடல், அவளது இடைவிடாத முயற்சியை குறிக்கிறது, இது இருத்தலிய பயணத்தில் அர்த்தத்தை தேடும் ஒரு உறுதியான மனநிலையை சித்தரிக்கிறது.

இருத்தலிய விமர்சன நோக்கில், இந்தக் கவிதை ஒரு பெண்ணின் சுதந்திரம், பொறுப்பு, மற்றும் சுய உணர்வு பயணத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. "வைராக்கியம்" மூலம் அவள் தன் இருப்புக்கு அர்த்தம் கொடுக்கிறாள், அதே நேரத்தில் "மயிறு" என்று ஆண்மையின் அர்த்தமின்மையை அம்பலப்படுத்துகிறாள். சமூகத்தால் திணிக்கப்பட்ட பாத்திரங்களை மீறி, தன் அடையாளத்தை தானே உருவாக்கிக் கொள்ளும் அவளது செயல், இருத்தலிய சிந்தனையின் மையமான "authentic existence" (உண்மையான இருப்பு) கருத்தை பிரதிபலிக்கிறது. இது, அர்த்தமற்ற உலகில் தன் வழியை தானே தேர்ந்தெடுக்கும் ஒரு மனித இருப்பின் கதையாக எழுகிறது.