ஜி.பி.இளங்கோவனின் கவிதை

ஒருநாள் என்பது இன்றிலிருந்து தொடங்கி இன்றே முடியும் பகல்நேரத்துக் கனவு.

எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்.

---- ஜி.பி.இளங்கோவன்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின் இந்தக் கவிதை, ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றிய ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையை மிகச் சுருக்கமாக, ஆனால் அழுத்தமாக வெளிப்படுத்துகிறது. மூன்று வரிகளில் அமைந்த இந்தக் கவிதை, வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், ஒரு நாளின் உள்ளார்ந்த மர்மத்தையும், மனித மனதின் தவிப்பையும் பின்னிப் பிணைந்து ஒரு கனவின் தன்மையோடு ஒப்பிடுகிறது. கவிதையின் மையக் கரு, ஒரு நாள் என்பது ஒரு பகல் நேரக் கனவு போன்றது என்பதாகும். இந்த உவமை, வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மையையும், அதன் மாயத்தன்மையையும் அழகாகப் பதிவு செய்கிறது.

கவிதையின் முதல் வரி, “ஒருநாள் என்பது இன்றிலிருந்து தொடங்கி இன்றே முடியும் பகல்நேரத்துக் கனவு” என்கிறது. இதில், ஒரு நாளின் ஆரம்பமும் முடிவும் ஒரே நாளுக்குள் அடங்கிவிடுவதை உணர்த்துவதன் மூலம், நேரத்தின் விரைவான பயணத்தை கவிஞர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொல்லாடல், கனவின் மங்கலான, புரியாத தன்மையை மட்டுமல்லாமல், பகல் நேரத்தில் காணும் கனவு விரைவில் மறைந்துவிடும் என்பதையும் குறிக்கிறது. இது, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தனித்துவமான அனுபவமாக இருந்தாலும், அது கணநேரத்தில் கரைந்துவிடும் என்பதை மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது. இந்த வரியில், நேரத்தின் நிலையாமை மற்றும் மனித வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மை ஆகியவை மிக இயல்பாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன.

இரண்டாவது வரி, “எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்பது, கவிதையின் உணர்வு ஆழத்தை மேலும் விரிவாக்குகிறது. இங்கு, மனித மனதின் நிச்சயமற்ற தன்மையும், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய தவிப்பும் மையப்படுத்தப்படுகின்றன. ஒரு நாள் எப்போது தொடங்கும், எப்படி முடியும் என்பது முன்கூட்டியே தெரியாத மர்மமாக இருக்கிறது. இந்த மர்மமே அந்த நாளை அற்புதமாக்குகிறது என்று கவிஞர் கூறுவது, வாழ்க்கையின் எதிர்பாராத திருப்பங்களையும், அவற்றில் உள்ள அழகையும் வெளிப்படுத்துகிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், மனிதனின் உள்ளார்ந்த பதற்றத்தையும், ஆவலைையும், நம்பிக்கையையும் ஒருசேர பிரதிபலிக்கிறது. இந்தத் தவிப்பு, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் தீவிரமாக வாழ வைக்கும் உந்து சக்தியாகவும் உள்ளது. 

கவிதையின் இந்த இரண்டாவது வரியில், கவிஞர் ஒரு தத்துவப் பார்வையை முன்வவதைக் காணலாம். வாழ்க்கையின் நிச்சயமற்ற தன்மையை அவர் வெறுமனே ஒரு பயமாக அல்லது, பலவீனமாக சித்தரிக்கவர், அதை ஒரு “தஅற்பு” என்று அழைப்பது, அந்த நிச்சயமற்ற தன்மையில் உள்ள ஒரு மயக்கத்தையும், கவர்ச்சியைய ம உணர்த்துகிறது. இது, வாழ்கை முழுவதும் மனிதன் தேடும் அர்த்தத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம். ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாதவாறு இருப்பது, அந்த நாளை ஒர முழுமையாக வாழ வைக்கூடியது என்று கவிஞர் உணர்த்துவது, வாழ்க்கையை ஒரு சாகசமாக, ஒரு பயணமாகக் காணும் பார்வையை வாசகருக்கு அளிக்கிறது.

கவிதையின் மொழி மிகவும் எளிமையானது, ஆனால் அதன் கரு ஆழமானது. தமிழ்க் கவிதை மரபில், இயற்கையையும், வாழ்க்கையையும் ஒப்பிட்டு, மனித உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவது ஒரு பொதுவான அணுகுமுறை. ஆனால், இந்தக் கவிதை, வெளிப்படையான, பிம்பங்களைப் பயன்படுத்தாமல், “பபகல் நேர் ககனவு” மற்று “தவிப்பு” போனற சொற்களின் மூலம் ஒரு உளவியல் தளத்தை உருவாக்குகிறது. இது, கவிதையை ஒரு தத்துவச் சிசிந்தனையாக மட்டுமல்ல, ஒரு உணர்ச்சி அனுபவமாகவும் மாற்றுகிறது. கவிஞரின் சொற்தேர்வு, வாசகரை சிந்திக்க வைப்பதுடன், அவரை தன்னுடைய சொந்த வாழ்க்கையின் ஒரு நாளைப் பற்றியும், அதன் அற்புதங்களைப் பற்றியும் எண்ணிப் பார்க்க வைக்கிறது.

இந்தக் கவிதையின் மற்றொரு சிறப்பு, அதன் உலகளாவிய தன்மை. ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றிய இந்த சிசிந்தனை, கலாசாரம், மொழி, அல்லது புவியியல் எல்லைகளைக் கடந்து எல்லோருக்கும் பொருந்தக் கூடியது. ஒவ்வொரு மனிதனும், ஒரு புதிய நாளை எதிர்கொள்ளும்போது, அதில் உள்ள நம்பிக்கையையும், பயத்தையும், மற்றும் எதிர்பார்ப்பையும் அனுபவிக்கிறான். இந்த உணர்வை, கவிஞர், மிகச் சிறிய வடிவத்தில், ஆனால் ஆழமான தாக்கத்துடன் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின் கவிதையை கவிதை சாதனங்களின் (poetic devices) அடிப்படையில் விரிவாக ரசனை விமர்சனம் செய்யும்போது, இதன் அழகு, மொழியின் எளிமைக்கு மத்தியில் பொதிந்திருக்கும் ஆழமான உணர்வு மற்றும் தத்துவத்தில் தெளிவாகிறது. கவிதையின் கரு, ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையும் உருவகப்படுத்துவது, கவிதை சாதனங்களின் பயன்பாட்டால் மேலும் செழுமை அடைகிறது. கீழே, இந்தக் கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட முக்கிய கவிதை சாதனங்களை ஆராய்கிறேன்.

முதலில், உவமை (Simile) இந்தக் கவிதையின் மையமாக உள்ளது. “ஒருநாள் என்பது… பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற வரியில், ஒரு நாளை ஒரு பகல் நேரக் கனவுடன் ஒப்பிடுவது, கவிதையின் உணர்வு ஆழத்தை உருவாக்குகிறது. பகல் நேரக் கனவு என்பது பொதுவாக மங்கலான, விரைவில் மறையக்கூடிய, ஆனால் மனதை மயக்கும் ஒரு மாய அனுபவத்தைக் குறிக்கிறது. இந்த உவமை, ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையையும், அதன் நிச்சயமற்ற அழகையும் வாசகருக்கு உணர்த்துகிறது. இந்த ஒப்பீடு, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தனித்துவமான, ஆனால் கணநேரத்தில் மறையும் அனுபவம் என்ற தத்துவத்தை மறைமுகமாக வெளிப்படுத்துகிறது.

அடுத்ததாக, உருவகம் (Metaphor) இந்தக் கவிதையில் மறைமுகமாக இயங்குகிறது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொற்றொடர், வெறும் உவமையாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு நாளின் உள்ளார்ந்த தன்மையை முழுமையாக வரையறுக்கும் உருவகமாகவும் செயல்படுகிறது. இது, ஒரு நாளை ஒரு கனவாக மட்டுமல்லாமல், மனித வாழ்க்கையின் முழு பயணத்திற்கே ஒரு உருவகமாக விரிவடைகிறது. கனவு என்பது மனித மனதின் ஆழத்தில் உருவாகும் ஒரு மாய உலகம்; அதுபோலவே, ஒரு நாளும் எதிர்பாராத திருப்பங்கள், உணர்வுகள், மற்றும் மர்மங்களால் நிரம்பிய ஒரு மாய அனுபவமாக சித்தரிக்கப்படுகிறது. இந்த உருவகம், கவிதையை ஒரு ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையாக உயர்த்துகிறது.

மறைமுக உவமை (Implied Metaphor) “தவிப்பு” என்ற சொல்லில் உள்ளது. தவிப்பு, மனதின் உள் பதற்றத்தையும், ஆவலையும், நிச்சயமற்ற தன்மையும் குறிக்கிறது. இது, ஒரு நாளின் “அற்புத”த்தின் உருவகமாக மாறி, வாழ்கையின் ஒவவொரு கணத்தையும் தேடிக்கொண்டு, அனுபவித்து வாழும் மனிதனின் இயல்பைய பிரதிபலிக்கிறது. தவிப்பு ஒரு எதிர்பார்ப்பு, ஒரு பயணம், ஒரு மர்மத்தின் தொடர்ச்சியாக உருவாகிறது.

எதிர்மறை அமைப்பு (Paradox) கவிதையின் இரண்டாம் வரியில், “தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்று கூறும்போது தென்படுகிறது. தவிப்பு, பொதுவாக, ஒரு எதிர்மறையான உண்பாக, பயத்தையோ, கவலையோ குறிக்கலாம். ஆனால், கவிஞர் அதை “அற்புதம்” என்று அழைப்பது, வாழ்கையின் நிச்சயமற்ற தண்மையில் உள்ள அழகை வெளிப்படுத்து ஒரு முரணாக உள்ளது. இந்த எதிர்மறை அமைப்பு, வாசகரை சிந்திக்க வைத்து, வாழ்கையின் முதான முரண்களை உணர வைக்கிறது. ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாதவாறு இருப்பது, அதை முடியாக ஒரு முட்டியாக மாற்றுவது, இந்த முரணின் மூலம் அழுத்தமாக வெளிப்படுத்தப்படுகிறது.

ஒலி இசைவு (Assonance and Alliteration) கவிதையில் நேரடியாக வெளிப்படாவிட்டாலும், “இன்றிலிருந்து… இன்றே” என்ற சொற்களில் ஒரு மென்மையான ஒலி இசைவு உள்ளது. “இ” என்ற ஒலியின் மீண்டும் மீண்டும் வருதல், ஒரு நாளின் தொடர்ச்சியையும், அதன் விரைவான முடிவையும் ஒலியின் மூலம் வாசகருக்கு உணர்த்துகிறது. இது, கவிதையின் ஓசை நயத்தை மறைமுகமாக உயர்த்துகிறது. மேலும், “தவிப்பதுதான்” என்ற சொற்றொடரில் “த” ஒலியின் பயன்பாடு, தவிப்பின் தீவிரத்தை உணர்ச்சி ரீதியாக வெளிப்படுத்த உதவுகிறது.

படிமம் (Imagery) இந்தக் கவிதையில் மிக நுட்பமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொல், வாசகரின் மனதில் ஒரு மங்கலான, மயக்கமான காட்சியை உருவாக்குகிறது. பகல் நேரத்தில் காணும் கனவு, ஒளியும் மாயையும் கலந்த ஒரு உணர்வைத் தூண்டுகிறது. இது, ஒரு நாளின் தன்மையை காட்சிப்படுத்துவதற்கு உதவுகிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், உணர்ச்சி ரீதியான ஒரு படிமத்தை உருவாக்கி, மனதின் உள் அலைவை வாசகருக்கு உணர வைக்கிறது. இந்தப் படிமங்கள், கவிதையை ஒரு உணர்வு அனுபவமாக மாற்றுகின்றன.

அமைப்பு மற்றும் தொனி (Structure and Tone) கவிதையின் அமைப்பு மிகச் சுருக்கமானது, மூன்று வரிகளில் முழுமையடைகிறது. இந்த சுருக்கமே, ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையைப் பிரதிபலிக்கிறது. கவிதையின் தொனி, ஒரு தத்துவச் சிந்தனையை முன்வைக்கும் அதே வேளையில், ஒரு மென்மையான ஆச்சரியத்தையும், ஏக்கத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. “அற்புதம்” என்ற சொல், கவிதையின் முடிவில் ஒரு நம்பிக்கையையும், வியப்பையும் ஏற்படுத்தி, வாசகரை ஒரு நாளின் மர்மத்தை ரசிக்க வைக்கிறது.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை கவிதையியல் (poetics) நோக்கில் ஆராயும்போது, இது தமிழ்க் கவிதை மரபின் எளிமையையும், ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையையும் ஒருங்கிணைக்கும் ஒரு சிறப்பான படைப்பாக விளங்குகிறது. கவிதையியல் என்பது, கவிதையின் அமைப்பு, மொழி, உணர்வு, கரு, மற்றும் வாசகருடனான தொடர்பு ஆகியவற்றைப் பற்றிய ஆய்வாகும். இந்தக் கவிதையை இந்த நோக்கில் பகுப்பாய்வு செய்யும்போது, அதன் மையக் கரு, மொழியின் பயன்பாடு, அமைப்பு, மற்றும் வாசக அனுபவம் ஆகியவை முக்கியமாக வெளிப்படுகின்றன.

கவிதையின் மையக் கரு, ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையையும் ஒரு பகல் நேரக் கனவுடன் உருவகப்படுத்துவது, கவிதையியல் நோக்கில் ஒரு தத்துவக் கவிதையாக இதை நிலைநிறுத்துகிறது. கவிதையியலில், ஒரு கவிதையின் கரு வெறும் கருத்தாக மட்டுமல்லாமல், அது வாசகரின் மனதில் உருவாக்கும் உணர்வு மற்றும் சிந்தனைப் பயணத்தின் மூலம் மதிப்பிடப்படுகிறது. இங்கு, “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகம், வாழ்க்கையின் ஒரு நாளை ஒரு மாயமான, கணநேரத்தில் மறையக்கூடிய அனுபவமாக சித்தரிக்கிறது. இது, அரிஸ்டாட்டிலின் கவிதையியல் கோட்பாட்டில் குறிப்பிடப்படும் “கதார்சிஸ்” (catharsis) எனும் உணர்ச்சி விடுதலையை ஒத்த ஒரு அனுபவத்தை வாசகருக்கு அளிக்கிறது. வாசகர், ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றி சிந்திக்கும்போது, தனது சொந்த வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், அதில் உள்ள அழகையும் உணர்கிறார்.

கவிதையின் மொழி, கவிதையியல் நோக்கில் மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது. இந்தக் கவிதை மிக எளிமையான, அன்றாட மொழியைப் பயன்படுத்துகிறது, ஆனால் அதன் கரு ஆழமானது. இது, தமிழ்க் கவிதை மரபில் பாரதியாரின் எளிமை மற்றும் சங்க இலக்கியத்தின் நுட்பமான உணர்வு வெளிப்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. “இன்றிலிருந்து… இன்றே” என்ற சொற்களின் மீண்டும் மீண்டும் வருதல், ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் ஒரே கால அளவில் அடங்குவதை அழுத்தமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த மீள்சொல் (repetition) உத்தி, கவிதையின் ஓசை நயத்தையும், அதன் தாள உணர்வையும் வலுப்படுத்துகிறது. மேலும், “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” போன்ற சொற்கள், உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவத்தை ஒருங்கிணைத்து, வாசகரின் மனதில் ஒரு உளவியல் தாக்கத்தை உருவாக்குகின்றன. இது, கவிதையியல் நோக்கில், மொழியின் மூலம் உணர்வு மற்றும் சிந்தனையை ஒருங்கிணைக்கும் திறனை வெளிப்படுத்துகிறது.

கவிதையின் அமைப்பு, கவிதையியல் நோக்கில் மற்றொரு முக்கிய அம்சமாக உள்ளது. மூன்று வரிகளில் அமைந்த இந்தக் கவிதை, அதன் சுருக்கமான வடிவத்தால், ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையை பிரதிபலிக்கிறது. இது, ஜப்பானிய ஹைக்கு கவிதைகளின் சுருக்கமான, ஆனால் ஆழமான வெளிப்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. கவிதையியலில், ஒரு கவிதையின் வடிவம் அதன் கருவை வலுப்படுத்த வேண்டும் என்ற கோட்பாட்டை இந்தக் கவிதை நிறைவேற்றுகிறது. முதல் வரி ஒரு நாளின் தன்மையை அறிமுகப்படுத்துகிறது, இரண்டாவது வரி அதன் உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவ ஆழத்தை விரிவாக்குகிறது, மற்றும் மூன்றாவது வரி (இரண்டாம் வரியின் தொடர்ச்சியாக) ஒரு முடிவுரையாக, அந்த நாளின் அற்புதத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது. இந்த மும்மை அமைப்பு (triadic structure), கவிதையின் தாள உணர்வையும், அதன் முழுமையையும் உறுதி செய்கிறது.

கவிதையியல் நோக்கில், இந்தக் கவிதையின் வாசக அனுபவம் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கது. கவிதை, வாசகரை ஒரு உள்நோக்கு பயணத்திற்கு அழைத்துச் செல்கிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், மனித மனதின் உள்ளார்ந்த பதற்றத்தையும், ஆவலையும், நம்பிக்கையையும் உள்ளடக்கி, வாசகரின் சொந்த அனுபவங்களுடன் தொடர்பு கொள்கிறது. இது, கவிதையியலில் வாசகர்-கவிதை உறவு (reader-text relationship) என்ற கோட்பாட்டை பிரதிபலிக்கிறது. கவிதை, வாசகரை ஒரு நாளின் மர்மத்தைப் பற்றி மட்டுமல்லாமல், தனது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் ஒரு அற்புதமாகப் பார்க்க வைக்கிறது. இந்த உணர்ச்சி மற்றும் சிந்தனைத் தூண்டல், கவிதையின் வெற்றியை கவிதையியல் நோக்கில் உறுதிப்படுத்துகிறது.

மேலும், இந்தக் கவிதை, தமிழ்க் கவிதை மரபின் ஒரு முக்கிய அம்சமான உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவத்தின் கலவையை வெளிப்படுத்துகிறது. சங்க இலக்கியத்தில் அகம் மற்றும் புறம் என்ற பிரிவுகளைப் போல, இந்தக் கவிதை அக உணர்வுகளை (தவிப்பு, அற்புதம்) ஒரு புற உருவகத்துடன் (பகல்நேரத்துக் கனவு) இணைக்கிறது. இது, கவிதையியல் நோக்கில், தமிழ்க் கவிதையின் தனித்துவமான அழகியலை வெளிப்படுத்துகிறது. மேற்கத்திய கவிதையியல் கோட்பாட்டில், வேர்ட்ஸ்வொர்த் கவிதையை “உணர்ச்சியின் உன்னதமான வெளிப்பாடு” (spontaneous overflow of powerful feelings) என்று வரையறுப்பார்; இந்தக் கவிதை, அந்த வரையறைக்கு உட்பட்டு, உணர்ச்சியையும் சிந்தனையையும் ஒருங்கிணைக்கிறது.

கவிதையின் உலகளாவிய தன்மையும் கவிதையியல் நோக்கில் குறிப்பிடத்தக்கது. ஒரு நாளின் நிலையாமை மற்றும் தவிப்பு என்ற கரு, எந்தவொரு கலாசார அல்லது மொழி எல்லையையும் கடந்து, எல்லா மனிதர்களுக்கும் பொருந்தக்கூடியது. இது, கவிதையியலில் “உலகளாவிய உணர்வு” (universal appeal) என்ற கோட்பாட்டை உறுதிப்படுத்துகிறது. கவிஞர், தனது தனிப்பட்ட அனுபவத்தை ஒரு பொதுவான மனித அனுபவமாக மாற்றுவதன் மூலம், கவிதையை எல்லோருக்கும் பொருத்தமானதாக ஆக்கியுள்ளார்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை, வெளிநாட்டுக் கவிதைகளுடன் ஒப்பீட்டு ஆய்வு செய்யும்போது, இதன் கரு, அமைப்பு, மற்றும் உணர்வு வெளிப்பாடு ஆகியவை உலகளாவிய கவிதை மரபுகளுடன் எவ்வாறு ஒத்துப்போகின்றன, எவ்வாறு வேறுபடுகின்றன என்பதை ஆராயலாம். இந்த ஒப்பீடு, இளங்கோவனின் கவிதையின் தனித்துவத்தையும், உலகளாவிய தன்மையையும் வெளிப்படுத்த உதவும். இதற்காக, மூன்று வெளிநாட்டுக் கவிதைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒப்பீடு மற்றும் மாறுபாடுகளை விரிவாக ஆராய்கிறேன்: 1) மாட்சூ பாஷோவின் ஹைக்கு (ஜப்பானிய கவிதை), 2) எமிலி டிக்கின்சனின் “A Day” என்ற கவிதை, மற்றும் 3) ரெய்னர் மரியா ரில்கேயின் “The Panther” கவிதையின் ஒரு பகுதி. இந்தக் கவிதைகள், நேரம், நிலையாமை, மற்றும் மனித அனுபவம் ஆகியவற்றைப் பற்றிய சிந்தனைகளை வெவ்வேறு கலாசார மரபுகளில் வெளிப்படுத்துவதால், இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடுவதற்கு ஏற்றவை.

  

ஜப்பானிய ஹைக்கு மரபில், மாட்சூ பாஷோவின் கவிதைகள் எளிமையான வடிவத்திலும், இயற்கையுடன் இணைந்த தத்துவச் சிந்தனைகளிலும் புகழ்பெற்றவை. உதாரணமாக, பாஷோவின் பின்வரும் ஹைக்கு:  

“பழைய குளம் / ஒரு தவளை குதிக்கிறது / நீரின் ஒலி.”  

இந்த ஹைக்கு, ஒரு கணத்தின் நிலையாமையையும், அதில் உள்ள அழகையும் பதிவு செய்கிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டும் சுருக்கமான வடிவத்தைப் பயன்படுத்தி, ஒரு குறுகிய நேர இடைவெளியின் (ஒரு நாள் அல்லது ஒரு கணம்) ஆழமான தன்மையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இளங்கோவனின் கவிதை, ஒரு நாளை “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்று உருவகப்படுத்துவது, பாஷோவின் இயற்கைப் படிமங்களைப் போல, ஒரு மர்மமான அனுபவத்தை மனதில் உருவாக்குகிறது. இரண்டு கவிதைகளும், நேரத்தின் விரைவான பயணத்தைப் பற்றி பேசுகின்றன, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை மையப்படுத்துவதன் மூலம், மனித மனதின் உளவியல் தளத்தை ஆராய்கிறது, அதேசமயம் பாஷோவின் ஹைக்கு இயற்கையுடன் ஒரு தியான நிலையை உருவாக்குகிறது. மாறுபாடாக, பாஷோவின் கவிதை உணர்ச்சி வெளிப்பாட்டை விட இயற்கையின் அமைதியை முன்னிலைப்படுத்துகிறது, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை மனிதனின் உள் பதற்றத்தை மையமாகக் கொள்கிறது.

  

எமிலி டிக்கின்சனின் “A Day” கவிதை, ஒரு நாளின் தொடக்கத்தையும் முடிவையும் ஒரு குழந்தையின் பார்வையில் விவரிக்கிறது:  

“I’ll tell you how the sun rose, — / A ribbon at a time — / The steeples swam in amethyst, / The news like squirrels ran.”  

இந்தக் கவிதை, ஒரு நாளின் இயற்கையான மாற்றங்களை கவித்துவமான படிமங்களால் சித்தரிக்கிறது, மேலும் அதன் முடிவில், நாளின் முடிவு ஒரு மர்மமாகவே இருக்கிறது என்று குறிப்பிடுகிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டு கவிதைகளும் ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையையும் ஆராய்கின்றன. இளங்கோவனின் “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகமும், டிக்கின்சனின் “அமேதிஸ்ட் நிறத்தில் நீந்தும் கோபுரங்கள்” போன்ற படிமங்களும், ஒரு நாளை ஒரு மாயமான அனுபவமாக சித்தரிக்கின்றன. இரண்டு கவிதைகளும், நேரத்தின் முடிவில்லாத மர்மத்தை வாசகருக்கு உணர்த்துகின்றன. இருப்பினும், மாறுபாடாக, டிக்கின்சனின் கவிதை இயற்கையின் காட்சி அழகை மையப்படுத்தி, ஒரு கவித்துவமான விவரிப்பை அளிக்கிறது, அதேசமயம் இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை முன்னிலைப்படுத்தி, ஒரு தத்துவச் சிந்தனையை முன்வைக்கிறது. மேலும், இளங்கோவனின் கவிதை மிகச் சுருக்கமான வடிவத்தில் உள்ளது, ஆனால் டிக்கின்சனின் கவிதை நீளமான, விவரணை மிக்க படிமங்களைப் பயன்படுத்துகிறது.

ரில்கேயின் “The Panther” கவிதை, ஒரு சிறைப்பட்ட புலியின் அனுபவத்தை விவரிக்கிறது, ஆனால் அதன் மையத்தில் நேரத்தின் சுழற்சியும், மனித அனுபவமும் உள்ளன:  

“His vision, from the constantly passing bars, / has grown so weary that it cannot hold / anything else.”  

இந்தக் கவிதை, நேரத்தின் மீண்டும் மீண்டும் வரும் தன்மையையும், அதில் உள்ள சலிப்பையும், மர்மத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டும் நேரத்தின் மீதான ஒரு உளவியல் பார்வையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இளங்கோவனின் “தவிப்பு” மற்றும் ரில்கேயின் “weary vision” ஆகியவை, மனித மனதின் உள் பதற்றத்தையும், நிச்சயமற்ற தன்மையையும் பிரதிபலிக்கின்றன. இருப்பினும், மாறுபாடாக, ரில்கேயின் கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட உயிரினத்தின் (புலி) அனுபவத்தை மையப்படுத்தி, அதை மனித வாழ்க்கையின் ஒரு உருவகமாகப் பயன்படுத்துகிறது, அதேசமயம் இளங்கோவனின் கவிதை நேரடியாக ஒரு நாளின் மனித அனுபவத்தைப் பேசுகிறது. ரில்கேயின் கவிதை ஒரு இருண்ட, சோகமான தொனியைக் கொண்டிருக்கிறது, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை “அற்புதம்” என்ற சொல் மூலம் ஒரு நம்பிக்கையையும், வியப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

இளங்கோவனின் கவிதை, பாஷோ, டிக்கின்சன், மற்றும் ரில்கேயின் கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, நேரத்தின் நிலையாமை, மனித உணர்வின் மர்மம், மற்றும் வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மை ஆகியவற்றை ஆராய்வதில் ஒத்துப்போகிறது. இந்தக் கவிதைகள் அனைத்தும், வெவ்வேறு கலாசார மரபுகளைச் சேர்ந்தவையாக இருந்தாலும், உலகளாவிய மனித அனுபவத்தைப் பேசுகின்றன. இருப்பினும், இளங்கோவனின் கவிதை, தமிழ்க் கவிதை மரபின் எளிமை மற்றும் தத்துவச் சிந்தனையை மையப்படுத்துவதால், மிகச் சுருக்கமான வடிவத்தில் ஆழமான உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது. பாஷோவின் இயற்கை மையப்படுத்தல், டிக்கின்சனின் கவித்துவமான படிமங்கள், மற்றும் ரில்கேயின் உளவியல் ஆழம் ஆகியவற்றுக்கு மாறாக, இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை ஒரு தனித்துவமான தமிழ் மரபு நயத்துடன் வெளிப்படுத்துகிறது. இது, தமிழ்க் கவிதையின் அகம்-புறம் ஒருங்கிணைப்பையும், உலகளாவிய கவிதையியல் தொடர்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை, தொல்காப்பியத்தின் திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில் ஆய்வு செய்யும்போது, இந்தக் கவிதையின் கரு, உணர்வு, மற்றும் மொழி ஆகியவை தமிழ் இலக்கிய மரபில் உள்ள அகம் மற்றும் புறம் என்ற பிரிவுகளுடன் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கின்றன என்பதை ஆராயலாம். தொல்காப்பியம், தமிழ் இலக்கியத்தின் முதன்மையான இலக்கண நூலாக, கவிதைகளை திணைகளின் அடிப்படையில் வகைப்படுத்துகிறது. இது அகத் திணைகள் (குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை) மற்றும் புறத் திணைகள் (வெட்சி, வஞ்சி, உழிஞை, தும்பை, வாகை, காஞ்சி, பாடாண்) என இரு பெரும் பிரிவுகளாக வகைப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையை தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில் ஆய்வு செய்யும்போது, இது முதன்மையாக அகத் திணையுடன் தொடர்புடையதாகவும், புறத் திணையின் சில அம்சங்களை மறைமுகமாகத் தொடுவதாகவும் தோன்றுகிறது.

தொல்காப்பியத்தின் அகத் திணைகள், மனித உணர்வுகளையும், குறிப்பாக காதல் மற்றும் உள்ளார்ந்த உணர்ச்சி நிலைகளையும் மையப்படுத்துகின்றன. இவை குறிஞ்சி (காதல், களவு), முல்லை (பொறுமை, பிரிவு), மருதம் (ஊடல்), நெய்தல் (பிரிவாற்றாமை), மற்றும் பாலை (பிரிவு) ஆகியவற்றை உள்ளடக்குகின்றன. இளங்கோவனின் கவிதையில், “தவிப்பு” என்ற உணர்வு மையமாக உள்ளது, இது ஒரு நாளின் நிச்சயமற்ற தன்மையையும், அதன் மர்மமான அழகையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த “தவிப்பு” என்பது, தொல்காப்பிய அகத் திணையில் நெய்தல் திணையுடன் ஒத்துப்போகிறது. நெய்தல் திணை, கடற்கரையைப் பின்னணியாகக் கொண்டு, காதலரின் பிரிவாற்றாமையையும், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கவலையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையில், “எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பது” என்ற வரி, ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாத நிலையில் மனித மனதின் ஆவல், பதற்றம், மற்றும் எதிர்பார்ப்பு ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, நெய்தல் திணையில் காணப்படும் பிரிவாற்றாமை மற்றும் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய தவிப்பு ஆகியவற்றுடன் ஒத்திசைகிறது.

மேலும், “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகம், அகத் திணையின் உணர்ச்சி ஆழத்தை மேலும் வலுப்படுத்துகிறது. தொல்காப்பியத்தில், அகத் திணைகள் இயற்கையுடன் இணைந்து மனித உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதற்கு முதற்கரு, முதல்நிலை, மற்றும் கருப்பொருள் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துகின்றன. இந்தக் கவிதையில், “பகல்” என்பது ஒரு முதற்கருவாகவும், “கனவு” என்பது ஒரு உணர்ச்சி நிலையை உருவகப்படுத்தும் கருப்பொருளாகவும் செயல்படுகிறது. இது, அகத் திணையின் மரபைப் பின்பற்றி, மனிதனின் உள்ளார்ந்த உணர்வை இயற்கையின் ஒரு அம்சத்துடன் இணைக்கிறது. இருப்பினும், இந்தக் கவிதை காதல் உணர்வை நேரடியாகப் பேசவில்லை; மாறாக, ஒரு நாளின் மூலம் மனித வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மத்தையும் ஆராய்கிறது. இதனால், இது அகத் திணையின் பொதுவான உணர்வு நிலையை, குறிப்பாக நெய்தல் திணையின் தவிப்பு உணர்வை, ஒரு தத்துவப் பரிமாணத்துடன் விரிவாக்குகிறது.

தொல்காப்பியத்தின் புறத் திணைகள், மனித வாழ்க்கையின் புறநிலை அனுபவங்களையும், சமூக மற்றும் வீரச் செயல்களையும் பேசுகின்றன. இந்தக் கவிதை முதன்மையாக அகத் திணையைச் சார்ந்திருந்தாலும், “அற்புதம்” என்ற சொல் மற்றும் ஒரு நாளின் மர்மத்தைப் பற்றிய சிந்தனை, புறத் திணையில் உள்ள காஞ்சி திணையுடன் மறைமுகமாகத் தொடர்பு கொள்கிறது. காஞ்சி திணை, வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், மரணத்தின் உண்மையையும், தத்துவப் பார்வையில் ஆராய்கிறது. இளங்கோவனின் கவிதையில், ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் ஒரு கனவு போன்று மறைந்துவிடுவது, காஞ்சி திணையில் வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மையைப் பற்றிய சிந்தனையுடன் ஒத்துப்போகிறது. “தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்ற வரி, நிலையாமையை ஒரு எதிர்மறையான உணர்வாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு அற்புதமான அனுபவமாகவும் சித்தரிக்கிறது, இது காஞ்சி திணையின் தத்துவ ஆழத்துடன் இணைந்து நிற்கிறது.

தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டில், ஒவ்வொரு திணையும் குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பு, நேரம், மற்றும் உணர்வு ஆகியவற்றுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், இளங்கோவனின் கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பை நேரடியாகக் குறிப்பிடவில்லை; மாறாக, “பகல்” மற்றும் “கனவு” போன்ற உருவகங்கள் மூலம் ஒரு உலகளாவிய நேர மற்றும் உணர்ச்சி நிலையை உருவாக்குகிறது. இது, தொல்காப்பிய மரபை ஒரு நவீன கவிதை வடிவத்தில் விரிவாக்குவதாக உள்ளது. தொல்காப்பியத்தில், அகத் திணைகள் காதல் உணர்வை மையப்படுத்தினாலும், இந்தக் கவிதை காதலைத் தாண்டி, மனித வாழ்க்கையின் ஒரு நாளை ஒரு தத்துவ மற்றும் உணர்ச்சி அனுபவமாக ஆராய்கிறது. இதனால், இது தொல்காப்பிய அகத் திணையின் எல்லைகளை விரிவாக்கி, நவீன தமிழ்க் கவிதையின் உலகளாவிய தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது.

மேலும், தொல்காப்பியத்தில் கவிதையின் மொழி மற்றும் உருவகங்கள், கருப்பொருளுடன் இணைந்து உணர்வை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்று கூறப்படுகிறது. இந்தக் கவிதையில், “பகல்நேரத்துக் கனவு” மற்றும் “தவிப்பு” போன்ற சொற்கள், தொல்காப்பிய மரபில் உள்ள உருவக மற்றும் உணர்ச்சி நயத்தைப் பின்பற்றுகின்றன. “அற்புதம்” என்ற சொல், உணர்ச்சியின் உச்சத்தை வெளிப்படுத்தி, தொல்காப்பியத்தின் “மெய்ப்பாடு” (உணர்ச்சி வெளிப்பாடு) என்ற கோட்பாட்டுடன் ஒத்துப்போகிறது.

இளங்கோவனின் இந்தக் கவிதை, தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில், முதன்மையாக நெய்தல் திணையின் தவிப்பு உணர்வுடனும், காஞ்சி திணையின் நிலையாமை பற்றிய தத்துவச் சிந்தனையுடனும் தொடர்பு கொள்கிறது. இது, அகத் திணையின் உணர்ச்சி ஆழத்தையும், புறத் திணையின் தத்துவப் பார்வையையும் ஒருங்கிணைத்து, தொல்காப்பிய மரபை ஒரு நவீன கவிதை வடிவத்தில் வெளிப்படுத்துகிறது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” மற்றும் “தவிப்பு” போன்ற உருவகங்கள், தொல்காப்பியத்தின் கருப்பொருள் மற்றும் மெய்ப்பாடு கோட்பாடுகளுடன் இணைந்து, இந்தக் கவிதையை தமிழ் இலக்கிய மரபில் ஒரு தனித்துவமான, ஆனால் மரபு சார்ந்த படைப்பாக நிலைநிறுத்துகிறது. இதன்மூலம், இந்தக் கவிதை, தொல்காப்பியத்தின் திணைக் கோட்பாட்டை ஒரு உலகளாவிய மனித அனுபவமாக விரிவாக்கி, நவீன தமிழ்க் கவிதையின் ஆழத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.