Tuesday, June 24, 2025

யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள்

யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகளை மதிப்பிடுவதற்கு, அவரது பங்களிப்பை தமிழ் கவிதை மரபு மற்றும் சர்வதேசிய கருத்துருவங்களின் பின்னணியில் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். தமிழ் கவிதை மரபு, பாரதியார் முதல் நவீன கவிஞர்கள் வரை, தமிழ் அடையாளம், பண்பாடு, வரலாறு, மற்றும் இருத்தலியல் (existential) கேள்விகளை மையப்படுத்தி உருவாகியது. இந்த மரபு, உள்ளூர் மற்றும் பண்பாட்டு அடையாளங்களை வலியுறுத்தி, தமிழின் ஆன்மாவை பிரதிபலித்தது. ஆனால், யவனிகா ஸ்ரீராம் இந்த உள்ளூர் கருத்துருவத்திலிருந்து விலகி, சர்வதேசியம் (cosmopolitanism) எனும் கருத்துருவத்தை நோக்கி பயணித்தார். இது அவரது கவிதைகளை தனித்துவமாகவும், தமிழ் மரபுக்கு வேறுபட்ட ஒரு புதிய இடத்தை அளிக்கவும் காரணமாக அமைந்தது.

 யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், தமிழ் பண்பாட்டு அடையாளத்தை மீறி, உலகளாவிய மனித அனுபவங்களை ஆராய்கின்றன. அவரது கவிதைகளில், மனிதனின் பன்மைத்துவ அடையாளங்கள், கலாச்சார கலப்பு, மற்றும் உலகளாவிய மதிப்புகள் பிரதிபலிக்கின்றன. இது, உலகமயமாக்கல் மற்றும் கலாச்சார பரிமாற்றங்களின் காலத்தில், தமிழ் கவிதைக்கு ஒரு புதிய பரிமாணத்தை அளித்தது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதை மொழி, பாரம்பரிய தமிழ் கவிதை மொழியிலிருந்து மாறுபட்டது. பாரதியின் உணர்ச்சிமயமான மொழியோ, நவீன கவிஞர்களின் உருவக-அகவயமான மொழியோ அவரிடம் முழுமையாக இல்லை. மாறாக, அவரது மொழி, சர்வதேச இலக்கிய மரபுகளை ஒத்து, எளிமையான ஆனால் ஆழமான, உலகளாவிய புரிதலை உருவாக்குவதாக இருந்தது. இது, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய அழகியலை உருவாக்கியது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டு அடையாளத்தை மையப்படுத்தாமல், பல்வேறு கலாச்சாரங்களின் சந்திப்பை பேசுகின்றன. இந்த பன்மைத்துவ அணுகுமுறை, அவரை தமிழ் கவிதை மரபில் தனித்த குரலாக நிலைநிறுத்தியது. உதாரணமாக, அவரது கவிதைகள், உலகளாவிய மனித உணர்வுகளான அன்பு, இழப்பு, மற்றும் தேடலை, கலாச்சார எல்லைகளை மீறி வெளிப்படுத்துகின்றன.

பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்தினுள்
அதன் கண்ணாடி சன்னல்கள் தகரங்கள்
மற்றும் இருக்கைகளும் நடுங்க
எளிய மக்களுடன் குறைந்த கட்டணத்தில் பயணிப்பது
ஒரு நான்குவழிச் சாலையின் அழகிற்கு
சற்றுப் பொருத்தமில்லாததுதான்
தனது நிறுத்தத்தில் இறங்க அக்கிழவர்
கால்களில் வலுவற்று இருந்தார்
அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்
இரண்டு ரூபாய்க்கு ஏழு தையல் ஊசிகளை
விற்பவன் உற்சாகமாக இறங்கிப் போயிருந்தான்
இன்னுமிருக்கிறதா கிழிந்த துணிகள்
பழக்கூடைகள் பள்ளிச் சிறார்கள்
தலை வறண்ட பெண்கள் இடையே
ஏதோ நடத்துனர் தன் கால்களால் பேருந்தை
உந்தி ஓட்டுபவர் போல சிரமமாகத் தெரிகிறார்
எத்தனைமுறை செப்பனிடப்பட்டாலும் அப்பேருந்து
நான்குவழிச் சாலையின் மேம்பாலத்தில்
தோன்றும்போது இருபுறமும்
தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையேதான்
திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும் போல
சாலையின் நடுவே நீளமாக வைத்த அரளிகள்
இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன.

யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகளில் ஒரு தனித்துவமான சொல்லாடல்கள் உள்ளது, ஆனால் அது பாரம்பரிய தமிழ் கவிதைகளின்  மரபிலிருந்து வேறுபட்டது. அவரது குரல், உலக இலக்கிய மரபுகளுடன் உரையாடும் தன்மை கொண்டது. இதனால், அவரைப் பின்பற்றி எழுதக்கூடிய கவிஞர்கள் உருவாகவில்லை என்பது, அவரது தனித்துவத்தின் வலிமையை காட்டுகிறது.யவனிகா ஸ்ரீராமின் முக்கியத்துவம், தமிழ் கவிதையை உள்ளூர் எல்லைகளிலிருந்து விடுவித்து, சர்வதேச இலக்கிய மேடையில் நிறுத்த முயன்றதில் உள்ளது. அவரது கவிதைகள், தமிழ் மரபின் செழுமையை மறுக்காமல், அதை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்ய முயன்றன. இது, தமிழ் கவிதையின் எல்லைகளை விரிவாக்கியது மட்டுமல்லாமல், உலக இலக்கிய உரையாடலில் தமிழுக்கு ஒரு இடத்தை பெற்றுத் தந்தது.

யவனிகா ஸ்ரீராமை ஒரு கவிஞராக மதிப்பிடும்போது, அவரை தமிழ் கவிதை மரபின் தொடர்ச்சியாக மட்டும் பார்க்க முடியாது. அவர், தமிழ் மரபை மீறி, சர்வதேசிய கருத்துருவங்களை தமிழ் கவிதைக்கு அறிமுகப்படுத்திய ஒரு முன்னோடி. அவரது கவிதைகள், உலகளாவிய அடையாளங்கள், பன்மைத்துவ கலாச்சாரங்கள், மற்றும் மனித அனுபவங்களின் பொதுத்தன்மையை வெளிப்படுத்துவதன் மூலம், தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு சென்றன. அவரது மொழி, உள்ளூர் மரபுகளை முழுமையாக கைவிடாமல், உலக இலக்கிய மரபுகளுடன் உரையாடியது. இதனால், அவர் தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய அழகியல் மற்றும் கருத்துருவத்தை உருவாக்கினார். ஆனால், அவரது தனித்துவமான குரல், பின்பற்றப்பட முடியாத ஒரு தன்மையைக் கொண்டிருந்ததால், அவரது பாதையில் பயணிக்கும் கவிஞர்கள் உருவாகவில்லை. இது, ஒரு வகையில், அவரது பங்களிப்பின் தனித்தன்மையை உறுதிப்படுத்துகிறது.

யவனிகா ஸ்ரீராமின் பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து கவிதை, மனித வாழ்வின் எளிய அனுபவங்களை, ஒரு பழைய பேருந்தின் பயணத்தின் உருவகத்தின் மூலம், சர்வதேசிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக உயர்த்தி, உலகளாவிய உரையாடலுடன் இணைக்கிறது. உள்ளூர் தமிழ்ச் சூழலில் வேரூன்றிய இந்தக் கவிதை, விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கை, இழப்பு, மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் தாக்கங்களை, ஒரு பேருந்து பயணத்தின் அன்றாட காட்சிகளால் வெளிப்படுத்துகிறது. ஸ்ரீராமின் தனித்துவமான குரல், உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய பரிமாணத்தில் மறுவரையறை செய்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை ஆராய்கிறது.

கவிதையின் மைய உருவகமான “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து,” விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்வையும், அவர்களின் தொடர்ச்சியான உழைப்பையும் குறிக்கிறது. “கண்ணாடி சன்னல்கள் தகரங்கள் மற்றும் இருக்கைகளும் நடுங்க” என்ற வரிகள், இந்த பேருந்தின் பழமையையும், அதனைப் போலவே பயணிக்கும் மக்களின் நிலையையும் சித்தரிக்கின்றன. “எளிய மக்களுடன் குறைந்த கட்டணத்தில் பயணிப்பது” என்ற வரி, இந்த மக்களின் பொருளாதார நிலையை வெளிப்படுத்துவதோடு, உலகெங்கும் உள்ள தொழிலாளர்கள், கிராமப்புற மக்கள், மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் வாழ்க்கையுடன் இணைகிறது. இந்த பேருந்து, உலகமயமாக்கலின் “நான்குவழிச் சாலையின் அழகிற்கு” பொருத்தமற்றதாக இருப்பது, நவீனமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்கள் புறக்கணிக்கப்படுவதை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

கவிதையில் வரும் கதாபாத்திரங்கள்—வலுவற்ற கால்களுடன் இறங்கும் கிழவர், இரண்டு ரூபாய்க்கு ஊசி விற்கும் உற்சாகமானவன், தலை வறண்ட பெண்கள், பள்ளிச் சிறார்கள்—எளிய மக்களின் அன்றாட வாழ்வை பிரதிபலிக்கின்றனர். “அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்” என்ற வரி, நில இழப்பு மற்றும் இடப்பெயர்வின் வலியை, உள்ளூர் சூழலில் மட்டுமல்ல, உலகளவில் நகரமயமாக்கல், பொருளாதார மாற்றங்கள், மற்றும் புலம்பெயர்வால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “இன்னுமிருக்கிறதா கிழிந்த துணிகள்” என்ற கேள்வி, இந்த மக்களின் வறுமையையும், அவர்களின் வாழ்வில் நிலவும் நிரந்தரமான குறைபாடுகளையும் வெளிப்படுத்துகிறது, இது உலகெங்கும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் பொதுவான அனுபவமாகும்.

“ஏதோ நடத்துனர் தன் கால்களால் பேருந்தை உந்தி ஓட்டுபவர் போல” என்ற வரி, விளிம்பு நிலை மக்களின் உழைப்பின் சிரமத்தை, ஒரு உலகளாவிய உருவகமாக மாற்றுகிறது. இந்த உழைப்பு, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான அமைப்புகளில், மனிதர்களை இயந்திரங்களாக மாற்றும் தன்மையை பிரதிபலிக்கிறது. பேருந்து, “நான்குவழிச் சாலையின் மேம்பாலத்தில்” தோன்றும்போது, “தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையே திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும்” என்ற வரிகள், நவீனமயமாக்கலால் கிராமங்கள், பண்பாடுகள், மற்றும் அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை, உலகளவில் பாரம்பரியத்தின் இழப்புடன் இணைக்கின்றன. இந்த இழப்பு, உலகெங்கும் நகரமயமாக்கலால் பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களின் அனுபவமாக ஒலிக்கிறது.

கவிதையின் முடிவில், “சாலையின் நடுவே நீளமாக வைத்த அரளிகள் இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன” என்ற வரி, நவீனமயமாக்கலின் மத்தியில் இயற்கையின் நிலைத்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆனால், இந்த அழகு, பேருந்தில் பயணிக்கும் மக்களின் அவஸ்தைகளுக்கு முரணாக உள்ளது, இது உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்கள் புறக்கணிக்கப்படுவதை வலியுறுத்துகிறது. இந்த முரண்பாடு, உலகளவில் பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்கும், சமூக நீதிக்கும் இடையிலான இடைவெளியை பிரதிபலிக்கிறது.

ஸ்ரீராமின் கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட” பேருந்து, காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ அமைப்புகளின் எச்சங்களை, உள்ளூர் மக்களின் உழைப்பால் தொடர்ந்து பராமரிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. ஆனால், “தொலைந்துபோன கிராமத்தை” தேடும் பேருந்து, இந்த எச்சங்கள் உலகமயமாக்கலின் முன்னேற்றத்தால் அழிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது. இது, உலகளவில் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அடையாள இழப்புடன் இணைகிறது.

பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து கவிதை, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வை, உலகமயமாக்கல், நவீனமயமாக்கல், மற்றும் பாரம்பரியத்தின் இழப்பு ஆகியவற்றின் பின்னணியில் ஆராய்கிறது. யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் மரபை மீறி, உலக இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைந்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை—நில இழப்பு, உழைப்பின் சிரமம், மற்றும் அடையாள நெருக்கடி—வெளிப்படுத்துகிறார். இந்தக் கவிதை, உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக மாற்றி, தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு செல்கிறது, ஸ்ரீராமை ஒரு தனித்துவமான சர்வதேசிய கவிஞராக நிலைநிறுத்துகிறது.

குப்பைமேடு

பறவைகளைச் சமைக்கும் போது உதட்டில் சிகரெட் தொங்குவது முக்கியம்
மலைமுகடுகளைப் பார்த்தவாறோ
ஆடைகளைத் தளர்த்திக் கொண்டோ
அடுப்பைப் பற்ற வைக்கலாம்
மழைக்காலம் தொட்டு முழு பருவ காலங்களிலும் நாம் இவ்வாறு
நீடித்து இருப்பது வீட்டின் அருகே ஒரு குப்பைமேட்டை உருவாக்கி விடுகிறது
ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம்
ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது
இளம் பருவக் காதலுக்கான அனைத்து பாடல்களும் ஏற்கனவே மிகச் செம்மையாக இசைக்கப்பட்டு
அசை போடுவதற்கெனக் காத்திருப்பதைத்தான் சொல்கிறேன்
அப்போது நாம் முழு மனிதனாகும் ஆவலில் இருந்தோம்
காலத்தை இவ்வாறுதான் பலவாகப்பங்கிட்டுக் கொண்டோம்
அனேகமும் சண்டைகள் அண்டை அயல்களோடு என்றார்கள் நீதிமான்கள்
ஒரு சருகுமான் பள்ளத்தாக்குகளில் பல நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறது
நாம் செய்ய வேண்டியது என்ன
இப்படியான கேள்விகளை ஒரு அருமையான மாலையில் தள்ளி போடுவதுதான்
அழகின் ஆன்மாவை அல்லது காதலை உடல் உழைப்பையும் கூட நாம் எப்போதும் பேராவலுடன் முத்தமிட விரும்பினோம்.
அது ஒரு மறைபொருளைப் போல நம்மை ஏமாற்றியது
ஒரு திருப்தியான மரணம்
அது வாழ்நாளை இழுத்துச் சென்றபடி இருக்கிறது
கெடுபிடியான காலங்களில் புகையிலைக்கும் எரிபொருளுக்கும்
உண்மையில் அவஸ்தைப்பட்டோம்
இப்போது தனிமையில்
ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை
பறவை வெந்து கொண்டிருக்கிறது
மேலும் ஒரு சிகரெட்

000

யவனிகா ஸ்ரீராமின் குப்பைமேடு கவிதை, மானுட வாழ்வின் சிக்கல்களை, அன்றாட வாழ்க்கையின் எளிய மற்றும் ஆழமான உருவகங்கள் மூலம், சர்வதேசிய தளத்தில் ஆராய்கிறது. உள்ளூர் தமிழ் மரபுக்கு அப்பால், இந்தக் கவிதை உலகளாவிய மனித அனுபவங்களை—தனிமை, இழப்பு, நுகர்வு கலாச்சாரம், மற்றும் அர்த்தமின்மையை—வெளிப்படுத்துகிறது. மைய-விளிம்பு இருமைகளை கேள்விக்குட்படுத்தி, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை உரையாடலாக்குவதன் மூலம், இது உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளை முன்வைக்கிறது.

கவிதையின் மைய உருவகமான “குப்பைமேடு,” மனித வாழ்வின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் விளைவை பிரதிபலிக்கிறது. “வீட்டின் அருகே ஒரு குப்பைமேட்டை உருவாக்கி விடுகிறது” என்ற வரி, உலகளாவிய நவீன சமூகங்களில் மனிதர்கள் தங்கள் அன்றாட செயல்களால் உருவாக்கும் உடல் மற்றும் உளவியல் கழிவுகளை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இது, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி மற்றும் பொருள்மயமாக்கலின் உலகளாவிய பிரச்சனைகளுடன் இணைகிறது. “மழைக்காலம் தொட்டு முழு பருவ காலங்களிலும் நாம் இவ்வாறு நீடித்து இருப்பது” என்ற வரிகள், இந்த நுகர்வு சுழற்சியின் தொடர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகின்றன, இது உலகெங்கும் நவீன மனிதனின் வாழ்வை பிரதிபலிக்கிறது.

கவிதையில், “இப்போது தனிமையில் ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை” என்ற வரிகள், நவீன மனிதனின் தனிமையையும், அந்நியமாகுதலையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்த உணர்வு, உலகமயமாக்கல், தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி, மற்றும் தனிமைப்படுத்தலின் தாக்கத்தால், உலகளவில் பொதுவான மானுட அனுபவமாக மாறியுள்ளது. “பறவை வெந்து கொண்டிருக்கிறது / மேலும் ஒரு சிகரெட்” என்ற வரிகள், அன்றாட நடவடிக்கைகளின் மீள்சுழற்சியான இயல்புடன் இணைந்து, அர்த்தமின்மையின் உணர்வை வலுப்படுத்துகின்றன. இந்த அன்றாட சடங்குகள், உலகெங்கும் மனிதர்கள் தங்கள் தனிமையை மறைக்க முயலும் முயற்சிகளை பிரதிபலிக்கின்றன.

“காலத்தை இவ்வாறுதான் பலவாகப் பங்கிட்டுக் கொண்டோம்” என்ற வரி, மனித வாழ்வின் தற்காலிகத் தன்மையையும், அது அன்றாட பழக்கங்களால் பிரிக்கப்படுவதையும் பேசுகிறது. “இளம் பருவக் காதலுக்கான அனைத்து பாடல்களும் ஏற்கனவே மிகச் செம்மையாக இசைக்கப்பட்டு அசைபோடுவதற்கெனக் காத்திருப்பதைத்தான் சொல்கிறேன்” என்ற வரிகள், காதல், ஆவல், மற்றும் இளமையின் இழப்பை, ஒரு உலகளாவிய மானுட அனுபவமாக முன்வைக்கின்றன. இந்த இழப்பு, நவீன உலகில் காலத்தின் கட்டுப்பாடுகளுக்குள் மனிதன் அவஸ்தைப்படுவதை பிரதிபலிக்கிறது. “ஒரு திருப்தியான மரணம் / அது வாழ்நாளை இழுத்துச் சென்றபடி இருக்கிறது” என்ற வரிகள், மரணத்தின் தவிர்க்க முடியாத தன்மையையும், வாழ்வின் அர்த்தத்தை தேடும் உலகளாவிய மனிதப் போராட்டத்தையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.

கவிதையில், “ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம் / ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது” என்ற வரிகள், மனிதனின் விளிம்பு நிலை அனுபவத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. இயற்கையுடனான தொடர்பு இழப்பு, உலகளவில் நகரமயமாக்கல் மற்றும் தொழில்மயமாக்கலின் விளைவாக உள்ளது. இதை “ஒத்துக்கொள்வது” என்பது, நவீன மனிதனின் தவிர்க்க முடியாத சமரசத்தை குறிக்கிறது, இது உலகெங்கும் விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்களுடன் ஒத்திசைகிறது. “ஒரு சருகுமான் பள்ளத்தாக்குகளில் பல நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறது” என்ற வரி, இயற்கையுடனான இந்த இழப்பை, புலம்பெயர்ந்த மக்கள், ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்கள், மற்றும் நகரமயமாக்கலால் இடம்பெயர்ந்தவர்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது.

யவனிகா ஸ்ரீராம், இந்தக் கவிதையில், தமிழ் மரபின் உள்ளூர் அடையாளங்களை மீறி, சர்வதேசிய கருத்துருவங்களை உரையாடலாக்குகிறார். கவிதையின் மொழி, எளிமையான ஆனால் ஆழமான உருவகங்கள் மூலம், உலகளாவிய புரிதலை உருவாக்குகிறது. “பறவைகளைச் சமைக்கும் போது உதட்டில் சிகரெட் தொங்குவது முக்கியம்” என்ற தொடக்க வரி, உலகெங்கும் அன்றாட வாழ்வின் சடங்குகளை பிரதிபலிக்கிறது, இவை மனிதனின் அர்த்தமின்மையை மறைக்கும் முயற்சிகளாக சர்வதேசிய தளத்தில் பொருள்பெறுகின்றன. கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. குப்பைமேடு, காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் எச்சங்களை குறிக்கிறது, அதே நேரத்தில் “ஒத்துக்கொள்வது முக்கியமானது” என்ற வரி, இந்த எச்சங்களுடன் மனிதன் செய்யும் சமரசத்தை விமர்சிக்கிறது, இது உலகளாவிய விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைகிறது.

யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் கவிதை மரபிலிருந்து விலகி, சர்வதேசிய கருத்துருவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு தனித்துவமான கவிதை மரபை உருவாக்கியவர். அவரது கவிதைகள், தமிழ் அடையாளத்தை மறுக்காமல், அதை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்தன. இதனால், அவர் தமிழ் கவிதையில் ஒரு முக்கியமான இடத்தைப் பெறுகிறார். அவரை மதிப்பிடும்போது, அவரது தைரியம், பன்மைத்துவ அணுகுமுறை, மற்றும் உலக இலக்கியத்துடனான உரையாடல் ஆகியவை முதன்மையாக கருதப்பட வேண்டும்.யவனிகா ஸ்ரீராமை தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு பின்காலனிய கவிஞராக மட்டும் அடையாளப்படுத்துவது அவரது பங்களிப்பை முழுமையாக உள்ளடக்குவதற்கு போதுமானதல்ல. அவர், பின்காலனியவாதம், நவீனத்துவம், பின்கோட்பாட்டுவாதம் ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து, சர்வதேச கருத்துருவங்களுடன் உரையாடிய ஒரு தனித்துவமான கவிஞர். அவரது கவிதைகள், தமிழ் மரபின் உள்ளூர் அடையாளங்களை மீறி, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளை ஆராய்ந்தன. மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை (marginality), பன்மைத்துவம், மற்றும் சர்வதேச பிரச்சினைகளை மையப்படுத்திய அவரது அணுகுமுறை, அவரை தமிழ் கவிதை மரபில் ஒரு முன்னோடியாக நிலைநிறுத்துகிறது.

 பின்காலனிய கவிஞராக யவனிகா ஸ்ரீராம்
பின்காலனியவாதம், காலனிய ஆதிக்கத்தின் எச்சங்களை விமர்சித்து, உள்ளூர் அடையாளங்களை மீட்டெடுக்கும் முயற்சியாக இருக்கிறது. யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், காலனிய மரபுகளால் ஒடுக்கப்பட்ட விளிம்பு நிலை மக்களின் குரல்களை முன்னிலைப்படுத்தின. ஆனால், அவரது பின்காலனிய அணுகுமுறை, தமிழ் அடையாளத்தை மட்டும் மையப்படுத்தவில்லை; மாறாக, உலகளாவிய விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களை ஒருங்கிணைத்து, காலனியத்தின் பரந்த தாக்கங்களை விமர்சித்தது. உதாரணமாக, அவரது கவிதைகள், காலனியத்தின் பொருளாதார, கலாச்சார, மற்றும் மனோவியல் தாக்கங்களை ஆராய்ந்து, அவற்றுக்கு எதிரான ஒரு மானுட எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தின.

யவனிகா ஸ்ரீராம்வின் கவிதைகள், நவீனத்துவத்தின் (modernism) அழகியல் மற்றும் பின்கோட்பாட்டுவாத  கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகின்றன. நவீனத்துவத்தின் தனிமனித அகவயமான தேடல்கள், அவரது கவிதைகளில் மனித அனுபவங்களின் பன்மைத்துவ வெளிப்பாடாக மாறுகின்றன. பின்கோட்பாட்டுவாதத்தின் தாக்கம், அவரது கவிதைகளில் மைய-விளிம்பு இருமைகளை (center-periphery binaries) கேள்விக்குட்படுத்துவதிலும், அடையாளங்களின் திரவத்தன்மையை (fluidity of identities) ஆராய்வதிலும் தெரிகிறது. இந்த அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் புதிய கோணங்களை அறிமுகப்படுத்தியது.

 மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை
யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், மையப்படுத்தப்பட்ட அதிகார கட்டமைப்புகளுக்கு எதிராக, விளிம்பு நிலை மக்களின் குரல்களை முன்னிலைப்படுத்துகின்றன. இது, தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனவரைவியல் (ethnicity) போன்ற உள்ளூர் பிரச்சினைகளை உள்ளடக்கியது என்றாலும், அவர் இவற்றை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளாக மறுவரையறை செய்கிறார். உதாரணமாக, தலித்தியம் அல்லது பெண்ணியம் குறித்த அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் சூழலுக்கு மட்டும் பொருந்தாமல், உலகளவில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் போராட்டங்களுடன் இணைந்து ஒலிக்கின்றன. இதனால், அவரது கவிதைகள், உள்ளூர்-சர்வதேச இடைவெளியை இணைக்கும் பாலமாக விளங்குகின்றன.யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், தமிழ் கவிதை மரபில் புரட்சிகரமானவை, ஏனெனில் அவை உலகளாவிய பிரச்சினைகளை மையப்படுத்துகின்றன. புலம்பெயர்வு, கலாச்சார கலப்பு, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி, மற்றும் மனித உரிமைகள் போன்ற சர்வதேச பிரச்சினைகளை அவர் தனது கவிதைகளில் விவாதிக்கிறார். இவை, தமிழ் கவிதையில் புதிய கருப்பொருள்களாக அறிமுகமாகின. அவரது கவிதைகள், மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவங்களை—அன்பு, இழப்பு, அந்நியமாகுதல்—எல்லைகளைக் கடந்து வெளிப்படுத்துகின்றன.

இளம்பருவக்கோளாறு

நீங்கள் அத்தகையகாலத்தில் சிறுவனாய் கால்கள் மரத்துப்போக
வேலைத்தளங்களில் உடல் போர்த்தி உறங்கிய பிராயங்களை சிறு கூலியில்
சேகரித்தததை நினைவுகூர்ந்துள்ளீர்கள்
பெரும் மழைக்காலங்களின் நம்பிக்கையும்
ஓ வானமே நீ சற்றே பொழிவதை நிறுத்தலாமே என்பதான
நமது வேண்டுதல்களும் பொதுவானதுதான்
இருப்பினும் இளமை தீரா காதல்கள் நமது நெடுங்கால அண்டை இருப்புகள்
ரத்த உறவுகளின் உயிரிருப்பு குறித்த உங்கள் புலம் பெயர் வலிகளின்
வழியே காலமும் இடமும் அற்று
நெருக்கமானோம்
இப்போதும் ரோஜாக்கள் மலர்கின்றன
பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்களும் நீர்நிலைகளில் ஜீவராசிகளும் பெருகிக்கொண்டிருக்கின்றன
இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை
நமது செவ்வியல் குணங்களுக்கு
அல்லது நமது
இளம்பருவக்கோளாறுகளுக்கு பரிசளிக்க முடியுமா தெரியவில்லை
அந்நாளில் சிறு பொழுதுகளை அவ்வளவு இயல்பாகக்கடந்தோம்
பெரும் சுமைகளுடன் கூடிய இக்காலத்தின் முன்பு நாம்
அதைப் பலி இடவும் முடியாது யாருக்கும் பரிசளிக்கவும் இயலாது
சந்தேகங்களை பலமுறையும் தீர்த்துள்ளீர்கள்
வரும் கோடைகாலங்கள் யாவிலும் அதை மறவாதிருப்பேன்
வானம் நீலமாய்
தாவரங்கள் பசுமையாய்
சாலைகள் பண்டங்கள் குடியிருப்புகள் மீதான பனிப் பொழிவுகள் போக
அனைத்துத் தத்துவங்களுக்கும் விருப்ப உறுதிகளுக்கும் அப்பால்
இந்த வாழ்வு நமக்கு அளித்த அனைத்து இன்ப துன்பங்களுக்கும்
பிரியங்கள்

000

யவனிகா ஸ்ரீராமின் இளம்பருவக்கோளாறு கவிதை, மனித வாழ்வின் இளமையின் நினைவுகளை, அதன் இன்ப துன்பங்களுடன், ஒரு சர்வதேசிய மானுடப் பிரச்சனையாக உரையாடுகிறது. இளமையின் தீரா ஆவல்கள், காதல்கள், மற்றும் வலிகளை, உள்ளூர் தமிழ் மரபுக்கு அப்பால், உலகளாவிய அனுபவங்களாக மறுவரையறை செய்யும் இக்கவிதை, ஸ்ரீராமின் தனித்துவமான குரலை வெளிப்படுத்துகிறது. கவிதையின் மையம், இளமையின் காலத்தை, அதன் எளிமையான சிறு பொழுதுகளையும், பின்னாளில் அவற்றை நினைவுகூரும் போது எழும் அர்த்தமின்மை மற்றும் இழப்பின் உணர்வையும் ஆராய்கிறது.

கவிதை, இளமையின் காலத்தை, “கால்கள் மரத்துப்போக” வேலைத்தளங்களில் உறங்கிய பிராயங்கள், மழைக்காலங்களின் நம்பிக்கைகள், மற்றும் “வானமே நீ சற்றே பொழிவதை நிறுத்தலாமே” என்னும் வேண்டுதல்கள் மூலம் சித்தரிக்கிறது. இவை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகெங்கும் இளமையின் அனுபவங்களை பிரதிபலிக்கின்றன—தொழிலாளி இளைஞனின் உடல் உழைப்பு, இயற்கையுடனான உறவு, மற்றும் எதிர்காலத்தின் மீதான நம்பிக்கை. இந்த அனுபவங்கள், காலமும் இடமும் அற்று, மனிதர்களை “நெருக்கமாக்குகின்றன,” என்பது, ஸ்ரீராமின் சர்வதேசிய பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது. இளமை, ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டு அடையாளத்திற்கு உட்பட்டதல்ல; அது, மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவமாக, எல்லைகளைக் கடந்து ஒலிக்கிறது.

கவிதையின் ஆழமான உணர்வு, இளமையின் நினைவுகளை “இளம்பருவக்கோளாறுகள்” என்று அழைப்பதில் உள்ளது. இந்தச் சொல், இளமையின் உணர்ச்சி மயமான, ஒழுங்கற்ற, மற்றும் தவிர்க்க முடியாத குழப்பங்களை குறிக்கிறது. ஆனால், இந்தக் கோளாறுகள், “செவ்வியல் குணங்களுக்கு” பரிசளிக்க முடியாதவை என்று கவிதை மனிதனின் இயலாமையை வெளிப்படுத்துகிறது. இளமையின் சிறு பொழுதுகள், அவ்வளவு இயல்பாகக் கடந்து போனவை, ஆனால் பின்னாளில், “பெரும் சுமைகளுடன் கூடிய இக்காலத்தின் முன்பு,” அவற்றை மீட்டெடுக்கவோ, பரிசளிக்கவோ முடியாது. இந்த இழப்பின் உணர்வு, நவீன உலகில், காலத்தின் அழுத்தத்தால் மனிதன் அவஸ்தைப்படும் உலகளாவிய அனுபவத்தை பிரதிபலிக்கிறது.

கவிதை, இயற்கையுடனான உறவை—ரோஜாக்கள் மலர்தல், பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்கள், நீர்நிலைகளில் ஜீவராசிகள்—மனித வாழ்வின் இளமையுடன் இணைக்கிறது. இயற்கையின் இந்த நிலைத்தன்மை, மனிதனின் தற்காலிக வாழ்வுடன் முரண்பாடாக உள்ளது. “இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை” என்ற வரி, நினைவுகளின் மங்குதலையும், இளமையின் இழப்பையும், ஒரு உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனையாக முன்வைக்கிறது. இயற்கை தொடர்ந்து புதுப்பிக்கப்படுகிறது, ஆனால் மனிதனின் இளமை, ஒரு முறை இழந்தால், மீளப்பெற முடியாது.

ஸ்ரீராமின் கவிதை, பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளுடன் உரையாடுகிறது. “புலம் பெயர் வலிகள்” என்ற வரி, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில், இடப்பெயர்வு மற்றும் ஒடுக்குமுறையின் அனுபவங்களை குறிக்கலாம், ஆனால், இது உலகளவில் புலம்பெயர்ந்த மக்களின், அகதிகளின், மற்றும் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் வலிகளுடன் இணைகிறது. இளமையின் காதல்கள், ரத்த உறவுகள், மற்றும் அண்டை இருப்புகள், ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டுக்கு உட்பட்டவை அல்ல; அவை, மனித குலத்தின் பொதுவான அனுபவங்களாக, காலமும் இடமும் அற்றவையாக மாறுகின்றன.

கவிதையின் முடிவு, “வானம் நீலமாய் / தாவரங்கள் பசுமையாய்” என்று, இயற்கையின் நிலைத்தன்மையை மீண்டும் வலியுறுத்தி, மனித வாழ்வின் இன்ப துன்பங்களுக்கு “பிரியங்கள்” செலுத்துகிறது. இந்த பிரியங்கள், வாழ்வின் அனைத்து அனுபவங்களையும்—காதல், வலி, இழப்பு, மற்றும் நினைவுகளையும்—ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு சர்வதேசிய மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. “அனைத்துத் தத்துவங்களுக்கும் விருப்ப உறுதிகளுக்கும் அப்பால்” என்ற வரி, ஸ்ரீராமின் கவிதையின் தனித்துவத்தை அடிக்கோடிடுகிறது—அது, கோட்பாடுகளுக்கு அப்பால், மனிதனின் பொதுவான அனுபவங்களை, ஒரு உலகளாவிய உரையாடலாக மாற்றுகிறது.

தமிழ் கவிதை மரபில் தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனவரைவியல் கவிதைகள், உள்ளூர் அடையாளங்களை மையப்படுத்தியிருந்தன. ஆனால், யவனிகா ஸ்ரீராம் இந்த அடையாளங்களை உலகளாவிய சூழலில் மறுவரையறை செய்தார். உதாரணமாக, தலித்தியம் குறித்த அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் சாதிய ஒடுக்குமுறைகளை மட்டும் பேசவில்லை; அவை, உலகளவில் இனம், வகுப்பு, மற்றும் பாலின ஒடுக்குமுறைகளுடன் இணைந்து ஒரு பரந்த உரையாடலை உருவாக்கின. இதேபோல், அவரது பெண்ணிய கவிதைகள், உள்ளூர் பாலின பாகுபாடுகளை மீறி, உலகளாவிய பெண்ணிய இயக்கங்களுடன் உரையாடின.

பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்

குளிர்காலங்களின் உண்மையான
காதலைத் தூக்கி போட்டு விட்டேன்

கோடை காலம் அதன் இடர்களோடு
இன்பத்தின் குறுகிய வாய்ப்புகளை வழங்கும் வண்ணம்
நல்ல உஷ்ணத்தோடு வந்துவிட்டது

தூக்கி போட்டு விட்டேன் அந்த ஸ்வெட்டரையும்

இந்த நீதியற்ற செயலுக்கான வருந்தி என்ன பயன்
ஏனெனில் எப்போதும் சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை
.
நீங்கள் சிரிக்க கூடாது ஒரு துண்டு தக்காளி மீது
உப்பு மிளகு தூள் தூவப்பட்டிருக்கிறது

என் கடவாயின் சுவை அரும்புகளுக்கு பல நூற்றாண்டு வயதாகிவிட்டது
அனைத்து உண்ணியான என்னை ஒரு பேய் புசித்து விட்டது

தற்செயலாக இருக்கலாம்
இடுகாட்டின் முன்பு ஒரு புகைப்படத்தை கண்டெடுத்தேன்
அந்தப் பெண்ணின் வாழ்ந்த அடையாளத்தை அல்லது
கடவுளின் நிருபணத்தைக் கூட என்னால் கேள்வி கேட்க இயலாது

யாரோ இப்போது முன்னிலையில் தன்னிலையாக நிற்கிறார்கள்

என்ன விதமாக இந்த உரையாடலை உண்மையில்
உங்களுக்கு புரியாது எனக்கும் தான் புரியவில்லை

நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது
ஒரு பழைய பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்
பல கேளிக்கைத்திடல்கள் நீதிமன்றங்களின் முன்பு
மக்கள் அமர இயலாமல் காத்திருக்கும் திண்ணைகள்
அல்லது ஒரு தேநீர் கடை
மேலும் எல்லா பெண்களும் குழந்தைகளை ஈன்ற கட்டிடம் பு
கையிலைக் கிடங்குகள்
இன்னும் இன்னும் காணாத் தனியறைகள்
எல்லாவற்றையும் இடித்து தள்ள என் தோள்கள்
ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது

000

யவனிகா ஸ்ரீராமின் பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, மனித அனுபவங்களின் இழப்பு, அடையாள நெருக்கடி, மற்றும் பண்பாட்டு மாற்றங்களின் வழியாக, சர்வதேசிய தளத்தில் ஆராய்கிறது. இக்கவிதை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளான நுகர்வு கலாச்சாரம், இடப்பெயர்வு, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் அழிவு ஆகியவற்றை உரையாடலாக்குகிறது. உலகமயமாக்கலின் பின்னணியில், இந்தக் கவிதை, மனிதனின் தனிமை, அர்த்தமின்மை, மற்றும் பண்பாட்டு எச்சங்களின் இடிப்பு ஆகியவற்றை, ஒரு பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடத்தின் உருவகத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறது.

கவிதையின் தொடக்கமே, “குளிர்காலங்களின் உண்மையான / காதலைத் தூக்கி போட்டு விட்டேன்” என்று, இழப்பின் உணர்வை அறிமுகப்படுத்துகிறது. இந்த இழப்பு, உலகமயமாக்கலின் வேகமான மாற்றங்களால், பாரம்பரிய உறவுகள், உணர்வுகள், மற்றும் பண்பாட்டு அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. “ஸ்வெட்டரையும் தூக்கி போட்டு விட்டேன்” என்ற வரி, பழைய பழக்கங்களையும், பண்பாட்டு அடையாளங்களையும் கைவிடுவதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் (homogenizing) தன்மையுடன் இணைக்கிறது. உலகமயமாக்கல், உள்ளூர் பண்பாடுகளை மாற்றி, ஒரு உலகளாவிய நுகர்வு கலாச்சாரத்தை திணிக்கிறது, இதனால் மனிதன் தனது வேர்களை இழக்கிறான்.

“பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்” என்ற உருவகம், உலகமயமாக்கலின் மிக முக்கியமான தாக்கத்தை—பாரம்பரியத்தின் அழிவு மற்றும் பண்பாட்டு எச்சங்களின் சிதைவு—வெளிப்படுத்துகிறது. கவிதையில், “நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது” என்று குறிப்பிடப்படுவது, உலகமயமாக்கலின் பெயரால், பழைய கட்டிடங்கள், திண்ணைகள், தேநீர் கடைகள், மற்றும் பண்பாட்டு இடங்கள் இடிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. இந்த இடிப்பு, உலகெங்கும் நகரமயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் விளைவாக, உள்ளூர் பண்பாடுகள் மற்றும் சமூக உறவுகள் அழிக்கப்படுவதை பிரதிபலிக்கிறது. “பு கையிலைக் கிடங்குகள் / இன்னும் இன்னும் காணாத் தனியறைகள்” என்ற வரிகள், உலகமயமாக்கலின் தனிமைப்படுத்தும் தன்மையை, மனிதர்களை ஒருவருக்கொருவர் பிரிக்கும் புதிய கட்டமைப்புகளாக சித்தரிக்கின்றன.

கவிதையின் “சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள நெருக்கடியை சுட்டிக்காட்டுகிறது. உலகமயமாக்கல், மக்களை தங்கள் வேர்களிலிருந்து புலம்பெயரச் செய்து, அவர்களை “சொந்தமற்ற” நிலங்களில் வாழ வைக்கிறது. இது, உலகெங்கும் புலம்பெயர்ந்த மக்கள், அகதிகள், மற்றும் விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைகிறது. “இடுகாட்டின் முன்பு ஒரு புகைப்படத்தை கண்டெடுத்தேன்” என்ற வரி, இந்த இழப்பின் ஆழத்தை, ஒரு மறந்துபோன அடையாளத்தின் எச்சமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த அடையாள இழப்பு, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனையாக மாறியுள்ளது.

“என் உண்ணிய உணைய ஒரு பேய் புசித்து விட்டது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தால் மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உணர்வு அனுபவங்கள் அழிக்கப்படுவதை குறிக்கிறது. உலகமயமாக்கல், பொருள்மயமான வாழ்க்கை முறையை திணித்து, மனிதனின் உள்ளார்ந்த சுவைகளையும், உணர்வுகளையும் (“கடவாயின் சுவை அரும்புகளுக்கு பல நூற்றாண்டு வயதாகிவிட்டது”) மறக்கச் செய்கிறது. இந்த ஆன்மீக இழப்பு, உலகெங்கும் நவீன சமூகங்களில், மனிதனின் அர்த்தமின்மை உணர்வாக வெளிப்படுகிறது.

கவிதையின் முடிவில், “என் தோள்கள் / ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. மனிதன், உலகமயமாக்கலின் பொருளாதார மற்றும் கலாச்சார அழுத்தங்களுக்கு உட்பட்டு, ஒரு இயந்திரமாக மாற்றப்படுகிறான். இந்த இயந்திரமயமாக்கல், உலகளாவிய தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் விளைவாக, மனித உறவுகளையும், பண்பாட்டு அடையாளங்களையும் சிதைக்கிறது. “நீதிமன்றங்களின் முன்பு மக்கள் அமர இயலாமல் காத்திருக்கும் திண்ணைகள்” என்ற வரி, சமூக உறவுகளின் இழப்பையும், உலகமயமாக்கலின் சட்ட மற்றும் நிர்வாக கட்டமைப்புகளால் மனிதர்கள் ஒடுக்கப்படுவதையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது.

ஸ்ரீராமின் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் பின்காலனிய மற்றும் பின்கோட்பாட்டு தாக்கங்களுடன் உரையாடுகிறது. “பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்,” காலனிய மற்றும் நவீனத்துவ எச்சங்களின் சிதைவை குறிக்கிறது, ஆனால், உலகமயமாக்கலின் புதிய கட்டமைப்புகள், இந்த எச்சங்களை முழுமையாக இடித்து, ஒரு புதிய ஒரேமாதிரியான உலகத்தை உருவாக்க முயல்கின்றன. “யாரோ இப்போது முன்னிலையில் தன்னிலையாக நிற்கிறார்கள்” என்ற வரி, இந்த புதிய உலகில், அடையாளங்கள் திரவமாக (fluid) மாறி, மனிதன் தனது தனித்துவத்தை இழப்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.

யவனிகா ஸ்ரீராமின் தனித்துவம், அவரது கவிதைகளின் சர்வதேசிய தளத்தில் உள்ளது. அவர், தமிழ் கவிதையை உள்ளூர் எல்லைகளிலிருந்து விடுவித்து, உலக இலக்கிய மரபுடன் இணைத்தார். அவரது கவிதைகள், பின்காலனிய, நவீனத்துவ, மற்றும் பின்கோட்பாடுகளை ஒருங்கிணைத்து, ஒரு புதிய அழகியலை உருவாக்கின. மையத்துக்கு எதிராக விளிம்பு நிலையை முன்னிலைப்படுத்திய அவரது அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய உரையாடலை தொடங்கியது. 

யவனிகா ஸ்ரீராம்வை ஒரு பின்காலனிய கவிஞராக மட்டும் வரையறுப்பது, அவரது பங்களிப்பை குறுக்குவதாகும். அவர், பின்காலனியவாதம், நவீனத்துவம், மற்றும் பின்கோட்பாட்டுவாதம் ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து, தமிழ் கவிதையை சர்வதேச தளத்தில் நிலைநிறுத்தியவர். அவரது கவிதைகள், உள்ளூர் அடையாளங்களை மறுவரையறை செய்து, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளை விவாதித்தன. மைய-விளிம்பு இருமைகளை கேள்விக்குட்படுத்தி, பன்மைத்துவத்தை கொண்டாடிய அவரது கவிதைகள், தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு முக்கிய மைல்கல்லாக விளங்குகின்றன.யவனிகா ஸ்ரீராம், தமிழ் கவிதையை உலகளாவிய இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைத்த ஒரு முன்னோடி. அவரது கவிதைகள், பின்காலனிய, நவீனத்துவ, மற்றும் பின்கோட்பாட்டு கோட்பாடுகளை ஒருங்கிணைத்து, மையத்துக்கு எதிரான விளிம்பு நிலை குரல்களை முன்னிலைப்படுத்தின. தலித்தியம், பெண்ணியம், மற்றும் இனப்பெருவியல் போன்ற உள்ளூர் பிரச்சினைகளை, உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சினைகளாக மறுவரையறை செய்த அவரது அணுகுமுறை, தமிழ் கவிதையில் ஒரு புதிய பரிமாணத்தை உருவாக்கியது. இதனால், அவர் தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு சர்வதேசிய கவிஞராக, தனித்துவமான இடத்தைப் பெறுகிறார்.

யவனிகா ஸ்ரீராமின் குப்பைமேடு, இளம்பருவக்கோளாறு, பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், மற்றும் பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து ஆகிய கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் தாக்கங்களை—அடையாள இழப்பு, நுகர்வு கலாச்சாரம், இடப்பெயர்வு, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் சிதைவு—வெவ்வேறு கோணங்களில் ஆராய்கின்றன. இவை, உள்ளூர் தமிழ் சூழலில் வேரூன்றியிருந்தாலும், உலகளாவிய மானுட அனுபவங்களாக மாற்றப்பட்டு, சர்வதேசிய உரையாடலுடன் இணைகின்றன. ஒவ்வொரு கவிதையும், உலகமயமாக்கலின் பல்வேறு பரிமாணங்களை—பொருள்மயமாக்கல், தனிமை, விளிம்பு நிலை அனுபவங்கள், மற்றும் இயந்திரமயமாக்கல்—வெவ்வேறு உருவகங்கள் மற்றும் கதாபாத்திரங்கள் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறது, ஆனால் அனைத்தும் மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை உலகளாவிய தளத்தில் உரையாடுகின்றன.

குப்பைமேடு கவிதை, உலகமயமாக்கலின் நுகர்வு கலாச்சாரத்தை, “குப்பைமேடு” என்ற உருவகத்தின் மூலம் மையப்படுத்துகிறது. இது, உலகெங்கும் நவீன சமூகங்களில் மனிதர்கள் தங்கள் அன்றாட செயல்களால் உருவாக்கும் உடல் மற்றும் உளவியல் கழிவுகளை, சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடி மற்றும் பொருள்மயமாக்கலுடன் இணைக்கிறது. “இப்போது தனிமையில் ஒளிந்து கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லை” என்ற வரிகள், உலகமயமாக்கலின் தனிமைப்படுத்தும் தன்மையை, அன்றாட சடங்குகளின் மீள்சுழற்சியுடன் வெளிப்படுத்துகின்றன. “ஒரு நதியோ கடலோ தொலைவில் ஞாபகத்தில் இருப்பதை ஏற்கிறோம்” என்ற வரி, இயற்கையுடனான தொடர்பு இழப்பை, நகரமயமாக்கலின் உலகளாவிய விளைவாக சித்தரிக்கிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், மனிதனின் அர்த்தமின்மை மற்றும் விளிம்பு நிலை அனுபவங்களை விமர்சிக்கிறது.

இளம்பருவக்கோளாறு, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, இளமையின் இழப்பு மற்றும் நினைவுகளின் மங்குதல் வழியாக ஆராய்கிறது. “இளவயதின் ஞாபகக் கரைசல்கள் தீர்ந்த வண்ணம் இருக்கும் இக்காலங்களை” என்ற வரி, காலத்தின் அழுத்தத்தால் இளமையின் உணர்வுகள் மறைவதை, உலகளாவிய மனித அனுபவமாக முன்வைக்கிறது. “புலம் பெயர் வலிகள்” என்ற குறிப்பு, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள நெருக்கடியை, உலகெங்கும் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. இயற்கையின் நிலைத்தன்மை—“ரோஜாக்கள் மலர்கின்றன, பள்ளத்தாக்குகளில் மறிமான்கள்”—நவீன உலகின் தற்காலிகத் தன்மைக்கு முரணாக, பாரம்பரியத்தின் இழப்பை வலியுறுத்துகிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், தனிமனித அனுபவங்கள் மறைக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது, ஆனால் “பிரியங்கள்” செலுத்துவதன் மூலம், இந்த இழப்புகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு உலகளாவிய மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.

பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், உலகமயமாக்கலின் பண்பாட்டு அழிவை, “பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம்” என்ற உருவகத்தின் மூலம் ஆராய்கிறது. “நூற்றுக்கணக்கான கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது” என்ற வரி, நகரமயமாக்கல் மற்றும் நவீனமயமாக்கலின் பெயரால், பாரம்பரிய கட்டிடங்கள், திண்ணைகள், மற்றும் தேநீர் கடைகள் அழிக்கப்படுவதை, உலகளவில் பண்பாட்டு எச்சங்களின் சிதைவுடன் இணைக்கிறது. “சொந்தமற்ற நிலங்கள் நடமாடுவதில்லை” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் ஏற்படும் இடப்பெயர்வு மற்றும் அடையாள இழப்பை, அகதிகள் மற்றும் விளிம்பு நிலை மக்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “என் தோள்கள் ஒரு இயந்திரத்தை போல நடுங்குகிறது” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலின் இயந்திரமயமான தன்மையை, மனிதனை இயந்திரமாக மாற்றும் பொருளாதார அழுத்தங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதை, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையால், மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உணர்வு அனுபவங்கள் அழிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது.

பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, உலகமயமாக்கலின் தாக்கத்தை, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வின் மூலம் ஆராய்கிறது. “பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பேருந்து” என்ற உருவகம், உழைப்பால் பராமரிக்கப்படும் விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கையை, உலகெங்கும் தொழிலாளர்கள் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் அனுபவங்களுடன் இணைக்கிறது. “அவரின் நிலம் கைமாறி இருக்கலாம்” என்ற வரி, நகரமயமாக்கல் மற்றும் பொருளாதார மாற்றங்களால் ஏற்படும் நில இழப்பை, உலகளவில் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் அவஸ்தைகளுடன் இணைக்கிறது. “தொலைந்துபோன தன் கிராமத்தையே திடுக்கிட்டுத் தேடிச் செல்லும்” என்ற வரி, உலகமயமாக்கலால் கிராமங்கள் மற்றும் பாரம்பரிய அடையாளங்கள் அழிக்கப்படுவதை வெளிப்படுத்துகிறது. “அரளிகள் இளம்சிவப்பில் பூத்திருக்கின்றன” என்ற முடிவு, நவீனமயமாக்கலின் மேலோட்டமான அழகுக்கு மத்தியில், விளிம்பு நிலை மக்களின் அவஸ்தைகள் புறக்கணிக்கப்படுவதை விமர்சிக்கிறது.

இந்த நான்கு கவிதைகளும், உலகமயமாக்கலின் பல்வேறு பரிமாணங்களை ஆராய்கின்றன, ஆனால் அவற்றின் அணுகுமுறைகள் வேறுபடுகின்றன. குப்பைமேடு, நுகர்வு கலாச்சாரத்தையும், தனிமையையும் மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சுற்றுச்சூழல் மற்றும் உளவியல் தாக்கங்களை விமர்சிக்கிறது. இளம்பருவக்கோளாறு, இளமையின் இழப்பு மற்றும் நினைவுகளின் மங்குதல் வழியாக, உலகமயமாக்கலின் ஒரேமாதிரியாக்கும் தன்மையை ஆராய்கிறது, ஆனால் இழப்புகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம், பண்பாட்டு அழிவையும், இயந்திரமயமாக்கலையும் மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் ஆன்மீக இழப்பை விமர்சிக்கிறது. பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, விளிம்பு நிலை மக்களின் உழைப்பு மற்றும் நில இழப்பை மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சமூக மற்றும் பொருளாதார அநீதிகளை வெளிப்படுத்துகிறது.

ஒப்பீட்டளவில், குப்பைமேடு மற்றும் பூஞ்சை பிடித்த கட்டிடம் ஆகியவை, உலகமயமாக்கலின் பொருள்மயமாக்கல் மற்றும் பண்பாட்டு அழிவை மையப்படுத்தி, மனிதனின் ஆன்மீக மற்றும் உளவியல் இழப்புகளை வலியுறுத்துகின்றன. இளம்பருவக்கோளாறு, இந்த இழப்புகளை, தனிமனித அனுபவங்களின் மூலம், ஒரு உணர்வுபூர்வமான கோணத்தில் ஆராய்கிறது, ஆனால் இழப்பை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு தத்துவ மனோபாவத்தை முன்வைக்கிறது. பலமுறை செப்பனிடப்பட்ட பழைய பேருந்து, விளிம்பு நிலை மக்களின் அன்றாட வாழ்வை மையப்படுத்தி, உலகமயமாக்கலின் சமூக அநீதிகளை மிக நேரடியாக விமர்சிக்கிறது. இந்தக் கவிதைகள், உள்ளூர் தமிழ் மரபை மீறி, உலக இலக்கிய உரையாடலுடன் இணைந்து, மனிதனின் பொதுவான அவஸ்தைகளை—அடையாள இழப்பு, தனிமை, மற்றும் பாரம்பரியத்தின் சிதைவு—வெவ்வேறு கோணங்களில் ஆராய்கின்றன.

எனவே, யவனிகா ஸ்ரீராமின் இந்தக் கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் தாக்கங்களை, வெவ்வேறு உருவகங்கள் மற்றும் கதாபாத்திரங்கள் மூலம், சர்வதேசிய தளத்தில் உரையாடுகின்றன. அவை, உள்ளூர் அனுபவங்களை உலகளாவிய மானுடப் பிரச்சனைகளாக மாற்றி, தமிழ் கவிதையை ஒரு புதிய உயரத்திற்கு கொண்டு செல்கின்றன. ஸ்ரீராமின் கவிதைகள், உலகமயமாக்கலின் மேலோட்டமான முன்னேற்றத்திற்கு மத்தியில், மனிதனின் இழப்புகளையும், அவனது தனித்துவத்தை தக்கவைக்கும் போராட்டத்தையும், ஒரு தனித்துவமான கவிதை அழகியலாக முன்வைக்கின்றன, இதன் மூலம் அவரை ஒரு சர்வதேசிய கவிஞராக நிலைநிறுத்துகின்றன.

Sunday, June 22, 2025

ஆசிரியர் எஸ்.கே. அஹமது – சில நினைவுகள்

இரங்கல் கட்டுரை: ஆசிரியர் எஸ்.கே. அஹமது – சில நினைவுகள்

2025 ஜூன் 20 அன்று, தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தின் தக்கலை கிளையின் முன்னோடியும், பகுத்தறிவு இயக்கத்தின் தீவிர செயற்பாட்டாளருமான ஆசிரியர் எஸ்.கே. அஹமது (முழுப்பெயர் எஸ்.குஞ்ஞி அஹமது) இயற்கை எய்தினார். மறுநாள், ஜூன் 21 காலை 10 மணியளவில், ஆயிரக்கணக்கான உறவினர்கள், நண்பர்கள், தோழர்கள் மத்தியில் அவரது உடல் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது. அவரது மறைவு, தமிழ்ச் சமூகத்திற்கு ஈடு செய்ய முடியாத இழப்பாகும். பகுத்தறிவு, முற்போக்கு சிந்தனை, சமூகநீதி, பெண்ணுரிமை ஆகியவற்றிற்காக அர்ப்பணித்த அவரது வாழ்க்கை, ஒரு சமூகப் பயணியின் உருவகமாக விளங்குகிறது. வலதுசாரி, இந்துத்துவ, பாசிச அபாயங்களுக்கு எதிராக எழுப்பிய அவரது குரல், கலை இலக்கியப் பங்களிப்பு, பெண்ணடிமைத்தனத்திற்கு எதிரான உறுதி, மற்றும் நேர்மையான வாழ்க்கை ஆகியவை இந்தக் கட்டுரையில் பதிவு செய்யப்படுகின்றன.

எஸ்.கே. அஹமது, தனது தாய்வழி தாத்தாவின் பெயரை அடிப்படையாகக் கொண்டு பெயர் சூட்டப்பட்டவர். “குஞ்ஞி” என்றால் மலையாளத்தில் “சிறிய” எனப் பொருள். அவரது தாத்தா, இஸ்லாமிய மார்க்க அறிஞரும், குளச்சல் ஜமாஅத் பெரிய பள்ளிவாசலின் தலைமை இமாமுமாக இருந்தவர். அவரது தாயார் றொஹையா பீவி, தாத்தாவின் மூத்த மகள். தாய்க்கு ஒரே சகோதரரான மற்றொரு மார்க்க அறிஞரும், குளச்சல் பள்ளிவாசலின் இமாமுமாக இருந்தார்.

எஸ்.கே. அஹமதுவின் மூத்த சகோதரி பாத்திமா பீவி, தக்கலையைச் சேர்ந்த வசதியான நில உடைமையாளரும், ஜவுளிக்கடை உரிமையாளருமான ஏ. முகம்மது அப்துல் ரஹ்மானை மணந்தார். அவரது அத்தான், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஆதரவாளராகவும், பத்மனாபபுரம் நகராட்சி உறுப்பினராக மூன்று முறை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவராகவும் இருந்தார். அவரது அத்தான் நெருங்கிய தோழரான மாவட்டச் செயலாளர் எம்.எம். அலியுடன் இணைந்து,  கட்சியின் நிதித் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்தார். தக்கலை மேட்டுக்கடை, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஆதரவுத் தளமாக இருந்தது. எஸ்.கே. அஹமதுவும், அவரது மூத்த சகோதரர் அப்துல் காதரும், சகோதரியுடன் தக்கலைக்கு இடம்பெயர்ந்தனர். அப்துல் காதர், அவரது அத்தானின் தொழில்களுக்கு உறுதுணையாக இருந்தார், ஆனால் எஸ்.கே. அஹமது ஆசிரியர் பயிற்சி முடித்து அரசுப் பள்ளி ஆசிரியராகப் பணியில் சேர்ந்தார்.

எஸ்.கே. அஹமது மற்றும் அவரது மூத்த சகோதரர் ஆரம்பத்தில் ஒரே கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் உறுப்பினர்களாக இருந்தனர். 1964இல் கட்சி பிளவடைந்த பின்னர், அவர்கள் மார்க்சிஸ்ட் கட்சியில் தொடர்ந்தனர். ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்த பிறகு, எஸ்.கே. அஹமது கட்சி உறுப்பினர் பொறுப்பை விட்டுவிட்டாலும், மார்க்சிஸ்ட் ஆதரவாளராகவும், பின்னர் பெரியாரின் பகுத்தறிவுக் கொள்கைகளால் ஈர்க்கப்பட்டு பகுத்தறிவுவாதியாகவும் மாறினார். அவரது தம்பி, மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முன்னாள் எம்.எல்.ஏ.வான எஸ். நூர்முகமது, மிசா சிறையில் இருந்தபோது, எஸ்.கே. அஹமது அவரை அடிக்கடி சந்தித்து ஆதரவு தெரிவித்தார். தம்பியின் அரசியல் வாழ்க்கையை அவர் பெருமையுடன் ஆதரித்தார்.

வலதுசாரி, இந்துத்துவ, பாசிச சக்திகளுக்கு எதிராக எஸ். அஹமது தொடர்ந்து குரல் கொடுத்தவர். இந்துத்துவத்தின் பிற்போக்கு சிந்தனைகளையும், சமூகப் பிளவுகளைய பரப்புவதையும் அவர் தனது சொற்பொழிவுகளில் எதிர்க்கொண்டார். பகுத்தறிவு இயக்கத்தின் மூலம், இந்த அபயங்களை மக்களுக்கு எளிய மொழியில் விளக்கி, விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தினார். தந்தை பெரியாரின் கொள்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, அவர் தர்க்கமான வாதங்களை முன்வைத்து, மதவாதத்தையும் சாதிய அடக்குமுறைகளையாகு எதிர்த்தார். இந்தப் பங்களிப்பு, தமிழ்நாட்டில் முற்போக்கு இயக்கங்களுக்கு உந்துதல் அளித்தது.

எஸ. கே. அஹமது, தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தின் தக்கலை கிளையை 1980களில் வளர்த்தெடுத்தவர். இலக்கிய விவாதங்கள், கலை நிகழ்ச்சிகள், கருத்தரங்குகள் மூலம் பகுத்தறிவு மற்றும் முற்போக்கு சிந்தனைகளைப் பரப்பினார். இலக்கியம், மக்களை விழிப்படையச் செய்யும் ஆயுதமாக அவர் நம்பினார். இதற்காக, பல இலக்கிய நிகழ்ச்சிகளை ஒருங்கிணைத்து, இளைய தலைமுறையினரை இலக்கிய ஆர்வலர்களாக மாற்றினார். இவை, தக்கலையை ஒரு இலக்கிய மையமாக்கியது.

பெண்ணடிமைத்தனத்துக்கு எதிரான எஸ்.கே. அஹமுதுவின் போராட்டம், அவரது முக்கிய பங்களிப்புகளில் ஒன்று. பெண்களுக்கு சம உரிமை மற்றும் சமூகத்தில் சமமான இடம் பெற வேண்டும் என்பதற்காக, பெரியாரின் கொள்கைகளை முன்னிறுத்தி அவர் பேசினார். பெண்களுக்கு எதிரான பாகுபாடுகளை வெளிப்படையாக விமர்சித்து, அவர்களுக்கு மரியாதையும் உரிமைகளும் வலியுறுத்தினார். இந்தப் பணி, அவரை ஒரு முன்மாதிரி சமூகச் செயற்பாட்டாளராக உயர்த்தியது.

எஸ்.கே.  அஹமுது ஒரு மிகச் சிறந்த ஆசிரியராக, மாணவர்களுக்கு பகுத்தறிவு, சமூகநீதி, மற்றும் முற்போக்கு சிந்தனைகளை விதைத்தார். தமிழ்நாடு அரசின் “நல்லாசிரியர் விருது” பெற்ற அவரது கல்விப் பணி, மாணவர்களின் வாழ்க்கையில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. நேர்மையையும் கொள்கை உறுதியையும் ஒருபோதும் விட்டுக் கொடுக்காத அவர், ஒரு வாழ்க்கையாக ஒரு உதாரணமாக விளங்கினார்.

எஸ்எஸ்.கே. அஹமதுவுக்கு வாழ்க்கையில் பல சவால்கள் இருந்தபோதிலும், காலம் கடந்து திருமணமாகி, லெனின் மற்றும் ஸ்டாலின் எனப் பெயரிடப்பட்ட இரண்டு மகன்கள் பிறந்தனர். பின்னர், அவர்கள் மதப்பற்று கொண்டு ஜலீல், சியாது என பெயர் மாற்றிக்கொண்டனர். இருப்பினும், எஸ்.கே. அஹமது இறுதி காலம் வரை இடதுசாரி மற்றும் பெரியாரியக் கொள்கைகளில் உறுதியாக இருந்தார். கண்டிப்பான ஆசிரியராகவும், கோபக்காரராகவும் இருந்தபோதும், குடும்ப உறுப்பினர்களிடம் பாசமிக்கவராகவிருந்தார். அவரது தம்பியுடன் 12 வயது வித்தியாசம் இருந்தபோதும், அவரை ஒரு மூத்த குடும்ப உறுப்பினராக மதித்து நடந்து கொண்டார்.

வயது மூப்பு மற்றும் கால் பலவீனம் காரணமாக, எஸ்.கே. அஹமுதுவின் இறுதி இரண்டு ஆண்டுகள் வீட்டோடு முடங்கியிருந்தன. ஆனாலும், அவரது வாசிப்பு ஆர்வம் தொடர்ந்து. கடந்த இரண்டு மாதங்களாக படுத்த படுக்கையாக இருந்த அவரை, மருமகள்கள் தந்தையைப் போல பராமரித்தனர். 2025 ஜூன் 20 மதியம் 12:10 மணியளவில், தக்கலையில் உள்ள அவரது இல்லத்தில் உயிர் பிரிந்தது. விடுதலை பத்திரிகை தனி செய்தியுடன் அவருக்கு மரியாதை செலுத்தியது.

ஆரியர் எஸ்எஸ்.கே. அஹமுதுவின் மறைவு, ஒரு முற்போக்கு சிந்தனையாளர், இலக்கிய ஆர்வலர், பெண்ணுரிமைப் போராளி, மற்றும் நேர்மையின் உருவத்தை இழந்த இழப்பாகும். அவரது குரல், கலை இலக்கியப் பங்களிப்பு, பெண்ணு உரிமைக்கான உறுதி, மற்றும் நேர்மையான வாழ்க்கை வரும்கால தலைமுறைகளுக்கு வழிகாட்டியாக இருக்கும். ஆசிரியர் எஸ்.கே. அஹமது அவர்களுக்கு ஆழ்ந்த இரங்கலைத் தெரிவிக்கிறோம். 

Friday, June 13, 2025

ஜி.பி.இளங்கோவனின் கவிதை

ஒருநாள் என்பது இன்றிலிருந்து தொடங்கி இன்றே முடியும் பகல்நேரத்துக் கனவு.

எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்.

---- ஜி.பி.இளங்கோவன்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின் இந்தக் கவிதை, ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றிய ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையை மிகச் சுருக்கமாக, ஆனால் அழுத்தமாக வெளிப்படுத்துகிறது. மூன்று வரிகளில் அமைந்த இந்தக் கவிதை, வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், ஒரு நாளின் உள்ளார்ந்த மர்மத்தையும், மனித மனதின் தவிப்பையும் பின்னிப் பிணைந்து ஒரு கனவின் தன்மையோடு ஒப்பிடுகிறது. கவிதையின் மையக் கரு, ஒரு நாள் என்பது ஒரு பகல் நேரக் கனவு போன்றது என்பதாகும். இந்த உவமை, வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மையையும், அதன் மாயத்தன்மையையும் அழகாகப் பதிவு செய்கிறது.

கவிதையின் முதல் வரி, “ஒருநாள் என்பது இன்றிலிருந்து தொடங்கி இன்றே முடியும் பகல்நேரத்துக் கனவு” என்கிறது. இதில், ஒரு நாளின் ஆரம்பமும் முடிவும் ஒரே நாளுக்குள் அடங்கிவிடுவதை உணர்த்துவதன் மூலம், நேரத்தின் விரைவான பயணத்தை கவிஞர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொல்லாடல், கனவின் மங்கலான, புரியாத தன்மையை மட்டுமல்லாமல், பகல் நேரத்தில் காணும் கனவு விரைவில் மறைந்துவிடும் என்பதையும் குறிக்கிறது. இது, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தனித்துவமான அனுபவமாக இருந்தாலும், அது கணநேரத்தில் கரைந்துவிடும் என்பதை மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது. இந்த வரியில், நேரத்தின் நிலையாமை மற்றும் மனித வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மை ஆகியவை மிக இயல்பாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன.

இரண்டாவது வரி, “எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்பது, கவிதையின் உணர்வு ஆழத்தை மேலும் விரிவாக்குகிறது. இங்கு, மனித மனதின் நிச்சயமற்ற தன்மையும், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய தவிப்பும் மையப்படுத்தப்படுகின்றன. ஒரு நாள் எப்போது தொடங்கும், எப்படி முடியும் என்பது முன்கூட்டியே தெரியாத மர்மமாக இருக்கிறது. இந்த மர்மமே அந்த நாளை அற்புதமாக்குகிறது என்று கவிஞர் கூறுவது, வாழ்க்கையின் எதிர்பாராத திருப்பங்களையும், அவற்றில் உள்ள அழகையும் வெளிப்படுத்துகிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், மனிதனின் உள்ளார்ந்த பதற்றத்தையும், ஆவலைையும், நம்பிக்கையையும் ஒருசேர பிரதிபலிக்கிறது. இந்தத் தவிப்பு, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் தீவிரமாக வாழ வைக்கும் உந்து சக்தியாகவும் உள்ளது. 

கவிதையின் இந்த இரண்டாவது வரியில், கவிஞர் ஒரு தத்துவப் பார்வையை முன்வவதைக் காணலாம். வாழ்க்கையின் நிச்சயமற்ற தன்மையை அவர் வெறுமனே ஒரு பயமாக அல்லது, பலவீனமாக சித்தரிக்கவர், அதை ஒரு “தஅற்பு” என்று அழைப்பது, அந்த நிச்சயமற்ற தன்மையில் உள்ள ஒரு மயக்கத்தையும், கவர்ச்சியைய ம உணர்த்துகிறது. இது, வாழ்கை முழுவதும் மனிதன் தேடும் அர்த்தத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம். ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாதவாறு இருப்பது, அந்த நாளை ஒர முழுமையாக வாழ வைக்கூடியது என்று கவிஞர் உணர்த்துவது, வாழ்க்கையை ஒரு சாகசமாக, ஒரு பயணமாகக் காணும் பார்வையை வாசகருக்கு அளிக்கிறது.

கவிதையின் மொழி மிகவும் எளிமையானது, ஆனால் அதன் கரு ஆழமானது. தமிழ்க் கவிதை மரபில், இயற்கையையும், வாழ்க்கையையும் ஒப்பிட்டு, மனித உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவது ஒரு பொதுவான அணுகுமுறை. ஆனால், இந்தக் கவிதை, வெளிப்படையான, பிம்பங்களைப் பயன்படுத்தாமல், “பபகல் நேர் ககனவு” மற்று “தவிப்பு” போனற சொற்களின் மூலம் ஒரு உளவியல் தளத்தை உருவாக்குகிறது. இது, கவிதையை ஒரு தத்துவச் சிசிந்தனையாக மட்டுமல்ல, ஒரு உணர்ச்சி அனுபவமாகவும் மாற்றுகிறது. கவிஞரின் சொற்தேர்வு, வாசகரை சிந்திக்க வைப்பதுடன், அவரை தன்னுடைய சொந்த வாழ்க்கையின் ஒரு நாளைப் பற்றியும், அதன் அற்புதங்களைப் பற்றியும் எண்ணிப் பார்க்க வைக்கிறது.

இந்தக் கவிதையின் மற்றொரு சிறப்பு, அதன் உலகளாவிய தன்மை. ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றிய இந்த சிசிந்தனை, கலாசாரம், மொழி, அல்லது புவியியல் எல்லைகளைக் கடந்து எல்லோருக்கும் பொருந்தக் கூடியது. ஒவ்வொரு மனிதனும், ஒரு புதிய நாளை எதிர்கொள்ளும்போது, அதில் உள்ள நம்பிக்கையையும், பயத்தையும், மற்றும் எதிர்பார்ப்பையும் அனுபவிக்கிறான். இந்த உணர்வை, கவிஞர், மிகச் சிறிய வடிவத்தில், ஆனால் ஆழமான தாக்கத்துடன் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின் கவிதையை கவிதை சாதனங்களின் (poetic devices) அடிப்படையில் விரிவாக ரசனை விமர்சனம் செய்யும்போது, இதன் அழகு, மொழியின் எளிமைக்கு மத்தியில் பொதிந்திருக்கும் ஆழமான உணர்வு மற்றும் தத்துவத்தில் தெளிவாகிறது. கவிதையின் கரு, ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையும் உருவகப்படுத்துவது, கவிதை சாதனங்களின் பயன்பாட்டால் மேலும் செழுமை அடைகிறது. கீழே, இந்தக் கவிதையில் பயன்படுத்தப்பட்ட முக்கிய கவிதை சாதனங்களை ஆராய்கிறேன்.

முதலில், உவமை (Simile) இந்தக் கவிதையின் மையமாக உள்ளது. “ஒருநாள் என்பது… பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற வரியில், ஒரு நாளை ஒரு பகல் நேரக் கனவுடன் ஒப்பிடுவது, கவிதையின் உணர்வு ஆழத்தை உருவாக்குகிறது. பகல் நேரக் கனவு என்பது பொதுவாக மங்கலான, விரைவில் மறையக்கூடிய, ஆனால் மனதை மயக்கும் ஒரு மாய அனுபவத்தைக் குறிக்கிறது. இந்த உவமை, ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையையும், அதன் நிச்சயமற்ற அழகையும் வாசகருக்கு உணர்த்துகிறது. இந்த ஒப்பீடு, வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தனித்துவமான, ஆனால் கணநேரத்தில் மறையும் அனுபவம் என்ற தத்துவத்தை மறைமுகமாக வெளிப்படுத்துகிறது.

அடுத்ததாக, உருவகம் (Metaphor) இந்தக் கவிதையில் மறைமுகமாக இயங்குகிறது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொற்றொடர், வெறும் உவமையாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு நாளின் உள்ளார்ந்த தன்மையை முழுமையாக வரையறுக்கும் உருவகமாகவும் செயல்படுகிறது. இது, ஒரு நாளை ஒரு கனவாக மட்டுமல்லாமல், மனித வாழ்க்கையின் முழு பயணத்திற்கே ஒரு உருவகமாக விரிவடைகிறது. கனவு என்பது மனித மனதின் ஆழத்தில் உருவாகும் ஒரு மாய உலகம்; அதுபோலவே, ஒரு நாளும் எதிர்பாராத திருப்பங்கள், உணர்வுகள், மற்றும் மர்மங்களால் நிரம்பிய ஒரு மாய அனுபவமாக சித்தரிக்கப்படுகிறது. இந்த உருவகம், கவிதையை ஒரு ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையாக உயர்த்துகிறது.

மறைமுக உவமை (Implied Metaphor) “தவிப்பு” என்ற சொல்லில் உள்ளது. தவிப்பு, மனதின் உள் பதற்றத்தையும், ஆவலையும், நிச்சயமற்ற தன்மையும் குறிக்கிறது. இது, ஒரு நாளின் “அற்புத”த்தின் உருவகமாக மாறி, வாழ்கையின் ஒவவொரு கணத்தையும் தேடிக்கொண்டு, அனுபவித்து வாழும் மனிதனின் இயல்பைய பிரதிபலிக்கிறது. தவிப்பு ஒரு எதிர்பார்ப்பு, ஒரு பயணம், ஒரு மர்மத்தின் தொடர்ச்சியாக உருவாகிறது.

எதிர்மறை அமைப்பு (Paradox) கவிதையின் இரண்டாம் வரியில், “தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்று கூறும்போது தென்படுகிறது. தவிப்பு, பொதுவாக, ஒரு எதிர்மறையான உண்பாக, பயத்தையோ, கவலையோ குறிக்கலாம். ஆனால், கவிஞர் அதை “அற்புதம்” என்று அழைப்பது, வாழ்கையின் நிச்சயமற்ற தண்மையில் உள்ள அழகை வெளிப்படுத்து ஒரு முரணாக உள்ளது. இந்த எதிர்மறை அமைப்பு, வாசகரை சிந்திக்க வைத்து, வாழ்கையின் முதான முரண்களை உணர வைக்கிறது. ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாதவாறு இருப்பது, அதை முடியாக ஒரு முட்டியாக மாற்றுவது, இந்த முரணின் மூலம் அழுத்தமாக வெளிப்படுத்தப்படுகிறது.

ஒலி இசைவு (Assonance and Alliteration) கவிதையில் நேரடியாக வெளிப்படாவிட்டாலும், “இன்றிலிருந்து… இன்றே” என்ற சொற்களில் ஒரு மென்மையான ஒலி இசைவு உள்ளது. “இ” என்ற ஒலியின் மீண்டும் மீண்டும் வருதல், ஒரு நாளின் தொடர்ச்சியையும், அதன் விரைவான முடிவையும் ஒலியின் மூலம் வாசகருக்கு உணர்த்துகிறது. இது, கவிதையின் ஓசை நயத்தை மறைமுகமாக உயர்த்துகிறது. மேலும், “தவிப்பதுதான்” என்ற சொற்றொடரில் “த” ஒலியின் பயன்பாடு, தவிப்பின் தீவிரத்தை உணர்ச்சி ரீதியாக வெளிப்படுத்த உதவுகிறது.

படிமம் (Imagery) இந்தக் கவிதையில் மிக நுட்பமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற சொல், வாசகரின் மனதில் ஒரு மங்கலான, மயக்கமான காட்சியை உருவாக்குகிறது. பகல் நேரத்தில் காணும் கனவு, ஒளியும் மாயையும் கலந்த ஒரு உணர்வைத் தூண்டுகிறது. இது, ஒரு நாளின் தன்மையை காட்சிப்படுத்துவதற்கு உதவுகிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், உணர்ச்சி ரீதியான ஒரு படிமத்தை உருவாக்கி, மனதின் உள் அலைவை வாசகருக்கு உணர வைக்கிறது. இந்தப் படிமங்கள், கவிதையை ஒரு உணர்வு அனுபவமாக மாற்றுகின்றன.

அமைப்பு மற்றும் தொனி (Structure and Tone) கவிதையின் அமைப்பு மிகச் சுருக்கமானது, மூன்று வரிகளில் முழுமையடைகிறது. இந்த சுருக்கமே, ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையைப் பிரதிபலிக்கிறது. கவிதையின் தொனி, ஒரு தத்துவச் சிந்தனையை முன்வைக்கும் அதே வேளையில், ஒரு மென்மையான ஆச்சரியத்தையும், ஏக்கத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. “அற்புதம்” என்ற சொல், கவிதையின் முடிவில் ஒரு நம்பிக்கையையும், வியப்பையும் ஏற்படுத்தி, வாசகரை ஒரு நாளின் மர்மத்தை ரசிக்க வைக்கிறது.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை கவிதையியல் (poetics) நோக்கில் ஆராயும்போது, இது தமிழ்க் கவிதை மரபின் எளிமையையும், ஆழமான தத்துவச் சிந்தனையையும் ஒருங்கிணைக்கும் ஒரு சிறப்பான படைப்பாக விளங்குகிறது. கவிதையியல் என்பது, கவிதையின் அமைப்பு, மொழி, உணர்வு, கரு, மற்றும் வாசகருடனான தொடர்பு ஆகியவற்றைப் பற்றிய ஆய்வாகும். இந்தக் கவிதையை இந்த நோக்கில் பகுப்பாய்வு செய்யும்போது, அதன் மையக் கரு, மொழியின் பயன்பாடு, அமைப்பு, மற்றும் வாசக அனுபவம் ஆகியவை முக்கியமாக வெளிப்படுகின்றன.

கவிதையின் மையக் கரு, ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையையும் ஒரு பகல் நேரக் கனவுடன் உருவகப்படுத்துவது, கவிதையியல் நோக்கில் ஒரு தத்துவக் கவிதையாக இதை நிலைநிறுத்துகிறது. கவிதையியலில், ஒரு கவிதையின் கரு வெறும் கருத்தாக மட்டுமல்லாமல், அது வாசகரின் மனதில் உருவாக்கும் உணர்வு மற்றும் சிந்தனைப் பயணத்தின் மூலம் மதிப்பிடப்படுகிறது. இங்கு, “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகம், வாழ்க்கையின் ஒரு நாளை ஒரு மாயமான, கணநேரத்தில் மறையக்கூடிய அனுபவமாக சித்தரிக்கிறது. இது, அரிஸ்டாட்டிலின் கவிதையியல் கோட்பாட்டில் குறிப்பிடப்படும் “கதார்சிஸ்” (catharsis) எனும் உணர்ச்சி விடுதலையை ஒத்த ஒரு அனுபவத்தை வாசகருக்கு அளிக்கிறது. வாசகர், ஒரு நாளின் தன்மையைப் பற்றி சிந்திக்கும்போது, தனது சொந்த வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், அதில் உள்ள அழகையும் உணர்கிறார்.

கவிதையின் மொழி, கவிதையியல் நோக்கில் மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது. இந்தக் கவிதை மிக எளிமையான, அன்றாட மொழியைப் பயன்படுத்துகிறது, ஆனால் அதன் கரு ஆழமானது. இது, தமிழ்க் கவிதை மரபில் பாரதியாரின் எளிமை மற்றும் சங்க இலக்கியத்தின் நுட்பமான உணர்வு வெளிப்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. “இன்றிலிருந்து… இன்றே” என்ற சொற்களின் மீண்டும் மீண்டும் வருதல், ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் ஒரே கால அளவில் அடங்குவதை அழுத்தமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த மீள்சொல் (repetition) உத்தி, கவிதையின் ஓசை நயத்தையும், அதன் தாள உணர்வையும் வலுப்படுத்துகிறது. மேலும், “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” போன்ற சொற்கள், உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவத்தை ஒருங்கிணைத்து, வாசகரின் மனதில் ஒரு உளவியல் தாக்கத்தை உருவாக்குகின்றன. இது, கவிதையியல் நோக்கில், மொழியின் மூலம் உணர்வு மற்றும் சிந்தனையை ஒருங்கிணைக்கும் திறனை வெளிப்படுத்துகிறது.

கவிதையின் அமைப்பு, கவிதையியல் நோக்கில் மற்றொரு முக்கிய அம்சமாக உள்ளது. மூன்று வரிகளில் அமைந்த இந்தக் கவிதை, அதன் சுருக்கமான வடிவத்தால், ஒரு நாளின் குறுகிய தன்மையை பிரதிபலிக்கிறது. இது, ஜப்பானிய ஹைக்கு கவிதைகளின் சுருக்கமான, ஆனால் ஆழமான வெளிப்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. கவிதையியலில், ஒரு கவிதையின் வடிவம் அதன் கருவை வலுப்படுத்த வேண்டும் என்ற கோட்பாட்டை இந்தக் கவிதை நிறைவேற்றுகிறது. முதல் வரி ஒரு நாளின் தன்மையை அறிமுகப்படுத்துகிறது, இரண்டாவது வரி அதன் உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவ ஆழத்தை விரிவாக்குகிறது, மற்றும் மூன்றாவது வரி (இரண்டாம் வரியின் தொடர்ச்சியாக) ஒரு முடிவுரையாக, அந்த நாளின் அற்புதத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது. இந்த மும்மை அமைப்பு (triadic structure), கவிதையின் தாள உணர்வையும், அதன் முழுமையையும் உறுதி செய்கிறது.

கவிதையியல் நோக்கில், இந்தக் கவிதையின் வாசக அனுபவம் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கது. கவிதை, வாசகரை ஒரு உள்நோக்கு பயணத்திற்கு அழைத்துச் செல்கிறது. “தவிப்பு” என்ற சொல், மனித மனதின் உள்ளார்ந்த பதற்றத்தையும், ஆவலையும், நம்பிக்கையையும் உள்ளடக்கி, வாசகரின் சொந்த அனுபவங்களுடன் தொடர்பு கொள்கிறது. இது, கவிதையியலில் வாசகர்-கவிதை உறவு (reader-text relationship) என்ற கோட்பாட்டை பிரதிபலிக்கிறது. கவிதை, வாசகரை ஒரு நாளின் மர்மத்தைப் பற்றி மட்டுமல்லாமல், தனது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் ஒரு அற்புதமாகப் பார்க்க வைக்கிறது. இந்த உணர்ச்சி மற்றும் சிந்தனைத் தூண்டல், கவிதையின் வெற்றியை கவிதையியல் நோக்கில் உறுதிப்படுத்துகிறது.

மேலும், இந்தக் கவிதை, தமிழ்க் கவிதை மரபின் ஒரு முக்கிய அம்சமான உணர்ச்சி மற்றும் தத்துவத்தின் கலவையை வெளிப்படுத்துகிறது. சங்க இலக்கியத்தில் அகம் மற்றும் புறம் என்ற பிரிவுகளைப் போல, இந்தக் கவிதை அக உணர்வுகளை (தவிப்பு, அற்புதம்) ஒரு புற உருவகத்துடன் (பகல்நேரத்துக் கனவு) இணைக்கிறது. இது, கவிதையியல் நோக்கில், தமிழ்க் கவிதையின் தனித்துவமான அழகியலை வெளிப்படுத்துகிறது. மேற்கத்திய கவிதையியல் கோட்பாட்டில், வேர்ட்ஸ்வொர்த் கவிதையை “உணர்ச்சியின் உன்னதமான வெளிப்பாடு” (spontaneous overflow of powerful feelings) என்று வரையறுப்பார்; இந்தக் கவிதை, அந்த வரையறைக்கு உட்பட்டு, உணர்ச்சியையும் சிந்தனையையும் ஒருங்கிணைக்கிறது.

கவிதையின் உலகளாவிய தன்மையும் கவிதையியல் நோக்கில் குறிப்பிடத்தக்கது. ஒரு நாளின் நிலையாமை மற்றும் தவிப்பு என்ற கரு, எந்தவொரு கலாசார அல்லது மொழி எல்லையையும் கடந்து, எல்லா மனிதர்களுக்கும் பொருந்தக்கூடியது. இது, கவிதையியலில் “உலகளாவிய உணர்வு” (universal appeal) என்ற கோட்பாட்டை உறுதிப்படுத்துகிறது. கவிஞர், தனது தனிப்பட்ட அனுபவத்தை ஒரு பொதுவான மனித அனுபவமாக மாற்றுவதன் மூலம், கவிதையை எல்லோருக்கும் பொருத்தமானதாக ஆக்கியுள்ளார்.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை, வெளிநாட்டுக் கவிதைகளுடன் ஒப்பீட்டு ஆய்வு செய்யும்போது, இதன் கரு, அமைப்பு, மற்றும் உணர்வு வெளிப்பாடு ஆகியவை உலகளாவிய கவிதை மரபுகளுடன் எவ்வாறு ஒத்துப்போகின்றன, எவ்வாறு வேறுபடுகின்றன என்பதை ஆராயலாம். இந்த ஒப்பீடு, இளங்கோவனின் கவிதையின் தனித்துவத்தையும், உலகளாவிய தன்மையையும் வெளிப்படுத்த உதவும். இதற்காக, மூன்று வெளிநாட்டுக் கவிதைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒப்பீடு மற்றும் மாறுபாடுகளை விரிவாக ஆராய்கிறேன்: 1) மாட்சூ பாஷோவின் ஹைக்கு (ஜப்பானிய கவிதை), 2) எமிலி டிக்கின்சனின் “A Day” என்ற கவிதை, மற்றும் 3) ரெய்னர் மரியா ரில்கேயின் “The Panther” கவிதையின் ஒரு பகுதி. இந்தக் கவிதைகள், நேரம், நிலையாமை, மற்றும் மனித அனுபவம் ஆகியவற்றைப் பற்றிய சிந்தனைகளை வெவ்வேறு கலாசார மரபுகளில் வெளிப்படுத்துவதால், இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடுவதற்கு ஏற்றவை.
  
ஜப்பானிய ஹைக்கு மரபில், மாட்சூ பாஷோவின் கவிதைகள் எளிமையான வடிவத்திலும், இயற்கையுடன் இணைந்த தத்துவச் சிந்தனைகளிலும் புகழ்பெற்றவை. உதாரணமாக, பாஷோவின் பின்வரும் ஹைக்கு:  
“பழைய குளம் / ஒரு தவளை குதிக்கிறது / நீரின் ஒலி.”  
இந்த ஹைக்கு, ஒரு கணத்தின் நிலையாமையையும், அதில் உள்ள அழகையும் பதிவு செய்கிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டும் சுருக்கமான வடிவத்தைப் பயன்படுத்தி, ஒரு குறுகிய நேர இடைவெளியின் (ஒரு நாள் அல்லது ஒரு கணம்) ஆழமான தன்மையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இளங்கோவனின் கவிதை, ஒரு நாளை “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்று உருவகப்படுத்துவது, பாஷோவின் இயற்கைப் படிமங்களைப் போல, ஒரு மர்மமான அனுபவத்தை மனதில் உருவாக்குகிறது. இரண்டு கவிதைகளும், நேரத்தின் விரைவான பயணத்தைப் பற்றி பேசுகின்றன, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை மையப்படுத்துவதன் மூலம், மனித மனதின் உளவியல் தளத்தை ஆராய்கிறது, அதேசமயம் பாஷோவின் ஹைக்கு இயற்கையுடன் ஒரு தியான நிலையை உருவாக்குகிறது. மாறுபாடாக, பாஷோவின் கவிதை உணர்ச்சி வெளிப்பாட்டை விட இயற்கையின் அமைதியை முன்னிலைப்படுத்துகிறது, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை மனிதனின் உள் பதற்றத்தை மையமாகக் கொள்கிறது.
  
எமிலி டிக்கின்சனின் “A Day” கவிதை, ஒரு நாளின் தொடக்கத்தையும் முடிவையும் ஒரு குழந்தையின் பார்வையில் விவரிக்கிறது:  
“I’ll tell you how the sun rose, — / A ribbon at a time — / The steeples swam in amethyst, / The news like squirrels ran.”  
இந்தக் கவிதை, ஒரு நாளின் இயற்கையான மாற்றங்களை கவித்துவமான படிமங்களால் சித்தரிக்கிறது, மேலும் அதன் முடிவில், நாளின் முடிவு ஒரு மர்மமாகவே இருக்கிறது என்று குறிப்பிடுகிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டு கவிதைகளும் ஒரு நாளின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மமான தன்மையையும் ஆராய்கின்றன. இளங்கோவனின் “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகமும், டிக்கின்சனின் “அமேதிஸ்ட் நிறத்தில் நீந்தும் கோபுரங்கள்” போன்ற படிமங்களும், ஒரு நாளை ஒரு மாயமான அனுபவமாக சித்தரிக்கின்றன. இரண்டு கவிதைகளும், நேரத்தின் முடிவில்லாத மர்மத்தை வாசகருக்கு உணர்த்துகின்றன. இருப்பினும், மாறுபாடாக, டிக்கின்சனின் கவிதை இயற்கையின் காட்சி அழகை மையப்படுத்தி, ஒரு கவித்துவமான விவரிப்பை அளிக்கிறது, அதேசமயம் இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை முன்னிலைப்படுத்தி, ஒரு தத்துவச் சிந்தனையை முன்வைக்கிறது. மேலும், இளங்கோவனின் கவிதை மிகச் சுருக்கமான வடிவத்தில் உள்ளது, ஆனால் டிக்கின்சனின் கவிதை நீளமான, விவரணை மிக்க படிமங்களைப் பயன்படுத்துகிறது.

ரில்கேயின் “The Panther” கவிதை, ஒரு சிறைப்பட்ட புலியின் அனுபவத்தை விவரிக்கிறது, ஆனால் அதன் மையத்தில் நேரத்தின் சுழற்சியும், மனித அனுபவமும் உள்ளன:  
“His vision, from the constantly passing bars, / has grown so weary that it cannot hold / anything else.”  
இந்தக் கவிதை, நேரத்தின் மீண்டும் மீண்டும் வரும் தன்மையையும், அதில் உள்ள சலிப்பையும், மர்மத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இளங்கோவனின் கவிதையுடன் ஒப்பிடும்போது, இரண்டும் நேரத்தின் மீதான ஒரு உளவியல் பார்வையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இளங்கோவனின் “தவிப்பு” மற்றும் ரில்கேயின் “weary vision” ஆகியவை, மனித மனதின் உள் பதற்றத்தையும், நிச்சயமற்ற தன்மையையும் பிரதிபலிக்கின்றன. இருப்பினும், மாறுபாடாக, ரில்கேயின் கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட உயிரினத்தின் (புலி) அனுபவத்தை மையப்படுத்தி, அதை மனித வாழ்க்கையின் ஒரு உருவகமாகப் பயன்படுத்துகிறது, அதேசமயம் இளங்கோவனின் கவிதை நேரடியாக ஒரு நாளின் மனித அனுபவத்தைப் பேசுகிறது. ரில்கேயின் கவிதை ஒரு இருண்ட, சோகமான தொனியைக் கொண்டிருக்கிறது, ஆனால் இளங்கோவனின் கவிதை “அற்புதம்” என்ற சொல் மூலம் ஒரு நம்பிக்கையையும், வியப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

இளங்கோவனின் கவிதை, பாஷோ, டிக்கின்சன், மற்றும் ரில்கேயின் கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, நேரத்தின் நிலையாமை, மனித உணர்வின் மர்மம், மற்றும் வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மை ஆகியவற்றை ஆராய்வதில் ஒத்துப்போகிறது. இந்தக் கவிதைகள் அனைத்தும், வெவ்வேறு கலாசார மரபுகளைச் சேர்ந்தவையாக இருந்தாலும், உலகளாவிய மனித அனுபவத்தைப் பேசுகின்றன. இருப்பினும், இளங்கோவனின் கவிதை, தமிழ்க் கவிதை மரபின் எளிமை மற்றும் தத்துவச் சிந்தனையை மையப்படுத்துவதால், மிகச் சுருக்கமான வடிவத்தில் ஆழமான உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது. பாஷோவின் இயற்கை மையப்படுத்தல், டிக்கின்சனின் கவித்துவமான படிமங்கள், மற்றும் ரில்கேயின் உளவியல் ஆழம் ஆகியவற்றுக்கு மாறாக, இளங்கோவனின் கவிதை மனித உணர்வான “தவிப்பு” மற்றும் “அற்புதம்” ஆகியவற்றை ஒரு தனித்துவமான தமிழ் மரபு நயத்துடன் வெளிப்படுத்துகிறது. இது, தமிழ்க் கவிதையின் அகம்-புறம் ஒருங்கிணைப்பையும், உலகளாவிய கவிதையியல் தொடர்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

ஜி.பி.இளங்கோவனின்  கவிதையை, தொல்காப்பியத்தின் திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில் ஆய்வு செய்யும்போது, இந்தக் கவிதையின் கரு, உணர்வு, மற்றும் மொழி ஆகியவை தமிழ் இலக்கிய மரபில் உள்ள அகம் மற்றும் புறம் என்ற பிரிவுகளுடன் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கின்றன என்பதை ஆராயலாம். தொல்காப்பியம், தமிழ் இலக்கியத்தின் முதன்மையான இலக்கண நூலாக, கவிதைகளை திணைகளின் அடிப்படையில் வகைப்படுத்துகிறது. இது அகத் திணைகள் (குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை) மற்றும் புறத் திணைகள் (வெட்சி, வஞ்சி, உழிஞை, தும்பை, வாகை, காஞ்சி, பாடாண்) என இரு பெரும் பிரிவுகளாக வகைப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையை தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில் ஆய்வு செய்யும்போது, இது முதன்மையாக அகத் திணையுடன் தொடர்புடையதாகவும், புறத் திணையின் சில அம்சங்களை மறைமுகமாகத் தொடுவதாகவும் தோன்றுகிறது.

தொல்காப்பியத்தின் அகத் திணைகள், மனித உணர்வுகளையும், குறிப்பாக காதல் மற்றும் உள்ளார்ந்த உணர்ச்சி நிலைகளையும் மையப்படுத்துகின்றன. இவை குறிஞ்சி (காதல், களவு), முல்லை (பொறுமை, பிரிவு), மருதம் (ஊடல்), நெய்தல் (பிரிவாற்றாமை), மற்றும் பாலை (பிரிவு) ஆகியவற்றை உள்ளடக்குகின்றன. இளங்கோவனின் கவிதையில், “தவிப்பு” என்ற உணர்வு மையமாக உள்ளது, இது ஒரு நாளின் நிச்சயமற்ற தன்மையையும், அதன் மர்மமான அழகையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த “தவிப்பு” என்பது, தொல்காப்பிய அகத் திணையில் நெய்தல் திணையுடன் ஒத்துப்போகிறது. நெய்தல் திணை, கடற்கரையைப் பின்னணியாகக் கொண்டு, காதலரின் பிரிவாற்றாமையையும், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கவலையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதையில், “எப்போது தொடங்கி எப்படி விடியுமென்று தவிப்பது” என்ற வரி, ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாத நிலையில் மனித மனதின் ஆவல், பதற்றம், மற்றும் எதிர்பார்ப்பு ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. இது, நெய்தல் திணையில் காணப்படும் பிரிவாற்றாமை மற்றும் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய தவிப்பு ஆகியவற்றுடன் ஒத்திசைகிறது.

மேலும், “பகல்நேரத்துக் கனவு” என்ற உருவகம், அகத் திணையின் உணர்ச்சி ஆழத்தை மேலும் வலுப்படுத்துகிறது. தொல்காப்பியத்தில், அகத் திணைகள் இயற்கையுடன் இணைந்து மனித உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதற்கு முதற்கரு, முதல்நிலை, மற்றும் கருப்பொருள் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துகின்றன. இந்தக் கவிதையில், “பகல்” என்பது ஒரு முதற்கருவாகவும், “கனவு” என்பது ஒரு உணர்ச்சி நிலையை உருவகப்படுத்தும் கருப்பொருளாகவும் செயல்படுகிறது. இது, அகத் திணையின் மரபைப் பின்பற்றி, மனிதனின் உள்ளார்ந்த உணர்வை இயற்கையின் ஒரு அம்சத்துடன் இணைக்கிறது. இருப்பினும், இந்தக் கவிதை காதல் உணர்வை நேரடியாகப் பேசவில்லை; மாறாக, ஒரு நாளின் மூலம் மனித வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், அதன் மர்மத்தையும் ஆராய்கிறது. இதனால், இது அகத் திணையின் பொதுவான உணர்வு நிலையை, குறிப்பாக நெய்தல் திணையின் தவிப்பு உணர்வை, ஒரு தத்துவப் பரிமாணத்துடன் விரிவாக்குகிறது.

தொல்காப்பியத்தின் புறத் திணைகள், மனித வாழ்க்கையின் புறநிலை அனுபவங்களையும், சமூக மற்றும் வீரச் செயல்களையும் பேசுகின்றன. இந்தக் கவிதை முதன்மையாக அகத் திணையைச் சார்ந்திருந்தாலும், “அற்புதம்” என்ற சொல் மற்றும் ஒரு நாளின் மர்மத்தைப் பற்றிய சிந்தனை, புறத் திணையில் உள்ள காஞ்சி திணையுடன் மறைமுகமாகத் தொடர்பு கொள்கிறது. காஞ்சி திணை, வாழ்க்கையின் நிலையாமையையும், மரணத்தின் உண்மையையும், தத்துவப் பார்வையில் ஆராய்கிறது. இளங்கோவனின் கவிதையில், ஒரு நாளின் தொடக்கமும் முடிவும் ஒரு கனவு போன்று மறைந்துவிடுவது, காஞ்சி திணையில் வாழ்க்கையின் குறுகிய தன்மையைப் பற்றிய சிந்தனையுடன் ஒத்துப்போகிறது. “தவிப்பதுதான் அந்த நாளின் அற்புதம்” என்ற வரி, நிலையாமையை ஒரு எதிர்மறையான உணர்வாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு அற்புதமான அனுபவமாகவும் சித்தரிக்கிறது, இது காஞ்சி திணையின் தத்துவ ஆழத்துடன் இணைந்து நிற்கிறது.

தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டில், ஒவ்வொரு திணையும் குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பு, நேரம், மற்றும் உணர்வு ஆகியவற்றுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், இளங்கோவனின் கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பை நேரடியாகக் குறிப்பிடவில்லை; மாறாக, “பகல்” மற்றும் “கனவு” போன்ற உருவகங்கள் மூலம் ஒரு உலகளாவிய நேர மற்றும் உணர்ச்சி நிலையை உருவாக்குகிறது. இது, தொல்காப்பிய மரபை ஒரு நவீன கவிதை வடிவத்தில் விரிவாக்குவதாக உள்ளது. தொல்காப்பியத்தில், அகத் திணைகள் காதல் உணர்வை மையப்படுத்தினாலும், இந்தக் கவிதை காதலைத் தாண்டி, மனித வாழ்க்கையின் ஒரு நாளை ஒரு தத்துவ மற்றும் உணர்ச்சி அனுபவமாக ஆராய்கிறது. இதனால், இது தொல்காப்பிய அகத் திணையின் எல்லைகளை விரிவாக்கி, நவீன தமிழ்க் கவிதையின் உலகளாவிய தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது.

மேலும், தொல்காப்பியத்தில் கவிதையின் மொழி மற்றும் உருவகங்கள், கருப்பொருளுடன் இணைந்து உணர்வை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்று கூறப்படுகிறது. இந்தக் கவிதையில், “பகல்நேரத்துக் கனவு” மற்றும் “தவிப்பு” போன்ற சொற்கள், தொல்காப்பிய மரபில் உள்ள உருவக மற்றும் உணர்ச்சி நயத்தைப் பின்பற்றுகின்றன. “அற்புதம்” என்ற சொல், உணர்ச்சியின் உச்சத்தை வெளிப்படுத்தி, தொல்காப்பியத்தின் “மெய்ப்பாடு” (உணர்ச்சி வெளிப்பாடு) என்ற கோட்பாட்டுடன் ஒத்துப்போகிறது.

இளங்கோவனின் இந்தக் கவிதை, தொல்காப்பிய திணைக் கோட்பாட்டு நோக்கில், முதன்மையாக நெய்தல் திணையின் தவிப்பு உணர்வுடனும், காஞ்சி திணையின் நிலையாமை பற்றிய தத்துவச் சிந்தனையுடனும் தொடர்பு கொள்கிறது. இது, அகத் திணையின் உணர்ச்சி ஆழத்தையும், புறத் திணையின் தத்துவப் பார்வையையும் ஒருங்கிணைத்து, தொல்காப்பிய மரபை ஒரு நவீன கவிதை வடிவத்தில் வெளிப்படுத்துகிறது. “பகல்நேரத்துக் கனவு” மற்றும் “தவிப்பு” போன்ற உருவகங்கள், தொல்காப்பியத்தின் கருப்பொருள் மற்றும் மெய்ப்பாடு கோட்பாடுகளுடன் இணைந்து, இந்தக் கவிதையை தமிழ் இலக்கிய மரபில் ஒரு தனித்துவமான, ஆனால் மரபு சார்ந்த படைப்பாக நிலைநிறுத்துகிறது. இதன்மூலம், இந்தக் கவிதை, தொல்காப்பியத்தின் திணைக் கோட்பாட்டை ஒரு உலகளாவிய மனித அனுபவமாக விரிவாக்கி, நவீன தமிழ்க் கவிதையின் ஆழத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.


யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகள்

யவனிகா ஸ்ரீராமின் கவிதைகளை மதிப்பிடுவதற்கு, அவரது பங்களிப்பை தமிழ் கவிதை மரபு மற்றும் சர்வதேசிய கருத்துருவங்களின் பின்னணியில் பு...