ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்ஹேவுடன் ஒரு நேர்காணல்

அறிமுகம்

நாவலாசிரியர், சிறுகதை எழுத்தாளர், கட்டுரையாளர், கவிஞர் மற்றும் மொழிபெயர்ப்பாளர் ஜார்ஜ் பிரான்சிஸ்கோ இசிடோரோ லூயிஸ் போர்ஹே அசெவெடோ அர்ஜென்டினாவின் புவெனஸ் அயர்ஸில் ஆகஸ்ட் 24, 1899 இல் பிறந்தார். அவருக்கு ஒன்பது வயதாக இருந்தபோது, ​​ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்ஹே ஆஸ்கார் வைல்டின் கதையை ஸ்பானிஷ் மொழியில் மொழிபெயர்த்தார் . 1914 ஆம் ஆண்டில், அவரது குடும்பம் சுவிட்சர்லாந்திற்கு குடிபெயர்ந்தது, அங்கு அவர் பள்ளியில் படித்தார், 1918 ஆம் ஆண்டில் கல்லூரி டி ஜெனீவிலிருந்து தனது இளங்கலைப் பெற்றார். அர்ஜென்டினாவுக்குத் திரும்பியதும், தனது இலக்கிய வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார், தனது கவிதைகள் மற்றும் கட்டுரைகளை பல்வேறு பத்திரிகைகளில் வெளியிட்டார். அவர் ஒரு நூலகராகவும், நாடு முழுவதும் பொது சொற்பொழிவுகளை நிகழ்த்தினார். 1955 ஆம் ஆண்டில், அவர் தேசிய பொது நூலகத்தின் இயக்குநராகவும், புவெனஸ் எயர்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் இலக்கிய பேராசிரியராகவும் நியமிக்கப்பட்டார். 1961 ஆம் ஆண்டில், சாமுவேல் பெக்கெட்டுடன் சேர்ந்து பிரிக்ஸ் சர்வதேச விருதைப் பெற்றபோது சர்வதேச அங்கீகாரத்தைப் பெற்றார். 

அவர் இப்போது சர்வதேச அளவில் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராக இருந்ததால், அவரது படைப்புகள் ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் விரிவாக மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வெளியிடப்பட்டன. அவர் பல மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர். அவரது படைப்பு கற்பனையையும் உண்மையற்ற தன்மையையும் அதன் அடிப்படைக் கூறுகளாகப் பயன்படுத்துவதிலிருந்து அதன் சக்தியை (வெர்வ்) பெறுகிறது. அவரது மிகவும் புகழ்பெற்ற வெளியீடுகள் Ficciones ( 1944) மற்றும் The Aleph (1949) ஆகும், அவை கனவுகள், விலங்குகள், தளம், கற்பனை எழுத்தாளர்கள், மதம் மற்றும் கடவுள், மந்திரம் போன்ற கருப்பொருள்களைச் சுற்றியுள்ள அவரது கதைகளின் தொகுப்புகளாகும், ஏனெனில் அவர் யதார்த்தவாதம் மற்றும் இயற்கைவாதத்திற்கு எதிராக கடுமையாக பதிலளித்தார். அவரது குருட்டுத்தன்மையே இந்த கற்பனை உலகத்தை உருவாக்க அவருக்கு உதவியது. கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் (எழுத்தாளர்) போன்ற எழுத்தாளர்கள் "லத்தீன் அமெரிக்கன் பூம்" காலத்தில் அவரது இலக்கிய நற்பெயர் உச்சக்கட்டத்தை எட்டியது.நூறு ஆண்டுகள் தனிமை ) இலக்கியக் காட்சியில் தோன்றியது. ஜே.எம். கோட்ஸியை மேற்கோள் காட்ட, போர்ஹே, - அனைவரையும் விட, புனைகதை மொழியை புதுப்பித்து, குறிப்பிடத்தக்க ஸ்பானிஷ் அமெரிக்க நாவலாசிரியர்களுக்கு வழிவகுத்தது. அவரது கடைசி ஆண்டுகளில், நோபல் பரிசைக் காணவில்லை என்பதில் அவர் மிகவும் ஏமாற்றமடைந்தார், அவருடைய சமகாலத்தவர்களில் பெரும்பாலோர் அவர் மிகவும் தகுதியானவர் என்று உணர்ந்தனர். அவர் சுவிட்சர்லாந்தின் ஜெனீவாவில் 1986 ஜூன் 14 அன்று தனது 86 வயதில் இறந்தார்.

---

1982-1984 காலப்பகுதியில் நான் பேராசிரியரைப் பார்வையிட்ட பிராங்க்ளின் & மார்ஷல் கல்லூரி, ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்ஜஸை வளாகத்தில் ஒரு சிறப்பு சொற்பொழிவு செய்ய அழைத்ததாக அறிவித்தபோது, ​​அவரது சிலையை சந்திக்க வந்த ஒரு இளைஞனைப் போல நான் உற்சாகமடைந்தேன். இருபதாம் நூற்றாண்டின் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்களில் ஒருவராக போர்ஹேஸை நான் எப்போதும் போற்றினேன். உண்மையில், எந்தவொரு எழுத்தாளருக்கும் இலக்கியத்திற்கான நோபல் பரிசு வழங்க தகுதியுடையவர் என்றால், அது லூயிஸ் போர்ஹே என்று நான் எப்போதும் உணர்ந்தேன். ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவர் அதை ஒருபோதும் ஸ்வீடிஷ் அகாடமியில் சேர்க்கவில்லை. இந்த அர்ஜென்டினா எழுத்தாளரை நோபல் பரிசுக்கான உரிமைகோரலை ஸ்டாக்ஹோம் நியாயமற்ற முறையில் மறுத்துவிட்டார் என்று அவரது ரசிகர்கள் அனைவரும் நினைத்தனர். போர்ஹேஸைப் பொறுத்தவரை, இந்த விருது மறுக்கப்பட்டதால் அவர் முற்றிலும் விரக்தியடைந்தார் என்று எங்கோ படித்தேன். உண்மையில், அவர் ஓரளவு அப்பட்டமாக, கூறியிருக்க வேண்டும்

போர்ஹேஸ் வளாகத்திற்கு வருவதற்கு முன்பு, எனது ஆங்கிலத் துறையின் தலைவர் பேராசிரியர் சாண்டி பின்ஸ்கர், இந்த சிறந்த எழுத்தாளரின் பொது சொற்பொழிவுக்குப் பிறகு இரண்டு தனியார் அமர்வுகளை நடத்த அனுமதிக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டேன்.

அவர் உறுதியளித்தார், "நிச்சயமாக, 'கல்லூரியின் விருந்தினர் மாளிகையில் அவருடன் காலை உணவும் மதிய உணவும் உண்டாக்குவதற்கு நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்."

சொற்பொழிவுக்கு என்னை ஈர்த்த மற்றொரு விஷயம் - எமிலி டிக்கின்சன், ஒரு அமெரிக்க கவிஞர் நான் மிகவும் வணங்கினேன். வளாகத்தில் அவர் தோன்றியதைப் பற்றி நான் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தேன், மார்ஷல் ஆடிட்டோரியத்தில் அவரது சொற்பொழிவில் கலந்து கொள்ள என் மாணவர்களை ஊக்குவித்தேன்.

பின்னர் பெரிய தருணம் வந்தது. பேராசிரியர் பின்ஸ்கர் போர்ஹேஸை டெய்ஸுக்கு அழைத்துச் சென்று, அவரை இந்த நூற்றாண்டின் மிகவும் புகழ்பெற்ற இலக்கிய பிரபலங்களில் ஒருவராக அறிமுகப்படுத்தினார். அவரது குருட்டு கண்கள் ஏதோ உள் சக்தியுடன் துடிக்கின்றன, போர்ஹே தனது வலது கையில் குச்சியைப் பிடித்துக் கொண்டு காலில் தன்னைத் திரட்டிக் கொண்டார். அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற தாராளவாத கலைக் கல்லூரியின் வளாகத்தில் கலந்து கொண்டதற்கு பெருமைப்படுவதாகக் கூறி, ஆழ்ந்த மற்றும் சோனரஸான குரலில் தொடங்கினார். பின்னர் அவர் எமிலி டிக்கின்சன் பற்றிய தனது சொற்பொழிவைத் தொடங்கினார், கவிஞரின் விருப்பமான வரி இது "காயமடைந்த மான் காற்றில் மிக உயர்ந்தது" என்று கூறினார். "இந்த வரியை எனக்குள் ஒரு தனிப்பட்ட குறிப்பைத் தாக்கும் ஒன்றாக நான் கருதுகிறேன், ஏனென்றால் எனது ஆழ்ந்த காயமாக இருக்கும் எனது காட்சி ஊனமுற்றோர், வளிமண்டலத்தில் உயர உயரவும் எனக்கு உதவியது. எனக்கு பிடித்த எழுத்தாளர் ஆஸ்கார் வைல்ட் தனது புத்தகத்தை டி ப்ராபண்டிஸ் ஒரு நுண்ணறிவு அறிக்கையுடன் திறக்கிறார்:

இந்த தனிப்பட்ட குறிப்பைத் தாக்கிய பின்னர், எளிய மொழியின் முகப்பில் பின்னால், மனித இதயத்தின் மற்றும் மனதின் ஆழமான இடைவெளிகளை ஆராய எமிலி டிக்கின்சன் எவ்வாறு முயற்சி செய்கிறார் என்பதை விளக்கினார்.

அவர் மற்றொரு ஜான் மில்டன் ஆவார், அவர் தனது எழுத்தின் வழியில் குருட்டுத்தன்மை வர ஒருபோதும் அனுமதிக்கவில்லை. ஒரு புதிய பாணியிலான எழுத்தை கண்டுபிடிப்பதற்கான தனது லட்சியத்தை போர்ஹே தைரியமாகப் பின்தொடர்வதை நான் இரவு முழுவதும் கற்பனை செய்தேன்.

அடுத்த நாள் காலையில், பின்ஸ்கர் என்னை விருந்தினர் மாளிகைக்கு அழைத்துச் சென்றார், இந்தியாவில் இருந்து பேராசிரியராகவும் எழுத்தாளராகவும் என்னை அறிமுகப்படுத்திய பிறகு. அவருடன் உரையாட என்னை விட்டுவிட்டார். நான் காலை உணவு மேசையின் குறுக்கே அமர்ந்தபோது, ​​“டாக்டர் போர்ஹே, இன்று காலை உங்களுடன் இருப்பதற்கு நான் மிகவும் பாக்கியம் அடைகிறேன். உங்கள் எழுத்துக்கு எனது பாராட்டுக்களால் உங்களை சங்கடப்படுத்த நான் விரும்பவில்லை. ஆனால் நீங்கள் சமகால இலக்கிய உலகில் மிகப் பெரிய ஒளிவீசும் ஒருவராக இருப்பதை நான் ஆவலுடன் நம்புகிறேன் என்பதை நீங்கள் அறிந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். ”

"இந்தியாவைச் சேர்ந்த ஒரு நண்பரிடமிருந்து இதைக் கேட்பதில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன் - நான் விரும்பும் மற்றும் பாராட்டும் ஒரு நாடு. ஐரோப்பாவில் நான் தங்கியிருந்த காலத்தில் நான் ஜெர்மன் மொழியைக் கற்றுக்கொண்டேன் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும், இது என்னை மேக்ஸ் முல்லரின் கிளாசிக்கல் புத்தகமான சேக்ரட் புக்ஸ் ஆஃப் தி ஈஸ்டுக்குக் கொண்டு வந்தது. இந்த தொடரில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த புத்தகம் மகாபாரதம், த்ரிதராஷ்டிராவின் கதாபாத்திரத்தால் என்னை ஏன் தொட்டது என்பது உங்களுக்கு புரியும். ” 

"உங்கள் மனதில் இருப்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது, ஏனென்றால் த்ரிதராஷ்டிரர் அவரது தோழரான சஞ்சயிடம், குருட்டுத்தன்மை ஒரு மனிதனுக்கு ஏற்படக்கூடிய மிகப்பெரிய துன்பம் என்று கூறினார்."

"நாங்கள் இரண்டு நண்பர்களைப் போல முறைசாரா முறையில் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, ​​எனது தந்தையிடமிருந்து எனது பார்வை குறைபாட்டை நான் பெற்றேன் என்று சொல்லுகிறேன், அவர் தனது முப்பதுகளில் கண்பார்வை இழக்கத் தொடங்கினார். இந்த உடல் ஊனமுற்றோர் என்னை என் தாயுடன் நெருங்கி வந்தார்கள், எனது பிற்காலத்தில், கிட்டத்தட்ட எனது செயலாளராக செயல்பட்டார். நான் அடிக்கடி என் கவிதைகள், கதைகள் மற்றும் கட்டுரைகளை அவளுக்கு ஆணையிட்டேன். இவ்வாறு நான் என் அம்மாவுடன் மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்த உறவை உருவாக்கினேன். உண்மையில், என் அம்மா வாழ்க்கையில் எனக்கு மிகப் பெரிய முட்டுக்கட்டை. நான் அவளுடைய அன்பால், அவள் எனக்கு மிகப்பெரிய ஆறுதலளித்தாள். "

"நான் என் அம்மாவின் அன்பே," நான் இடைமறித்தேன். எனது சிறுவயதிலிருந்தே ஒரு சம்பவத்தை நான் போர்ஹேஸுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன், நான் என் ஏக்கத்தின் முகப்பில் இருந்தபோது எடுத்துச் சென்றேன். "எங்கள் கிராமத்திற்கு வெளியே இரண்டு மைல் தொலைவில் என் அம்மா என்னுடன் ஒரு நீரோடைக்கு அழைத்துச் சென்றபோது எனக்கு நான்கு வயது. அவள் அடிக்கடி அவள் சலவை செய்ய சென்றாள். நாங்கள் காலை உணவுக்குப் பிறகு அதிகாலையில் கிளம்பினோம். அவள் நீரோடையின் கரையோரத்தில் சலவை செய்யும் போது, ​​வானத்திலிருந்து என்னைப் பார்க்கும் அனைத்து வகையான முகங்களையும் கற்பனை செய்யும் மேகங்களைப் பார்த்தேன். நான் எல்லா நேரத்தையும் இழந்தேன். அவள் சலவை செய்தபோது மதியம் நேரம். சூரியன் அதன் எரியும் வெப்பத்துடன் வானத்தில் வெளியே வந்தது. நான் என் தாயுடன் கிராமத்தில் இருந்து நீரோடைக்கு வெறுங்காலுடன் நடந்து செல்வதை உணர்ந்தேன், அவள் தோல் சப்பல்களை அணிந்திருந்தாள். இப்போது வீட்டிற்கு திரும்பி நடக்க நேரம் வந்துவிட்டது. திடீரென்று என் காலடியில் தரையில் சூடான நிலக்கரி போல எரிந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். நான் அழுதேன். என் கால்களால் கடுமையான வெப்பத்தைத் தாங்க முடியாது என்பதை என் அம்மா புரிந்துகொண்டார். உடனே அவள் என் கால்களுக்கு மிகப் பெரிய தன் சொந்த சப்பல்களை கழற்றி, அவற்றை அணியச் சொன்னாள், அவள் வெறுங்காலுடன் நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் ஒரு கங்காருவைப் போல அவள் காலில் பாய்வதைக் கண்டதும் நாங்கள் சில கெஜம் தூரம் சென்றதில்லை. அவளுடைய கால்கள் எரியும், அவளால் சாதாரணமாக நடக்க முடியாது என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன் (அறிந்தேன்).நான், 'அம்மா, நான் வெறுங்காலுடன் நடக்க முடியும். உங்கள் சப்பல்களை ஏன் திரும்பப் பெறக்கூடாது? '

'இல்லை, என் அன்பே, இல்லை அது என்னைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை.' நான் பார்க்க முடிந்த எல்லா வழிகளிலும் அவள் காலில் துள்ளிக் குதித்துக்கொண்டாள். நாங்கள் வீட்டிற்கு வந்ததும் அவள் கால்களை ஒரு வாளி குளிர்ந்த நீரில் நனைத்தாள், ஆனால் அது அவளுக்கு எந்த நன்மையும் செய்யவில்லை. பின்னர் அவள் கால்களில் உள்ள வெண்ணெய் கிரீம் தடவி சிறிது நேரம் படுத்தாள். நான் படுக்கையில் அவள் அருகில் அமர்ந்தேன், கண்ணீர் என் கன்னங்களை உருட்டிக்கொண்டது. ”

"இது உங்கள் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே மிகவும் மோசமான காட்சி" என்று போர்ஜஸ் கூறினார். “இந்த சம்பவத்தை உங்கள் புனைகதையிலோ அல்லது கவிதையிலோ எங்கும் பயன்படுத்தியிருக்கிறீர்களா?” “இல்லை,” நான் பதிலளித்தேன். "இது ஒரு நினைவகம் என்றென்றும் என்னுடன் இருக்கும். நாங்கள் இருவரும் எங்கள் தாயின் அன்பர்களாக இருந்ததால் அதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன். அவள் இறந்தபோது, ​​பூமி என் காலடியில் இறங்கியதை உணர்ந்தேன். என் தாயின் மரணம் குறித்து நான் பல கவிதைகளை எழுதியுள்ளேன். ”

"அந்தக் கவிதைகளில் எதையும் என்னால் படிக்க முடியாது என்பதால், இவற்றில் ஒன்றை ஏன் எனக்குப் படிக்கவில்லை?" என்று அவர் கேட்டார்.

“சரி, இந்த கவிதைகளில் ஒன்றிலிருந்து சில வரிகளை நான் உங்களுக்கு வாசிப்பேன் - எனது தொகுப்பான சப்டர்பியூஜஸிலிருந்து. இந்த கவிதைக்கு “என் தாயின் மரண ஆண்டுவிழா” என்று தலைப்பு வைக்கப்பட்டுள்ளது. அவர்கள் இவ்வாறு படிக்கிறார்கள்:

ஒவ்வொரு ஆண்டும் இறந்தவர்களுக்கு உணவளிக்க ஒரு நாள் என்னை தேர்வு செய்கிறது.

அந்த மஞ்சள் சுடர் என்னவென்றால், வீட்டுக்கு வீடு வீடாக நகரும்

என் கனமான டிராபரிகளின்? இப்போது என் மகன் வளர்ந்துவிட்டான் 

ஒரு எல்முக்குள்

நான் வெளியே செல்லலாம்

அந்நியரை சந்திக்க.

"மிகவும் தொடுதல், உண்மையில்," அவர் பெருமூச்சு விட்டார். "நான் குறிப்பாக கவிதையின் முடிவை நோக்கி மஞ்சள் சுடரை விரும்புகிறேன் - சர்ரியலிசத்தின் தொடுதலுடன் கூர்மையான கற்பனை."

"மிக்க நன்றி," நான் முணுமுணுத்தேன். "உண்மையில், எனது கவிதைகளின் மூன்று தொகுப்புகளை உங்களுக்காக கொண்டு வந்திருக்கிறேன்."

"மிகவும் நன்றியுள்ளவர்," என்று அவர் பதிலளித்தார். "நான் ப்யூனோஸ் அயர்ஸுக்குத் திரும்பும்போது அவற்றை என்னிடம் படிக்க வைப்பேன்."

சுருக்கமான ம silence னம் இருந்தது, “இந்த சூழலில், மகாபாரதத்திலிருந்து ஒரு காட்சியை நினைவுபடுத்துகிறேன், அதில் யக்ஷா, ஒரு தெய்வீக ஆவி, பாண்டவர்களின் மூத்தவரான யுதிஷ்டிராவிடம், பூமியை விட கனமானது எது என்று கேட்கிறது. உடனே யுதிஷ்டிரர், 'அம்மா!'

"நான் மகாபாரதத்தை ஜெர்மன் மொழியில் படித்திருந்தாலும், காவியத்தின் இந்த பகுதியை மீண்டும் ஒரு முறை படிக்க விரும்புகிறேன்."

எங்கள் உரையாடலில் நீண்ட இடைநிறுத்தம் இருந்தது. பின்னர் நான் மீண்டும் தொடங்கினேன், “ஆஸ்கார் வைல்டேயின் தி ஹேப்பி பிரின்ஸ் ஒன்பது வயதிலேயே ஸ்பானிஷ் மொழியில் மொழிபெயர்த்ததை நான் எங்கோ படித்தேன். ஒரு போற்றத்தக்க சாதனை, நிச்சயமாக. நீங்கள் பல படைப்புகளையும் மொழிபெயர்த்துள்ளீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும். ஆகையால், மொழிபெயர்ப்பாளராக உங்கள் அனுபவத்தைப் பற்றி நான் உங்களிடம் கேட்கலாமா? மொழிபெயர்ப்பை ஒரு வகையான படைப்புச் செயலாகக் கருதுவீர்களா?

"ஆம்," என்று அவர் பதிலளித்தார். "உண்மையில் ஒரு சிறந்த இத்தாலிய மொழிபெயர்ப்பாளர் சில சந்தர்ப்பங்களில் மொழிபெயர்ப்பானது அசலை விட சிறந்து விளங்கக்கூடும் என்று நான் நினைவில் வைத்திருக்கிறேன்." 

"ஒரு குறிப்பிடத்தக்க கவனிப்பு," நான் சொன்னேன். பின்னர் நான், “நீங்கள் 12 வயதில் ஷேக்ஸ்பியரைப் படித்தபோது உங்கள் முன்னுரிமையை வெளிப்படுத்தினீர்கள் - இது எங்கிருந்தோ நான் எடுத்த உண்மை.”

"ஷேக்ஸ்பியர் என் வாழ்நாள் முழுவதும் என்னுடன் தங்கியிருந்தார் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும்," என்று போர்ஜஸ் கூறினார். "அவர்தான் சிறு வயதிலேயே கற்பனை உலகிற்கு என்னைத் தொடங்கினார், எனது சொந்த எழுத்துக்களில் நான் ஆராய வேண்டும்."

“உங்கள் கதையான லாபிரிந்த் கதையை நான் முதன்முதலில் படித்தபோது, ​​ஒரு இருண்ட பாதாள உலகத்தின் ஆழமான அடுக்குகளில் ஒரு மூழ்காளர் ஊடுருவியதைப் போல உணர்ந்தேன். உங்கள் எழுத்தில் நீங்கள் தத்துவம், புராணம், கணிதம் மற்றும் இறையியல் ஆகியவற்றை கலந்திருக்கிறீர்கள் என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன். ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை, நீங்கள் பொதுவான வாசகருக்கு அணுக முடியாத நிலையில் இருந்தீர்கள். ”

“இது எனது காட்சி ஊனமுற்ற நிலைக்கு என்னை மீண்டும் கொண்டு வரக்கூடும். ஷேக்ஸ்பியரின் கிங் லியரின் அந்த வரியை நான் எப்போதும் என் மனதில் கொண்டு சென்றேன், அதில் க்ளூசெஸ்டர் கூறுகிறார், 'நான் பார்த்தபோது தடுமாறினேன்'. அவரது கண்கள் வெளியேறியபோது, ​​அவரது உள் கண் திறந்து அவர் உலகை நன்றாக புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கினார். ”

க்ளோசெஸ்டருக்கும் தனக்கும் இடையில் அவர் ஏற்படுத்திய கடிதப் பரிமாற்றங்களால் நான் மிரண்டு போனேன். பெரும்பாலான எழுத்தாளர்களைப் போலல்லாமல் அவர் மிகவும் வெளிப்படையான மற்றும் நேர்மையானவராக ஒலித்தார், அவர்கள் எப்போதும் தங்கள் தனிப்பட்ட ஊனமுற்றோரை மறைக்கத் தேர்வு செய்கிறார்கள்.

"என் வாழ்க்கையில் நான் கற்றுக்கொண்ட ஒரு விஷயத்தை நான் உங்களுக்கு சொல்கிறேன்," என்று போர்ஜஸ் கூறினார். "கடவுளின் கம்பீரத்தின் இந்த அறிக்கையில் யாரும் சுய-பரிதாபத்தை அல்லது அவதூறுகளைப் படிக்கக்கூடாது, அத்தகைய அற்புதமான முரண்பாடுகளுடன், எனக்கு ஒரு தொடுதலில் புத்தகங்களையும் குருட்டுத்தன்மையையும் வழங்கினார். நான் இழந்ததை நினைக்கும் போது, ​​'குருடர்களை விட தங்களை யார் நன்கு அறிவார்கள்?', - ஒவ்வொரு சிந்தனையும் ஒரு கருவியாக மாறும் என்று நான் கேட்கிறேன்.

“அற்புதம்!” நான் பதிலளித்தேன். "கடவுள் தனது பெரிய கம்பீரத்தில் உங்கள் பேனாவைப் பிடித்து உங்களை எழுத வைத்தார் என்று நான் கற்பனை செய்கிறேன். உங்கள் ஹைம் டு தி சீ போன்ற ஒரு கவிதை வேறு எப்படி எழுதியிருக்க முடியும்? தயவுசெய்து - என் மகிழ்ச்சிக்காக இந்த கவிதையை உங்களிடம் படிக்கலாமா? ”பின்னர் நான் அதைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்: 

தம்பி, தந்தை, காதலன்! ...

நான் உங்கள் நீரின் பெரிய தோட்டத்திற்குள் நுழைந்து பூமியிலிருந்து வெகு தொலைவில் நீந்துகிறேன்.

அலைகள் ஒரு பலவீனமான நுரையுடன் வந்து, தோல்வியை நோக்கி ஓடுகின்றன. கடற்கரை நோக்கி, அதன் சிவப்பு சிகரங்களுடன்,

அதன் வடிவியல் வீடுகளுடன், பொம்மை பனை மரங்களுடன்,

அவை கடுமையான நினைவுகளைப் போல தெளிவான மற்றும் அபத்தமானவை!

நான் உன்னுடன் இருக்கிறேன், கடல். என் உடல் உங்கள் தூண்டுதலான தசைகளுக்கு எதிராக போராடும் வில் போல நீட்டியது.

நான் இன்னும் சில நிமிடங்கள் கவிதையின் எழுத்துப்பிழையின் கீழ் இருந்தேன். பின்னர், மீண்டும் என்னிடம் வந்து, "நீங்கள் ஒரு நூலகர் என்று நான் புரிந்துகொள்கிறேன்" என்று கேட்டேன்.

“ஆம், நான் அந்த நிலையை அனுபவித்தேன். மேசையில் உட்கார்ந்து, என் நூலகத்தில் உள்ள அனைத்து புத்தகங்களையும் - அறிவியல், தத்துவம், இறையியல் மற்றும் வரலாறு பற்றிய புத்தகங்களை வாசிப்பதை நான் அடிக்கடி காட்சிப்படுத்துகிறேன். ”

"மனித ஆன்மாவிலுள்ள முரண்பாடுகள் மற்றும் முரண்பாடுகளை ஆராய்வதற்கான வெளிப்படையான, உண்மையான, பொதுவான இடத்தை நீங்கள் மீறியதால், சர்ரியலிசம் உங்கள் எழுத்து பாணியாக மாறியது. உங்கள் எழுத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு படமும் சின்னமும் பல பரிமாணங்களைக் கொண்டிருப்பதில் ஆச்சரியமில்லை. அதுவே சிறந்த எழுத்தை உருவாக்குகிறது. நான் உங்களிடம் இன்னொரு கேள்வி கேட்கலாமா? ”என்று கேட்டேன்.

"எந்த கேள்வியும் மேலே செல்லுங்கள்" என்று அவர் பதிலளித்தார். 

“நீங்கள் ப்யூனோஸ் அயர்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் இலக்கிய பேராசிரியராகவும் இருக்கிறீர்கள். ஆக்கபூர்வமான எழுத்தின் வழியில் கற்பித்தல் வரலாம் என்று நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? நான் உங்களிடம் இந்த கேள்வியைக் கேட்டேன், ஏனென்றால் இந்த சிக்கலை நானே சந்தித்தேன். ஒவ்வொரு சொற்பொழிவுக்கும் பிறகு, என் எழுத்துக்கு திரும்புவதற்கு எனக்கு நீண்ட இடைவெளி தேவை என்று நினைக்கிறேன் - கவிதை, நாடகம் அல்லது புனைகதை. ”

"நீங்கள் இப்போது சொன்னது எனக்கு புரிகிறது. ஆனால் ஒருவருடைய கற்பித்தல் ஒருவருடைய சுய விரிவாக்கமாக இல்லையா? உதாரணமாக, ஷேக்ஸ்பியர் அல்லது கார்லைல் - என்னுடைய மற்றொரு பிடித்த ஆங்கில எழுத்தாளர் - நான் எனது படைப்பு எழுத்தில் என்னுடன் ஒத்துழைக்கிறேன் என்று நினைத்தேன். உங்கள் கற்பித்தல் மிகவும் பகுப்பாய்வு செய்யாத வரை, அது உண்மையில் உங்கள் படைப்பு கற்பனையை உற்சாகப்படுத்தும். ”

"நீங்கள் என்னை ஒரு புதிய நிலைக்கு உணர்த்தியிருக்கிறீர்கள்," என்று நான் சொன்னேன். "ஃபிராங்க்ளின் & மார்ஷலில் படைப்பு எழுத்தில் ஒரு பாடத்தை வழங்கும்படி என்னிடம் கேட்கப்பட்டதை நான் குறிப்பிடலாம். எனது மாணவரின் கவிதைகள் மற்றும் கதைகள் குறித்து கருத்து தெரிவிப்பதில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன், ஏனென்றால் இந்த அனுபவம் என்னை எனது சொந்த படைப்பு எழுத்தின் எல்லைக்குள் வைத்திருக்கிறது. ”

இன்னொரு நீண்ட இடைநிறுத்தம் இருந்தது, அதற்குப் பிறகு நான் அவரிடம் கேட்டேன், “நீங்கள் பல விரும்பத்தக்க விருதுகளைப் பெற்றிருக்கிறீர்கள், குறிப்பாக லெஜியன் ஆப் ஹானர், நீங்கள் பெரும்பாலும் சாமுவேல் பெக்கெட் மற்றும் கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸுடன் சமன் செய்யப்பட்டுள்ளீர்கள். இந்த க ors ரவங்கள் உங்களை மகிழ்ச்சியடையச் செய்கின்றன என்று நான் கருதுகிறேன். "

"நிச்சயமாக இந்த அங்கீகாரங்கள் ஆண்களை திருப்திப்படுத்துகின்றன. ஆனால் நான் அடிக்கடி உணர்ந்த பொது அங்கீகாரம் ஒருவரின் தனியுரிமையையும் பாதிக்கிறது. நீங்கள் புகழை அடையும்போது, ​​ஒரு எழுத்தாளராக, அடிப்படையில், தனிமையில் இருக்கும் இடத்தில் நீங்கள் பிடிக்க வேண்டும். ”

"நான் இதை புரிந்துகொள்கிறேன், ஏனென்றால் படைப்பு என்பது ஒரு எழுத்தாளரின் ஆத்மாவின் தனி அறைகளில் மட்டுமே செயல்படும் ஒரு செயல்பாடு. நீங்கள் ஒரு கவிதையை தனிமையில் எழுதுகிறீர்கள், கிட்டத்தட்ட தியான நிலையில். ”

காலை உணவில் எங்கள் உரையாடலுக்குப் பிறகு, நான் பைன் தெருவில் உள்ள எனது குடியிருப்பில் திரும்பினேன். ஆனால் நான் பிற்பகலில் மற்றொரு அமர்வை ஆவலுடன் எதிர்பார்த்தேன். நான் விருந்தினர் மாளிகையில் நுழைந்தபோது, ​​லாபியில் எனக்காக போர்ஜஸ் காத்திருந்தார். அவரும் என்னை மிகவும் அன்பாக அழைத்துச் சென்றார் என்று தோன்றியது. நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் அடுத்த ஒரு சோபாவில் அமர்ந்தேன், நான் மீண்டும் திறந்தேன். "இந்த நேரத்தில், திரு போர்ஜஸ், உங்களை பாதித்த எழுத்தாளர்களைப் பற்றி நான் உங்களிடம் கேட்க விரும்புகிறேன்."

"நான் பல எழுத்தாளர்களால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளேன், ஆனால் எனது எழுத்துக்களில் மிகத் தெளிவான இரண்டு தாக்கங்கள் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ் மற்றும் நபோகோவ். நபோகோவ் பாலியல் பற்றி தைரியமாக கையாண்டதற்காக நான் பாராட்டுகிறேன், இருப்பினும் அவரது மொழி இன்னும் வழக்கமானதாக இருக்கிறது. ஆனால் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ், நான் எப்போதும் எனக்கு மிகவும் நெருக்கமான ஒருவராகவே பார்த்தேன். நான் அவரை நோக்கி ஈர்க்கப்பட்டதற்கு ஒரு காரணம், அவனுடைய கண்பார்வையிலும் சிக்கல் இருந்தது. அவர் அனைத்து வகையான லென்ஸ்கள், குவிந்த மற்றும் குழிவானவற்றைப் பயன்படுத்தினார் என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. அவரது வாழ்க்கையின் முடிவில், அவர் கிட்டத்தட்ட குருடராகிவிட்டார். எனவே எப்படியிருந்தாலும் நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பகிர்ந்துகொள்வது குருட்டுத்தன்மைதான். ஆனால், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் மொழியைக் கையாண்டதே என்னை மிகவும் ஆழமாகக் கவர்ந்தது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் யுலிஸஸ் ஒரு சிறந்த சுற்றுப்பயணமாக இருக்கவில்லையா? அவர் சாதாரண உரைநடை தொடரியல் மூலம் சுதந்திரங்களை எடுத்துக் கொண்டார், மேலும் அவரது எண்ணங்கள் அவரது எண்ணங்களின் ஓட்டத்தில் ஓட அனுமதித்தன. பனிச்சரிவு போல பாயும் யுலிஸஸின் கடைசி 40 பக்கங்களை நீங்கள் நினைவு கூரலாம். ஆனால் ஃபின்னேகன்ஸ் வேக்கில் தான் அவர் தனது படைப்பு கற்பனையின் இறுதி நிலையை அடைகிறார். கவிதை நிறைந்த அவரது பார்வையை மீண்டும் உருவாக்க அவர் கிட்டத்தட்ட கண்டுபிடித்த ஒரு மொழி இங்கே இருந்தது. நான் பெரும்பாலும் ஒரு சுருக்கமான எழுத்தாளராகக் கருதப்படுகிறேன், ஆனால் இந்த நாவலில் ஜாய்ஸ் கிட்டத்தட்ட விவரிக்க முடியாதவர் அல்லவா? ஆனால் இன்னும் அவருடைய உருவங்களே சக்திவாய்ந்தவை. ” கவிதை நிறைந்த அவரது பார்வையை மீண்டும் உருவாக்க அவர் கிட்டத்தட்ட கண்டுபிடித்த ஒரு மொழி இங்கே இருந்தது. நான் பெரும்பாலும் ஒரு சுருக்கமான எழுத்தாளராகக் கருதப்படுகிறேன், ஆனால் இந்த நாவலில் ஜாய்ஸ் கிட்டத்தட்ட விவரிக்க முடியாதவர் அல்லவா? ஆனால் இன்னும் அவருடைய உருவங்களே சக்திவாய்ந்தவை. ” கவிதை நிறைந்த அவரது பார்வையை மீண்டும் உருவாக்க அவர் கிட்டத்தட்ட கண்டுபிடித்த ஒரு மொழி இங்கே இருந்தது. நான் பெரும்பாலும் ஒரு சுருக்கமான எழுத்தாளராகக் கருதப்படுகிறேன், ஆனால் இந்த நாவலில் ஜாய்ஸ் கிட்டத்தட்ட விவரிக்க முடியாதவர் அல்லவா? ஆனால் இன்னும் அவருடைய உருவங்களே சக்திவாய்ந்தவை. ”

"நீங்கள் சர்ரியலிசத்துடன் தொடர்புடையவர் என்று நான் ஏற்கனவே கூறியுள்ளேன். அவரது காலத்தின் கலையில் ஒரு பெரிய அடக்குமுறையை உருவாக்கிய சால்வடார் டாலியால் நீங்கள் செல்வாக்கு பெற்றிருக்கிறீர்களா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, ஏனென்றால் அவருடைய ஓவியங்கள் அவற்றின் ஆற்றலை அவர் எப்போதுமே பயன்படுத்திய பொருத்தமற்ற மற்றும் மிகச்சிறந்த படங்களிலிருந்து பெற்றன. ”

"இல்லை, சால்வடார் டாலியைப் பற்றி நான் கேள்விப்பட்டேன், ஆனால் எனது காட்சி ஊனமுற்றதால் அவரது ஓவியங்களை என்னால் ஒருபோதும் பார்க்க முடியவில்லை. ஆனால் நான் கற்பனையிலும் சமமாக ஆர்வமாக உள்ளேன். ”

"டி.இ.ஹுல்ம் தலைமையிலான பிரிட்டிஷ் கற்பனை இயக்கத்தை நீங்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும், அவர் கவிதைகளின் உண்மையான சாராம்சம் பிம்பம் என்று வலியுறுத்தினார். ஆனால் ஹல்ம்ஸ் படங்களுக்கும் உங்களுக்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசத்தை நான் கவனிக்கிறேன். அவரது படங்கள் நேரியல் மற்றும் ஒரு பரிமாணமாக இருக்கும்போது, ​​உங்கள் படங்கள் முப்பரிமாணமானது - உண்மையில், பல பரிமாணங்கள். அப்படித்தான் நீங்கள் ஒரு வாசகரின் மனதில் ஈடுபடுகிறீர்கள், மனித ஆன்மாவின் மிகச்சிறந்த அடுக்குகளில் ஆழமாக மூழ்குவதற்கு அதை அழைக்கிறீர்கள். ”

"அங்கே நீங்கள் மீண்டும் உங்கள் புகழைப் பொழிகிறீர்கள், எனக்கு தகுதியற்ற பாராட்டுக்கள்."

"நான் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸிடம் திரும்புவேன்," என்றேன். “கேம்பிரிட்ஜில் நான் எழுதிய எனது முனைவர் பட்ட ஆய்வறிக்கையில் ஜாய்ஸ் தான் முக்கிய ஆசிரியர் என்று நான் உங்களுக்குச் சொல்லியிருக்க வேண்டும். எனது ஆராய்ச்சியில் நான் சேர்த்த மற்ற இரண்டு எழுத்தாளர்கள் வர்ஜீனியா வூல்ஃப் மற்றும் டோரதி ரிச்சர்ட்சன் என்றாலும், ஜாய்ஸ் தான் எனது கற்பனையை எல்லா வழிகளிலும் வைத்திருந்தார். அதனால்தான் உங்களுக்கும் எனக்கும் இடையில் இன்னொரு தொடர்பு இருப்பதாக நான் காண்கிறேன், அதுதான் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ். ”நான் சிறிது நேரம் இடைநிறுத்தப்பட்டு மீண்டும் தொடங்கினேன்,“ நீங்கள் ஒரு சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளராக இருந்தீர்கள், ஏனென்றால் நீங்கள் தி ஹேப்பி பிரின்ஸ் மொழிபெயர்க்கவில்லை ஸ்பானிஷ்? மொழிபெயர்ப்பையும் ஒரு ஆக்கபூர்வமான செயலாக நீங்கள் கருதுகிறீர்களா என்று நான் கேட்க விரும்புகிறேன். மொழிபெயர்ப்பிலும் நான் ஆர்வமாக இருப்பதால், இந்தச் செயல்பாட்டைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்பதை அறிய விரும்புகிறேன். ”

அசல் மொழிபெயர்ப்பு - கவிதை அல்லது புனைகதை - மிகச்சிறந்ததாக இருந்தாலும், மொழிபெயர்ப்பை ஒரு படைப்புப் பயிற்சியாக நான் கருதுகிறேன். ஆனால் மொழிபெயர்ப்பு என்பது மேடையில் நடிப்பது போன்றது. ஹேம்லெட் அல்லது லியர் வேடத்தில் ஒரு நடிகர் எப்படி நடிக்கிறார்? தனது பங்கை வெற்றிகரமாகச் செயல்படுத்துவதற்காக, அவர் வகிக்கும் பாத்திரத்துடன் அந்த இறுதி அளவிலான அடையாளத்தை அவர் அடைய வேண்டும். ”

"நான் உங்களுடன் முற்றிலும் உடன்படுகிறேன்," என்று நான் பதிலளித்தேன். “உண்மையில், ஒரு சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளராக இருந்த ஃபெலிசியானோ (போர்த்துகீசிய கவிஞர்) ஒரு அறிக்கையை நான் நினைவு கூர்கிறேன். அசல் சில மொழிபெயர்ப்புக்கு விசுவாசமற்றதாக தோன்றும் சந்தர்ப்பங்கள் உள்ளன என்பதை அவர் சில சூழலில் கவனித்திருக்க வேண்டும். ”போர்ஜஸ் ஒரு லேசான சிரிப்பில் வெடித்தார். "அவ்வளவுதான். ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர் ஒரு டூயட்டில் பங்கேற்கும் ஒரு இசைக்கலைஞரைப் போன்றவர். இது ஒரு பியானோவுடன் ஒரு செலோ போன்றது - அல்லது அந்த விஷயத்தில் எந்தவொரு இரண்டு கருவிகளும் ஒருவருக்கொருவர் முழுமையற்ற ஒற்றுமை, அதே மெல்லிசை இசைக்கும்போது. ”

விருந்தினர் மாளிகையில் போர்ஜஸைச் சந்திக்க அதே பிற்பகலில் நான் நடந்து செல்லும்போது, ​​ஆவல் மற்றும் உற்சாகத்தின் அலைகளின் முகடு சவாரி செய்வது போல் உணர்ந்தேன். நான் வாசலில் ஒரு மென்மையான தட்டிக் கொடுப்பதற்கு முன்பு, உள்ளே இருந்து ஒரு குரல் வந்தது, அவர் ஏற்கனவே என் காலடிகளைக் கேட்டது போல. ஒரு குருடனின் காற்றில் சிறிதளவு கிசுகிசுப்பைக் கூட கேட்கும் திறன் அதிகம்.

"பேராசிரியர் குமாரில் வாருங்கள்" என்று அவர் என்னை மிகவும் குரலில் வரவேற்றார்.

"இந்த நேரத்தில் உங்களுக்காக கேள்விகள் நிறைந்த ஒரு பையை வைத்திருக்கிறேன், மிஸ்டர் போர்ஜஸ்," நான் தொடங்கினேன்.

"உங்களைப் பற்றி நினைப்பது எழுத்து, பிரபஞ்சம் மற்றும் நோக்கம் பற்றிய அனைத்து நாணயங்களின் பெட்டியையும் கட்டவிழ்த்துவிட்டது ... நான் ஒரு உண்மையால் ஆர்வமாக இருந்தேன் - ஒரு நாவலை எழுத நீங்கள் ஏன் கவலைப்படவில்லை? சிறுகதைகள், கவிதைகள் மற்றும் விமர்சன கட்டுரைகள் மட்டும் ஏன்? ”

"நான் ஒரு நாவலாசிரியர் அல்ல," என்று அவர் உறுதியாக கூறினார். "கற்பனையாக இருக்கலாம், நான் அனுபவிக்கும் உலகம் ஒரு நாவலின் பரந்த நிலப்பரப்பில் தன்னைத் தக்கவைத்துக் கொள்ள முடியாது. நான் ஒரு தவளை போல உணர்கிறேன், படிப்படியாக படிப்படியாக - ஒரு கதையோ அல்லது கவிதையையோ எழுதுவது அல்லவா? ”பின்னர், நீண்ட இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு, அவர் மீண்டும் தொடங்கினார்:“ ஆனால் நான் எண்ணற்ற நாவல்களைப் படித்திருக்கிறேன். குறைந்த பட்சம் 1965 வரை என் கண்பார்வை என்னைக் கைவிட்டு, என் நினைவகத்தின் நீர்த்தேக்கத்தில் மூழ்கி, என் எழுத்தில் நான் நெய்த உருவங்களையும் யோசனைகளையும் வெளியேற்றினேன். ஆனால் நான் மிகவும் ரசிக்கும் நாவலாசிரியர் ஜோசப் கான்ராட். அவர் என்னை சதி செய்கிறார், என்னைக் கவர்ந்திழுக்கிறார், வாழ்க்கையின் புதிரை எதிர்கொள்ள என்னைத் தூண்டுகிறார். ”

"நீங்கள் அவரின் இருதய இதயத்தை குறிக்கிறீர்களா?" நான் கிட்டத்தட்ட தலையிட்டேன். “அதுவும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த நாவல். திரு போர்ஜஸ், இந்த நாவலைப் பற்றி நான் பிராங்க்ளின் & மார்ஷலில் ஒரு முழு செமஸ்டர் படிப்பை வழங்கினேன், என் மாணவர்கள் கான்ராட் தனது வாசகர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள விரும்புவதைப் பற்றி விவாதித்தனர். "

"மனித அனுபவத்தின் புதிரானது கான்ராட்டின் எழுத்தை உற்சாகப்படுத்துகிறது - மர்மம், குழப்பம், உண்மையற்ற தன்மை மற்றும் வாழ்க்கையின் அபத்தங்கள். அவர், என் மனதில், ஒரு வகையான கற்பனையாளர் - என்னைப் போல. அவரைப் போலவே, வாழ்க்கையின் நிஜமும் அதன் மர்மத்தை இருளின் இதயத்தில் வெளிப்படுத்தியிருப்பதைக் காண்கிறேன். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஒருவர் பார்வையற்றவராக இருக்கும்போதுதான் ஒருவர் இன்னும் தெளிவாகக் காணத் தொடங்குகிறார், மேலும் விஷயங்களை நன்றாக புரிந்துகொள்கிறார். ”

"திரு போர்ஜஸ், உங்கள் எழுத்தைப் பற்றி ஒரு விஷயம் எப்போதும் எனக்குள் ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. ஒருபுறம், நீங்கள் தத்துவம் மற்றும் இறையியலில் ஆழமாக இருக்கிறீர்கள், மறுபுறம் நீங்கள் கவிதை எழுதுகிறீர்கள் - அழகான கவிதை. ”

“ஒருபுறம் தத்துவத்திற்கும் மறுபுறம் கவிதைக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பதை நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். தத்துவத்தில் நீங்கள் காணும் சாதாரண உரைநடை தொடரியல் மற்றும் வாக்கிய அமைப்பு ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான அற்பமான வேறுபாடு, மேலும் பலவற்றைக் குறிக்கும் கவிதை எழுதுதல்…. உண்மையில், கவிதை, இறையியல் மற்றும் தத்துவம் ஆகியவை ஒரே மாதிரியானவை என்பதை நான் வலியுறுத்த வேண்டும். ”

"ஒரு அருமையான நுண்ணறிவு," நான் ஒப்புக்கொண்டேன். "தத்துவத்திற்கும் வசன எழுத்துக்கும் இடையிலான இந்த மர்மமான தொடர்பை உங்கள் வாசகர்கள் பலரும் புரிந்து கொள்ள மாட்டார்கள்."

"புதிரானது உங்கள் படைப்பின் கற்பனையைத் தூண்டும் முக்கிய சக்தியான உங்கள் எழுத்தின் சாராம்சமாக இருந்தால், இந்த செயலற்ற தன்மையை அங்கீகரிப்பது மனித அறிவுக்கு உங்கள் முதன்மை பங்களிப்பாகும்." நான் மீண்டும் தொடங்குவதற்கு முன்பு ஆழ்ந்த மூச்சு எடுத்தேன்.

"சில தருணங்களுக்கு முன்பு, உங்கள் கடந்தகால வாழ்க்கையின் யோசனைகள், படங்கள் மற்றும் அனுபவங்களைக் கொண்டுவருவதற்காக உங்கள் நினைவகத்தின் நீர்த்தேக்கத்தில் எப்படி ஆழமாக டைவ் செய்கிறீர்கள் என்று சொன்னீர்கள். நினைவகத்தை வாழ்க்கையின் சிறந்த உண்மையாக நீங்கள் ஏன் அங்கீகரிக்கிறீர்கள் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. கேம்பிரிட்ஜில் எனது முனைவர் பட்ட ஆய்வானது பெர்க்சன் மற்றும் ஸ்ட்ரீம் ஆஃப் கான்சியஸ்னஸ் நாவலில் இருந்தது என்பதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். ஆனால் பெர்க்சன் நினைவகத்தைப் பற்றி என்ன சொன்னார் என்பதை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன், நீங்கள் இப்போது என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்டீர்கள். அவர் நினைவகத்தை இரண்டு பிரிவுகளாக வகைப்படுத்துகிறார் - முதல் வகையான நினைவகத்தை அவர் மாமோயர் வோலோன்டேர் என்றும் இரண்டாவது வகையான நினைவகம் மெமோயர் இன்வோலோன்டைர் என்றும் அழைக்கிறார். இது பிந்தைய நினைவகம், இது பெர்க்சோனியன் சொற்களைப் பயன்படுத்தாமல் நீங்கள் குறிப்பிட்டது, இது தூய நினைவகம். அவர் சொல்லும் இந்த நினைவகம் தன்னிச்சையானது, ஏனென்றால் அது ஒருவரின் கடந்த காலத்திலிருந்து உருவங்களையும் யோசனைகளையும் சேமித்து வைக்கிறது, மேலும் அவை ஒரு குளத்தில் (கிங்ஃபிஷரைப் போல) மீன் போல சுழல்கின்றன. ஒரு எழுத்தாளர் தனது படைப்பு எழுத்துக்காக ஈர்க்கும் இந்த பரந்த படங்களின் களஞ்சியமாகும். உண்மையில், பெர்க்சன் விரிவாகக் கூறும் ஒரு எண்ணம் எப்போதும் என்னைக் கவர்ந்தது. மனித உணர்வு என்பது ஒரு நீண்ட முடிவில்லாத வாக்கியமாகும் என்று அவர் உணர்கிறார், ஒருவர் பிறந்த தருணத்திலிருந்து அவரது வாழ்க்கையின் இறுதி வரை பேசத் தொடங்குகிறார். ”

"கண்கவர்," போர்ஜஸ் விந்து வெளியேறினார். "நிச்சயமாக நான் சுவிட்சர்லாந்தில் இருந்தபோது பெர்க்சனின் சிலவற்றைப் படித்திருக்கிறேன், ஆனால் நான் ஒருபோதும் அவரது நினைவக தத்துவத்தை ஆழமாகப் பார்க்கவில்லை, இந்த உண்மையை எனக்கு மிகவும் கூர்மையாக தெளிவுபடுத்தியதற்கு நன்றி தெரிவிக்கிறேன்."

"எந்தவொரு கருத்தையும் நான் ஒருபோதும் நம்பவில்லை என்பது உங்களுக்குத் தெரியும்," என்று அவர் கூறினார், உரையாடலின் புதிய பாதையில் திரும்பினார். "உண்மையில் நான் எப்போதுமே என்னை ஒரு பயமுறுத்தும் வீரன் என்று அழைத்தேன். நான் எப்போதுமே எந்தவிதமான சான்றிதழையும் நம்பவில்லை. ”

"ஆனால் உங்கள் பயம், திரு போர்ஜஸ், நான் அதை உங்கள் பணிவு, உங்கள் அடக்கம் என்று கருதுகிறேன். ஒரு மனிதன் எவ்வளவு பெரியவனாக இருக்கிறானோ, அவனது சிந்தனையிலும் எழுத்திலும் அவர் உறுதியாக இருக்கிறார். விஷயங்களை ஒரு திட்டவட்டமாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நினைப்பது ஒரு சாதாரண மனம் மட்டுமே. ”

"நான் மிகவும் தாழ்மையானவனா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை," என்று அவர் முணுமுணுத்தார். என் வாழ்க்கையில் எனக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லை. நான் கண்களை மூடும்போது, ​​நான் மகிழ்ச்சியுடன் வெளியேற விரும்புகிறேன். மரணம் எனக்கு எந்த பயமும் இல்லை. மாறாக, அது ஒரு நம்பிக்கையுடன் வரும் - மற்றொரு வாழ்க்கைக்கான நம்பிக்கை, மற்றொரு விமானத்தில். ஆனால் போய்விட்டால், நான் நேரத்தின் டேப்லெட்டைத் துடைத்தெறியப்படுவதைப் போல உணர விரும்புகிறேன், ஒரு வார்த்தை மீண்டும் எழுதப்படக்கூடாது. நான் மறக்க விரும்புகிறேன் ... ”

"மறந்துவிட்டீர்களா?" நான் அவனது வார்த்தையை அரைத்துக்கொண்டேன். “ஒருபோதும், திரு போர்ஜஸ். இலக்கிய உலகில் நிகழ்ந்த மிகப் பெரிய விஷயங்களில் ஒன்றாக சந்ததியினர் உங்களை நினைவில் கொள்வார்கள். ”

"எங்கள் இந்து மறுபிறப்பு பற்றிய கருத்தை நீங்கள் நெருங்கி வந்ததைப் போல இது தெரிகிறது, நான் கற்பனை செய்கிறேன், வெவ்வேறு வழிகளில் விளக்கலாம். இது இருத்தலின் ஒரு கட்டத்தின் முடிவு மற்றும் மற்றொரு கட்டத்தின் ஆரம்பம் போன்றது, இது அதன் விழிப்புணர்வை அதிக பலனளிக்கும் அனுபவத்தைக் கொண்டு வரக்கூடும். ”

"ஒரு கடைசி கேள்வி, திரு போர்ஜஸ்," நான் சொன்னேன். “பெரும்பாலான எழுத்தாளர்கள் எழுதுவது ஒரு வேதனையான அனுபவம் என்று நினைக்கிறார்கள். இதைப் பற்றி நீங்கள் என்ன சொல்ல வேண்டும்? ”

“இல்லை, எழுதுவது மிகவும் மகிழ்ச்சியான செயலாக இருக்க வேண்டும். ஏனெனில் படைப்பின் செயல்பாட்டில் நீங்கள் ஆராய்ந்து, முன்னேறி, நீங்கள் உயிருடன் இருப்பதாக உணர்கிறீர்கள். நாம் உருவாக்கும் போது நாங்கள் இருக்கிறோம் என்று நான் கூறுவேன், நாங்கள் எழுதவோ சிந்திக்கவோ இல்லாதபோது நாங்கள் உணர்ச்சிவசப்படுகிறோம். ”

நான் என் காலில் எழுந்தபோது, ​​ஒரு சூடான கைகுலுக்கலுக்காக அவர் காலில் தன்னைத் திரட்டிக் கொள்வதைக் கண்டேன். ஆனால் நான் மெதுவாக அவரை சோபாவில் பின்னுக்குத் தள்ளி, அவரது வலது கையை என் இடது பக்கம் எடுத்து அதன் மீது ஒரு மென்மையான முத்தத்தை நட்டேன். "கடவுள் தயாராக நாம் எங்காவது, எப்படியாவது மீண்டும் சந்திக்க விரும்புகிறோம்."

விருந்தினர் மாளிகையிலிருந்து நான் வெளியேறும்போது, ​​வளிமண்டலத்தில் ஒரு மூடுபனி உருவாகுவதைக் கண்டேன், என் தலையில் ஒரு லேசான தூறல் துளியை உணர்ந்தேன். ஒரு சிறந்த எழுத்தாளருடன் சில மணிநேரங்களைப் பகிர்ந்துகொள்வதற்கும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஒரு பெரிய மனிதர் பகிர்ந்து கொண்டதற்கும், அவரின் உள்ளார்ந்த எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகள் சிலவற்றை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்வதற்கும் என் இதயத்தில் ஒரு அடக்கமுடியாத உணர்வு எழுந்தது. ஃபிராங்க்ளின் & மார்ஷலில் கற்பித்தல் - வாழ்க்கையின் சாம்பல் நிறத்தில் திரும்புவதற்கான நேரம் இது. 

ஜார்ஜ் லூயிஸ் போர்ஹேஸின் மரணம் குறித்த செய்தி ஜூன் 14, 1986 அன்று பத்திரிகைகளில் வெளிவந்தபோது, ​​நான் மிகவும் அன்பான நண்பரை இழந்துவிட்டதாக உணர்ந்தேன். அன்றைய உள்நாட்டு நினைவுகளின் நினைவுகள் என் மனதில் பதியின. நான் கண்களை மூடிக்கொண்டிருந்தேன், அங்கே நான் அவருடன் விருந்தினர் அறையில் அமர்ந்திருந்தேன், பல சமகால எழுத்தாளர்களை விட நான் பாராட்டிய ஒரு எழுத்தாளருடன் உரையாடினேன்.

"மரணம் என்னைப் பயமுறுத்துவதில்லை என்று நான் சொன்னேன் என்பதை நான் தெளிவுபடுத்துகிறேன்," என்று அவர் மீண்டும் வந்தார். "நான் சொன்னது என்னவென்றால், மரணம் என்பது ஒரு பிரபஞ்சத்தை மற்றொரு பிரபஞ்சத்திற்குள் திறப்பது மட்டுமே, ஒருவரை வேறு விமானத்தில் மீண்டும் வாழவும், தொடர்ந்து பாடுபடுவதற்கும் தேடுவதற்கும் ஆகும்."