Blindness Study Guide/ குருட்டுத்தன்மை ஆய்வு வழிகாட்டி 1

குருட்டுத்தன்மை ஆய்வு வழிகாட்டி

நோபல் பரிசு வென்ற ஜோஸ் சரமகோவின் 1998 ஆம் ஆண்டு புத்தகத்தில், பெயரிடப்படாத நகரம் "வெள்ளை நோய்" என்ற ஒரு தொற்றுநோயால் சூழப்பட்டுள்ளது, இது அனைவரையும் உடனடியாக பார்வையற்றவர்களாக மாற்றுகிறது. எல்லோரும், அதாவது, ஒரு பெண்ணைத் தவிர. கைவிடப்பட்ட ஒரு பைத்தியக்கார இல்லத்தில் 300 பேருடன் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட ஏழு பேரின் கதையை இந்த நாவல் பின்பற்றுகிறது. குருட்டு உலகில் வாழும் கொடூரங்களை மட்டுமல்லாமல், தனிமைப்படுத்தலில் பிடிக்கும் மனிதகுலத்தின் மிக அடிப்படையான கூறுகளையும் தப்பிப்பதற்காக இந்த ஏழு பேரும் ஒன்றிணைக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளனர். ஒருமுறை தனிமைப்படுத்தலில் இருந்து இசைக்குழு இப்போது முற்றிலும் குருட்டு நகரத்தில் செல்ல முயற்சிக்க வேண்டும், அங்கு மனிதநேயம் அனைத்தும் விலங்கு குழப்பத்தில் இறங்கியுள்ளது. அதிசயமாக தனது பார்வையை காப்பாற்றிய ஒரு பெண்ணின் உதவியால் மட்டுமே, மனிதகுலத்தின் சில துண்டுகளை பிடித்து, மனிதனாக இருப்பதை அடையாளம் காண முடியும்.

குருட்டுத்தன்மை முதன்முதலில் 1995 இல் போர்ச்சுகலில் என்சாயோ சோப்ரே எ செகுவேரா என வெளியிடப்பட்டது. ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு 1998 இல் வெளியிடப்பட்டது. இந்த புத்தகம் சரமகோவின் மிகவும் பரவலாக வாசிக்கப்பட்ட புத்தகமாக உள்ளது, இது 2008 ஆம் ஆண்டு வெளியான திரைப்படத்தின் காரணமாக, பிரேசிலிய இயக்குனர் பெர்னாண்டோ மீரெல்லெஸ் இயக்கியது. நாவலில். குருட்டுத்தன்மை "கட்டுரைகளின்" இரண்டு பகுதித் தொடரின் முதல் பாதியை உள்ளடக்கியது (அசல் போர்த்துகீசிய தலைப்பு கட்டுரை பற்றிய பார்வையற்ற தன்மை என மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது). இரண்டாவது ஒரு நாடக வெளியீட்டைக் காணவில்லை, ஆனால் மொழிபெயர்ப்பில் சீயிங் என்று வெளியிட்டுள்ளது .

குருட்டுத்தன்மை சரமகோவின் படைப்பின் சிறப்பியல்புடைய பல ஸ்டைலிஸ்டிக் கூறுகளைக் கொண்டுள்ளது. முதலாவதாக, அவரது புத்தகத்தின் முன்மாதிரி ஓரளவு அருமை. நாவலில், சமூகம் முழுவதும் குருட்டுத்தன்மையின் ஒரு தொற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது, இது அனைவரின் பார்வைத் துறையையும் வழக்கமான கறுப்புக்கு மாறாக பால் வெள்ளை நிறமாக மாற்றுகிறது. எந்தவொரு தனிமைப்படுத்தலும், கிருமிநாசினியும் அல்லது தடுப்பூசிகளும் நோயைப் பரப்புவதைத் தடுக்க முடியாது - பல குடிமக்கள் இது கண் தொடர்பு மூலம் பரவுவதாக நினைக்கிறார்கள். இரண்டாவதாக, சரமகோ எந்தவொரு தனிப்பட்ட பிரதிபெயர்களையும் பயன்படுத்துவதைத் தவிர்க்கிறார். இது நாவலுக்கு யதார்த்தத்தைப் பற்றி எந்தவிதமான குறிப்பும் இல்லாமல் மிதக்கும் உணர்வைத் தருகிறது. இறுதியாக, சரமகோ மேற்கோள் குறிகள் அல்லது உரையாடல் பண்புக்கூறுகளைப் பயன்படுத்த மறுக்கிறார், அதாவது சில நேரங்களில் யார் பேசுகிறார்கள் என்பதைத் தீர்மானிப்பது கடினம். இது நாவலின் திசைதிருப்பப்பட்ட தொனியைத் தக்கவைக்க உதவுகிறது.