சிறிய குளியலறை(துருக்கி)

சிறிய குளியலறை(துருக்கி)

சைன் எர்கன் எழுதிய புனைகதை

ஆங்கிலத்தில் Ayça Türkoğlu

@@@@@

 

மூன்று பேர் ஒன்றாக வாழத் தேர்ந்தெடுப்பது ஒற்றைப்படை என்று எனக்கு நினைவிருக்கிறது. எல்லோருக்கும் சொந்தமாக ஒரு இடம் இருந்த வயதில் நாங்கள் இருந்தோம். அவர்கள் சாதாரண மனிதர்களைப் போல் தோன்றினர். அவை சாதாரணமானவை அல்ல என்பதை நான் உணர்ந்தேன்.

ஒரு சராசரி பெண்ணில் நீங்கள் எதிர்பார்க்கும் பண்புகள் எதுவும் செலனுக்கு இல்லை. அவள் குளிர்ந்தவள், அமைதியானவள், குறிப்பாக பேசக்கூடியவள் அல்ல. அவளுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை, அல்லது அவள் ஒரு வேலையை செய்தால் அவள் அவற்றை ஒருபோதும் குறிப்பிடவில்லை, ஆனால் அதிருப்தியின் தோற்றம் அவள் முகம் முழுவதும் நிரந்தரமாக பூசப்பட்டிருந்தது. நாங்கள் பல மாதங்கள் ஒன்றாக தூங்கினோம், நாங்கள் பேசினோம். அவளைப் பற்றி எனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியும் 

ஒனூர் அவளை விட அமைதியாக இருந்தாள். அவர் தினமும் காலையில் ஒரே நேரத்தில் எழுந்து,  வெளியே சென்று, வீட்டிற்கு வந்து, காலை உணவை-ஆம்லெட் செய்து பாலை-காய்ச்சி வைத்துவிட்டு வேலைக்குச் சென்றார். அவர் திரும்பி வந்தபோது, ​​அந்த நாளில் அவரது திட்டத்தைப் பொறுத்து - அவர் கூடைப்பந்து அல்லது கால்பந்து விளையாடுவார், குளிப்பார், தனது அறையில் தனிமைபடுத்திக்கொண்டு மூடிவிடுவார், டிவி பார்ப்பார். நான் அந்த வீட்டில் நிறைய நேரம் செலவிட்டேன், ஆனால் அவர் எதைப் பற்றியும் உற்சாகமாக இருப்பதை நான் பார்த்ததில்லை. அவர் உற்சாகமடைந்த ஒரே விஷயம் பறவைகள் என்று நினைக்கிறேன். நாங்கள் என்ன செய்கிறோம் என்பதில் எந்த கவலையும் இல்லாமல், அவர் வாசலை பிடிவாதமாக தட்டுவார், "செலன், வாருங்கள், பாருங்கள், அவர்கள் பின் தோட்டத்தில் இருக்கிறார்கள். செலன் மேலே குதித்து ஜன்னலுக்குத் திரும்புவார், அவர் உற்சாகமாக இருந்தார்.

நான் சொல்வது போல், அவர்கள் முதலில் சாதாரணமாகத் தோன்றிய விசித்திரமான மனிதர்கள், ஆனால் அவர்களில் இருவருமே அனானைப் போல விசித்திரமானவர்கள் அல்ல. அயனாக் வீட்டை விட்டு வெளியேறவில்லை. குறைந்தபட்சம், நான் அங்கு இருந்தபோது அவர் அதை ஒருபோதும் செய்யவில்லை. அவர் ஒரு இருண்ட சிறிய அறையில் தங்கியிருந்தார்,  மறைவாக சிறப்பாக பணியாற்றியிருக்கலாம். ஆனால் நான் அவனது அறையில் மட்டுமே அவரைப் பார்த்தேன். அவர்  அறையில் சோபாவில் தூங்குவார் அல்லது மேஜையில் வேலை செய்வார். அவர் எப்போதுமே எதாவது சிற்றுண்டி செய்து கொண்டிருந்தார், அவர் சவாரி செய்வதை நான் பார்த்திராத வகையில் பைக்கை சரிசெய்து கொண்டிருப்பார், முழு வீடும் அவனது போல, மற்றவர்களைப் போலவே, அவனும் பேசவில்லை. அவர்கள் மூவரில் விந்தையானவர் அவர். நான் அவரைப் பார்த்ததும், ஹலோ சொல்லலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டே அங்கேயே நிற்பேன். அவர் என்னை ஒப்புக் கொண்டாலும் இல்லாவிட்டாலும், அவர் தனது நாளுக்கு இடையூறு விளைவிப்பதாக அவர் கருதவில்லை.

காலப்போக்கில், அவர்களின் குளிர்ச்சி எனக்கு மட்டும் ஒதுக்கப்படவில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். எந்தவொரு நாளிலும் அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஒரு சில வார்த்தைகளுக்கு மேல் பேசவில்லை, மேலும் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியாக வாழ்வது போல் செயல்பட்டனர். இந்த அமைப்பு என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது, ஏனென்றால் அவர்கள் பல வருட நட்பிற்குப் பிறகு அவர்கள் அறை தோழர்களாகிவிட்டார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்; பல ஆண்டுகளாக அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சொல்ல விரும்பும் அனைத்தையும் அவர்கள் ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். எனக்குத் தெரிந்த தொடர்பைத் தவிர்த்து ஏதோ ஒன்றுடன் ஒன்று அவர்களை இணைப்பது போல இருந்தது. அவர்கள் மூவரும் ஒரு வழிபாட்டு அமைப்பின் உறுப்பினர்களாக இருந்திருக்கலாமா அல்லது அதுபோன்ற ஏதாவது ஒன்றா என்று கூட நான் ஆச்சரியப்பட்டேன்.

இந்த வித்தியாசம் இருந்தபோதிலும், செலனுக்கும் எனக்கும் ஒரு தெளிவான புரிதல் இருந்தது. அத்தகைய அமைப்பை ஒப்புக் கொள்ள யாரையாவது கண்டுபிடிக்க நான் சில காலமாக முயற்சித்தேன். அது எங்கள் இருவருக்கும் பொருந்தும் போது நாங்கள் ஒன்றாகத் தூங்கினோம்-அவளுடைய வீட்டில், என்னுடையது அல்ல-அது ஒரு உறவாக மாறும் வாய்ப்பு அமைந்தது.எங்களில் ஒருவர் தெருவில் இருந்து ஒருவருடன் சேர்ந்து கொள்வதற்கான வாய்ப்பை விட சிறியதாக இருந்தது. இந்த எளிமையே என்னை அவளையும் அவளுடைய வீட்டு தோழர்களையும் எவ்வளவு வித்தியாசமாகக் கண்டாலும், என்னை அடிக்கடி அவளுடைய வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தது. நிலைமை இப்படி வரும் என்று நான் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை.

நான் எனது பெரும்பாலான நேரத்தை செலனின் அறையில்  கழித்தேன்.  புகைபிடிக்கும் ஒரே இடம் இதுதான். அவளுடைய வீட்டுத் தோழர்களுடனான எனது பிணைப்பை வலுப்படுத்தும் எண்ணம் எனக்கு இல்லை. அவளுடைய இடத்திற்குச் செல்வதற்கு முன்பு நாங்கள் ஒரு பானத்திற்காக சந்திப்போம். உதவி பேராசிரியராக பதவி உயர்வு பெறுவதற்காக நாங்கள் இருவரும் எங்கள் ஆய்வறிக்கையில் விலகிச் சென்று கொண்டிருந்தோம், எனவே உரையாடல் எப்போதும் இவற்றிற்கு அல்லது பல்கலைக்கழகத்துடனான எங்கள் அனுபவங்களுக்கு திரும்பியது; தனிப்பட்ட விஷயங்கள் மேசையில் இல்லை, ஆனால் அதிகமாக வெளிப்படுத்த வேண்டிய அவசியத்தை நாங்கள் ஒருபோதும் உணரவில்லை.

நாங்கள் நள்ளிரவில் வீட்டிற்குச் செல்வோம். வழக்கம் போல், அனானா தனது கணினியை மடியில் வைத்து சோபாவில் இருப்பார் அல்லது மேசையில் அதைப் பற்றிக் கொண்டிருப்பார். "ஹாய்," செலன் ஹால்வேயில் இருந்து அழைப்பார்.  முன் அறைக்குள் நுழைவது தடைசெய்யப்பட்டதைப் போல  வாழ்த்துக்கு ஒத்த ஒன்று அனானின் உதடுகளை கடந்தும். முதலில், நானும் அவ்வாறே செய்தேன், ஆனால் அது தேவையில்லை என்பதை நான் உணர்ந்தேன், நீண்ட நடைபாதையில் செலனின் படுக்கையறைக்கு நேராக சென்றேன். நான் அந்த வீட்டில் கழித்த எல்லா நேரங்களிலும், நான் ஒருபோதும் முன் அறைக்குள் சென்றதில்லை என்பதை இப்போது நான் உணர்கிறேன்: ஒரு சுவர் புத்தகங்களால் மூடப்பட்டிருந்தது, மற்றொன்று ஒரு நீண்ட அட்டவணையை வைத்திருந்தது, அதில் ஒரு ரெக்கார்ட் பிளேயர், டிவி மற்றும் பழைய தட்டச்சுப்பொறி, ஜன்னலில் ஓனூரால் பூக்கள் இருந்தன என்று நான் கருதினேன்.

ஒனூரின் வெளிச்சம் எப்போதும் இருந்தது, அவர் தனது அறையை விட்டு குளியலறையில் செல்வார். நீங்கள் மூன்று ஹவுஸ்மேட்களையும் விலக்கினால், அது உண்மையில் ஒரு அழகான வசதியான வீடு, அமைதியான மற்றும் நேர்த்தியாக வழங்கப்பட்டது. செலனின் குழப்பமான, ஒழுங்கற்ற அறையிலிருந்து, வீட்டின் மற்ற பகுதிகளில் அவள்  இல்லை என்ற எண்ணம் எனக்கு வந்தது; இந்த விஷயங்களுக்கு ஒனூருக்கு ஒரு கண் இருப்பதாக நான் யூகித்தேன்.

அந்த நாள் மற்றவர்களிடமிருந்து வேறுபட்டதல்ல. நாங்கள் குடிக்கச் சென்றோம், வீட்டிற்கு வந்தோம், உடலுறவு கொண்டோம். பின்னர், நான் குளியலறையில் செல்ல ஆடை அணிந்து அறையை விட்டு வெளியேறினேன். செலனின் அறைக்கு எதிரே உள்ள குளியலறையில் ஒளி இருந்தது. நான் திரும்பினேன். செலன்? என்ன? குளியலறையில் யாரோ இருக்கிறார்கள், நான் சொன்னேன். அனானே வெளிச்சத்தை விட்டுவிட்டார், அவள் சொன்னாள், முன் அறையை சரிபார்க்கவும். அவர் அங்கு இருந்தால், அது காலியாக இருக்க வேண்டும். நான் முன் அறையை சோதித்தேன், ஆனால் அனா அங்கு இல்லை. நான் திரும்பி வந்தேன். இல்லை, என்றேன். பின்னர் அவர் குளியலறையில் இருக்க வேண்டும், என்றாள்.

நான் படுக்கையின் விளிம்பில் உட்கார்ந்து என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். செலன் என்னைப் பற்றி மறந்துவிட்டு, அவளுடைய கண்ணாடிகளை அணிந்து படிக்க ஆரம்பித்திருந்தான். இது போன்ற தருணங்களில் எனது நோக்கம் ஒன்றும் இல்லாததால் தான் அந்த வீட்டில் எப்போதும் தேவையற்றதாக உணர முடிந்தது. வேறு எந்த ஹவுஸ்மேட்களையும் போல எங்கள் தனி வழிகளில் செல்வோம். நான் கொஞ்சம் கதவைத் திறந்தேன்; குளியலறை ஒளி இன்னும் இருந்தது. நான் சிறுநீர் கழிக்க வேண்டியிருந்தது. நான் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அறையைச் சுற்றி நடந்தேன். ஒரே ஒரு குளியலறையை மூன்று பேர் எவ்வாறு சமாளிப்பது? நான் கோபமாக கேட்டேன். எனக்குத் தெரியாது, நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஓட முனைவதில்லை என்று அவர் கூறினார். எப்படியும் இரண்டு குளியலறைகள் உள்ளன.குரலால் அவளைப் பிடிக்க ஒரு திடீர், நம்பிக்கையற்ற வேட்கையை நான் உணர்ந்தேன். நான் சில நிமிடங்கள் சுற்றிக்கொண்டிருந்தேன், இரண்டாவது குளியலறை இருப்பதாக அவள் என்னிடம் சொல்ல நினைத்ததில்லை. அது எங்கே உள்ளது? நான் கேட்டேன், அமைதியாக. முன் கதவு வழியாக, அவள் பதிலளித்தாள்.

நான் அறையை விட்டு வெளியேறி சிறிய குளியலறையில் சென்றேன்; அது ஒருபோதும் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்பது தூசியை பார்த்தவுடன் தெளிவாக தெரிந்தது. பின்னர் அது நடந்தது: என்னைப் பற்றியும் என் வாழ்க்கையைப் பற்றியும் எல்லாவற்றையும் எப்போதும் மாற்றியமைத்த விஷயம் அது. நான் அந்த இடத்திற்கு வந்தேன். இது எனது நம்பிக்கைகள், எனது கருத்துக்கள் மற்றும் எனது தேர்வுகளின் அடித்தளங்களை உலுக்கியது. நான் குளியலறையை விட்டு வெளியேறும்படி என்னை கட்டாயப்படுத்த முயன்றேன், ஆனால் எப்படியோ என் கை கதவை எட்டாது. சிறிது நேரம் கழித்து நான் குளியலறையை விட்டு வெளியேறியபோது-எவ்வளவு நேரம் என்று எனக்குத் தெரியாது-எல்லாம் மாறிவிட்டது. நான் மீண்டும் அறைக்கு வந்த நேரத்தில், செலன்  தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். நான் ஒளியை அணைத்துவிட்டு அவளுக்கு அருகில் படுத்தேன். ஆனால் குளியலறையில் என்ன நடந்தது என்று யோசிப்பதை என்னால் நிறுத்த முடியவில்லை,  என்னால் தூங்க முடியவில்லை.

அடுத்த நாள் பல்கலைக்கழகத்தில், கவனம் செலுத்துவதற்கு பயனற்ற முயற்சிகளை மேற்கொண்டேன். நான் வகுப்பை பாதியிலேயே முடித்துவிட்டு சீக்கிரம் வீட்டிற்கு சென்றேன். நான் இலட்சியமின்றி சுற்றி நடந்தேன். நான் அறியாத இடங்கள் எனக்குத் திறந்தன; தோட்டங்களின் வழியே நடந்தேன், அவற்றின் அழகை முதன்முறையாகக் கவனித்தேன். சரியான தெளிவுடன் ஒலிகள் என் காதுகளை எட்டின. நான் கடந்து வந்த மக்களின் விசித்திரமான ரகசியங்களை என் காதுகள் இணைத்துக்கொண்டன. நான் எவ்வளவு நேரம் நடந்தேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் வீட்டிற்கு வந்ததும் இருட்டாக இருந்தது.

உறவில்லாத இரண்டு நபர்களுக்கு, விதிகள் இரண்டு நபர்களைக் காட்டிலும் மிகவும் நிலையானவை. நான் வாரத்திற்கு இரண்டு முறை செலனைப் பார்த்தேன்; நாங்கள் கடைசி நிமிடத்தில் எங்கள் சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்தோம், பகலில் ஒருவருக்கொருவர் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. குளியலறையின் ரகசியம் பற்றி அவளுக்கு அல்லது அவளுடைய வீட்டு தோழர்களுக்குத் தெரியுமா? நான் கண்டுபிடிக்க ஆசைப்பட்டேன், ஆனால் எனக்கு எப்படி கேட்பது என்று தெரியவில்லை. இரண்டாவது குளியலறையை செலன் குறிப்பிட்ட விதத்தில் அசாதாரணமான எதுவும் இல்லை. அதனால், குளியலறையின் ரகசியம் எனக்கு மட்டுமே தெரியும் என்று நான் உறுதியாக நம்பினேன். ஆனால் நான் நேரே குளியலறையில் திரும்பிச் செல்ல விரும்பினேன்.அங்கு நான் உணர்ந்ததை நான் கற்பனை செய்து பார்க்கவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்தினேன்.அதை மீண்டும் உணரவும். நான் செலனை அழைத்தேன். குழப்பத்தில், அவள் தொலைபேசியில் பதிலளித்தாள். இன்றிரவு நாம் சந்திக்கலாமா என்று கேட்டேன். சரி, அவள் அரை மனதுடன் பதிலளித்தாள். நான் நேராக உன்னிடம் வருவேன், என்றேன். சரி, அவளுடைய தயக்கமின்றி பதில் வந்தது.

அடுத்து நடந்தது வழக்கம் போலவே இருந்தது. நான் குளியலறையில் செல்ல நேரம். நான் உடனடியாக அறையை விட்டு வெளியேறினேன். நான் மற்ற குளியலறையில் செல்வதாக எந்த பாசாங்கும் செய்யவில்லை, நேராக எனது இலக்கை நோக்கி செல்கிறேன். நான் அறையில் இருந்த மேசையை பார்த்துவிட்டு குளியலறையில் சென்றேன். அங்கே அது இருந்தது; எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நான் அதை உருவாக்கவில்லை. நான் அங்கே நின்றேன். நான் ஒளியை இயக்கவில்லை. குரல்கள் என் மூளைக்குள் நுழைந்தபோது நான் அன்புடன் வரவேற்றேன்; நான் அவர்களில் ஒரு பகுதியாக ஆனேன். அவர்கள் என்னிடம் சொன்னதைச் செய்ய நான் தயாராக இருந்தேன்; அது எனக்கு நல்லது. நான் அங்கு எவ்வளவு நேரம் கழித்தேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் நான் மீண்டும் அறைக்குச் சென்றபோது செலன் என்னைப் பற்றி முற்றிலும் மறந்துவிட்டான், படுக்கையில் தூங்கச் சென்றேன். நான் மூலையில் சுருண்டு சுவரைப் பார்த்தேன்.

நாட்கள் இப்படி சென்றன. நாங்கள் இனி வெளியில் சந்திக்கவில்லை, முடிந்தவரை சுருக்கமாக உடலுறவு கொண்டோம். காலையில் வேலைக்குச் செல்வதற்குப் பதிலாக, நீண்ட நடையை மேற்கொண்டேன்; நகரம் ஒருபோதும் ஏமாற்றமடையவில்லை, அது அதன் மிகப்பெரிய ரகசியங்களை எனக்கு வெளிப்படுத்தியது.

நாம் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கவில்லை, ஒரு நாள் தொலைபேசியில் செலன் கூறினார். நான் அவளிடம் கெஞ்சினேன், நான் முதலில் அவளை அப்படி நேசிக்கவில்லை, ஆனால் இப்போது செய்தேன், இது எப்படி ஒரு உறவாக மாற வேண்டும், ஒருவருக்கொருவர்  நன்றாக புரிந்து கொண்டோம், மேலும் பலவற்றைப் பற்றி பொய்களின் நீரோட்டத்துடன் வெளியே வந்தேன். குளியலறையை விட்டுக்கொடுப்பதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை. சரி, அவள் சொன்னாள், பரிதாபத்திலோ அல்லது உண்மையான உடன்படிக்கையிலோ, எனவே நாங்கள் ஒரு உறவைத் தொடங்கினோம், நான் ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டிற்கு வர ஆரம்பித்தேன்.

இந்த மாற்றம் ஒனூர் மற்றும் அனானுடன் பிரபலமடையவில்லை என்று என்னால் சொல்ல முடிந்தது. இது மிகவும் வெளிப்படையாக இருந்தது, நான் முட்டாள் அல்ல. ஓனூரின் காலை உணவு நேரம் எங்களுடன் மோதியது, அதனால் சமையலறை நெரிசலானது, ஒனூர் ஒரு பதட்டமான மானைப் போல அனிமேஷன் முறையில் நமக்கு முன்னால் முன்னும் பின்னுமாக நடந்து செல்வார், சமையலறை கவுண்டரில் தனது ஆதிக்கத்தை மீட்டெடுக்க முயற்சிக்கிறார்.

நான் குளியலறையில் இருந்தபோது செலன் இல்லாததை கவனிக்கவில்லை. என்னைப் பற்றி கவலைப்பட்ட ஒரே நபர் அய்னாக். அவரது கண்கள் ஒவ்வொரு முறையும் என்னை வாசலுக்குப் பின்தொடர்ந்தன.

அன்று நாங்கள் உடலுறவு கொள்ளவில்லை, ஒருவேளை நான் அவளை தூண்டிவிட்டேன். இப்போது நாங்கள் ஒரு ஜோடி என்பதால், ஒவ்வொரு நாளும் நாங்கள் உடலுறவு கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை, நான் நினைத்தேன், எனவே சிறிது நேரம் படுக்கையில் படித்த பிறகு, குளியலறையில் சென்றேன். சிறிது நேரம் கழித்து செலன் சொல்வதைக் கேட்டேன், நீங்கள் டோரக்கைப் பார்த்தீர்களா? இல்லை, என்றார் ஒனூர். அவள் குரல் நெருக்கமாக வளர்ந்தது, நீங்கள் டோரக்கைப் பார்த்தீர்களா? அவர் சிறிய குளியலறையில் இருக்கிறார், அவர் என்ன செய்கிறார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் அவர் இப்போது அங்கே இருக்கிறார், அவர் ஒவ்வொரு இரவும் அங்கு மணிநேரம் செலவிடுகிறார். செலன் கதவை இரண்டு முறை தட்டினார், டோரூக்? நான் சத்தம் போடவில்லை, நான் இன்னும் வெளியேறத் தயாராக இல்லை, எனக்கு அதிக நேரம் தேவைப்பட்டது. அவள் மூன்று முறை தட்டினாள், டோரூக்? அவர் அங்கு இல்லை, செலன் கூறினார், அவர் சொன்னார், அவர் உள்ளே செல்வதை நான் பார்த்தேன். அவள் மீண்டும் தட்டினாள், நீ அங்கே இருக்கிறாயா? ஒருவேளை நான் வெளியே வரலாம், நிலைமையை சில பொய்களால் காப்பாற்றலாம், ஆனால் குரல்கள் என்னைத் தடுத்து நிறுத்தியது. நான் இன்னும் சிறிது நேரம் தங்கியிருந்தால் முழு பிரபஞ்சத்தின் ரகசியங்களையும் எனக்கு விளக்குவதாக அவர்கள் உறுதியளித்தனர். என்ன நடக்கிறது? ஓனூரின் அடிச்சுவடுகள் தாழ்வாரத்தில் வரும் சத்தத்தை என்னால் கேட்க முடிந்தது. டோரூக் குளியலறையில் இருக்கிறார், ஆனால் அவர் பதிலளிக்க மாட்டார், மேலும் வெளிச்சம் அணைக்கப்படும் என்று கூறினார். அவரது குரல் பிடிவாதமாக இருந்தது: நான் உங்களுக்கு சொல்கிறேன், அவர் அங்கே இருக்கிறார்! அவர்கள் மூவரின் நிழலையும் கதவின் பின்னால் என்னால் பார்க்க முடிந்தது. நான் காத்திருந்தேன். ஒருவேளை அவர்கள் வெளியேறுவார்கள். ஆனால் அது போல் இல்லை. அவர்கள் என்ன சொன்னாலும் அது அவர்களின் உதட்டில் தொலைந்து போனது. நான் கதவைத் திறந்து, அவற்றைக் கடந்தேன், என் காலணிகளைப் போட்டேன். நான் முன் கதவை திறந்தேன்.