பின்காலனீய வாசிப்பில் ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும்

பின்காலனீய வாசிப்பில் ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் 

பின்காலனீய இலக்கிய விமர்சனம், காலனிய ஆதிக்கத்தின் விளைவுகளையும், அதன் பின்னணியில் அடையாளம், மொழி, பண்பாடு, அதிகாரம், எதிர்ப்பு ஆகியவற்றின் இயக்கவியலை ஆராய்கிறது. ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் சிறுகதைத் தொகுப்பு, பின்காலனீய கண்ணோட்டத்தில் வாசிக்கும்போது, காலனிய புண்களின் எச்சங்கள், உள்ளூர் மக்களின் அலைக்கழிப்பு, மொழியின் கலப்பு இயல்பு, மற்றும் அதிகாரத்திற்கு எதிரான மறைமுக எதிர்ப்பு ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கட்டுரை, ஹசீனின் கதைகளை பின்காலனீய வாசிப்பின் மூலம் ஆராய்கிறது, குறிப்பாக அடையாளம், இடப்புலம், மற்றும் எதிர்ப்பு ஆகிய கருப்பொருள்களை மையப்படுத்தியுள்ளது.

பின்காலனீய கோட்பாட்டில், ஹோமி பாபா குறிப்பிடும் கலப்பியல் (hybridity), காலனிய மற்றும் உள்ளூர் பண்பாடுகளின் கலவையால் உருவாகும் புதிய அடையாளங்களை விவரிக்கிறது. ஹசீனின் கதைகளில், கதாபாத்திரங்கள் இந்தக் கலப்பு அடையாளங்களுடன் வாழ்கின்றனர். உதாரணமாக, செங்கவெள்ளை கதையில், தாஜ்தீன் ஒரு உள்ளூர் வேட்டைக்காரராகவும், இயற்கையுடன் ஒன்றிய மனிதராகவும் தோன்றுகிறார். ஆனால், அவரது வாழ்க்கை முறையும், இயற்கையுடனான உறவும், காலனியத்திற்கு பிந்தைய பொருளாதார மற்றும் சமூக மாற்றங்களால் பாதிக்கப்பட்டவை. தேன், வேட்டை, மற்றும் இயற்கையின் தூய்மை பற்றிய அவரது புரிதல், காலனியத்திற்கு முந்தைய உள்ளூர் பண்பாட்டின் எச்சமாகவும், அதே சமயம் புதிய சமூக அமைப்புகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தும் ஒரு கலப்பு அடையாளமாகவும் வெளிப்படுகிறது.பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், நஜிம், நிஸ்தார், உபைத் ஆகியோரின் உறவுகள், காதல், மற்றும் இளமையின் துடிப்பு, உள்ளூர் பண்பாட்டு மதிப்புகளுடன் மேற்கத்திய கருத்தாக்கங்களின் கலவையை பிரதிபலிக்கின்றன. இவர்களின் அன்பும், பாலியல் அடையாளங்களும், பாரம்பரிய மதிப்புகளையும், நவீன உணர்வுகளையும் ஒருங்கிணைத்து, ஒரு கலப்பு அடையாளத்தை உருவாக்குகின்றன. இந்தக் கலப்பியல், பின்காலனீய சூழலில் தனிநபர்கள் தங்கள் அடையாளங்களை மறுவரையறை செய்ய முயலும் போராட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.

பின்காலனீய வாசிப்பில், இடம் (space) என்பது காலனிய ஆதிக்கத்தின் குறியீடாகவும், எதிர்ப்பின் களமாகவும் புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. ஹசீனின் கதைகளில், இயற்கையும், கிராமப்புற இடங்களும் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. செங்கவெள்ளை கதையில், காடு ஒரு சமத்துவ இடமாக, உணவுச் சங்கிலியைத் தவிர ஆயுதங்களை உருவாக்காத இயற்கையின் தாய்மையை பிரதிபலிக்கிறது. ஆனால், இந்த இயற்கை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய பொருளாதார மாற்றங்களால் அச்சுறுத்தப்படுகிறது. வேட்டையின் அனுபவம், ஒரு உள்ளூர் பண்பாட்டு நடைமுறையாக இருந்தாலும், நவீன சமூக அமைப்புகளின் தாக்கத்தால் மாற்றமடைகிறது.புல் ஓவியம் கதையில், ஒரு புல்லைப் பிடுங்குவதற்கு கதைசொல்லி எதிர்கொள்ளும் தடைகள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய இடங்களில் உள்ள அசுத்தம் மற்றும் அந்நியமாக்கலை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகிறது. அசுத்தமான குளம், “சீழ், ரத்தம், வீணி முட்டைகள்” ஆகியவற்றுடன், காலனிய ஆதிக்கத்தால் சீரழிந்த இயற்கையையும், அதை மீட்டெடுக்க முயலும் மனிதர்களின் போராட்டத்தையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது. இந்த இடப்புலம், பின்காலனீய சூழலில் இயற்கையும் மனிதர்களும் ஒருவரையொருவர் வேட்டையாடும் சுழற்சியை வெளிப்படுத்துகிறது.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், எதிர்ப்பு பெரும்பாலும் நேரடி ஆர்ப்பாட்டமாக இல்லாமல், மறைமுகமாகவோ, குறியீடாகவோ வெளிப்படுகிறது. ஹசீனின் கதைகள், இந்த மறைமுக எதிர்ப்பின் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. ஆட்கொண்டுவிடுதல் அது கதையில், மதத்தின் பெயரால் சிறுவர்களை பாலியல் துஷ்பிரயோகத்திற்கு உட்படுத்தும் ஒருவனுக்கு எதிராக, கதாபாத்திரமான அண்ணன் ஆவேசத்துடன் செல்கிறான். ஆனால், அவனை எதுவும் செய்யாமல் திரும்புவது, ஒரு வகையில் பின்காலனீய சூழலில் உள்ள விரக்தியையும், அதிகார அமைப்புகளுக்கு எதிரான செயலற்ற எதிர்ப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தச் செயலற்ற தன்மை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் உள்ள அநீதிகளுக்கு எதிராக மக்கள் எதிர்கொள்ளும் உளவியல் மற்றும் சமூகத் தடைகளை சுட்டிக்காட்டுகிறது.பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு நாட்டின் அரசியல் மிகத் துல்லியமாக முன்வைக்கப்படுகிறது. மதங்களைக் கடந்து, மக்களின் இழப்புகளையும், வாழ்க்கைத் தர மாற்றங்களையும் பேசும் இந்தக் கதை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய அரசியல் வன்முறையையும், அதற்கு எதிரான உணர்வுபூர்வமான எதிர்ப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது. ஹசீனின் கதைகள், யுத்தக் குழந்தைகளின் நேரடி சாட்சியங்களாக, காலனியத்தின் எச்சங்களால் உருவாக்கப்பட்ட துயரங்களை மறைமுகமாக விமர்சிக்கின்றன.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், மொழி ஒரு முக்கியமான கருவியாக விளங்குகிறது. ஹசீனின் கதைகள், உள்ளூர் மொழி மற்றும் பண்பாட்டு சொற்களைப் பயன்படுத்தி, காலனிய மொழி ஆதிக்கத்திற்கு மாற்றாக ஒரு உள்ளூர் குரலை முன்வைக்கின்றன. செங்கவெள்ளை மற்றும் புல் ஓவியம் கதைகளில், இயற்கையை விவரிக்கும் ஹசீனின் மொழி, உள்ளூர் சொற்களையும், உவமைகளையும் பயன்படுத்தி, காலனிய மொழியின் ஒற்றைத்தன்மையை உடைக்கிறது. உதாரணமாக, “சீழ், ரத்தம், வீணி முட்டைகள்” போன்ற விவரணைகள், உள்ளூர் இடத்தின் குணாம்சங்களை மையப்படுத்தி, காலனியத்தால் ஒடுக்கப்பட்ட உள்ளூர் அனுபவங்களை மீட்டெடுக்கின்றன.மேலும், பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், காதல் மற்றும் உறவுகளை விவரிக்கும் கவித்துவமான மொழி, உள்ளூர் உணர்வுகளை மேற்கத்திய கருத்தாக்கங்களுடன் இணைத்து, ஒரு கலப்பு மொழி இயல்பை உருவாக்குகிறது. இது, பின்காலனீய சூழலில் உள்ள மொழியின் பன்முகத்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது.

ஹசீனின் கதைகள், பின்காலனீய அழகியலின் முக்கிய அம்சங்களை—அதாவது, உள்ளூர் கதைகளை மையப்படுத்துதல், அதிகாரத்திற்கு எதிரான மறைமுக எதிர்ப்பு, மற்றும் கலப்பு அடையாளங்களின் ஆய்வு—பிரதிபலிக்கின்றன. செங்கவெள்ளை கதையில், தாஜ்தீனின் நேர்மையும், இயற்கையுடனான உறவும், காலனியத்திற்கு பிந்தைய பொருளாதார மற்றும் சமூக அநீதிகளுக்கு எதிராக ஒரு அறமாக விளங்குகிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், யுத்தத்தின் விளைவுகளை மதங்களைக் கடந்து பேசுவது, பின்காலனீய அரசியல் விமர்சனத்தின் ஒரு வடிவமாக அமைகிறது.பின்காலனீய இலக்கியத்தில், எதிர்ப்பு எப்போதும் நேரடி அரசியல் செயல்பாடாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை; அது உணர்வுபூர்வமான வெளிப்பாடுகளாகவும், தனிப்பட்ட அனுபவங்களாகவும் வெளிப்படலாம். பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், நஜிம், நிஸ்தார், மற்றும் உபைத் ஆகியோரின் இளமைக் கால உறவுகள், காதல், மற்றும் பிரிவின் வலி ஆகியவை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் யுத்தத்தால் உருவாக்கப்பட்ட உணர்வுபூர்வமான காயங்களை பிரதிபலிக்கின்றன. இந்தக் கதையில், யுத்தத்தின் பின்னணியில் மக்களின் இழப்புகள், வாழ்க்கைத் தர மாற்றங்கள், மற்றும் உறவுகளின் உடைவு ஆகியவை, காலனிய ஆதிக்கத்தால் தொடங்கி, பின்காலனீய அரசியல் வன்முறையால் தொடர்ந்த வலியை வெளிப்படுத்துகின்றன.

ஹசீனின் கதைசொல்லல், இந்த வலியை நேரடியாக அறிவிக்காமல், கவித்துவமான மொழி மற்றும் உணர்வுபூர்வமான விவரணைகள் மூலம் வாசகர்களுக்கு உணர்த்துகிறது. உதாரணமாக, நஜிமும் நிஸ்தாரும் ஒருவர் மடியில் சாய்ந்திருக்கும் தருணங்கள், தலை தடவிய விரல்கள், மற்றும் பிரிவின் தழும்புகள் ஆகியவை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய சூழலில் தனிநபர்களின் உணர்வுபூர்வமான எதிர்ப்பை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்த உணர்வுபூர்வமான எதிர்ப்பு, பின்காலனீய கோட்பாட்டாளர் பிரான்ஸ் பேனனின் (Frantz Fanon) கருத்துகளை ஒத்திருக்கிறது, அவர் காலனியத்தின் உளவியல் தாக்கங்களை ஆராய்ந்து, அடையாளத்தின் மீட்பு உணர்வுபூர்வமான மறுவரையறையில் இருப்பதாக வாதிட்டார்.பின்காலனீய வாசிப்பில், பாலினம் ஒரு முக்கியமான ஆய்வுப் பொருளாக உள்ளது, ஏனெனில் காலனிய ஆதிக்கம் பாரம்பரிய பாலின பாத்திரங்களை மாற்றியமைத்து, புதிய அதிகார இயக்கங்களை உருவாக்கியது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், நஜிமின் ஆண் மற்றும் பெண் மீதான ஒரே நேரத்தில் உள்ள ஆசைகள், பின்காலனீய சூழலில் பாலின அடையாளங்களின் சிக்கல்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்தக் கதை, பாரம்பரிய உள்ளூர் பண்பாட்டு மதிப்புகளுக்கும், மேற்கத்திய நவீன கருத்தாக்கங்களுக்கும் இடையேயான முரண்பாடுகளை ஆராய்கிறது. 

காலனிய ஆதிக்கம், பல உள்ளூர் சமூகங்களில் பாலின பாத்திரங்களை ஒற்றைப்படுத்தி, ஆணாதிக்கத்தை வலுப்படுத்தியது. ஆனால், ஹசீனின் கதைகள், இந்த ஒற்றைப்படுத்தலை உடைத்து, பாலின அடையாளங்களின் பன்முகத்தன்மையை முன்வைக்கின்றன. உதாரணமாக, ஆட்கொண்டுவிடுதல் அது கதையில், மதத்தின் பெயரால் சிறுவர்களை பாலியல் துஷ்பிரயோகத்திற்கு உட்படுத்தும் கதாபாத்திரம், காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் பாலியல் அரசியலின் தவறான பயன்பாட்டை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கதை, பாலின அடையாளங்களைப் பயன்படுத்தி அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தும் முயற்சிகளை விமர்சிக்கிறது, இது பின்காலனீய பெண்ணியவாதிகள் ஆராயும் ஒரு முக்கிய கருப்பொருளாகும்.

பின்காலனீய இலக்கியம், காலனியத்தால் உருவாக்கப்பட்ட சமூக அநீதிகளுக்கு எதிராக ஒரு குரலாக செயல்படுகிறது. ஹசீனின் கதைகள், இந்த அநீதிகளை மறைமுகமாகவும், குறியீடாகவும் வெளிப்படுத்துகின்றன. செங்கவெள்ளை கதையில், தாஜ்தீனின் நேர்மையும், வேட்டையில் கிடைத்த இரையை மற்றவர்களுக்கு விட்டுக்கொடுக்கும் அவரது செயலும், காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் சுயநலத்தால் ஆதிக்கம் செலுத்தப்படும் பொருளாதார மற்றும் சமூக அமைப்புகளுக்கு எதிரான ஒரு அறமாக விளங்குகிறது. மேலும், யாரும் உறங்கவில்லை மற்றும் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதைகள், யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்க்கையை மையப்படுத்தி, காலனியத்தின் எச்சங்களால் தொடரும் அரசியல் வன்முறையை விமர்சிக்கின்றன. இந்தக் கதைகள், மதங்களைக் கடந்து மனிதர்களின் பொதுவான அனுபவங்களை பேசுவதன் மூலம், காலனியத்தால் உருவாக்கப்பட்ட பிரிவினைகளுக்கு எதிராக ஒரு ஒருங்கிணைந்த குரலை முன்வைக்கின்றன. இது, பின்காலனீய கோட்பாட்டாளர் எட்வர்ட் சயீத்தின் (Edward Said) “ஓரியண்டலிசம்” கருத்தாக்கத்துடன் ஒத்துப்போகிறது, இது மேற்கத்திய ஆதிக்கத்தால் உருவாக்கப்பட்ட பிரிவினைகளை விமர்சிக்கிறது.

பின்காலனீய வாசிப்பில், இயற்கை மற்றும் சுற்றுச்சூழல் ஒரு முக்கியமான ஆய்வுப் பொருளாக உள்ளது, ஏனெனில் காலனிய ஆதிக்கம் இயற்கை வளங்களை சுரண்டி, உள்ளூர் சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளை சீரழித்தது. புல் ஓவியம் கதையில், ஒரு புல்லைப் பிடுங்குவதற்கு கதைசொல்லி எதிர்கொள்ளும் தடைகள், காலனியத்தால் சீரழிக்கப்பட்ட இயற்கையை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகின்றன. அசுத்தமான குளம், “நாவரை வழிந்த நீர்க்குமிழிகள்” ஆகியவை, காலனியத்திற்கு பிந்தைய சூழலில் இயற்கையின் அழிவை பிரதிபலிக்கின்றன. ஆனால், ஹசீனின் மொழி, இந்த அழிவுக்கு மத்தியிலும் இயற்கையின் அழகை ரசிக்க வைக்கிறது. செங்கவெள்ளை கதையில், காட்டின் சமத்துவமும், பல்லுயிர்களின் தாய்மையும், காலனியத்திற்கு முந்தைய உள்ளூர் சுற்றுச்சூழல் உறவுகளை மீட்டெடுக்க முயல்கின்றன. இது, பின்காலனீய சுற்றுச்சூழல் விமர்சனத்தின் ஒரு அம்சமாக, இயற்கையை மீட்பதற்கான உள்ளூர் முயற்சிகளை வலியுறுத்துகிறது.

ஹசீனின் கதைசொல்லல், பின்காலனீய அழகியலின் முக்கிய அம்சங்களை—உள்ளூர் அனுபவங்களை மையப்படுத்துதல், காலனிய ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான மறைமுக விமர்சனம், மற்றும் கலப்பு மொழி இயல்பு—பிரதிபலிக்கிறது. அவரது கதைகள், மெல்லிய நூலிழைகளாக ஆரம்பித்து, அடர்த்தியான கம்பளியைப் போல உருவாகின்றன. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், கவித்துவமான விவரணைகள் மற்றும் உணர்வுபூர்வமான தருணங்கள், காலனிய மொழி ஆதிக்கத்திற்கு மாற்றாக ஒரு உள்ளூர் கதைசொல்லல் மரபை உருவாக்குகின்றன.ஆட்கொண்டுவிடுதல் அது கதையில், மனித மனங்களின் சிக்கல்களை ஆராயும் விதம், காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் உள்ள உளவியல் மற்றும் அற அநீதிகளை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தக் கதைசொல்லல், பின்காலனீய இலக்கியத்தின் முக்கிய குறிக்கோளான, ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் குரல்களை மீட்டெடுப்பதை அடையாளப்படுத்துகிறது.

ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதைகள், பின்காலனீய வாசிப்பில், காலனியத்தின் எச்சங்களால் வடிவமைக்கப்பட்ட உணர்வுபூர்வமான வலிகள், பாலின அடையாளங்கள், சமூக அநீதிகள், சுற்றுச்சூழல் அழிவு, மற்றும் கதைசொல்லலின் அழகியல் ஆகியவற்றை ஆராய்கின்றன. இந்தக் கதைகள், உள்ளூர் அனுபவங்களை மையப்படுத்தி, காலனிய ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான மறைமுக எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துகின்றன. ஹசீனின் மொழியும், கதாபாத்திரங்களும், பின்காலனீய சூழலில் அடையாளம், இடம், மற்றும் அறத்தை மறுவரையறை செய்ய முயலும் ஒரு வளமான இலக்கியப் படைப்பை உருவாக்குகின்றன. இத்தொகுப்பு, பின்காலனீய வாசகர்களுக்கு, உள்ளூர் குரல்களின் முக்கியத்துவத்தையும், காலனியத்தின் தொடர்ச்சியான தாக்கங்களை விமர்சிக்கும் அவசியத்தையும் உணர்த்துகிறது.இத்தொகுப்பை மற்ற பின்காலனீய படைப்புகளான சின்னுவா அச்செபேயின் Things Fall Apart (நைஜீரியா), சல்மான் ருஷ்டியின் Midnight’s Children (இந்தியா), மற்றும் அருந்ததி ராயின் The God of Small Things (இந்தியா) ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிட்டு, பின்காலனீய கருப்பொருள்களின் ஒற்றுமைகளையும் வேறுபாடுகளையும் ஆராய்கிறோம்.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், ஹோமி பாபாவின் கலப்பியல் (hybridity) கருத்தாக்கம், காலனிய மற்றும் உள்ளூர் பண்பாடுகளின் கலவையால் உருவாகும் அடையாளங்களை விவரிக்கிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பில், பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதையில், நஜிம், நிஸ்தார், மற்றும் உபைத் ஆகியோரின் உறவுகள், உள்ளூர் தமிழ்முஸ்லிம் பண்பாட்டு மதிப்புகளுடன், மேற்கத்திய கருத்தாக்கங்களின் கலவையை பிரதிபலிக்கின்றன. இவர்களின் காதல் மற்றும் பாலின அடையாளங்கள், பாரம்பரியத்திற்கும் நவீனத்திற்கும் இடையேயான பதற்றத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதேபோல், சல்மான் ருஷ்டியின் Midnight’s Children நாவலில், சலீம் சினாயின் அடையாளம், இந்தியபிரிட்டிஷ் கலப்பு பண்பாட்டின் வெளிப்பாடாக உள்ளது. சலீமின் தொலைபேசிதொடர்பு சக்தி, பல்வேறு இந்திய அடையாளங்களை ஒருங்கிணைக்கும் முயற்சியாக, கலப்பு அடையாளத்தின் குறியீடாக விளங்குகிறது.ஆனால், பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பு, Midnight’s Children நாவலை விட மிகவும் உள்ளூர்மயமானது. ருஷ்டியின் நாவல், இந்தியாவின் தேசிய வரலாற்றை ஒரு மகத்தான கதையாக விவரிக்கிறது, ஆனால் ஹசீனின் கதைகள், இலங்கையின் யுத்தப் பின்னணியில் உள்ள சிறு சமூகங்களின் அன்றாட அனுபவங்களை மையப்படுத்துகின்றன. இந்த உள்ளூர் கவனம், Things Fall Apart நாவலுடன் ஒப்பிடத்தக்கது, இதில் சின்னுவா அச்செபே, இபோ சமூகத்தின் பண்பாட்டு அடையாளங்களை காலனிய ஆதிக்கத்திற்கு முன் மற்றும் பின் ஆராய்கிறார். இருப்பினும், அச்செபேயின் நாவல், காலனியத்தின் நேரடி தாக்கத்தை விவரிக்கிறது, அதேசமயம் ஹசீனின் கதைகள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய யுத்தத்தால் உருவாக்கப்பட்ட உளவியல் மற்றும் சமூக விளைவுகளை மையப்படுத்துகின்றன.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், இடம் என்பது காலனிய ஆதிக்கத்தின் குறியீடாகவும், எதிர்ப்பின் களமாகவும் விளங்குகிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பில், செங்கவெள்ளை கதையில், காடு ஒரு சமத்துவ இடமாக சித்தரிக்கப்படுகிறது, ஆனால் இது காலனியத்திற்கு பிந்தைய பொருளாதார மாற்றங்களால் அச்சுறுத்தப்படுகிறது. புல் ஓவியம் கதையில், அசுத்தமான குளம், காலனியத்தால் சீரழிக்கப்பட்ட இயற்கையை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகிறது. இதேபோல், The God of Small Things நாவலில், அருந்ததி ராய், கேரளாவின் ஆயம்மனம் கிராமத்தை, காலனிய பண்பாட்டு மரபுகள் மற்றும் உள்ளூர் சாதி அமைப்புகளின் முரண்பாடுகளின் களமாக சித்தரிக்கிறார். ஆயம்மனத்தின் இயற்கை அழகு, சமூக அநீதிகளால் மாசுபடுத்தப்படுகிறது, இது ஹசீனின் கதைகளில் உள்ள இயற்கையின் அழிவுடன் ஒத்துப்போகிறது.ஆனால், Things Fall Apart நாவலில், இடப்புலம் மிகவும் உள்ளூர்மயமானது மற்றும் காலனிய ஆதிக்கத்திற்கு முந்தைய இபோ கிராமத்தின் பண்பாட்டு மையமாக உள்ளது. அச்செபே, காலனியத்தால் இந்த இடம் அழிக்கப்படுவதை நேரடியாக சித்தரிக்கிறார், அதேசமயம் ஹசீனின் கதைகள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய யுத்தத்தால் உருவாக்கப்பட்ட இடப்புல மாற்றங்களை மறைமுகமாக விவரிக்கின்றன. Midnight’s Children நாவலில், இடப்புலம் ஒரு தேசிய குறியீடாக (இந்தியா) விரிவடைகிறது, ஆனால் ஹசீனின் கதைகள், ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் (இலங்கை தமிழ்முஸ்லிம்) உள்ளூர் இடங்களை மையப்படுத்துவதால், மிகவும் நெருக்கமானவை.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், எதிர்ப்பு பெரும்பாலும் மறைமுகமாகவோ, உணர்வுபூர்வமாகவோ வெளிப்படுகிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பில், ஆட்கொண்டுவிடுதல் அது கதையில், மதத்தின் பெயரால் சிறுவர்களை துஷ்பிரயோகம் செய்யும் ஒருவனுக்கு எதிராக அண்ணனின் ஆவேசம், செயலற்ற தன்மையில் முடிகிறது. இது, காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களில் உள்ள விரக்தியையும், அதிகார அமைப்புகளுக்கு எதிரான உளவியல் தடைகளையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இதேபோல், Things Fall Apart நாவலில், ஒகொங்க்வோவின் தற்கொலை, காலனிய ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான அவரது எதிர்ப்பின் தோல்வியை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகிறது. இரண்டு படைப்புகளும், காலனியத்தால் உருவாக்கப்பட்ட அநீதிகளுக்கு எதிரான உணர்வுபூர்வமான போராட்டத்தை சித்தரிக்கின்றன.Midnight’s Children நாவலில், சலீம் சினாயின் கதை, இந்தியாவின் காலனியத்திற்கு பிந்தைய அரசியல் மற்றும் பண்பாட்டு முரண்பாடுகளுக்கு எதிரான ஒரு மறைமுக எதிர்ப்பாக உள்ளது. ருஷ்டியின் மந்திர யதார்த்தவாத பாணி, இந்த எதிர்ப்பை குறியீடாக வெளிப்படுத்துகிறது, ஆனால் ஹசீனின் கதைகள், மிகவும் நேரடியான, உள்ளூர் அனுபவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. The God of Small Things நாவலில், அம்முவின் காதல் மற்றும் சாதி மீறிய உறவு, காலனியத்தால் வலுப்படுத்தப்பட்ட சமூக அநீதிகளுக்கு எதிரான உணர்வுபூர்வமான எதிர்ப்பாக உள்ளது, இது ஹசீனின் கதைகளில் உள்ள உணர்வுபூர்வமான குரலுடன் ஒத்துப்போகிறது.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், மொழி ஒரு முக்கியமான எதிர்ப்பு கருவியாக விளங்குகிறது. ஹசீனின் கதைகள், உள்ளூர் தமிழ் மொழியையும், இலங்கையின் தமிழ்முஸ்லிம் பண்பாட்டு சொற்களையும் பயன்படுத்தி, காலனிய மொழி ஆதிக்கத்திற்கு மாற்றாக ஒரு உள்ளூர் குரலை முன்வைக்கின்றன. செங்கவெள்ளை மற்றும் புல் ஓவியம் கதைகளில், இயற்கையை விவரிக்கும் ஹசீனின் மொழி, உள்ளூர் உவமைகளைப் பயன்படுத்தி, காலனிய மொழியின் ஒற்றைத்தன்மையை உடைக்கிறது. இதேபோல், Things Fall Apart நாவலில், அச்செபே, ஆங்கிலத்தில் எழுதினாலும், இபோ பழமொழிகளையும், உள்ளூர் மொழி இயல்புகளையும் பயன்படுத்தி, ஒரு ஆப்பிரிக்க குரலை உருவாக்குகிறார்.Midnight’s Children நாவலில், ருஷ்டி, ஆங்கிலத்தில் எழுதி, இந்திய உள்ளூர் மொழிகளின் தொனியையும், பேச்சு வழக்குகளையும் இணைத்து, ஒரு கலப்பு மொழி இயல்பை உருவாக்குகிறார். The God of Small Things நாவலில், ராயின் ஆங்கில மொழி, மலையாள உள்ளூர் பண்பாட்டு சொற்களையும், கவித்துவமான விவரணைகளையும் இணைத்து, காலனிய மொழியை மறுவரையறை செய்கிறது. ஹசீனின் கதைகள், ஆங்கிலம் அல்லாமல் தமிழில் எழுதப்பட்டவை என்பதால், உள்ளூர் மொழியின் ஆதிக்கத்தை மேலும் வலுப்படுத்துகின்றன, இது அச்செபே மற்றும் ருஷ்டியின் ஆங்கில மொழி பயன்பாட்டிலிருந்து வேறுபடுகிறது.

பின்காலனீய இலக்கியத்தில், சுற்றுச்சூழல் ஒரு முக்கிய கருப்பொருளாக உள்ளது, ஏனெனில் காலனிய ஆதிக்கம் இயற்கை வளங்களை சுரண்டியது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பில், புல் ஓவியம் கதையில், அசுத்தமான குளம், காலனியத்தால் சீரழிக்கப்பட்ட இயற்கையை வெளிப்படுத்துகிறது. செங்கவெள்ளை கதையில், காட்டின் சமத்துவம், காலனியத்திற்கு முந்தைய உள்ளூர் சுற்றுச்சூழல் உறவுகளை மீட்டெடுக்க முயல்கிறது. இதேபோல், The God of Small Things நாவலில், ஆயம்மனத்தின் இயற்கை, காலனிய பொருளாதார மாற்றங்களால் மாசுபடுத்தப்படுகிறது, இது ஹசீனின் கதைகளில் உள்ள சுற்றுச்சூழல் அழிவுடன் ஒத்துப்போகிறது.Things Fall Apart நாவலில், இயற்கையும் இபோ சமூகத்தின் பண்பாட்டு வாழ்க்கையுடன் இணைந்துள்ளது, ஆனால் காலனிய ஆதிக்கம் இந்த உறவை சீர்குலைக்கிறது. Midnight’s Children நாவலில், சுற்றுச்சூழல் குறைவாக மையப்படுத்தப்பட்டாலும், இந்தியாவின் நகரங்கள் மற்றும் கிராமங்கள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய அரசியல் மாற்றங்களின் களமாக உள்ளன. ஹசீனின் கதைகள், இயற்கையை உள்ளூர் அனுபவங்களுடன் இணைத்து, பின்காலனீய சுற்றுச்சூழல் விமர்சனத்தை மிகவும் நுணுக்கமாக வெளிப்படுத்துகின்றன.

நான்கு படைப்புகளும், காலனியத்தின் எச்சங்களால் வடிவமைக்கப்பட்ட அடையாளங்கள், இடங்கள், மற்றும் சமூக அநீதிகளை ஆராய்கின்றன. மறைமுக எதிர்ப்பு, உணர்வுபூர்வமான குரல், மற்றும் உள்ளூர் பண்பாட்டு மதிப்புகளை மீட்டெடுக்கும் முயற்சி ஆகியவை இவற்றில் பொதுவானவை. இயற்கையின் அழிவு மற்றும் அதன் குறியீட்டு முக்கியத்துவம், குறிப்பாக பூனை அனைத்தும் உண்ணும் மற்றும் The God of Small Things ஆகியவற்றில் ஒத்துப்போகிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பு, தமிழ் மொழியில் எழுதப்பட்டு, இலங்கையின் உள்ளூர் அனுபவங்களை மையப்படுத்துவதால், Midnight’s Children மற்றும் Things Fall Apart ஆகியவற்றின் ஆங்கில மொழி மற்றும் தேசிய கதைகளிலிருந்து வேறுபடுகிறது. The God of Small Things நாவல், பாலினம் மற்றும் சாதி அநீதிகளை மையப்படுத்துவதால், ஹசீனின் கதைகளில் உள்ள யுத்தப் பின்னணியை விட வேறுபட்ட சமூக கவனத்தைக் கொண்டுள்ளது. Things Fall Apart நாவல், காலனியத்தின் நேரடி தாக்கத்தை விவரிக்கிறது, ஆனால் ஹசீனின் கதைகள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய யுத்தத்தின் உளவியல் மற்றும் சமூக விளைவுகளை மையப்படுத்துகின்றன.

ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பு, பின்காலனீய இலக்கியத்தின் ஒரு முக்கிய படைப்பாக, உள்ளூர் தமிழ்முஸ்லிம் அனுபவங்களை மையப்படுத்தி, காலனியத்தின் எச்சங்களையும், கலப்பு அடையாளங்களையும், மறைமுக எதிர்ப்பையும் ஆராய்கிறது. Things Fall Apart, Midnight’s Children, மற்றும் The God of Small Things ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடும்போது, இத்தொகுப்பு உள்ளூர் மொழி மற்றும் அனுபவங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பதால் தனித்துவமானது. இந்த ஒப்பீடு, பின்காலனீய இலக்கியத்தின் பன்முகத்தன்மையையும், உள்ளூர் குரல்களின் முக்கியத்துவத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. பூனை அனைத்தும் உண்ணும் தொகுப்பு, இலங்கையின் யுத்தப் பின்னணியில் உருவான ஒரு உணர்வுபூர்வமான சாட்சியமாக, பின்காலனீய வாசகர்களுக்கு ஆழமான புரிதலை வழங்குகிறது.ஹசீன் ஆதமின் பூனை அனைத்தும் உண்ணும் கதைகள், பின்காலனீய வாசிப்பில், காலனியத்தின் எச்சங்களால் வடிவமைக்கப்பட்ட அடையாளங்கள், இடங்கள், மற்றும் அதிகார இயக்கங்களை ஆராய்கின்றன. கலப்பு அடையாளங்கள், உள்ளூர் மொழி, மறைமுக எதிர்ப்பு, மற்றும் இயற்கையுடனான உறவு ஆகியவை, இந்தக் கதைகளை பின்காலனீய இலக்கியத்தின் முக்கிய படைப்பாக நிலைநிறுத்துகின்றன. ஹசீனின் கதைகள், காலனியத்திற்கு பிந்தைய சமூகங்களின் வலிகளையும், அவற்றுக்கு எதிரான உணர்வுபூர்வமான எதிர்ப்பையும், உள்ளூர் குரல்களை மையப்படுத்தி வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்தத் தொகுப்பு, பின்காலனீய வாசகர்களுக்கு, அடையாளம் மற்றும் எதிர்ப்பின் புதிய பரிமாணங்களை ஆராய ஒரு வளமான களத்தை வழங்குகிறது.