தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை

தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை

***

---- சுகிர்தராணி

நீலநிற சிறகு கொண்ட

ஒரு பறவையின் பறத்தலைப் போல

முகத்தைக் காட்டியபடி நடக்கிறேன்

வாயகன்ற குப்பியிலிருந்து

ஒரு போர்வீரனின் இலாகவத்தோடு

திராவகத்தை வீசுகிறாய்

புன்னகையின் கனி பழுத்திருக்கும்

என் முகம் சிதைவடைகிறது

வீட்டைவிட்டுக் கிளம்புகையில்

ஒப்புக்கொடுத்த ஒரு தாதியென

அறிவுரை கூறுகிறாள் தாய்

சட்டென்று முகத்தைத் திருப்பி விடாதே

துளிகூட மிஞ்சாமல் ஏந்திக்கொள்

கழுத்தகன்ற மேலாடையை அணிவித்து

முடியை இறுகக்கட்டி அனுப்புகிறாள்

எவ்வளவு பக்குவப்பட்டவள் என் தாய்

திராவகத்தை மறுமுறை வீசு

தேள்கொடுக்குகளின் வலி நான் உணரட்டும்

வெந்நீர் ஊற்றின் சூடு நான் அனுபவிக்கட்டும்

வெந்த நரம்புகளின் நாணில்

கழுத்தும் முகமும் இழுத்துக் கட்டப்படட்டும்

புருவம் தீய்க்கப்பட்ட கண்கள்

செந்நிறச் சதைக் கோளமாகட்டும்

கண்திறவா நாய்க்குட்டியின் தேடலைப்போல்

சூம்பிப்போன என் மார்பகத்தில்

முலைக்காம்புத் தேடி ஏமாறட்டும் என்மகள்

திராவகத்தை மீண்டும் வீசு

இருந்துவிட்டுப் போகிறேன்

உன் முகத்தை உனக்கே காட்டும்

ஒரு துர்தேசத்தின் கொடுஞ்சிலையாய்

புன்னகை உறைந்த தேவதைகள்

ஒருபோதும் சாட்சியாவதில்லை.

சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” என்ற இந்தக் கவிதை, பெண்ணின் உடல்மீது நிகழ்த்தப்படும் வன்முறையையும், அதன் பின்னணியில் உள்ள சமூக, கலாச்சார அழுத்தங்களையும், வலியையும், உணர்ச்சிகரமான மொழி நடையில் வெளிப்படுத்தும் ஒரு சக்திவாய்ந்த படைப்பு. இது அமில வீச்சு (acid attack) என்ற பயங்கரமான வன்முறையை மையப்படுத்தி, அதன் உடல் மற்றும் உளவியல் தாக்கங்களை, பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் குரலில், மிக ஆழமாகவும், கவித்துவமாகவும் சித்தரிக்கிறது. இந்தக் கவிதையை ரசனை விமர்சன பாணியில் ஆராயும்போது, அதன் கவித்துவ அம்சங்கள், உணர்ச்சி தீவிரம், பிம்பங்கள், மற்றும் சமூக அரசியல் பின்னணி ஆகியவற்றைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

 

கவிதையின் மையக் கரு, அமில வீச்சு என்ற வன்முறையால் ஒரு பெண்ணின் உடலும், அடையாளமும் சிதைக்கப்படுவதையும், அதை அவள் எதிர்கொள்ளும் விதத்தையும் பேசுகிறது. இது வெறுமனே ஒரு உடல் தாக்குதல் மட்டுமல்ல; அது ஒரு பெண்ணின் அழகு, புன்னகை, மனிதத்தன்மை, மற்றும் சமூகத்தில் அவள் வகிக்கும் இடம்ஆகியவற்றின் மீதான தாக்குதல். கவிதையில் வரும் “புன்னகையின் கனி பழுத்திருக்கும் / என் முகம் சிதைவடைகிறது” என்ற வரிகள், ஒரு பெண்ணின் முகம்—அவளது அடையாளத்தின் முதன்மையான பகுதி—வன்முறையால் அழிக்கப்படுவதை உருவகப்படுத்துகின்றன. இந்த வரிகளில் உள்ள “கனி பழுத்திருக்கும்” என்ற உருவகம், பெண்மையையும், முதிர்ச்சியையும், அழகையும் குறிக்கிறது, ஆனால் அது வன்முறையால் உடனடியாக சிதைக்கப்படுகிறது.

கவிதையின் உணர்ச்சி தீவிரம், பாதிக்கப்பட்டவளின் குரலில் உள்ள ஆவேசமும், வலியும், மறு தாக்குதலை எதிர்நோக்கும் துணிவும் ஆகியவற்றில் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது. “திராவகத்தை மறுமுறை வீசு” என்ற வரி, ஒரு வகையான கசப்பான துணிச்சலை வெளிப்படுத்துகிறது. இது வன்முறையை எதிர்கொள்ளும் ஒரு பெண்ணின் உள்ளார்ந்த பலத்தையும், அதே நேரத்தில் அவளது உடல் மற்றும் மனதில் ஏற்படும் ஆழமான காயங்களையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

சுகிர்தராணியின் மொழி நடை மிகவும் கவித்துவமானது மற்றும் பிம்பங்கள் நிறைந்தது. “நீலநிற சிறகு கொண்ட / ஒரு பறவையின் பறத்தலைப் போல” என்ற தொடக்க வரிகள், பெண்ணின் இயல்பான அழகையும், சுதந்திரத்தையும், இலகுவான தன்மையையும் குறிக்கின்றன. ஆனால், இந்த அழகு “வாயகன்ற குப்பியிலிருந்து / ஒரு போர்வீரனின் இலாகவத்தோடு / திராவகத்தை வீசுகிறாய்” என்ற வரிகளால் முற்றிலும் உடைக்கப்படுகிறது. இங்கு “போர்வீரனின் இலாகவம்” என்ற உருவகம், வன்முறையின் ஆணவத்தையும், ஆதிக்கத்தையும், தாக்குதலின் துல்லியத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

கவிதையில் உள்ள மற்றொரு முக்கியமான உருவகம், “வெந்த நரம்புகளின் நாணில் / கழுத்தும் முகமும் இழுத்துக் கட்டப்படட்டும்” என்ற வரிகளில் வெளிப்படுகிறது. இது உடல் வலியை மட்டுமல்ல, சமூகத்தின் அழுத்தங்களால் பெண்ணின் அடையாளம் “இழுத்துக் கட்டப்படுவதையும்” குறிக்கிறது. “கண்திறவா நாய்க்குட்டியின் தேடலைப்போல்” என்ற உருவகம், பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் மகளின் அப்பாவித்தனமான தேடலையும், அவளது தாயின் உடல் சிதைவால் ஏற்படும் உணர்ச்சி இழப்பையும் மிகவும் உருக்கமாக வெளிப்படுத்துகிறது.

கவிதையில் தாயின் பங்கு மிகவும் முக்கியமானது. “ஒப்புக்கொடுத்த ஒரு தாதியென / அறிவுரை கூறுகிறாள் தாய்” என்ற வரிகள், பெண்ணை வன்முறையை “ஏந்திக்கொள்ள” அறிவுறுத்தும் சமூக அழுத்தத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. இது பெண்ணுக்கு எதிரான வன்முறையை இயல்பாக்கும் ஒரு சமூகத்தின் மனநிலையை விமர்சிக்கிறது. தாயின் “பக்குவப்பட்ட” அறிவுரை, வன்முறையை எதிர்கொள்ள பெண்ணை தயார்படுத்துவது போல் தோன்றினாலும், உண்மையில் அது சமூகத்தின் ஆணாதிக்க மனநிலையை உள்வாங்கிய ஒரு பெண்ணின் குரலாகவே இருக்கிறது.

“தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” என்ற இறுதி வரி, இந்த வன்முறையை நியாயப்படுத்தவோ, சாட்சியாகவோ வராத ஒரு சமூகத்தின் மவுனத்தை விமர்சிக்கிறது. “புன்னகை உறைந்த தேவதைகள்” என்ற உருவகம், இந்த வன்முறையைப் பார்த்து மவுனமாக இருக்கும் சமூகத்தின் பாரபட்சமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. இது நீதி, இரக்கம், அல்லது மனிதாபிமானம் என்று எதுவுமே இல்லாத ஒரு “துர்தேசத்தின் கொடுஞ்சிலையை” குறிக்கிறது.

சுகிர்தராணியின் கவிதையில் உள்ள பிம்பங்கள், வாசகரின் உணர்வுகளை உலுக்கும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டவை. உதாரணமாக, “நீலநிற சிறகு கொண்ட / ஒரு பறவையின் பறத்தலைப் போல” என்ற உருவகம், பெண்ணின் இயல்பான அழகையும், சுதந்திரத்தையும் குறிக்கிறது. இந்த பறவை உருவகம், வன்முறையால் அழிக்கப்படுவதற்கு முன், பெண்ணின் இலகுவான, உயிர்ப்பு மிக்க இயல்பை வெளிப்படுத்துகிறது. இதை ஒப்பிடும்போது, கமலா தாஸின் “An Introduction” கவிதையில், “I am the skin of my skin” என்று தனது உடலை ஒரு அடையாளமாக உறுதிப்படுத்துவது, சுகிர்தராணியின் பறவை உருவகத்துடன் ஒத்துப்போகிறது. ஆனால், சுகிர்தராணியின் கவிதையில், இந்த அழகு உடனடியாக “திராவகத்தால்” சிதைக்கப்படுகிறது, இது வன்முறையின் உடனடி தாக்கத்தை வலியுறுத்துகிறது.

“வெந்த நரம்புகளின் நாணில்” என்ற உருவகம், உடல் வலியை மட்டுமல்ல, சமூகத்தின் கட்டுப்பாடுகளையும் குறிக்கிறது. இது மீனா கந்தசாமியின் “அக்ரஹாரத்து கழுதை” கவிதையில், சாதி மற்றும் பாலின அடக்குமுறைகளை உருவகப்படுத்துவதற்கு ஒத்திருக்கிறது. ஆனால், சுகிர்தராணியின் கவிதை, உடல் வலியை மிகவும் நேரடியாகவும், புலப்படுத்தக்கூடிய விதத்திலும் விவரிக்கிறது, இது வாசகரை உணர்ச்சி ரீதியாக உலுக்குகிறது.

கவிதையில் உள்ள “தாய்” என்ற பாத்திரம், சமூகத்தின் ஆணாதிக்க மனநிலையை உள்வாங்கிய ஒரு பெண்ணின் குரலாக வெளிப்படுகிறது. “சட்டென்று முகத்தைத் திருப்பி விடாதே / துளிகூட மிஞ்சாமல் ஏந்திக்கொள்” என்ற வரிகள், வன்முறையை “ஏற்றுக்கொள்ள” பெண்ணை அறிவுறுத்தும் சமூகத்தின் மனநிலையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதை ஒப்பிடும்போது, மீனா கந்தசாமியின் கவிதைகளில், சமூகத்தின் அடக்குமுறைகளுக்கு எதிராக ஒரு நேரடி ஆவேசம் இருக்கிறது, ஆனால் சுகிர்தராணியின் கவிதை, இந்த அடக்குமுறையை மிகவும் உளவியல் ரீதியாகவும், உணர்ச்சிகரமாகவும் வெளிப்படுத்துகிறது.

“தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” என்ற இறுதி வரி, சமூகத்தின் மவுனத்தை விமர்சிக்கிறது. இது சில்வியா பிளாத்தின் “Lady Lazarus” கவிதையில் உள்ள “And I eat men like air” என்ற வரியுடன் ஒப்பிடத்தக்கது, இதில் ஒரு பெண்ணின் ஆவேசமும், சமூகத்தின் மீதான கோபமும் வெளிப்படுகிறது. ஆனால், சுகிர்தராணியின் கவிதை, இந்த ஆவேசத்தை ஒரு குறிப்பிட்ட வன்முறையின் (அமில வீச்சு) பின்னணியில் வைத்து, அதன் உடல் மற்றும் உளவியல் தாக்கங்களை மையப்படுத்துகிறது.

மேற்குறிப்பிட்ட கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” கவிதையின் தனித்துவம், அதன் உடல் வன்முறையை நேரடியாகவும், கவித்துவமாகவும் விவரிக்கும் திறனில் உள்ளது. கமலா தாஸ் மற்றும் மீனா கந்தசாமியின் கவிதைகள், பாலின மற்றும் சமூக அடக்குமுறைகளை உருவகமாகவும், பொதுவான கருப்பொருளாகவும் பேசுகின்றன, ஆனால் சுகிர்தராணியின் கவிதை, அமில வீச்சு என்ற குறிப்பிட்ட வன்முறையை மையப்படுத்தி, அதன் உடல் வலியை (“வெந்த நரம்புகளின் நாணில்,” “செந்நிறச் சதைக் கோளம்”) மிகவும் புலப்படுத்தக்கூடிய விதத்தில் விவரிக்கிறது. இது வாசகரை, வன்முறையின் கொடூரத்தை நேரடியாக உணர வைக்கிறது.

மேலும், “கண்திறவா நாய்க்குட்டியின் தேடலைப்போல்” என்ற வரி, ஒரு தாயின் மகளுக்கு ஏற்படும் உணர்ச்சி இழப்பை வெளிப்படுத்துவதில், கவிதையின் உணர்ச்சி ஆழத்தை மேலும் உயர்த்துகிறது. இது, பிளாத்தின் கவிதையில் உள்ள தனிப்பட்ட உளவியல் போராட்டத்தை விட, ஒரு கூட்டு சமூகப் பிரச்சினையை—குடும்பம், தாய்மை, மற்றும் சமூக மவுனத்தை—வெளிப்படுத்துகிறது.

சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” கவிதை, கமலா தாஸ், மீனா கந்தசாமி, மற்றும் சில்வியா பிளாத் போன்ற கவிஞர்களின் படைப்புகளுடன் ஒப்பிடும்போது, அதன் குறிப்பிட்ட கருப்பொருள் (அமில வீச்சு) மற்றும் உடல் வலியை விவரிக்கும் நேரடித்தன்மையில் தனித்து நிற்கிறது. இது பெண்ணுக்கு எதிரான வன்முறையை, ஒரு தனிப்பட்ட அனுபவமாகவும், சமூக விமர்சனமாகவும் ஒருங்கிணைத்து, வாசகரை உணர்ச்சி ரீதியாகவும், சிந்தனை ரீதியாகவும் உலுக்குகிறது. இந்தக் கவிதை, தமிழ் பெண்ணிய இலக்கியத்தில் ஒரு முக்கியமான பங்களிப்பாகவும், உலகளாவிய பெண்ணிய கவிதை மரபில் ஒரு சக்திவாய்ந்த குரலாகவும் திகழ்கிறது. இந்தக் கவிதையை, அரபு மற்றும் உருது மொழி இலக்கியங்களில் பெண்ணுக்கு எதிரான வன்முறை அல்லது ஒத்த கருப்பொருள்களை மையப்படுத்திய கவிதைகளுடன் ஒப்பிடுவது, அதன் தனித்துவத்தையும், உலகளாவிய பெண்ணிய கவிதை மரபில் அதன் இடத்தையும் மேலும் தெளிவுபடுத்த உதவும். இருப்பினும், அரபு மற்றும் உருது மொழிகளில் அமில வீச்சு என்ற குறிப்பிட்ட கருப்பொருளை மையப்படுத்திய கவிதைகள் குறித்த தகவல்கள் குறைவாகவே கிடைக்கின்றன. ஆனால், பெண்ணுக்கு எதிரான வன்முறை, பாலின அடக்குமுறை, மற்றும் சமூக அநீதி ஆகியவற்றைப் பேசும் அரபு மற்றும் உருது மொழி கவிதைகளை ஒப்பீட்டிற்கு எடுத்துக்கொள்ளலாம். இந்த ஒப்பீடு, சுகிர்தராணியின் கவிதையின் கவித்துவ அம்சங்கள், உணர்ச்சி தீவிரம், மற்றும் சமூக விமர்சனத்தை மேலும் ஆழமாக ஆராய உதவும்.

சுகிர்தராணியின் கவிதையில், “நீலநிற சிறகு கொண்ட / ஒரு பறவையின் பறத்தலைப் போல” என்ற உருவகம், பெண்ணின் அழகையும், சுதந்திரத்தையும் குறிக்கிறது, ஆனால் அது “திராவகத்தால்” சிதைக்கப்படுகிறது. இதை ஒப்பிடும்போது, நவால் எல் சாதாவியின் கவிதைகளில், பெண்ணின் உடல் பெரும்பாலும் ஒரு “புனிதமான இடமாக” உருவகப்படுத்தப்பட்டு, ஆணாதிக்கத்தால் மாசுபடுத்தப்படுவதாக விவரிக்கப்படுகிறது. இரு கவிஞர்களும் உடலை ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட பிம்பமாகப் பயன்படுத்துகின்றனர், ஆனால் சுகிர்தராணியின் கவிதை, உடல் வலியை மிகவும் நேரடியாகவும், புலப்படுத்தக்கூடிய விதத்திலும் (“வெந்த நரம்புகளின் நாணில்,” “தேள்கொடுக்குகளின் வலி”) விவரிக்கிறது.

பர்வீன் ஷாக்கிரின் கவிதைகளில், உருவகங்கள் பெரும்பாலும் காதல், இயற்கை, மற்றும் உணர்ச்சிகளை மையப்படுத்தியவை. உதாரணமாக, “Khushbu” தொகுப்பில், பெண்ணின் உணர்ச்சிகள் ஒரு “நறுமணமாக” உருவகப்படுத்தப்படுகின்றன, ஆனால் அவை சமூக அழுத்தங்களால் மங்கிப்போகின்றன. இதை ஒப்பிடும்போது, சுகிர்தராணியின் கவிதையில் உள்ள “புன்னகையின் கனி பழுத்திருக்கும் / என் முகம் சிதைவடைகிறது” என்ற வரிகள், பெண்ணின் அழகு மற்றும் அடையாளத்தின் அழிவை மிகவும் காட்சிரீதியாக வெளிப்படுத்துகின்றன.  

பைஸ் அகமது பைஸின் கவிதைகளில், சமூக அநீதி ஒரு பரந்த உருவகமாக வெளிப்படுகிறது, ஆனால் உடல் வன்முறை குறித்த நேரடி விவரணைகள் குறைவு. சுகிர்தராணியின் கவிதை, இந்த வகையில், உடல் வலியை (“செந்நிறச் சதைக் கோளம்”) மிகவும் துல்லியமாகவும், உணர்ச்சிகரமாகவும் விவரிக்கிறது, இது அரபு மற்றும் உருது கவிதைகளில் காணப்படுவது அரிது.

சுகிர்தராணியின் கவிதையில், “தாய்” என்ற பாத்திரம், சமூகத்தின் ஆணாதிக்க மனநிலையை உள்வாங்கிய ஒரு பெண்ணாக வெளிப்படுகிறார். “சட்டென்று முகத்தைத் திருப்பி விடாதே / துளிகூட மிஞ்சாமல் ஏந்திக்கொள்” என்ற வரிகள், வன்முறையை “ஏற்றுக்கொள்ள” பெண்ணை அறிவுறுத்தும் சமூகத்தின் அழுத்தத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதை ஒப்பிடும்போது, நவால் எல் சாதாவியின் கவிதைகளில், சமூகத்தின் மதம் மற்றும் கலாச்சாரம் ஆகியவற்றால் பெண்ணின் உடல் மீது திணிக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் விமர்சிக்கப்படுகின்றன. உதாரணமாக, நவாலின் கவிதைகளில், பெண்ணின் உடல் ஒரு “போர்க்களமாக” உருவகப்படுத்தப்படுகிறது, இது சுகிர்தராணியின் “போர்வீரனின் இலாகவத்தோடு” என்ற உருவகத்துடன் ஒத்துப்போகிறது.

பர்வீன் ஷாக்கிரின் கவிதைகளில், சமூகத்தின் பெண்ணுக்கு எதிரான பாரபட்சம், ஒரு உணர்ச்சிகரமான கோணத்தில் வெளிப்படுகிறது. அவரது கவிதைகள், பெண்ணின் உள் வலிமையை உயர்த்திப் பேசினாலும், உடல் வன்முறையை நேரடியாகக் கையாள்வது குறைவு. பைஸ் அகமது பைஸின் கவிதைகள், சமூக அநீதியை ஒரு பரந்த கோணத்தில் விமர்சிக்கின்றன, ஆனால் சுகிர்தராணியின் கவிதை, அமில வீச்சு என்ற குறிப்பிட்ட வன்முறையின் உடல் மற்றும் உணர்ச்சி தாக்கங்களை மையப்படுத்துவதால், மிகவும் தனித்துவமாகிறது.

சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” கவிதை, அரபு மற்றும் உருது மொழி கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, அமில வீச்சு என்ற குறிப்பிட்ட வன்முறையை மையப்படுத்துவதால் தனித்து நிற்கிறது. நவால் எல் சாதாவி மற்றும் பர்வீன் ஷாக்கிரின் கவிதைகள், பெண்ணுக்கு எதிரான அடக்குமுறையை பரந்த சமூக-கலாச்சார கட்டமைப்பில் ஆராய்கின்றன, ஆனால் சுகிர்தராணியின் கவிதை, உடல் வலியை மிகவும் நேரடியாகவும், கவித்துவமாகவும் விவரிக்கிறது. “கண்திறவா நாய்க்குட்டியின் தேடலைப்போல்” என்ற வரி, ஒரு தாயின் மகளுக்கு ஏற்படும் உணர்ச்சி இழப்பை வெளிப்படுத்துவதில், கவிதையின் உணர்ச்சி ஆழத்தை மேலும் உயர்த்துகிறது, இது அரபு மற்றும் உருது கவிதைகளில் காணப்படாத ஒரு தனித்துவமான அம்சமாகும்.

மேலும், “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” என்ற இறுதி வரி, சமூகத்தின் மவுனத்தை விமர்சிப்பதில், பைஸ் அகமது பைஸின் கவிதைகளில் உள்ள சமூக அநீதி மீதான விமர்சனத்துடன் ஒத்துப்போகிறது. ஆனால், சுகிர்தராணியின் கவிதை, இந்த விமர்சனத்தை ஒரு குறிப்பிட்ட வன்முறையின் பின்னணியில் வைத்து, அதன் உடல் மற்றும் உளவியல் தாக்கங்களை மையப்படுத்துவதால், உலகளாவிய பெண்ணிய கவிதை மரபில் ஒரு தனித்துவமான இடத்தைப் பெறுகிறது.

சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” கவிதை, நவால் எல் சாதாவி, பர்வீன் ஷாக்கிர், மற்றும் பைஸ் அகமது பைஸ் ஆகியோரின் அரபு மற்றும் உருது மொழி கவிதைகளுடன் ஒப்பிடும்போது, அமில வீச்சு என்ற குறிப்பிட்ட வன்முறையை மையப்படுத்துவதாலும், உடல் வலியை மிகவும் நேரடியாகவும், கவித்துவமாகவும் விவரிப்பதாலும் தனித்து நிற்கிறது. இது பெண்ணுக்கு எதிரான வன்முறையை, ஒரு தனிப்பட்ட அனுபவமாகவும், சமூக விமர்சனமாகவும் ஒருங்கிணைத்து, வாசகரை உணர்ச்சி ரீதியாகவும், சிந்தனை ரீதியாகவும் உலுக்குகிறது. இந்தக் கவிதை, தமிழ் பெண்ணிய இலக்கியத்தில் மட்டுமல்ல, உலகளாவிய பெண்ணிய கவிதை மரபிலும் ஒரு முக்கியமான பங்களிப்பாக திகழ்கிறது.சுகிர்தராணியின் “தேவதைகள் சாட்சியாவதில்லை” ஒரு சக்திவாய்ந்த, உணர்ச்சிகரமான, மற்றும் சமூக விமர்சனம் நிறைந்த கவிதை. இது அமில வீச்சு என்ற வன்முறையை, ஒரு பெண்ணின் குரல் மூலமாக, மிகவும் ஆழமாகவும், கவித்துவமாகவும் வெளிப்படுத்துகிறது. இதன் பிம்பங்கள், உருவகங்கள், மற்றும் உணர்ச்சி தீவிரம், வாசகரை உலுக்கி, சமூகத்தில் உள்ள ஆணாதிக்க வன்முறையை எதிர்கொள்ளவும், அதைப் பற்றி பேசவும் தூண்டுகிறது. இந்தக் கவிதை, தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு முக்கியமான பங்களிப்பாகவும், பெண்ணிய கவிதை மரபில் ஒரு தவிர்க்க முடியாத படைப்பாகவும் திகழ்கிறது.