சாத்தரின் நம்பிக்கை

ஜீன்-பால் சார்த்தரின் மூர்க்கத்தனமான நம்பிக்கை

ஏப்ரல் 15 என்பது ஜீன்-பால் சார்த்தரின் மரணத்தின் நாற்பதாம் ஆண்டு நினைவு நாள் .  அவர் சில காலமாக கடுமையாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தார் - ஆனால் அது இன்னும் ஒரு அதிர்ச்சியாகவே வந்தது. 1950 கள் மற்றும் 1960 களில் சோசலிச அரசியலை நோக்கிச் சென்ற  தலைமுறையினருக்கு, சார்த்தர் ஒரு வழிகாட்டியாகவும் முக்கியமான செல்வாக்காகவும் இருந்தார், மேலும் அவர் ஒரு மகத்தான பணியை நிறுத்திவிட்டுவிட்டார்.

தத்துவம் மற்றும் மார்க்சியக் கோட்பாடு ஆகியவற்றில் பெரும் தொகுதிகள் இருந்தன, ஆனால் தத்துவ கேள்விகளை நாடகமாக்கி, அவற்றை வலிமிகுந்த உறுதியானதாக மாற்றிய நாவல்கள்  நாடகங்களும் இருந்தன. பின்னர் அரசியல் முரண்பாடுகள் இருந்தன, அவை மிகவும் குறிப்பிட்ட சூழ்நிலைகளில் வேரூன்றின. அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு, வெளியிடப்படாத கையெழுத்துப் பிரதிகளின் கண்டுபிடிப்பு - அவற்றில் பிராய்டில் ஒரு திரைப்பட ஸ்கிரிப்ட் - இந்த சிக்கலான மற்றும் வளமான எழுத்தாளரின் புதிய அம்சங்களை வெளிப்படுத்தியது.

“சுதந்திரமாக இருப்பதற்கு கண்டனம்”

சார்த்தர் பெரும்பாலும் அவநம்பிக்கையான சிந்தனையாளராக முன்வைக்கப்படுகிறார். தனது குமட்டல் நாவலில் அவர் எழுதினார்: “இருக்கும் ஒவ்வொரு விஷயமும் காரணமின்றி பிறந்து, பலவீனத்திலிருந்து நீண்டு, தற்செயலாக இறந்துவிடுகிறது.” சார்த்தரின் மிகச் சிறந்த மேற்கோள் அவரது கேமராவின் நாடகத்திலிருந்து வந்திருக்கலாம் - “நரகமே மற்றவர்கள்.” ஆனால் அவரது தொடக்கப் புள்ளி இருண்டதாகத் தோன்றினால் - நாம் ஒரு கடவுளற்ற, அர்த்தமற்ற பிரபஞ்சத்தில் வாழ்கிறோம் - தர்க்கம் என்னவென்றால், எல்லா அர்த்தங்களும், எல்லா மதிப்புகளும் மனிதர்களிடமிருந்து, நம்மிடமிருந்து வந்தவை. சார்த்தரின் சொந்த சொற்றொடரில், நாங்கள் "சுதந்திரமாக இருப்பதற்கு கண்டிக்கப்படுகிறோம்."

சார்த்தர் குறிப்பிட்டது போல, அவரது சக்திவாய்ந்த நம்பிக்கையைப் போலவே மக்களை ஆத்திரப்படுத்தியதாகக் கூறப்படும் அவநம்பிக்கை அல்ல: நாங்கள் செயல்பட சுதந்திரமாக இருக்கிறோம், உலகை மாற்ற சுதந்திரமாக இருக்க வேண்டும், எனவே உலகிற்கு நாம் பொறுப்பேற்க வேண்டும் என்ற அவரது வலியுறுத்தல் - பொறுப்பு போர், பட்டினி மற்றும் அடக்குமுறைக்கு. இந்த சுதந்திரத்தின் உண்மை, சந்தோஷமாக அல்ல, ஆனால் வேதனையாக, சார்த்தரின் அனைத்து வேலைகளுக்கும் மையமாக உள்ளது, அதேபோல் நம்முடைய சொந்த பொறுப்பை மறுக்க நாம் உருவாக்கும் உத்திகள் - அவர் "மோசமான நம்பிக்கை" என்று அழைத்தார்.

ஆகவே, இயற்கை பேரழிவு என்று எதுவும் இல்லை என்று சார்த்தர் வலியுறுத்தினார்: “பூகம்பங்களின் நிறுவனம் மூலம் தனது நகரங்களை அழிப்பது மனிதனே.” மனிதர்கள் இல்லாத உலகில், ஒரு பூகம்பத்திற்கு எந்த முக்கியத்துவமும் இருக்காது: பொருளின் அர்த்தமற்ற எழுச்சி. சாலைகள், கட்டிடங்கள், நகரங்கள் - மனித திட்டங்களுக்கு எதிராக பூகம்பம் வரும்போதுதான் அது ஒரு பேரழிவாக மாறும். காலநிலை மாற்றத்தின் சகாப்தத்தில், பேரழிவு இயற்கையிலிருந்து அல்ல, ஆனால் மனித தேர்வுகள், மனித அபிலாஷைகள் மற்றும் மனித மிருகத்தனங்களிலிருந்து விளைகிறது என்பது ஒரு தெளிவான நினைவூட்டல்.

1948 இல் எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுரையில், "தனது சொந்த நேரத்திற்கு எழுதுங்கள்" என்ற தனது லட்சியத்தை சார்த்தர் அறிவித்தார். அவரது நோக்கம் உலகளாவிய உண்மைகளைப் பின்தொடர்வது அல்ல, மாறாக அவர் வாழ்ந்த உலகின் யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்வது. அதன் சிக்கல்கள் மிகவும் நீண்டகால கருத்தாய்வுகளுக்கு ஆதரவாக புறக்கணிக்கப்பட வேண்டிய அவசரம்.

டைம் ஆஃப் வார்

இதைப் பாராட்ட, சார்த்தர் சுறுசுறுப்பாக இருந்த உலகத்தை நினைவில் கொள்வது அவசியம். 1939 மற்றும் 1962 க்கு இடையில், சார்த்தரின் பெரும்பாலான படைப்புகளை உள்ளடக்கிய ஒரு காலம், பிரான்ஸ் குறுகிய காலத்திற்கு மட்டுமே அமைதியாக இருந்தது. முதன்முதலில் இரண்டாம் உலகப் போர் வந்தது, இதன் போது ஜேர்மன் படைகள் நாட்டை ஆக்கிரமித்து, ஆயுதமேந்திய எதிர்ப்பு இயக்கத்திற்கு வழிவகுத்தன.

இரண்டு நீண்ட மற்றும் கசப்பான போர்களில் ஈடுபட்டதை விட பிரான்ஸ் விடுதலையை அடைந்துவிட்டது, அதன் பரந்த காலனித்துவ சாம்ராஜ்யத்தைத் தொங்கவிட வீணாக முயன்றது: இந்தோசீனாவில் எட்டு ஆண்டுகால மோதல், டீன் பீன் பூவில் அவமானகரமான தோல்விக்கு வழிவகுத்தது, அதைத் தொடர்ந்து ஏழு ஆண்டுகள் போர் அல்ஜீரியாவில், மிருகத்தனம் மற்றும் சித்திரவதை ஆகியவற்றால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது. அல்ஜீரியாவில் வன்முறை பிரான்சின் பிரதான நிலப்பகுதிகளில் அடிக்கடி பரவியது.

கூடுதலாக, 1947 முதல், சோவியத் யூனியனுக்கும் அமெரிக்காவிற்கும் இடையிலான பனிப்போரில் பிரான்ஸ் சிக்கிக் கொண்டது, அணுசக்தி நிர்மூலமாக்கலின் தொடர்ச்சியான அச்சுறுத்தலுடன். இந்த காலகட்டத்தில் இருந்து சார்த்தரின் பணி தொடர்ந்து வன்முறையில் ஈடுபடுவதில் ஆச்சரியமில்லை.

"ஒரு மனிதனைத் தவிர வேறு எதுவும்"

1943 ஆம் ஆண்டில், அவர் தனது முக்கிய தத்துவப் படைப்பான பீயிங் அண்ட் நத்திங்னஸை வெளியிட்டபோது , சார்த்தர் தார்மீக கேள்விகளின் தொடர்ச்சியை உறுதியளித்தார். அவர் இறந்தபின் ஒரு கையெழுத்துப் பிரதி தோன்றினாலும் அவர் அதை ஒருபோதும் முடிக்கவில்லை. சார்த்தர் ஒடுக்குமுறையில் ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டிருந்தார், குறிப்பாக இன ஒடுக்குமுறையுடன், இது அவரது படைப்பின் பல அம்சங்களைக் கொண்டு ஒன்றிணைந்த கருப்பொருளை உருவாக்கியது.

1945 ஆம் ஆண்டில் அவர் யூத எதிர்ப்பு மற்றும் யூதர் என்ற சிறு புத்தகத்தை வெளியிட்டார் . இங்கே சார்த்தர் கவனம் செலுத்தியது, அவர் குறிப்பிடாத ஹோலோகாஸ்டில் அல்ல, மாறாக பிரெஞ்சு சமுதாயத்தில் பரவலாக இருந்த ஆண்டிசெமிட்டிசம் குறித்தும், பிரெஞ்சு மக்கள் ஏன் நாஜி ஆக்கிரமிப்பாளர்களை ஆதரிப்பதிலும் ஊக்குவிப்பதிலும் பெரும்பாலும் உற்சாகமாக இருந்தார்கள் என்பதையும் விளக்கினார்.

ஆண்டிசெமிட்டிசத்திற்கு யூதர்களின் இருப்புக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை என்பதை அவர் காட்டினார். மாறாக, இது ஆண்டிசெமிட்டின் மாயைகளின் விளைவாகும்: “யூதர் இல்லையென்றால், ஆண்டிசெமிட் அவரைக் கண்டுபிடிப்பார்.” ஆண்டிசெமிட்டிசத்தின் வேர்கள் இன மேன்மையில் இல்லை, மாறாக பலவீனத்தில் உள்ளன என்பதை சார்த்தர் நிரூபித்தார்:

சுருக்கமாக, ஆண்டிசெமிட்டிசம் என்பது மனித நிலைக்கு பயப்படுவது. ஆண்டிசெமிட் என்பது பரிதாபமற்ற கல், ஆவேசமான நீரோடை, பேரழிவு தரும் இடி - ஒரு மனிதனைத் தவிர வேறு எதையும் விரும்பும் மனிதன்.

1945 இல் சார்த்தர் அமெரிக்காவிற்கு விஜயம் செய்தார். அவரது கவனத்தை ஈர்த்த ஒரு விஷயம், நாட்டில் இன ஒடுக்குமுறையின் அளவு. எவ்வாறாயினும், இனவெறியை வர்க்கத்திலிருந்து பிரிக்க முடியாது என்றும், கறுப்பின மக்கள் "வெள்ளைத் தொழிலாளர்களுடனும், அவர்களின் உரிமைகளை அங்கீகரிப்பதற்காக அவர்களுடன் சமமாகப் போராட வேண்டும்" என்றும் அவர் வலியுறுத்தினார்.

அவர் தனது நாடகமான எழுதிய போது தி மரியாதைமிக்கது பிராஸ்டிட்யூட் கற்பழிப்பு என்ற சோடிக்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டுக்களின் பேரில் மரண தண்டனையை எதிர்நோக்கும் யார் அலபாமாவில் உள்ள இளம் கருப்பு ஆண்கள், 1931 ஷேக் முஜிபுர் விசாரணை அடிப்படையில் - - சில இனவெறி முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தியும் எதிர்ப்பு அமெரிக்கனிசத்திற்கு குற்றச்சாட்டு கூறி அமெரிக்கா. அவரது விமர்சகர்களை விட சார்த்தர் அதிக புலனுணர்வு கொண்டவர் என்பதை நிரூபிப்பதே வரலாறு.

பேரரசிற்கு எதிராக

1948 ஆம் ஆண்டில், செனகலின் வருங்கால ஜனாதிபதியான லியோபோல்ட் செடார் செங்கோர் திருத்திய ஆப்பிரிக்க கவிஞர்களின் படைப்புகளின் தொகுப்பிற்கு சார்ட்ரே முன்னுரை எழுதினார். அவர் வழக்கமான காட்டுமிராண்டித்தனத்துடன் தொடங்கினார் “இந்த கருப்பு வாய்களை மூடிக்கொண்டிருந்த கேக்கை நீக்கியபோது, ​​நீங்கள் எதை எதிர்பார்க்கிறீர்கள்? அவர்கள் உங்கள் புகழைப் பாடுவார்கள் என்று? ”

இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவில், பிரான்ஸ் இன்னும் உலகின் இரண்டாவது பெரிய காலனித்துவ சாம்ராஜ்யத்தைக் கொண்டிருந்தது, கிட்டத்தட்ட அதன் அனைத்து அரசியல்வாதிகளும் அந்த சாம்ராஜ்யத்தில் தொங்குவதில் உறுதியாக இருந்தனர். ஆயினும்கூட, இருபது ஆண்டுகளுக்குள், மகத்தான மிருகத்தனத்திற்கும் இரத்தக் கொதிப்புக்கும் பின்னர், அது திறம்பட இல்லாமல் போய்விட்டது.

அல்ஜீரியப் போரின் முதல் ஆண்டுகளில், பிரெஞ்சு அரசியல் இடதுசாரிகளின் மிக முக்கியமான நபர்கள் - சோசலிஸ்ட் கட்சித் தலைவர் கை மொல்லட், பியர் மென்டிஸ்-பிரான்ஸ் மற்றும் இளம் பிரான்சுவா மித்திரோண்ட் ஆகியோர் அல்ஜீரியாவுக்கு அதிக துருப்புக்களை அனுப்பி உத்தரவிட்ட அரசாங்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ஜீரிய போராளிகளின் மரணதண்டனை. நெருக்கடியைச் சமாளிக்க அரசாங்கம் "சிறப்பு அதிகாரங்களை" அறிமுகப்படுத்தியபோது, ​​காலனித்துவ மந்திரி-குடியிருப்பாளருக்கு ஆணைப்படி ஆட்சி செய்வதற்கான உரிமையை வழங்கியபோது, பிரெஞ்சு கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (பிசிஎஃப்) கூட ஆதரவாக வாக்களித்தது. இதற்கிடையில், பிரெஞ்சு காலனித்துவ ஆட்சியின் இனவெறித் தன்மையை நன்கு அறிந்த சார்த்தர், போரை முதலில் எதிர்த்தவர், பின்னர் அல்ஜீரிய சுதந்திரத்திற்கு அழைப்பு விடுத்தார்.

பிரெஞ்சு சாம்ராஜ்யம் வழக்கற்றுப் போய்விட்டது என்பதை விரைவாக அங்கீகரிப்பதற்காக அவருக்கு கொஞ்சம் கடன் கிடைக்கும் என்று ஒருவர் நினைக்கலாம். அதற்கு பதிலாக, அவரது மரணத்திலிருந்து, வரலாற்றாசிரியர்கள் சார்த்தரை பலமுறை தாக்குதல்களுக்கு உட்படுத்தியுள்ளனர், சோவியத் கம்யூனிசத்துடன் அவர் கொண்டிருந்த அனுதாபங்களை கண்டித்தனர். மறைந்த பிரிட்டிஷ் வரலாற்றாசிரியர் டோனி ஜட் , முன்னாள் மாவோயிஸ்ட் பெர்னார்ட்-ஹென்றி லெவி, மற்றும் "அராஜகவாதி" என்று கூறும் மைக்கேல் ஓன்ப்ரே போன்ற ஒரு குறிப்பிட்ட இடது வண்ணத்தைக் கொண்ட பலரும் இவர்களில் அடங்குவர் .

சார்த்தரின் பதிவு பாவம் என்று கூறுவது மிகவும் தவறானது - அவர் நிச்சயமாக பெரிய தவறான தீர்ப்புகள் மற்றும் மொத்த தந்திரோபாய பிழைகள் குறித்து குற்றம் சாட்டப்படலாம். ஸ்ராலினிசத்தில் மாயைகளைக் கொண்டிருந்த ஒரே ஐரோப்பிய கலாச்சார நபராக அவர் இருக்கவில்லை: பெர்டோல்ட் ப்ரெக்ட் மற்றும் பப்லோ பிகாசோ ஆகியோர் மோசமான குற்றவாளிகள்.

எவ்வாறாயினும், சார்த்தரை அவரது எதிர்ப்பாளர்களால் குற்றஞ்சாட்டப்படுவது நியாயமான விமர்சனங்களைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் துஷ்பிரயோகம் செய்வதாகும், பெரும்பாலும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மற்றும் தவறான மேற்கோள்களின் அடிப்படையில். ஈஸ்டர்ன் பிளாக் கம்யூனிசம் இறந்து போயிருக்கலாம், சார்ட்ரேவின் விமர்சகர்கள் பனிப்போரின் போர்களை மறுபரிசீலனை செய்வதன் மூலம் தங்கள் சொந்த நல்லொழுக்கத்தை அடையாளம் காண ஆர்வமாக உள்ளனர்.

சார்த்தர் மற்றும் காமுஸ்

குறிப்பாக, அவர்கள் பெரும்பாலும் சார்த்தருக்கும் அவரது சமகால (மற்றும் முந்தைய நண்பர்) ஆல்பர்ட் காமுஸுக்கும் இடையில் ஒரு வேறுபாட்டைக் காட்டுகிறார்கள். 1952 ஆம் ஆண்டில் சாம்ட்ரே மற்றும் காமுஸ் வியக்கத்தக்க வகையில் சண்டையிட்டனர், காமஸ் பொதுவாக மார்க்சியத்தை நிராகரிப்பதாக கருதப்படும் ஒரு புத்தகத்தை வெளியிட்டார் - குறிப்பாக லெனினிச - பாரம்பரியம். காமுஸின் அபிமானிகள் பெரும்பாலும் அவரை ஆன்டிகாமினிஸ்ட் நல்லொழுக்கத்தின் ஒரு பாராகான் என்று உயர்த்துகிறார்கள். உண்மை இன்னும் கொஞ்சம் சிக்கலானது.

அல்ஜீரியாவில் உள்ள தொழிலாள வர்க்க ஐரோப்பிய குடியேற்றக்காரர்களின் குழந்தையான காமுஸ், தனது முந்தைய ஆண்டுகளில் பிரெஞ்சு காலனித்துவத்தின் சில குற்றங்களை கண்டித்தார். ஆனால் அவர் ஒருபோதும் அல்ஜீரிய சுதந்திரத்தை ஆதரிக்கவில்லை (போர் முடிவடைவதற்கு முன்பு அவர் 1960 இல் இறந்தார்). மேலும், காமுஸின் பிந்தைய நாள் ஆதரவாளர்கள் சில சமயங்களில் அவரது தீவிரவாதத்தின் அம்சங்களை சங்கடமாகக் காணலாம்.

சார்ட்ரேவுடனான சண்டையின் பின்னர், காமஸ் ஆல்பிரட் ரோஸ்மரின் நினைவுக் குறிப்பான லெனினின் மாஸ்கோ என்ற புத்தகத்திற்கு மிகவும் சாதகமான முன்னுரை எழுதினார் . ரோஸ்மர் ஒரு முன்னோடி பிரெஞ்சு கம்யூனிஸ்டாக இருந்தார், பின்னர் ஸ்டாலினின் எதிர்ப்பாளராக இருந்தார், அவர் கம்யூனிஸ்ட் சர்வதேசத்தின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் லெனின் மற்றும் ட்ரொட்ஸ்கியுடன் நெருக்கமாக பணியாற்றினார். காமுஸின் நண்பர்கள் இதைக் குறிப்பிடவில்லை.

உண்மையில், கம்யூனிசம் மற்றும் பி.சி.எஃப் உடனான சார்த்தரின் உறவுகள் அவரது விமர்சகர்கள் எங்களை நம்புவதை விட மிகவும் புயலாக இருந்தன. 1945 க்குப் பிந்தைய காலகட்டத்தில், பி.சி.எஃப் இன் புத்திஜீவிகள் அவரை மீண்டும் மீண்டும் வன்முறைத் தாக்குதல்களுக்கு உட்படுத்தினர், அவருடைய கருத்துக்கள் மாணவர்கள் மற்றும் பிற இளைஞர்களிடமிருந்து ஆதரவை ஈர்க்கின்றன என்று அஞ்சினர், அவர்கள் தங்கள் சொந்த அணிகளை நோக்கி வருவார்கள் என்று நம்பினர். காமுஸை விட இந்த காலாண்டில் இருந்து சார்ட்ரே மிகவும் கடுமையான தாக்குதல்களை சந்தித்தார். பி.சி.எஃப் அறிவுஜீவி ரோஜர் கராடியின் ஒரு புத்தகம், அதில் சார்த்தர் முக்கியமாக குறிப்பிடுகிறார், இலக்கியத்தின் கிராவெடிகர்ஸ் என்று அழைக்கப்பட்டார் .

1950 ஆம் ஆண்டில், சார்த்தரின் முன்னாள் அரசியல் கூட்டாளியும், நாஜி முகாமில் இருந்து தப்பியவருமான டேவிட் ரூசெட் சோவியத் ஒன்றியத்தில் வதை முகாம்களுக்கு எதிராக ஒரு பிரச்சாரத்தைத் தொடங்கினார். வலதுசாரி பத்திரிகைகளில் பிரச்சாரம் நடத்தப்பட்டு வருவதாகவும், வலதுசாரி, அமெரிக்க சார்பு ஆட்சிகளில் முகாம்களை எதிர்க்கத் தவறியதாகவும், சார்ட்ரே இதை ஆதரிக்க மறுத்துவிட்டார்.

சோவியத் முகாம்களை அவர் கண்டிக்கவில்லை என்று சார்த்தரின் எதிரிகள் அடிக்கடி குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். உண்மையில், அவர் லெஸ் டெம்ப்ஸ் மாடர்ன்ஸ் பத்திரிகையில் ஒரு தலையங்கத்தில் கையெழுத்திட்டார், இது பத்து மில்லியன் கைதிகளுடன் அத்தகைய முகாம்கள் இருப்பது சோவியத் அமைப்பின் குற்றச்சாட்டு என்று கூறியது: “இதைப் பயன்படுத்துவதற்கு இன்னும் என்ன காரணம் இருக்க முடியும் என்று நாங்கள் ஆச்சரியப்படுகிறோம் இது தொடர்பாக சோசலிசம் என்ற சொல். ”

பிரதான எதிரி

இருப்பினும், 1952 ஆம் ஆண்டில், சார்த்தர் தனது நிலையை மாற்றினார். இது பனிப்போரின் உச்சத்தில் இருந்தது: பிரெஞ்சு காவல்துறை ஒரு கம்யூனிஸ்ட் ஆர்ப்பாட்டத்தை கொடூரமாக தாக்கியது, மேலும் பிசிஎப்பின் செயல் தலைவர் இரண்டு புறாக்களை வைத்திருந்ததற்காக கைது செய்யப்பட்டார், அதனுடன் அவர் மாஸ்கோவுடன் தொடர்பு கொள்ள திட்டமிட்டுள்ளதாக கூறப்படுகிறது. (மறைமுகமாக பி.சி.எஃப் தலைமைக்கு சற்று அதிநவீன தகவல்தொடர்பு சேனல்கள் இருந்தன.) கட்சியை முற்றிலுமாக தடை செய்வது பற்றிய பேச்சு கூட இருந்தது.

இந்த சூழ்நிலையில், பி.சி.எஃப் இன் முன்னாள் ஆதரவாளர்கள் பலர் கட்சியுடனான தொடர்பை முறித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​சார்த்தர் அதனுடன் தனது கூட்டணியை அறிவித்தார். அவரது தர்க்கம் எளிதானது: பி.சி.எஃப் பாரிய தொழிலாள வர்க்க ஆதரவைக் கொண்டிருந்தது (ஐந்து மில்லியன் வாக்காளர்கள், மற்றும் மிகப்பெரிய தொழிற்சங்க அமைப்பின் தலைமை), மற்றும் சார்த்தர் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட தொழிலாள வர்க்கத்தின் பக்கம் நிற்க விரும்பினார். அவரைப் பொறுத்தவரை, சோவியத் ஒன்றியத்தில் என்ன நடக்கிறது என்பதை விட பிரான்சில் என்ன நடக்கிறது என்பது முக்கியமானது: ஜேர்மன் கம்யூனிஸ்ட் கார்ல் லிப்க்னெக்டின் வார்த்தைகளில், “பிரதான எதிரி வீட்டில் இருக்கிறார்.”

அடுத்த சில ஆண்டுகளில், சோவியத் யூனியனைப் பாதுகாப்பதற்காக சார்த்தர் மிகவும் விவேகமற்ற சில அறிக்கைகளை வெளியிட்டார் என்பது நிச்சயமாக உண்மை. ஆனால் கூட்டணி குறுகிய காலமாக இருந்தது. 1956 ஆம் ஆண்டில், சோவியத் தலைமை ஒரு தொழிலாள வர்க்கத்தின் எழுச்சியை நசுக்க ஹங்கேரிக்கு டாங்கிகளை அனுப்பியபோது, ​​சார்த்தரின் எதிர்ப்பு வெளிப்படையாகவும் பகிரங்கமாகவும் இருந்தது, சோசலிசம் "வளைகுடா கட்டத்தில் கொண்டு வரப்படவில்லை" என்று வலியுறுத்தினார். அதன்பிறகு, சோவியத் ஒன்றியத்தைப் பற்றிய அவரது விமர்சனம் எப்போதும் கூர்மையானது: அவர் "சோவியத் ஏகாதிபத்தியத்தை" கண்டனம் செய்தார், மேலும் சோவியத் தொழிலாள வர்க்கங்கள் நாட்டின் ஆட்சியாளர்களால் "அவர்களிடமிருந்து திருடப்பட்ட அதிகாரத்தை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்" என்று வாதிட்டார்.

சார்த்தர் ஒருபோதும் பி.சி.எஃப் இல் சேரவில்லை, உண்மையில் அனைத்து வகையான கட்சி அமைப்புகளிலும் மிகவும் சந்தேகம் கொண்டிருந்தார். ஆனால் கூட்டு நடவடிக்கையின் அவசியத்தை அவர் உணர்ந்தார், மேலும் ஒரு சுயாதீன இடதுகளை ஒழுங்கமைக்கக்கூடிய வழிகளை ஆராய முயன்றார். 1948 ஆம் ஆண்டில், பனிப்போர் தீவிரமடைந்து கொண்டிருந்தபோது, ​​ஒரு புதிய அரசியல் அமைப்பை உருவாக்கும் முயற்சியில் சார்த்தர் ஒரு முக்கிய பங்கைக் கொண்டிருந்தார், ஆர்.டி.ஆர் ( Rassemblement démocratique révolutionnaire , புரட்சிகர ஜனநாயக சபை). அதன் ஸ்தாபக அறிக்கையில், இந்த இயக்கம் தன்னை வாஷிங்டன் மற்றும் மாஸ்கோ இரண்டிலிருந்தும் சுயாதீனமாக அறிவித்தது:

முதலாளித்துவ ஜனநாயகத்தின் அழுகல், ஒரு குறிப்பிட்ட சமூக ஜனநாயகத்தின் பலவீனங்கள் மற்றும் குறைபாடுகள் மற்றும் கம்யூனிசத்தை அதன் ஸ்ராலினிச வடிவத்திற்கு மட்டுப்படுத்துதல் ஆகியவற்றுக்கு இடையில், புரட்சிகர ஜனநாயகத்திற்கான இலவச மனிதர்களின் கூட்டம் சுதந்திரம் மற்றும் மனித க ity ரவக் கொள்கைகளுக்கு புதிய வாழ்க்கையை வழங்க வல்லது என்று நாங்கள் நம்புகிறோம். சமூக புரட்சிக்கான போராட்டத்துடன் அவர்களை பிணைப்பதன் மூலம்.

ஆர்.டி.ஆர் சுருக்கமான பிரபலத்தை அனுபவித்தது, ஆனால் பின்னர் பனிப்போரின் அழுத்தங்களின் கீழ் சரிந்தது. இரு சக்தி முகாம்களிலிருந்தும் ஒரு சுயாதீனமான மின்னோட்டத்தை நிறுவத் தவறியது, பின்னர் சார்த்தரை பி.சி.எஃப் உடன் இணைத்தது.

நவீன காலத்தில்

1945 ஆம் ஆண்டில் லெஸ் டெம்ப்ஸ் மாடர்ன்ஸ் (மாடர்ன் டைம்ஸ்) இதழின் ஸ்தாபிப்பு மிகவும் நீடித்த விளைவாகும் , அதனுடன் சார்த்தர் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். அவர் எழுத்தாளர்கள் குழுவை உருவாக்கினார், மேலும் பத்திரிகை தீவிர இடதுசாரிகளின் பல்வேறு நீரோட்டங்களுக்கு திறந்திருந்தது. இது ஸ்டாலினின் கீழ் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்த போல்ஷிவிக்குகளின் ஆரம்ப ஆதரவாளரான விக்டர் செர்ஜ் மற்றும் அமெரிக்க கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் ஒரு கறுப்பின போராளியாக தனது அனுபவங்களைப் பற்றிய ரிச்சர்ட் ரைட் எழுதிய ஒரு கணக்கை வெளியிட்டது.

அல்ஜீரியப் போரின்போது லெஸ் டெம்ப்ஸ் நவீனர்கள் குறிப்பாக நம்பகமான பங்கைக் கொண்டிருந்தனர். மோதல் தொடங்குவதற்கு முன்பே, அராஜகவாதியான டேனியல் குய்ரின் "மாக்ரெப்பிற்கு பரிதாபம்" என்ற தலைப்பில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க கட்டுரையை அது வெளியிட்டது, இது வரவிருக்கும் போரையும் அது பிரெஞ்சு சமுதாயத்தில் ஏற்படுத்தும் பயங்கர தாக்கத்தையும் முன்னறிவித்தது.

சார்ட்ரைப் பற்றி ஒரு புத்தகத்தை எழுதிய நிர்வாக ஆசிரியர் பிரான்சிஸ் ஜீன்சன், அல்ஜீரிய கிளர்ச்சியாளர்களுக்கு சட்டவிரோத ஆதரவு வலையமைப்பை உருவாக்குவதற்கான தனது இலக்கியப் பணிகளை கைவிட்டார். அல்ஜீரியாவிலேயே, அதிகாரிகள் 1957 ஆம் ஆண்டில் லெஸ் டெம்ப்ஸ் நவீனங்களை நான்கு முறைக்கு குறையாமல் பறிமுதல் செய்தனர், இது அதன் தைரியமான தலையங்க நிலைப்பாட்டிற்கு பின்வாங்கியது.

சார்ட்ரே ஆல்ஜீரிய சுதந்திரத்தை பகிரங்கமாக வென்றது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அவர் செல்வாக்கு மிக்க போருக்கு எதிரான பத்திரிகையான லா வோய் கம்யூனிஸ்டுக்காக எழுதினார், மேலும் 121 ஆம் ஆண்டின் அறிக்கையில் நன்கு அறியப்பட்ட கையொப்பமிட்டவர்களில் ஒருவராக இருந்தார், இது போரை நிறுத்த சட்ட ஒத்துழையாமைக்கு ஒப்புதல் அளித்தது:

அல்ஜீரிய மக்களுக்கு எதிராக ஆயுதங்களை எடுக்க மறுத்ததை நியாயப்படுத்துகிறோம். பிரெஞ்சு மக்களின் பெயரில் ஒடுக்கப்பட்ட அல்ஜீரியர்களுக்கு உதவி மற்றும் பாதுகாப்பை வழங்குவது தங்கள் கடமையாக கருதும் அந்த பிரெஞ்சு மக்களின் நடவடிக்கைகளை நாங்கள் மதிக்கிறோம், கருதுகிறோம்.

அல்ஜீரியாவில் போராட அரசால் கட்டாயப்படுத்தப்பட்ட இளைஞர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவதால் அவர்கள் மகிழ்ச்சியடையவில்லை. பிரெஞ்சு மக்கள் அதைத் தொடர விரும்பாததால் இறுதியில் போர் முடிந்தது: தேசிய விடுதலை முன்னணி ஒருபோதும் இராணுவ வெற்றியைப் பெறவில்லை. அல்ஜீரிய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் தலைவர்களான ஃபிரான்ட்ஸ் ஃபானன் மத்தியில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க புத்திஜீவியின் மரியாதையை சார்த்தர் பெற்றார், மேலும் ஃபானனின் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க படைப்பான தி ரெட்சட் ஆஃப் எர்த் என்ற முன்னுரையை எழுதினார் .

பிரான்சில் 1968 ஆம் ஆண்டின் எழுச்சி சார்த்தருக்கு மிகவும் வரவேற்கத்தக்கது, மேலும் மாணவர் இயக்கத்திற்கு ஆதரவளிக்கும் முதல் அறிக்கைகளில் ஒன்றில் அவர் கையெழுத்திட்டார். அந்த இயக்கம் ஐரோப்பிய வரலாற்றில் மிகப்பெரிய பொது வேலைநிறுத்தத்தைத் தூண்டியபோது, ​​முழு அரசியல் காட்சியும் மாறியது. சார்த்ரே பல்வேறு மாவோயிச நீரோட்டங்களுடன் இணைந்திருக்கத் தொடங்கினார், இருப்பினும் அவர் ஒரு மாவோயிஸ்டாக இருப்பதை எப்போதும் மறுத்தார். வாழ்க்கையின் பிற்பகுதியில், அவர் நேரடி செயல்பாட்டில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். பிரெஞ்சு அதிகாரிகள் பல புரட்சிகர செய்தித்தாள்களை தடை செய்தபோது, ​​சார்த்தர் அந்த ஆவணங்களை தெருவில் விற்றார், தன்னைப் போன்ற பிரபலமான ஒருவரைக் கைது செய்யுமாறு காவல்துறைக்கு சவால் விடுத்தார்.

நண்டுகளின் தீர்ப்பு

சார்த்தரின் வாழ்க்கை பதில்களை விட அதிகமான கேள்விகளை நமக்குத் தருகிறது - உண்மையில், அவர் அளிக்கும் பதில்களைக் காட்டிலும், அது எழுப்பும் கேள்விகளுக்கு அவரது பணி துல்லியமாக மதிப்புமிக்கது என்று வாதிடலாம். மத்திய கிழக்கில் அவரது சிக்கலான மற்றும் பெரும்பாலும் முரண்பாடான நிலைப்பாடுகள், ஒரு யூத நாடாக இஸ்ரேலுக்கான அனுதாபத்திற்கும் பாலஸ்தீனிய உரிமைகளுக்கான ஆதரவிற்கும் இடையில் கிழிந்தன, அவர் ஒரு அரசியல் வழிகாட்டியாக அரிதாகவே எடுக்கப்படக்கூடிய ஒரு நிலைக்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு.

ஆயினும்கூட, சார்த்தரின் பணி, தனது சொந்த காலத்திலேயே வேரூன்றியிருந்தாலும், நம்முடைய சொந்த, மிகவும் வித்தியாசமான வயதிற்கு இன்னும் ஏதாவது வழங்க வேண்டும். உதாரணமாக, கூட்டு நடவடிக்கைக்கான சாத்தியக்கூறுகளில் அவர் ஆர்வமாக இருந்தார். இல் இயங்கியல் காரணம் விமர்சனத்துக்கு , அவர் ஒரு பஸ், பாஸ்ரியையும் தாக்கினார்கள் என்று கூட்டத்தினரிடம் காத்திருக்கும் மக்கள் இடையே வேறுபடுத்தி.

பஸ்ஸுக்காகக் காத்திருப்பவர்கள் ஒரே இடத்தில் ஒன்றுபட்டு, அதே நோக்கத்தைக் கொண்டுள்ளனர் (பேருந்தில் ஏறுவது); ஆனால் உண்மையில், போர்டில் போதுமான இடம் இல்லாததால், ஒவ்வொரு நபரும் மற்றவர்களுக்கு ஒரு தடையாக இருக்கிறார். இதற்கு நேர்மாறாக, பாஸ்டில் மீது தாக்குதல் நடத்துபவர்கள் - சார்ட்ரே ஒரு "இணைந்த குழு" என்று அழைக்கப்படுபவை - ஒரு பொதுவான நோக்கத்தால் ஒன்றுபட்டிருப்பது மட்டுமல்லாமல், ஒருவருக்கொருவர் ஆதரவைப் பொறுத்தது (என்னால் பாஸ்டில்லை என் சொந்தமாகத் தாக்க முடியாது). இணைந்த குழு எவ்வாறு உருவாகும் என்பது ஒரு முக்கிய கேள்வியாகவே உள்ளது.

சார்த்தருக்கு மனித சுதந்திரத்தின் உண்மை என்னவென்றால், வரலாற்றில் முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்ட விளைவு எதுவும் இருக்க முடியாது. அவர் 1946 இல் “இருத்தலியல் ஒரு மனிதநேயம்” என்ற கட்டுரையில் எழுதியது போல :

நாளை, என் மரணத்திற்குப் பிறகு, சில ஆண்கள் பாசிசத்தை நிலைநாட்ட முடிவு செய்யலாம், மற்றவர்கள் மிகவும் கோழைத்தனமாகவோ அல்லது மந்தமாகவோ இருக்கலாம். அப்படியானால், பாசிசம் மனிதனின் உண்மையாக இருக்கும், மேலும் நமக்கு மிகவும் மோசமானது.

ரோசா லக்சம்பேர்க்கின் மாற்றீட்டின் ஆவிக்கு இது மிகவும் அதிகம்: "சோசலிசம் அல்லது காட்டுமிராண்டித்தனம்."

தனது கடைசி நாடகமான ஆல்டோனாவில் , மையக் கதாபாத்திரமான ஃபிரான்ஸ் எதிர்கால வரலாற்றை நமது சொந்த காலத்தை எவ்வாறு தீர்மானிக்கும் என்பதை கற்பனை செய்ய முயற்சிக்கிறார். இருப்பினும், அவர் பல நூற்றாண்டுகள் முன்னால் பார்க்கும்போது, ​​மனிதகுலத்தை தீர்ப்பதற்கு எந்த மனிதர்களையும் அவர் காணவில்லை, நண்டுகளின் நீதிமன்றம் மட்டுமே. அந்த நேரத்தில், சார்த்தர் அணுசக்தி யுத்தத்திற்கு அஞ்சினார், ஆனால் கடல் மட்டங்கள் உயர்ந்து மனிதகுலத்தை மூழ்கடிக்கும்போது நண்டுகள் மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் என்று நாம் எளிதில் கற்பனை செய்யலாம். சார்த்தர் இன்னும் எங்கள் நம்பிக்கைகள் மற்றும் அச்சங்கள் இரண்டிலும் தெளிவாக பேசுகிறார்