ஜியோர்ஜியோ அகம்பென்

ஜியோர்ஜியோ அகம்பென்

ஜியோர்ஜியோ அகம்பென் இத்தாலிய தத்துவம் மற்றும் தீவிர அரசியல் கோட்பாட்டின் முன்னணி நபர்களில் ஒருவர், சமீபத்திய ஆண்டுகளில், ஆங்கிலோ-அமெரிக்க அறிவுசார் உலகில் பல துறைகளில் அவரது பணி சமகால புலமைப்பரிசில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. 1942 ஆம் ஆண்டில் ரோமில் பிறந்த அகம்பென், சிமோன் வௌயிலின் அரசியல் சிந்தனை குறித்த முனைவர் ஆய்வறிக்கையுடன் சட்டம் மற்றும் தத்துவத்தில் படிப்பை முடித்தார், மேலும் ஹெகல் மற்றும் ஹெராக்ளிட்டஸைப் பற்றிய மார்ட்டின் ஹைடெக்கரின் கருத்தரங்குகளில் ஒரு முதுகலை அறிஞராக பங்கேற்றார். மசெராட்டா, வெரோனா பல்கலைக்கழகங்கள் உட்பட பல்வேறு பல்கலைக்கழகங்களில் கற்பித்த அவர், கோலேஜ் இன்டர்நேஷனல் டி பாரிஸில் நிகழ்ச்சிகளின் இயக்குநராக இருந்தார்  . அமெரிக்காவின் பல்வேறு பல்கலைக்கழகங்களில் வருகை பேராசிரியராக பணியாற்றிய அவர், நியூயார்க்கில் உள்ள பல்கலைக்கழகத்தின் புதிய பள்ளியில் புகழ்பெற்ற பேராசிரியராக இருந்தார் .செப்டம்பர் 11, 2001 தாக்குதல்களை அடுத்து அமெரிக்காவிற்குள் நுழையுமாறு அமெரிக்க குடிவரவுத் துறை கோரிய “உயிர் அரசியல் பச்சை குத்தலுக்கு” ​​அவர் சமர்ப்பிக்க மறுத்தபோது அவர் ஒரு சர்ச்சையை ஏற்படுத்தினார்.

அகம்பேனின் பணி கருத்தியல் ரீதியாகவோ அல்லது கருப்பொருளாகவோ வளர்ச்சியின் நேரடியான காலவரிசைப் பாதையைப் பின்பற்றுவதில்லை. அதற்கு பதிலாக, வால்டர் பெஞ்சமின் மிகவும் அசலான பெரும்பாலும் புதிரான படைப்புகளால் மேற்கத்திய தத்துவத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட சிக்கல்களுடன் அவரது பணி ஒரு விரிவான பன்முகத்தன்மை கொண்ட மறுநிகழ்வு ஈடுபாட்டைக் கொண்டுள்ளது, குறிப்பாக ஜெர்மன் ட்ரூஸ்பீல் ,  தி ஆரிஜின்ஸ் ஆஃப் ஜெர்மன் டிராஜிக் டிராமா, ஆனால் அவரது "வன்முறை விமர்சனம்" போன்றவையோடு தொடர்புடைய கட்டுரைகள் முக்கியமானவை. மேற்கத்திய தத்துவம் மற்றும் அரசியல், அழகியல் மற்றும் மொழியியல் கோட்பாடு ஆகியவற்றில் அகம்பென் பல நியமன அல்லது சமகால நபர்களால் பாதிக்கப்படவில்லை, ஈடுபடவில்லை என்று இது கூறவில்லை. அவர் நிச்சயமாக, குறிப்பாக ஹைடெகர் மற்றும் ஹெகல், அவர்களிடமிருந்து வரும் உதவித்தொகை, ஆனால் ஏபி வார்பர்க்கின் உருவப்படம் (அகம்பென் 1974-5 ஆம் ஆண்டில் வார்பர்க் நிறுவன நூலகத்தில் பணிபுரிந்தார்), இத்தாலிய தன்னாட்சி மற்றும் சூழ்நிலைவாதம் (குறிப்பாக கை டெபோர்டின் செல்வாக்கு மிக்க  சங்கம் ஸ்பெக்டாக்e), அரிஸ்டாட்டில், எமிலி பென்வெனிஸ்டே, கார்ல் ஷ்மிட் மற்றும் ஹன்னா அரேண்ட் ஆகியோர். இந்த தத்துவ பாரம்பரியத்திற்கு அப்பால், அகம்பென் யூத தோரா மற்றும் கிறிஸ்தவ விவிலிய நூல்கள், கிரேக்க மற்றும் ரோமானிய சட்டம், மிட்ராஷிக் இலக்கியம், அத்துடன் டான்டே, ஹோல்டர்லின், காஃப்கா, பெசோவா உள்ளிட்ட பல மேற்கத்திய இலக்கிய பிரமுகர்கள் மற்றும் கவிஞர்களின் பன்முக விவாதங்களில் ஈடுபடுகிறார். மற்றும் கப்ரோனி பெயருக்கு ஆனால் ஒரு சில. இந்த குறிப்பின் அகலமும் அது அளிக்கும் முக்கியமான ஸ்டைலிஸ்டிக்ஸும் அகம்பேனின் படைப்புகளின் அச்சுறுத்தும் அடர்த்தி பண்பின் தோற்றத்திற்கு பங்களிக்கின்றன என்பதில் சந்தேகமில்லை. அப்படியிருந்தும், இந்த புள்ளிவிவரங்களுடனான அகம்பேனின் ஈடுபாடானது பெஞ்சமினுடனான அவரது ஆழ்ந்த கருத்தியல் மற்றும் கருப்பொருள் கடனால் பெரும்பாலும் மத்தியஸ்தம் செய்யப்படுகிறது (அவர் 1979 முதல் 1994 வரை பெஞ்சமின் சேகரித்த படைப்புகளின் இத்தாலிய பதிப்பின் ஆசிரியராக பணியாற்றினார்) மொழி மற்றும் பிரதிநிதித்துவம் தொடர்பான கேள்விகளில் அவர் மையமாக கவனம் செலுத்துகிறார், மனிதகுலத்தின் நெறிமுறைகள் .

1. மொழி மற்றும் மெட்டாபிசிக்ஸ்

அகம்பென் 1989 இன் இன்ஃபான்சி அண்ட் ஹிஸ்டோர் ஒய் என்ற ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பின் முன்னுரையில் குறிப்பிடுவதைப் போல  , அவரது மாறுபட்ட ஆய்வுகளை ஒன்றிணைக்கும் முக்கிய கேள்வி என்னவென்றால், மொழி இருப்பதற்கு என்ன அர்த்தம், “நான் பேசுகிறேன்” என்பதன் அர்த்தம். இந்த கேள்வியை தனது படைப்பு முழுவதிலும், மிகத் தெளிவாக குழந்தை மற்றும் வரலாறு ,  மொழி மற்றும் இறப்பு போன்ற நூல்களிலும்  , மிக சமீபத்தில்,  தி ஓபன் , அகம்பென் தத்துவ மானுடவியலைக் கருத்தில் கொள்வதை புத்துயிர் பெறுகிறது. குறிப்பாக, மனிதனின் வரையறுக்கும் சாராம்சம் மொழி இருப்பதே என்ற கூற்று. இந்த கேள்வியை எடுத்துக்கொள்வதில், அகம்பென் ஒரு "பரிசோதனை மொழியின்" அவசியத்தை முன்மொழிகிறார் இதில் அனுபவம் என்பது மொழியே, மற்றும் மொழியின் வரம்புகள் மொழியின் தொடர்பில் அல்ல, அதற்கு வெளியே ஒரு குறிப்புடன் அல்ல, மாறாக மொழியின் அனுபவத்தில் தூய சுய-குறிப்பு.

1978 ஆம் ஆண்டில் இத்தாலிய மொழியில் வெளியிடப்பட்ட,  இன்பான்சி அண்ட் ஹிஸ்டோர் ஒய் என்பது மொழியின் அனுபவம் போன்றவற்றின் தாக்கங்களை புரிந்துகொள்வதற்கும் வெளிப்படுத்துவதற்கும் அகம்பேனின் ஆரம்பகால முயற்சிகளில் ஒன்றாகும். வரலாறு, தற்காலிகம், நாடகம் மற்றும் சைகை, குழந்தை பருவம் மற்றும் வரலாறு போன்ற கருத்தாக்கங்களுடன் ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்ட கட்டுரைகளில் ஒரு தொடரைக் கொண்டுள்ளது. அரசியல் மற்றும் நெறிமுறைகள் குறித்த அகம்பேனின் பிற்கால படைப்புகளுக்கு y ஒரு முக்கிய நுழைவாயிலை வழங்குகிறது, குறிப்பாக பதிப்பின் பெயரிலான கட்டுரையில், குழந்தை பருவத்தின் கருத்து குறித்த மொழியின் ஒரு பரிசோதனையாக புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. இதில், அகம்பென் வாதிடுகிறார், சமகால யுகம் அழிவு அல்லது அனுபவ இழப்பால் குறிக்கப்படுகிறது, இதில் அன்றாட வாழ்க்கையின் இயல்பான தன்மையை அனுபவிக்க முடியாது, ஆனால் அதற்கு உட்பட்டது, இது நவீன விஞ்ஞானத்தின் எழுச்சி மற்றும் ஒரு பகுதியால் கொண்டுவரப்பட்ட ஒரு நிலை. அனுபவம் மற்றும் அது சார்ந்த அறிவு ஆகியவற்றிற்கு இடையிலான பிளவு. அனுபவத்தின் இந்த அழிவுக்கு எதிராக, கான்ட் மற்றும் ஹுஸெர்ல் போன்ற நவீன தத்துவங்களிலும் விரிவுபடுத்தப்பட்ட அகம்பென், அனுபவத்தை மீட்டெடுப்பது அனுபவத்தை தீவிரமாக மறுபரிசீலனை செய்வதை அனுபவத்தை விட மொழியின் கேள்வியாக மறுபரிசீலனை செய்வதாக வாதிடுகிறார், மொழியில் மட்டுமே பொருள் அதன் தளத்தையும் தோற்றத்தையும் கொண்டுள்ளது. குழந்தைப்பருவம், மொழி இல்லாமல் இருப்பது ஒரு அனுபவத்தை கருத்தியல் செய்கிறது, இது குழந்தை பருவத்தில் மொழியைப் பெறுவதற்கு முந்தைய ஒரு தற்காலிக அல்லது வளர்ச்சி அர்த்தத்தில் அல்ல, மாறாக, மொழியின் எந்தவொரு ஒதுக்கீட்டிலும் முந்திய மற்றும் தொடர்ந்து வாழும் அனுபவத்தின் ஒரு நிபந்தனையாகும்.

1982 ஆம் ஆண்டில் முதலில் வெளியிடப்பட்ட மொழி மற்றும் இறப்பு ஆகியவற்றில் மேற்கத்திய தத்துவ மானுடவியலுக்கு அடித்தளமாக விளங்கும் மொழி மற்றும் மெட்டாபிசிக்ஸ் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான தொடர்பை மாற்றுவதற்கான ஒரு வழியாக மொழியின் சுய-குறிப்பு பற்றிய இந்த பிரதிபலிப்பை அகம்பென் தொடர்கிறார். மொழி மற்றும் இறப்புக்கு இடையிலான ஒரு அத்தியாவசிய உறவைப் பற்றிய ஹைடெகரின் ஆலோசனையிலிருந்து தொடங்கி, மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸ் அடிப்படையில் ஒரு எதிர்மறையுடன் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்று அகம்பென் வாதிடுகிறார், இது மனிதகுலத்தின் நெறிமுறைகளின் இதயத்தில் பெருகிய முறையில் தெளிவாகிறது. நெறிமுறைகளில் இந்த மனோதத்துவத்தின் சரிவு நீலிசம் என பெருகிய முறையில் தெளிவாகத் தெரிந்தாலும், சமகால சிந்தனை இன்னும் இந்த நிலையில் இருந்து தப்பவில்லை. குழந்தை பருவத்திலும் வரலாற்றிலும் பரிந்துரைக்கப்பட்ட மொழியின் அனுபவத்தின் கடுமையான தத்துவத்தின் மூலம் அகம்பென் இந்த சரிவைப் புரிந்துகொண்டு இறுதியில் தப்பிக்க முயல்கிறார்  .ஹைடெகர் மற்றும் ஹெகலைப் பற்றிய அவரது பகுப்பாய்வில், டா மற்றும்  டீஸை வார்ப்பதன் மூலம் அகம்பென் அவர்களின் நம்பகத்தன்மையையும், எதிர்மறையின் தீவிரமயமாக்கலையும் தனிமைப்படுத்துகிறார். மொழியின் தூய்மையான இடத்தைக் குறிக்கும் இலக்கண மாற்றிகளாக. இங்கே, அகம்பென், பிரதிபெயர்களிலோ அல்லது இலக்கண மாற்றிகளிலோ மொழியின் சுய-குறிப்பை தனிமைப்படுத்த டீக்சிஸின் மொழியியல் கருத்தை வரைகிறார், இது தங்களைத் தாண்டிய எதையும் குறிக்கவில்லை, ஆனால் அவற்றின் சொந்த உச்சரிப்புக்கு மட்டுமே (எல்.டி, 16-26) என்று அவர் வாதிடுகிறார். அகம்பெனின் சிக்கல் என்னவென்றால், ஹெகல் மற்றும் ஹைடெகர் இருவரும் இறுதியில் மொழியில் ஒரு பிளவுகளைத் தக்க வைத்துக் கொள்கிறார்கள் - இது அரிஸ்டாட்டில் முதல் விட்ஜென்ஸ்டைன் வரையிலான மேற்கத்திய சிந்தனையின் ஒரு உறுதியான கூறுகளாக அவர் கருதுகிறார் - மனித சொற்பொழிவுக்குள் கொண்டு வர முடியாத ஒரு திறனற்ற தன்மை அல்லது சொல்லமுடியாத தன்மையை அவர்கள் அடையாளம் காண்பதில் ஆனால் அது அதன் நிலை. மொழியின் இந்த ஊமையான நிலையை அகம்பன் “குரல், ”மற்றும் குரலின் அஸ்திவாரத்திலிருந்து மட்டுமே சிந்திக்கும் ஒரு தத்துவத்தால், நாம் கோரிக்கைகளை நகர்த்தும் நீலிசம் என்ற மெட்டாபிசிக்ஸ் தீர்மானத்தை வழங்க முடியாது என்று முடிக்கிறார். அதற்கு பதிலாக, இது இதுவரை இல்லாத ஒரு குழந்தை பருவ அனுபவத்தில் மட்டுமே சாத்தியமாகும் என்று அவர் பரிந்துரைக்கிறார்: இது தற்போதுள்ள “எந்த குரலிலும் அழைக்கப்படாமல் மொழியில்” மட்டுமே உள்ளது மற்றும் “மரணத்தால் அழைக்கப்படாமல்” இறக்கிறது (எல்.டி 96) மனிதகுலம் அதன் சரியான குடியிருப்பு இடத்திற்கு திரும்ப முடியும் அல்லது நெறிமுறைகள் , இது ஒருபோதும் இருந்ததில்லை, அது ஒருபோதும் விட்டுவிடவில்லை.

மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸ் உடனான அகம்பேனின் ஈடுபாட்டின் ஒரு பரிமாணம் மற்றும் ஒரு மாற்று இயக்கவியலை உருவாக்க முயற்சிப்பது இங்கே குறிப்பிடத் தக்கது, ஏனெனில் இது அவரது பணி முழுவதும் மிகவும் உறுதியான நூல்களில் ஒன்றாகும். இது சாத்தியமான சிக்கலாகும், சமகால நீலிசத்தை முறியடிக்கும் பணியில் அகம்பென் மையமாக இருப்பதை மறுபரிசீலனை செய்கிறார். அரிஸ்டாட்டில் தனது மெட்டாபிசிக்ஸ் புத்தக தீட்டாவில் முன்மொழிந்தார்  ,பேச்சு அல்லது முக்கியத்துவத்திற்கு குரல் கொடுப்பதற்கும், மொழியின் அனுபவத்தை அடைவதற்கும் இந்த உறவு மையமாக இருந்தாலும், இந்த சூத்திரத்தில் அரிஸ்டாட்டில் மேற்கத்திய தத்துவத்திற்கு இறையாண்மையின் முன்னுதாரணத்தை அளிக்கிறார், ஏனெனில் இது தீர்மானிக்கப்படாத அல்லது இறையாண்மையை நிறுவுகிறது இருப்பது. அகாம்பன் முடிவுக்கு வருவது போல், '' ஒரு செயல் தன்னுடைய சொந்த திறனை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் தன்னை உணரும்போது, ​​அது தன்னைத்தானே உணர வைக்கும் போது, ​​தன்னைத்தானே உணர்த்திக் கொள்ளும் போது அது இறையாண்மையாகும். "(எச்.எஸ். 46). இந்த வழியில், அரிஸ்டாட்டில் விவரித்த உண்மைக்கான சாத்தியத்தின் தொடர்பு, அகம்பென் வாதிடும் தடையின் தர்க்கத்துடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகிறது என்பது இறையாண்மை சக்தியின் சிறப்பியல்பு, இதனால் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் அரசியலின் அடிப்படை ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த சூத்திரத்தில் அரிஸ்டாட்டில் மேற்கத்திய தத்துவத்திற்கு இறையாண்மையின் முன்னுதாரணத்தை அளிக்கிறார் என்றும் அகம்பென் கூறுகிறார், ஏனெனில் இது தீர்மானிக்கப்படாத அல்லது இறையாண்மையை நிறுவுவதை வெளிப்படுத்துகிறது. அகாம்பன் முடிவுக்கு வருவது போல், '' ஒரு செயல் தன்னுடைய சொந்த திறனை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் தன்னை உணரும்போது, ​​அது தன்னைத்தானே உணர வைக்கும் போது, ​​தன்னைத்தானே உணர்த்திக் கொள்ளும் போது அது இறையாண்மையாகும். "(எச்.எஸ். 46). இந்த வழியில், அரிஸ்டாட்டில் விவரித்த உண்மைக்கான சாத்தியத்தின் தொடர்பு, அகம்பென் வாதிடும் தடையின் தர்க்கத்துடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகிறது என்பது இறையாண்மை சக்தியின் சிறப்பியல்பு, இதனால் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் அரசியலின் அடிப்படை ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த சூத்திரத்தில் அரிஸ்டாட்டில் மேற்கத்திய தத்துவத்திற்கு இறையாண்மையின் முன்னுதாரணத்தை அளிக்கிறார் என்றும் அகம்பென் கூறுகிறார், ஏனெனில் இது தீர்மானிக்கப்படாத அல்லது இறையாண்மையை நிறுவுவதை வெளிப்படுத்துகிறது. அகாம்பன் முடிவுக்கு வருவது போல், '' ஒரு செயல் தன்னுடைய சொந்த திறனை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் தன்னை உணரும்போது, ​​அது தன்னைத்தானே உணர வைக்கும் போது, ​​தன்னைத்தானே உணர்த்திக் கொள்ளும் போது அது இறையாண்மையாகும். "(எச்.எஸ். 46). இந்த வழியில், அரிஸ்டாட்டில் விவரித்த உண்மைக்கான சாத்தியத்தின் தொடர்பு, அகம்பென் வாதிடும் தடையின் தர்க்கத்துடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகிறது என்பது இறையாண்மை சக்தியின் சிறப்பியல்பு, இதனால் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் அரசியலின் அடிப்படை ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. "" ஒரு செயல் இறையாண்மையாகும், அது தன்னுடைய சொந்த திறனை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் தன்னைத்தானே உணரும்போது, ​​தன்னைத்தானே இருக்க விடுகிறது, தன்னைத்தானே கொடுக்கும் "(எச்.எஸ். 46). இந்த வழியில், அரிஸ்டாட்டில் விவரித்த உண்மைக்கான சாத்தியத்தின் தொடர்பு, அகம்பென் வாதிடும் தடையின் தர்க்கத்துடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகிறது என்பது இறையாண்மை சக்தியின் சிறப்பியல்பு, இதனால் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் அரசியலின் அடிப்படை ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. "" ஒரு செயல் இறையாண்மையாகும், அது தன்னுடைய சொந்த திறனை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் தன்னைத்தானே உணரும்போது, ​​தன்னைத்தானே இருக்க விடுகிறது, தன்னைத்தானே கொடுக்கும் "(எச்.எஸ். 46). இந்த வழியில், அரிஸ்டாட்டில் விவரித்த உண்மைக்கான சாத்தியத்தின் தொடர்பு, அகம்பென் வாதிடும் தடையின் தர்க்கத்துடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகிறது என்பது இறையாண்மை சக்தியின் சிறப்பியல்பு, இதனால் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் அரசியலின் அடிப்படை ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது.

மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் மொழி குறித்த இந்த பிரதிபலிப்புகள் ஆகம்பெனுக்கு இரண்டு தொடர்புடைய சிக்கல்களைத் தருகின்றன, அவர் தனது அடுத்தடுத்த படைப்பில் உரையாற்றுகிறார்; இவற்றில் முதலாவது அழகியலின் பரந்த களத்தில் உள்ளது, இதில் அகம்பென் தத்துவத்திற்கும் கவிதைக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை மேலும் விமர்சன ரீதியாக விசாரிப்பதற்காக உரைநடை மற்றும் கவிதைகளில் மொழியைப் பயன்படுத்துவதற்கான பங்குகளை கருதுகிறார். இரண்டாவது அரசியல் மற்றும் நெறிமுறைகளின் களங்களில் உள்ளது, ஏனெனில் அனுபவத்தின் அழிவு மற்றும் ஆற்றலைப் பற்றிய அகம்பேனின் கருத்தாக்கம் அரசியல் காட்சி மற்றும் இறையாண்மையின் பகுப்பாய்விற்கு நேரடியாக ஊட்டமளிக்கிறது. இவை அவசியம், Agamben, ஆகியவையாக நெறிமுறையின் மறுசீரமைப்பு படி  பண்பாடு முறை சமூகம் மறுசிந்தனை தேவை.

2. அழகியல்

இல்  மொழி அண்ட் டெத் , Agamben கவிதை அடிப்படையில் தத்துவம் என்று "வாய்ஸ் ஆப் பேசமுடியாத அனுபவம்" விட மொழி ஒரு வித்தியாசமான அனுபவம் அனுமதிப்பதைக் கேட்பதன் மூலம் தத்துவம் மற்றும் கவிதை உறவு குறித்த கேள்வியை எழுப்புகிறது. கவிதையை "மியூசஸின் கண்டுபிடிப்பு" என்று பிளேட்டோ அடையாளம் காட்டியதைப் பற்றிய ஒரு சுருக்கமான பிரதிபலிப்பிலிருந்து, அகம்பென் வாதிடுகிறார், தத்துவம் மற்றும் கவிதை இரண்டும் சொல்லமுடியாததை மொழியின் நிலை என்று அடைகின்றன, ஆனால் இரண்டும் " இதை அடையமுடியாது என்பதை நிரூபிக்கின்றன. ” இவ்வாறு தத்துவத்தின் மீது கவிதைக்கு நேரடியான முன்னுரிமையையோ அல்லது உரைநடை பற்றிய வசனத்தையோ நிராகரித்த அகம்பென், “தத்துவத்தின் தூய்மையான உரைநடை ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்தில் தலையிடும் ஒரு மொழி மட்டுமே, கவிதை வார்த்தையின் வசனத்தை உடைக்க, மற்றும் அதில் கவிதை வசனம் தத்துவத்தின் உரைநடை ஒரு வளையத்தில் வளைக்க தலையிடும், உண்மையான மனித மொழியாக இருக்கும் ”(எல்.டி, 78). இந்த கருப்பொருள் பின்னர் அழகியலுக்கான அகம்பேனின் பங்களிப்புகளை உந்துகிறது, அவ்வாறு செய்யும்போது, ​​தத்துவம் மற்றும் கவிதைக்கு இடையிலான வேறுபாடு மொழி மற்றும் பிரதிநிதித்துவம், அனுபவம் மற்றும் நெறிமுறைகளின் ஒரு சிக்கலான பயிற்சியை அடிப்படையாகக் கொண்டது, இந்த பகுதியில் அவரது படைப்புகள் முழுவதும் உருவாக்கப்பட்டது மற்றும் வேறுபாட்டை மிஞ்சும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது அதில் கலந்துகொள்பவர்கள்.

அழகியலின் சமகால தத்துவத்திற்கு அகம்பேனின் முதல் முக்கிய பங்களிப்பு அவரது புகழ்பெற்ற புத்தகம்  ஸ்டான்சாஸ் ஆகும், இதில் அவர் மொழி மற்றும் பாண்டம் பற்றிய அடர்த்தியான மற்றும் பன்முக பகுப்பாய்வை உருவாக்குகிறார், நவீன மொழியியல் மற்றும் தத்துவத்துடன் ஈடுபாடு கொண்டவர், அத்துடன் மனோ பகுப்பாய்வு மற்றும் தத்துவவியல். இந்த புத்தகத்தில் உள்ள மேற்கத்திய தத்துவஞானிகளில் கடைசியாக அகம்பென் பெயரிடும் மார்ட்டின் ஹைடெக்கரின் நினைவாக அர்ப்பணிக்கப்பட்டாலும், அபி வார்பர்க்கின் செல்வாக்கையும் மிகத் தெளிவாகக் கொண்டுள்ளது. Agamben வாதிடுகிறார்  சரணம் பின்மேற்கத்திய கலாச்சாரம் தத்துவத்திற்கும் கவிதைக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை ஏற்றுக்கொள்ளும் அளவிற்கு, "ஒரு சரியான மொழியை விவரிக்க தத்துவம் தவறிவிட்டது ... மற்றும் கவிதை ஒரு முறையையோ அல்லது சுய உணர்வையோ உருவாக்கவில்லை" (எஸ், xvii) . சிந்தனையின் அவசர பணி, குறிப்பாக அகம்பன் "விமர்சனம்" என்று பெயரிடுவது "எங்கள் சொந்த துண்டு துண்டான வார்த்தையின் ஒற்றுமையை" மீண்டும் கண்டுபிடிப்பதாகும். மொழி தன்னைத்தானே பிரிக்கும் கட்டத்தில் விமர்சனம் அமைந்துள்ளது-உதாரணமாக, குறிக்கப்பட்ட மற்றும் குறிப்பானின் வேறுபாடு மற்றும் அதன் பணி "உச்சரிப்புக்கான ஒற்றையாட்சி நிலையை" சுட்டிக்காட்டுவதாகும், இதில் விமர்சனம் "பிரதிநிதித்துவப்படுத்தவோ தெரியாது, ஆனால் பிரதிநிதித்துவம் தெரியும் ”(எஸ், xvii). ஆகவே, தத்துவம் மற்றும் கவிதை ஆகிய இரண்டிற்கும் எதிராக, விமர்சனம் “வைத்திருக்க முடியாததை அனுபவிப்பதையும், அனுபவிக்க முடியாததை வைத்திருப்பதையும் எதிர்க்கிறது” (எஸ்,

இந்த பணியைத் தொடர, பிராய்ட் மனச்சோர்வு மற்றும் காரணமின்றி அடையாளம் காணும் ஒரு பொருளின் ஆசை மற்றும் கையகப்படுத்தல் உறவுகளில் தெளிவாகத் தெரிந்த அறிவின் மாதிரியை அகம்பென் உருவாக்குகிறார். இதில், குறிப்பான் மற்றும் குறிக்கப்பட்டவற்றுக்கு இடையிலான வேறுபாட்டின் "ஆதிகால நிலைமை" யையும் அவர் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார், இதில் அடையாளம் குறித்த மேற்கத்திய பிரதிபலிப்புகள் காணப்படுகின்றன. இந்த ஆய்வை அவர் முடிக்கிறார்-இது கருவுறுதல் மற்றும் பொருட்களின் காரணமின்றி விவாதம், டான்டிசம், பொம்மைகளின் மனோ பகுப்பாய்வு மற்றும் நர்சிசஸ், ஈரோஸ் மற்றும் ஓடிபஸ் ஆகியவற்றின் கட்டுக்கதைகளை உள்ளடக்கியது-ச aus சூரியன் மொழியியல் பற்றிய சுருக்கமான கலந்துரையாடலுடன், ச aus சுரின் வெற்றி அங்கீகரிப்பதாகக் கூறுகிறது குறிக்கப்பட்ட மற்றும் குறிப்பானின் வேறுபாட்டின் அடிப்படையில் மொழி அறிவியலின் சாத்தியமற்றது. எனினும், ச aus சுரின் சிக்கலான நிலைப்பாட்டிலிருந்து நேர்மறையான ஒற்றுமையாக அடையாளத்தை தனிமைப்படுத்துவது "அடையாளத்தின் விஞ்ஞானத்தை மீண்டும் மெட்டாபிசிக்ஸில் தள்ளுவது" ஆகும். . பிளேட்டோவிலிருந்து தத்துவம். ஆயினும்கூட, டெர்ரிடா தான் நம்புகிற வெற்றியை அடையவில்லை என்று அகம்பென் வாதிடுகிறார், ஏனெனில் அவர் உண்மையில் பிரச்சினையை தவறாகக் கண்டறிந்துள்ளார்: மெட்டாபிசிக்ஸ். மெட்டாபிசிக்ஸ் என்பது சாராம்சம் மற்றும் தோற்றம், உணர்திறன் மற்றும் புத்திசாலித்தனம் மற்றும் பலவற்றின் முறிவுகளில் இருப்பதைப் புரிந்துகொள்வது அல்ல. மாறாக; மாறாக, மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸின் தோற்றம் "அசல் அனுபவம் எப்போதுமே ஏற்கனவே ஒரு மடங்கில் சிக்கியிருக்க வேண்டும் ... அந்த இருப்பு எப்போதும் ஒரு முக்கியத்துவத்தில் ஏற்கனவே சிக்கிக் கொள்ள வேண்டும்" (எஸ் 156) என்ற கருத்தில் உள்ளது. எனவே, லோகோ கள் என்பது "இருப்பை ஒன்றாக இணைப்பதில்" எல்லாவற்றையும் சேகரித்து பிரிக்கிறது "(எஸ், 156). இறுதியில், மெட்டாபிசிக்ஸை உண்மையிலேயே சமாளிப்பதற்கான ஒரு முயற்சிக்கு, “விஷயங்களை ஒன்றிணைத்து வெளிப்படுத்தும் இடவியல் விளையாட்டு” (எஸ் 156) எனப் புரிந்துகொள்ளப்பட்ட ஒரு பக்க அல்லது வேறுபாட்டின் ஒரு பகுதியைக் காட்டிலும், அரைகுறை வழிமுறை மட்டுமே தடையாக இருக்க வேண்டும். .

இங்கு நிறுவப்பட்ட கட்டமைப்பில்தான் அகம்பனின் அழகியலில் அடுத்த படைப்பான  தி ஐடியா ஆஃப் ப்ரோஸ் அதன் உண்மையான முக்கியத்துவத்தை அடைவதாகக் கூறலாம்…. 1985 ஆம் ஆண்டில் இத்தாலிய மொழியில் வெளியிடப்பட்ட  தி ஐடியா ஆஃப் ப்ரோஸ் மற்றும் கவிதை, உரைநடை, மொழி, அரசியல், நீதி, அன்பு மற்றும் அவமானம் பற்றிய தொடர்ச்சியான துண்டுகள் மூலம் தத்துவம் மற்றும் கவிதை ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான வேறுபாட்டின் கேள்வியை எடுத்துக்கொள்கிறது. இந்த புதிரான உரை புரிந்துகொள்வது குறிப்பாக கடினம், ஏனென்றால் இந்த துண்டுகள் புத்தகம் முழுவதும் ஒரு நிலையான வாதத்தை உருவாக்கவில்லை. மேற்கூறியவற்றின் வெளிச்சத்தில், அகம்பென் என்ன செய்கிறார் என்பது உண்மையில் சின்னங்களுக்கும் , தத்துவத்திற்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது என்று சொல்ல முடியும்  .கட்டுக்கதை, புதிர், பழமொழி மற்றும் சிறுகதை போன்ற பல்வேறு இலக்கிய நுட்பங்களை நாடகத்திற்கு கொண்டு வருவதில், அகம்பென் நடைமுறையில் ஒரு விமர்சனத்தை வெளிப்படுத்துகிறார், இதில் சிந்தனை ஒரு அனுபவ அனுபவத்திற்கு அல்லது விழிப்புணர்வுக்கு திரும்பப்படுகிறது, இதில் அறியப்படுவது பிரதிநிதித்துவம் தன்னை.

3. அரசியல்

சமீபத்திய ஆண்டுகளில் அகம்பேனின் படைப்புகளின் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க பரிமாணம் அரசியல் கோட்பாட்டிற்கான அவரது பங்களிப்புகளாகும், இது மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் மொழியின் தத்துவத்தில் அவரது ஈடுபாடுகளிலிருந்து நேரடியாக வெளிப்படுகிறது. சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி,  ஹோமோ சேசர்: இறையாண்மை சக்தி மற்றும் வெற்று வாழ்க்கை இ என்பது அகம்பேனின் மிகச்சிறந்த படைப்பாகும், மேலும் இது மிகவும் சர்ச்சைக்குரியதாகவும் இருக்கலாம். இந்த புத்தகத்தில்தான் அகம்பென் தனது அரசியல் வரலாற்றின் முதல் தொகுதியில் மைக்கேல் ஃபோக்கோவால் முதலில் அடையாளம் காணப்பட்ட உயிரியல் அரசியலின் நிலை குறித்த தனது பகுப்பாய்வை உருவாக்குகிறார் தொடர் மற்றும் தொடர்புடைய நூல்கள். இந்த தொகுதியில், நவீன சக்தி இறையாண்மை சக்தியை விட அடிப்படையில் வேறுபட்ட பகுத்தறிவால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது என்று ஃபோக்கோ வாதிட்டார். இறையாண்மை என்பது வாழ்க்கை மற்றும் இறப்பு மீதான உரிமையால் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, "கொல்லப்படுவதையோ அல்லது வாழ விடுவதையோ" என்ற கட்டளையில் ஃபோக்கோவால் சுருக்கமாகக் கூறப்பட்டாலும், நவீன சக்தி என்பது வாழ்க்கையுடனான ஒரு உற்பத்தி உறவால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, இது "வாழ்க்கையை வளர்ப்பது அல்லது அனுமதிக்காதது" என்ற கட்டளையில் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. ” ஃபோக்கோவைப் பொறுத்தவரை, "நவீனத்துவத்தின் வாசல்" இறையாண்மை சக்தியிலிருந்து உயிர் சக்தியாக மாறுவதன் மூலம் எட்டப்பட்டது, இதில் மக்கள்தொகையின் "புதிய அரசியல் பொருள்" உயிரியல் வாழ்க்கையின் மாறுபாடுகளை நிர்வகிப்பதன் மூலம் செயல்படும் அதிகார ஆட்சியின் இலக்காக மாறியது. . ஆகவே, அரிஸ்டாட்டில் பற்றிய தனது விமர்சன திருத்தத்தில், ஃபோக்கோ எழுதுகிறார் “ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக, மனிதன் இருந்தான்… ஒரு அரசியல் இருப்புக்கான கூடுதல் திறன் கொண்ட ஒரு உயிருள்ள விலங்கு; நவீன மனிதன் ஒரு விலங்கு, அதன் அரசியல் அவனது இருப்பை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது ”(HS1 143).

ஹோமோ சேசரில் உயிர் சக்தி குறித்த ஃபோக்கோவின் ஆய்வறிக்கையில் அகம்பென் வெளிப்படையாக ஈடுபட்டுள்ளார்  ,அவர் அதை "திருத்துவதையோ அல்லது குறைந்தபட்சம் நிறைவு செய்வதையோ" நோக்கமாகக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறுகிறார், உண்மையில் அவர் ஃபோக்கோவின் வரலாற்று-தத்துவ கடமைகள் மற்றும் கூற்றுக்களை நிராகரிக்கிறார். இறையாண்மை சக்தியும் நவீன அதிகார நுட்பங்களும் ஒன்றிணைந்த புள்ளிகளை தெளிவுபடுத்துவதில் ஃபோக்கோ தவறிவிட்டார் என்று பரிந்துரைத்து, அகம்பென், உயிர் சக்தியின் வரலாற்று உயர்வு நவீனத்துவத்தின் வாசலைக் குறிக்கிறது என்ற ஆய்வறிக்கையை நிராகரிக்கிறது. அதற்கு பதிலாக, உயிர் சக்தி மற்றும் இறையாண்மை அடிப்படையில் ஒருங்கிணைந்ததாக அவர் கூறுகிறார், "ஒரு உயிரியல் அரசியல் அமைப்பின் உற்பத்தி என்பது இறையாண்மை சக்தியின் அசல் செயல்பாடு என்று கூட கூறலாம்." (எச்.எஸ். 6) நவீன ஜனநாயகத்தை பண்டைய பொலிஸிலிருந்து வேறுபடுத்துவது என்னவென்றால், உயிரியல் வாழ்க்கையை அரசியலின் துறையில் ஒருங்கிணைப்பது அல்ல, மாறாக, நவீன அரச சக்தி இறையாண்மைக்கும் உயிர் அரசியல் அமைப்புக்கும் இடையிலான உறவை முன்னோடியில்லாத வகையில் வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வருகிறது. ஏனென்றால், நவீன ஜனநாயக நாடுகளில், முதலில் அரசியலில் இருந்து விலக்கப்பட்டவை, ஆனால் அது சட்டத்திற்கு இப்போது விதிவிலக்காகிவிட்டது: அகம்பன் எழுதுவது போல், “மேற்கத்திய அரசியலில், வெற்று வாழ்க்கையானது யாருடையது என்ற தனித்துவமான பாக்கியத்தைக் கொண்டுள்ளது விலக்குகள் மனிதர்களின் நகரத்தைக் கண்டன. ” (எச்.எஸ் 7)

பல தத்துவார்த்த கண்டுபிடிப்புகள் இந்த ஆய்வறிக்கையைத் தெரிவிக்கின்றன, அவற்றில் இரண்டு குறிப்பாக முக்கியமானவை. முதலாவது அரசியல் அதிகாரத்தின் மறு கருத்தாக்கம், அரிஸ்டாட்டிலியன் மெட்டாபிசிக்ஸ் மற்றும் குறிப்பாக சாத்தியமான கருத்து ஆகியவற்றின் மீது ஒரு சிக்கலான பிரதிபலிப்பின் மூலம் உருவாக்கப்பட்டது, கார்ல் ஷ்மிட் முன்வைத்த இறையாண்மைக் கோட்பாட்டுடன் ஒரு முக்கியமான ஈடுபாட்டுடன், இது வால்டர் பெஞ்சமின் ஷ்மிட்டுடனான சொந்த ஈடுபாட்டின் மூலம் உருவாக்கப்பட்டது . அகம்பென் அறிமுகப்படுத்திய இரண்டாவது கண்டுபிடிப்பு, சமகால அரசியலின் மைய கதாநாயகனாக "வெற்று வாழ்க்கை" என்ற ஆத்திரமூட்டும் கோட்பாடு ஆகும்.

இவற்றில் முதலாவதாக, ஹோமோ சேசருக்குள் உள்ள முக்கிய உந்துதல்,  ஃபோக்கோவின் உயிர் அரசியல் பற்றிய கணக்கைத் திருத்துவதற்கோ அல்லது முடிப்பதற்கோ அவ்வளவு முயற்சி அல்ல, பெஞ்சமின் ஷ்மிட்டைப் பற்றிய விமர்சனத்தை நிறைவு செய்யும் முயற்சியாகும். இல்  அரசியல் Theology, கார்ல் ஷ்மிட் - நாஜி கட்சியில் சேர்ந்து அதன் வலுவான அறிவுசார் ஆதரவாளர்களில் ஒருவரான ஜேர்மனிய நீதிபதி - இறையாண்மையைப் பற்றிய அவரது வலுவான முடிவான கணக்கை சுருக்கமாகக் கூறுகிறார், விதிவிலக்கு குறித்து தீர்மானிப்பவர் இறையாண்மை என்று கூறுவதன் மூலம். ஷ்மிட்டைப் பொறுத்தவரை, ஒரு நிலைமை இயல்பானதா அல்லது விதிவிலக்கானதா என்பதைத் தீர்மானிக்கும் திறனில் துல்லியமாக உள்ளது, ஆகவே சட்டம் பொருந்துமா இல்லையா என்பது-சட்டம் அதன் பயன்பாட்டிற்கு ஒரு சாதாரண சூழ்நிலை தேவைப்படுவதால்-இறையாண்மை வெளிப்படுகிறது. இந்த இறையாண்மையை உருவாக்குவதற்கு எதிராக, பெஞ்சமின் தனது “வரலாற்றின் தத்துவம் பற்றிய ஆய்வறிக்கைகளில்” அவசரகால நிலை உண்மையில் விதியாகிவிட்டது என்று கூறுகிறார். மேலும், பாசிசத்தின் எழுச்சியை எதிர்த்துப் போராடுவதற்காக விதிவிலக்கான உண்மையான நிலையைத் திறப்பதுதான் தேவை,

ஷ்மிட் மற்றும் பெஞ்சமின் இடையேயான இந்த மோதலை நிவர்த்தி செய்வதில், அகம்பென் வாதிடுகிறார், சமகால அரசியலில், ஷ்மிட்டால் அடையாளம் காணப்பட்ட விதிவிலக்கு நிலை, அதில் சட்டம் இறையாண்மையால் இடைநிறுத்தப்பட்டுள்ளது, உண்மையில் விதியாகிவிட்டது. இது ஒரு நிபந்தனையாகும் , இது கைவிடப்பட்டவர்களில் ஒருவராக அவர் அடையாளம்  காண்கிறார், அதில் சட்டம் நடைமுறையில் உள்ளது, ஆனால் உள்ளடக்கம் அல்லது கணிசமான பொருள் இல்லை - இது “முக்கியத்துவம் இல்லாமல் நடைமுறையில் உள்ளது.” விதிவிலக்கின் கட்டமைப்பானது, ஜீன்-லூக் நான்சி தனது “கைவிடப்பட்ட இருத்தல்” என்ற கட்டுரையில் அடையாளம் காணப்பட்ட தடையின் கட்டமைப்பிற்கு நேரடியாக ஒத்திருக்கிறது, அதில் நான்சி கூறுகையில், இந்தத் தடை இனி பொருந்தாது. சட்டத்தின் பொருள் ஒரே நேரத்தில் சட்டத்திற்கு மாற்றப்பட்டு, அதை விட்டு விடுகிறது. இந்த நிலையை விரிவாக்குவதற்கு அகம்பென் ஈர்க்கும் எண்ணிக்கை  ஹோமோ சேஸ் ஆகும்r, இது ரோமானிய சட்டத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்டது மற்றும் "" கொல்லப்படலாம், ஆனால் பலியிட முடியாது "என்பதைக் குறிக்கிறது. அகம்பேனின் கூற்றுப்படி,  ஹோமோ சாக்கரின் புனிதமானது புனிதமான ஒரு கருத்தியல் தெளிவின்மையைக் குறிக்கவில்லை, பலர் வாதிட்டபடி, சட்டம் தொடர்பாக புனித மனிதனின் கைவிடப்பட்ட நிலை. புனிதமான மனிதன் தெய்வீக மற்றும் அவதூறான சட்டத்தை விதிவிலக்காக "வெளியே எடுத்துச் செல்லப்படுகிறான்", இதனால் அவர்களால் கைவிடப்படுகிறான். முக்கியமாக, அகம்பேனைப் பொறுத்தவரை, விதிவிலக்கு சமகால அரசியலின் விதிமுறை அல்லது விதியாக மாறியுள்ளது என்பதன் பொருள், சில பாடங்கள் மட்டுமே சட்டத்தால் கைவிடப்பட்டவை அல்ல; மாறாக, நம் வயதில், “நாம் அனைவரும் கிட்டத்தட்ட மனிதர்கள் சாக்ரி ” என்று அவர் கூறுகிறார்  . (எச்.எஸ் 115).

ஆத்திரமூட்டும் வகையில், இந்த கூற்றைப் புரிந்துகொள்வது, இயற்கையான வாழ்க்கை- ஸோ இ-க்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட வடிவிலான உயிர்களுக்கும் இடையிலான பண்டைய கிரேக்க வேறுபாட்டிலிருந்து அகம்பென் உருவாக்கும் “வெற்று வாழ்க்கை” என்ற கருத்தைப் பாராட்ட வேண்டும் , குறிப்பாக இது வெளிப்படுத்தப்படுகிறது பொலிஸின் தோற்றம் பற்றிய அரிஸ்டாட்டில் கணக்கில் . அரிஸ்டாட்டில் இந்த வேறுபாட்டின் முக்கியத்துவம் என்னவென்றால், இது இயற்கையான வாழ்க்கையை வீட்டின் களத்திற்கு ( ஓய்கோஸ் ) வெளியேற்ற அனுமதிக்கிறது, அதே சமயம் பாலிஸ் பயோஸ் பாலிடிகோஸில் பங்கேற்பதன் நல்ல வாழ்க்கை சிறப்பியல்புகளின் தனித்துவத்தையும் அனுமதிக்கிறது.மிக முக்கியமாக, அகம்பேனைப் பொறுத்தவரை, இது அரசியலில் இருந்து விலக்கப்பட்டவற்றின் அடிப்படையில் மேற்கத்திய அரசியல் நிறுவப்பட்டுள்ளது என்ற உண்மையை இது குறிக்கிறது - இயற்கையான வாழ்க்கை ஒரே நேரத்தில் அரசியல் களத்திற்கு வெளியே அமைக்கப்பட்டிருக்கும், இருப்பினும் பயோஸ் அரசியல்வாதிகளில் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறது . அப்படியானால், வாழ்க்கை அல்லது இயற்கை வாழ்க்கை எவ்வாறு அரசியல் மயமாக்கப்படுகிறது என்ற கேள்வி எழுகிறது. இந்த கேள்விக்கான பதில், நிபந்தனையற்ற மரண சக்தியைக் கைவிடுவதன் மூலம், அதாவது இறையாண்மையின் சக்தி. இறையாண்மை வன்முறைக்கு இயற்கையான வாழ்க்கையை கைவிடுவதில்தான் - அகம்பென் வாழ்க்கைக்கும் சட்டத்திற்கும் இடையில் பெறும் கைவிடுதலின் உறவை "அசல்" என்று பார்க்கிறார் - அதாவது "வெற்று வாழ்க்கை" அதன் தோற்றத்தை உருவாக்குகிறது. வெற்று வாழ்க்கை என்பது இயற்கையான வாழ்க்கை  அல்லAg அகம்பேனின் விமர்சன ரீதியான வாசிப்புகளில் இது பெரும்பாலும் குழப்பமடைந்துள்ள போதிலும், அகம்பேனின் சொந்த முரண்பாட்டின் விளைவாக, மாறாக, இது இயற்கையான வாழ்க்கையின் அரசியல்மயமாக்கப்பட்ட வடிவமாகும். எந்த இருப்பது பயாஸ் அல்லது  ஜோ , பின்னர், வெற்று வாழ்க்கை இந்த வேறுபாட்டை உள்ள வெளிப்பட குறிப்பாக இறையாண்மை வன்முறை வடிவில் "வாழ்க்கை மரணம் வெளிப்படும் பற்றி வரையறுக்கும் போது" முடியும். (HS 88 ஐ ஒப்பிடுக)

விதிவிலக்கு மற்றும் வெற்று வாழ்க்கையின் உற்பத்தியில் இந்த இரண்டு ஆய்வறிக்கைகளை இணைப்பதற்கான அனுபவ புள்ளி வதை முகாமின் வரலாற்று உயர்வு ஆகும், இது அகம்பென் வாதிடுகிறார், விதிவிலக்கு சமமான சிறப்பம்சமாக அமைகிறது . இருப்பினும், இது நவீனத்துவத்தின் அரசியல் பகுத்தறிவுடன் ஒரு அடிப்படை முறிவை ஏற்படுத்தும் பொருளில் ஒரு அசாதாரண சூழ்நிலை அல்ல, ஆனால் உண்மையில் '' நவீனத்தின் பெயர்கள் '' மற்றும் ஜனநாயகம் மற்றும் சர்வாதிகாரத்தின் அதிகரித்துவரும் ஒருங்கிணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. அகம்பேனின் கூற்றுப்படி, விதிவிலக்கு விதி அல்லது சாதாரண சூழ்நிலையாக மாறும்போது திறக்கப்பட்ட இடம் இந்த முகாம், இது இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்னும் பின்னும் இருந்த காலப்பகுதியில் ஜெர்மனியில் இருந்ததைப் போலவே இருந்தது. மேலும், முகாமின் சிறப்பியல்பு என்னவென்றால், பிரித்தறிய முடியாத தன்மை சட்டம் மற்றும் வாழ்க்கை, இதில் வெற்று வாழ்க்கை “சட்டம் தொடர்ந்து உண்மையாகவும் உண்மையாகவும் சட்டத்திற்குள் செல்கிறது” (HS 171). வாழ்க்கை மற்றும் சட்டத்தின் இந்த தெளிவற்ற தன்மை ஒரு நெறிமுறை நெருக்கடிக்கு திறம்பட பங்களிக்கிறது, ஏனென்றால் இங்கே சட்டத்தின் ஆட்சி உயிருள்ள உடலுக்கு பொருந்துகிறது அல்லது பொருந்தாது, மாறாக, உயிருள்ள உடல் "அதன் சொந்த பயன்பாட்டின் விதி மற்றும் அளவுகோலாக" (எச்.எஸ். 173) மாறியுள்ளது, இதன் மூலம் சட்டத்தின் மீறல் அல்லது சுதந்திரத்தை அதன் நியாயத்தன்மையின் ஆதாரமாகக் குறைக்கிறது. இந்த கூற்றைப் பற்றி குறிப்பாக சர்ச்சைக்குரிய விஷயம் என்னவென்றால், முகாம்கள் உண்மையில் நவீன அரசியலின் "நோமோக்கள்" அல்லது "மறைக்கப்பட்ட அணி" என்றால், அவற்றில் காணப்படும் நெறிமுறை நெருக்கடி அவர்களுக்கு மட்டும் மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை, ஆனால் உண்மையில் நமது தற்போதைய நிலையின் சிறப்பியல்பு , அகம்பன் "அபூரண நீலிசம்" என்று விவரிக்கும் ஒரு நிபந்தனை.

முக்கியமாக, இது தவிர, இயற்கையான வாழ்க்கையின் தொடர்பை பொலிஸுடன் கட்டமைக்கும் “உள்ளடக்கிய விலக்கின்” தர்க்கம், முகாம்களில் அதன் தாக்கங்கள் மிகவும் தெளிவாகக் காணப்படுகின்றன, இது மாற்றத்தின் உறவுக்கு முற்றிலும் ஒத்ததாக இருக்கிறது என்று அகம்பென் வாதிடுகிறார். அரிஸ்டாட்டில் கணக்கில் "மனிதனின்" அரசியல் தன்மையை உருவாக்கும் குரல் முதல் பேச்சு வரை. அரிஸ்டாட்டிலைப் பொறுத்தவரை, குரலில் இருந்து மொழிக்கு மாறுவது அரசியல் சமூகத்தின் ஒரு ஸ்தாபக நிபந்தனையாகும், ஏனெனில் பேச்சு நீதியுள்ளவர்களுக்கும் அநியாயக்காரர்களுக்கும் இடையில் வேறுபாட்டை சாத்தியமாக்குகிறது. பாலிஸில் இயற்கையான வெற்று வாழ்க்கை எவ்வாறு வாழ்கிறது என்ற கேள்வி ஒரு உயிரினத்திற்கு எவ்வாறு மொழி உள்ளது என்ற கேள்வியுடன் சரியாக ஒத்துப்போகிறது என்று அகம்பென் எழுதுகிறார், ஏனெனில் பிந்தைய கேள்வியில் “உயிருள்ளவருக்கு லோகோக்கள் உள்ளன, அதில் அதன் சொந்த குரலை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம், அதன் சொந்த வெற்று வாழ்க்கையை விலக்க அனுமதிப்பதன் மூலம் அது பொலிஸில் வசிப்பதைப் போல, ஒரு விதிவிலக்காக, அதற்குள் ”(HS 8). ஆகையால், அகம்பேனைப் பொறுத்தவரை, மனிதனை மொழியில் வாழும் விலங்கு என்று வரையறுப்பதன் மூலம் மனிதனுக்குள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பிளவு அல்லது சிசுரா, எனவே அரசியல் என்பது அரசியல் அரசியலுக்கு அடித்தளமாகும்; இந்த முரண்பாடே மனிதனை உயிரியல் அரசியல் பிடிப்பில் வெறும் வாழ்க்கைக்குக் குறைக்க அனுமதிக்கிறது. இந்த வழியில், மனோதத்துவமும் அரசியலும் அடிப்படையில் சிக்கியுள்ளன, மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸின் மையக் கோட்பாடுகளை முறியடிப்பதன் மூலம்தான் ஒரு புதிய வடிவ அரசியல் சாத்தியமாகும். இந்த முரண்பாடே மனிதனை உயிரியல் அரசியல் பிடிப்பில் வெறும் வாழ்க்கைக்குக் குறைக்க அனுமதிக்கிறது. இந்த வழியில், மனோதத்துவமும் அரசியலும் அடிப்படையில் சிக்கியுள்ளன, மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸின் மையக் கோட்பாடுகளை முறியடிப்பதன் மூலம்தான் ஒரு புதிய வடிவ அரசியல் சாத்தியமாகும். இந்த முரண்பாடே மனிதனை உயிரியல் அரசியல் பிடிப்பில் வெறும் வாழ்க்கைக்குக் குறைக்க அனுமதிக்கிறது. இந்த வழியில், மனோதத்துவமும் அரசியலும் அடிப்படையில் சிக்கியுள்ளன, மேற்கத்திய மெட்டாபிசிக்ஸின் மையக் கோட்பாடுகளை முறியடிப்பதன் மூலம்தான் ஒரு புதிய வடிவ அரசியல் சாத்தியமாகும்.

சமகால அரசியலின் இந்த மோசமான நோயறிதல் அகம்பேனை அரசியல் விரக்தியின் நிலைக்கு இட்டுச் செல்லவில்லை. மாறாக, தற்கால அரசியலின் நெருக்கடியில் தான் தற்போதைய ஆபத்துக்களை சமாளிப்பதற்கான வழிமுறைகளும் தோன்றும். "வரவிருக்கும் அரசியலை" அகம்பேனின் கோட்பாடு - அதன் தற்போதைய வடிவமைப்பில் பல குறிப்பிடத்தக்க வழிகளில் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது-நவீன ஜனநாயகத்தின் தன்மையைக் கொண்ட அப்போரியாக்களுக்கு "யூபோரிக்" தீர்மானத்தின் தர்க்கத்தை நம்பியுள்ளது, வெற்று வாழ்க்கையின் அபோரியா உட்பட (பி 217). இல்  பொ இல்லாமல் வழிமுறைகள்d, வால்டர் பெஞ்சமின் முன்வைத்த திட்டத்திற்கு முற்றிலும் முரணான தூய்மையான வழிமுறையின் அரசியலுக்காக அவர் வாதிடுகிறார், "அரசியல் என்பது ஒரு முடிவல்ல, ஒரு முடிவுக்கு அடிபணியவில்லை; மாறாக, இது மனித நடவடிக்கை மற்றும் மனித சிந்தனையின் துறையாகக் கருதப்படாத ஒரு தூய்மையான இடைநிலையின் கோளமாகும் ”(ME 117). இந்த கூற்றை வளர்ப்பதில், வரவிருக்கும் அரசியல் வரலாற்றின் முடிவில் ஹெகலியனுக்கு பிந்தைய கருப்பொருளின் இரட்டை சிக்கலையும், எரிக்னிஸின் ஹைடெஜீரியன் கருப்பொருளையும்  கணக்கிட வேண்டும் என்று அகம்பென் கூறுகிறார்., வரலாற்றும் அரசும் ஒரே நேரத்தில் முடிவுக்கு வரும் ஒரு புதிய வாழ்க்கை மற்றும் அரசியலை உருவாக்குவதற்காக. இறையாண்மை மற்றும் தேசம், மக்கள் மற்றும் ஜனநாயகம் போன்ற தொடர்புடைய கருத்துக்களைக் குறிப்பிடாமல் ஒரு புதிய அரசியலின் இந்த "சோதனைக்கு" ஒரு புதிய "மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை" உருவாக்குவது தேவைப்படுகிறது, இதில் வெற்று வாழ்க்கை ஒரு அரசியல் விஷயமாக ஒருபோதும் பிரிக்கப்படாது, அதில் என்ன தகவல்தொடர்பு அனுபவமே ஆபத்தில் உள்ளது.

4. நெறிமுறைகள்

முகாம்களைப் பற்றிய இந்த விமர்சனத்தையும், வெளிப்படுத்தப்பட்ட சட்டத்தின் நிலையையும் கருத்தில் கொண்டு, ஆனால் அவற்றின் விதிவிலக்கான இடத்திற்கு எந்த வகையிலும் மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை, முகாம்களின் நிலையை ஒரு ஆரம்பமாக அகம்பென் எடுத்துக்கொள்வதில் ஆச்சரியமில்லை. சட்டத்தைக் குறிப்பிடாமல் ஒரு நெறிமுறையை விரிவாக்குவதற்கான புள்ளி, இது ஒரு சொற்பொழிவு முழுவதையும் உள்ளடக்கியதாக எடுக்கப்படுகிறது. இல் ஆஸ்விட்ச் எச்சங்கள் , மூன்றாவது முறையாக தவணை வெளியிடப்பட்டது  ஹோமோ சாஸர் தொடர், Agamben ஒரு சாட்சி முடியாது என்று சாட்சியே ஒரு பண்பாடு போன்ற சாட்சியம் ஒரு நன்னடத்தை ஒரு கணக்கை உருவாகிறது. இரண்டாம் உலகப் போரின் நாஜி வதை முகாம்கள் தொடர்பாக சந்தேகம் எழுந்த பிரச்சினையை எடுத்துக்கொள்வது-ஜீன்-ஃபிராங்கோயிஸ் லியோடார்ட் மற்றும் பிறரால் விவாதிக்கப்பட்டது - அகம்பென் எஞ்சியவர்உயிர் பிழைத்தவரின் சாட்சியத்தில் ஒரு லாகுனாவைக் கேட்கும் முயற்சியாக, முகாம்களின் உண்மை நிலை அவர்களைப் பற்றி கூறப்பட்டவற்றுடன் ஒத்துப்போக முடியாது. எவ்வாறாயினும், "உண்மை மற்றும் உண்மை" தற்செயலானது எழுப்புகின்ற எபிஸ்டெமோலாஜிக்கல் சிக்கல்களில் அகம்பென் கவலைப்படவில்லை, மாறாக, நெறிமுறை தாக்கங்களுடன், அவர் குறிப்பிடுகையில், நம் வயது இன்னும் கணக்கிடத் தவறிவிட்டது.

சாட்சியத்தின் ஒரு நெறிமுறையைப் பற்றிய அவரது கணக்கில் உள்ள முக்கிய நபர்,  முசெல்மேன் அல்லது முகாம்களில் இருப்பவர்கள், உடல் ரீதியான வீழ்ச்சி மற்றும் இருத்தலியல் புறக்கணிப்பு போன்ற நிலையை அடைந்தவர்கள், “ஒருவர் அவர்களை வாழவைக்கத் தயங்குகிறார்: ஒருவர் அவர்களின் மரணத்தை அழைக்க தயங்குகிறார் ”(லேவி ஆர்.ஏ 44 இல் மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளது). ஆனால் வாழ்க்கைக்கும் இறப்புக்கும் இடையிலான வரம்பு-நபராக முசெல்மனைப் பார்ப்பதை விட,  அகம்பென் வாதிடுகிறார் , மனித மற்றும் மனிதாபிமானமற்றவர்களின் வரம்பு-உருவமாக முசெல்மேன் என் மிகவும் சரியாக புரிந்து கொள்ளப்படுகிறார். இருப்பினும், மனிதனுக்கும் மனிதாபிமானமற்றவனுக்கும் இடையிலான நுழைவாயிலாக,  முசெல்மேன் வெறுமனே மனிதன் இனி மனிதனாக இல்லாத வரம்பைக் குறிக்கவில்லை. அத்தகைய நிலைப்பாடு ஆஷ்விட்சின் பரிசோதனையை மீண்டும் மீண்டும் செய்யும் என்று அகம்பென் வாதிடுகிறார், அதில்  முசெல்மேன்n என்பது மனிதனின் வரம்புகள் மற்றும் அந்த வகைப்படுத்தலில் கலந்து கொள்ளும் தார்மீக நிலைக்கு வெளியே வைக்கப்படுகிறது. அதற்கு பதிலாக,  முசெல்மேன் மனிதனுக்கும் மனிதாபிமானமற்றவனுக்கும் இடையிலான ஒரு அடிப்படை வேறுபாட்டைக் குறிக்கிறது, அதில் ஒன்றை மற்றொன்றிலிருந்து திட்டவட்டமாக பிரிக்க இயலாது, மேலும் இந்த பதவியில் இருக்கும் தார்மீக வேறுபாடுகளை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. அகம்பெனுக்கு எழும் முக்கிய கேள்வி என்னவென்றால், உயிரியல் ரீதியாக உயிரினங்களுக்கு சொந்தமான ஒரு "மனிதனுக்கு மனிதநேயம்" இருக்கிறதா என்பதுதான், மேலும் இந்த கேள்வியின் பிரதிபலிப்பில் தான் அகம்பென் தனது சொந்த நெறிமுறைகளை உருவாக்குகிறார். இதில், க ity ரவம் மற்றும் மரியாதை போன்ற நிலையான தார்மீகக் கருத்துக்களுக்கான வழியை அவர் நிராகரிக்கிறார், “ஆஷ்விட்ஸ் கண்ணியத்தின் ஒவ்வொரு நெறிமுறைகளின் முடிவையும் அழிவையும் ஒரு விதிமுறைக்கு இணங்குவதையும் குறிக்கிறது…. தி  முசெல்மேன்… ஒரு புதிய நெறிமுறையின் வாசலில் உள்ள காவலர், கண்ணியம் முடிவடையும் இடத்தில் தொடங்கும் ஒரு வாழ்க்கை வடிவத்தின் நெறிமுறைகள் ”(ஆர்.ஏ 69).

இந்த புதிய நெறிமுறை நிலப்பரப்புக்கு "சைன் போஸ்ட்களை" விரிவாகக் கூற அல்லது வழங்குவதற்காக, அகம்பென் மனிதனின் வரையறைக்குத் திரும்புகிறார், அவர் மொழி கொண்டவர், அதே போல் டீக்சிஸின் முந்தைய பகுப்பாய்வுகளும், இரட்டை இயக்கத்தை வெளிப்படுத்துவதற்காக மனிதனின் மொழி ஒதுக்கீடு. ஒரு பேச்சாளருக்கு மொழியைப் பயன்படுத்த அனுமதிக்கும் “நான்” போன்ற பிரதிபெயர்களின் பகுப்பாய்வில், இந்த ஒதுக்கீட்டில் செய்யப்படும் உட்பிரிவு ஒரே நேரத்தில் மற்றும் தவிர்க்க முடியாத டி-சப்ஜிகேஷன் மூலம் நிபந்தனை செய்யப்படுகிறது என்று அவர் வாதிடுகிறார். பிரதிபெயர்கள் இலக்கண மாற்றிகள் அல்லது “சொற்பொழிவின் குறிகாட்டிகள்” தவிர வேறொன்றுமில்லை என்பதால், அவை மொழியின் இடத்தைத் தவிர வேறொன்றையும் குறிக்கவில்லை, பேசும் பொருளாக தன்னை அடையாளம் காண்பதில் மொழியைப் பயன்படுத்துவதற்கு மனோவியல் தனிநபர் ஒரே நேரத்தில் அழிக்க வேண்டும் அல்லது தன்னைத்தானே விவரிக்கவும். இதன் விளைவாக, அது கண்டிப்பாக பேசும் “நான்” அல்ல, அது உயிருள்ள தனிநபரும் அல்ல: மாறாக, அகம்பென் எழுதுவது போல், “சொற்பொழிவின் நிகழ்வின் முழுமையான நிகழ்காலத்தில், உட்பிரிவு மற்றும் அவதூறுப்படுத்தல் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் ஒத்துப்போகிறது மற்றும் சதை மற்றும் இரத்த தனிநபர் மற்றும் சொற்பொழிவு பொருள் முற்றிலும் அமைதியாக இருக்கும். " (ஆர்.ஏ 117)

முக்கியமாக, பேசும் இருப்பு மற்றும் உயிருள்ள உயிரினங்களின் துல்லியமாக இது தற்செயலானது அல்ல, அதில் வெளிப்படுத்தப்பட்ட பேச்சின் சாத்தியமற்றது சாட்சியத்தின் சாத்தியத்தின் நிலையை வழங்குகிறது என்று அகம்பென் வாதிடுகிறார். சாட்சியம், "உயிருள்ளவனுக்கும் மொழியுக்கும் இடையில் எந்தவிதமான வெளிப்பாடும் இல்லாவிட்டால்," நான் "இந்த இடைநீக்கத்தில் நிறுத்தப்பட்டால்" (ஆர்.ஏ., 130) மட்டுமே சாத்தியமாகும் என்று அவர் கூறுகிறார். அப்போது இங்கு எழும் கேள்வி என்னவென்றால், அகம்பென் சாட்சியம் என்பதன் பொருள் என்னவென்றால், ஒருவர் கண்ட ஒரு நிகழ்வின் கணக்கைக் கொடுக்கும் நிலையான அர்த்தத்தில் அவர் இந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்தவில்லை என்பது தெளிவாகிறது. அதற்கு பதிலாக, சாட்சியத்தில் உள்ள ஆபத்து என்னவென்றால், மறுக்கமுடியாதவற்றிற்கு சாட்சியம் அளிப்பதாக அவர் வாதிடுகிறார், அதாவது, பேச்சின் சாத்தியமற்ற தன்மைக்கு சாட்சியம் அளித்து, பேச்சுக்குள் தோன்றும். இந்த வழியில், மனிதநேயமற்ற மனிதனை சகித்துக்கொள்ள மனிதனால் முடியும் என்று அவர் அறிவுறுத்துகிறார். மேலும் பொதுவாக, சாட்சியம் பேசும் நடைமுறையாக இனி புரிந்து கொள்ளப்படாது, ஆனால் ஒரு நெறிமுறையாக, இந்த விஷயத்தின் சரியான "வசிப்பிடமாக" புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. சாட்சியத்தில் நம்பகத்தன்மைக்குத் திரும்புவதற்கான ஒரு கருத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக அகம்பென் இங்கு சேர்க்கும் கூடுதல் திருப்பம், சாட்சியம் சரியான குடியிருப்பு இடம் அல்லது பொருளின் "ஒரே நிலைத்தன்மை" என்றாலும், இது பொருள் வெறுமனே செய்யக்கூடிய ஒன்றல்ல அதன் சொந்தமாக கருதுங்கள். உட்பிரிவு மற்றும் தேய்மானமயமாக்கல் பற்றிய கணக்கு குறிப்பிடுவதைப் போல, மொழியின் எளிமையான கையகப்படுத்தல் எதுவும் இருக்க முடியாது, அது பொருள் சாட்சியத்தின் தளமாக தன்னை நிலைநிறுத்த அனுமதிக்கும், மேலும் பேசுவதில் தன்னை உணரவும் முடியாது. மாறாக, சாட்சியம் என்றென்றும் விவரிக்க முடியாததாகவே உள்ளது. சாட்சியத்தில் நம்பகத்தன்மைக்குத் திரும்புவதற்கான ஒரு கருத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக அகம்பென் இங்கு சேர்க்கும் கூடுதல் திருப்பம், சாட்சியம் சரியான குடியிருப்பு இடம் அல்லது பொருளின் "ஒரே நிலைத்தன்மை" என்றாலும், இது பொருள் வெறுமனே செய்யக்கூடிய ஒன்றல்ல அதன் சொந்தமாக கருதுங்கள். உட்பிரிவு மற்றும் தேய்மானமயமாக்கல் பற்றிய கணக்கு குறிப்பிடுவதைப் போல, மொழியின் எளிமையான கையகப்படுத்தல் எதுவும் இருக்க முடியாது, அது பொருள் சாட்சியத்தின் தளமாக தன்னை நிலைநிறுத்த அனுமதிக்கும், மேலும் பேசுவதில் தன்னை உணரவும் முடியாது. மாறாக, சாட்சியம் என்றென்றும் விவரிக்க முடியாததாகவே உள்ளது. சாட்சியத்தில் நம்பகத்தன்மைக்குத் திரும்புவதற்கான ஒரு கருத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக அகம்பென் இங்கு சேர்க்கும் கூடுதல் திருப்பம், சாட்சியம் சரியான குடியிருப்பு இடம் அல்லது பொருளின் "ஒரே நிலைத்தன்மை" என்றாலும், இது பொருள் வெறுமனே செய்யக்கூடிய ஒன்றல்ல அதன் சொந்தமாக கருதுங்கள். உட்பிரிவு மற்றும் தேய்மானமயமாக்கல் பற்றிய கணக்கு குறிப்பிடுவதைப் போல, மொழியின் எளிமையான கையகப்படுத்தல் எதுவும் இருக்க முடியாது, அது பொருள் சாட்சியத்தின் தளமாக தன்னை நிலைநிறுத்த அனுமதிக்கும், மேலும் பேசுவதில் தன்னை உணரவும் முடியாது. மாறாக, சாட்சியம் என்றென்றும் விவரிக்க முடியாததாகவே உள்ளது. இது பொருள் அதன் சொந்தமாக கருதக்கூடிய ஒன்று அல்ல. உட்பிரிவு மற்றும் தேய்மானமயமாக்கல் பற்றிய கணக்கு குறிப்பிடுவதைப் போல, மொழியின் எளிமையான கையகப்படுத்தல் எதுவும் இருக்க முடியாது, அது பொருள் சாட்சியத்தின் தளமாக தன்னை நிலைநிறுத்த அனுமதிக்கும், மேலும் பேசுவதில் தன்னை உணரவும் முடியாது. மாறாக, சாட்சியம் என்றென்றும் விவரிக்க முடியாததாகவே உள்ளது. இது பொருள் அதன் சொந்தமாக கருதக்கூடிய ஒன்று அல்ல. உட்பிரிவு மற்றும் தேய்மானமயமாக்கல் பற்றிய கணக்கு குறிப்பிடுவதைப் போல, மொழியின் எளிமையான கையகப்படுத்தல் எதுவும் இருக்க முடியாது, அது பொருள் சாட்சியத்தின் தளமாக தன்னை நிலைநிறுத்த அனுமதிக்கும், மேலும் பேசுவதில் தன்னை உணரவும் முடியாது. மாறாக, சாட்சியம் என்றென்றும் விவரிக்க முடியாததாகவே உள்ளது.

ஆகவே, அகம்பனின் நெறிமுறை பொறுப்பு பற்றிய கணக்கிற்கும் இது வழிவகுக்கிறது. ஸ்பான்சர்ஷிப், கடன் மற்றும் குற்றவாளி ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அதைப் புரிந்துகொள்ளும் பொறுப்பின் நீதித்துறை கணக்குகளுக்கு எதிராக, அகம்பென் வாதிடுகிறார், பொறுப்பு என்பது அடிப்படையில் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது என்று கருதப்பட வேண்டும், இது பொருள் சம்பந்தப்பட்ட ஒன்று, ஆனால் அது ஒருபோதும் அதன் சொந்தமாக முழுமையாக பொருந்தாது. பொறுப்பு, சட்டத்தை குறிப்பிடாமல் சிந்திக்க வேண்டும், இது "பொறுப்பற்ற தன்மை" அல்லது "பொறுப்பல்லாதது" என்ற களமாக, நல்லது மற்றும் தீமைகளின் பெயர்களுக்கு முன்னதாகவே இருக்க வேண்டும், மேலும் "எந்தவொரு பொறுப்பையும் விட எண்ணற்ற அளவில் பெரிய ஒரு பொறுப்புடன் மோதலை ஏற்படுத்துகிறது" நாங்கள் எப்போதாவது அனுமானிக்க முடியும் ... "அகம்பென் நெறிமுறை பொறுப்பு பற்றிய ஒரு கருத்தை நோக்கி சாய்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றினாலும், இம்மானுவேல் லெவினாஸின் முழுமையான மற்றவருக்கு எல்லையற்ற பொறுப்பு பற்றிய கருத்தாக்கத்திற்கு ஒத்ததாக, இது முற்றிலும் இல்லை, ஏனென்றால் அகம்பென் லெவினாஸை வெறுமனே ஸ்பான்சர்ஷிப்பின் சட்டரீதியான உறவை தீவிரப்படுத்த முடியாததாகக் கருதுகிறார். இதிலிருந்து வேறுபடுகையில், அகம்பென் வாதிடுகிறார், “நெறிமுறைகள் குற்ற உணர்வையோ பொறுப்பையோ அங்கீகரிக்காத கோளம்; அது… மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையின் கோட்பாடு ”(ஆர்.ஏ. 24).

5. மேசியனிசம்

ஆகவே, அகம்பென் உருவாக்கும் அரசியல் மற்றும் நெறிமுறைகளின் கருத்தாக்கம் “மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை” என்ற கருத்தில் அல்லது மற்ற புள்ளிகளில் “வாழ்க்கை வடிவம்” என்று அவர் கூறுவது தெளிவாகிறது. இதன் மூலம் அகம்பென் எதைக் குறிக்கிறார் என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை, ஏனென்றால் இந்த கருத்துக்களை விரிவாக்குவது மேற்கத்திய தத்துவத்தின் மெட்டாபிசிகல் அடிப்படையில் ஒரு அடிப்படை தலைகீழாகத் தேவைப்படுவதாக அவர் கருதுகிறார், ஆனால் அவை ஒரு புதிய அரசியல் மற்றும் நெறிமுறைகளை நோக்கி சைகை காட்டுவதால் பெரும்பாலும் சிந்திக்கப்பட வேண்டியவை. இதற்குள் தெளிவாகத் தெரிவது என்னவென்றால், தூய்மையான வழிமுறைகளின் அரசியலின் அவசியத்தை பென்ஜமின் உருவாக்கியதை அகம்பென் வரைந்து வருகிறார், அதனுடன் தொடர்புடையது, தற்காலிக மற்றும் வரலாறு குறித்த அவரது கருத்தாக்கம், இது யூத-கிறிஸ்தவ சிந்தனையின் ஊடாக இயங்கும் மெசியனிசத்தின் ஆழமான நரம்பைத் தட்டுகிறது. . மெசியனிசத்தின் இந்த நரம்பு அகம்பேனின் சிந்தனையில் பல சூத்திரங்களில் வெளிப்படுகிறது, குறிப்பாக "குழந்தை பருவத்தில்," ”“ மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை ”மற்றும்“ வாழ்க்கையின் வடிவம் ”மற்றும்“ எதுவுமே ஒற்றுமை ”என்ற கருத்து. இந்த அனைத்து கருத்துக்களுக்கும் பொதுவானது என்னவென்றால், வரலாற்றின் முடிவில் மனிதகுலத்தின் உருவத்துடன் ஒரு அக்கறை உள்ளது, வரலாற்றின் முடிவின் ஹெகலிய ஆய்வறிக்கை தொடர்பாக படெயிலுக்கும் கோஜீவிற்கும் இடையிலான விவாதங்களைப் பற்றி விவாதிக்க அகம்பென் உருவாக்கும் ஒரு கவலை.

"மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை" அல்லது "வாழ்க்கை வடிவம்" என்ற கருத்தில், அகம்பென் வாழ்க்கையின் ஒரு புதிய கருத்தாக்கத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறார், அதில் ஒருபோதும் வாழ்க்கையை வெறுமனே அரசியல் அரசியல் விஷயமாக தனிமைப்படுத்த முடியாது, இது அரசியல் தத்துவத்தின் அடித்தளத்தை வழங்க வேண்டும் என்று அவர் வாதிடுகிறார் . அவர் கூறுவது போல்,

அரசியல் தத்துவம் நிறுவப்பட வேண்டிய "மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை" என்பது இறையாண்மையை ஒரு முன்மாதிரியாக முன்வைக்கும் நிர்வாண வாழ்க்கையாக இருக்க முடியாது, எனவே அதை அதன் சொந்த விஷயமாக மாற்றவோ அல்லது விஞ்ஞானத்தின் அசாத்தியமான புறம்போக்குத்தன்மை மற்றும் எல்லோரும் வீணாக முயற்சிக்கும் நவீன உயிரியல் அரசியல் புனிதப்படுத்து. இந்த "மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை" முற்றிலும் மோசமான "போதுமான வாழ்க்கை" ஆக இருக்க வேண்டும். அது அதன் சொந்த சக்தியின் முழுமையையும் அதன் சொந்த தகவல்தொடர்புகளையும் அடைந்துள்ளது - இறையாண்மை மற்றும் உரிமைக்கு இனி எந்தவிதமான பிடிப்பும் இல்லாத வாழ்க்கை (ME 114-115).

மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை என்பது பயோஸுக்கும் மிருகக்காட்சிசாலைக்கும் இடையில் எந்தப் பிரிவினையும் சாத்தியமில்லை, மேலும் வாழ்க்கை அதன் ஒற்றுமையை ஒரு தூய்மையான தன்மையில், “அதன் சொந்த சக்தியின் முழுமையில்” காணும். இதில், அவர் ஒரு அரசியல்-தத்துவ ரீதியான மறுவரையறைக்கு முயல்கிறார், இனங்கள் மற்றும் அரசியல் வாழ்க்கையின் இயற்கையான வாழ்க்கையை இரத்தக்களரியாகப் பிரிப்பதன் அடிப்படையில் இனி நிறுவப்படவில்லை, ஆனால் இது மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை என்பது தூய்மையான இம்மாணத்தில் வாழ்ந்த வாழ்க்கை என்பது எல்லா வகையான உறவுகளுக்கும் அப்பாற்பட்டது. தனியாக தனியாக. ஒரு "வாழ்க்கை வடிவம்" அல்லது மனிதனைக் கடக்கும் உயிரியல் அரசியல் சிசுரேவை மீறிய மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை பற்றிய இந்த கருத்து பெஞ்சமின் மகிழ்ச்சியைப் பற்றிய கருத்தாக்கத்தைக் குறிக்கும் வகையில் உருவாக்கப்பட்டது, அதை அவர் "தியோலிகோ-அரசியல் துண்டு" இல் குறிப்பிடுகிறார். இரண்டு அம்புகளின் படம் வெவ்வேறு திசைகளில் சுட்டிக்காட்டுகிறது, ஆனாலும் ஒருவருக்கொருவர் வலுவூட்டுகிறது, அவற்றில் ஒன்று வரலாற்று நேரத்தின் சக்தியையும் மற்றொன்று மேசியானிய காலத்தையும் குறிக்கிறது. பென்ஜமீனைப் பொறுத்தவரை, மகிழ்ச்சி இல்லை, மேசியானிய நேரத்தை மீட்பதைக் கொண்டுவர முடியாது என்றாலும், அது அதன் உணர்தலுக்கான தூய்மையான பாதை - மகிழ்ச்சி வரலாற்று நேரத்தை நிறைவேற்ற அனுமதிக்கிறது, ஏனெனில் மேசியானிய இராச்சியம் “வரலாற்றின் குறிக்கோள் அல்ல ஆனால் முடிவு (TPF 312). இந்த உருவத்தை வரைந்து, அகம்பென் மகிழ்ச்சியைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது, இது சமகால நீலிசத்தை உயிர் சக்தியின் மெட்டாபிசிகோ-அரசியல் உறவின் வடிவத்தில் முறியடிக்க அனுமதிக்கிறது. ஆயினும்கூட, அதன் உணர்தலுக்கான தூய்மையான பாதை - மகிழ்ச்சி வரலாற்று நேரத்தை நிறைவேற்ற அனுமதிக்கிறது, ஏனெனில் மேசியானிய இராச்சியம் “வரலாற்றின் குறிக்கோள் அல்ல, முடிவு (TPF 312). இந்த உருவத்தை வரைந்து, அகம்பென் மகிழ்ச்சியைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது, இது சமகால நீலிசத்தை உயிர் சக்தியின் மெட்டாபிசிகோ-அரசியல் உறவின் வடிவத்தில் முறியடிக்க அனுமதிக்கிறது. ஆயினும்கூட, அதன் உணர்தலுக்கான தூய்மையான பாதை - மகிழ்ச்சி வரலாற்று நேரத்தை நிறைவேற்ற அனுமதிக்கிறது, ஏனெனில் மேசியானிய இராச்சியம் “வரலாற்றின் குறிக்கோள் அல்ல, முடிவு (TPF 312). இந்த உருவத்தை வரைந்து, அகம்பென் மகிழ்ச்சியைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது, இது சமகால நீலிசத்தை உயிர் சக்தியின் மெட்டாபிசிகோ-அரசியல் உறவின் வடிவத்தில் முறியடிக்க அனுமதிக்கிறது.

இந்த கடன் பென்ஜாமினிய தகவல்தொடர்பு உருவாக்கம் அல்லது தகவல்தொடர்பு இல்லாமல் தொடர்பு கொள்ளுதல் ஆகியவற்றில் அகம்பனின் நம்பகத்தன்மையையும் கவனத்திற்குக் கொண்டுவருகிறது, இது ஒரு கருப்பொருள், அகம்பேனின் தி கம்மிங் கம்யூனிட்டி என வெளியிடப்பட்ட ஓரளவு முரண்பாடான கட்டுரையில் மிகவும் வலுவாக வெளிப்படுகிறது, அதில் அவர் “எந்த ஒருமைப்பாடுகளும்” என்ற கருத்தை உருவாக்குகிறார். ” சமூகத்தை மறுபரிசீலனை செய்வதை அகம்பென் மிகத் தெளிவாகக் குறிப்பிடுவது இங்குதான் அவர் பரிந்துரைத்த மொழி மற்றும் மெட்டாபிசிக்ஸ் குறித்த ஆரம்பகால பகுப்பாய்வு தேவைப்பட்டது. சமூகத்தின் பிரச்சினையை எடுத்துக்கொள்வதில், மாரிஸ் பிளாஞ்சோட் மற்றும் ஜீன்-லூக் நான்சி போன்றவர்களும், ஆங்கிலோ-அமெரிக்க காட்சியில் அல்போன்சோ லிங்கிஸும் அகம்பென் இந்த கருத்தாக்கத்துடன் ஒரு பரந்த ஈடுபாட்டில் நுழைகிறார். ஈடுபாட்டின் பரந்த நோக்கம், பொதுவான தன்மை அல்லது அடையாளத்தைச் சேர்ந்த ஒரு நிபந்தனையாக முன்வைக்காத சமூகத்தின் ஒரு கருத்தை உருவாக்குவதாகும். இதற்குள், அகம்பேனின் "எந்தவொரு ஒருமைப்பாடு" பற்றிய கருத்தாக்கம் அடையாளத்தின் எந்தவொரு வெளிப்பாட்டையும் நிராகரிக்கும் அல்லது சொந்தமானது மற்றும் தனக்குத்தானே இருப்பதை முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு வடிவத்தை குறிக்கிறது, அதாவது அதன் சொந்த "மொழியில் இருப்பது". எந்தவொரு ஒருமைப்பாடும் அடையாளத்தை உறுதிப்படுத்தாமல் அல்லது "சொந்தமானவர்களின் பிரதிநிதித்துவ நிலை" இல்லாமல் சமூகத்தை உருவாக்க அனுமதிக்கிறது, இது ஒருமைப்பாட்டின் "இணை-சொந்தம்" என்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை. முக்கியமாக, இது ஒரு மாய ஒற்றுமையோ அல்லது இழந்த ஒரு ஜெமெய்ன்சாஃப்ட்டுக்கு ஒரு ஏக்கம் திரும்புவதையோ ஏற்படுத்தாது; அதற்கு பதிலாக, வரவிருக்கும் சமூகம் இதுவரை இருந்ததில்லை. சுவாரஸ்யமாக, அகம்பென் இந்த நீள்வட்ட உரையில் வாதிடுகிறார், எந்தவொரு ஒற்றுமையின் சமூகமும் அரசியலும் தியானன்மென் சதுக்கத்தின் நிகழ்வில் குறிப்பிடப்படுகின்றன, அவர் தான். வரவிருக்கும் அரசியல் மாநிலங்களுக்கு இடையிலான போராட்டமாக இருக்காது என்பதைக் குறிக்க அவர் இந்த நிகழ்வை எடுக்கிறார், ஆனால், அதற்கு பதிலாக, அரசுக்கும் மனிதகுலத்திற்கும் இடையிலான ஒரு போராட்டம், அடையாளத்தை கையகப்படுத்தாமல் தனக்குள்ளேயே இருப்பதால். அதற்கேற்ப, வரவிருக்கும் அரசியல் மனிதகுலத்தின் ஒரு புனிதமயமாக்கலுக்கு உட்படுத்தாது, ஏனென்றால் எந்தவொரு ஒருமைப்பாட்டின் இருப்பு எப்போதுமே சரிசெய்யமுடியாமல் தன்னைத்தானே கைவிடுகிறது; அகம்பென் எழுதுவது போல, '' ஈடுசெய்யமுடியாதது என்னவென்றால், இந்த விஷயங்கள் அல்லது இந்த பயன்முறையில், அவை இருப்பதைப் போலவே தீர்வு காணப்படாமலும் உள்ளன. விஷயங்களின் நிலைகள் சரிசெய்ய முடியாதவை, அவை எதுவாக இருந்தாலும்: சோகமாக அல்லது மகிழ்ச்சியாக, கொடூரமாக அல்லது ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவை. நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள், உலகம் எப்படி இருக்கிறது - இது சரிசெய்ய முடியாதது…. ”(சிசி 90) எந்தவொரு ஒருமைப்பாட்டின் இருப்பு எப்போதும் சரிசெய்யமுடியாமல் தன்னைத்தானே கைவிடுகிறது; அகம்பென் எழுதுவது போல, '' ஈடுசெய்யமுடியாதது என்னவென்றால், இந்த விஷயங்கள் அல்லது இந்த பயன்முறையில், அவை இருப்பதைப் போலவே தீர்வு காணப்படாமலும் உள்ளன. விஷயங்களின் நிலைகள் சரிசெய்ய முடியாதவை, அவை எதுவாக இருந்தாலும்: சோகமாக அல்லது மகிழ்ச்சியாக, கொடூரமாக அல்லது ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவை. நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள், உலகம் எப்படி இருக்கிறது - இது சரிசெய்ய முடியாதது…. ”(சிசி 90) எந்தவொரு ஒருமைப்பாட்டின் இருப்பு எப்போதும் சரிசெய்யமுடியாமல் தன்னைத்தானே கைவிடுகிறது; அகம்பென் எழுதுவது போல, '' ஈடுசெய்யமுடியாதது என்னவென்றால், இந்த விஷயங்கள் அல்லது இந்த பயன்முறையில், அவை இருப்பதைப் போலவே தீர்வு காணப்படாமலும் உள்ளன. விஷயங்களின் நிலைகள் சரிசெய்ய முடியாதவை, அவை எதுவாக இருந்தாலும்: சோகமாக அல்லது மகிழ்ச்சியாக, கொடூரமாக அல்லது ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவை. நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள், உலகம் எப்படி இருக்கிறது - இது சரிசெய்ய முடியாதது…. ”(சிசி 90)

அகம்பென் தனது சமீபத்திய புத்தகமான தி ஓபனில் மொழியைக் கொண்டிருப்பதாக மனிதனின் வரையறையின் ஒரு விமர்சன பகுப்பாய்விற்குள் இந்த கருப்பொருளுக்குத் திரும்புகிறார். பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் எபிரேய பைபிளில் பாதுகாக்கப்பட்டுள்ள கடைசி நாளில் நீதிமான்களின் மேசியானிய விருந்தின் உருவத்தை பிரதிபலிப்பதன் மூலம் அகம்பென் இந்த உரையைத் தொடங்குகிறார், அதில் நீதிமான்கள் மனித தலைகளால் அல்ல, ஆனால் விலங்குகளுடன் வழங்கப்படுகிறார்கள். இந்த உருவத்தை விளக்கும் ரபினிக் பாரம்பரியத்தை எடுத்துக்கொள்வதில், அகம்பென், நீதியுள்ள அல்லது "முடிக்கப்பட்ட மனிதகுலம்" மேசியாவின் வருகையில் இன்னும் உயிருடன் இருக்கும் இஸ்ரேலின் "எச்சம்" அல்லது எஞ்சியவர்கள் என்று திறம்பட அறிவுறுத்துகிறார். விலங்கு தலைகளுடன் நீதிமான்களின் உருவத்தால் முன்வைக்கப்பட்ட புதிரானது விலங்கு மற்றும் மனிதனின் உறவின் மாற்றமாகவும், கடைசி நாளில் தனது சொந்த விலங்கு இயல்புடன் மனிதனின் இறுதி நல்லிணக்கமாகவும் தோன்றுகிறது. ஆனால் அகம்பேனைப் பொறுத்தவரை, மனிதனின் பிந்தைய வரலாற்று நிலையின் புதிரைப் பற்றிய பிரதிபலிப்பு, மெட்டாபிசிகோ-அரசியல் நடவடிக்கைகளின் ஒரு அடிப்படை மாற்றத்தை அவசியமாக்குகிறது, இதன் மூலம் மனிதனைப் போன்ற ஒன்று விலங்கிலிருந்து வேறுபட்டதாக அதன் முக்கியத்துவத்தை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்வதற்காக உற்பத்தி செய்யப்படுகிறது. அகம்பென் இந்த உரையை முடிக்கிறார் - இது நடைமுறையில் பாட்டெய்ல்-கோஜீவ் விவாதத்தின் விரிவாக்கப்பட்ட பிரதிபலிப்பாகும் - “மானுடவியல் இயந்திரத்தை” நிறுத்த என்ன தேவை என்பது “ஒரு புதிய படைப்பின் இனி மனித அல்லது விலங்குகளின் வரையறைகளை” கண்டுபிடிக்கவில்லை என்ற எச்சரிக்கையுடன். மனிதனுக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள மனிதனையும் விலங்கையும் பிரிக்கும் இடைவெளி மற்றும் மைய வெறுமையில் நம்மை ஆபத்தில் ஆழ்த்துகிறது. ஆகவே, அகம்பேனைப் பொறுத்தவரை, “விலங்குத் தலைகளைக் கொண்ட நீதிமான்கள்… மனித-விலங்கு உறவின் புதிய சரிவைக் குறிக்கவில்லை, ”ஆனால் அதற்கு பதிலாக அறிவு இல்லாத ஒரு மண்டலத்தைக் குறிக்கிறது, அவை இருப்பதற்கு வெளியே இருக்க அனுமதிக்கின்றன,“ அவை துல்லியமாக சேமிக்கப்படுவதில்லை ”(TO, 92). மீளமுடியாத மற்றும் வெளிப்படுத்துதல் குறித்த அகம்பேனின் முந்தைய பல கருத்துக்களை மீண்டும் வலியுறுத்தமுடியாத இந்த வெளிப்பாடு, மனிதகுலத்தின் வரலாற்றுக்கு பிந்திய நிலைமையின் தடுமாற்றத்தை அவரது முன்னோடிகளிடமிருந்து வேறுபட்டது என்ற தெளிவான தீர்மானத்தை வழங்குகிறது. ஆனால் அகம்பென் இந்த தீர்மானத்தை எவ்வாறு உருவாக்குவார் என்பதையும், அதன் நெறிமுறை-அரசியல் தாக்கங்கள் பெருமளவில் காணப்படுகின்றன. மீளமுடியாத மற்றும் வெளிப்படுத்துதல் குறித்த அகம்பேனின் முந்தைய பல கருத்துக்களை மீண்டும் வலியுறுத்தமுடியாத இந்த வெளிப்பாடு, மனிதகுலத்தின் வரலாற்றுக்கு பிந்திய நிலைமையின் தடுமாற்றத்தை அவரது முன்னோடிகளிடமிருந்து வேறுபட்டது என்ற தெளிவான தீர்மானத்தை வழங்குகிறது. ஆனால் அகம்பென் இந்த தீர்மானத்தை எவ்வாறு உருவாக்குவார் என்பதையும், அதன் நெறிமுறை-அரசியல் தாக்கங்கள் பெருமளவில் காணப்படுகின்றன. மீளமுடியாத மற்றும் வெளிப்படுத்துதல் குறித்த அகம்பேனின் முந்தைய பல கருத்துக்களை மீண்டும் வலியுறுத்தமுடியாத இந்த வெளிப்பாடு, மனிதகுலத்தின் வரலாற்றுக்கு பிந்திய நிலைமையின் தடுமாற்றத்தை அவரது முன்னோடிகளிடமிருந்து வேறுபட்டது என்ற தெளிவான தீர்மானத்தை வழங்குகிறது. ஆனால் அகம்பென் இந்த தீர்மானத்தை எவ்வாறு உருவாக்குவார் என்பதையும், அதன் நெறிமுறை-அரசியல் தாக்கங்கள் பெருமளவில் காணப்படுகின்றன.